De kunst van het loslaten van je ex #233

Hallo iedereen, ik zal me even voorstellen, ben een 23jarige vrouw die 3 maand geleden gedumpt is.
Het is mijn allereerste break up na echt liefde dus ik weet ook echt niet wat mij allemaal overkomt nu.
Een schets van de relatie:
3 maanden geleden zijn we uit elkaar gegaan. He had mij bedrogen en ik was erop uit gekomen. Ik wou er nog over praten, maar hij niet meer. Hij zei dat het beter was om elkaar los te laten.

We waren 3 jaar samen;
Als we 8 m samen waren, heeft hij mij ten huwelijk gevraagd, na een jaar woonde hij al bij mij in. Het allemaal zo snel, te snel voor mij en ik gaf hem dat ook aan.

Laatste jaar van onze relatie ging het niet goed. Ik had veel problemen met mezelf en was teveel bezig om mezelf te herstellen dat ik hem in het proces ben verloren. Ik duwde hem te vaak weg en kom hem niet altijd binnenlaten en geven wat hij nodig had.

We hebben een aantal gesprekken gehad of het niet beter zou zijn om alles los te laten zodat ik op mezelf kon groeien en genezen. (depressie) Maar uiteindelijk kwam ik altijd van dat idee terug omdat ik hem niet kwijt wou en zoveel van hem hield. En nu besef dat ik ook alles kan oplossen met hem in mn leven.
Tis zo fucked up, ik denk constant aan hem en kwil hem gewoon terug. Ookal is dat waarschijnlijk niet het beste voor mij.

Hij zei me dat liefde soms ook loslaten is, en hij wilde mij loslaten door dit alles. Hij wil vrienden blijven en zei me ook dat nooit een vrouw zoveel voor hem betekend heeft, ik heb hem gemaakt tot de persoon die hij vandaag is, zei hij. Hij zal me altijd in zn hart dragen. Maar zijn liefde was op, het werd te zwaar voor hem.

Hij kreeg niet wat hij nodig had uit de relatie en daarom heeft hij een fout gemaakt en me bedrogen. Hij zei ook dat hij ik hem niet meer zou kunnen vertrouwen maar ik denk van wel.
2 weken voor we uit elkaar gingen zei hij nog dat hij niet kon leven zonder me.
Ik heb hem zo vaak weggeduwd en twijfels gehad over de relatie, maar hij kon ook vaak explosief zijn als in woedeuitbarstingen. En heel zweverige gedachten. Maar nu lijkt dat allemaal niet belangrijk en denk ik gewoon dat ik hem terugwil. Ik mis alles, ik mis hem, naar zijn ouders op bezoek gaan, zijn broertje. Ik ben zo bang om nooit nog zo iemand te vinden, we hadden zoveel gemeen.

Na 3 weken was hij samen met zn ex, die hij toevallig was tegengekomen.

en ik ben vooral 's avonds dan een hoopje ellende. Ik probeer me bezig te houden, maar ik heb herexamens nu waardoor ik zeer vaak thuis zit en teveel tijd heb om na te denken.

Hey Tyler, had je eerdere topic al gelezen en laten we één ding meteen heel duidelijk maken: het is heel goed van je dat je besloten hebt om hem proberen los te laten. Dat is al een best moeilijke stap.

Ik neem aan dat je de OP van deze reeks hebt gelezen, daar staat al een hoop in over wat je voelt, wat nog kan komen en wat je kan doen om jezelf verder te helpen.

Examens is altijd een lastige periode, om twee redenen: zoals je zelf al zegt, je bent thuis aan het leren en al heel snel dwalen je gedachten af naar hem. En ten tweede, vrienden van je zullen misschien ook aan het leren zijn, of (gezien het tijdstip) op vakantie zijn. Dus even met een vriend wat gaan doen ter afleiding is lastig.

Ik weet niet wat je leuk vindt of wat je hobbys zijn, maar veel mensen suggereren naar de sportschool te gaan. Daar zijn altijd wel mensen om mee te praten, en je lichaam versterken (of afvallen) is ook goed voor je zelfvertrouwen.

Ik weet niet of je nog contact met hem hebt (je zei zelf dat hij vrienden wilde blijven), maar dat moet je echt niet willen. Elke keer dat je hem spreekt of dat je iets van hem hoort, zal een herinnering zijn aan wat er gebeurd is en dat jullie niet meer samen zijn.

Of je hem terug wil of niet, dat kun je nu nog niet bepalen. Het is nog te vers, je bent nog te verliefd. Je zult merken dat je gevoel voor hem zal veranderen met de tijd. En probeer wat hij gedaan heeft niet goed te praten. Hoewel het begrijpelijk is wat hij deed (hij kreeg van jou niet genoeg aandacht, dus hij zocht het ergens anders), maakt dat het nog niet acceptabel. Verre van. Ook dat zal je duidelijker worden, langzaam maar zeker.

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 09:24 schreef Gray het volgende:

[..]

You ran away?

