Als de bevalling onverhoopt anders loopt.

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 10:56 schreef L-E het volgende:
Deepfreeze, wat enorm fijn dat je zo goed bent opgevangen. Zo zie je maar dat de zorg echt kan maken of breken met welk gevoel je terug kijkt op de bevalling.

Ik werd me hier ook pas echt bewust van na de tweede bevalling. Het contrast in hoeveelheid hulp van de zorg was groot(tijdens en achteraf). En bij de tweede toch ook ruim voldoende.

Cwen jouw verhaal heeft toen echt indruk op mij gemaakt. Dat hulpeloos en machteloos voelen. Dat er zomaar door een paar wildvreemden over jouw lot beslist wordt zonder je er echt in te betrekken. Dat je het maar laat gebeuren omdat je overdonderd bent en denkt dat je geen andere keuze hebt.

Ondanks dat mijn bevalling dankzij allerlei ingrepen 12 uur duurde, ging het voor mijn gevoel als een sneltrein voorbij. Ik had na de bevalling echt het gevoel dat ik bepaalde stukken gemist had. Dankzij mijn man en het bevalverslag dat ik heb opgevraagd, heb ik al het gebeurde toch als een puzzel in elkaar kunnen zetten zodat het verhaal voor mij weer compleet was.

Ik ben het er helemaal mee eens dat je ook mentaal van een bevalling moet herstellen. En dat niemand voor een ander kan bepalen dat iets als traumatisch 'mag' worden ervaren.

Nu ik hard richting due date ga, bekruipt me wel steeds meer de angst van hetgeen Cwen is overkomen. Dat was al zonder dat ik haar verhaal heb gelezen. Dit heb ik samen met mijn man ook uitvoerig besproken met de gyn en samen hebben we een bevalplan gemaakt.

Toch heb ik, ondanks het ingrijpen bij de vorige bevalling, toentertijd geen paniekaanvallen gekregen. Dat was mijn grootste angst. Ik had de lorazepam in mijn tas zitten voor de zekerheid.. voor als het voor mijn gevoel uit de hand zou lopen. Maar wat hier al geschreven werd door iemand, door een juiste begeleiding kun je een goede bevallingservaring maken of breken. Bij mij is die toen gemaakt

Desondanks toch weer angst voor paniekaanvallen. We zullen het zien. Ik ga al een heel stuk stabieler deze bevalling tegemoet, dat scheelt al de helft . Ik kom hier op een later moment dus denk ik nog wel op terug.

voor de moedige dames hier die zo open kunnen en durven te zijn over hun gevoel!

Bevalverslag opvragen is ook zo'n goede tip. Mijn dossier heeft echt heel wat gaten in het geheugen kunnen opvullen. _{En ook een einde gemaakt aan de vraag die door mijn hoofd bleef zeuren: 'Ging het nou echt zo slecht met me?' Ik dacht nog een tijdje dat ik naar de IC ging, 'voor de zekerheid' ofzo maar in het dossier staat echt dat ze me instabiel hadden bevonden. Dat was wel een duidelijk antwoord op die vraag.} En nog een tip voor de mensen die dit lezen en wellicht in de toekomst een pe/hellp zullen door maken: zorg dat je veel dingen opschrijft. Of je partner. Of de vpk voor mijn part. Dat geheugenverlies was echt enorm heftig, en ik vind het zo rot dat ik de eerste tijd niemand heb opgedragen hoe de dagen eruit zagen. Wanneer ik naar neo ging voor Sticker, wat er allemaal verder gebeurde, dat had me wel wat houvast gegeven denk ik. Dankzij het dossier weet ik medisch gezien wat er is gebeurd, maar de rest is een vage mist van nare gebeurtenissen.

Twinkle, ben jij bekend met paniekaanvallen? Al van voor de eerste zwangerschap? Hoe gaat het nu?

Die dossiers zijn ook handig inderdaad. Ook omdat mijn man niet alles meer wist door de hectiek.

quote:

[b]Op woensdag 2 juli 2014 11:31 schreef Twinkle20 het volgende:[/b
Desondanks toch weer angst voor paniekaanvallen. We zullen het zien. Ik ga al een heel stuk stabieler deze bevalling tegemoet, dat scheelt al de helft . Ik kom hier op een later moment dus denk ik nog wel op terug.

Mijn vk heeft me ook tijdens de zwangerschap gevraagd naar angsten.. Het enige dat ik kon zeggen "ik heb de eerste bevalling overleefd en die was drastisch genoeg. Veel erger kan een tweede toch niet worden".. Ze moest wel wat gniffelen om mijn nuchtere kijk

Zo'n dossier kan heel nuttig zijn. Mits het naar waarheid wordt ingevuld.

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 11:55 schreef Moonah het volgende:
Zo'n dossier kan heel nuttig zijn. Mits het naar waarheid wordt ingevuld.

De vpk op neo die in het dossier van mijn zoon schreef 'Moeder is nog erg vermoeiend' loog inderdaad

Maar serieus, hoezo?

Bedoelde ze niet 'vermoeid' ipv 'vermoeiend'?

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 12:13 schreef Franny_G het volgende:
Bedoelde ze niet 'vermoeid' ipv 'vermoeiend'?

Ik hoop het.

L-E ik heb vanaf mijn 14e een paniekstoornis (ben nu 29). Stress is de grootste veroorzaker. Dus dat proberen we zoveel mogelijk te verbannen

Wat een fijn topic mignonne.

