Bevallingsverhalen deel 19

Het laatste is mooi omschreven crump.

quote:

Op woensdag 28 januari 2015 21:28 schreef kwakz0r het volgende:
Watsl schrijf je t prachtig Crump, en wat een heftige bevalling. Kreeg er rillingen van

Ook aan de s.portlaan toch? Had er daardoor enorm veel beeld bij, alleen mijn eigen artsen en vpk etc ingevuld in t filmpje ben wel benieuwd of we dezelfde mensen gezien hebben, weet geen namen meer...

Daar was ik idd! Ik was in verloskamer 8

quote:

Op woensdag 28 januari 2015 21:35 schreef Crumpette het volgende:

[..]

Daar was ik idd! Ik was in verloskamer 8

Haha ik lag in 6! Ik weet alleen nog de naam van 1 verloskundige, F.rouke, want dat was bijna mijn naam, hebben we grapjes over gemaakt.

En de zusters op zaal had ik ook favorieten bij maar die namen weet ik ook niet meer

Maar wat klink je verliefd, ondanks de zware dobber die je hebt gehad

quote:

Op woensdag 28 januari 2015 21:38 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

Haha ik lag in 6! Ik weet alleen nog de naam van 1 verloskundige, F.rouke, want dat was bijna mijn naam, hebben we grapjes over gemaakt.

En de zusters op zaal had ik ook favorieten bij maar die namen weet ik ook niet meer

Maar wat klink je verliefd, ondanks de zware dobber die je hebt gehad

ik geloof dat ik haar ook heb gezien, blond? Maar zij was bij een andere bevalling, dus een jonge dokter leidde bij mij.

Crumpette, wat een heftige ervaring was het toch. Mooi verhaal met een prachtig resultaat

Crump prachtig omschreven

Wat een bijzonder verhaal, Crumpette. En tjonge, die navelstreng! Arme W. en arme jij!
Veel sterkte nog met herstel & geluk met je gezin. .

Crump! Bikkel, ik moest keihard lachen om t stukje vd verpleegster in dr gezicht spugen... ik zie dat voor me

Wat een mooi maar ook heftig verhaal Crump! En wat prachtig om te lezen dat je meteen al helemaal verliefd was

Crump wat een heftige bevalling en kraamperiode. Je hebt het mooi beschreven.
Het herstellen van het bloedverlies kan echt nog wel een tijdje duren, ik ben er echt wel een paar maanden zoet mee geweest helaas.

Jezus Crump, wat een verhaal!! Op een aantal punten (die boterhammen en de scheve ruggeprik, knip wegens dipjes, het gehannes met bv in het begin) best herkenbaar, maar man man man je hebt t wel flink voor je kiezen gehad zeg

En dan toch nog zo gelukkig klinken, en na je bevalling toch alweer lachen. Love it! !

Thanks allemaal. Vond het ook best wel heftig om op te schrijven moet ik toegeven. Maar wel goed om te doen, denk ik

Wat een heftige bevalling en kraamperiode heb je gehad, Crump! Ik vind je superstoer.

_{Elke keer als hier een nieuw verhaal wordt gepost lees ik mijn eigen verhaal nog weer even terug. Het blijft zo'n vreselijk bijzondere gebeurtenis.}

Donderdag 26 februari: Ik ben 41 weken en 1 dag zwanger. Sinds maandag onder controle in het ziekenhuis wegens ineens te hoge bloeddruk, waar ik elke 2 dagen een ctg krijg en bloeddruk en urine gecontroleerd worden.
Maandag is gezegd dat er voor het einde van de week een inleiding gepland wordt. Bah! Wil ik helemaal niet!
Ik wil gewoon on mijn eigen huis de weeën opvangen en niet te vroeg naar het ziekenhuis.
's Nachts heb ik voor het eerst in de hele zwangerschap last van mijn buik. Eens in de 10 minuten komt er een wee langs met een duur van een halve minuut. Puffen is nog lang niet nodig en na een uurtje of 2 verdwijnen ze weer en slaap ik lekker verder.

