'Als Poetin een hand geeft accepteer ik 'm.'

De Nederlandse judoka's gaan over ruim twee weken gewoon naar het WK in Rusland. Van een boycot is geen sprake. De judobond sluit echter niet geheel uit dat er toch nog iets verandert. 'Zal het iets uitmaken als er tien Nederlanders niet meedoen?'

De Nederlandse judoka's voelen zich zichtbaar ongemakkelijk bij de discussie of ze later deze maand wel aan het WK in Tsjeljabinsk moeten meedoen. Ze beseffen dat een deel van het land vindt dat ze na de vliegramp met de MH17 niet naar Rusland zouden moeten gaan. 'Maar het is niet mijn keuze het WK in Rusland te houden', verweerde Henk Grol zich gisteren bij de presentatie van de ploeg op Papendal. 'Ik had nu ook liever gehad dat het ergens anders zou zijn geweest.'

Individueel zullen er geen leden van de WK-ploeg het evenement boycotten. Ook de judobond trekt het Nederlandse team niet eigenhandig terug. De JBN zou dat alleen doen als het ministerie van VWS of Buitenlandse Zaken daartoe de opdracht of een nadrukkelijk advies zou geven. Directeur topsport, Ben Sonnemans, zei het niet helemaal uit te sluiten dat er tot aan het begin van het WK, over ruim twee weken, nog iets zal veranderen.

Volgens woordvoerder Geert Slot van sportkoepel NOC*NSF, de intermediair tussen judobond en de ministeries, heeft een sportboycot momenteel 'geen prioriteit' bij de overheid. Een andere reden voor Nederland niet naar het WK te gaan, is als de veiligheid van de judoka's niet kan worden gewaarborgd.

Judoka Grol vindt het moeilijk over de kwestie te praten. 'Als je zegt naar het WK te gaan, vragen de mensen of je geen gevoel bij de slachtoffers hebt. Natuurlijk heb ik er gevoel bij! Het is vreselijk. Maar ik vind niet dat je de sport hiermee moet opzadelen. Judo is mijn werk en ik ga naar het WK om een prestatie te leveren. Dat is voor mij van economisch belang.' Afgezien dat er bij het WK al punten zijn te vergaren voor de kwalificatie voor de Olympisch Spelen van 2016 is er in Tsjeljabinsk voor de medaillewinnaars prijzengeld te verdienen.

'Wij hebben hard voor dit WK getraind', zegt Kim Polling, grote favoriete voor de gouden medaille. 'En zal het iets uitmaken als er tien Nederlanders besluiten niet mee te doen? Het heeft misschien pas zin als de internationale bond besluit het WK ergens anders te houden.' Dat lijkt ondenkbaar. De zeer invloedrijke voorzitter van de IJF, de Roemeen Vizer, staat bekend als een trouwe vriend van de Russen.

Het is overigens niet uitgesloten dat de Russische leider Poetin naar het WK komt. Hij was zelf een judoka en bezocht in het verleden meer titeltoernooien. 'Of ik een hand van Poetin zal weigeren?', reageert Polling. 'Makkelijk gezegd. Het is nogal wat om als hij zijn hand uitsteekt mijn hand terug te trekken. Ja, van afstand hebben mensen een grote mond.' Grol: 'Ik zal me ook daar gewoon gedragen zoals het hoort. Als iemand mij een hand geeft, accepteer ik 'm.'

Sonnemans zegt dat de JBN tot het WK de tijd heeft een eventuele procedure vast te stellen in het geval Nederlandse judoka's tijdens het WK Poetin zullen treffen. Het ligt echter niet voor de hand dat er zal worden vastgelegd dat ze hem geen hand mogen geven. Want het zou judoka's onnodig in de problemen kunnen brengen. 'Als ik een medaille win, wil ik er gewoon mee terug naar huis kunnen vliegen', gaf Dex Elmont gisteren aan.

http://www.ad.nl/ad/nl/10(...)accepteer-ik-m.dhtml

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 11:02 schreef DarkAccountant het volgende:
Zo'n evenement is natuurlijk al jaren van tevoren gepland. Zou nogal sneu zijn om die sporters nu terug te trekken, terwijl dit toch een redelijk recent politiek conflict is. Daar kunnen zij niks aan doen.

