Oh, dames toch...
Even een dikke
voor al het oude en nieuwere zeer.
Hier liep het ook niet allemaal zoals gehoopt. Of zelf maanden te voren vastgelegd in mijn dossier.
De bevalling van oudste was een 23 uur durende hel, waarbij ik na een doorwaakte nacht vol pijn, bijna 7 uur lang heb moeten wachten op de beloofde ruggenprik. "De anesthesist komt zo!" heb ik 300x moeten aanhoren. En toen de anesthesist er eindelijk was.... had ik 5 cm ontsluiting en mocht ik geen ruggenprik meer
Verslagen was ik (al vanaf de 4e maand stond er in dikke letters op mijn dossier dat ik wilde bevallen met ruggenprik), en toen werd er al gauw besloten de prik toch te plaatsen. Toen deze weer werd uit gezet bleven de persweeen uit. 2 uur lang heb ik geperst. Ik had geen flauw idee wat ik aan het doen was, ik ijlde van de koorts en wilde alleen maar rust en weg uit dat bed.
Er was twijfel of baby wel goed lag. Echoapparaat er bij gehaald, telefoontjes over en weer, dreigementen "we geven je nog 10 minuten, dan gaan we naar de OK".
Ik geloofe er niet meer in dat er ooit nog een baby ging komen, had genoeg gehad en reageerde op n gegeven moment nergens meer op. Toen kreeg ik een flinke knip, vacuümpomp die een paar keer losschoot en ineens lag er een baby op mijn borst. Grijs en blauw, met een puntig hoofdje
Op dat moment kreeg ik vleugels
De bevalling van 2e was vergeleken hiermee lichamelijk gezien 'n eitje. Alles korter dan 23 uur vond ik prima
Maar het psychologische aspect zat me dwars. Ik was zo bang dat het weer niet zou lukken, geloofde niet in de kracht van mijn lichaam en geest. Angst en paniek waren de sleutelwoorden.
Maar op geheel eigen kracht, met slechts 20 minuten persen, heb ik mijn zoon op de wereld gezet. Had ik dat eerdere bevaltrauma niet gehad, dan was het een droombevalling geweest.
De bevalling van 3e werd vanwege extreme HG ingeleid met 38 weken. De hele zwangerschap lag ik ziek in bed, op bank of in ziekenhuis. Zelfs 'n paar dagen ervoor wederom opgenomen geweest vanwege uitdroging. Allesbehalve fit dus. Omdat ik niet kon puffen zonder te kotsen (mijn eigen kleren, 2 operatieschortjes en uiteindelijk mijn naakte zelf steeds ondergespuugd) en dus niets kon om de weeën op te vangen, werd ik richting OK gereden (ander ziekenhuis dit keer) voor n ruggenprik.
Die werd scheef gezet
De anesthesiste spoot nog n paar keer wat bij, maar er viel niets aan te doen. Dus mijn ene kant was gevoelloos, en mijn andere kant verging van de pijn. Ik kon niks, alleen maar liggen en wachten tot het over ging. Niet puffen, zuchten of bewegen om de pijn op te vangen. En maagsap met bloed kotsen
De ontsluiting verliep gelukkig vrij vlot, toen mocht ik persen, maar wederom geen fucking perswee te bespeuren!
Persen, kom op!
Hoe dan?? Ik voelde niks, klooide maar wat aan. Geen oergevoel, geen kracht, geen niks meer.
Toen werd er overlegd. Ze wilden bloed afnemen, naalden steken in mijn baby die nog in mijn buik zat, om te zien of hij niet in nood verkeerde.
Wtf
De gyn en de vk liepen de gang op om de benodigde spullen te halen. Maar dit pikte ik niet! No way dat ze in mijn kleintje zouden gaan prikken met hun enge naalden!!
Met alles dat ik in me had, vanuit m'n tenen, probeerde ik mijn baby er uit te krijgen. "Oh M., ik voel wat ik voel wat!" Hij keek en schrok zich rot
Het hoofdje van m'n baby hing er uit. M. rende de gang op om de arts te halen. Die knipte de navelstreng door die om het nekje gedraaid zat, et voilà: zoon nummer 3
Ook hier onvolledige of onjuist ingevulde bevalverslagen.
Wat is dan het nut daarvan, als je toch niet de juiste informatie erin verwerkt?
Bevallen is geen pretje, niemand die t voor z'n lol doet.
Maar in mijn beleving gingen er bij mij meerdere dingen fout onder het mom van "ooops, kan gebeuren".
Of nou ja, niet echt fout. Maar het had ook anders gekund. Dan had ik misschien met een wat fijner gevoel kunnen terugkijken. Nu word ik er voornamelijk heel verdrietig en boos van
[ Bericht 6% gewijzigd door Kersjes op 02-07-2014 23:34:03 ]
.... met gevoel voor drama....