Vrijdag 27 februari: 's ochtends weer controle in het ziekenhuis. De verpleegster raadt me aan om een opname te maken van hat hartje aan de CTG, want misschien wel de laatste kans! Dat doe ik dus.
Mijn bloeddruk wordt opgenomen en is ineens weer normaal. Daarna naar de gynaecoloog, met daarbij een redelijk onervaren arts in opleiding oid. CTG was goed, vruchtwater wordt gemeten en is ook meer dan voldoende. We zien dat de baby al een flinke bos haar heeft.
Zij besluit dat ik niet meer klinisch ben en vraagt me hoe ik tegenover een inleiding sta. Ik geef aan: liever niet, maar als er maar enig extra risico is, dan wel. Ik vraag of ik gestript kan worden en dit kan.

Ik word voor het eerst getoucheerd. Totaal geen last van, valt me enorm mee. Ik heb al 2 centimeter ontsluiting en word gestript, 10 rondjes om het hoofd . Ik krijg het advies mee om de komende 2 a 3 uur niet te gaan zitten, maar nog even wat in huis te doen en daarna een paar uurtjes plat te gaan, dan is er de beste kans dat er wat op gang komt.
Dus onderweg naar huis eerst nog even langs de supermarkt, thuis haal ik m'n bed af (wil wel in een schoon bed de weeën opvangen ), maak het toilet schoon, zet nog een was aan, maak het bed weer op en duik er in voor een dutje.
Ik lig 10 minuten als de eerste krampen weer opkomen. Dit keer in mijn rug. Naar prima te doen en ik slaap nog even.

De krampen houden de hele middag aan en tegen de avond bel ik m'n vriend dat ik niet ga koken, hij neemt maar Chinees mee. Vriend beland in een monsterfile (ring Eindhoven, altijd feest) en is rond 20u thuis met Chinees. We eten wat, kijken wat tv, ik zoek nog een weeënapp op en rond 22u naar bed, waar de weeën echt beginnen en ik begin met puffen. Bij elke wee draai uk met mijn knokkels in mijn rug en zo is het enigszins uit te houden.

Rond 12 uur lukt het niet meer goed in bed en ga ik er uit. Ik ontdek een nieuwe weeenopvanghouding: Met mijn handen steun ik op de tafel, commode, traphek, wat maar in de buurt is en met mijn benen stamp ik van de ene op de andere voet. De weeenapp werkt niet met me mee, maar ik gok dat ik elke 5 tot 7 min een wee heb, met een duur van zeker 45 seconden.
Rond 1 uur hoor ik boven gesnurk van vriendlief .
Ik spreek met mezelf af dat ik hem over een uur roep, Dan gaan we echt timen en vk bellen als het elke 4 minuten komt. Om 2 uur roep ik vriend uit bed, de weeen blijken nu elke 3 a 4 minuten te komen en houden steeds ruim een minuut aan. Mijn stampdansje werkt nog steeds goed en vriend krijgt nu commando's van mij om zijn knokkels in mijn rug te duwen. Om 3 uur belt hij de verloskundige, ze komt over een uurtje kijken. Dat houd ik wel uit, al denk ik wel dat ik het hele blok wakker heb gestampt ondertussen.
4 uur is ze er, ze toucheert me op de bank en ik heb al 6 centimeter!
Wat een opluchting! Het geeft een enorme boost om te weten dat ik al zo ver ben.
We moeten meteen door naar het ziekenhuis.
Het is koud! Vriend moet eerst de ramen nog krabben, dus ik stamp nog een paar weeën weg.
Rond 4:45 zijn we bij het ziekenhuis. Zitten in de rolstoel is vreselijk, dus bij elke wee hup ik er uit.
Naar de verloskamers, waar mijn vliezen worden gebroken en ik inmiddels op 8 centimeter zit.
Ik lig nu op mijn zij en heb mijn vriend echt hard nodig om bij elke wee in mijn rug te drukken. De kraamverzorgster wil het overnemen maar heeft ijskoude handen! Niet fijn!
Om 6 uur heb ik volledige ontsluiting en mag ik persen. Maar hoe dan? Ik heb geen persdrang en puf liever door.
Ik word nog naar het toilet gestuurd, misschien dat mijn blaas te vol is. Hier vallen de weeën helemaal weg.