Deed van het weekend hetzelfde, want merkte toch nog een knoop in m'n maag op en het oogcontact gunde ik haar niet. Ze lijkt het echter op te zoeken, zo zegt ook m'n maat. Op een sadistische wijze zelfs, volgens zijn woorden. Ze zei nog gedag, maar daarbij kreeg ze slechts een nonverbale middelvinger op het rekest. Vrienden wil ik niet zijn met haar, dus vriendelijke omgang hoeft wat mij betreft ook niet. Had ze maar vriendelijker moeten zijn toen het telde.

Ik doe mn naam eer aan
Hoop dat die knoop nog een keertje wegtrekt. Dat 't me echt koud laat, al vraag ik me af of dat ooit gaat gebeuren.
Vriendschap hoef ik ook niet. Hij wil nog graag weten hoe het met me is en mist me (?!?!). Had hij inderdaad maar zn mond open moeten doen tijdens onze relatie. Nu niet je schuldgevoel afkopen door aardig te doen. Dikke doei

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 19:58 schreef runaway het volgende:

[..]

Ik doe mn naam eer aan
Hoop dat die knoop nog een keertje wegtrekt. Dat 't me echt koud laat, al vraag ik me af of dat ooit gaat gebeuren.
Vriendschap hoef ik ook niet. Hij wil nog graag weten hoe het met me is en mist me (?!?!). Had hij inderdaad maar zn mond open moeten doen tijdens onze relatie. Nu niet je schuldgevoel afkopen door aardig te doen. Dikke doei

Met mijn ex was precies hetzelfde. Tenminste, ik maakte snel duidelijk dat contact niet meer hoefde, maar nog steeds verwacht ze een vriendelijke omgang. Daar had ze dan eerder aan moeten denken.

En die knoop, ik weet niet of dat weg trekt. Met een ex uit het verleden heb ik het zelfs nu nog, jaaaaren later. Maar zoals m'n moeder zou zeggen: dan weet je tenminste dat je gevoel hebt in je flikker!

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 19:58 schreef runaway het volgende:

[..]

Ik doe mn naam eer aan
Hoop dat die knoop nog een keertje wegtrekt. Dat 't me echt koud laat, al vraag ik me af of dat ooit gaat gebeuren.
Vriendschap hoef ik ook niet. Hij wil nog graag weten hoe het met me is en mist me (?!?!). Had hij inderdaad maar zn mond open moeten doen tijdens onze relatie. Nu niet je schuldgevoel afkopen door aardig te doen. Dikke doei

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 20:18 schreef Gray het volgende:

[..]

Met mijn ex was precies hetzelfde. Tenminste, ik maakte snel duidelijk dat contact niet meer hoefde, maar nog steeds verwacht ze een vriendelijke omgang. Daar had ze dan eerder aan moeten denken.

En die knoop, ik weet niet of dat weg trekt. Met een ex uit het verleden heb ik het zelfs nu nog, jaaaaren later. Maar zoals m'n moeder zou zeggen: dan weet je tenminste dat je gevoel hebt in je flikker!

De knoop ging mij vanzelf weg. Mede doordat ik zoiets had van ja ik ben beter dan dit en ik verdien beter dan haar. Mijn ex boeit me daarom niet zo. De kleine meid die in die relatie er ook was dan weer wel. Dan is de knoop ook weer aanwezig.

In mijn huidige situatie is de knoop er ook wel, maar dat is nog heel vers en los ik op door gewoon alles niet meer in mijn blikveld te krijgen zoals facebook, instagram etc. tegenkomen zit er met haar sowieso niet in.

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 19:54 schreef Inaithnir het volgende:
Hey Tyler, had je eerdere topic al gelezen en laten we één ding meteen heel duidelijk maken: het is heel goed van je dat je besloten hebt om hem proberen los te laten. Dat is al een best moeilijke stap.

Ik neem aan dat je de OP van deze reeks hebt gelezen, daar staat al een hoop in over wat je voelt, wat nog kan komen en wat je kan doen om jezelf verder te helpen.

Examens is altijd een lastige periode, om twee redenen: zoals je zelf al zegt, je bent thuis aan het leren en al heel snel dwalen je gedachten af naar hem. En ten tweede, vrienden van je zullen misschien ook aan het leren zijn, of (gezien het tijdstip) op vakantie zijn. Dus even met een vriend wat gaan doen ter afleiding is lastig.

Ik weet niet wat je leuk vindt of wat je hobbys zijn, maar veel mensen suggereren naar de sportschool te gaan. Daar zijn altijd wel mensen om mee te praten, en je lichaam versterken (of afvallen) is ook goed voor je zelfvertrouwen.

Ik weet niet of je nog contact met hem hebt (je zei zelf dat hij vrienden wilde blijven), maar dat moet je echt niet willen. Elke keer dat je hem spreekt of dat je iets van hem hoort, zal een herinnering zijn aan wat er gebeurd is en dat jullie niet meer samen zijn.

