Etappe 8: Baeza - Albacete, 207 kmNormaal kiest een organisatie van een grote ronde er altijd voor om bergritten in het weekend te plaatsen, zodat meer mensen kunnen kijken. Vooral de Vuelta, maar dat kan ook aan het feit liggen dat bijna iedere rit in bijna iedere Vuelta een bergrit is. Dit jaar is het verrassend genoeg anders. Op zondag nog wel een bergrit, zoals het hoort, maar deze zaterdag een vlakke rit. Na een begin met nog wat geaccidenteerd terrein is het laatste deel van deze etappe volledig vlak. Toch wel schokkend.
Het is de laatste dag in Andalucía voor de renners. Vertrekplaats Baeza ligt nog wel in deze regio, maar zo ongeveer halverwege deze rit komen de renners dan eindelijk in een andere autonome regio uit, Castillië-La Mancha. Baeza is een plaats met 16.000 inwoners. Zeker het aanschouwen waard, met onder andere een fraaie kerk. Voldoende oude gebouwen hier, maar ook de omgeving van de stad is niet lelijk. Een zee van olijfbomen omringt dit stadje.
Van Baeza rijden de renners een beetje richting het noorden, een beetje riching het oosten. Veel spannends is er onderweg niet. Af en toe een klein heuveltje, af en toe een leuk dorpje, maar dat is het dan ook wel. Ik zou er graag wat spannenders van maken, maar dat gaat niet echt lukken. Na 80 kilometer begint het omhoog te lopen, tot kilometer 140. 60 kilometer bijna vlak, maar toch niet helemaal. Misschien is vals plat dan weer teveel gezegd, maar dit lijken mij dan toch nog wel vervelende wegen. Helemaal vlak wordt het geen moment, dus een makkelijke dag is het ook weer niet. Na 127 kilometer is de eerste tussensprint van de dag, in Alcaraz.
Een paar kilometer na de tussensprint is het gedaan met het moeilijk lopende stuk. Het is dan tijd om af te dalen, richting Albacete. De laatste 70 kilometer zijn in dalende lijn. Niet dat je dan aan een hele zware afdaling moet denken, maar het loopt uiteindelijk wel een beetje naar beneden, heel geleidelijk. Een stuk voor de sterke jongens, met het grote mes. Na 154 kilometer is de tweede tussensprint, in El Jardin. Niet in de tuin, wel in een klein gehuchtje in de provincie Albacete.
Na deze tussensprint is er een ontzettend bochtig gedeelte, maar eenmaal voorbij Balazote, op een kilometer of 30 van de streep, is het immer geradeaus richting Albacete. De bochten in deze 30 kilometer zijn op één hand te tellen, zo ongeveer. Pas in Albacete wordt het een beetje spannend, de laatste kilometers zijn dan wel weer bochtig. Een paar gevaarlijke bochten zelfs, met uitroeptekens. De laatste bocht, met uitroepteken, is op 900 meter van de streep. De meters daarna zijn recht. Dit is dus een sprint waar iedereen aan mee kan doen.
Dit komt dus niet echt over als een hele bijzondere etappe. Er is echter één ding waar we wel rekening mee moeten houden, namelijk de wind. In dit gebied wil het nog wel eens heel hard waaien en zo'n beetje de hele weg richting Albacete is zo open al het maar zijn kan. Als het hier waait heb je een garantie op een waaier, zeker omdat het ook nog eens een licht omlaag lopende weg is. Eigenlijk iedere keer dat er een wedstrijd met finish in Albacete is krijgen we waaiers. De laatste keer dat er een koers van naam in Albacete was werd Jose Ivan Gutierrez Spaans kampioen. Het veld was toen compleet uit elkaar geslagen. De laatste drie keer dat de Vuelta in Albacete was kwamen er ook steeds kleine groepjes aan de finis. In 2000 was de eerste groep 41 man groot en verloor de groep daarna al meer dan een minuut. In 2001 ongeveer hetzelfde verhaal, een groepje van net wat minder dan 40 man en de groep daarna al op ruime achterstand. In 2003 bleven er zelfs maar een mannetje of 25 over. Uiteindelijk wint er wel altijd een sprinter, of het nu Freire, Hunter of Petacchi is. Ook Jean-Paul van Poppel heeft hier wel eens gewonnen.
2003 was ook meteen de laatste keer dat de Vuelta in Albacete aankwam. Ondanks dat het blijkbaar een garantie voor spektakel is. Er is wel een belangrijke voorwaarde voor dat spektakel, wind. Ik moet nu meteen mensen gaan teleurstellen, want het schijnt niet echt hard te gaan waaien. Natuurlijk zijn weerberichten onbetrouwbaar, maar ik vrees dat het gulpje toch wel dicht kan blijven. Dat wil meteen zeggen dat de etappe niet meer het aanschouwen waard is. Ook Albacete zelf is niet het toonbeeld van pracht. Een belangrijke, grote stad met meer dan 170.000 inwoners, maar als de site van de Vuelta het alleen maar over je gastvrijheid heeft weet je wel hoe laat het is als stad. De feria schijnt wel altijd gezellig te zijn. Is wel pas begin september, dus de renners zijn wat te vroeg voor het feest.
Het weer:
Nog steeds wel warm, maar tenminste niet meer tegen de 40 graden. Wind zou mooi zijn, maar lijkt er niet echt van te komen.
Dit wordt een massasprint, kan bijna niet anders. Zoveel kansen zijn er niet voor de sprinters, zeker niet voor de sprinters die tamelijk moeilijk over de heuvels komen. Het parcours is ook niet echt in het voordeel van vluchters. Zodra een paar ploegen beginnen te rijden is een sprint onvermijdelijk.
1. Bouhanni. Zo'n sprint kan hij wel aan. Niet teveel moeilijke dingen, gewoon knallen.
2. Guardini. Dit is de neef van Theo Bos. Kan alleen maar sprinten als het volledig vlak is en op de snelweg. Volledig vlak is het niet, maar dit moet hij nog net kunnen redden en een snelweg is het ook niet helemaal, maar wel vrij breed. Hij is wel rap, dit moet net lukken voor hem.
3. Matthews. Toch vrij goed in vorm, alleen is een vlakke sprint nog niet altijd helemaal zijn ding. Legt het dan wel eens af. Nu ook, schat ik zo in, maar mijn inschattingen zijn waardeloos.
4. Degenkolb. John is gevallen en kwam tijdens etappe 7 als laatste binnen. Zal daar nog wel wat last van hebben, dus er niet helemaal uitkomen zoals hij er kan uitkomen. Hij heeft als het goed is alleen maar schaafwonden, dus misschien valt de schade wel mee en doet hij me om de zege.
5. Ferrari. Ja, op een lange rechte weg denk je natuurlijk meteen aan een Ferrari. Top.