Heb jij de dood van dichtbij meegemaakt? #2

quote:

Op maandag 22 september 2014 11:27 schreef admiraal_anaal het volgende:
Ik ben geen machinist maar trambestuurder

Ben je Belgisch?
edit: oh, tram ik dacht dat je treinbestuurder zei

quote:

en jaarlijks zo'n 1/2 zelfmoordpogingen (voornamelijk zoetermeer) en 1/2 dodelijke aanrijdingen.

Zo zijn er collega's die al 35 jaar niks meemaken en zo is er een collega die in 3 jaar al 2 zelfdodingen heeft gehad

Schiet lekker op, 3 in 2 jaar

Maar voor een tram springen is imo ook niet echt praktisch. Stelletje idioten

Ik heb een tijd terug wel een vriend verloren, er was nog een moment om afscheid te nemen waar hij in een open kist lag.
Het heeft wel een impact om mij gehad om iemand dan zo te zien liggen en op een leeftijd waarin je ook duidelijk weet wat jij nog hebt gedaan/beleeft met die persoon.
Maar lijkt mij wel anders als het een direct familie lid is ja.
Op mijn 8e overleed mijn oma daar ging ik anders mee om omdat ik toen nog niet wist waarom of hoe e.d.

Mijn vader is overleden toen ik 11 was. Helaas ook waar ik bij stond.
Ik werd 's nachts wakker van een vreemd 'snurkend' geluid uit de slaapkamer van mn ouders.
Daar liep ik naartoe en het bleek dus dat mn vader een hartinfarct had op dat moment.

Ik kan gerust zeggen dat ik tot ver in mijn 20 daar nog last van heb gehad

Een springer in de flat waar ik vroeger woonde, sprong van 14 hoog.
Maakt een beste put in de stoep. Klinkt als een zak aardappels die valt.

quote:

Op maandag 22 september 2014 11:45 schreef Pikkebaas het volgende:
Een springer in de flat waar ik vroeger woonde, sprong van 14 hoog.
Maakt een beste put in de stoep. Klinkt als een zak aardappels die valt.

Dat geluid maakt een lichaam ook als iemand met een acute hartstilstaand achterover valt.

in het vorige deel even een trol verwijderd, mental note to self

quote:

Op maandag 22 september 2014 11:52 schreef Deetch het volgende:

[..]

Dat geluid maakt een lichaam ook als iemand met een acute hartstilstaand achterover valt.

Dat heb ik dan gelukkig nooit meegemaakt.

Door een operatie waarbij complicaties waren opgetreden, waar ik heel ziek ben van geworden, kwam 't einde opeens heel eng dichtbij. Dus in dit geval was het geen familielid, maar ikzelf die oog in oog stond met.

Ik vraag me toch altijd af, of het idee van "licht aan het einde van de tunnel" geld.

Ik heb ooit eens gelezen, dat als een persoon komt te overlijden dat deze ( als het hart al gestopt is ) de hersenen nog voor ongeveer 7 seconden actief is.
Dus dat ze soort dia-voorstelling van hun leven voorbij zagen komen.

Verder heb ik veel mensen met ouderdom die overleden zijn ( alle opa's en oma's ), mee gemaakt.

Ik heb eigenlijk niet echt iemand verloten, geen familie ofzo(wat nog wel gaat komen) alleen een paar keer een kennis van mn ouders maar dat heeft weinig impact op me gehad.

Ik heb wel een keer in een trein gezeten die een springer had aangereden, dat voelde daarna toen het was gebeurt zo raar. Een heel vreemd gevoel had ik toen die week.

Afgelopen vrijdag is mijn oma overleden. Ze had alzheimer en woonde in een verpleeghuis. Op het laatst at en dronk ze helemaal niet meer en ze wilde haar medicijnen ook niet meer innemen. Die had ze wel nodig vanwege haar schildklier die niet meer werkte. Mijn oma heeft zelf altijd gezegd dat ze liever dood wilde dan dement zijn. Dat blijft maar steeds door mijn hoofd spoken. Ik vond het naar om haar zo te zien, want de laatste dag leek het erop dat ze moeite had met ademhalen. De verpleegsters zeiden dat ze hier niks meer van meekreeg en daar ga ik dan ook maar vanuit...

