TTK: LPT

Nou precies, Ringo. Ze proberen nu al van hem een gedweeë sukkel te maken. Ik zou hem graag dit soort verdriet en frustratie besparen, maar misschien is het maar het beste dat hij er zo vroeg mogelijk aan went en er een stil verzet tegen weet te creëren.

Wat is het verschil tussen stil verzet plegen en een gedweeë sukkel zijn?

Hij kan natuurlijk het beste leren dat de beoordelingen van zo'n juf Graftak geen ene hol betekenen en dat hij er beter lol in kan hebben om de mond van Sneeuwwitje telkens weer op de verkeerde plek te plakken; bij elk graftakkenverzoek om het nu eens góed te doen weer een beetje verkeerder.

quote:

Op donderdag 25 september 2014 00:49 schreef PeteSampras het volgende:
Wat is het verschil tussen stil verzet plegen en een gedweeë sukkel zijn?

Het lijkt me de opgave van elk individu om daar zelf een antwoord op te vinden.

Het is misschien een wat andere insteek maar bij mij op school zitten veel kinderen die zich op de basisschool onbegrepen voelden, omdat ze slimmer, eigenwijzer en 'anders' waren. De vreugde die ze dan vaak hebben als ze er in klas 1 achterkomen dat ze niet de enigen zijn en de vriendschappen die dan ontstaan, hoe 'thuis' sommige kinderen komen, is heel mooi om te zien. I vindt zijn weg vast wel, en ouders die je daarbij steunen; daar gaat het uiteindelijk echt om.

In klas 6 zit nu een jongen met 'klassiek autisme'. In klas 2 was het de allergrootste uitdaging om hem op school te krijgen; hij sloot zich op in zijn kamer. Het leek een hopeloos geval. Door de volharding van zijn ouders, de steun van klasgenoten en wat hulp van school zal hij nu met prima cijfers zijn diploma gaan halen. Hij is vorig jaar zelfs meegegaan op schoolreis!

Ik denk dus dat er meer is dan de keuze tussen sukkel of stil verzet.

School is belangrijk voor een kind ten behoeve van zijn sociale opvoeding. School is belangrijk voor de overheid om de kinderen van de straat te houden. Het is bijzonder dat iemand zes jaar Frans krijgt en daarna niet verder komt dan juste un peu. Of dat zes jaar economie in een college bedrijfskunde behandeld wordt voor degenen die geen economie hebben gehad. Duizend urennorm, dag in dag uit op school zitten terwijl je nauwelijks wat leert. Dat is demotiverend.

Ik denk dat de belangrijkste les die ik als gedemotiveerde puber leerde was dat ik zelf verantwoordelijkheid moest nemen. Dus niet langer zeuren over leraren, lesroosters, stomme lessen en woordjes leren. Maar datgene doen wat ik wel relevant vond, me verdiepen in de dingen die ik echt interessant vond en de rest laten zitten (en dan de consequenties daarvan ook dragen). Dat resulteerde in veel spijbelen, op gesprek bij de rector moeten komen e.d., maar ook heel hoge cijfers voor de vakken die ik leuk/interessant vond. En de leraren met wie ik het goed kon vinden, boden me extra 'food for thought' aan als ik daarom vroeg. Het was denk ik de meest essentiële periode in mijn leven, om die reden.

Ik heb nog geen uurtje gespijbeld op school, behalve voor gym natuurlijk, dat vak was beneden mijn stand. 's Weekends maakte ik vertalingen Latijn, ik liep minstens een jaar voor op mijn klasgenoten. Verder had ik een krantenwijk, trok ik mijzelve tenminste driemaal daags tot bloedens toe af en las ik wel eens een dik boek, maar ook weer niet te vaak. Een verschrikkelijke tijd, achteraf bezien, die ik doorstond als een forens op de roltrap: in moedeloze onbeweging voorwaarts, voorwaarts.

