R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Bij dezequote:Op vrijdag 22 augustus 2014 20:28 schreef Inaithnir het volgende:
[..]
Volgens mij was de originele titel "Dinner for the broken-hearted"
Hey das even geleden. Weer ff een kleine update.
T gaat eigenlijk wel okay nu. Geen echt verdrietige buien meer, wel regelmatig nadenken over hoe het gelopen is. Ik praat er wel eens met vrienden over en die verbazen zich er ook over.
M'n ex was een knappe, vriendelijke en charismatische vent en niemand die gedacht had dat hij zulke psychische problemen had. Ik geloof nu ook wel dat ik dit niet vooraf had kunnen aan zien komen.
Inmiddels gaat m'n leven weer redelijk gewoon verder. Vind het eigenlijk ook wel prettig om nu mijn eigen gang te kunnen gaan. Donderdag studeer ik af en ben inmiddels in gesprek met een paar bedrijven over een baan. Eigenlijk heb ik wel zin om aan het werk te gaan en dat leven in te stappen.
T gaat eigenlijk wel okay nu. Geen echt verdrietige buien meer, wel regelmatig nadenken over hoe het gelopen is. Ik praat er wel eens met vrienden over en die verbazen zich er ook over.
M'n ex was een knappe, vriendelijke en charismatische vent en niemand die gedacht had dat hij zulke psychische problemen had. Ik geloof nu ook wel dat ik dit niet vooraf had kunnen aan zien komen.
Inmiddels gaat m'n leven weer redelijk gewoon verder. Vind het eigenlijk ook wel prettig om nu mijn eigen gang te kunnen gaan. Donderdag studeer ik af en ben inmiddels in gesprek met een paar bedrijven over een baan. Eigenlijk heb ik wel zin om aan het werk te gaan en dat leven in te stappen.
Leuk om een nieuwe levensfase in te gaan!quote:
Eigenlijk heb ik wel zin om aan het werk te gaan en dat leven in te stappen.
Hey, goed om te horen dat je je een stuk beter voelt!quote:
Hey das even geleden. Weer ff een kleine update.
T gaat eigenlijk wel okay nu. Geen echt verdrietige buien meer, wel regelmatig nadenken over hoe het gelopen is. Ik praat er wel eens met vrienden over en die verbazen zich er ook over.
M'n ex was een knappe, vriendelijke en charismatische vent en niemand die gedacht had dat hij zulke psychische problemen had. Ik geloof nu ook wel dat ik dit niet vooraf had kunnen aan zien komen.
Inmiddels gaat m'n leven weer redelijk gewoon verder. Vind het eigenlijk ook wel prettig om nu mijn eigen gang te kunnen gaan. Donderdag studeer ik af en ben inmiddels in gesprek met een paar bedrijven over een baan. Eigenlijk heb ik wel zin om aan het werk te gaan en dat leven in te stappen.
Gefeliciteerd met je afstuderen en veel succes in het bedrijfsleven alvast!
Ik heb eerder al een aantal jaar gewerkt, ben alleen terug naar school gegaan op mijn 25e. Ik ben weer helemaal toe aan het werkende leven.quote:Op vrijdag 22 augustus 2014 21:10 schreef UncleFunk het volgende:
[..]
Leuk om een nieuwe levensfase in te gaan!
Nu gelukkig in een vakgebied dat me (waarschijnlijk) langer gaat interesseren dan het vorige.
Desalniettemin prettig dusquote:
[..]
Ik heb eerder al een aantal jaar gewerkt, ben alleen terug naar school gegaan op mijn 25e. Ik ben weer helemaal toe aan het werkende leven.
Veel succes.
Dat klinkt heel goed! En nu weet je: zelfs knappe, vriendelijke en charismatische mensen kunnen problemen hebben die je niet zo snel verwacht. Al heeft natuurlijk iedereen wel problemen in meer of mindere mate.quote:
Hey das even geleden. Weer ff een kleine update.
T gaat eigenlijk wel okay nu. Geen echt verdrietige buien meer, wel regelmatig nadenken over hoe het gelopen is. Ik praat er wel eens met vrienden over en die verbazen zich er ook over.
M'n ex was een knappe, vriendelijke en charismatische vent en niemand die gedacht had dat hij zulke psychische problemen had. Ik geloof nu ook wel dat ik dit niet vooraf had kunnen aan zien komen.
Inmiddels gaat m'n leven weer redelijk gewoon verder. Vind het eigenlijk ook wel prettig om nu mijn eigen gang te kunnen gaan. Donderdag studeer ik af en ben inmiddels in gesprek met een paar bedrijven over een baan. Eigenlijk heb ik wel zin om aan het werk te gaan en dat leven in te stappen.
http://aisomont.tumblr.com/ (NSFW)
Ja he? Na de dip tijdens en vlak na mijn vakantie is het heel snel een stuk beter gegaan.quote:
[..]
Dat klinkt heel goed! En nu weet je: zelfs knappe, vriendelijke en charismatische mensen kunnen problemen hebben die je niet zo snel verwacht. Al heeft natuurlijk iedereen wel problemen in meer of mindere mate.
Natuurlijk is dat zo, en op zich is het niet erg als iemand wat problemen heeft, maar t is wel belangrijk dat iemand in staat is problemen op te lossen. Denk dat dat t belangrijkste is want in elke langere relatie zal het wel voorkomen dat het met een van beiden een tijdje minder goed gaat.
Tuurlijk. Een burn-out of ziekte, kan van alles gebeuren. Een relatie is niet alleen zonneschijn, het is ook (of misschien zelfs juist) belangrijk er voor elkaar te zijn in de mindere tijden. "Voor- en tegenspoed" en zo.quote:
[..]
Ja he? Na de dip tijdens en vlak na mijn vakantie is het heel snel een stuk beter gegaan.
Natuurlijk is dat zo, en op zich is het niet erg als iemand wat problemen heeft, maar t is wel belangrijk dat iemand in staat is problemen op te lossen. Denk dat dat t belangrijkste is want in elke langere relatie zal het wel voorkomen dat het met een van beiden een tijdje minder goed gaat.
Kom je ook nog naar de meet? Meer zielen, meer vreugd!
Ja precies. Zolang je maar wel in staat bent om er bovenop te komen en het op te lossen.quote:
[..]
Tuurlijk. Een burn-out of ziekte, kan van alles gebeuren. Een relatie is niet alleen zonneschijn, het is ook (of misschien zelfs juist) belangrijk er voor elkaar te zijn in de mindere tijden. "Voor- en tegenspoed" en zo.
Kom je ook nog naar de meet? Meer zielen, meer vreugd!