Ik word overgedragen en krijg een infuus met weeenopwekkers. Om 8 uur gaan we een nieuwe poging doen, als de persweeën sterk genoeg zijn. Ik krijg een pijnpompje aangeboden. Ja graag! Infuus prikken vind ik vreselijk.
De weeën worden nu al snel weer heftiger en ik moet me met beide handen aan de zijkant van het bed vasthouden, heb het gevoel dat ik anders gelanceerd word van het bed door de muur van de verloskamer heen. De persdrang is er dus! Ondertussen ram ik als een malle op het knopje van het pijnpompje. Af en toe zak ik een beetje weg en krijg ik opdracht om heel diep door mijn neus in te ademen. Ondertussen commandeer ik vriend rond, washand, water, in mijn rug duwen. Hard werken voor die arme jongen.

8 uur: de arts-assistent komt weer binnen, verdoving gaat uit en ik mag persen!
Na een paar keer word ik op mijn zij gelegd omdat de hartslag dipt, maar dit perst ook prima. Wat een raar gevoel, elke wee kan ik drie keer persen en de laatste keer heb ik net wat meer kracht en voel ik het hoofdje naar beneden gaan. Ik mag weer op mijn rug, ze komt er nu echt aan!
Ik moet mijn benen vastpakken, maar dat is lastig, dus ik vraag ze om mijn benen vast te houden. Er zijn haartjes te zien!
De arts-assistent vertelt dat ze gaat verdoven, er zal dus wel een knip komen. Het maakt mij allemaal niet meer uit.
Ik pers nog een paar keer en dan krijg ik te horen dat ik mijn ogen open moet doen en aan moet pakken, ze is er al half uit en ik til haar zelf op de borst. Och daar is ze echt! Helemaal onder het bloed, en ze huilt meteen goed! Mijn frummeltje .
Ik word nog gehecht maar kan alleen maar naar dat kleine meisje op mijn borst kijken.

Er is nog wat twijfel of ze nou op het laatste moment nog in het vruchtwater gepoept heeft, dus we blijven tot de avond in het ziekenhuis.
Later zie ik op de foto's dat de navelstreng om haar nek zat en deze doorgeknipt is op het moment dat haar hoofd geboren is. Vandaar ook het vele bloed.

's Avonds om 8 uur mogen we naar huis uit het ziekenhuis, met zijn drietjes.

[ Bericht 18% gewijzigd door ingee op 09-03-2015 16:50:43 ]

Spannend

quote:

Op maandag 9 maart 2015 13:03 schreef Amsel het volgende:
Spannend

+1

Even kind voeden hoor, zo weer verder .
Ik kan ook elke week een episode doen natuurlijk.

spannend ingee!

Of eerst even in Word tikken en daarna hier plakken

quote:

Op maandag 9 maart 2015 13:12 schreef Stormqueen het volgende:
Of eerst even in Word tikken en daarna hier plakken

Ja, too late now

quote:

Op maandag 9 maart 2015 13:26 schreef ingee het volgende:

[..]

Ja, too late now

copy/paste

Mijn bevallingsverhaal ook maar eens opschrijven. Vind het zo leuk om al jullie verhalen te lezen ook. Heb de week voor mn bevalling alle verhalen gelezen.