[ Bericht 0% gewijzigd door Ringo op 25-09-2014 21:33:02 ]

quote:

Op donderdag 25 september 2014 21:19 schreef Gellius het volgende:
Het lijkt me juist heel zinvol om een kind geregeld te dwingen iets af te maken of te doen op een manier waarop het kind uit zichzelf geen zin in heeft, of waarde aan hecht, al was het maar omdat je het anders veroordeelt altijd slechts de maat van zijn eigen ambitie te zijn, terwijl er misschien wel veel meer mogelijk is. Dat is toch juist de waarde van leren en opvoeding? Daar schep je geen makke schapen mee, maar onafhankelijke individuen.

Ik ben ervan overtuigd dat inspireren, interesseren en uitdagen beter werkt dan dwingen of eisen. In de praktijk wijst onderzoek dat ook uit. In theorie is vrijwel iedereen het ermee eens, maar weinig onderwijsinstellingen/docenten doen het. Uiteindelijk is het makkelijker om cijfers te geven, presentieplicht in te stellen, opdrachten verplicht te stellen, diploma's uit te reiken.

Het is aan de universiteit ook een bron van grote frustratie voor me. Studenten komen niet opdagen bij colleges en dus moet er presentieplicht komen. Studenten maken de opdrachten niet en dus moet het maken van die opdrachten onderdeel van het cijfer worden. Wat dacht je van de colleges interessanter maken en accepteren dat studenten zelf verantwoordelijk zijn voor hun studie? Maar ja, met zo'n beleid heb je het risico dat studenten hun studie niet afmaken en je geld misloopt.

Zo zie je maar hoe pervers het systeem is en hoeveel externe prikkels kunnen kapotmaken.

Ik denk dat het allebei wel waar is. Inspireren en uitdagen is heel belangrijk, maar dat is voor veel mensen/leerlingen/studenten toch niet genoeg. Mensen zijn ook wel vaak geneigd de makkelijke weg te kiezen. Kritisch kijken naar je eigen prestaties en die verbeteren (zodat je dus beter kunt worden en kunt leren) gaat vaak niet vanzelf: dat moeten kinderen leren. Kinderen kunnen bijvoorbeeld heel ambitieus en ook leergierig zijn, maar tegelijkertijd zichzelf overschatten of tenminste geen reëel beeld hebben van hun eigen prestaties. En om dat voor elkaar te krijgen, moet je als leraar soms echt die eisen stellen, de 'boeman' zijn, streng zijn en geen makkelijke uitweg geven.

En overigens vrees ik dat hier ook een opvoedprobleem om de hoek komt kijken. Ik loop er ook regelmatig tegenaan dat er kinderen in de klas zitten die van huis uit gewend zijn alleen te horen dat wat zij doen en te vertellen hebben interessant, goed, en fantastisch is. De kinderen hebben geen doorzettingsvermogen geleerd, omdat ze dus nooit echt tegengas hebben gekregen. Krijgen ze dat een keer wel (van mij bijvoorbeeld) dan weten ze direct zeker dat het niet aan henzelf kan liggen, maar dan moet het wel aan de leraar liggen. Zij worden daarin dan ook meestal gesteund door de ouders. De ouders vinden mij dan bijvoorbeeld heel streng, vinden dat hun kind een toets wel moet kunnen overdoen, of dat ik voor hun kind een uitzondering moet maken.

Bij zulke kinderen zie je het dan al van ver aankomen dat dit een lange strijd gaat worden. Niet alleen lopen ze daar bij ons op school tegenaan, ook bij een studie wordt dit problematisch. Als je niet kritisch naar jezelf kunt kijken, geen doorzettingsvermogen hebt hoeven ontwikkelen en ouders hebt die je alleen maar bevestigen in alles, dan zul je in geen enkel systeem een succes worden.

Dus ja, ik ben ook van mening dat ons onderwijssysteem anders moet, maar het is ook eenzijdig om alle problemen die zich in het onderwijs voordoen op 'het systeem' af te schuiven.

