Depressie & Angst #108

probeer afleiding te zoeken. Probeer eruit te gaan. Probeer je er niet zo op te focussen. Neem een extra pilletje en bel met een vriendin.

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 14:41 schreef AdoraBelle het volgende:
Ik hoop alleen maar dat ik er snel terecht kan. Want op deze manier gaat het niet meer, en ben ik bang dat ik mezelf wat aandoe. Ook al slik ik die kalmeringsmiddelen, ik voel me nog steeds zo .

Iets met je handen doen helpt. Ik heb gepuzzeld, mozaiek gemaakt, tekenen doe ik nog steeds graag, enz. Door het bezig blijven kun je het een beetje onderdrukken. Er over praten kan soms ook helpen. Sterkte, t zuigt, ik ken het.

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 14:41 schreef AdoraBelle het volgende:
Ik hoop alleen maar dat ik er snel terecht kan. Want op deze manier gaat het niet meer, en ben ik bang dat ik mezelf wat aandoe. Ook al slik ik die kalmeringsmiddelen, ik voel me nog steeds zo .

Eens met bovenstaande mensen. Ik ben gaan breien en haken. Het tellen van steken kalmeert me wat, maakt me wat rustiger, ik moet me daarop focussen.

Ik ging tekenen, schrijven. Ik heb friends gekeken! , rondjes wandelen, erover praten, lezen en dan echt proberen te focussen

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 12:58 schreef Californium het volgende:

[..]

Dit kan haast niet in Nederland zijn want mijn medicijnen en psycholoog worden vergoed.

Nou idd, helemaal nu sinds dit jaar de vergoeding uit de basisverzekering veranderd is. Geen maximaal aantal vergoede behandelingen meer bv.

Bedankt voor het advies allemaal. Ik ga het maar eens proberen nu .

Ik ben net wakker Lag er vannacht om 3 uur in, blijkbaar had ik zoveel slaap nodig. Als ik niet naar de tijd had gekeken had ik nog wel verder willen slapen.
Maar morgen moet ik weer oppassen vanaf kwart voor 7 's ochtends, dus beter van niet.
En ik had weer een droom met een geweldig verhaal, iets met zombies. Waarom vergeet ik dat nou altijd

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 08:10 schreef AdoraBelle het volgende:

[..]

Nouja bij mij werd 2x per dag 1x cyproteronacetaat al snel 1x per dag 2x, toen ik aangaf dat ik het onhandig vind om te onthouden. Ze zei dat ik gewoon 2 in één keer kon slikken en dat dat hetzelfde resultaat zou hebben.
Goed dat is dan wel een heel ander middel, maar vandaar mijn aanname.

Dan doe ik 2x 2 pilletjes nu. ik heb nog precies 4 over en morgenmiddag heb ik die afspraak met de huisarts.

Medicijnen werken heel verschillend, dat kun je niet zo vergelijken.
Sterkte

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 12:58 schreef Californium het volgende:

[..]

Dit kan haast niet in Nederland zijn want mijn medicijnen en psycholoog worden vergoed.

Het gaat bij iedereen van het eigen risico af. Meestal is dat 350 euro per jaar. Mijn antidepressiva betaal ik dus, maar dat is maar een klein bedrag per keer.
En extra als je van dosering verandert (of een nieuw medicijn krijgt), vanwege de servicekosten Ik zou willen dat er een knopje was met 'skip intro', zodat ik niet naar dat nutteloze praatje van de apotheker hoef te luisteren, wat ik allemaal al weet (als fanatiek googler) en waar ik toch voor moet betalen.

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 14:38 schreef Californium het volgende:
En dan heb ik het niet over slaap en kalmeringsmiddelen, die worden nooit vergoed.

Bij sommige indicaties wel. Bij mij werden ze vergoed.

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 14:41 schreef AdoraBelle het volgende:
Ik hoop alleen maar dat ik er snel terecht kan. Want op deze manier gaat het niet meer, en ben ik bang dat ik mezelf wat aandoe. Ook al slik ik die kalmeringsmiddelen, ik voel me nog steeds zo .