Goeie vraag, heb er vorig topic iets over voorbij zien komen, en wil best kijken of ik kan komen. Het ligt voor mij aan de datum en locatie, moet met t OV vanuit Eindhoven komen dus Utrecht is goed te doen, Amsterdam ook wel zolang het bij CS, Bijlmer of Amstel in de buurt is.
En nu op naar de volgende mogelijke-ex-maar-liever-toch-geen-ex!quote:
[..]
Ja he? Na de dip tijdens en vlak na mijn vakantie is het heel snel een stuk beter gegaan.
Natuurlijk is dat zo, en op zich is het niet erg als iemand wat problemen heeft, maar t is wel belangrijk dat iemand in staat is problemen op te lossen. Denk dat dat t belangrijkste is want in elke langere relatie zal het wel voorkomen dat het met een van beiden een tijdje minder goed gaat.
Oplossen of accepteren en ermee om leren gaan. Niet elk probleem is op te lossen.
De laatste tijd heb ik wel steeds meer het idee dat iedereen ook wel iets slechts in zich heeft. Jouw ex verzweeg alles en deed alsof alles goed was terwijl het niet zo was. Ergens is het niet eens zó erg dat je je ergens voor schaamt en het daardoor goed gaat praten of er niet helemaal eerlijk over bent. Zolang het uiteindelijk maar goed komt en je er uiteindelijk maar over praat. Daar ging je ex de fout in, eigenlijk dubbelop. Het eerste was zeker nog iets waar je in een relatie mee kan leven, het tweede niet, want dat haalt alles overhoop.
http://aisomont.tumblr.com/ (NSFW)
Nah.... ik doe dat lekker rustig aan hoor.quote:
[..]
En nu op naar de volgende mogelijke-ex-maar-liever-toch-geen-ex!
Oplossen of accepteren en ermee om leren gaan. Niet elk probleem is op te lossen.
De laatste tijd heb ik wel steeds meer het idee dat iedereen ook wel iets slechts in zich heeft. Jouw ex verzweeg alles en deed alsof alles goed was terwijl het niet zo was. Ergens is het niet eens zó erg dat je je ergens voor schaamt en het daardoor goed gaat praten of er niet helemaal eerlijk over bent. Zolang het uiteindelijk maar goed komt en je er uiteindelijk maar over praat. Daar ging je ex de fout in, eigenlijk dubbelop. Het eerste was zeker nog iets waar je in een relatie mee kan leven, het tweede niet, want dat haalt alles overhoop.
Ik denk dat je daar wel gelijk in hebt, mensen blijven mensen en doen nou eenmaal stomme dingen.
Ik geloof dat dat niet praten over problemen 'want het lost het toch niet op' ook wel een ding van mannen is. Terwijl vrouwen uren kunnen praten over een probleem om het vervolgens gewoon zo te laten. Met beide is niks mis, zolang t niet uit de hand loopt en inderdaad alles overhoop haalt.
Thanks lady, that made me blushquote:Op vrijdag 22 augustus 2014 10:06 schreef Brannagh het volgende:
[..]
Kom jij ook naar de meet?
Balen mag best, maar doe dat niet te lang. Shit happens, het is voorbij, je bent een ontzettend tof wijf en al je goede eigenschappen kun je ooit weer met iemand delen die dat wél genoeg kan waarderen.
Ik was zowat over de meetplannen aan het lezen, want alles boven de Westerschelde is misschien wat ver voor 'n Belg. Ik heb wel een kennis in Hilversum en een in Leiden. Wel leuk om aan 'n meet een tripje in Nederland te koppelen in een verder verschiet...
Aaah blaah! Dat hadden ik en m'n ex gepland... Maar ja, dat zal wel nu met zijn ouders gebeuren. Ze wonen ook vlakbij de grens dus die gaan zo vaak op geïmproviseerde daguitstapjes naar Zeeuws Vlaanderen enzo. Zo'n kutgevoel, je weet wel, niet alleen omdat je relatie heden niet meer is, maar we hadden nog zoveel samen gepland. In't najaar zouden we op bezoek gaan bij onze Zweedse vrienden en over Kopenhagen terugkeren.
Vandaag telefoon gehad; ik mag dinsdag op gesprek voor een deeltijds baantje. Ook langs gegaan bij een vroegere collega die nu kanker heeft. Zowat de enige die ik miste toen ik in Scandinavië was. Hij zag er echt niet goed uit en op 'n bepaald moment zegt hij dat hij zijn testament wil opmaken en eraan denkt me te vermelden, omdat ik de enige was volgens hem die hem niet had laten vallen ondanks zijn ziekte. Oh man, dit is zo naar... Ik weet echt niet hoe ik me moet voelen daarbij.
Het leven is een' krijgsbanier, door goede en kwade dagen, gescheurd, gevlekt, ontvallen schier, kloekmoedig voorwaards dragen.
Op
In de OP staat een lijstje met data, kun je copy/pasten. Eén idee was bij Runaway thuis (Amsterdam), ander idee is naar een stad (Utrecht bv) te gaan.quote:
[..]
Ja precies. Zolang je maar wel in staat bent om er bovenop te komen en het op te lossen.
Goeie vraag, heb er vorig topic iets over voorbij zien komen, en wil best kijken of ik kan komen. Het ligt voor mij aan de datum en locatie, moet met t OV vanuit Eindhoven komen dus Utrecht is goed te doen, Amsterdam ook wel zolang het bij CS, Bijlmer of Amstel in de buurt is.
Wow heftig spul. Wat je oud-collega betreft, ik zou het enorm waarderen. Niet het feit dat je geld of iets krijgt, maar dat hij jouw steun en vriendschap zo erg op prijs stelt dat hij dit doet. En het spreekt ook boekdelen over jou zelf als persoon: dat jij niet zomaar mensen in de steek laat, en zeker niet als ze mensen om zich heen nodig hebben.quote:
[..]
Thanks lady, that made me blush
Ik was zowat over de meetplannen aan het lezen, want alles boven de Westerschelde is misschien wat ver voor 'n Belg. Ik heb wel een kennis in Hilversum en een in Leiden. Wel leuk om aan 'n meet een tripje in Nederland te koppelen in een verder verschiet...
Aaah blaah! Dat hadden ik en m'n ex gepland... Maar ja, dat zal wel nu met zijn ouders gebeuren. Ze wonen ook vlakbij de grens dus die gaan zo vaak op geïmproviseerde daguitstapjes naar Zeeuws Vlaanderen enzo. Zo'n kutgevoel, je weet wel, niet alleen omdat je relatie heden niet meer is, maar we hadden nog zoveel samen gepland. In't najaar zouden we op bezoek gaan bij onze Zweedse vrienden en over Kopenhagen terugkeren.