Als je echt een statement wil maken, doe dat dan tijdens een medaille-uitreiking of zo. (Al zal dat dan waarschijnlijk wel niet uitgezonden worden door de Russische televisie ).

In 1968 waren de Olympische Spelen in Mexico en ze werden legendarisch. Bob Beamon, Dick Fosbury, Tommie Smith en John Carlos schreven daar sportgeschiedenis. De komende tijd besteden we aandacht aan hun legendarische prestaties. Vandaag de gebalde vuist van twee zwarte atleten.

1968 was een bijzonder jaar. In 1968 werden Robert Kennedy en Martin Luther King vermoord. Het Amerikaanse leger zat in Vietnam. Datzelfde Amerika had binnen de eigen landsgrenzen genoeg aan zichzelf. De brandende Amerikaanse binnensteden, de studentenrevoltes, en ondertussen waren de Amerikanen ook nog druk bezig naar de maan te vliegen.

In 1968 was er in de Verenigde Staten sprake van raciale spanningen. De zwarte inwoners van Amerika werden nog allerminst geaccepteerd in het dagelijkse leven en ging zich als gevolg hiervan steeds meer roeren. In eerste instantie vreedzaam, via Martin Luther King, maar al snel radicaler via organisaties als de Black Panthers.

Het beeld dat de Black Panthers verspreidden was krachtig, als een revolutionaire zwarte krijger. De Panthers hadden een krachtige boodschap, met een krachtige beeldtaal. Hun sterkste symbool was de Fist of Glory, een omhooggehouden gebalde zwarte vuist. De vuist representeerde de trots en kracht van het zwarte volk, een kenmerk voor de zwarte gemeenschap dat in opstand kwam tegen de raciale stereotypering van de blanke overheerser.

In deze sfeer van onlusten ging een gemengde Amerikaanse Olympische ploeg naar Mexico. De raciale spanningen werden meegenomen en al snel kwamen de tegenstellingen ook in het Olympisch Dorp naar voren.

De zwarte Amerikaanse atleten brachten in het Olympisch Dorp een protestbeweging tegen de rassendiscriminatie op gang. Ze droegen een insigne waarop stond Olympic Project for Human Rights. Er broeide dus al iets. Een aantal zwarte atleten was vastbesloten om tijdens de Spelen, in de spotlights, aandacht te vragen voor gelijke behandeling van rassen in Amerika.

Tommie Smith en John Carlos voegen de daad bij het woord. Tijdens de medailleceremonie voor de 200 meter luisteren de Amerikaanse sprinters naar het Amerikaanse volkslied. Ze stonden blootsvoets, met het hoofd naar beneden. Zij hielden een gehandschoende vuist in de lucht, de Black Powergroet. De winnaar van de zilveren medaille, Peter Norman, sympathiseerde met de twee Amerikanen. Norman stak een badge op als steun voor de zwarte atleten.

Het vreedzame protest van Smith en Carlos deed de Amerikaanse samenleving op haar grondvesten trillen. De beide atleten werden uitgescholden voor niggers en communisten. Niemand had een goed woord over voor de twee atleten. Het NOC van de VS kondigde al snel represailles aan. Maar Smith en Carlos waren de Amerikaanse sportbobo’s voor en verlieten zelf het Olympisch dorp.

Twee dagen later toonden de 400 meter-lopers Lee Evans, Larry James en Ron Freeman zich solidair met Smith en Carlos. Ook zij staken hun vuisten in de lucht. Vreemd genoeg had hun actie geen gevolgen en kreeg nauwelijks aandacht in de media.

De carriere van Smith en Carlos was wel voorbij. De twee werden persona non grata in hun land. Beiden deden nog een poging om zich om te scholen tot American Football, maar hun carriere was van korte duur. De gebalde vuist bleef hen achtervolgen.

Al snel pleegde de vrouw van Smith zelfmoord, omdat ze de druk op haar man niet meer aankon. Uiteindelijk volgde er in 1984 rehabilitatie: de twee atleten werden opgenomen in het Olympic Spirit team vanwege de Spelen in Los Angeles.

Opvallend is dat Peter Norman contact bleef houden met Smith en Carlos. Norman overleed op 64-jarige leeftijd aan een hartaanval. Smith en Carlos kwamen over naar Australië om hem de laatste groet te brengen. Ze hielpen ook zijn doodskist te dragen.