Of je hem terug wil of niet, dat kun je nu nog niet bepalen. Het is nog te vers, je bent nog te verliefd. Je zult merken dat je gevoel voor hem zal veranderen met de tijd. En probeer wat hij gedaan heeft niet goed te praten. Hoewel het begrijpelijk is wat hij deed (hij kreeg van jou niet genoeg aandacht, dus hij zocht het ergens anders), maakt dat het nog niet acceptabel. Verre van. Ook dat zal je duidelijker worden, langzaam maar zeker.

Ja heb de OP gelezen en ben ook al op die site beginnen lezen. Raar om te weten dat al zoveel mensen juist hetzelfde gevoeld hebben, en dat geeft me ook hoop.

Ik probeer het contact echt te beperken, maar nu is hij ziek dus ga af en toe wel eens luisteren hoe het met hem gaat. En zijn katten wonen nog bij mij omdat ze hier veel meer ruimte hebben.

Ik hoop echt dat dat gevoel zal veranderen..

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 20:55 schreef tylerliv het volgende:

[..]

Ja heb de OP gelezen en ben ook al op die site beginnen lezen. Raar om te weten dat al zoveel mensen juist hetzelfde gevoeld hebben, en dat geeft me ook hoop.

Iedereen in dit topic heeft gevoeld (of voelt) wat jij nu voelt. Dat is ook het punt van dit topic, iedereen weet wat je doormaakt, zodat onze ervaringen jou kunnen helpen. Je moet er nog steeds doorheen, maar je staat er echt niet alleen voor.

quote:

Ik probeer het contact echt te beperken, maar nu is hij ziek dus ga af en toe wel eens luisteren hoe het met hem gaat. En zijn katten wonen nog bij mij omdat ze hier veel meer ruimte hebben.

Niet doen. Serieus. Na wat hij je aangedaan heeft, vind je dat hij jouw aandacht verdient? Wat probeer je hier uit te halen?

Het klinkt misschien egoïstisch dat ik dat zeg, hij is immers zielig en heeft ook aandacht nodig. Maar je moet nu echt egoïstisch zijn. Het draait nu om jou. Hij verbrak je relatie, dus het gaat niet meer om hem, niet meer om 'jullie', het gaat om jou. Jij bent prioriteit nummer 1. En jij kan je alleen beter gaan voelen door écht (maar dan ook écht) niet meer met hem om te gaan.

Wat de katten betreft, hij (of een familielid/vriend) moet ze maar komen halen en naar hem thuis brengen, tenzij de katten om de een of andere reden niet bij hem kunnen wonen (allergie van een huisgenoot ofzo). Je bent geen oppas.

Ik klink soms wat hard, maar ik heb echt het beste met je voor, en in dit soort gevallen wil ik er geen doekjes om winden of dingen open laten voor interpretatie. Ik heb zelf alle pijn moeten doorstaan (en deels nog steeds) die jij nu doorstaat, en dat wens ik niemand toe.

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 21:14 schreef Inaithnir het volgende:

[..]

Iedereen in dit topic heeft gevoeld (of voelt) wat jij nu voelt. Dat is ook het punt van dit topic, iedereen weet wat je doormaakt, zodat onze ervaringen jou kunnen helpen. Je moet er nog steeds doorheen, maar je staat er echt niet alleen voor.

[..]

Niet doen. Serieus. Na wat hij je aangedaan heeft, vind je dat hij jouw aandacht verdient? Wat probeer je hier uit te halen?

Het klinkt misschien egoïstisch dat ik dat zeg, hij is immers zielig en heeft ook aandacht nodig. Maar je moet nu echt egoïstisch zijn. Het draait nu om jou. Hij verbrak je relatie, dus het gaat niet meer om hem, niet meer om 'jullie', het gaat om jou. Jij bent prioriteit nummer 1. En jij kan je alleen beter gaan voelen door écht (maar dan ook écht) niet meer met hem om te gaan.

Wat de katten betreft, hij (of een familielid/vriend) moet ze maar komen halen en naar hem thuis brengen, tenzij de katten om de een of andere reden niet bij hem kunnen wonen (allergie van een huisgenoot ofzo). Je bent geen oppas.

Ik klink soms wat hard, maar ik heb echt het beste met je voor, en in dit soort gevallen wil ik er geen doekjes om winden of dingen open laten voor interpretatie. Ik heb zelf alle pijn moeten doorstaan (en deels nog steeds) die jij nu doorstaat, en dat wens ik niemand toe.

Ja maar hij logeert nu tijdelijk bij zijn ouders omdat hij geopereerd is en hij vreest zelf voor kanker. Kan ik dan echt het contact verbreken, stel je voor dat het heel ernstig is?

En die katten, ik denk aan de katten hun welzijn en ik weet dat ze hier best blijven. Hij woont op een ministudio en daar zouden die beestjes zo ongelukkig zijn .

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 21:26 schreef tylerliv het volgende:

[..]

Ja maar hij logeert nu tijdelijk bij zijn ouders omdat hij geopereerd is en hij vreest zelf voor kanker. Kan ik dan echt het contact verbreken, stel je voor dat het heel ernstig is?

