Als de bevalling onverhoopt anders loopt.

Wat een heftige verhalen hier.. echt respect voor jullie dat jullie er zo open over zijn!

Ik moet er niet aan denken dat bij mij wat mis zou gaan maar toch maak je je er heel erg druk om het is zo spannend!

@L-E Ja we hebben een klacht ingedient bij het ziekenhuis, en later is er nog een gesprek geweest met iemand van de klachtenafhandeling en heeft zij excuses aangeboden en beloofd dat het een volgende keer heel anders zou gaan. Toen dacht ik nog van: nah heb ik toch niks aan, want ik ga hier nooit meer bevallen.
Maar bij mijn tweede moest ik helaas weer ingeleid worden, dus moest ik toch weer daarheen. Maar toen ging het duidelijk anders. Mijn man kreeg gelijk een bed, zodat hij hoe dan ook kon blijven slapen, en ze waren allemaal qua gedrag ook bijna overdreven vriendelijk enzo. Stond duidelijk een opmerking in mijn dossier. Was gelukkig ook wel een totaal andere bevalling, zonder problemen. En ook een stuk korter, 12 uurtjes.

Loj, heftige mijlpaal lijkt me dat, de termijn van vorige keer Ik duim voor minimaal 37 weken!

tessie: fijn dat je ook nog een andere ervaring hebt in dat ziekenhuis. Totaal niet vergelijkbaar, maar ik moest laatst onder narcose voor een kleine ingreep en toevallig was dat ok-team grotendeels hetzelfde als bij de bevalling. Dit keer ging alles heel fijn en zonder complicaties, dat heeft me toch wel veel rust gegeven. Gewoon, dat je een andere associatie bij een situatie hebt

Wat een heftigheid toch hier. Dat ze zo over je grenzen heen kunnen denderen snap ik echt niet. Je voelt als barende toch zelf het beste wat er aan de hand is. En je ontsluit het beste met mensen om je heen die je vertrouwt je partner dus meestal.

@loj is het bij Hellp ook zo dat het een 2e keer meestal later begint en het milder verloopt? Ik ga voor je duimen dat je nu tot minstens 37wk door kan lopen. Dan heeft je kindje een eerlijkere start.

Loj je bent 35+! en mini zit nog bij mama

Getverderrie, ik wordt niet goed van mn dromen over t ziekenhuis... minimaal 2x per week droom ik over het ziekenhuis, de opnames en de verpleging, en hou er dan de hele dag een naar gevoel aan over... BAH! herkenbaar voor iemand?

_{mijn man noemt het onderdeel van traumaverwerking maar ik heb moeite met de term trauma in relatie tot mezelf... Vind het een nogal zware term voor mn ervaring... Ik ben er toch nog en saar doet t goed... waarom t er dan over hebben...}

Ik denk dat je man gelijk heeft, gm. Het is natuurlijk niet niks geweest. Je bent er nog en Saar doet t goed, maar dat neemt niet weg dat het behoorlijk heftig is geweest voor je.

quote:

Op dinsdag 9 september 2014 12:30 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

_{mijn man noemt het onderdeel van traumaverwerking maar ik heb moeite met de term trauma in relatie tot mezelf... Vind het een nogal zware term voor mn ervaring... Ik ben er toch nog en saar doet t goed... waarom t er dan over hebben...}

Zou je dat ook tegen een ander zeggen, die jou vertelt wat haar is overkomen tijdens de bevalling?

quote:

Op dinsdag 9 september 2014 14:31 schreef L-E het volgende:

[..]

Zou je dat ook tegen een ander zeggen, die jou vertelt wat haar is overkomen tijdens de bevalling?

nou nee.... Ik ben altijd vriendelijker voor anderen dan voor mezelf...

Idd, traumaverwerking... Heel herkenbaar, ook je gevoel erbij. Laat het toe, en trek aan de bel als je 't gevoel krijgt dat het je echt belemmert .

quote:

Op dinsdag 9 september 2014 14:36 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

nou nee.... Ik ben altijd vriendelijker voor anderen dan voor mezelf...

Helpt dat je verder, denk je?

quote:

Op dinsdag 9 september 2014 15:32 schreef L-E het volgende:

[..]

Helpt dat je verder, denk je?

t heeft me lang overeind gehouden... maar ik snap waar je heen wilt

Dank voor de lieve reacties, ik moest ff weer moed verzamelen om te reageren...