Evert (Eef) Kamerbeek (Eindhoven, 17 maart 1934 - aldaar, 26 augustus 2008) was een Nederlandse atleet. Hij is bekend geworden als succesvol tienkamper. Op dit onderdeel werd hij elfmaal Nederlands kampioen; daarnaast blonk hij uit op de werpnummers en het hordelopen. Hij nam tweemaal deel aan de Olympische Spelen.

Zijn vader Henk was voorzitter van de atletiek-tak van PSV. Net als zijn broer en zus ging Kamerbeek al op jonge leeftijd aan atletiek doen. Hij werd in 1952 Nederlands jeugdkampioen bij het discuswerpen. In 1953 werd hij jeugdkampioen op het discuswerpen, kogelstoten, speerwerpen en de 110 m horden.

Hierna moest Kamerbeek zijn militaire dienstplicht vervullen. Hierover zegt hij: "Tijdens mijn diensttijd heb ik pas echt leren lopen. Als junior had ik de 100 m nog nooit onder de 12 seconden gelopen." In 1954 en 1955 werd hij militair kampioen op de 110 m horden en het speerwerpen.

Op twintigjarige leeftijd werd Kamerbeek in 1954 Nederlands kampioen op de tienkamp, de 110 m horden en het speerwerpen. In totaal won hij in een periode van vijftien jaar 30 nationale kampioenschappen, waarvan 22 bij de senioren, en vestigde hij 23 Nederlandse records.

In 1956 had Eef Kamerbeek zich gekwalificeerd voor de Olympische Spelen van Melbourne, maar moest hij onverrichter zake terugkeren toen de Nederlandse ploeg werd teruggetrokken na de invasie van de Sovjet-Unie in Hongarije. De Nederlandse delegatie kreeg deze beslissing van het NOC via een telegram aan de ontbijttafel te horen. Het sloeg in als een bom. Kamerbeek zei hierover later: "Ik vond het verschrikkelijk. Ik was tweeëntwintig jaar en op mijn eerste Spelen. In de atletiek had je toen nog geen WK's en het EK was eens in de vier jaar." Kamerbeek poogde nog wel langer te blijven, om althans als toeschouwer iets mee te krijgen van de olympische wedstrijden. Maar hij werd zwaar onder druk gezet om toch terug te vliegen. Hij kreeg een telegram gestuurd waarin stond dat zijn moeder ziek was. Dus ook Kamerbeek ging. Eenmaal thuis bleek zijn moeder helemaal niet ziek te zijn, "alleen bezorgd."

Martinus Bernardus (Tinus) Osendarp (Delft, 21 mei 1916 - Heerlen, 20 juni 2002) was een Nederlandse atleet, die in de jaren dertig van de 20e eeuw tot de beste sprinters van de wereld behoorde. Hij nam eenmaal deel aan de Olympische Spelen en veroverde bij die gelegenheid twee bronzen medailles.

Osendarp begon zijn sportcarrière als voetballer bij VUC, maar deed op aanraden van zijn trainer "voor de grap" eens mee aan atletiekwedstrijden. Hetzelfde jaar werd hij derde op de 100 m bij de Nederlandse kampioenschappen.

Bij de Europese kampioenschappen atletiek 1934 in Turijn (waar Chris Berger furore maakte) nam Osendarp deel aan de 100 m, 200 m en de 4 x 100 m estafette. Op zowel de 200 m als de 4 x 100 m estafette won hij een bronzen medaille. Bij de 100 m moest hij genoegen nemen met een vijfde finishpositie.

Het hoogtepunt van zijn carrière waren de Olympische Spelen van 1936 in Berlijn. Daar werd hij derde op de 100 m en 200 m, die beide gewonnen werden door Jesse Owens. Tinus Osendarp werd alom omschreven als "de snelste blanke" en werd in Nederland als een held ingehaald. Twee jaar later evenaarde hij de prestatie van Berger door op het EK in Parijs de beide sprintafstanden te winnen. In zijn gehele atletiekcarrière veroverde hij op de sprintnummers in totaal vijftien nationale titels. Osendarp liep in 1944 zijn laatste NK atletiek.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog verloor hij zijn baan bij de KLM en ging werken bij de politie in Den Haag. In 1941 werd hij lid van de NSB. Later trad hij toe tot de Germaanse SS en de Sicherheitsdienst. In 1944 kwam hij bij het beruchte Commando Leemhuis in Den Haag. Daar was hij betrokken bij de arrestatie van tientallen verzetsmensen, waarvan een aantal in gevangenschap is omgebracht.