En die katten, ik denk aan de katten hun welzijn en ik weet dat ze hier best blijven. Hij woont op een ministudio en daar zouden die beestjes zo ongelukkig zijn .

Stel, hij heeft inderdaad kanker, wat kun je dan voor hem betekenen? Zijn handje vasthouden, 24/7 naast zijn bed zitten en versgeperste sapjes voor hem meenemen?

Het is moeilijk, maar hou de eer aan jezelf. Besluit wat je met de katten doet: of naar zijn ouders, of naar het asiel.

Ontzettend hard, maar het beste voor jezelf. En je moet áltijd voor jezelf kiezen, zeker als het om je ex gaat.

Net terug van toffe vakantie, maar toen ik mail checkte kreeg ik toch weer een diepe brok in mijn keel. Mailtje gekregen van luchtvaartmaatschappij dat we niet waren komen opdagen. Het zijn idd vooral de dingen die ik niet heb gedaan waar ik nog steeds ontzettend veel spijt van heb. Ik had hetzelfde gevoel ook toen ik in kookboek keek en alle oningevulde recepten zag. Op de een of andere manier kan ik dat nog niet echt loslaten.

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 11:27 schreef Brannagh het volgende:
bondage: Sporten werkt best goed, als het maar geen hardlopen is. Vroeger was er een soort runners-code (althans, regio R'dam) maar hier in Brabant voelen de mensen zich aangerand als je 'hi' zegt. Sportschool is wel een goed idee, kun je ook vragen stellen aan andere sporters over apparatuur en zo gesprekjes beginnen.

Heb net weer eens hardgelopen! Operatie is nu vijf weken terug, en ik ben best trots op mezelf dat ik zo sterk eruit ben gekomen. Lijkt of ik echt een ander persoon ben: doe meer met anderen, ben veel blijer met kleine dingen en ik durf mijn emoties eindelijk te tonen zonder bang te zijn voor de reacties. Een hele andere instelling dus

Deze had ik even gemist Maar inderdaad, weet nog wel toen ik nog op fitness zat dat je inderdaad zo nu en dan even wat moet vragen over de toestellen Al is het maar om het vragen, kom ik in ieder geval beetje aan de praat. Ook na het sporten zijn er mogelijkheden om met mensen aan de praat te komen en denk dat het zeker zal helpen wat afleiding te vinden. Ik heb verder ook nooit samen met mijn ex gesport dus kleven gelukkig ook geen herinneringen aan.

En leuk te lezen dat het wat beter met je gaat Emoties tonen is ook belangrijk, het helpt ze te verwerken. Ik heb ze ook lange tijd opgekropt maar ben er wel achtergekomen dat het niet de beste manier is om het te verwerken. Erover praten helpt echt, ook in een topic als dit

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 00:21 schreef MrMonkeyman het volgende:
Net terug van toffe vakantie, maar toen ik mail checkte kreeg ik toch weer een diepe brok in mijn keel. Mailtje gekregen van luchtvaartmaatschappij dat we niet waren komen opdagen. Het zijn idd vooral de dingen die ik niet heb gedaan waar ik nog steeds ontzettend veel spijt van heb. Ik had hetzelfde gevoel ook toen ik in kookboek keek en alle oningevulde recepten zag. Op de een of andere manier kan ik dat nog niet echt loslaten.

,
Dit is zo herkenbaar...

Voor mijn verjaardag en nog wat andere zaken die we te vieren hadden, zouden we een midweekje weg zijn, afgelopen week... als we dus nog samen waren geweest. Ik word er zo boos en verdrietig van dat hij me dat allemaal ontzegt door me te dumpen. Het was echt een rotweek. Constant mezelf bijeen rapen, maar dan toch in tranen uitbarsten.

Er is hier al (inmiddels misschien veel te lang) topic met mijn verhaal, dus ga het niet opnieuw schrijven hier.
Ik heb mijn spullen nog niet helemaal uitgepakt; overal kom ik dingen tegen als spullen van hem, onze cadeautjes aan elkaar, een afscheidscadeau van de mensen in Zweden voor ons samen als koppel (een notaboek om ons liefdesverhaal verder te schrijven in België). Geen blad is er beschreven, want hij zag het na enkele dagen in België (waarin we elkaar niet zagen) niet meer zitten.

Hij zou me wel nog helpen bij een aantal praktische zaken, want hij besefte naar eigen zeggen dat ik opnieuw moest beginnen (ik moest op zoek naar een woonst, hij kon terecht bij zijn ouders). Hij heeft een meer dan leefbare uitkering door zijn handicap, ik moest opnieuw werk zoeken en werkloosheidsuitkering aanvragen, etc...

Hij heeft me met een paar papiertjes geholpen maar niets essentieels, nam steeds minder contact op, en nu de laatste tweken niets meer, dus ik begon door te hebben hoe menens het was. Ik stelde bijgevolg meermaals voor om nu even time out in te lassen en in september elkaar te meeten om de spullen terug te geven. Twee maanden zou toch wel genoeg moeten zijn voor de dumper (voor mij zal het moeilijk zijn) om op zijn positieve te komen.