Ik heb de termijn gehaald, daar ben ik al zo blij mee! Ik let wel echt op ieder pijntje en daar baal ik zelf van, want ik was altijd heel relax....
Nu op naar de 37 weken! (En nog ff plannen maken, onbewust had ik m'n hele agenda leeggepland na de 35 weken )

FR, je hebt helemaal gelijk, hellp ontstaat een tweede keer later en de kans is ook kleiner dat er weer hellp ontstaat... M'n angst komt ook gewoon doordat m'n bloeddruk weer lekker aan t schommelen is en ik dat dit keer heel goed aanvoel.,,

Dus nog 4 weken, daar ga ik voor!

En verder GM, laat het toe. Je hoeft je niet groot te houden, het is hoe jij het hebt ervaren! (En ik herken het hoor, ik heb bij Ow bijna alles weggelachen. Maar pas nu kom ik erachter, hoe traumatisch het eigenlijk is geweest..)
Succes bij de gyn vandaag, maak een lijstje met al je vragen!

vandaag nagesprek gehad bij de gyn

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat ontzettend fijn dat het zo'n goed en verhelderend gesprek is geweest GM. En die hulp inderdaad aannemen. 'Jammer' dar je hier op hebt moeten wachten; was wel prettig geweest als je eerder uitleg had gehad bij bepaalde aspecten

quote:

Op donderdag 11 september 2014 03:19 schreef Loj het volgende:
Dank voor de lieve reacties, ik moest ff weer moed verzamelen om te reageren...

Ik heb de termijn gehaald, daar ben ik al zo blij mee! Ik let wel echt op ieder pijntje en daar baal ik zelf van, want ik was altijd heel relax....
Nu op naar de 37 weken! (En nog ff plannen maken, onbewust had ik m'n hele agenda leeggepland na de 35 weken )

FR, je hebt helemaal gelijk, hellp ontstaat een tweede keer later en de kans is ook kleiner dat er weer hellp ontstaat... M'n angst komt ook gewoon doordat m'n bloeddruk weer lekker aan t schommelen is en ik dat dit keer heel goed aanvoel.,,

Dus nog 4 weken, daar ga ik voor!

En verder GM, laat het toe. Je hoeft je niet groot te houden, het is hoe jij het hebt ervaren! (En ik herken het hoor, ik heb bij Ow bijna alles weggelachen. Maar pas nu kom ik erachter, hoe traumatisch het eigenlijk is geweest..)
Succes bij de gyn vandaag, maak een lijstje met al je vragen!

Kleiner dan wat? Herhalingskans is 25 a 30%, dat is een stuk meer dan de 1% bij een eerste bevalling. Je angsten zijn zo logisch, ik hoop dat je wat rust kan bewaren en nog weet te genieten van je laatste trimester. Op naar de 40 weken!

gm, ik snap niet wat je zegt over minder kans op hypertensie bij een volgende keer? Fijn dat het een goed gesprek was. En enorm opmerkelijk dat jou is verteld dat je niet meer zwanger mag zijn

ik vroeg aan haar hoe groot de kans op hypertensie was bij een volgende zwangerschap, en nu schijnt het bij een 1e zwangerschap veel vaker te gebeuren dan bij een 2e.

Oh, zo. Het stond in de alinea bij de ruggeprik dus ik wist het even niet te koppelen, maar dat hoeft dus ook niet

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 09:39 schreef L-E het volgende:

[..]

Kleiner dan wat? Herhalingskans is 25 a 30%, dat is een stuk meer dan de 1% bij een eerste bevalling. Je angsten zijn zo logisch, ik hoop dat je wat rust kan bewaren en nog weet te genieten van je laatste trimester. Op naar de 40 weken!

Op een hoge bloeddruk + bijbehorende problemen toch...
Ik dacht dat de kans op weer hellp juist 1-3% zijn..

Ach maakt niet zoveel uit, nog 4 weken...

En dank je, LE

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 10:18 schreef Loj het volgende:

[..]

Op een hoge bloeddruk + bijbehorende problemen toch...
Ik dacht dat de kans op weer hellp juist 1-3% zijn..

Ach maakt niet zoveel uit, nog 4 weken...

En dank je, LE

Nee, die is juist groter bij al eerder hellp. Helaas. Doet er niet toe voor jou, want jij gaat zonder complicaties bevallen met 39+6, let op mijn woorden!

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 10:20 schreef L-E het volgende:

[..]

Nee, die is juist groter bij al eerder hellp. Helaas. Doet er niet toe voor jou, want jij gaat zonder complicaties bevallen met 39+6, let op mijn woorden!

Ik hoop dat je voorspellende gaven hebt!!!!

