Grenzeloos verliefd #30 Met weglopende bruidegommen!

quote:

Op dinsdag 16 september 2014 21:05 schreef MissJ het volgende:
shit! Helemaal vergeten Schakel net pas in.
Kan iemand me in het kort vertellen hoe en wat?

quote:

Op dinsdag 16 september 2014 21:08 schreef CeliaHodes het volgende:

[..]

Meisje in NL lerares op school en op een dansschool, jongen ontmoet die Australisch is, maar in Londen woont. In een heel klein kamertje.

quote:

Op dinsdag 16 september 2014 21:08 schreef donald_dick het volgende:

[..]

vrouw gaat naar england, krijgt crappy baan. woont in studentenkamer

quote:

Op dinsdag 16 september 2014 21:11 schreef donald_dick het volgende:
Goh, engelsen en dronken zijn

quote:

Op dinsdag 16 september 2014 21:15 schreef Mylene het volgende:
Niet de Engelse taal machtig en dan toch het onderwijs daar in willen. Wat bescheidenheid zou haar sieren.

quote:

UPDATE: Lidka & Clint | September 2014

16 september 2014 21:20 Updates

Wat kan er een hoop gebeuren in een korte tijd! Het is nu meer dan een jaar geleden dat ik Clint leerde kennen. Inmiddels is heel mijn leven op zijn kop gezet. Van de keuze maken om naar het buitenland te verhuizen, tot het daadwerkelijk uitvoeren van mijn beslissing. Er is een hoop bij komen kijken. Maar wat een avontuur en hoe fijn hebben Clint en ik het nu samen!

Inmiddels woon ik een aantal maanden in Londen. Het kleine kamertje in het gedeelde appartement van Clint, hebben we inmiddels verruild voor een groot zelfstandig appartement in Ealing.

Het appartement ligt op 8 minuten lopen van Clints werk en het heeft een enorme keuken waar hij regelmatig de lekkerste maaltijden bereidt. Samen genieten we van de nieuwe omgeving en de ruimte en privacy die we eindelijk samen hebben.

Eindelijk kunnen we in alle rust en ruimte van elkaar genieten. Een fijne bijkomstigheid is dat Clint nu minder reistijd van en naar zijn werk heeft en we daardoor meer tijd over hebben voor ons saampjes.

Een aantal dagen na onze verhuizing, aan het begin van het schooljaar in Engeland, werd ik gebeld of ik op een katholieke jongensschool wilde komen werken. Ik had mijn bedenkingen, omdat dit toch wel even iets anders is dan de school in Nederland waar ik 8 jaar heb gewerkt. Maar de school ligt in een groene omgeving, een halfuurtje lopen of 10 minuutjes met de bus van waar we nu wonen. De 'Boys’ worden met ijzeren vuist en enorme discipline in het gareel gehouden. De eerste activiteit op mijn eerste Engelse schooldag was dat ze zich moesten opstellen op het schoolplein op een armlengte afstand van elkaar, in alfabetische volgorde, met hun uniform correct gedragen en hun ogen naar voren gericht. Ik wist niet wat me overkwam! Ik had het gevoel alsof ik op een militaire academie was beland. En ik moest het appel voeren!

Verder krijgen ze enorm veel huiswerk en straf als het minste of geringste niet in orde is. Ik had erg veel medelijden met een jongetje uit de brugklas dat op zijn tweede schooldag zijn ouders per ongeluk zijn agenda verkeerd had laten aftekenen. Hij moest direct nablijven en kreeg een enorme reprimande van de ‘headteacher'. Brugklassers in Nederland worden enorm gepamperd als ik het vergelijk met het regime wat hier heerst. Er heerst in de Nederlandse schoolgangen veel meer wanorde en chaos dan ik hier heb gezien. Maar de leerlingen in Nederland zijn over het algemeen wel een stuk vrolijker en geïnteresseerder in de lesstof dan de jongens die ik heb ontmoet. Met mijn Nederlandse lesmethodes ben ik een stuk zachtaardiger dan de gemiddelde docent hier in Groot-Brittannië en daar kunnen de jongens niet tegen. Als ze geen ijzeren discipline aantreffen in de klas slaan ze volledig los. Het kost me dus nogal wat moeite de lesstof over te brengen, aangezien ik 99% van de lestijd bezig ben de orde te handhaven. Iets waar ik in Nederland mijn hand niet voor omdraaide. Ik vraag me inmiddels af of het Britse onderwijssysteem wel voor me is weggelegd. Ik kan me handhaven en overleef de dag en wil graag veel opsteken van deze andere onderwijscultuur, maar voorlopig is daar ook alles mee gezegd. Mijn collega’s zijn ontzettend behulpzaam en aardig, maar ik heb geen plezier in mijn werk. Ik sta ook niet achter een aantal belangrijke onderwijsprincipes die ze hier hanteren.