De wereld gaat aan opvoedproblemen ten onder. Ik geloof er niet zo in. Je bent net zo wie je bent ondanks je opvoeding als dankzij. Te veel vrij gelaten, te veel koest gehouden, altijd complimenten gekregen, nooit iets goeds gehoord, te beschermend, langzaam laten verzuipen, de ene een macho, de ander een mietje, met respect voor tradities, zonder enig normbesef, te streng, te lief, te ouderwets, te hip, te eigentijds, als een sociologisch experiment, als een museaal pronkstuk, elitair, proletarisch, burgerlijk, bohemien, generatie x, y, alpha, omega, volgens veganistische principes, elke dag een biefstuk, moedermelk, cola, roosvicee, alcohol, cannabis, elke dag je tandjes poetsen, elke dag een spuit in je poot, kantoorklerk, accountant, advocaat, kleurenkladder, filmregisseur, stuntman, stoephoer, netjes naar de uni, gewoon naar de tuinbouwschool, werreke voor je geld, lekker van het leven genieten, studiebeurs, startsalaris, uitkering, alimentatie, jakkes, bah, verdorie, godverdegodverdomme, het moet allemaal maar kunnen, het zou niet moeten mogen, dat bent u toch ook met me eens, krijg toch allemaal de klere, schoenlapper, scheepsjongen, souteneur, schatbewaarder, een vak leren, een talent ontwikkelen, een passie volgen, je best doen, je ambitie, je dromen, je plichten, luisteren, spreken, bevelen opvolgen, orders uitdelen, inschikkelijk, eigenwijs, een rots in de branding, een roepende in de woestijn, Ronnie, Roderick, dat willen we allemaal wel, het kan er maar ééntje zijn, shit, kut, poep, pies, achterwerk in de kast, kont door de muur, om twaalf uur, om half zes, het moet maar, dan liever de lucht in, voor het vaderland, voor papa en mama, voor sjonnie en de buren, voor opa en oma en al me niggies en me nefies, voor mij en mij alleen, voor ons, voor die kankerlijer aan de overkant want die gaat toch bijna dood, voor de kindertjes in afrika, voor het nageslacht, voor wie het weten wil, en voor wie niet, voor jullie allemaal, alsof het iets uitmaakt, natuurlijk wel, dag, nacht, zon, maan, morgen weer een dag, hoezee, eet smakelijk, welterusten.

[ Bericht 0% gewijzigd door Ringo op 26-09-2014 00:40:24 ]

.

Nee, de wereld gaat er zeker niet aan onder. Het is meer een persoonlijke frustratie van me, als ik merk dat kinderen zo weinig tegengas gewend zijn dat ze onuitstaanbaar worden en verwachten dat de wereld zich aan hen aanpast.

Ondertussen zal ik zelf als ouder ook veel zaken 'fout' doen. Dat moet je inderdaad wel relativeren, anders trek je het niet.

quote:

Op donderdag 25 september 2014 21:49 schreef Franny_G het volgende:
En overigens vrees ik dat hier ook een opvoedprobleem om de hoek komt kijken. Ik loop er ook regelmatig tegenaan dat er kinderen in de klas zitten die van huis uit gewend zijn alleen te horen dat wat zij doen en te vertellen hebben interessant, goed, en fantastisch is. De kinderen hebben geen doorzettingsvermogen geleerd, omdat ze dus nooit echt tegengas hebben gekregen. Krijgen ze dat een keer wel (van mij bijvoorbeeld) dan weten ze direct zeker dat het niet aan henzelf kan liggen, maar dan moet het wel aan de leraar liggen. Zij worden daarin dan ook meestal gesteund door de ouders. De ouders vinden mij dan bijvoorbeeld heel streng, vinden dat hun kind een toets wel moet kunnen overdoen, of dat ik voor hun kind een uitzondering moet maken.

Bij zulke kinderen zie je het dan al van ver aankomen dat dit een lange strijd gaat worden. Niet alleen lopen ze daar bij ons op school tegenaan, ook bij een studie wordt dit problematisch. Als je niet kritisch naar jezelf kunt kijken, geen doorzettingsvermogen hebt hoeven ontwikkelen en ouders hebt die je alleen maar bevestigen in alles, dan zul je in geen enkel systeem een succes worden.

Dus ja, ik ben ook van mening dat ons onderwijssysteem anders moet, maar het is ook eenzijdig om alle problemen die zich in het onderwijs voordoen op 'het systeem' af te schuiven.