Vandaag telefoon gehad; ik mag dinsdag op gesprek voor een deeltijds baantje. Ook langs gegaan bij een vroegere collega die nu kanker heeft. Zowat de enige die ik miste toen ik in Scandinavië was. Hij zag er echt niet goed uit en op 'n bepaald moment zegt hij dat hij zijn testament wil opmaken en eraan denkt me te vermelden, omdat ik de enige was volgens hem die hem niet had laten vallen ondanks zijn ziekte. Oh man, dit is zo naar... Ik weet echt niet hoe ik me moet voelen daarbij.
En wat de meet (of überhaupt een tripje over de grens) betreft, probeer er niet in te hangen dat je zoiets met je ex gepland had. Je moet nu je eigen dingen gaan doen, eigen herinneringen maken. Laat je niet tegenhouden om dingen te ondernemen omdat je dat altijd met je ex deed. Dus gewoon die kennissen opzoeken, gewoon naar de meet komen!
Misschien een goed excuus om eens naar die kennis in Leiden toe te gaan? Zou erg leuk zijn als je kwam.quote:
[..]
Thanks lady, that made me blush
Ik was zowat over de meetplannen aan het lezen, want alles boven de Westerschelde is misschien wat ver voor 'n Belg. Ik heb wel een kennis in Hilversum en een in Leiden. Wel leuk om aan 'n meet een tripje in Nederland te koppelen in een verder verschiet...
Aaah blaah! Dat hadden ik en m'n ex gepland... Maar ja, dat zal wel nu met zijn ouders gebeuren. Ze wonen ook vlakbij de grens dus die gaan zo vaak op geïmproviseerde daguitstapjes naar Zeeuws Vlaanderen enzo. Zo'n kutgevoel, je weet wel, niet alleen omdat je relatie heden niet meer is, maar we hadden nog zoveel samen gepland. In't najaar zouden we op bezoek gaan bij onze Zweedse vrienden en over Kopenhagen terugkeren.
Vandaag telefoon gehad; ik mag dinsdag op gesprek voor een deeltijds baantje. Ook langs gegaan bij een vroegere collega die nu kanker heeft. Zowat de enige die ik miste toen ik in Scandinavië was. Hij zag er echt niet goed uit en op 'n bepaald moment zegt hij dat hij zijn testament wil opmaken en eraan denkt me te vermelden, omdat ik de enige was volgens hem die hem niet had laten vallen ondanks zijn ziekte. Oh man, dit is zo naar... Ik weet echt niet hoe ik me moet voelen daarbij.
Snap dat er negatieve dingen aan kleven, maar probeer dingen los te zien van je ex. Jammer dat hij niet mee kan, maar jij doet het lekker wel en je geniet er van.
En echt heel rot van die collega, maar wees blij dat je zoveel voor die persoon kan betekenen. In ziekte merk je pas wie je echte vrienden zijn, en dat zijn er altijd minder dan je denkt. Het is heel goed van jou dat je hem niet hebt laten vallen, en goed van hem dat hij dat ook aan jou duidelijk maakt. Je hoeft niet 24/7 voor hem klaar te staan, maar hou regelmatig contact, dat vind hij vast heel fijn.
Je komt echt over als een heel lief en zorgzaam persoon, en het is jammer dat je dan zo blijft hangen bij een ex die jou heeft afgewezen. Je bent te goed voor hem.
Ik denk dat ik me nog zo slecht voel omdat ik nog geen voordelen zie in een leven zonder hem. Ik doe dingen die ik sowieso van plan was, omdat we elkaar enkel in het weekend zouden zien. Ik tel echt af om mijn intrek in de studio te nemen. Ik hoop dat het baantje waarvoor ik dinsdag op gesprek kan wat wordt. Het is geen voltijdse baan, wat jammer is, maar toch een begin. Ik hoop dat de rest van mijn (geld)zaken snel geregeld zijn, want dat zet me nu ook wel voor blok.
Hij had ook tijdens onze relatie geen irritante kantjes waar ik me nu zou kunnen aan ergeren en daardoor bedenken dat ik er maar beter van af ben. Ik heb nu de indruk dat dingen die ik zo apprecieerde in hem medailles met hun onvermijdelijke keerzijde zijn. Hij deed veel dingen op basis van gevoel, wat hem ontroerend eerlijk maakte, maar als mij dumpen een van de zovele dingen recht uit het hart is, gaat het wel recht naar mijn hart. Oprechtheid kan ik alleen maar aanmoedigen, maar dat gebrek aan ratio...
Tja ik mis de rede soms ook wel dezer dagen waarin gevoelens de zot met me houden, maar ik merk wel dat mijn kijk op de situatie vooral gebaseerd is op de principiële kant (zo ben ik, dus ik verlies mezelf alvast niet) en ik vooral bijzonder ontzet ben omdat het niet fair is van hem, het ego dat ermee gepaard gaat niet hoog in het vaandel draag, het getuigen van appreciatie en dankbaarheid in zijn huidige handelen niet door de beugel kan... Kortom het houdt me meer bezig hoe "not done" het is, dan de gevoelens die het -uiteraard- bij me oproept.
Ik ben er eentje van de principes, niet makkelijk in een grote boze wereld vol onrecht, en ik weet dat me dat soms behoorlijk irritant doet overkomen in allerlei debatten, maar die vorm van standvastigheid maakt me wel een heel stuk betrouwbaarder dan iemand die op het gevoel afgaat.
Ik denk dat we met dynamiek elkaar voor een deel in balans hielden, maar ik denk dat we nu elkaar erin zijn verloren; ik zei al meermaals dat ik het niet kan vatten waarom. Zijn gevoelens en mijn denkwerk zijn heden niet aan elkaar gewaagd.
Hij had ook tijdens onze relatie geen irritante kantjes waar ik me nu zou kunnen aan ergeren en daardoor bedenken dat ik er maar beter van af ben. Ik heb nu de indruk dat dingen die ik zo apprecieerde in hem medailles met hun onvermijdelijke keerzijde zijn. Hij deed veel dingen op basis van gevoel, wat hem ontroerend eerlijk maakte, maar als mij dumpen een van de zovele dingen recht uit het hart is, gaat het wel recht naar mijn hart. Oprechtheid kan ik alleen maar aanmoedigen, maar dat gebrek aan ratio...