Drie jaar geleden is mijn vader overleden. Hij had darmkanker. Ik was er ook bij toen hij overleed en ik had er wel vrede mee. Ik heb altijd het gevoel gehad dat hij er nog is. Zijn lichaam is er niet, maar zijn geest wel. Is heel raar, maar ik vind het wel een fijn gevoel dat hij niet helemaal weg is. Nu dat mijn oma is overleden, vind ik het heel moeilijk. Ik mis mijn oma van hoe ze vroeger was en ik mis mijn vader ook heel erg.

Toch weet ik dat ze op een plek zijn waar ze het goed hebben. Soms voel ik de aanwezigheid, vooral van mijn vader. Ik weet niet of dit echt is, of dat ik het me verbeeld....Maar ik geloof er wel in en dat geeft me een fijn gevoel.

quote:

Op maandag 22 september 2014 10:04 schreef Joene het volgende:
Mn pap vorige week woensdag overleden.

Gecondoleerd Joene.

Ik heb mijn vader verloren dat ik 17 was en mijn moeder met 19 jaar en twee broers.
En vandaag is mijn zwager overleden

quote:

Op woensdag 24 september 2014 23:09 schreef vronie het volgende:
Ik heb mijn vader verloren dat ik 17 was en mijn moeder met 19 jaar en twee broers.
En vandaag is mijn zwager overleden

Wow, heftig. Nog familie over?

quote:

Op woensdag 24 september 2014 23:45 schreef Godshand het volgende:

[..]

Wow, heftig. Nog familie over?

Ja gelukkig wel

quote:

Op maandag 22 september 2014 12:27 schreef K44S het volgende:
Ik vraag me toch altijd af, of het idee van "licht aan het einde van de tunnel" geld.

Ik heb ooit eens gelezen, dat als een persoon komt te overlijden dat deze ( als het hart al gestopt is ) de hersenen nog voor ongeveer 7 seconden actief is.
Dus dat ze soort dia-voorstelling van hun leven voorbij zagen komen.

Verder heb ik veel mensen met ouderdom die overleden zijn ( alle opa's en oma's ), mee gemaakt.

Het moet een of andere chemische stof zijn die vrijkomt bij beginnende hersenschade.

Het is op te wekken door veel dampo pillen te slikken. Dan kan je eenzelfde soort trip krijgen. Als je het zelf niet wil proberen, maar erover lezen: op UVT loopt er een topic over met trip reports.

quote:

Op woensdag 24 september 2014 23:51 schreef Godshand het volgende:

[..]

Het moet een of andere chemische stof zijn die vrijkomt bij beginnende hersenschade.

Het is op te wekken door veel dampo pillen te slikken. Dan kan je eenzelfde soort trip krijgen. Als je het zelf niet wil proberen, maar erover lezen: op UVT loopt er een topic over met trip reports.

Er is ook een boekje over: leven na dit leven. Gaat over bijna dood ervaringen en de schrijver beschrijft er de verschillende stadia van aan de hand van vele ervaringen die hij van mensen heeft opgeschreven. Hij verbindt er geen conclusie aan en dat maakt het boekje imo goed en interessant. Ik denk zelf dat het een soort 'shut down' procedure van de hersenen is, dat je zelf als hemels ervaart. Ik hoop dat het het begin van de hemel is, maar vrees dat dat een menselijk idee is...

quote:

Op woensdag 24 september 2014 23:56 schreef Poolbal het volgende:

[..]

Er is ook een boekje over: leven na dit leven. Gaat over bijna dood ervaringen en de schrijver beschrijft er de verschillende stadia van aan de hand van vele ervaringen die hij van mensen heeft opgeschreven. Hij verbindt er geen conclusie aan en dat maakt het boekje imo goed en interessant. Ik denk zelf dat het een soort 'shut down' procedure van de hersenen is, dat je zelf als hemels ervaart. Ik hoop dat het het begin van de hemel is, maar vrees dat dat een menselijk idee is...