Met wat ik voor ogen heb, blijft er nog steeds een noodzaak tot regels, worden kinderen verantwoordelijk gehouden voor hun gedrag, is niet alles wat ze doen geweldig en doet de mening van anderen er wel degelijk toe. Je schetst een tegenstelling die in pedagogische termen wordt gekenmerkt als een tegenstelling tussen autoritair en permissief opvoedgedrag, tussen 'omdat ik het zeg' en 'wat jij wil'. Er is een derde weg mogelijk, wat 'authoratief' opvoeden wordt genoemd. Dat is het soort docentschap dat ik voor ogen heb. (En ook het soort ouder dat ik wil zijn.)

De discrepantie tussen school- en thuisomgeving is weer een andere kwestie, zij het een interessante. Waar ik me in ieder geval fel tegen verzet is het idee dat mensen ambitieloos zijn en externe prikkels en maatregelen nodig hebben om tot zinvolle activiteiten te komen. Achter ons onderwijssysteem schuilt een mensbeeld dat eenvoudigweg niet het mijne is. Leerlingen en studenten lijken vaak ambitieloos omdat ze zich gaandeweg aan het systeem hebben geconformeerd. Hun wordt geleerd dat ze voldoendes moeten halen om verder te komen en dat is dan ook waar ze vooral mee bezig zijn. Bij mijn colleges merk ik dat ook. Er is veel voor nodig om studenten voor de inhoud te interesseren, omdat ze met name willen weten wat voor soort tentamen ze krijgen en hoe ze daarvoor kunnen slagen.

Het aardige is dat ik me nu op twee niveaus met deze kwesties bezig kan houden: ik doe onderzoek en formuleer aanbevelingen voor het onderwijs, maar in mijn eigen onderwijs kan ik tegelijkertijd die aanbevelingen uitproberen. Ik heb vaak het idee dat ik een van de weinigen ben die dat probeert te doen, dus de eigen onderwijspraktijk aanpassen aan de theoretische veronderstellingen en evalueren of de theorie zinvol is.

[ Bericht 1% gewijzigd door Claudia_x op 26-09-2014 09:27:20 ]

Overigens heb ik afgelopen woensdag binnen het thema radicalisering een college gegeven over cultureel relativisme vs. pluralisme. Dat was een geweldig college en alles wat ik voor ogen heb met onderwijs geven, lukte. Je moet je voorstellen dat ik daar vooral met meisjes zit die 'iets met kinderen' willen doen en op dat moment tot een hogere mate van reflectie in staan zijn op hoe met radicalisering om te gaan dan onze eigen politieke leiders.

Misschien moet ik politici eens uitnodigen voor een college.

quote:

Op vrijdag 26 september 2014 00:35 schreef Ringo het volgende:
De wereld gaat aan opvoedproblemen ten onder. Ik geloof er niet zo in. Je bent net zo wie je bent ondanks je opvoeding als dankzij.

Dat klinkt aardig, maar het is een contradictie. Zie je nu wel of niet een belangrijke rol voor opvoeding?

Vraag je je wel eens af wat Anders Breivik zou hebben gedaan als hij als twintiger mensen om hem heen had gehad die bereid waren naar hem te luisteren, hem te begrijpen en tegelijkertijd in staat waren tegenwicht te bieden? Ik gun dat iedereen, om begrepen en uitgedaagd te worden. Een leraar kan zo iemand zijn en het is geweldig als dat gebeurt.

quote:

Op vrijdag 26 september 2014 09:06 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Met wat ik voor ogen heb, blijft er nog steeds een noodzaak tot regels, worden kinderen verantwoordelijk gehouden voor hun gedrag, is niet alles wat ze doen geweldig en doet de mening van anderen er wel degelijk toe. Je schetst een tegenstelling die in pedagogische termen wordt gekenmerkt als een tegenstelling tussen autoritair en permissief opvoedgedrag, tussen 'omdat ik het zeg' en 'wat jij wil'. Er is een derde weg mogelijk, wat 'authoratief' opvoeden wordt genoemd. Dat is het soort docentschap dat ik voor ogen heb. (En ook het soort ouder dat ik wil zijn.)