1e kerstdag 5 uur 's ochends word ik wakker met buikpijn. Zou dit nou eindelijk een wee zijn? Ik ga er maar uit en het was idd een wee want zo een 8 min later komt er weer een. De hele ochtend gaat het zo een beetje door en om 8 uur maak ik man wakker om hem een fijne kerst te wensen en om hem te vertellen dat hij vandaag papa word. Heb hem nog nooit zo snel wakker zien worden
we ontbijten samen en dan brengt hij de hond weg en ga ik douchen. Wat is dat fijn voor de rugweeën zeg!
Rond 1 uur smiddags heb ik het wel gehad met die weeën en vind dat ik nu wel vk mag bellen ook al komen ze pas een half uurtje om de 5 min.
Ze komt al snel langs en hoera mijn favoriete vk heeft vandaag dienst.
3 cm! Ik heb het gelukkig niet verzonnen en ik heb echt weeën die wat doen. Ze adviseert om lekker in bad te gaan wat ik dan ook braaf doe.

Bad is nog lekkerder dan douche voor mn rug. Voel bijna geen rugweeën meer, helaas komen de weeën wel veel sneller op elkaar. Ik word steeds chagrijniger want dit doet verdomme zeer! Ik begin te roepen dat man vk weer moet bellen want ik wil naar ziekenhuis voor pijnbestrijding. Manlief is het daar niet mee eens en wil nog niet bellen omdat ze pas net weg is. Ik kan hem 5 min later met demonisch gegrom toch wel duidelijk maken dat hij NU moet bellen en doet dat dan gelukkig wel. Vk komt er ook gelijk weer aan en terwijl ik in bad mag blijven liggen voelt ze 8 cm ontsluiting.
Ik mag in bad blijven als ik dat wil en nog geen 5 min later voel ik dat ik moet persen.
Tussendoor roep ik nog wat dingen als ik ben zo blij met jou als vk en dat ik met m'n ogen dicht niet kan zien

Helaas dipt bij elke keer persen haar hartslag en word besloten dat ik naar het ziekenhuis moet. Ik word door man en vk uit bad gehezen en krijg een T-shirt met badjas aangetrokken. Ik begin nog een discussie over wel of geen schoenen want ik vind dat helemaal niet nodig, loop bijna altijd op blote voeten. De vk wint en ik trek schoenen aan.

We racen naar het ziekenhuis en daar aangekomen staat er al een heel team klaar. Ik word aan alle kanten geprikt en bevoeld en voel voor het eerst echt paniek opkomen en zeg dat iedereen van me af moet blijven en dat ze die hand uit mn doos moet halen omdat het zo veel zeer doet. naar mijn gevoel luistert ze niet naar me en roep tegen mn man dat hij dan tegen dr moet zeggen dat ze die hand moet weghalen.
Gelukkig verdwijnen na een paar min de meeste dokters en voel ik me weer iets rustiger. Ze krijgt een ding op dr hoofd waardoor ik haar hartslag kan horen wat ik ontzettend fijn vind.
Ze vertellen me dat ik moet persen maar op mn rug weet ik helemaal niet hoe dat moet! Bij elke perswee vertellen ze het weer en dan lukt het me zelf nog 2 x. Helaas blijft haar hartslag zo dippen en moet de vacuümpomp te pas komen. Er word een knip gezet (heb ik niet gevoelt of gehoord) en binnen een paar min is ze geboren en word ze op mn buik gelegd

Het eerste wat ik zeg is Owh je bent helemaal niet lelijk. Je ben bent echt mooi! En niet omdat je van mij bent. Maar je bent gewoon echt mooi van jezelf

Pas na een kwartier word ze gewogen en gemeten. Al die tijd heeft ze lekker bij me mogen liggen en pas dan word ik ook gehecht.

Daarna word ik gedouched en kunnen we aan ons zeer uitgebreide kerstdiner bestaande uit 2 witte boterhammen en kerstcake. Maar boeiend ik heb een dochter

Snoenk, dat is best vlot gegaan! Wel akelig dat haar hartslag zo dipte maar je kerstkind!