Dit boekje: http://www.bol.com/nl/p/e(...)6444%26itm_role%3din

Gaat ook op dat stofje in, wat bijna dood ervaringen opwekbaar maakt. Bijna dood ervaringen als in:
-idee hebben uit lichaam te treden
-tunnelverschijnselen
-wit licht zien
-menen ouders en familie terug te zien
-opeens veel inzichten opdoen

Als het stofje is uitgewerkt komt men weer terug in de werkelijkheid.

Misschien is het inderdaad een trip veroorzaakt door chemische processen, maar als je werkelijk dood gaat en dit werkelijk mee maakt voor het echte einde, dan ga je met een blij gevoel het grote niets in. Geen beter gevoel dan je ouders weer terug zien toch? Dat misschien daarna het grote Niets optreedt doet niet ter zake. Het is beter dan met een verder angstig gevoel dit Aardse te verlaten.

Maar 100% weten zullen we het nooit. De doden zullen niet spreken, en of de overleveringen door glaasje draaien werkelijk waarheidsgetrouw zijn, valt over te twisten...

quote:

Op donderdag 25 september 2014 00:03 schreef Godshand het volgende:

[..]

Dit boekje: http://www.bol.com/nl/p/e(...)6444%26itm_role%3din

Gaat ook op dat stofje in, wat bijna dood ervaringen opwekbaar maakt. Bijna dood ervaringen als in:
-idee hebben uit lichaam te treden
-tunnelverschijnselen
-wit licht zien
-menen ouders en familie terug te zien
-opeens veel inzichten opdoen

Als het stofje is uitgewerkt komt men weer terug in de werkelijkheid.

Misschien is het inderdaad een trip veroorzaakt door chemische processen, maar als je werkelijk dood gaat en dit werkelijk mee maakt voor het echte einde, dan ga je met een blij gevoel het grote niets in. Geen beter gevoel dan je ouders weer terug zien toch? Dat misschien daarna het grote Niets optreedt doet niet ter zake. Het is beter dan met een verder angstig gevoel dit Aardse te verlaten.

Maar 100% weten zullen we het nooit. De doden zullen niet spreken, en of de overleveringen door glaasje draaien werkelijk waarheidsgetrouw zijn, valt over te twisten...

Er is werkelijk geen beter gevoel dan dat. En dat zeg ik uit eigen ervaring.

Had ervan gehoord, maar nooit gelezen. Misschien ooit nog als ik het in handen krijg.

Hoestpillen (DXM) zelf 2x gedaan, maar niet in hoeveelheden dat ik er een BDE door kreeg. Voelde me er heel vreemd door. Uiteindelijk leek het me toch niet zo verstandig om te trippen op medicatie.

quote:

Op maandag 22 september 2014 11:52 schreef Deetch het volgende:

[..]

Dat geluid maakt een lichaam ook als iemand met een acute hartstilstaand achterover valt.

Meestal vallen ze voorover

Een vriendin enkele weken geleden
En daar heb ik nog dagelijks verdriet van

Heftig.. veel sterkte Lily.

Had in deel 1 van dit topic al gepost dat ik mijn zus (29 jaar) aan kanker ben verloren. Inmiddels is dat anderhalve maand geleden. Aanvankelijk leek het naar omstandigheden best goed met me te gaan, iets wat ik niet verwacht had.

Nu komt de klap toch best hard aan. Eerst ben je natuurlijk als nabestaande het middelpunt van de belangstelling (of je dat nu wil of niet), maar later verdwijnt die belangstelling volledig. Het voelt nu alsof iedereen het alweer vergeten lijkt te zijn en er wordt veel van je verwacht (erg drukke periode met school en andere zaken), terwijl je lichamelijk maar vooral mentaal helemaal op bent. Iemand die dit herkent? Vind zoiets moeilijk te verkroppen.

De wereld draait nu eenmaal door en dat begrijp ik maar al te goed, daarom wil ik ook niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik vraag me af hoe jullie met het verlies van een nabestaande zijn omgegaan?