Gelukkig ben ik inmiddels op sollicitatiegesprek geweest bij een dansschool in onze nieuwe buurt. De ontzettend vriendelijke eigenaresse zocht een betrouwbare dansdocent om een zwangerschapsverlof op te gaan vangen. Ook wil ze haar dansschool uitbreiden en kan ze altijd een extra handje gebruiken binnen basisscholen die dans als extra activiteit aanbieden. Het deed me erg denken aan de dansschool waar ik in Nederland jaren heb gewerkt. Ze stelde voor dat ik wat proeflessen zou komen geven, maar voordat ik dat ga doen ga ik binnenkort wat lessen bij haar observeren. Wie weet wat voor verschillen ik hier weer kan ontdekken! Wat ik al heb bevonden is dat ook in het Britse dansonderwijs formaliteit een belangrijk punt is. De kinderen dansen niet zomaar voor de lol. Voor elke stijl die ze volgen kunnen ze een diploma halen. Elk schooljaar vinden er examens plaats. Deze kunnen toegang tot het vervolgonderwijs geven of staan interessant op je CV. De leerlingen zijn daarom enorm competitief. Toch heb ik het gevoel dat ik hier wellicht meer tot mijn recht zal komen dan in een Britse school.

Verder staat onze reis naar Australië helemaal vast. We gaan anderhalve week richting Newcastle om de bruiloft van Clints zus bij de te wonen. Ik ben enorm benieuwd naar het land en de cultuur daar! Clint is echter bang dat ik niet meer mee terug naar Engeland wil, omdat Australië me meer zal bevallen. We gaan het zien!

Ondertussen ben ik nog steeds aan het trainen om in vorm te komen om audities te gaan doen. Clint en ik gaan regelmatig sporten. Ik volg verschillende danslessen en houd alle audities goed in de gaten. Ik heb een Broadway Jazz cursus van een week geboekt die zal plaatsvinden na onze reis naar Australië. Daarna wil ik audities gaan doen en op zoek naar een ‘agency’ die me kan vertegenwoordigen. Ik heb gemerkt dat dit het werk is wat ik het liefste zou gaan doen, hiervoor ben ik naar Londen gekomen en is Clint niet naar Nederland verhuisd, maar nu we een zelfstandig appartement hebben zal er toch ook brood op de plank moeten komen. Lesgeven is voor mij de manier om in mijn onderhoud te kunnen voorzien, dus helaas staat de uitvoering van mijn droom nog even op een laag pitje.

Om al mijn belevenissen ook aan mijn vrienden en familie in Nederland te beschrijven, ben ik een blog begonnen. Op www.lidka.nl kun je regelmatig nieuwe verhalen lezen.

groetjes,

Lidka

quote:

Hoe hebben Esther & Charles elkaar leren kennen?



Dinsdag 23 september het verhaal van Esther en Charles: Dertiger Esther heeft het allemaal: een mooi appartement, een leuke groep vrienden en een baan als vroedvrouw waar ze veel voldoening uithaalt. Maar nadat ze tijdens een verblijf in Canada haar droomprins Charles ontmoet, besluit ze binnen een paar maanden radicaal het roer om te gooien.

Ze laat alles waar ze zo hard voor heeft gewerkt achter zich om met Charles in het bruisende Toronto te gaan wonen. Voor Esther komt een droom uit, maar haar moeder kan totaal niet omgaan met het vertrek van haar dochter. Eenmaal in Toronto blijkt dat Esther, die zich normaalgesproken het gelukkigst voelt als ze zich nuttig kan maken, voorlopig nog helemaal niet mag werken of studeren. Vrijwilligerswerk doen is een optie, maar het stel is ook net verhuisd naar een nieuw appartement en de huur moet wel betaald worden. Charles moet dus flink aan de bak en ondertussen zit Esther veel alleen thuis, want verder kent ze nog bijna niemand in Toronto. Is Esthers eigenlijk nog prille liefde voor Charles genoeg om ook gelukkig te worden in Canada?

quote:

Op dinsdag 23 september 2014 19:47 schreef Mylene het volgende:
Vanavond gaan we naar Canada, een keer wat anders .

[..]

bron