Ik vind dit altijd zo gek. Nooit gehad. Hoe kun je bang zijn om jezelf iets aan te doen? Als je het wilt omdat je het niet meer trekt, dan doe je het. En dan is dat goed. Ik hoop juist vaak dat ik me zo kut voel dat ik de moed heb om zelfmoord te plegen.
Als je het niet wilt, dan doe je het niet.
Waar ik vooral bang voor ben op zulke momenten, is voor de pijn, de ondraaglijke psychische pijn waarvan ik niet weet hoe ik ermee om moet gaan.

Ik denk steeds dat Californium Gray is, omdat ik op de een of andere manier vind dat jullie ui's op elkaar lijken Heel irritant.

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 17:16 schreef kuolema het volgende:

[..]

Het gaat bij iedereen van het eigen risico af. Meestal is dat 350 euro per jaar. Mijn antidepressiva betaal ik dus, maar dat is maar een klein bedrag per keer.
En extra als je van dosering verandert (of een nieuw medicijn krijgt), vanwege de servicekosten Ik zou willen dat er een knopje was met 'skip intro', zodat ik niet naar dat nutteloze praatje van de apotheker hoef te luisteren, wat ik allemaal al weet (als fanatiek googler) en waar ik toch voor moet betalen.

Ja Duh! Maar met 6 sessies ofzo was ik daar al doorheen! Het is megavervelend als je dat al niet meer kan betalen maar het ging erom dat je alles zelf moet betalen.

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 17:16 schreef kuolema het volgende:

Ik vind dit altijd zo gek. Nooit gehad. Hoe kun je bang zijn om jezelf iets aan te doen? Als je het wilt omdat je het niet meer trekt, dan doe je het. En dan is dat goed. Ik hoop juist vaak dat ik me zo kut voel dat ik de moed heb om zelfmoord te plegen.
Als je het niet wilt, dan doe je het niet.
Waar ik vooral bang voor ben op zulke momenten, is voor de pijn, de ondraaglijke psychische pijn waarvan ik niet weet hoe ik ermee om moet gaan.

En dit

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 17:26 schreef Californium het volgende:

[..]

Ja Duh! Maar met 6 sessies ofzo was ik daar al doorheen! Het is megavervelend als je dat al niet meer kan betalen maar het ging erom dat je alles zelf moet betalen.

Het ging hierom:

quote:

Op zaterdag 16 augustus 2014 23:48 schreef maart78 het volgende:
Ik heb momenteel geen werk en moet stoppen met mijn medicijnen en mijn psycholoog omdat ik het niet meer kan betalen

Het zou dus kunnen dat iemand die net zijn baan is kwijtgeraakt en geen financiële reserves heeft, geen psychologische hulp/medicijnen meer kan betalen.
Niemand heeft beweerd dat je álles zelf moet betalen. En het is dus ook niet zo dat alles gratis is.

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 17:33 schreef kuolema het volgende:

[..]

Het ging hierom:

[..]

Het zou dus kunnen dat iemand die net zijn baan is kwijtgeraakt en geen financiële reserves heeft, geen psychologische hulp/medicijnen meer kan betalen.
Niemand heeft beweerd dat je álles zelf moet betalen. En het is dus ook niet zo dat alles gratis is.

Dat snap ik en dat heb ik ook nooit gezegd joh... ik reageerde vooral ook op de ' wat een kutzorgsysteem' enz. Maargoed. Er zijn nog veel meer andere vragen die ik heb enzo maar geen zin om de discussie verder aan te gaan.

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 17:51 schreef Californium het volgende:

[..]

Dat snap ik en dat heb ik ook nooit gezegd joh... ik reageerde vooral ook op de ' wat een kutzorgsysteem' enz. Maargoed. Er zijn nog veel meer andere vragen die ik heb enzo maar geen zin om de discussie verder aan te gaan.

Het komt op me over alsof je je aangevallen voelt, dat was niet mijn bedoeling.

Ikzelf vind het zorgsysteem best goed. Het kost heel wat dus ik vind het niet gek dat je zo nu en dan ook een beetje zelf moet betalen naast je maandelijkse betalingen aan de zorgverzekering.