Er kwam geen antwoord, noch tegenvoorstel. Op mijn verjaardag stuurt hij een vreemde mail om te zeggen dat hij me met niets meer wil helpen, geen vragen wil beantwoorden, contact wil verbreken, dat ik hem moet loslaten, zoniet heb ik geen respect voor hem.
Hij vraagt maar om begrip en tijd en ruimte, maar ik heb eigenlijk geen geldige reden voor zijn beslissing uit de relatie te stappen gekregen. Sluit dan af dat ie m'n verjaardag niet vergat en me het beste wenst. Ik ben er niet mee gediend en behoorlijk pissed. Alle beslissingen telkens naar zich toe trekken en op die manier een soort controle over mijn leven en mijn verwerkingsproces hebben.

Door die kwaadheid kon ik vandaag wel vele motivatiebrieven schrijven en een baantje zoeken, naar de avond toe, werd het weer moedelozer... aanvankelijk omdat ik een maand op zoek ben en nog geen enkel antwoord kreeg van een potentiële werkgever. ijn werkloosheidsuitkering is nog niet in orde. Ik moet nu hard op mijn geld knijpen zodat ik huur kan betalen voor mijn flatje waar ik in september ga intrekken. Daar kijk ik naar uit! Maar de eerste maanden zal het financieel moeilijk zijn, en ik zou graag hobby's hervatten.
Dat had ik al gepland toen we nog samen waren, want het plan was apart te wonen in België, waardoor we elkaar enkel in het weekend konden zien, dus ik wou in de week de tijd voor mezelf benutten.

Ik hoop op betere tijden... en heb 'n paar vooruitzichten, maar ook bang dat die werkloosheidsuitkering niet in orde komt en/of ik niet snel een baan vind. Alles hangt daar een beetje vanaf momenteel. Eens dat in orde, kan ik mijn hobby's terug opnemen, heb ik ook een geruster gemoed...

quote:

Op zondag 17 augustus 2014 20:46 schreef aeque het volgende:

[..]

[..]

De knoop ging mij vanzelf weg. Mede doordat ik zoiets had van ja ik ben beter dan dit en ik verdien beter dan haar. Mijn ex boeit me daarom niet zo. De kleine meid die in die relatie er ook was dan weer wel. Dan is de knoop ook weer aanwezig.

In mijn huidige situatie is de knoop er ook wel, maar dat is nog heel vers en los ik op door gewoon alles niet meer in mijn blikveld te krijgen zoals facebook, instagram etc. tegenkomen zit er met haar sowieso niet in.

Heb het idee dat wanneer iemand me eenmaal zo'n knoop heeft opgeleverd, deze nooit meer helemaal weg gaat. Toch zou ik het niet aan liefde willen linken, eerder een stressreactie. Alsof ik de adrenaline nodig heb om te vechten of te vluchten...

Overigens is dat ook wat gebeurt bij de zogenaamde vlinders van liefde.

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 19:32 schreef bondage het volgende:

[..]

Deze had ik even gemist Maar inderdaad, weet nog wel toen ik nog op fitness zat dat je inderdaad zo nu en dan even wat moet vragen over de toestellen Al is het maar om het vragen, kom ik in ieder geval beetje aan de praat. Ook na het sporten zijn er mogelijkheden om met mensen aan de praat te komen en denk dat het zeker zal helpen wat afleiding te vinden. Ik heb verder ook nooit samen met mijn ex gesport dus kleven gelukkig ook geen herinneringen aan.

En leuk te lezen dat het wat beter met je gaat Emoties tonen is ook belangrijk, het helpt ze te verwerken. Ik heb ze ook lange tijd opgekropt maar ben er wel achtergekomen dat het niet de beste manier is om het te verwerken. Erover praten helpt echt, ook in een topic als dit

Emoties zijn heel belangrijk, dat merk ik echt aan mezelf. Durf ze nu ook veel meer te uiten. Ook laatst om jou, of met zielig nieuws op de radio of wat dan ook. En lach nu ook zónder handen voor mijn mond. Fuck wat andere mensen denken. Dan lach ik maar stom, ik lach wel.

Wil ook zeggen dat ik nu ook eerder zeg wat ik denk, maar dan lieg ik. Formuleer het nu met een strikje eromheen, zodat niet iedereen boos wegstampt.

En geluk komt vanzelf. Moet het er zelf ook naar maken natuurlijk, maar ik ben ervan overtuigd dat wanneer je je leven leeft er vanzelf dingen op je pad komen die je leven verrijken. Van mijn ex heb ik geleerd dat ik mijn eigen grenzen stevig moet afbakenen, dat iedereen die er doorheen breekt een stroomschok mag krijgen. Als ik dat had geweten voordat ik hem kende was hij nu geëlektrocuteerd.

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 19:56 schreef Gray het volgende:

[..]

Heb het idee dat wanneer iemand me eenmaal zo'n knoop heeft opgeleverd, deze nooit meer helemaal weg gaat. Toch zou ik het niet aan liefde willen linken, eerder een stressreactie. Alsof ik de adrenaline nodig heb om te vechten of te vluchten...

