[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #7

Ik ben even enorm labiel. Ik ben sinds deze week begonnen in het ziekenhuis met een stage van 20 weken. Onzeker, bang om te falen, niet weten wat me te wachten staat. Op mijn stage gaat het goed en vandaag ook dikke complimenten gekregen. Thuis stort ik in...huilbuien en een hysterisch gevoel van binnen. Geen idee wat ik dan precies voel en waarom ik huil enzo...?
Ik snap soms zo weinig van mezelf.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 16:36 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Dat is wel tof maar dat lijkt me wel vervelend met die sferen.

Overal valt over te onderhandelen. Ik heb het zo geregeld dat ik niet overal bij hoef te zijn wanneer ik dat niet wil.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 17:06 schreef appelsap het volgende:
Ik ben even enorm labiel. Ik ben sinds deze week begonnen in het ziekenhuis met een stage van 20 weken. Onzeker, bang om te falen, niet weten wat me te wachten staat. Op mijn stage gaat het goed en vandaag ook dikke complimenten gekregen. Thuis stort ik in...huilbuien en een hysterisch gevoel van binnen. Geen idee wat ik dan precies voel en waarom ik huil enzo...?
Ik snap soms zo weinig van mezelf.

Heb je een diagnose?

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 17:15 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Heb je een diagnose?

Bps, ops en trekken uit cluster A.(Ik scoor hoog op schizotypisch maar daar kan ik me niet helemaal in vinden. Eerder bps met randpsychoses.)

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 17:47 schreef appelsap het volgende:

[..]

Bps, ops en trekken uit cluster A.(Ik scoor hoog op schizotypisch maar daar kan ik me niet helemaal in vinden. Eerder bps met randpsychoses.)

Ah ok. Zou het misschien van de stress van je stage kunnen komen?

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 18:13 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ah ok. Zou het misschien van de stress van je stage kunnen komen?

Waarschijnlijk wel. Ik voel alleen de stress niet zo direct en ik vind het daarom moeilijk om verbanden te leggen. Het klinkt als een logisch iets, maar het voelt als een nogal overtrokken reactie en alsof de controle even kwijt is.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 17:06 schreef appelsap het volgende:
Ik ben even enorm labiel. Ik ben sinds deze week begonnen in het ziekenhuis met een stage van 20 weken. Onzeker, bang om te falen, niet weten wat me te wachten staat. Op mijn stage gaat het goed en vandaag ook dikke complimenten gekregen. Thuis stort ik in...huilbuien en een hysterisch gevoel van binnen. Geen idee wat ik dan precies voel en waarom ik huil enzo...?
Ik snap soms zo weinig van mezelf.

Herken ik wel hoor. Misschien is het zo dat je gewend bent om afgekraakt te worden (vooral door jezelf). Hoewel dat niet leuk is, is het wel herkenbaar en dus veilig. Als iemand je vervolgens complimenten gaat geven, weet je niet meer wat je van jezelf moet denken, weet je niet in hoeverre die complimenten serieus zijn en vraag je je vervolgens af hoe die complimenten je leven gaan veranderen. Enerzijds is dat heel eng en hoop je eigenlijk dat ergens je je oude vertrouwde negatieve zelfbeeld weer terug krijgt. Anderzijds wil je dat helemaal niet en ben je bang dat de complimenten eenmalig zijn en je blij gemaakt bent met een dode mus en in het vervolg weer kritiek gaat krijgen waardoor je onzeker wordt. Er woeden dan heel ambivalente gevoelens in je hoofd, wat enorm veel spanning en stress geeft.