Na de bevrijding werd Osendarp gearresteerd en veroordeeld tot 12 jaar gevangenisstraf. Hij kwam vervroegd vrij in 1952 en werkte vervolgens in de Limburgse mijnen. In 1958 werd hij daarnaast trainer bij atletiekvereniging Kimbria in Maastricht en vanaf 1972 bij Achilles-Top in Kerkrade. Hij ging met pensioen in 1972 en overleed dertig jaar later op 86-jarige leeftijd.



De Olympische Zomerspelen van de XIe Olympiade werden in 1936 gehouden in Berlijn, Duitsland. Berlijn was in 1931 door het IOC verkozen boven Barcelona. Berlijn had 43 stemmen gekregen, Barcelona 16.

Toen Adolf Hitler in januari 1933 aan de macht kwam als Rijkskanselier, gingen er stemmen op om de Spelen te verplaatsen (in de Verenigde Staten was er zelfs een campagne daartoe opgestart) of ze te boycotten. Avery Brundage, de voorzitter van het Amerikaans Olympisch Comité, sprak zich echter uit tegen een verplaatsing van de Spelen en kreeg daarbij de steun van Pierre de Coubertin.

Spanje, waar begin 1936 het Volksfront aan de macht was gekomen, organiseerde uit protest de Olympiade van het volk. Deze manifestatie ging niet door omwille van het uitbreken van de Spaanse Burgeroorlog, een paar dagen voor het begin van deze alternatieve spelen.

Hoewel de Spelen aan Berlijn werden toegekend voordat de nazi's aan de macht kwamen in Duitsland, zag de overheid de Spelen als een uitgelezen mogelijkheid om haar nationaalsocialistische ideologie uit te dragen. Men nam een voorbeeld aan de manier waarop de Italianen het WK voetbal twee jaar eerder hadden gebruikt als propaganda voor hun systeem. De cineaste Leni Riefenstahl werd aangesteld om een film te maken over de Spelen. De film Olympia kan bestempeld worden als propaganda, maar pionierde een aantal van de technieken die nu nog gebruikt worden bij het filmen van sportevenementen. Om zo veel mogelijk overwinningen mogelijk te maken, stelde de Duitse overheid anabole steroïden en testosteron beschikbaar voor haar atleten. Hoewel Duitsland de Spelen domineerde, werden de overwinningen door atleten van andere landen gezien als een weerlegging van de racistische nazifilosofieën. In het bijzonder gold dit voor de vier gouden medailles van de zwarte Amerikaan Jesse Owens.

De superioriteit van het Reich kwam ook tot uiting in de immense infrastructuur die voor de Spelen uit de grond was gestampt: er was een nieuw stadion gebouwd ten westen van het Slot Charlottenburg met plaats voor honderdduizend toeschouwers. Daarnaast bevond zich het zwembassin met plaats voor twintigduizend toeschouwers.

Hitler volgde het Olympisch handvest tot de letter op en beloofde geen enkele toespraak te houden tijdens de Spelen. Onder druk van het IOC stond Hitler toe dat de 'mischling' schermster Helene Mayer in de Duitse schermploeg werd opgenomen. Andere Joodse atleten zoals Gretl Bergmann bleven buitengesloten. Buiten het stadion draaide de Duitse propagandamachine op volle toeren: de hakenkruisen waren alom vertegenwoordigd. Er wapperden meer nazivlaggen dan Olympische vlaggen.

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 13:31 schreef TargaFlorio het volgende:
Logisch dat die sporters gaan.

Een persoonlijke ontmoeting met Poetin zou ik, als het maar enigzins kan, uit de weg gaan.
Als hij een hand geeft dan neem je die aan, maar niet samen een pilsje drinken of andere gezelligheid.

Wim Lex denkt daar anders over.

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 15:35 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]

Nu zou hij het ook niet meer doen.

Wim Lex is schaamteloos.

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 15:52 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]

Heeft hij van opa Bernhard.

Jij weet.