Overigens heb ik ook al een paar keer mijn zorgverzekering niet kunnen betalen en leen ik nu steeds geld van mijn ouders voor bijvoorbeeld mijn reiskosten naar de GGZ (60 euro per maand), omdat ik gewoon helemaal niets meer heb. Spaargeld ging op aan mijn studiekosten. Heel moeilijk want ik heb dit nog nooit gehad en ik vind het vreselijk om afhankelijk te zijn.
Ik hoop dus dat het gaat lukken om een Wajong aan te vragen.

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 14:38 schreef Californium het volgende:
Nou inderdaad! Ik heb wel een stempel gekregen, maar ik had mijn medicijnen ver daarvoor al. En ik was heel erg ver heen ja, daarom heb ik hulp gezocht.

En dan heb ik het niet over slaap en kalmeringsmiddelen, die worden nooit vergoed.

jawel, maar dan moet de arts b4 of zo op het recept hebben geschreven. Dan worden slaap en kalmeringsmiddelen vergoed

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 18:49 schreef seasushi het volgende:

[..]

jawel, maar dan moet de arts b4 of zo op het recept hebben geschreven. Dan worden slaap en kalmeringsmiddelen vergoed

Nou volgens de menzis moet je dan een artsenverklaring hebben en dan nog was hetnniet zeker of het wel vergoed werd want de apotheek kon dan ook nog iets bepalen (wat raar is want wat mag die eigenlijk bepalen).

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 17:16 schreef kuolema het volgende:

[..]

Medicijnen werken heel verschillend, dat kun je niet zo vergelijken.
Sterkte
[quote]
Dankje .
[quote] Op zondag 17 augustus 2014 17:16 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik vind dit altijd zo gek. Nooit gehad. Hoe kun je bang zijn om jezelf iets aan te doen? Als je het wilt omdat je het niet meer trekt, dan doe je het. En dan is dat goed. Ik hoop juist vaak dat ik me zo kut voel dat ik de moed heb om zelfmoord te plegen.
Als je het niet wilt, dan doe je het niet.
Waar ik vooral bang voor ben op zulke momenten, is voor de pijn, de ondraaglijke psychische pijn waarvan ik niet weet hoe ik ermee om moet gaan.

Ik snap dat het lastig te begrijpen is. Maar het punt bij mij is dat ik op die momenten niet mezelf ben. Als ik gelukkig ben, en bij m'n volle verstand, dan is mezelf snijden of er een eind aan maken het laatste wat ik wil. Maar het zijn juist de momenten wanneer ik me ongelukkig voel omdat er geen vriendinnen bij me zijn of dat ik niks te doen heb. Op die momenten is het alsof er gedachten in mijn hoofd komen waar ik zelf geen controle over heb en die juist wel willen dat ik me ga snijden of zelfmoord ga plegen, zodat ik maar van die pijn af ben. En op dat soort momenten kan ik niet helder denken, en heb ik soms zelfs zoiets van: misschien is dat ook wel zo. Misschien moet ik het ook wel gewoon doen. Die gedachten zijn gewoon zo sterk dat het heel veel energie kost om er weerstand tegen te bieden.

Daarom zeg ik dat ik bang ben. Omdat ik nu bij mijn volle verstand ben. Maar ik niet weet hoe het gaat lopen en of ik dat straks nog ben. Het kan zomaar omslaan bij mij.

Ik hoop dat je het nu beter begrijpt. En zo niet, dan maar niet. Ik kom hier niet om mezelf te verdedigen. Ik vertel het alleen zoals ik het voel en ben compleet eerlijk over mijn gedachten.

Ik heb een topic gemaakt in P&P speciaal voor OCD. Ik weet dat het bij Angst hoort maar voor mij is het overzichtelijker om te praten met mensen over Dwang.

R&P / Obsessive compulsive disorder/Dwangneurose

Woensdag eindelijk naar het CGG. Ik ben blij dat het bijna zover is, maar ik ben ook wel bang. Schrik omdat ik niet goed weet hoe ik alles ga moeten uitleggen. Het is echt de eerste keer ooit voor mij maar ik ben al erg ver heen. Paar dagen geleden had ik zelfs geen angst meer voor zelfmoord. Meer nog, ik voelde me beter wetende dat ik die optie heb.

