Een oorontsteking die maar bleef overspringen van het ene oor naar het andere een stuk of drie keer. En de dokter maar zeggen dat hij pas aan medicatie kon gaan denken als de pijn minimaal vijf dagen aanhield. Ja, dan was het net weg bij het ene oor en begon het gezeik bij het andere. Maar inderdaad, ik had geen vijf dagen pijn aan het oor waar ik dit keer voor kwam. : ') Twee weken bijna niet slapen van de pijn totdat ik begon te hallucineren dat er haren uit de muur groeiden enzo. Maanden later kwam er nog zooi uit mijn oren.
Oh en de gynaecoloog die heel erg zuinig was op de verdovingsvloeistof zodat zo'n beetje mijn hele hoeha zonder verdoving werd gehecht. Dat ik gillend op mijn t-shirt beet vond hij blijkbaar een normale reactie op een naald die een stuk of 40 keer in je meest gevoelige plek verdwijnt.
Maar met stip op 1: tepelkloven. Als in: ravijnen die om de anderhalf uur door je schattige baby tot bloedens toe open gezogen worden. Dat je er half vloeibare korsten van een halve centimeter op hebt zitten na een voeding. En dat je dan op doktersadvies de voedingen probeert te stoppen om over te schakelen op de fles, maar dat de melk zich dan ophoopt tot je Lolo Ferrari naar de kroon steekt, resulterend in ontstoken melkklieren en uiteindelijk een complete dubbelzijdige borstontsteking. En dat de dokter dan zegt dat je dat dan maar lekker zelf weg mag kolven, dus dat je met veertig graden koorts draadjes pus uit je donkerroze aangelopen borsten met een netwerk aan paarse aderen erop moet wurgen met een martelapparaat ("kolfmachine") tot flauwvallen aan toe. En dat de dokter dan zegt dat een anti-lactatiemiddel nu natuurlijk niet meer nodig is, "aangezien de melkproductie door een flinke ziekte ook wel stopt". Ja, lul, dus als je dat eerder had voorgeschreven, had ik niet anderhalve week mogen ervaren bij welke bewegingen je je borsten en tepels allemaal gebruikt (hint: allemaal).
Sommige doktoren hebben een beetje moeite patiënten als mensen te zien.