Tja ik mis de rede soms ook wel dezer dagen waarin gevoelens de zot met me houden, maar ik merk wel dat mijn kijk op de situatie vooral gebaseerd is op de principiële kant (zo ben ik, dus ik verlies mezelf alvast niet) en ik vooral bijzonder ontzet ben omdat het niet fair is van hem, het ego dat ermee gepaard gaat niet hoog in het vaandel draag, het getuigen van appreciatie en dankbaarheid in zijn huidige handelen niet door de beugel kan... Kortom het houdt me meer bezig hoe "not done" het is, dan de gevoelens die het -uiteraard- bij me oproept.
Ik ben er eentje van de principes, niet makkelijk in een grote boze wereld vol onrecht, en ik weet dat me dat soms behoorlijk irritant doet overkomen in allerlei debatten, maar die vorm van standvastigheid maakt me wel een heel stuk betrouwbaarder dan iemand die op het gevoel afgaat.
Ik denk dat we met dynamiek elkaar voor een deel in balans hielden, maar ik denk dat we nu elkaar erin zijn verloren; ik zei al meermaals dat ik het niet kan vatten waarom. Zijn gevoelens en mijn denkwerk zijn heden niet aan elkaar gewaagd.
Het leven is een' krijgsbanier, door goede en kwade dagen, gescheurd, gevlekt, ontvallen schier, kloekmoedig voorwaards dragen.
Tip: ga niet op zoek naar wat tegenovergesteld van je is. Leuk voor de dynamiek en de balans, maar héél lastig om er voor een hele lange tijd mee om te gaan, omdat je elkaar toch niet écht begrijpt omdat je significant anders bent. En dat zorgt uiteindelijk voor onenigheden, ruzies en onbegrijpbare dingen. Dat alles gaat alleen maar irriteren.quote:
Ik denk dat ik me nog zo slecht voel omdat ik nog geen voordelen zie in een leven zonder hem. Ik doe dingen die ik sowieso van plan was, omdat we elkaar enkel in het weekend zouden zien. Ik tel echt af om mijn intrek in de studio te nemen. Ik hoop dat het baantje waarvoor ik dinsdag op gesprek kan wat wordt. Het is geen voltijdse baan, wat jammer is, maar toch een begin. Ik hoop dat de rest van mijn (geld)zaken snel geregeld zijn, want dat zet me nu ook wel voor blok.
Hij had ook tijdens onze relatie geen irritante kantjes waar ik me nu zou kunnen aan ergeren en daardoor bedenken dat ik er maar beter van af ben. Ik heb nu de indruk dat dingen die ik zo apprecieerde in hem medailles met hun onvermijdelijke keerzijde zijn. Hij deed veel dingen op basis van gevoel, wat hem ontroerend eerlijk maakte, maar als mij dumpen een van de zovele dingen recht uit het hart is, gaat het wel recht naar mijn hart. Oprechtheid kan ik alleen maar aanmoedigen, maar dat gebrek aan ratio...
Tja ik mis de rede soms ook wel dezer dagen waarin gevoelens de zot met me houden, maar ik merk wel dat mijn kijk op de situatie vooral gebaseerd is op de principiële kant (zo ben ik, dus ik verlies mezelf alvast niet) en ik vooral bijzonder ontzet ben omdat het niet fair is van hem, het ego dat ermee gepaard gaat niet hoog in het vaandel draag, het getuigen van appreciatie en dankbaarheid in zijn huidige handelen niet door de beugel kan... Kortom het houdt me meer bezig hoe "not done" het is, dan de gevoelens die het -uiteraard- bij me oproept.
Ik ben er eentje van de principes, niet makkelijk in een grote boze wereld vol onrecht, en ik weet dat me dat soms behoorlijk irritant doet overkomen in allerlei debatten, maar die vorm van standvastigheid maakt me wel een heel stuk betrouwbaarder dan iemand die op het gevoel afgaat.
Ik denk dat we met dynamiek elkaar voor een deel in balans hielden, maar ik denk dat we nu elkaar erin zijn verloren; ik zei al meermaals dat ik het niet kan vatten waarom. Zijn gevoelens en mijn denkwerk zijn heden niet aan elkaar gewaagd.
Uiteraard is dit alleen maar mijn oogpunt, er zullen vast genoeg mensen zijn die prima overweg kunnen met iemand die voor een groot deels tegenovergesteld is. Maar ik kan dat alleszins niet.
http://aisomont.tumblr.com/ (NSFW)
Hij is ook tegen je principes in gegaan, en daar staat gevoel deels buiten bij jezelf. Ik weet hoe dat is, maar weet ook hoe belangrijk het kan zijn achter je eigen principes te blijven staan. Het zijn kernwaarden van je, en iemand die ze overschrijdt ziet jou niet voor wie je bent. En zoiets gaat nooit echt matchen, zelfs al zegt je gevoel dat je als een verslaafde een fix moet hebben.quote:
Ik denk dat ik me nog zo slecht voel omdat ik nog geen voordelen zie in een leven zonder hem. Ik doe dingen die ik sowieso van plan was, omdat we elkaar enkel in het weekend zouden zien. Ik tel echt af om mijn intrek in de studio te nemen. Ik hoop dat het baantje waarvoor ik dinsdag op gesprek kan wat wordt. Het is geen voltijdse baan, wat jammer is, maar toch een begin. Ik hoop dat de rest van mijn (geld)zaken snel geregeld zijn, want dat zet me nu ook wel voor blok.
Hij had ook tijdens onze relatie geen irritante kantjes waar ik me nu zou kunnen aan ergeren en daardoor bedenken dat ik er maar beter van af ben. Ik heb nu de indruk dat dingen die ik zo apprecieerde in hem medailles met hun onvermijdelijke keerzijde zijn. Hij deed veel dingen op basis van gevoel, wat hem ontroerend eerlijk maakte, maar als mij dumpen een van de zovele dingen recht uit het hart is, gaat het wel recht naar mijn hart. Oprechtheid kan ik alleen maar aanmoedigen, maar dat gebrek aan ratio...
Tja ik mis de rede soms ook wel dezer dagen waarin gevoelens de zot met me houden, maar ik merk wel dat mijn kijk op de situatie vooral gebaseerd is op de principiële kant (zo ben ik, dus ik verlies mezelf alvast niet) en ik vooral bijzonder ontzet ben omdat het niet fair is van hem, het ego dat ermee gepaard gaat niet hoog in het vaandel draag, het getuigen van appreciatie en dankbaarheid in zijn huidige handelen niet door de beugel kan... Kortom het houdt me meer bezig hoe "not done" het is, dan de gevoelens die het -uiteraard- bij me oproept.
Ik ben er eentje van de principes, niet makkelijk in een grote boze wereld vol onrecht, en ik weet dat me dat soms behoorlijk irritant doet overkomen in allerlei debatten, maar die vorm van standvastigheid maakt me wel een heel stuk betrouwbaarder dan iemand die op het gevoel afgaat.