Ik lees al een tijdje mee, maar nu toch ook maar eens mijn bevallingsverhaal op schrijven.

Vanaf de 27ste week moest ik wekelijks naar het ziekenhuis voor een groeiecho. Onze uk groeide veel te hard en dit was schijnbaar ook niet goed. Vanaf de 30ste week begonnen ze erover dat ze me niet verder dan de 40 weken wilde laten lopen. Mede door zijn groei, mijn bloeddruk en dat ik niet te lang zonder medicatie kan (ziekte van crohn). Dat was dan duidelijk, uiterlijk 8 november zou onze uk geboren worden.

Maandag 27 oktober (38weken+3):
Tijd voor de wekelijkse controle. Groei echo was goed, maar uk was wel al aan de grote kant. Ze schatte hem toen al op 4kg. Nou werd er gezegd, als we jou door laten lopen tot de 40 weken zal die tussen de 4500 en 5000 gram wegen. Dit namen ze maar gelijk als een goed excuus om te kijken of er toevallig al wat ontsluiting was. Ik had namelijk al een aantal dagen last van lichte krampen en wat buikpijn. Verrassend genoeg had dit al 2 hele centimeter opgeleverd. De verloskundige vertelde me vrolijk dat ik een afspraak mocht maken om ingeleid te worden. Dacht nog bij mezelf dat ik deze 2 cm wel heel makkelijk verdient had.

Zo gezegd, zo gedaan. Op naar de receptioniste om een afspraak te maken. Ja hoor ik mocht de volgende dag al terecht. Ik had verwacht dat het deze week zou gebeuren, maar dit was wel heel snel. Verder niet te veel over nagedacht en zonder twijfel gezegd dat dat goed was. Met een apart en nerveus gevoel gingen m’n vriend en ik weer terug naar huis.

Dinsdag 28 oktober (38weken+4):
In aller vroegte zijn we wakker, vandaag de dag, het is zo ver. Mijn vriend gaat eerst nog werken tot een uurtje of 1, omdat ze me toch pas om 16uur verwachten in het ziekenhuis. Ik doe ondertussen nog rustig aan, pak wat spullen, ga nog naar de stad om wat extra leesvoer te halen en een heerlijk broodje te smikkelen.

Vol goede moed vertrekken we richting het ziekenhuis. Daar aangekomen grappen we nog dat we niet eerder naar huis gaan als met een kleine in de Maxi-Cosi!

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen word ik aan de CTG gelegd. Er worden hele lichte weeën geregistreerd, maar niets om naar huis over te schrijven. Omdat ik ingeleid moet worden besluiten ze om een ballonnetje te plaatsen. Geen idee hoe en wat dit allemaal in houdt, stel ik de meest rare vragen (Mag ik dan nog wel naar huis?, kan ik nog wel rondlopen of ben ik aan bed gekluisterd?). Gelukkig is de gynaecoloog de beroerdste niet en beantwoord vrolijk mijn vragen. Al snel zit het ballonnetje op z’n plek en wordt mij vertelt dat ik om de paar uur best zachtjes mag trekken om te kijken of er al beweging in zit. Ik heb er verder geen last van, maar mag helaas (uiteraard) niet naar huis. We lopen nog even wat door het restaurant, bestellen een broodje (waar ik niet echt van kan genieten omdat ik niet durf te zitten, omdat ik dacht dat het ballonnetje zou knappen XD, wat natuurlijk onzin is). Vervolgens terug gegaan naar m’n kamer, waar we gezellig samen wat gedronken hebben. ’s Avonds toch nog maar een poging doen om te slapen en vriendlief ging naar huis. Er werd nog gevraagd hoe laat ik gewekt wilde worden, omdat ze de volgende ochtend het liefst zo vroeg mogelijk wilde beginnen.