Zo werkt het bij mij tenminste. Ik probeer dat soort gevoelens zoveel mogelijk te negeren (en ben daardoor ook minder ontvankelijk voor complimentjes), maar ondertussen sluimeren ze enorm en geven ze toch een hoop stress.

quote:

Op zondag 14 september 2014 13:46 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Herken ik wel hoor. Misschien is het zo dat je gewend bent om afgekraakt te worden (vooral door jezelf). Hoewel dat niet leuk is, is het wel herkenbaar en dus veilig. Als iemand je vervolgens complimenten gaat geven, weet je niet meer wat je van jezelf moet denken, weet je niet in hoeverre die complimenten serieus zijn en vraag je je vervolgens af hoe die complimenten je leven gaan veranderen. Enerzijds is dat heel eng en hoop je eigenlijk dat ergens je je oude vertrouwde negatieve zelfbeeld weer terug krijgt. Anderzijds wil je dat helemaal niet en ben je bang dat de complimenten eenmalig zijn en je blij gemaakt bent met een dode mus en in het vervolg weer kritiek gaat krijgen waardoor je onzeker wordt. Er woeden dan heel ambivalente gevoelens in je hoofd, wat enorm veel spanning en stress geeft.

Zo werkt het bij mij tenminste. Ik probeer dat soort gevoelens zoveel mogelijk te negeren (en ben daardoor ook minder ontvankelijk voor complimentjes), maar ondertussen sluimeren ze enorm en geven ze toch een hoop stress.

Dit werkt wel heel verhelderend, bedankt. Zo gaat dat bij mij ook.
En daarnaast loopt de druk ook op om dan te blijven presteren enzo.

Ik heb het overleefd in ieder geval en het gaat weer wat beter.

Bij mij gaat het niet. Ik voel me een mislukte man. Gevoel van genderdysforie. Niet dat ik van mijn penis af wil en borsten wil hebben ofzo, maar dat ik te verwijfd ben om te kunnen voldoen aan wat er van mannen wordt verwacht. Het ergste is dat niemand dit begrijpt. Ik krijg dan weer van die hypocriete nietszeggende kut-adviezen dat ik mezelf moet accepteren en zo. Dit is de voornaamste reden dat ik jarenlang paniekaanvallen en depressies heb gehad: ik heb geen controle over mijn seksualiteit. Mijn seksualiteit bepaalt dat ik als freak door het leven moet gaan. Psychologen begrijpen het ook niet en verdraaien het dan, omdat ze niet willen toegeven dat ze niet weten hoe ze mij moeten helpen.

quote:

Op dinsdag 16 september 2014 20:45 schreef Pulzzar het volgende:
Bij mij gaat het niet. Ik voel me een mislukte man. Gevoel van genderdysforie. Niet dat ik van mijn penis af wil en borsten wil hebben ofzo, maar dat ik te verwijfd ben om te kunnen voldoen aan wat er van mannen wordt verwacht. Het ergste is dat niemand dit begrijpt. Ik krijg dan weer van die hypocriete nietszeggende kut-adviezen dat ik mezelf moet accepteren en zo. Dit is de voornaamste reden dat ik jarenlang paniekaanvallen en depressies heb gehad: ik heb geen controle over mijn seksualiteit. Mijn seksualiteit bepaalt dat ik als freak door het leven moet gaan. Psychologen begrijpen het ook niet en verdraaien het dan, omdat ze niet willen toegeven dat ze niet weten hoe ze mij moeten helpen.

Het eerste wat in mij opkomt is de vraag waarom het zo erg is om te zijn hoe je nu bent? Is het erg om verwijfder te zijn en wat maakt jou tot een freak?
Ik begrijp het misschien ook niet omdat ik het gevoel niet ken maar ik zou je wel graag willen begrijpen of de gedachtegang erachter kunnen zien.
Zo te lezen ervaar jij dit als een zware last wat leidt tot ernstige interne conflicten. Lijkt me lastig... en dan zijn die gevolgen begrijpelijk.

quote:

Op dinsdag 16 september 2014 21:24 schreef appelsap het volgende:

[..]

Het eerste wat in mij opkomt is de vraag waarom het zo erg is om te zijn hoe je nu bent? Is het erg om verwijfder te zijn en wat maakt jou tot een freak?