Ik denk dat we met dynamiek elkaar voor een deel in balans hielden, maar ik denk dat we nu elkaar erin zijn verloren; ik zei al meermaals dat ik het niet kan vatten waarom. Zijn gevoelens en mijn denkwerk zijn heden niet aan elkaar gewaagd.
En je ziet geen voordelen van zonder hem zijn? Wat dacht je van niet op iemand willen steunen waarop je niet kan bouwen? Iemand kunnen vinden die dankbaar is voor jou. Iemand vinden die er voor je is, zoals jij voor die ander bent.
In onze relatie kreeg ik heel veel terug en we deelden ook dezelfde principes. Hij vindt ook dat je niet in een relatie hoeft te stappen om af te wachten en tijd te verdrijven en andere opties open te houden. Ik ben er ook maar pas in gestapt nadat we elkaar genoeg leerden kennen. Onze ideeën verschillen helemaal niet zoveel van elkaar en zolang gevoelens gelijk lopen met principes is er niks aan de hand, maar een vlaag van gevoelens van een dag het principe van "liefde is een werkwoord" overmeesteren, wordt het wat moeilijker. Ik denk dat zoiets in elke relatie voorkomt, maar je hebt ook nog je verstand om keuzes af te wegen, die in mijn inziens idealiter met je partner gebeuren. Het gaat tenslotte ook om zijn/haar toekomst. Dat doe je niet in één dag, zoals bij mijn ex-partner. Zijn ouders hebben waarschijnlijk voor een schijnbaar evenwicht gezorgd door hem te voeden met eenzijdige pseudoratio. Ik merkte ook bij hem dat ik hem door bijvoorbeeld mooie herinneringen op te halen vrijwel onmiddellijk van drastisch verbreken naar twijfelen ging en opnieuw tijd vroeg voor 'n tijdelijke break-up. Dan begon hij te huilen en wou me weer knuffelen, jankte hoe zwaar het was omdat hij nog heel veel van me hield, maar toch ergens voelde dat we niet gelukkig zouden zijn, als we nu doorgingen. Jaja, geen leuk gevoel, en slim van zijn ouders om vanalles te gaan doen met hun gezin waar hij blije gevoelens van krijgt; uitstapjes, naar de film, naar 't wielrennen, en hopelijk 's avonds zich te moe voélt om zich alleen te voélen, laat staan daardoor aan mij te dénken.quote:Op zondag 24 augustus 2014 10:35 schreef Gray het volgende:
[..]
Hij is ook tegen je principes in gegaan, en daar staat gevoel deels buiten bij jezelf. Ik weet hoe dat is, maar weet ook hoe belangrijk het kan zijn achter je eigen principes te blijven staan. Het zijn kernwaarden van je, en iemand die ze overschrijdt ziet jou niet voor wie je bent. En zoiets gaat nooit echt matchen, zelfs al zegt je gevoel dat je als een verslaafde een fix moet hebben.
En je ziet geen voordelen van zonder hem zijn? Wat dacht je van niet op iemand willen steunen waarop je niet kan bouwen? Iemand kunnen vinden die dankbaar is voor jou. Iemand vinden die er voor je is, zoals jij voor die ander bent.
Ik overigens dat veel mensen op het gevoel afgaan als het erop aankomt, uit egoïsme en gemakzucht. Bijvoorbeeld bij bedrog; er zijn een heel aantal stappen tussen iemand buiten je relatie aardig en/of aantrekkelijk te vinden en het moment dat je ermee in bed belandt. Dat record aantal scheidingen ook... Uiteraard vind ik niet dat je in een abusieve relatie moet blijven en moet blijven zitten in een situatie die schreeuw om ervan weg te lopen. Er is een verschil tussen zelfbehoud en ego.
Ik maak me in een groter geheel zorgen over of het wel mogelijk is voor mij een relatie aan te gaan en opnieuw te vertrouwen, als engagement zo afhankelijk is van gevoelens en eigen goestingskes, bij zoveel mensen. Als ik met mijn ex principieel uitstekend overweg kon (veel meer dan diegene die ik hierboven beschreef) en vele gesprekken ook gingen over denkprocessen en bevindingen, ook daaruit vele plannen en afspraken werden gemaakt, hoe kan ik dan voorzien dat hij uiteindelijk toch een eendagsgevoel de bovenhand laat nemen onder invloed van zijn omgeving? Maar ook vooral; hoe kan ik zoiets in de toekomst voorzien? Ik ga geneigd zijn niemand nog te geloven en te vertrouwen. Uiteraard valt iemand niet te vertrouwen die honderd keer zegt "I love you" en je vraagt wat hij of zij gaat doen als die gevoelens ooit verminderen en die zegt dan zo "oh zien we dan wel". Maar nu kan ik ook niemand meer vertrouwen die hetzelfde denkt, want die kan blijkbaar ook plots zijn gevoelens volgen ofzo en het aftrappen of bedriegen, ookal is het tegen zijn/haar principes... Pff...
[ Bericht 11% gewijzigd door Woestenijhumor op 24-08-2014 12:24:55 ]
Het leven is een' krijgsbanier, door goede en kwade dagen, gescheurd, gevlekt, ontvallen schier, kloekmoedig voorwaards dragen.
Eerlijk gezegd denk ik dat wanneer jij weer iemand hebt waar je voor kan zorgen en afhankelijk van je is, je weer helemaal in je nopjes bent.quote:
[..]
In onze relatie kreeg ik heel veel terug en we deelden ook dezelfde principes. Hij vindt ook dat je niet in een relatie hoeft te stappen om af te wachten en tijd te verdrijven en andere opties open te houden. Ik ben er ook maar pas in gestapt nadat we elkaar genoeg leerden kennen. Onze ideeën verschillen helemaal niet zoveel van elkaar en zolang gevoelens gelijk lopen met principes is er niks aan de hand, maar een vlaag van gevoelens van een dag het principe van "liefde is een werkwoord" overmeesteren, wordt het wat moeilijker. Ik denk dat zoiets in elke relatie voorkomt, maar je hebt ook nog je verstand om keuzes af te wegen, die in mijn inziens idealiter met je partner gebeuren. Het gaat tenslotte ook om zijn/haar toekomst. Dat doe je niet in één dag, zoals bij mijn ex-partner. Zijn ouders hebben waarschijnlijk voor een schijnbaar evenwicht gezorgd door hem te voeden met eenzijdige pseudoratio. Ik merkte ook bij hem dat ik hem door bijvoorbeeld mooie herinneringen op te halen vrijwel onmiddellijk van drastisch verbreken naar twijfelen ging en opnieuw tijd vroeg voor 'n tijdelijke break-up. Dan begon hij te huilen en wou me weer knuffelen, jankte hoe zwaar het was omdat hij nog heel veel van me hield, maar toch ergens voelde dat we niet gelukkig zouden zijn, als we nu doorgingen. Jaja, geen leuk gevoel, en slim van zijn ouders om vanalles te gaan doen met hun gezin waar hij blije gevoelens van krijgt; uitstapjes, naar de film, naar 't wielrennen, en hopelijk 's avonds zich te moe voélt om zich alleen te voélen, laat staan daardoor aan mij te dénken.
