OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik wilde "gewoon" even dat ik wat knuffels kon uitdelen hier.
Een
voor diegene die het kan gebruiken.
Een
voor diegene die het kan gebruiken.
Schudden voor gebruik
Dit.quote:Op donderdag 27 november 2014 12:56 schreef Stippelrientje het volgende:
Ik wilde "gewoon" even dat ik wat knuffels kon uitdelen hier.
Een
En Cygne, je verhaal staat in diverse topics verspreid, maar ik reageer even hier. Veel sterkte met het traject waar je nu in gaat. Duidelijkheid over het waarom, maar wel met heftige consequenties. Volgens mij ben je al aardig ingelezen en op de hoogte van de vaktermen. Hopelijk vlot nog wat meer duidelijkheid bij de klinisch geneticus. Ook met hoe het in de familie zit.
Lieve dames,
Zoals Kursor ook al zegt ‘de dag is voorbij’.
Op dinsdag was mijn dag nog normaal en stond ik er zoals elke dag op een ‘normale’ manier bij stil. En dan komt toch DIE dag. Die dag dat ik uitgerekend was. Die dag waar ik toen zo naar uitkeek en waarin mijn leven op een positieve manier zou gaan veranderen.
Maar helaas moest ik in juni onverwachts al afscheid nemen van mijn lieve kleine mooie dochter.
Een gedichtje wat ik hier een tijdje geleden ook al gedeeld heb spreekt nog steeds heel erg voor mij:
“Het leven gaat verder
Niemand die het ziet
Het huilen zonder tranen
Het stil intens verdriet”.
Dat is eigenlijk exact zoals ik mij elke dag voel. Want het leven gaat verder en ik heb elke dag verdriet en elke dag het besef dat zij er niet meer is.
Gisteren werd ik wakker en een verslagen en verdrietig gevoel was aanwezig bij mij. Vandaag is DIE dag. Mijn hoofd voelde al anders, mijn vriendelijkheid was anders, mijn openheid was anders. Ik was verdrietig, teleurgesteld en alleen. Ook al heb ik de allerliefste vrienden. Ook al heb ik al jullie lieve berichtjes gelezen. Het voelt toch echt helemaal alleen. Ik moet het toch echt helemaal alleen zien te overleven.
Ik heb wat momenten voor mijzelf gehad, maar ik heb de dag ook een beetje normaal willen laten verlopen. De ochtend gewerkt, de middag voor mijzelf, de avond een hapje gegeten. En s avonds weer thuis, toen kwamen de tranen. Toen kwam het enorme heftige verdriet.
Blof heeft er een heel mooi liedje over geschreven. Het heet ‘Zo Mooi’. Die tekst, zo mooi, zo passend. Die tekst raakt mij echt.
Een stukje van de tekst:
"Zo mooi, je was zo mooi, zo mooi
Je had nog mooier mogen worden
Maar je kon het niet
En wij blijven altijd op je wachten
Waar ter wereld we ook lopen, je blijft bestaan
We konden je niet kennen maar we weten wie je bent
En je blijft iemand die welkom was,
Zo welkom dat het altijd pijn doet
Pijn van het er bijna zijn"
En ik mis haar elke dag. En misschien vanaf nu nog wel veel meer. Want ze had helemaal perfect hier bij mij moeten zijn. En als ik dan hier en irl lieve mooie baby’s zie dan raakt mij dat wel. Want zal ik ooit… ? Wanneer…?? Hoe…??
Maar ik vond het heel erg fijn dat ik al jullie lieve berichtjes kreeg. Dat er bekende en onbekende mensen aan mij dachten. Voor zover mogelijk konden beseffen waar ik nu doorheen moet gaan. Dat ze er voor mij zijn wanneer ik ze nodig heb. Hier en irl. Het helpt echt en het is echt heel fijn. Want ook al voel ik mij op dagen zoals gisteren alleen, ik weet dat ik het niet ben.
Heel erg bedankt voor jullie lieve gedachtes en woorden en knuffels!
En als het mij op wat voor manier overvalt of aanwezig is dan weet ik dat ik het hier zonder probleem weg kan schrijven om erna weer door te kunnen gaan.
Zoals Kursor ook al zegt ‘de dag is voorbij’.