Ik voel me hier ongelukkig mee. Ik ben een man, maar mijn genderidentiteit lijkt wel gespleten. Voor de buitenwereld gedraag ik me ook als man en is er denk niks opvallends aan mij op te merken. In mijn hoofd ontsnap ik weleens in een vrouwelijke identiteit en dat klopt niet.

Het kan een lichte vorm van genderdysforie zijn. Als kind was het veel meer aanwezig en voelde ik me als jongen ook niet gelukkig. Maar dat kan ook te maken hebben met dat ik te zachtaardig was. De mannelijke kenmerken zijn wel wat meer naar voren gekomen in de loop der jaren en ging me er zowaar nog prettig bij voelen. Het was alsof ik nieuwe eigenschappen in mezelf ontdekte die ik eerst niet voor mogelijk hield. Ik kreeg er iets meer zelfvertrouwen door. Maar die vrouwelijke identiteit ging er niet mee weg. Ik weet niet wat ik ermee aan moet.

Op internet gaat het wat genderdysforie betreft vooral over transseksuelen. Zo sterk is het niet. Ik heb ook niet zozeer de behoefte om me in vrouwenkleren te hijsen en ik wil het ook niet gaan uitproberen. Ik ben bang dat een psych net zo min weet wat hij ermee aan moet als ikzelf.

quote:

Op woensdag 17 september 2014 11:21 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik voel me hier ongelukkig mee. Ik ben een man, maar mijn genderidentiteit lijkt wel gespleten. Voor de buitenwereld gedraag ik me ook als man en is er denk niks opvallends aan mij op te merken. In mijn hoofd ontsnap ik weleens in een vrouwelijke identiteit en dat klopt niet.

Het kan een lichte vorm van genderdysforie zijn. Als kind was het veel meer aanwezig en voelde ik me als jongen ook niet gelukkig. Maar dat kan ook te maken hebben met dat ik te zachtaardig was. De mannelijke kenmerken zijn wel wat meer naar voren gekomen in de loop der jaren en ging me er zowaar nog prettig bij voelen. Het was alsof ik nieuwe eigenschappen in mezelf ontdekte die ik eerst niet voor mogelijk hield. Ik kreeg er iets meer zelfvertrouwen door. Maar die vrouwelijke identiteit ging er niet mee weg. Ik weet niet wat ik ermee aan moet.

Op internet gaat het wat genderdysforie betreft vooral over transseksuelen. Zo sterk is het niet. Ik heb ook niet zozeer de behoefte om me in vrouwenkleren te hijsen en ik wil het ook niet gaan uitproberen. Ik ben bang dat een psych net zo min weet wat hij ermee aan moet als ikzelf.

Is er niet iets mis met de balans van je hormonen?

En ach, ik ken iemand die graag in vrouwen kleren loopt, ik ken een homo stel waarvan de ene ook heerlijk kan bazelen over tupperware. En toch zijn t fijne mensen. Men zou eens wat minder moeten oordelen, dan kunnen mensen meer zichzelf zijn zonder zich te schamen.

Je moet wel weten wie je zelf bent en je daar fijn van voelen. Ik krijg ook weleens zo af en toe nare opmerkingen over homoseksualiteit, maar ik ga daardoor echt niet terug in de kast. Ik was zo ongeveer twaalf jaar toen ik erachter kwam dat ik homoseksueel ben. Natuurlijk stond ik niet te juichen en het heeft nog lang geduurd voordat ik daarvoor durfde uit te komen. Maar ik wist wel al dat het iets is wat bij mij hoort en dat het geen zin heeft om me hiertegen te verzetten.

Dit is heel iets anders. Op één of andere manier maakt dit me zo gigantisch depressief.

quote:

Op woensdag 17 september 2014 16:41 schreef Pulzzar het volgende:
Je moet wel weten wie je zelf bent en je daar fijn van voelen. Ik krijg ook weleens zo af en toe nare opmerkingen over homoseksualiteit, maar ik ga daardoor echt niet terug in de kast. Ik was zo ongeveer twaalf jaar toen ik erachter kwam dat ik homoseksueel ben. Natuurlijk stond ik niet te juichen en het heeft nog lang geduurd voordat ik daarvoor durfde uit te komen. Maar ik wist wel al dat het iets is wat bij mij hoort en dat het geen zin heeft om me hiertegen te verzetten.