Ik overigens dat veel mensen op het gevoel afgaan als het erop aankomt, uit egoïsme en gemakzucht. Bijvoorbeeld bij bedrog; er zijn een heel aantal stappen tussen iemand buiten je relatie aardig en/of aantrekkelijk te vinden en het moment dat je ermee in bed belandt. Dat record aantal scheidingen ook... Uiteraard vind ik niet dat je in een abusieve relatie moet blijven en moet blijven zitten in een situatie die schreeuw om ervan weg te lopen. Er is een verschil tussen zelfbehoud en ego.
Ik maak me in een groter geheel zorgen over of het wel mogelijk is voor mij een relatie aan te gaan en opnieuw te vertrouwen, als engagement zo afhankelijk is van gevoelens en eigen goestingskes, bij zoveel mensen. Als ik met mijn ex principieel uitstekend overweg kon (veel meer dan diegene die ik hierboven beschreef) en vele gesprekken ook gingen over denkprocessen en bevindingen, ook daaruit vele plannen en afspraken werden gemaakt, hoe kan ik dan voorzien dat hij uiteindelijk toch een eendagsgevoel de bovenhand laat nemen onder invloed van zijn omgeving? Maar ook vooral; hoe kan ik zoiets in de toekomst voorzien? Ik ga geneigd zijn niemand nog te geloven en te vertrouwen. Uiteraard valt iemand niet te vertrouwen die honderd keer zegt "I love you" en je vraagt wat hij of zij gaat doen als die gevoelens ooit verminderen en die zegt dan zo "oh zien we dan wel". Maar nu kan ik ook niemand meer vertrouwen die hetzelfde denkt, want die kan blijkbaar ook plots zijn gevoelens volgen ofzo en het aftrappen of bedriegen, ookal is het tegen zijn/haar principes... Pff...
Voor een tijd iig...
Niet om rot te doen, maar je focust je heel erg op wat er mis is aan je ex, zijn waarden en normen en met de wereld. Dat zijn nu net de dingen waar je weinig tot geen invloed op hebt, dus dat gaat je niet echt wat opleveren, en zal je al helemaal niet helpen om over je verdriet heen te komen.quote:
[..]
In onze relatie kreeg ik heel veel terug en we deelden ook dezelfde principes. Hij vindt ook dat je niet in een relatie hoeft te stappen om af te wachten en tijd te verdrijven en andere opties open te houden. Ik ben er ook maar pas in gestapt nadat we elkaar genoeg leerden kennen. Onze ideeën verschillen helemaal niet zoveel van elkaar en zolang gevoelens gelijk lopen met principes is er niks aan de hand, maar een vlaag van gevoelens van een dag het principe van "liefde is een werkwoord" overmeesteren, wordt het wat moeilijker. Ik denk dat zoiets in elke relatie voorkomt, maar je hebt ook nog je verstand om keuzes af te wegen, die in mijn inziens idealiter met je partner gebeuren. Het gaat tenslotte ook om zijn/haar toekomst. Dat doe je niet in één dag, zoals bij mijn ex-partner. Zijn ouders hebben waarschijnlijk voor een schijnbaar evenwicht gezorgd door hem te voeden met eenzijdige pseudoratio. Ik merkte ook bij hem dat ik hem door bijvoorbeeld mooie herinneringen op te halen vrijwel onmiddellijk van drastisch verbreken naar twijfelen ging en opnieuw tijd vroeg voor 'n tijdelijke break-up. Dan begon hij te huilen en wou me weer knuffelen, jankte hoe zwaar het was omdat hij nog heel veel van me hield, maar toch ergens voelde dat we niet gelukkig zouden zijn, als we nu doorgingen. Jaja, geen leuk gevoel, en slim van zijn ouders om vanalles te gaan doen met hun gezin waar hij blije gevoelens van krijgt; uitstapjes, naar de film, naar 't wielrennen, en hopelijk 's avonds zich te moe voélt om zich alleen te voélen, laat staan daardoor aan mij te dénken.
Ik overigens dat veel mensen op het gevoel afgaan als het erop aankomt, uit egoïsme en gemakzucht. Bijvoorbeeld bij bedrog; er zijn een heel aantal stappen tussen iemand buiten je relatie aardig en/of aantrekkelijk te vinden en het moment dat je ermee in bed belandt. Dat record aantal scheidingen ook... Uiteraard vind ik niet dat je in een abusieve relatie moet blijven en moet blijven zitten in een situatie die schreeuw om ervan weg te lopen. Er is een verschil tussen zelfbehoud en ego.
Ik maak me in een groter geheel zorgen over of het wel mogelijk is voor mij een relatie aan te gaan en opnieuw te vertrouwen, als engagement zo afhankelijk is van gevoelens en eigen goestingskes, bij zoveel mensen. Als ik met mijn ex principieel uitstekend overweg kon (veel meer dan diegene die ik hierboven beschreef) en vele gesprekken ook gingen over denkprocessen en bevindingen, ook daaruit vele plannen en afspraken werden gemaakt, hoe kan ik dan voorzien dat hij uiteindelijk toch een eendagsgevoel de bovenhand laat nemen onder invloed van zijn omgeving? Maar ook vooral; hoe kan ik zoiets in de toekomst voorzien? Ik ga geneigd zijn niemand nog te geloven en te vertrouwen. Uiteraard valt iemand niet te vertrouwen die honderd keer zegt "I love you" en je vraagt wat hij of zij gaat doen als die gevoelens ooit verminderen en die zegt dan zo "oh zien we dan wel". Maar nu kan ik ook niemand meer vertrouwen die hetzelfde denkt, want die kan blijkbaar ook plots zijn gevoelens volgen ofzo en het aftrappen of bedriegen, ookal is het tegen zijn/haar principes... Pff...
Waar je wel invloed op hebt is op jezelf. En als ik je verhalen zo lees denk ik dat het niet verkeerd is om eens te kijken naar hoe je in relaties staat. Je lijkt me iemand die al vrij snel heel veel voor een ander doet, en dat ook graag doet vanuit een goed hart. Maar waar het misloopt is dat je er loyaliteit voor terug lijkt te verwachten, en ook niet zo goed oplet voor wie je dit doet.