Op dinsdag was mijn dag nog normaal en stond ik er zoals elke dag op een ‘normale’ manier bij stil. En dan komt toch DIE dag. Die dag dat ik uitgerekend was. Die dag waar ik toen zo naar uitkeek en waarin mijn leven op een positieve manier zou gaan veranderen.
Maar helaas moest ik in juni onverwachts al afscheid nemen van mijn lieve kleine mooie dochter.
Een gedichtje wat ik hier een tijdje geleden ook al gedeeld heb spreekt nog steeds heel erg voor mij:
“Het leven gaat verder
Niemand die het ziet
Het huilen zonder tranen
Het stil intens verdriet”.
Dat is eigenlijk exact zoals ik mij elke dag voel. Want het leven gaat verder en ik heb elke dag verdriet en elke dag het besef dat zij er niet meer is.
Gisteren werd ik wakker en een verslagen en verdrietig gevoel was aanwezig bij mij. Vandaag is DIE dag. Mijn hoofd voelde al anders, mijn vriendelijkheid was anders, mijn openheid was anders. Ik was verdrietig, teleurgesteld en alleen. Ook al heb ik de allerliefste vrienden. Ook al heb ik al jullie lieve berichtjes gelezen. Het voelt toch echt helemaal alleen. Ik moet het toch echt helemaal alleen zien te overleven.
Ik heb wat momenten voor mijzelf gehad, maar ik heb de dag ook een beetje normaal willen laten verlopen. De ochtend gewerkt, de middag voor mijzelf, de avond een hapje gegeten. En s avonds weer thuis, toen kwamen de tranen. Toen kwam het enorme heftige verdriet.
Blof heeft er een heel mooi liedje over geschreven. Het heet ‘Zo Mooi’. Die tekst, zo mooi, zo passend. Die tekst raakt mij echt.
Een stukje van de tekst:
"Zo mooi, je was zo mooi, zo mooi
Je had nog mooier mogen worden
Maar je kon het niet
En wij blijven altijd op je wachten
Waar ter wereld we ook lopen, je blijft bestaan
We konden je niet kennen maar we weten wie je bent
En je blijft iemand die welkom was,
Zo welkom dat het altijd pijn doet
Pijn van het er bijna zijn"
En ik mis haar elke dag. En misschien vanaf nu nog wel veel meer. Want ze had helemaal perfect hier bij mij moeten zijn. En als ik dan hier en irl lieve mooie baby’s zie dan raakt mij dat wel. Want zal ik ooit… ? Wanneer…?? Hoe…??
Maar ik vond het heel erg fijn dat ik al jullie lieve berichtjes kreeg. Dat er bekende en onbekende mensen aan mij dachten. Voor zover mogelijk konden beseffen waar ik nu doorheen moet gaan. Dat ze er voor mij zijn wanneer ik ze nodig heb. Hier en irl. Het helpt echt en het is echt heel fijn. Want ook al voel ik mij op dagen zoals gisteren alleen, ik weet dat ik het niet ben.
Heel erg bedankt voor jullie lieve gedachtes en woorden en knuffels!
En als het mij op wat voor manier overvalt of aanwezig is dan weet ik dat ik het hier zonder probleem weg kan schrijven om erna weer door te kunnen gaan.
Lieve Lingue,
Ik krijg kippenvel van je verhaal, je omschrijft het zodat het me heel erg raakt.
Dikke kus en knuffel voor jou.
Cygne, via lurken in diverse topics blijf ik ook jouw verhaal volgen. Blijf sterk en ik hoop dat jouw positiviteit ook positief gaat uitpakken .
Ik krijg kippenvel van je verhaal, je omschrijft het zodat het me heel erg raakt.
Dikke kus en knuffel voor jou.
Cygne, via lurken in diverse topics blijf ik ook jouw verhaal volgen. Blijf sterk en ik hoop dat jouw positiviteit ook positief gaat uitpakken
.
Als je twijfelt aan bovenstaande tekst, neem dan contact op met je medisch specialist.
Wat een verschrikkelijk mooie tekst 
Wat een vreselijk verlies.. Een hele dikke knuffel van mij
Wat een vreselijk verlies.. Een hele dikke knuffel van mij
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Wat enorm mooi geschreven. Kwetsbaar en toch zo sterk...