(Ik had trouwens zelf ook ingezet op 39+6, maar dan wel met een ks )

Hoi allemaal,

Ik schop dit topic toch maar omhoog. Had mijn verhaal nog niet opgeschreven bij bevallingsverhalen, maar merk nu aan het einde van de kraamweek dat een heleboel van de kraamtranen en ook wel angst en stress die ik nu voel toch te maken hebben met hoe de bevalling gegaan is, en vooral de dagen erna in het ziekenhuis. Ik relativeer het de hele tijd, en riep al vrij snel dat ik toch wel een goed gevoel had over de bevalling (ik had immers een gezond kindje), maar ik merk nu dat dat helemaal niet zo is.

Goed, hoe is het gegaan? (crosspost met bevallingsverhalen)

Ivm de diagnose zwangerschapsdiabetes mocht ik niet veel verder dan 40 weken doorlopen. Bij de controle met 40 weken precies had ik 2 cm ontsluiting, en besloten we twee dagen later al de inleiding te plannen (ik had inmiddels dacht ik wel vrede met de inleiding, en de 2 cm ontsluiting gaven goede hoop).

Op vrijdag meldde ik me in het ziekenhuis met nog steeds 2 cm ontsluiting en konden direct de vliezen gebroken worden. Ik werd nog eens flink gestript, en aangesloten na een half uur op de syntocine. Er gebeurde eerst niet veel, wat lichte krampen en harde buiken. Het infuus wordt snel opgehoogd door een zuster die bijzonder vrolijk meldde dat het allemaal nog niets voorstelde en nog veel erger zou worden

Op een gegeven moment ga ik op mijn zij liggen (want pijnlijk stuitje) en neemt de pijn in mijn buik snel toe. Ik moet echt puffen. De tokograaf laat nauwelijks activiteit zien en ik ga dus maar rechtop zitten omdat ik vermoed dat mijn buikvet een goede registratie op de zij blokkeert. Er wordt nog steeds elke 20 minuten opgehoogd, en de weeen zien er zittend stevig uit. De meter wordt herijkt want dat kan niet kloppen, en weer een dosis opgehoogd. Ik weet niet wanneer het precies gebeurt, maar ik krijg een interne weeenregistratie (draadje) en een draadje op t hoofd van de baby (en nog een ophoging van t infuus naar 10 eenheden/6.0 ml per uur) en beland in een weeenstorm. Twaalf weeen per kwartier, zonder dat ze echt afnemen tussendoor. Ik kan het niet meer bijbenen of wegpuffen en lig te rillen en te jammeren in bed. Ik probeer te staan en te hangen maar ik tril te hard op mijn benen. Ook mijn vriend kan me nog nauwelijks helpen of bereiken.

Na ongeveer een uur van deze heftige weeen word ik getoucheerd, 3 cm ontsluiting, maar 1 cm erbij... ik jammer dat ik een epiduraal wil. De vk en verplk zijn het er roerend mee eens en binnen een half uur is het geregeld. De pomp met syntocine gaat meteen uit, zodat ik tijdens het zetten alleen mijn eigen weeen hoef weg te puffen (die zijn ook nog best stevig maar met een echte pauze ertussen van een minuut of wat). Ik denk dat ze daarna eerst vergeten om de pomp weer aan te zetten, want dat duurt even, en ondertussen zien we dat mijn eigen weeen afnemen. De pomp wordt heel langzaam opgehoogd, veel langzamer dan eerder die dag, terwijl ik nu relaxed aan een goed werkende epiduraal hang. Uiteindelijk komt de pomp nu niet hoger dan 3,6 ml/uur...Als de epiduraal nét zit heb ik ineens 5 cm ontsluiting, misschien op die eigen weeen?

De weeen nemen niet echt toe lijkt het, vooral niet regelmatig, en waar de hartslag van baby eerst heel regelmatig was begint deze te dippen en pieken. Het is inmiddels 5 uur later, en de ontsluting wordt nog steeds op 5 cm gemeten.... Ik word zelf nu erg zenuwachtig. Er wordt wat bloed bij de baby afgenomen, dat is gelukkig allemaal nog goed, ondanks de dipjes in de hartslag. Er wordt overlegd met de gynaecoloog van dienst over wat er moet gebeuren.

De gyn staat binnen 5 minuten op de kamer, ze vinden het genoeg geweest zo, en willen de baby halen met een keizersnede. Ik stem snel toe, ik maak me zorgen, haal die baby maar snel!