Het gros van de mensen zou het niet zo accepteren dat je een complete zorg overneemt. En de mensen die dat wel doen zullen je waarschijnlijk niet respecteren om wie jij bent, maar enkel geniet van jouw goede service. En ook makkelijk weer afscheid van je nemen als het ze zo uitkomt.
Godsamme.
Ik heb op mijn veertiende een 'relatie' gehad met een Turkse jongen. Was best turbulent allemaal, dominante kerel, proberen mij te bekeren en begon na drie maanden al over trouwen. Zijn ouders zagen het ook helemaal zitten, ik kreeg gouden oorbellen gezet met robijnen en saffieren van zijn moeder en andere sieraden. Ik wilde dit eigenlijk niet aannemen want we hadden nog helemaal niet lang en ik wist ook niet of ik het wel allemaal wilde.
In de tijd dat we hadden heeft hij zijn broer het ziekenhuis in geslagen omdat hij iets over mij gezegd zou hebben en nog een paar andere gasten klappen gegeven omdat ze me aanspraken. Belachelijke dingen.
Naja, na een half jaartje wilde ik er een punt achter zetten maar dat accepteerde hij dus niet met als gevolg dat hij mijn sleutels heeft afgepakt en me midden op straat in een greep heeft gehouden zodat ik niet weg kon komen. Na drie uur geruzie, gevecht, mensen die me wilden helpen maar direct werden bedreigd door hem (en ik ze toch maar heb gevraagd om door te lopen want hij had al genoeg mensen geslagen om onzin), heeft hij zijn vader gebeld (hij dacht waarschijnlijk dat zijn vader wel aan zijn kant zou staan en mij om kon praten) en die is toen gekomen. Hij wilde eerst met zijn zoon praten, dat is gebeurd, daarna met mij en ik heb alles gewoon verteld. Toen is hij boos de auto uit gelopen, heeft staan flippen tegen zijn zoon, mijn sleutels terug gepakt en me naar huis gebracht.
Daarna begon het eigenlijk, we hadden zogenaamd nog steeds een relatie en zo niet dan zorgde hij daar wel voor. Ik werd constant gebeld en gesmst, heb een nieuw nummer genomen en in de tijd dat hij achter dat nummer kwam belde hij vrolijk door op m'n huistelefoon. Ook gewoon mijn vader bellen om te zeggen dat het niet goed met mij ging en weet ik veel wat allemaal.
Ik kreeg steeds dreigingen met dat hij me zou ontvoeren, zelfs al een huis had geregeld waar hij me dan zou vasthouden. Hij reed vaak langs m'n straat en had zelfs vrienden die gewoon bij mij door de buurt gingen lopen. Op MSN kon ik ook niet meer op online staan en al m'n profielensites had ik opgeheven want ook daar werd ik op gestalkt.
Waarom ik geen politie gebeld heb, snap ik echt niet.
Maargoed, na een jaar was het ineens gestopt tot mijn stomme verbazing en bleek dat hij naar Turkije was gestuurd om in dienst te zijn, hij had zijn vader in elkaar geslagen.
Heerlijke rust, z'n vrienden lieten me ook gewoon met rust verder en het leven ging weer verder zonder dat ik nog bang hoefde te zijn. Ik kreeg een nieuwe relatie en was hem eigenlijk zo goed als vergeten na een paar jaar, totdat de deurbel ging ruim drie jaar na het laatste contact.
M'n hart stond echt in mijn keel toen ik zijn kop zag, hij stond gewoon doodleuk voor mijn deur? Omdat ik zelf in de tijd dat hij weg was een heel ander mens ben geworden, heb ik gewoon rustig gereageerd (nadat ik een minuut met stomme verbazing heb gestaan). Hij vroeg of ik even mee kon komen, ik heb dat gedaan (wel m'n hond meegenomen) want ik was toch wel benieuwd naar wat hij te melden had. Hij vroeg nog of ik mee de auto in wilde maar daar heb ik vriendelijk voor bedankt dus zijn we naar een bankje om de hoek van m'n huis gegaan.
Daar vermeld hij me dat hij iedere dag de hele dag aan mij heeft gedacht drie jaar lang daar in Turkije, en dat hij sinds gisteren terug was (en als eerste dus maar bedacht om mij direct op te zoeken, wat ik erg eng vond). Ik kreeg te horen hoeveel hij van me hield en dat dat nooit weg zou gaan, en of ik ook nog van hem hield. Ik ben heel duidelijk geweest in dat ik een nieuwe relatie heb en gewoon verder ben gegaan, en of hij mij met rust wilde laten. Stom als ik ben, heb ik mijn telefoon op het bankje laten liggen, en die heeft hij dus meegenomen.
De volgende dag stond hij weer voor mijn deur, om mijn telefoon terug te brengen en daar is het dan ook wel bij gebleven.
Later heeft hij mij nog een paar keer gebeld en gesmst, waardoor ik maar weer een nieuw nummer heb genomen. Ik was gewoon nog steeds bang voor die gast omdat ik weet dat hij tot alles in staat is. Als je zelf je eigen familie in elkaar mept en met alles wat ik van hem gezien heb in de tijd dat we wat hadden, ben je tot veel in staat en ik denk dat ik van geluk kan spreken dat ik niet werkelijk ontvoerd ben (ben altijd in groepjes of met minimaal nog een andere persoon van school naar huis gegaan en werd verder alleen met de auto opgehaald).
Naja, lang verhaal maar ik moet het even van mij afschrijven. Net, tien jaar nadat we we elkaar voor het eerst tegen kwamen, zag ik hem lopen.
Ik ben verhuisd naar Utrecht, en had er helemaal niet bij nagedacht dat hij hier ook woont. Ik ben hem net tegen gekomen en mijn hart zit in mijn keel. Hij keek mij wel aan maar ik weet niet of hij mij herkend heeft, ik ben direct achter m'n vriend gedoken, in een gangpad gewacht tot hij uit zicht was en naar de kassa gerend om af te rekenen.
Sinds dien ben ik gewoon volledig ontdaan, gespannen, brok in mijn keel en ik voel me totaal niet meer veilig. Ik heb veel meegemaakt, kan de jongens die mij vanaf jonge leeftijd misbruikt hebben nog wel enigszins aankijken/handelen maar wat ik nu voel slaat gewoon helemaal nergens op. Ik ben gewoon echt bang en sta de hele tijd op het punt om over te geven. Wil mijn vriend er ook helemaal niet mee lastig vallen want hij heeft het al vaak genoeg aan moeten horen en hij is lekker aan het klussen, ik probeer hem te helpen maar er komt gewoon echt helemaal niets uit bij mij op het moment.