29 oktober (38weken+5):
Spannend! Dat was mijn eerste gedachten toen ik die ochtend wakker werd. Na een nacht heerlijk te hebben geslapen werd ik ’s ochtends om half 6 gewekt met een vers ontbijtje. Ik zou m’n energie goed kunnen gebruiken volgens de dame die het ontbijt kwam brengen. Na het ontbijt lekker gedoucht en ondertussen was mijn vriend ook weer gearriveerd.

Om kwart voor 7 werd ik naar de verloskamer gebracht en kwamen ze tot de conclusie dat het ballonnetje een extra cm voor elkaar had gekregen. 3cm! Dat betekende dat ze de vliezen gingen breken. Ik zag het haakje en keek er een beetje angstig na, maar hield m’n mond. Ik was allang blij dat er vandaag iets zou gebeuren! Al met al viel het reuze mee en herinner ik me alleen nog een warme plens vocht wat eruit stroomde. Bij elke beweging, elke stap gutste er weer wat uit. Gatsie wat voelde ik me vies. Er werd afgesproken dat we 2 uur zouden aankijken of mijn lichaam zelf de weeën zou doorzetten, voordat ze met weeënopwekkers kwamen aanzetten.

Rond 9 uur waren helaas de weeën niet door gezet en werd er een infuus aangelegd. Elke 20 tot 30 minuten zou het verhoogd worden. De weeën werden niet regelmatig en niet krachtig genoeg dus het infuus werd uiteindelijk tot het max gezet. Onze uk vond het allemaal wel prima en vermaakte zich nog erg in mijn buik. Hij liet duidelijk merken dat hij nog geen zin had om geboren te worden vandaag. M’n vriend en ik lagen wat te kletsen, tv kijken en ondertussen stiekem het scherm in de gaten te houden hoe mijn mede dames op de andere verloskamers er aan toe waren.

Vanaf een uurtje of 2 begon ik toch ontzettend pijn te krijgen van de weeën. Ze waren hevig, maar niet regelmatig. Rond 3 uur kwam de gynaecoloog om te toucheren. Helaas, nog steeds 3 cm. 5 uur verder en geen cm opgeschoten. Ze vroeg of ik vast een ruggenprik wilde. Ik gaf aan dat het nu nog niet nodig was. Maar het was behoorlijk druk, dus het zou niet eerder kunnen dan over 1.5 uur. Mocht het dan nog niet nodig zijn, dan kon ik daarna altijd bellen of ik het wilde. Hier stemde ik mee akkoord. Na een uur belandde ik in een weeënstorm en was ik blij, dat ik nog maar een half uurtje hoefde te wachten op de ruggenprik. Ik had me van te voren niet ingelezen hoe zoiets te plaatsen ging, en dat was maar goed ook! Al met al viel het me reuze mee, zat die in 1 keer op de juiste plek. Ze wiebelde er een beetje mee en vreemd genoeg voelde het alsof er een luchtbel in m’n ruggegraat zat, maar binnen no-time was ik van de pijn af. Dit kon ik wel uren volhouden! Kom maar op!

Om 18uur werd er weer getoucheerd en kreeg ik het demotiverende nieuws te horen, 3cm! Al snel begon de gynaecoloog te praten over een ks als er niet snel vordering in kwam. Ze gaf me een tip om niet meer te eten (en dus schoof ik m’n heerlijke broodje gehaktbal door naar mijn vriend ) in verband met een eventuele ks. Verder deelde ze ook mee dat ik eens op mijn linkerzij moest gaan liggen.

