No pictures
Vanuit Indonesië deze keer geen foto's. Na de overweldigende schoonheid van de zonsopgang bij de Bromo en de balkonscène van het stadhuis in Malang zijn er natuurlijk ook nog andere mooie plaatjes geschoten, maar van de mooiste ervaring heb ik geen beelden. En daar ben ik blij om.
Gisteren zijn we vanuit Solo (Surakarta) naar Yogjakarta gekomen. Een taxirit van 4 uur, die normaal gesproken maar 2 uur hoort te duren. Veel verkeer en een taxichauffeur die de weg niet wist, waren daar debet aan. Maar daar gaat het nu niet om.
Voor ons vertrek zijn we nog even naar één van de paleizen in Solo gegaan. Het Kraton paleis is een enigszins vervallen, slecht onderhouden paleis. Te midden van de hectiek van Solo is het echter ook een oase van rust, waar in een afgesloten deel van het paleis de koninklijke familie van Surakarta nog resideert. Ondanks de houtrot en de niet heel bijzondere collectie die in het bijbehorende museum schuilgaat onder een dikke laag stof, is het paleis wel een bezoek waard.
Zoals bij elke attractie op Java, word je als blanke man constant gevraagd om op de foto te gaan met hele families uit Indonesië. En het blijft dan ook niet bij één foto. Kinderen worden naar je toe geduwd, je gaat met aparte familieleden op de foto en 5 minuten later is hopelijk de laatste foto genomen. En dan dient de volgende familie of vriendengroep zich aan. Where are you from? What do you think of Indonesia? How long are you staying? How many children do you have? Heel vriendelijk allemaal, maar soms iets te veel van het goede. Soms wil je er even van weg en gewoon rondkijken.
Na tig foto's met diverse groepen lukt het ons eindelijk om even te ontsnappen aan dit alles. Op de binnenplaats gaan Sharis en ik zitten onder een overdekte verhoging naast het afgesloten deel van het paleis. Een aantal mannen is daar bezig met renovatiewerkzaamheden. Vanuit één van de vertrekken die gerenoveerd worden heb ik kort daarvoor een wat smoezelig mannetje zien komen. Where are you from? vroeg hij van een afstandje. 'Belanda' antwoordde ik en liep rustig glimlachend verder. Hij liep rokend door naar de andere mannen die aan het werk waren.
Terwijl Sharis en ik op de verhoging zitten, zie ik het smoezelige mannetje weer. Rustig komt hij op ons afgelopen. Hij gooit zijn opgerookte peuk op de grond naast het bord waarop staat dat er niet gerookt mag worden. What's your name? Ik stel mezelf voor en vraag hoe hij heet. Agung is zijn antwoord en gaat naast me zitten. Verder niets. Hij staart een beetje in de verte. Zijn shirt is groezelig, zijn nagels zijn vies, maar hij straalt ook een bepaalde sereniteit uit.
'Agung means great', zegt hij opeens. Ik glimlach en kijk hem aan, maar hij kijkt langs me heen. Een vlassig snorretje valt me op. We are renovating this part, zegt hij wijzend naar een deel van het afgesloten deel van het paleis. It was designed by an architect from Belanda. Ontworpen door een Nederlander dus. It's very beautiful, antwoord ik. Do you work here? Hij kijkt weer langs me heen. I live here. Misschien is hij een inwonende medewerker, denk ik. We zitten weer wat in stilte en dat is heel prettig. Na een minuutje spreekt hij weer. In the stables we have carriages from Belanda. Designed by Hermans. Very old. Hij weet duidelijk veel over de historie van het paleis en de objecten die daar te vinden zijn. Misschien een curator? Ik vraag hem of hij deel is van de koninklijke familie. My grandfather is the king, zegt hij. So you are prince Agung, zeg ik. Hij glimlacht weer en tuurt in de verte. You are going to be king someday? No, my brother is first born. My English is not so good, zegt hij verontschuldigend. It's better than my Indonesian, antwoord ik. Zo te zien stemt het antwoord hem vrolijk, maar de sereniteit blijft. Can we take a picture with you? vraag ik nu zelf eens voor de verandering. No pictures, antwoordt hij en glimlacht weer met de serene blik in zijn ogen. Ik voel me gelijk enigszins beschaamd dat ik het gevraagd heb.
Terwijl Agung een volgende sigaret opsteekt, komt er een lokale toerist op ons afgeslopen met zijn fotocamera in de aanslag. Daar gaan we weer. De lokale toerist komt van Borneo en is leraar Engels. Niet dat z'n Engels perfect is. Verre van. Redelijk opdringerig is hij wel en hij duwt de camera in de handen van Agung met de vraag een paar foto's te schieten. Agung ondergaat het gelaten.
Dan staat hij opeens op en wijst naar een man in de verte: My father. En weg is Agung. Ondertussen begint de leraar Engels uit Borneo 'Yesterday' te zingen en vraagt ons mee te zingen terwijl hij filmt. We doen maar weer obligaat mee. Weg is de rust. Na enige minuten komt Agung weer terug en hij vertelt iets over de banden die Solo altijd gehad heeft met Belanda. Wederom met de sereniteit die hem kennelijk eigen is. De leraar voor Borneo blijft helaas opdringerig het zangfilmpje afspelen. Ook al bedoelt hij het misschien goed, ik begrijp het hele idee van mensen op de gevoelige plaat vastleggen niet.
Ergens snap ik sowieso niet dat mensen constant lopen te fotograferen op hun reizen of tijdens bijvoorbeeld familieaangelegenheden. Is het niet mooier om te leven en te ervaren dan te moeten poseren? Kun je niet af met je herinneringen in plaats van fotobeelden? Nu en dan een plaatje van een mooi gebouw, of van elkaar op een bijzondere plek, of van de mooie natuur is nog tot daar aan toe. Maar niet dat je andere mensen gaat fotograferen tijdens hun werk of hun rituelen. Ik moet er in ieder geval niet aan denken dat mensen onbeschaamd mij komen fotograferen terwijl ik aan het werk ben, of als ik tijdens Kerst in de kerk zit. Dat je het doet als onderdeel van je werk als antropoloog (hoi Sharis), is niet hetzelfde. Dat is iets anders dan een plaatje voor ome Koos of buurvrouw Bep. En af en toe schaam je je rot als je ziet hoe Westerse toeristen hier tijdens de belangrijkste religieuze feesten doodleuk met een soort telelens mensen in gebed vol in het gelaat fotograferen. Zonder acht te nemen aan de voorschriften voor gepaste kleding of fotografie zonder flitsen.
Deze dagen in Yogja gaan we naar de tempels van Borobudur en Prambanan. Voor vele Indonesiërs is het nu ook vakantie en dus zal het wel weer vele fotoverzoeken opleveren. Ik wou dat ik de rust en sereniteit had van de immer glimlachende Agung. No pictures.
[ Bericht 0% gewijzigd door UIO_AMS op 27-12-2014 06:27:40 ]
Als niets meer baat kan een worst geen kwaad.Op dinsdag 7 december 2010 12:50 schreef yvonne het volgende:Beste moderator
UIO_AMSStuur een mod weg.