Dit is heel iets anders. Op één of andere manier maakt dit me zo gigantisch depressief.

Toch hebben voor mijn gevoel (ik probeer het netjes te verwoorden) veel homo's een lading vrouwelijke eigenschappen. Leven en laten leven, ik zou me er niet voor schamen als ik jou was. Zo lang je er niemand mee tot last bent. Misschien eens gelijkgestemden proberen te vinden? Zodat je minder alleen staat?

quote:

Op woensdag 17 september 2014 19:37 schreef zomertje het volgende:

[..]

Toch hebben voor mijn gevoel (ik probeer het netjes te verwoorden) veel homo's een lading vrouwelijke eigenschappen. Leven en laten leven, ik zou me er niet voor schamen als ik jou was. Zo lang je er niemand mee tot last bent. Misschien eens gelijkgestemden proberen te vinden? Zodat je minder alleen staat?

Dat weet ik wel, maar ik wil me een beeld kunnen vormen van wie ik ben. Ik dacht dat ik 'een vrij normale homo' was. Zo kennen de meeste mij ook. Er zijn er ook een paar die mij toch wel ietsje vrouwelijker vinden, maar daar probeer ik mij ook niet druk om te maken.

Nu voel ik mij opeens dit:
En sorry dat ik het zeg, maar dit voelt zo walgelijk.

Ik zit op de sportschool en ik begin spieren te krijgen, waardoor ik zelfvertrouwen kreeg. Maar nu komen er allemaal gedachten in mijn hoofd: "Geef dat allemaal maar op, want je bent toch zo enorm verwijfd" En dat hoor ik ook als mensen zeggen dat ik "mezelf moet accepteren"

quote:

Op woensdag 17 september 2014 19:56 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Dat weet ik wel, maar ik wil me een beeld kunnen vormen van wie ik ben. Ik dacht dat ik 'een vrij normale homo' was. Zo kennen de meeste mij ook. Er zijn er ook een paar die mij toch wel ietsje vrouwelijker vinden, maar daar probeer ik mij ook niet druk om te maken.

Nu voel ik mij opeens dit:

Chris Crocker at Walmart.

En sorry dat ik het zeg, maar dit voelt zo walgelijk.

Ik zit op de sportschool en ik begin spieren te krijgen, waardoor ik zelfvertrouwen kreeg. Maar nu komen er allemaal gedachten in mijn hoofd: "Geef dat allemaal maar op, want je bent toch zo enorm verwijfd" En dat hoor ik ook als mensen zeggen dat ik "mezelf moet accepteren"

Ja, maar je doet toch niet zo? Ik zeg al, misschien moet je eens met wat lotgenoten praten ofzo? Of onder mensen komen waar je wel jezelf mag zijn.

Een paar van mijn gay vrienden gaan vrolijk met roze boa's naar de gay pride en nemen nog gezellig wat hetero's mee. Ik denk dat ik ook wel een keertje mee ga, gezellige sfeer gewoon

Ik zal het volgende week met mijn psycholoog bespreken wat ik ermee moet. Borderline houdt o.a. in dat je een identiteitsstoornis hebt. Ik heb dit eerder besproken met haar en volgens haar kijk ik te zwartwit naar mannelijk resp vrouwelijk gedrag. Ik had er daarna een hele poos veel minder last van. Ik ging toen ook gezonder eten en meer bewegen en ben uiteindelijk 20 kilo afgevallen. Ik ging me wat meer verzorgd kleden, bijvoorbeeld spijkerbroek en halfopen overhemd ipv fleecetrui en joggingbroek. En ook af en toe een baardje laten staan en hoor van diverse mensen dat mij dat goed staat. Nu is dat opeens weg. Ik voel me verschrikkelijk. Ik ben bang dat ik mezelf ga verwaarlozen en weer dik ga worden. Ik heb de afgelopen dagen voornamelijk op bed gelegen, omdat ik me zo depressief voel.