Zo gezegd, zo gedaan ik ga liggen en kijk rustig wat tv. Op de monitor zie ik hoge pieken die regelmatig terug komen. Hier heb ik echter geen last van. Tot ik op een gegeven moment de neiging heb om naar het toilet te gaan. Ik druk op de bel, want tja overal liggen kabeltjes en plakkertjes. De verpleegster kwam, ik legde het uit. Ze kijkt me aan, rent de deur door naar buiten en haalt de gynaecoloog erbij. Die voelt en ja hoor 8-9cm. Binnen 1.5 uur van 3cm naar 8-9cm. Als ze me eerder verteld hadden dat op mijn linkerzij liggen zou helpen, had ik dat direct gedaan! De gynaecoloog vertelde me dat ik de weeën moest weg puffen, dat ze nog snel even een echo bij mijn buurvrouw moest maken en dat ze daarna weer terug kwam, om een einde te maken aan deze lange dag! Wat was dat fijn om te horen. Onze kleine man was er BIJNA!

Vreemd genoeg duurde het wel 45 minuten voordat de gynaecoloog terug was en was ik ondertussen behoorlijk woest dat het zo lang duurde. Gelukkig was er volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Mijn vriend stond naast me, hield m’n hand vast zodat ik er in kon knijpen (tot zijn grote spijt, zijn duim werd langzaam aan blauw, oops). De assistente moedigde me aan en ook al kon ik dat niet waarderen, het was wel fijn dat ze er was. Mijn vriend liep af en aan met washandjes, maar na 1 wee hielp dat al niet meer. Voor mijn gevoel schoot het niet op. Hoezo 2 stappen vooruit en 1 stap achteruit.. Het voelde als 1 stap vooruit en 2 stappen achteruit. Na een uur lang hevige persweeën zakte de moed me in mijn schoenen (als ik die aan had) en jammerde dat ik er klaar mee was, dat ik op was en dat ze me maar plat moesten spuiten en hem eruit moesten halen. Het was zo’n lange dag geweest dat ik het niet meer trok. De gynaecoloog sprak me streng toe, dat het nu echt op schoot en dat het niet lang meer zou duren voordat ik onze uk in mijn armen kon houden. Tot overmaat van ramp kreeg ik uiteraard ook nog eens kramp in mijn heup waardoor ik mijn been amper in de beugels kon houden. Na 1.5 uur persweeën riep ik dat ze maar moesten helpen en het leek erop dat ze eindelijk door kregen dat ik dit niet langer zou volhouden. Na snel overleg kwamen ze binnen met de vacuümpomp. Vreemd genoeg kan ik me dat ding helemaal niet herinneren. Ik herinner me dat ik hard moest persen, dat het zuignapje (??) los schoot, ze het vervolgens nog een keer probeerde en opeens voelde ik er iets uit glibberen. Hij begon al snel te huilen. Hij werd bij me neer gelegd en kon het niet geloven, ik was mama geworden. Zo’n ongelooflijk gevoel, zo machtig. Ik kon alleen maar naar hem kijken, lachen, huilen, alle emoties kwamen eruit. Mijn kleine mannetje <3! Om 21.58 is onze kleine grote vent (54cm 4090 gram) geboren.

Door de vacuüm pomp was er van te voren een knip gezet en moest dus ook gehecht worden. Vreemd genoeg was ik toen helemaal klaar met dat gewroet, gepluk en gedoe aan m’n lichaam en wilde ik met rust gelaten worden. Helaas ging dat feest niet door, maar de schade viel mee. Ze was snel klaar met hechten en ondertussen waren mijn (schoon)ouders ook gearriveerd om hun eerste kleinkind te bewonderen.

Achteraf bleek dat de kleine vent de navelstreng om z’n nekje had zitten. Ik had ruim 800ml bloed verloren, waardoor ik een nachtje in het ziekenhuis moest blijven. Ik wilde graag dat mijn vriend bleef slapen en dat kon gelukkig geregeld worden. Hier kreeg ik achteraf direct spijt van, omdat meneer binnen no time sliep en lag te snurken en mij dus wakker hield 

Al met al was het een vermoeiende dag, maar het resultaat mag er wezen en ik zou het zo weer doen. Al was dat niet hetgene wat ik toen ook zei ;-)..