Een voor jou
Een
voor jou
Twee harten, een liefde
Uit liefde, een hart
Uit liefde, een hart
Lieve Lingue, wat beschijf je jouw gevoel prachtig. Wat een verdriet, wat vreselijk oneerlijk, je kleine meisje had hier nu gewoon moeten zijn. 
Meer dan je heel veel sterkte wensen kan ik helaas niet voor je doen.
Meer dan je heel veel sterkte wensen kan ik helaas niet voor je doen.
Och Lingue veel sterkte!
Oh Malteser, weer. Ook een voor jou!
en heel veel sterkte voor iedereen hier eigenlijk!!
veel sterkte!Oh Malteser, weer
. Ook een voor jou! en heel veel sterkte voor iedereen hier eigenlijk!!
quote:
Cygne, via lurken in diverse topics blijf ik ook jouw verhaal volgen. Blijf sterk en ik hoop dat jouw positiviteit ook positief gaat uitpakken
Ik moet wel, denk ik. Ik leef ook met de dag. Ik wil niet aan de toekomst denken, misschien wel zonder kinderen. Dat idee trek ik nog niet echt.
Maar als ik vandaag leef, gaat t goed.
Lief dat je het vraagt Cygne.
Hier gaat het zo zo. Niet heel slecht, niet heel goed. Redelijk neutraal.
De feestdagen komen eraan, dat zal wel weer zo een lastig punt worden. Maar ik zie het wel gebeuren. Ik kan en wil mij er nu geen zorgen over maken. Komt tijd, komt raad enzo.
Maar ik mis haar nog wel elke dag. En ik vraag mij met veel regelmaat af of het mij ooit gegund zal gaan zijn. Maar dat zijn alleen maar gedachtes die verder ook niet echt te onderbouwen zijn.
Hoe gaat het met jou? Ik volg niet elk topic, dus weet niet zo goed hoe het bij jou gaat. Heb je al een afspraak kunnen krijgen in Nijmegen? Is er al meer bekend? Hoe gaat het met de verwerking/plaatsje geven van het nieuws? Ik merk ook dat ik steeds een beetje meer afstand neem van hier. Omdat al die mooie schattige baby's echt wel soms te veel emotie losmaken.
Hier gaat het zo zo. Niet heel slecht, niet heel goed. Redelijk neutraal.
De feestdagen komen eraan, dat zal wel weer zo een lastig punt worden. Maar ik zie het wel gebeuren. Ik kan en wil mij er nu geen zorgen over maken. Komt tijd, komt raad enzo.
Maar ik mis haar nog wel elke dag. En ik vraag mij met veel regelmaat af of het mij ooit gegund zal gaan zijn. Maar dat zijn alleen maar gedachtes die verder ook niet echt te onderbouwen zijn.
Hoe gaat het met jou? Ik volg niet elk topic, dus weet niet zo goed hoe het bij jou gaat. Heb je al een afspraak kunnen krijgen in Nijmegen? Is er al meer bekend? Hoe gaat het met de verwerking/plaatsje geven van het nieuws? Ik merk ook dat ik steeds een beetje meer afstand neem van hier. Omdat al die mooie schattige baby's echt wel soms te veel emotie losmaken.
Oh lieverd.
Ik snap wel hoe je je voelt. Ook dat je wat meer afstand neemt van hier.
Hier gaat t nu goed. Inmiddels een afspraak in t radboud gekregen, half januari. Dan horen we ook wat onze kansen zijn.
Ik snap wel hoe je je voelt. Ook dat je wat meer afstand neemt van hier.
Hier gaat t nu goed. Inmiddels een afspraak in t radboud gekregen, half januari. Dan horen we ook wat onze kansen zijn.
Wat lief dat je aan ons denkt...
Ik weet niet zo goed antwoord te geven op je vraag. Tegen de buitenwereld zeg ik dat het goed gaat, dat we door moeten, dat onze tijd vast ooit komt.
Maar heel eerlijk gezegd gaat het niet goed. Ben ik verdrietig om wat er gebeurd is, laat het me ook nog niet los. Hopelijk komt dat als de UD straks voorbij is.
Ik merk dat ik aan het doemdenken ben... Een MA bij 10 weken, een spontane miskraam bij bijna 6 weken. Soms overvalt me het gevoel dat ik nooit mama zal worden...