Ja, die weg ken ik en daar ben ik ook voor. Ik ben geen autoritaire docent al hecht ik wel erg aan in sommige ogen wellicht conservatieve fatsoens- en omgangsnormen, maar je komt soms in zo'n soort tegenstelling terecht omdat de leerling je heel erg op het autoritaire punt uitdaagt. Dat zijn vaak kinderen die een overgevoeligheid hebben voor autoritair gedrag. Dus die gaan er al vanuit dat ik, omdat ik docent ben, wel autoritair zal zijn, en gaan dat dan testen en/of er tegen ageren. En dan ontkom ik er soms niet aan om van mijn autoriteit inderdaad een punt te maken. Als docent heb je voor veel verschillende leerlingen een rol te vervullen en ik ben voor iedere leerling daarin weer iets anders.. In die zin ben ik voor de leerling een spiegel. Juist het soms op de spits drijven van dergelijke botsingen leidt tot gesprekken waardoor er iets kan veranderen. Dat is een manier van werken die bij mij past.

quote:

De discrepantie tussen school- en thuisomgeving is weer een andere kwestie, zij het een interessante. Waar ik me in ieder geval fel tegen verzet is het idee dat mensen ambitieloos zijn en externe prikkels en maatregelen nodig hebben om tot zinvolle activiteiten te komen. Achter ons onderwijssysteem schuilt een mensbeeld dat eenvoudigweg niet het mijne is. Leerlingen en studenten lijken vaak ambitieloos omdat ze zich gaandeweg aan het systeem hebben geconformeerd.

Wat ik aangaf was dat ik geen ambitieloze kinderen voor me zie, maar wel kinderen die het moeilijk vinden met eisen om te gaan. Ik zie veel kinderen met veel ambitie die vervolgens achterover willen leunen omdat ze denken dat die ambitie zichzelf wel of via een makkelijke weg zal verwezenlijken. Kinderen die succesvol willen worden, goed in van alles willen zijn, wel een interesse in iets hebben en daar iets mee willen doen, veel geld verdienen, goed willen scoren. Maar er niet echt voor willen werken. Dat zit volgens mij ook in een mens: kritisch naar jezelf kijken om jezelf te verbeteren is maar weinig mensen van nature gegeven. Het is vaak een pijnlijk proces, waarbij je feedback en kritiek moet leren incasseren, onder ogen zien dat jij niet alles meteen goed kunt en dat er ook voor jou nog veel valt te leren. Daarin hebben opvoeders in mijn ogen een heel belangrijke rol.

Je hebt denk ik op zich een goede inschatting van 'het systeem'. Tegelijkertijd lees ik vaak in je verhalen een grote versimpeling van de werkelijkheid. Want 'het systeem' op zichzelf is niets, het wordt door mensen vormgegeven. En die mensen, die docenten dus en schoolleidingen en ouders, geven hun eigen kleur en vorm aan dat systeem. En dat maakt dat er wel degelijk kinderen zijn die binnen dat verfoeilijke systeem floreren.

quote:

Het aardige is dat ik me nu op twee niveaus met deze kwesties bezig kan houden: ik doe onderzoek en formuleer aanbevelingen voor het onderwijs, maar in mijn eigen onderwijs kan ik tegelijkertijd die aanbevelingen uitproberen. Ik heb vaak het idee dat ik een van de weinigen ben die dat probeert te doen, dus de eigen onderwijspraktijk aanpassen aan de theoretische veronderstellingen en evalueren of de theorie zinvol is.

Waar baseer je dat op? In onderwijsland lopen zoveel mensen rond. Er zitten ook veel mensen bij, die net als leerlingen dus, niet echt kritisch naar hun eigen functioneren kijken of nadenken over waarom ze de dingen doen zoals ze doen. Maar ik ken ook veel docenten die dat wel doen, of proberen. Dus ja, het is de kunst om mensen op te zoeken en je te laten inspireren die wel in jouw straatje passen wat dat betreft.

quote:

En binnenkort wordt er waarschijnlijk een onderzoek van me gefinancierd waarin we niet binnen bestaande onderwijskaders hoeven te denken maar een visie op een alternatieve manier van onderwijzen in de 21e eeuw kunnen ontwikkelen. Ik vind het heel leuk om daarmee bezig te zijn. Des te groter is wel mijn frustratie dat ik mijn eigen kind op dit gebied klaarblijkelijk weinig alternatiefs kan bieden.

Zou leuk zijn! Succes! .