Overigens is dat ook wat gebeurt bij de zogenaamde vlinders van liefde.

Knoop is inderdaad een soort van stressreactie denk ik, komt ook alleen met ellendige dingen terug. Als ik iets lees of hoor van mijn ex ben ik gelijk boos, voel me aangevallen. Weet dan ook niet hoe snel ik naar buiten moet.

Snap alleen de vlinderlink niet? Bedoel je dat dat ook nooit weg gaat, of dat je de adrenaline nodig hebt?

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 20:06 schreef Brannagh het volgende:
Snap alleen de vlinderlink niet? Bedoel je dat dat ook nooit weg gaat, of dat je de adrenaline nodig hebt?

Die knoop voelt voor mij heel erg als vlinders, maar gaat alleen gepaard met andere emoties. En opvallend genoeg zijn de vlinders tijdelijk.

Misschien toch kleine trauma's opgelopen dankzij een paar van die exen. Dat, of m'n moeder.

Maar die ene ex zoek ik niet meer op, die laatste ga ik zo goed als het kan uit de weg. Simpelweg omdat ik mezelf te leuk vind om hun nog langer in mijn leven te laten.

[ Bericht 4% gewijzigd door Gray op 18-08-2014 20:22:11 ]

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 20:16 schreef Gray het volgende:

[..]

Die knoop voelt voor mij heel erg als vlinders, maar gaat alleen gepaard met andere emoties. En opvallend genoeg zijn de vlinders tijdelijk.

Misschien toch kleine trauma's opgelopen dankzij een paar van die exen. Dat, of m'n moeder.

Maar die ene ex zoek ik niet meer op, die laatste ga ik zo goed als het kan uit de weg. Simpelweg omdat ik mezelf te leuk vind om hun nog langer in mijn leven te laten.

Apart, daar herken ik me totaal niet in. Beetje sadomasochistische trekjes misschien?

Ai. Denk iedereen wel een beetje toch? Je begint een relatie omdat je iets ziet in die persoon, en als je het zelf uitmaakt dan heb je daar een goede reden voor, en is je vertrouwen toch een beetje stuk. En als je ineens alleen bent omdat de ander er een punt achter hebt gezet weet je helemaal niet waar je het moet zoeken.

Goed bezig

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 20:23 schreef Brannagh het volgende:

[..]

Apart, daar herken ik me totaal niet in. Beetje sadomasochistische trekjes misschien?

Oh, daar wil ik best voor uitkomen...

quote:

Ai. Denk iedereen wel een beetje toch? Je begint een relatie omdat je iets ziet in die persoon, en als je het zelf uitmaakt dan heb je daar een goede reden voor, en is je vertrouwen toch een beetje stuk. En als je ineens alleen bent omdat de ander er een punt achter hebt gezet weet je helemaal niet waar je het moet zoeken.

Dat plotseling alleen zijn is wel maf ja, zeker omdat ikzelf daarvoor 4 jaar lang bewust alleen bleef. En toen liet ik eindelijk iemand toe, omdat ik eindelijk sterk in m'n schoenen stond, laat ik er zo een in m'n leven. Maar gelukkig herpakte ik mezelf snel weer. Toch raakte het me dieper dan ik aanvankelijk had gedacht. Toch een associatie ergens met een eerdere ervaring. Ach, c'est la vie.

quote:

Goed bezig

Altijd.

Nou ja, vaak dan.

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 20:06 schreef Brannagh het volgende:

[..]

Emoties zijn heel belangrijk, dat merk ik echt aan mezelf. Durf ze nu ook veel meer te uiten. Ook laatst om jou, of met zielig nieuws op de radio of wat dan ook.

Ik heb gelukkig al heel vroeg geleerd dat ik open moet zijn over mijn emoties. Werd vroeger (basisschool) veel gepest, maar altijd voor me gehouden. Tot ik een keer vlak voor het einde van de zomervakantie in huilen uitbarstte omdat ik niet naar school durfde. Toen ging bij mij het knopje om.

Ik merkte nadat het uitging wel heel duidelijk een verschil tussen mannen en vrouwen. Ik liet vrienden uiteraard weten wat er gebeurd was, en bij de mannen was het meestal iets van "klote man, sterkte", terwijl de dames meteen een heel gesprek met me aanknoopten (wat ik erg fijn vond). Ook als ik er zelf over begon, omdat ik even iets kwijt moest, kon ik duidelijk aan mijn mannenvrienden merken dat ze niet zo goed wisten wat ze moesten zeggen (eentje gelukkig wel, maar die had het zelf ook al eens meegemaakt).

En dat vind ik jammer, dat veel mannen nog steeds niet open durven te zijn over wat ze voelen. Ik geloof dat een hoop aggressie bij mannen ook hier het resultaat van is, opgekropte woede en verdriet die ze niet durven te uiten.

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 20:16 schreef Gray het volgende:

[..]