Probleem is, mijn ouders en thuissituatie zijn zowat de grootste trigger voor mijn problemen. Ik heb dringend nood aan een eigen plek, maar ik heb geen werk door mijn problemen. Een vicieuze cirkel...

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 19:36 schreef AdoraBelle het volgende:

[..]

Ik snap dat het lastig te begrijpen is. Maar het punt bij mij is dat ik op die momenten niet mezelf ben. Als ik gelukkig ben, en bij m'n volle verstand, dan is mezelf snijden of er een eind aan maken het laatste wat ik wil. Maar het zijn juist de momenten wanneer ik me ongelukkig voel omdat er geen vriendinnen bij me zijn of dat ik niks te doen heb. Op die momenten is het alsof er gedachten in mijn hoofd komen waar ik zelf geen controle over heb en die juist wel willen dat ik me ga snijden of zelfmoord ga plegen, zodat ik maar van die pijn af ben. En op dat soort momenten kan ik niet helder denken, en heb ik soms zelfs zoiets van: misschien is dat ook wel zo. Misschien moet ik het ook wel gewoon doen. Die gedachten zijn gewoon zo sterk dat het heel veel energie kost om er weerstand tegen te bieden.

Daarom zeg ik dat ik bang ben. Omdat ik nu bij mijn volle verstand ben. Maar ik niet weet hoe het gaat lopen en of ik dat straks nog ben. Het kan zomaar omslaan bij mij.

Ik hoop dat je het nu beter begrijpt. En zo niet, dan maar niet. Ik kom hier niet om mezelf te verdedigen. Ik vertel het alleen zoals ik het voel en ben compleet eerlijk over mijn gedachten.

Ik heb dit ook gehad, een hele periode. Bij mij komt dit op bij veel stress.

Kun je iets doen om uit de stress te komen? Jezelf zoveel mogelijk ontzien, rust nemen, zoveel slapen als je kan. Er over praten. En misschien betere kalmeringsmiddelen? Anti depressiva onderdrukt dit ook wel, alleen moet je die opbouwen en dat duurt een poosje.

Ik wil ook wel even kwijt dat het ook echt veel beter kan gaan, dus probeer ook te geloven dat het ooit weer over gaat.

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 19:36 schreef AdoraBelle het volgende:

[..]

Ik snap dat het lastig te begrijpen is. Maar het punt bij mij is dat ik op die momenten niet mezelf ben. Als ik gelukkig ben, en bij m'n volle verstand, dan is mezelf snijden of er een eind aan maken het laatste wat ik wil. Maar het zijn juist de momenten wanneer ik me ongelukkig voel omdat er geen vriendinnen bij me zijn of dat ik niks te doen heb. Op die momenten is het alsof er gedachten in mijn hoofd komen waar ik zelf geen controle over heb en die juist wel willen dat ik me ga snijden of zelfmoord ga plegen, zodat ik maar van die pijn af ben. En op dat soort momenten kan ik niet helder denken, en heb ik soms zelfs zoiets van: misschien is dat ook wel zo. Misschien moet ik het ook wel gewoon doen. Die gedachten zijn gewoon zo sterk dat het heel veel energie kost om er weerstand tegen te bieden.

Daarom zeg ik dat ik bang ben. Omdat ik nu bij mijn volle verstand ben. Maar ik niet weet hoe het gaat lopen en of ik dat straks nog ben. Het kan zomaar omslaan bij mij.

Ik hoop dat je het nu beter begrijpt. En zo niet, dan maar niet. Ik kom hier niet om mezelf te verdedigen. Ik vertel het alleen zoals ik het voel en ben compleet eerlijk over mijn gedachten.

Wat jij zegt klinkt zo herkenbaar. Vooral de drang als ik erg gefrustreerd ben of mij erg kut voel over mijzelf. Om nog even in te haken op de angst om jezelf pijn te doen, persoonlijk gaat het bij mij niet zozeer om de kans dat ik te ver doorschiet, maar meer dat ik de volgende dag vaak spijt heb, de schaamte op komt zetten en mij veel zorgen ga maken over het verbergen van wonden/littekens. Helemaal als het warm en lekker weer is, of als ik mij moet omkleden in een publieke ruimte (kleedkamer, douches op festivals e.d.). De gedachte dat ik mn wonden/littekens niet kan verbergen is één van de weinige gedachtes die mij op zo'n moment kunnen tegenhouden.