Ik denk dat jij op jouw beurt onderschat hoezeer een systeem een eigen leven gaat leiden. Wij bevinden ons in een systeem waar vele individuen bij betrokken zijn en niemand weet echt wie de touwtjes in handen heeft. Om het aan de universiteit werkelijk anders aan te kunnen pakken, is het nodig dat mijn directe leidinggevende misschien de voorgenomen plannen verandert, maar die plannen komen voort uit eisen van haar leidinggevenden. Hun eisen zijn weer gebaseerd op regelingen van overheidswege die bepalen wie onder welke omstandigheden geld kwijt. En het onderwijssysteem van de overheid komt weer deels tot stand door maatschappelijke ideeën over hoe onderwijs voor iedereen haalbaar zou moeten zijn.

Je kunt daar nauwelijks aan ontsnappen, dingen écht anders doen. Tegelijkertijd kunnen zich binnen bestaande beperkingen kleine revoluties voltrekken, daar ben ik evenzeer van overtuigd. Als je succesvol bent in wat je doet, dan krijg je daar vaak ook de ruimte toe. Bovendien willen mensen dan weten hoe je dat doet opdat ze hun eigen praktijk daarop aan kunnen passen.

quote:

Op vrijdag 26 september 2014 09:45 schreef Franny_G het volgende:

Wat ik aangaf was dat ik geen ambitieloze kinderen voor me zie, maar wel kinderen die het moeilijk vinden met eisen om te gaan. Ik zie veel kinderen met veel ambitie die vervolgens achterover willen leunen omdat ze denken dat die ambitie zichzelf wel of via een makkelijke weg zal verwezenlijken. Kinderen die succesvol willen worden, goed in van alles willen zijn, wel een interesse in iets hebben en daar iets mee willen doen, veel geld verdienen, goed willen scoren. Maar er niet echt voor willen werken. Dat zit volgens mij ook in een mens: kritisch naar jezelf kijken om jezelf te verbeteren is maar weinig mensen van nature gegeven. Het is vaak een pijnlijk proces, waarbij je feedback en kritiek moet leren incasseren, onder ogen zien dat jij niet alles meteen goed kunt en dat er ook voor jou nog veel valt te leren. Daarin hebben opvoeders in mijn ogen een heel belangrijke rol.

En dat gaat allemaal prima samen met hetgeen ik voor ogen heb. Sterker nog, ik zie een nog belangrijkere rol van de docent voor me, die meer tijd voor elke leerling/student zou moeten hebben. En ook een belangrijkere rol voor de ouder.

Regels en toetsen staan ergens voor. Waar ze voor staan, dat is waar leerkrachten en ouders zich mee bezig zouden moeten houden. Waarom is het belangrijk om je zusje niet te slaan? Waarom vind ik je essay ondermaats? Regels en cijfers zijn makkelijker, sneller. Docenten hebben toetsen en cijfers nodig om grote groepen aan te kunnen. Ouders grijpen naar regels omdat die op de korte termijn het beste werken. Het kost veel meer tijd om uitleg te geven, maar die uitleg is veel zinvoller en maakt ook duidelijker wat de eisen zijn en waarom ze er zijn.

Ja, ik weet best hoe het werkt. Dat is in de notendop hoe alles werkt, waarbij het onderwijs ook weer een onderdeel is van een groter geheel. Het is geen kwestie van 'onderschatten'. Ik denk dat ik een houding heb waarbij het niet mijn uitgangspunt is systemen te veranderen, maar ermee te werken. Ik geloof inderdaad in kleine revoluties, niet in grote. En daarbij richt ik me op individuen. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met mijn scholing als historicus. De strijd tussen 'systeem' of 'cultuur' of 'macht' en individu, tussen meelopers en pioniers e.d. is van alle tijden. Ik denk dat wij het in dat licht bezien zo slecht nog niet hebben. Verbeteringen zijn altijd welkom uiteraard, maar daarbij kijk ik momenteel vooral naar wat ik zelf als docent met mijn leerlingen beter kan doen... Een kruistocht voeren tegen wat er allemaal mis is in het onderwijs is gewoon niet zo aan mij besteed. (Niet dat jij dat doet hoor, een kruistocht voeren, maar ik probeer uit te leggen hoe ik erin sta.)