TTK LPT

Normaal ben ik absoluut niet van de collectieve emotie. Vandaar dat ik ook nooit popfestivals of voetbalwedstrijden bezoek.
Maar dit beeld van die lege snelweg, en dan lijkwagen na lijkwagen die voorbij komt zoeven, in alle stilte omgeven, dat had gewoon een bepaalde boodschap, een bepaalde symboliek. Het leek wel een droom van Frits van Egters in de Avonden.

Er gaan per dag in Nederland zo'n 380 mensen dood. We zullen dus ook minstens zoveel lijkwagens hebben. Het aantal van 70 lijkwagens is dus maar een klein deel van het geheel.

quote:

Op maandag 28 juli 2014 11:05 schreef LXIV het volgende:
Er gaan per dag in Nederland zo'n 380 mensen dood. We zullen dus ook minstens zoveel lijkwagens hebben. Het aantal van 70 lijkwagens is dus maar een klein deel van het geheel.

Nee joh, dat loopt toch niet 1 op 1. Wat mij vooral verbaasde was dat het allemaal precies dezelfde wagens leken te zijn.

quote:

Op maandag 28 juli 2014 11:13 schreef Z het volgende:

[..]

Nee joh, dat loopt toch niet 1 op 1. Wat mij vooral verbaasde was dat het allemaal precies dezelfde wagens leken te zijn.

Nee, waarschijnlijk hebben wel wel 700 wagens in Nederland. Maar dat maakt het enkel gemakkelijker. De wagens waren niet allemaal precies dezelfde, wel waren ze allemaal zwart. Dat was opzettelijk zo.

quote:

Op maandag 28 juli 2014 10:08 schreef LXIV het volgende:
Normaal ben ik absoluut niet van de collectieve emotie. Vandaar dat ik ook nooit popfestivals of voetbalwedstrijden bezoek.
Maar dit beeld van die lege snelweg, en dan lijkwagen na lijkwagen die voorbij komt zoeven, in alle stilte omgeven, dat had gewoon een bepaalde boodschap, een bepaalde symboliek. Het leek wel een droom van Frits van Egters in de Avonden.

Daar sluit ik me bij aan.

Het verbaast me wel dat er vooral in wordt gegaan op het collectieve van de rouw; dat is een element ervan, maar ik heb de afgelopen week juist geleerd dat ik meer waarde hecht aan rituelen en symbolen dan ik dacht. Ik ben een nuchter mens en ik geloof niet in een ziel of een leven na de dood, maar ik voelde me door de ceremonie en de rouwstoet getroost.

quote:

Op zondag 27 juli 2014 23:26 schreef Z het volgende:
Grunberg heeft daar een goed stuk over geschreven.
http://mobile.nytimes.com(...).html?referrer=&_r=0

In De Correspondent stond een beter stuk waarin uitgelegd werd dat het heel normaal, menselijk zelfs, is om meer te voelen bij de dood van een landgenoot. En dat het in potentie is goeds is, namelijk als het het de basis kan vormen voor het hebben van empathie met anderen buiten je directe groep.

Grunberg schrijft dat een "wij" altijd een "zij" nodig heeft. Dat heeft een "ik" toch ook? In zijn wereld is ieder ander de vijand. En hij ziet 1988 in zijn analyse voor het gemak over het hoofd.

quote:

Op maandag 28 juli 2014 10:55 schreef k_man het volgende:
Hoe krijg je trouwens meer dan 70 lijkwagens bij elkaar? Zouden de gewone sterfgevallen hebben moeten wachten?

In de zomer overlijden er minder mensen dan in de winter, dus het is waarschijnlijk in deze tijd minder moeilijk om lijkwagens op te vragen bij diverse uitvaartondernemers. En wat Lodewijk al zei: niet alle wagens waren hetzelfde.

Ik heb een nabij iemand eens horen zeggen nadat een dierbare was overleden, dat hij liever had dat het iemand in afrika was overkomen en dat hij het niet kon opbrengen om dat dan erg te vinden... Zulke uitspraken zou ik nooit kunnen maken, maar ik kan wel begrijpen wat hij bedoeld, ik deel het niet.

Ik vind het een vreemde eigenschap van mensen om leed te kunnen categoriseren, maar ook een essentiële eigenschap anders kun je niet leven en moet je constant in rouw zijn.

Nee, precies. Dat we selectief zijn, is logisch en dat mensen zich als onderdeel van een groep gedragen ook. Dat gedrag als 'hypocriet' bestempelen (Arnon heeft vandaag in de vk ook weer zo'n soort stukje) vind ik dus overbodig. Want ja, als dat zo is, wat dan? Wat wil je dan? Dat mensen zich met de hele wereld verbonden voelen, of dat we allemaal hyperindividueel zijn? Natuurlijk heb je liever dat het een anoniem iemand in Afrika overkomt dan een dierbare. Ik heb ook liever dat er kinderen aan de andere kant van de wereld sterven dan dat mijn kind sterft. Dat zijn toch idiote gedachtegangen om je mee bezig te gaan houden, onzinnig om uit te spreken of om onszelf en anderen mee de maat te nemen?

Door zich er zo mee bezig te houden, laat Arnon overigens zien dat hij zelf niet anders is natuurlijk.

Ik hecht ook waarde aan symboliek en daarin keer ik gewoon terug naar mijn wortels. Tijdens de minuut stilte zat ik in een kapel in de kloosterkerk. Een dienst zou ik niet bijwonen, maar de atmosfeer van een kerk trekt mij op zulke momenten zeer.