Die knoop voelt voor mij heel erg als vlinders, maar gaat alleen gepaard met andere emoties. En opvallend genoeg zijn de vlinders tijdelijk.

Ik denk dat ik weet wat je bedoelt, maar het is heel lastig te beschrijven. Misschien is het een mannending (ja, mannen mogen ook wel eens hun ding hebben )

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 20:41 schreef Inaithnir het volgende:

[..]

Ik heb gelukkig al heel vroeg geleerd dat ik open moet zijn over mijn emoties. Werd vroeger (basisschool) veel gepest, maar altijd voor me gehouden. Tot ik een keer vlak voor het einde van de zomervakantie in huilen uitbarstte omdat ik niet naar school durfde. Toen ging bij mij het knopje om.

Ik merkte nadat het uitging wel heel duidelijk een verschil tussen mannen en vrouwen. Ik liet vrienden uiteraard weten wat er gebeurd was, en bij de mannen was het meestal iets van "klote man, sterkte", terwijl de dames meteen een heel gesprek met me aanknoopten (wat ik erg fijn vond). Ook als ik er zelf over begon, omdat ik even iets kwijt moest, kon ik duidelijk aan mijn mannenvrienden merken dat ze niet zo goed wisten wat ze moesten zeggen (eentje gelukkig wel, maar die had het zelf ook al eens meegemaakt).

En dat vind ik jammer, dat veel mannen nog steeds niet open durven te zijn over wat ze voelen. Ik geloof dat een hoop aggressie bij mannen ook hier het resultaat van is, opgekropte woede en verdriet die ze niet durven te uiten.

[..]

Ik denk dat ik weet wat je bedoelt, maar het is heel lastig te beschrijven. Misschien is het een mannending (ja, mannen mogen ook wel eens hun ding hebben )

Maar wij vrouwen hebben dat dus bij een partner: als je vertelt wat je dwars zit zeur je veel, als je je mond dichthoudt 'verzwijg' je dingen. Had ik in mijn relatie moeite mee, omdat ik in principe altijd pijn had, en dat drukt zwaar op je. Probeerde ook zo min mogelijk te klagen, maar het zit altijd in je systeem. En dat is voor de ander niet leuk, zeker als die persoon totaal geen ervaring heeft met pijn hebben.

Op basisscholen wordt eigenlijk geleerd dat huilen voor mietjes is, en dat het verkeerd is om te doen. Althans, mij is altijd geleerd om emoties voor me te houden, en dat heb ik ook gedaan. Maar je komt jezelf dan wel tegen, als je alles altijd probeert op te kroppen.

Vertel nu veel meer, ook hier op FOK!, en dat helpt best wel. Mijn ouders hoeven echt niet alles te weten wat ik uitspook, mijn vriendinnen zijn ook een beetje huiverig voor bepaalde onderwerpen, maar hier leer je toch altijd mensen kennen die het helemaal niet gek vinden wat je hebt meegemaakt, of waar je bang voor bent etc.

En nu ben ik super tevreden. Hele fijne dag gehad, afgezien van een beetje een nare ochtend, en net lag in lekker opgekruld in een stoel ( ja ja, ik kan in een stoel liggen ) en was mijn moeder met mijn haar aan het kloten. Heerlijk

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 19:56 schreef Gray het volgende:

[..]

Heb het idee dat wanneer iemand me eenmaal zo'n knoop heeft opgeleverd, deze nooit meer helemaal weg gaat. Toch zou ik het niet aan liefde willen linken, eerder een stressreactie. Alsof ik de adrenaline nodig heb om te vechten of te vluchten...

Overigens is dat ook wat gebeurt bij de zogenaamde vlinders van liefde.

Ligt er misschien ook wel aan hoe het is uitgegaan. Bij mij was dat op zo'n manier dat ik haar nu als de laagste levensvorm op aarde zie. Ik heb nooit het gevoel dat ik beter dan iemand ben, maar bij haar wel. Haten, nee dat doe ik niet. Maar dat ze triest is weet ik wel vrij zeker.

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 20:23 schreef Brannagh het volgende:

[..]

Apart, daar herken ik me totaal niet in. Beetje sadomasochistische trekjes misschien?

Ai. Denk iedereen wel een beetje toch? Je begint een relatie omdat je iets ziet in die persoon, en als je het zelf uitmaakt dan heb je daar een goede reden voor, en is je vertrouwen toch een beetje stuk. En als je ineens alleen bent omdat de ander er een punt achter hebt gezet weet je helemaal niet waar je het moet zoeken.

Goed bezig

Mijn vertrouwen is er juist beter op geworden, althans tegenover mensen(vrienden) die ik eerder niet zozeer vertrouwde waarvan ik nu weet dat ik ze voor de volle 100% vertrouw. De enige die ik niet vertrouw is mijzelf. Ik weet dat ik er of vol voor ga, of juist niet en dat moet ik gaan veranderen. Ik moet die grenzen voor mijzelf gaan stellen en mensen mij niet meer zo laten raken als ze er niet 100% voor gaan als ik dat wel doe.