quote:

Op woensdag 17 september 2014 23:00 schreef Pulzzar het volgende:
Ik zal het volgende week met mijn psycholoog bespreken wat ik ermee moet. Borderline houdt o.a. in dat je een identiteitsstoornis hebt. Ik heb dit eerder besproken met haar en volgens haar kijk ik te zwartwit naar mannelijk resp vrouwelijk gedrag. Ik had er daarna een hele poos veel minder last van. Ik ging toen ook gezonder eten en meer bewegen en ben uiteindelijk 20 kilo afgevallen. Ik ging me wat meer verzorgd kleden, bijvoorbeeld spijkerbroek en halfopen overhemd ipv fleecetrui en joggingbroek. En ook af en toe een baardje laten staan en hoor van diverse mensen dat mij dat goed staat. Nu is dat opeens weg. Ik voel me verschrikkelijk. Ik ben bang dat ik mezelf ga verwaarlozen en weer dik ga worden. Ik heb de afgelopen dagen voornamelijk op bed gelegen, omdat ik me zo depressief voel.

Daar kan ze best wel gelijk in hebben. Waarom ga je het niet eens expres doorbreken door je leuk aan te kleden en te gaan sporten of iets anders buiten de deur? Even expres doen wat vorige keer je beter deed voelen?

quote:

Op donderdag 18 september 2014 07:16 schreef zomertje het volgende:

[..]

Daar kan ze best wel gelijk in hebben. Waarom ga je het niet eens expres doorbreken door je leuk aan te kleden en te gaan sporten of iets anders buiten de deur? Even expres doen wat vorige keer je beter deed voelen?

Ik las het verkeerd. Ik dacht dat je bedoelde dat ik mezelf in vrouwenkleding moet gaan hijsen om mezelf te testen. Ik denk dat ik daardoor alleen nog meer in de war raak.

Morgen ga ik weer proberen te sporten. En ik ga het de week daarop met mijn psych bespreken.

Misschien dat ik een te vertekend beeld van mezelf heb en dat het meer met mijn geaardheid te maken heeft dan echt met genderdysforie.

quote:

Op donderdag 18 september 2014 17:32 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik las het verkeerd. Ik dacht dat je bedoelde dat ik mezelf in vrouwenkleding moet gaan hijsen om mezelf te testen. Ik denk dat ik daardoor alleen nog meer in de war raak.

Morgen ga ik weer proberen te sporten. En ik ga het de week daarop met mijn psych bespreken.

Misschien dat ik een te vertekend beeld van mezelf heb en dat het meer met mijn geaardheid te maken heeft dan echt met genderdysforie.

Van mij hoef je niks hoor, zeker niet in vrouwenkleding gaan lopen. Mij leek het wel goed om de dingen te gaan doen die de vorige keer werkten, zoals sporten inderdaad Succes morgen.

M'n problemen zijn extreem verergerd. Ik ben niet depressief ofzo. Ik wil wel graag dingen doen, maar niks kan me meer schelen. Ik ben extreem anhedonisch richting alles geworden. Ik heb nou voor het eerst in mijn leven leuke sociale contacten, maar het doet me niets. Toen ik 15 was, dan had dat me heel erg blij kunnen maken, maar ik kan er nu geen gevoel meer bij plaatsen. Ik kan nergens meer een echt goed gevoel bij plaatsen. Misschien bij The Venus Project, maar dan is het alsnog 10% van normaal. Niks doet me iets.

quote:

Op donderdag 18 september 2014 21:14 schreef Comp_Lex het volgende:
M'n problemen zijn extreem verergerd. Ik ben niet depressief ofzo. Ik wil wel graag dingen doen, maar niks kan me meer schelen. Ik ben extreem anhedonisch richting alles geworden. Ik heb nou voor het eerst in mijn leven leuke sociale contacten, maar het doet me niets. Toen ik 15 was, dan had dat me heel erg blij kunnen maken, maar ik kan er nu geen gevoel meer bij plaatsen. Ik kan nergens meer een echt goed gevoel bij plaatsen. Misschien bij The Venus Project, maar dan is het alsnog 10% van normaal. Niks doet me iets.