Okay, nou ja, ik moest het even kwijt.
Ik heb op mijn veertiende een 'relatie' gehad met een Turkse jongen. Was best turbulent allemaal, dominante kerel, proberen mij te bekeren en begon na drie maanden al over trouwen. Zijn ouders zagen het ook helemaal zitten, ik kreeg gouden oorbellen gezet met robijnen en saffieren van zijn moeder en andere sieraden. Ik wilde dit eigenlijk niet aannemen want we hadden nog helemaal niet lang en ik wist ook niet of ik het wel allemaal wilde.
In de tijd dat we hadden heeft hij zijn broer het ziekenhuis in geslagen omdat hij iets over mij gezegd zou hebben en nog een paar andere gasten klappen gegeven omdat ze me aanspraken. Belachelijke dingen.
Naja, na een half jaartje wilde ik er een punt achter zetten maar dat accepteerde hij dus niet met als gevolg dat hij mijn sleutels heeft afgepakt en me midden op straat in een greep heeft gehouden zodat ik niet weg kon komen. Na drie uur geruzie, gevecht, mensen die me wilden helpen maar direct werden bedreigd door hem (en ik ze toch maar heb gevraagd om door te lopen want hij had al genoeg mensen geslagen om onzin), heeft hij zijn vader gebeld (hij dacht waarschijnlijk dat zijn vader wel aan zijn kant zou staan en mij om kon praten) en die is toen gekomen. Hij wilde eerst met zijn zoon praten, dat is gebeurd, daarna met mij en ik heb alles gewoon verteld. Toen is hij boos de auto uit gelopen, heeft staan flippen tegen zijn zoon, mijn sleutels terug gepakt en me naar huis gebracht.
Daarna begon het eigenlijk, we hadden zogenaamd nog steeds een relatie en zo niet dan zorgde hij daar wel voor. Ik werd constant gebeld en gesmst, heb een nieuw nummer genomen en in de tijd dat hij achter dat nummer kwam belde hij vrolijk door op m'n huistelefoon. Ook gewoon mijn vader bellen om te zeggen dat het niet goed met mij ging en weet ik veel wat allemaal.
Ik kreeg steeds dreigingen met dat hij me zou ontvoeren, zelfs al een huis had geregeld waar hij me dan zou vasthouden. Hij reed vaak langs m'n straat en had zelfs vrienden die gewoon bij mij door de buurt gingen lopen. Op MSN kon ik ook niet meer op online staan en al m'n profielensites had ik opgeheven want ook daar werd ik op gestalkt.
Waarom ik geen politie gebeld heb, snap ik echt niet.
Maargoed, na een jaar was het ineens gestopt tot mijn stomme verbazing en bleek dat hij naar Turkije was gestuurd om in dienst te zijn, hij had zijn vader in elkaar geslagen.
Heerlijke rust, z'n vrienden lieten me ook gewoon met rust verder en het leven ging weer verder zonder dat ik nog bang hoefde te zijn. Ik kreeg een nieuwe relatie en was hem eigenlijk zo goed als vergeten na een paar jaar, totdat de deurbel ging ruim drie jaar na het laatste contact.
M'n hart stond echt in mijn keel toen ik zijn kop zag, hij stond gewoon doodleuk voor mijn deur? Omdat ik zelf in de tijd dat hij weg was een heel ander mens ben geworden, heb ik gewoon rustig gereageerd (nadat ik een minuut met stomme verbazing heb gestaan). Hij vroeg of ik even mee kon komen, ik heb dat gedaan (wel m'n hond meegenomen) want ik was toch wel benieuwd naar wat hij te melden had. Hij vroeg nog of ik mee de auto in wilde maar daar heb ik vriendelijk voor bedankt dus zijn we naar een bankje om de hoek van m'n huis gegaan.
Daar vermeld hij me dat hij iedere dag de hele dag aan mij heeft gedacht drie jaar lang daar in Turkije, en dat hij sinds gisteren terug was (en als eerste dus maar bedacht om mij direct op te zoeken, wat ik erg eng vond). Ik kreeg te horen hoeveel hij van me hield en dat dat nooit weg zou gaan, en of ik ook nog van hem hield. Ik ben heel duidelijk geweest in dat ik een nieuwe relatie heb en gewoon verder ben gegaan, en of hij mij met rust wilde laten. Stom als ik ben, heb ik mijn telefoon op het bankje laten liggen, en die heeft hij dus meegenomen.
De volgende dag stond hij weer voor mijn deur, om mijn telefoon terug te brengen en daar is het dan ook wel bij gebleven.
Later heeft hij mij nog een paar keer gebeld en gesmst, waardoor ik maar weer een nieuw nummer heb genomen. Ik was gewoon nog steeds bang voor die gast omdat ik weet dat hij tot alles in staat is. Als je zelf je eigen familie in elkaar mept en met alles wat ik van hem gezien heb in de tijd dat we wat hadden, ben je tot veel in staat en ik denk dat ik van geluk kan spreken dat ik niet werkelijk ontvoerd ben (ben altijd in groepjes of met minimaal nog een andere persoon van school naar huis gegaan en werd verder alleen met de auto opgehaald).
Naja, lang verhaal maar ik moet het even van mij afschrijven. Net, tien jaar nadat we we elkaar voor het eerst tegen kwamen, zag ik hem lopen.
Ik ben verhuisd naar Utrecht, en had er helemaal niet bij nagedacht dat hij hier ook woont. Ik ben hem net tegen gekomen en mijn hart zit in mijn keel. Hij keek mij wel aan maar ik weet niet of hij mij herkend heeft, ik ben direct achter m'n vriend gedoken, in een gangpad gewacht tot hij uit zicht was en naar de kassa gerend om af te rekenen.
Sinds dien ben ik gewoon volledig ontdaan, gespannen, brok in mijn keel en ik voel me totaal niet meer veilig. Ik heb veel meegemaakt, kan de jongens die mij vanaf jonge leeftijd misbruikt hebben nog wel enigszins aankijken/handelen maar wat ik nu voel slaat gewoon helemaal nergens op. Ik ben gewoon echt bang en sta de hele tijd op het punt om over te geven. Wil mijn vriend er ook helemaal niet mee lastig vallen want hij heeft het al vaak genoeg aan moeten horen en hij is lekker aan het klussen, ik probeer hem te helpen maar er komt gewoon echt helemaal niets uit bij mij op het moment.
Okay, nou ja, ik moest het even kwijt.