In no time lig ik klaar op de operatietafel, rillend en bevend van de spanning. De anesthesisten maken grapjes met me, en ineens heb ik een baby. De epiduraal lijkt minder goed te werken aan de rehcterkant van mijn buik dus ik word als ik aangeef pijn te hebben nog flink bijgespoten en ook nog remifentanil toegediend per infuus, het plafond draait, en het doet nog steeds pijn. Vervelend getrek hoort er een beetje bij, maar de rechterkant van mijn baarmoeder en buik geven soms scherpe pijn. Mijn baby is er, huilt nog niet, ik heb hem 1 seconde gezien, en ik heb pijn terwijl ze me hechten en alles op zijn plek leggen, ik maak me enorm zorgen.

Gelukkig hoor ik een klein huiltje, en een paar minuten (seconden?) later nog eentje, en dan een goeie huil. Mijn vriend komt er aan met de baby en de anesthesist legt hem op mij. Wat is hij mooi! en wakker! Ik vraag wel tien keer of alles goed is, en nog steeds ril ik en heb ik pijn, maar ik focus me op de baby.

In de verkoeverkamer wordt de baby (vrij hardhandig) bij me aangelegd, en zuigt me mijn eerste tepelkloof maar dat kan me niks schelen. hij poept over me heen, kan me ook niks schelen.

de eerste nacht, de tweede dag en tweede nacht in het ziekenhuis verlopen op zich goed. wel merk ik dat mijn borsten ontzettend zeer doen (de tepels) doordat iedereen er op een andere manier aan trekt, ik heb al flinke kloven. De lactatiekundige zuster kan me maar een beetje helpen, en dezelfde nacht probeert een andere zuster me aan te praten dat ik hem maar wat kunstvoeding erbij moet geven omdat hij vast niet genoeg aan me heeft. Diezelfde zuster wil de baby ook wel meenemen als ik even wil slapen. ga weg! ik wil mijn baby niet meegeven, ik wil hem geen kv geven ik ben alleen en ik mis mijn man. ik slaap nauwelijks die twee nachten (anderhalf uur max) en huil zelf ook veel, met mijn kapotte tepels, een kindje waar ik niet goed bij kan en die ik niet zelf uit de clip-on crib kan pakken dus steeds moet bellen, en ik weet niet wat ik moet doen. zou hij honger hebben? moet ik niet toch kv gaan geven? is het al ochtend?

De laatste nacht zijn we samen in het kraamhotel, daar mag J wel blijven bij ons, en ik voel me een stuk beter. Maar eenmaal thuis stort ik in. Ik raak in paniek als J ook maar even weg moet voor een boodschap en huil heel veel. Ik voel me overvallen door de liefde voor M.elle, maar tegelijk ben ik intens verdrietig en snap ik niet waarom... 's nachts praten we een beetje over de bevalling en komen een paar van de gevoelens en herinneringen al wel naar boven. de afgelopen dagen gebeurt dat steeds vaker, bijvoorbeeld als ik foto's van de keizersnede en M.elle's eerste momenten bekijk. Ik merk soms dat ik fysiek overspoeld word door een angstig gestresst gevoel, wat ik eerst niet goed kan plaatsen, maar wat denk ik toch met de hele ervaring te maken heeft...

En nu weet ik niet zo goed hoe ik dit verhaal moet eindigen... het is meer dat ik het nu van me afgeschreven heb dan dat ik er echt iets mee wil denk ik...

[ Bericht 0% gewijzigd door kwakz0r op 01-11-2014 22:00:29 ]

Geef het tijd kwak! na 9 mnd zwangerschap kun je niet verwachten dat het met 2 weken weer allemaal beter is, zeker niet als je bevalling heftig en anders dan gewenst verloopt...

het vele huilen is herkenbaar maar ook dat wordt beter, duurde hier tot t nagesprek, en nog kan het mij soms aanvliegen.

geef jezelf de tijd om te verwerken ente wennen aan je nieuwe leven.

I know. Het is voor mij wel goed dat ik het nu opgeschreven heb, Van de week wilde ik daar nog niet over nadenken, en nu is het er in elk geval een keertje uit!

Pff, wat een belevenis. Ik kan me heel goed voorstellen dat je er flink door van slag bent, hoor. Een bevalling is sowieso heftig, en dan nog de machteloosheid en angst die erbij kwam kijken. Herkenbaar ook, denken 'het is voorbij, alles is goed, klaar!' maar dat je gevoel het daar dan blijkbaar toch niet helemaal mee eens is. Goed dat je erover praat. Dat, en de tijd, doet een hoop.

Oh en die bv-begeleiding