Dat alleen zijn kan ik me ook wel in vinden al heb ik er nu sinds kort niet meer zo'n probleem mee. Het enige wat ik alleen echt mis is gewoon een goede vriend/vriendin waarvan ik weet dat ik diegene altijd kan opbellen als er wat is of plotseling kan afspreken op de meest willekeurige tijden. Vooral omdat ik dat heel kort, heel heftig heb gehad, dan weet je pas echt wat je mist.

Maar gelukkig heb ik wel genoeg mensen met wie ik kan praten als er iets, ondanks dat ze niet in de buurt wonen. Dat scheelt al een hoop.

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 22:13 schreef Brannagh het volgende:

[..]

Maar wij vrouwen hebben dat dus bij een partner: als je vertelt wat je dwars zit zeur je veel, als je je mond dichthoudt 'verzwijg' je dingen. Had ik in mijn relatie moeite mee, omdat ik in principe altijd pijn had, en dat drukt zwaar op je. Probeerde ook zo min mogelijk te klagen, maar het zit altijd in je systeem. En dat is voor de ander niet leuk, zeker als die persoon totaal geen ervaring heeft met pijn hebben.

Op basisscholen wordt eigenlijk geleerd dat huilen voor mietjes is, en dat het verkeerd is om te doen. Althans, mij is altijd geleerd om emoties voor me te houden, en dat heb ik ook gedaan. Maar je komt jezelf dan wel tegen, als je alles altijd probeert op te kroppen.

Vertel nu veel meer, ook hier op FOK!, en dat helpt best wel. Mijn ouders hoeven echt niet alles te weten wat ik uitspook, mijn vriendinnen zijn ook een beetje huiverig voor bepaalde onderwerpen, maar hier leer je toch altijd mensen kennen die het helemaal niet gek vinden wat je hebt meegemaakt, of waar je bang voor bent etc.

En nu ben ik super tevreden. Hele fijne dag gehad, afgezien van een beetje een nare ochtend, en net lag in lekker opgekruld in een stoel ( ja ja, ik kan in een stoel liggen ) en was mijn moeder met mijn haar aan het kloten. Heerlijk

Emoties uiten of dingen vertellen heb ik niet echt moeite mee, behalve sommige zaken. En die gaan meestal over mijzelf en confronterende dingen waarvan ik weet dat het zo is. Beetje het struisvogel effect.
En ik probeer iets te vaak problemen van een ander op te lossen, is ook niet altijd goed. Luisterend oor bieden is niet erg, maar ik kan niet de gehele mensheid helpen met zijn/haar problemen. Daar moet ik dan ook mijn handen soms van aftrekken als de personen het gewoonweg niet waard zijn

Ik heb wel geluk met scharrels trouwens, 2 leuke/lieve gasten die me aandacht geven en mn ego boosten . Niet van die types die niets laten weten of lullig doen, dat had mijn vertrouwen nog verder aangetast. Nu is het een ieniemienie beetje gegroeid.
(sorry, heb het even nodig )

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 23:37 schreef runaway het volgende:
Ik heb wel geluk met scharrels trouwens, 2 leuke/lieve gasten die me aandacht geven en mn ego boosten . Niet van die types die niets laten weten of lullig doen, dat had mijn vertrouwen nog verder aangetast. Nu is het een ieniemienie beetje gegroeid.
(sorry, heb het even nodig )

Het is je gegund! Al had ik inmiddels graag hetzelfde gezegd...

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 23:37 schreef runaway het volgende:
Ik heb wel geluk met scharrels trouwens, 2 leuke/lieve gasten die me aandacht geven en mn ego boosten . Niet van die types die niets laten weten of lullig doen, dat had mijn vertrouwen nog verder aangetast. Nu is het een ieniemienie beetje gegroeid.
(sorry, heb het even nodig )

Enjoy, zou ik zeggen

quote:

Op maandag 18 augustus 2014 23:42 schreef aeque het volgende:

[..]

Het is je gegund! Al had ik inmiddels graag hetzelfde gezegd...

Amen

Wordt die meet trouwens nog wat, meer mensen met interesse? Hoewel ik niet zou klagen om alleen met Runaway en Brannagh op pad te gaan

quote:

Op dinsdag 19 augustus 2014 00:09 schreef Inaithnir het volgende:

[..]

Enjoy, zou ik zeggen

[..]

Amen

Wordt die meet trouwens nog wat, meer mensen met interesse? Hoewel ik niet zou klagen om alleen met Runaway en Brannagh op pad te gaan

Ik kan wel een feestje bouwen

Uh er was iemand met een overzicht begonnen. Waar is dat gebleven ?

quote:

Op dinsdag 19 augustus 2014 00:09 schreef Inaithnir het volgende:

[..]

Enjoy, zou ik zeggen

[..]

Amen

Wordt die meet trouwens nog wat, meer mensen met interesse? Hoewel ik niet zou klagen om alleen met Runaway en Brannagh op pad te gaan

Ik had ook al aangegeven dat ik interesse had. Maar als je een dubbeldate niet ziet zitten, moet je het even zeggen...