Ik weet niet zo goed antwoord te geven op je vraag. Tegen de buitenwereld zeg ik dat het goed gaat, dat we door moeten, dat onze tijd vast ooit komt.
Maar heel eerlijk gezegd gaat het niet goed. Ben ik verdrietig om wat er gebeurd is, laat het me ook nog niet los. Hopelijk komt dat als de UD straks voorbij is.
Ik merk dat ik aan het doemdenken ben... Een MA bij 10 weken, een spontane miskraam bij bijna 6 weken. Soms overvalt me het gevoel dat ik nooit mama zal worden...
Wat vervelend dat je je zo rot voelt. De angst om nooit mama te worden herken ik. Ga je ook onderzoek laten doen?
De angst om nooit mama te worden herken ik. Ga je ook onderzoek laten doen?
Nee, voorlopig (nog) niet. Ik ga er voor nu nog maar van uit dat we gewoon pech hebben gehad. Wellicht dat ik daar bij een eventuele derde keer wel anders over denk.... Ik weet het niet.
Ach lieve Malteser
Je hoeft het ook niet los te laten, je hoeft het niet te vergeten. Jullie eerste kindje zal altijd in je gedachte en in je hart dicht bij je zijn.
En of je/wij (iedereen met dat gevoel) ooit moeder mogen worden is denk ik voor iedereen die dit heeft moeten doormaken een gedachte (geweest). Ik heb ze ook.
Geef het verdriet van je kindje de ruimte, deel het met wie en waar je het wil, maar krop het vooral niet op. Hoe alleen het misschien ook voelt, je kunt het altijd delen. Mij helpt het om het weg te schrijven, hier. Dat geeft mij rust, krijg ik mijn gevoel mee op een rijtje. Ik hoop dat jij ook een manier kunt vinden om het niet weg te stoppen.
Je hoeft het ook niet los te laten, je hoeft het niet te vergeten. Jullie eerste kindje zal altijd in je gedachte en in je hart dicht bij je zijn.
En of je/wij (iedereen met dat gevoel) ooit moeder mogen worden is denk ik voor iedereen die dit heeft moeten doormaken een gedachte (geweest). Ik heb ze ook.
Geef het verdriet van je kindje de ruimte, deel het met wie en waar je het wil, maar krop het vooral niet op. Hoe alleen het misschien ook voelt, je kunt het altijd delen. Mij helpt het om het weg te schrijven, hier. Dat geeft mij rust, krijg ik mijn gevoel mee op een rijtje. Ik hoop dat jij ook een manier kunt vinden om het niet weg te stoppen.
Dus. Miskraam nummer 3.
De laatste zal het ook niet zijn, door mijn gebalanceerde translocatie. We hebben een redelijke kans op een gezond kindje volgens de klinisch geneticus maar t dubbeltje lijkt elke keer de verkeerde kant op te vallen.
Ik weet wel dat dit kindje en ook die van de vorige zwangerschappen ernstig gehandicapt was geweest als ik geen miskraam had gekregen, dat het ons een moeilijke keus heeft bespaard en dat het beter is zo, maar toch..
En dan het gevoel naar mijn man toe, had hij een 'normale' vrouw gehad, dan was hij misschien al lang vader geweest. Ik weet dat het mijn schuld niet is. Maar het voelt wel zo. Ik weet ook gewoon niet hoeveel ik nog kan hebben. Hoeveel miskramen ik nog door moet maken voordat het wél een keer goed gaat.
De laatste zal het ook niet zijn, door mijn gebalanceerde translocatie. We hebben een redelijke kans op een gezond kindje volgens de klinisch geneticus maar t dubbeltje lijkt elke keer de verkeerde kant op te vallen.
Ik weet wel dat dit kindje en ook die van de vorige zwangerschappen ernstig gehandicapt was geweest als ik geen miskraam had gekregen, dat het ons een moeilijke keus heeft bespaard en dat het beter is zo, maar toch..
En dan het gevoel naar mijn man toe, had hij een 'normale' vrouw gehad, dan was hij misschien al lang vader geweest. Ik weet dat het mijn schuld niet is. Maar het voelt wel zo. Ik weet ook gewoon niet hoeveel ik nog kan hebben. Hoeveel miskramen ik nog door moet maken voordat het wél een keer goed gaat.