Ook hier klinkt het herkenbaar. Mijn probleem is vooral dat ik weken aan één stuk kan vastlopen met bepaalde gedachten. Die gedachten heb ik dan 24/7, elke minuut van de dag. Je past je aan aan die gedachten, je staat later op, je hebt meer angst en ook de eetlust is ferm verminderd.

Na een tijdje word ik dat dan gewoon, alsof ik het plotseling gewoon ben om zo depressief rond te lopen. Dan komt het zelfs zo ver dat zelfmoord niet meer angstig lijkt, maar plotseling mijn enige uitweg is. Ik ben dan plannen te maken als "als het volgende maand nog zo erg is, dan ga ik écht plannen maken" of "Ik ga NU een afspraak maken met de psychiater en als het niet betert, zie ik geen uitweg meer..."

Meestal duurt dit enkele weken, maar ik heb ook al gehad dat het slechts één week duurt, het verbetert en ik krijg weer hoop... maar dan gebeurt er plots iets of denk ik toevallig aan iets en ik val weer in het diepe dal.

Het ergst van al? Soms voel ik mij na vijf weken "hel depressie" plotseling terug normaal. Zomaar. Uit het niets. Ik kan terug normaal denken. Ik kan terug positief zijn. Ik kan terug dingen leuk vinden. Ik kan zelfs terug plannen maken. Angst raakt me niet meer en de gedachten die me voorheen tot hun slaaf maakten zijn plots niet meer erg. Dan heb ik zoiets van: "wat?" want dan begrijp ik het helemaal niet meer.

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 19:36 schreef AdoraBelle het volgende:

Daarom zeg ik dat ik bang ben. Omdat ik nu bij mijn volle verstand ben. Maar ik niet weet hoe het gaat lopen en of ik dat straks nog ben. Het kan zomaar omslaan bij mij.

Dit is heel herkenbaar hoor Ik heb bijvoorbeeld ook een tijdje niet achter het stuur gezeten omdat ik niet kon garanderen dat ik niet ineens het stuur zou omgooien en tegen een boom zou rijden. Ik hield het inderdaad veilig voor mezelf, en dat was ook wat mn psych me elke week na afloop vroeg "ga je het volhouden deze week en kan je het veilig houden?".

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 00:51 schreef Elvi het volgende:

[..]

Dit is heel herkenbaar hoor Ik heb bijvoorbeeld ook een tijdje niet achter het stuur gezeten omdat ik niet kon garanderen dat ik niet ineens het stuur zou omgooien en tegen een boom zou rijden. Ik hield het inderdaad veilig voor mezelf, en dat was ook wat mn psych me elke week na afloop vroeg "ga je het volhouden deze week en kan je het veilig houden?".

Oh, zo herkenbaar. Ik heb ook telkens die neiging onder het rijden. Gelukkig kan ik dat nog aardig onderdrukken.

Zalig, m'n psycholoog heeft een paar weken vakantie en heb nu alleen wat afspraken staan met een psychiater omdat ik ben begonnen met Ritalin. Hoef pas half september weer heen, best even fijn om wat minder met jezelf/je angsten bezig te zijn

Ik weet niet of dit helemaal het goede topic is, maar dat zullen we wel zien.

Ik heb de afgelopen nachten (weer) last van angst en paniekaanvallen. Angst voor later (wat als m'n studie mislukt, wat als ik later geen baan kan vinden). Allemaal doemscenario's schieten door mijn hoofd heen. Soms maak ik me zo druk dat ik begin te hyperventileren en gewoon de hele nacht wakker lig.

Ik voel me ook vrij alleen dan 's nachts en ik wil de laatste tijd ook liever helemaal niet alleen zijn. Wel wil ik alleen beste vrienden zien en familie, de rest heb ik juist helemaal geen zin in.

Ik heb dit de afgelopen maanden wel vaker gehad, maar het wordt iedere steeds heftiger. Hier mensen die een beetje dezelfde problemen hebben?