Misschien dat bij tegenslag je gevoel 'in elkaar klapt' ofzo. Lijkt me toch wel erg naar als je psych tegen je zegt dat er met jou niks is aan te vangen. (Misschien zei hij dat om een bepaalde reactie bij je uit te lokken.)

Appelsap, hoe gaat het nu op je stage?
Comp_Lex, ben je nog steeds zo anhedonisch of gaat het al wat beter?
Pulzzar, rot zeg dat je zo met je identiteit in de knoop zit! Ben je nog wezen sporten en wanneer heb je afspraak met de psych?

Ik heb vorige week gelukkig wat kunnen regelen ter overbrugging, want nog tot 4 november alleen thuis zitten dat zag ik echt niet zitten. Dus mag nu op maandag meedoen met de schematherapiemodule en aan het eind van de week heb ik dan nog een individueel gesprek. Kon meteen vandaag al beginnen in de schematherapiemodule en het was echt fijn om weer aan de slag te gaan. Het is maar een klein groepje (totaal 4 vrouwen) en we gingen geen heel voorstelrondje doen maar gewoon alleen naam zeggen en daarna meteen aan de slag. Aan de ene kant wel fijn dat je niet meteen van alles over jezelf hoefde te vertellen, aan de andere kant niet fijn omdat ik het toch wel fijn vind om wat meer van de anderen te weten. Dat helpt vaak wel om me wat kwetsbaarder op te kunnen stellen en dieper op dingen in te gaan. Maar door met de schema's aan de gang te zijn kom je ook al wel veel van elkaar te weten natuurlijk. En het scheelde dat ik de therapeute al ken van de Wieke. En het is maar voor 6/7 weken tot de deeltijd begint, het is iig beter dan niets

quote:

Op maandag 22 september 2014 16:21 schreef Sylvana het volgende:
Appelsap, hoe gaat het nu op je stage?
Comp_Lex, ben je nog steeds zo anhedonisch of gaat het al wat beter?
Pulzzar, rot zeg dat je zo met je identiteit in de knoop zit! Ben je nog wezen sporten en wanneer heb je afspraak met de psych?

Ik heb vorige week gelukkig wat kunnen regelen ter overbrugging, want nog tot 4 november alleen thuis zitten dat zag ik echt niet zitten. Dus mag nu op maandag meedoen met de schematherapiemodule en aan het eind van de week heb ik dan nog een individueel gesprek. Kon meteen vandaag al beginnen in de schematherapiemodule en het was echt fijn om weer aan de slag te gaan. Het is maar een klein groepje (totaal 4 vrouwen) en we gingen geen heel voorstelrondje doen maar gewoon alleen naam zeggen en daarna meteen aan de slag. Aan de ene kant wel fijn dat je niet meteen van alles over jezelf hoefde te vertellen, aan de andere kant niet fijn omdat ik het toch wel fijn vind om wat meer van de anderen te weten. Dat helpt vaak wel om me wat kwetsbaarder op te kunnen stellen en dieper op dingen in te gaan. Maar door met de schema's aan de gang te zijn kom je ook al wel veel van elkaar te weten natuurlijk. En het scheelde dat ik de therapeute al ken van de Wieke. En het is maar voor 6/7 weken tot de deeltijd begint, het is iig beter dan niets

Ik heb een nieuw plan opgesteld met mijn persoonlijke begeleider en ik heb het idee dat het nu iets beter gaat.

Hartstikke mooi om te lezen dat je het fijn vindt.

Fijn!
Ik heb gisteren gesprek gehad en behandelcontract voor deeltijdbehandeling aangepast. Want was nu al niet echt actueel meer.
En ik kan misschien al 14 oktober beginnen ipv 4 november