Ik kan het niet meer met je eens zijn, mane, ook voor wat betreft de symboliek. (Ik heb afgelopen week voor het eerst een kaarsje aangestoken in een kerk!)

Het grootste schrikbeeld is voor mij dat er alleen nog maar een "wij" bestaat. Het bestaan van een "zij" maakt de aanwezigheid van een "wij" of "ik" mogelijk, en andersom. Die scheidslijnen zijn niet altijd duidelijk, maar zo is het leven - rommelig.

Symboliek heb ik dan weer helemaal niets mee. Niets zo leeg als een kaarsje bij grafsteen. Mijn vriendin vind het raar dat ik vrijwel niet naar het graf van mijn vader ga maar voor mij is dat graf niets anders als een mooie kei op een vrij lelijk weiland. Met mijn vader heeft het niets meer te maken, zijn botten liggen er de rest van zijn lijf is allang opgegeten en een eigen leven gaan leiden. Nee die symboliek vind ik leeg en niets toevoegend.

Waar ik wel waarde aan hecht zijn dingen die mijn vader bewust of onbewust heeft achter gelaten, ik schrijf dagelijks met zijn pen, ik kweek cactussen in zijn plantenpotjes, etc Dat vind ik veel meer hebben dan iets wat een waarde krijgt omdat men daar ooit een waarde aan heeft gehangen dat vind ik veel te onpersoonlijk.

Ik hoop dan ook dat mocht ik ooit overlijden dat mensen meer waarde hechten aan de onzin die ik ooit op FOK! getypt heb dan aan het bloemetje die ze op het weiland leggen waar ooit wat van moleculen die ooit een kleine periode deel van mij geweest zijn zich hebben bevonden...

quote:

Op maandag 28 juli 2014 15:19 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

In De Correspondent stond een beter stuk waarin uitgelegd werd dat het heel normaal, menselijk zelfs, is om meer te voelen bij de dood van een landgenoot. En dat het in potentie is goeds is, namelijk als het het de basis kan vormen voor het hebben van empathie met anderen buiten je directe groep.

Grunberg schrijft dat een "wij" altijd een "zij" nodig heeft. Dat heeft een "ik" toch ook? In zijn wereld is ieder ander de vijand. En hij ziet 1988 in zijn analyse voor het gemak over het hoofd.

Het stuk:
https://decorrespondent.n(...)fe/38214330-807b64c6

Ik heb het nog niet gelezen.

Nou, Thisbe. .

http://www.telegraaf.nl/b(...)ben_het_zwaar__.html

Met dit soort informatie heb ik wel moeite. Ik begrijp niet waarom het zo naar buiten wordt gebracht. Dat het zwaar werk is volstaat. Vertellen wat ze aantreffen, vind ik te ver gaan. Discretie richting slachtoffers en nabestaanden is op z'n plaats. Wij hoeven niet alles te weten.

Ik hoef dat soort dingen ook niet te weten.

Het is typische Telegraafspin om onze rommelende onderbuiken te kunnen blijven voeden met pijn, frustratie en ellende.

quote:

Op maandag 28 juli 2014 16:55 schreef Bosbeetle het volgende:

Waar ik wel waarde aan hecht zijn dingen die mijn vader bewust of onbewust heeft achter gelaten, ik schrijf dagelijks met zijn pen, ik kweek cactussen in zijn plantenpotjes, etc Dat vind ik veel meer hebben dan iets wat een waarde krijgt omdat men daar ooit een waarde aan heeft gehangen dat vind ik veel te onpersoonlijk.

Die pen heeft ook geen inherente waarde, B. Jij hecht er waarde aan en dat is dus eigenlijk net zoiets.

quote:

Op maandag 28 juli 2014 18:21 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Die pen heeft ook geen inherente waarde, B. Jij hecht er waarde aan en dat is dus eigenlijk net zoiets.

klopt

quote:

Op maandag 28 juli 2014 18:19 schreef k_man het volgende:
De Volkskrant heeft eenzelfde artikel.

Dat bewijst nogmaals naar welk laag niveau de krantenjournalistiek is gezakt.

Ik vind ook dit weer flauw. Jij hebt er geen behoefte aan, ik ook niet, maar een ander misschien wel. Iedereen verwerkt op een andere manier. Zo wil de een alles weten en zien, en de ander liever niet. Mij is bijvoorbeeld gegarandeerd dat het me goed zou doen om mijn vader in zijn kist te zien, dat ik het nodig zou hebben om zijn dood te kunnen verwerken. Ik vond het een vreselijk beeld en wou dat ik voet bij stuk had gehouden - ik had dit niet willen zien.

Ik vind het wel valide om je af te vragen of het publiek recht heeft om zulke dingen te horen (en te zien). De ongecensureerde foto's van de rampplek bijvoorbeeld, moeten journalisten die wel openbaar maken?

Het gaat mij om wat het publiek te weten komt, Claudia. De nabestaanden hebben recht om de vragen die ze hebben zoveel mogelijk beantwoord te krijgen. Dat de Volkskrant en de Telegraaf dit nieuws allebei brengen is op zich niet zo raar: de korpschef deelt deze informatie met de Tweede Kamer. Dus dan berichten de kranten dat. Ik begrijp alleen niet zo goed waarom de korpschef zo in detail treedt.