Ik ben dus zo'n bevallingsindianenverhalenverteller. In de eerste plaats omdat ik altijd graag overdrijf en omdat m'n bevalling op papier heftig was, maar ik dat op dat moment niet zo ervaren heb.
Maar stiekem leidt mijn indianenverhaal ook gelijk een beetje af van het verse naar adem snakkende kindje op m'n borst waarvan alleen ik lijk te merken dat het niet goed gaat, de ruim 8ponder aan het zuurstof tussen de minibaby's, en dag drie waarop er opeens heel veel bloed uit mijn baby komt en ik haast zeker weet dat ie dood gaat.

Want ik zoveel als ik van indianenverhalen hou, zoveel haat ik meewarige blikken.

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 10:54 schreef danic het volgende:
Ik vond het prettig om dat uit te spreken en we hebben dat ook wel rechtgezet.
Daarin ook wel mijn tip: krijg je het gevoel niet serieus genomen te worden, zeg dat dan.
Mensen weten vaak niet eens wat ze met hun opmerkingen bij je doen en wat voor gevoel jou dat geeft.

+1 ik denk dat mensen vaak al een hoop voor elkaar invullen. En soms is het heel moeilijk om je te verplaatsen in de ander zonder volledige informatie. De meesten zullen het vaak helemaal niet zo bedoeld hebben.

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 12:03 schreef L-E het volgende:
Maar serieus, hoezo?

In ons bevallingsdossier zijn gegevens niet juist weergegeven. Zo heeft onze zoon tijdens het persen bijna 3 uur vastgezeten in mij; in het dossier staat dat ik 1,5 uur persweeën heb gehad. Tevens is zijn hoofdomtrek bij de geboorte niet juist opgeschreven. Daar hadden wij geen erg in, tot bij het eerste bezoek aan het CB de vpk daar opmerkte dat in die 4 weken (is dat na 4 weken, dat eerste bezoek?) zijn hoofd wel erg veel zou zijn gegroeid...

Er zijn bij mijn bevalling echt fouten gemaakt. Ik heb veel groeiecho's gehad, en met 33 weken was het hoofd van onze zoon al ter grootte van een kind van 44 weken. Ik kreeg hem er gewoon niet uit. Na 3 uur aanklooien met een studente is uiteindelijk de gyn erbij gehaald. Die greep meteen de tang om onze zoon eruit te trekken. Dat ik schade heb opgelopen is nog tot daar aan toe, dat heb ik redelijk verwerkt (al merk ik er toch enigszins bitter en verdrietig op blijf terugkijken). Maar dat er door het te lang aankijken wrs schade aan onze zoon is ontstaan vind ik lastig te verkroppen. Het valt niet te bewijzen, dat zijn slechts zeer ernstige vermoedens. Feit dat er gegevens niet correct zijn weergegeven versterkt die vermoedens...

Ik wilde eerst niet reageren in dit topic, immers, al bijna 8 jaar geleden ( ). Maar toch blijft het knagen.

Zijn er ook dames die zelf denken van: "het valt wel mee, want [insert andere vrouw] had het nog zwaarder!"?

Ik heb dat wel een beetje, zeker nu ik jullie verhalen lees. Ik heb het juist dus andersom, andere mensen zeggen dat ik een zware bevalling had, maar ik heb relatief kort weeen gehad (van 2 uur 's nachts tot 18:00) en mijn zus zat anderhalve dag te puffen.

Ik heb diep respect voor jullie dames

even de bevalling in het kort in een spoiler:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Het ergste vond ik nog geen eens de bevalling, maar het feit dat ik Larissa maar 0,1 seconde zag na de bevalling, en dat iedereen haar al uitgebreid kon bekijken in de andere kamer voordat ik haar uberhaupt goed kon bekijken. Het klinkt raar, maar ik wilde van iedereen (zeker die van mijn partner), de eerste reactie zien. En ik wilde haar gewoon presenteren.

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 13:36 schreef Gulara het volgende:
En soms is het heel moeilijk om je te verplaatsen in de ander zonder volledige informatie. De meesten zullen het vaak helemaal niet zo bedoeld hebben.

Niet alleen moeilijk, maar onmogelijk... tenzij ze zelf in een vergelijkbare situatie hebben gezeten. Maar idd, ze bedoelen het meestal niet slecht. Ze hebben gewoon geen idee...

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 15:55 schreef The_Tankgirl het volgende:
Zijn er ook dames die zelf denken van: "het valt wel mee, want [insert andere vrouw] had het nog zwaarder!"?

Jawel, het relativeert wel om dit topic te lezen. Daarom baal ik ook zo dat ik me nog steeds druk kan maken over hoe het bij mij is verlopen...

Jongens wat een verhalen zeg. Cwen, ik vind je verhaal zooo heftig, vooral omdat ik het gevoel van machteloosheid erin zo herken. Mijn bevalling was ook een ramp voor mij. Het duurde lang (dik 3 dagen vanaf de eerste weeën tot de geboorte, met veel pauzes in de weeën, wee-opwekkers en uiteindelijk keizersnede) en de eerste maanden heb ik er heel erg om gehuild. Het gevoel in de steek gelaten te zijn door de verloskundigen die ik 40 weken lang volledig vertrouwde, die ik ook mijn bevalling toevertrouwde, maar doodleuk vertrok toen ik in het zkh werd opgenomen. Al die vreemde gezichten om me heen, niemand die naar me luisterde, wat IK wilde. Ik lag in bed aan ontelbaar veel slangetjes en dingen, 2 nachten amper slaap, mensen die naar mijn idee zeiden dat ik het niet goed deed. Het voelde alsof mijn lichaam niet van mij was. Men deed wat ze wilden, infuus hoger terwijl ik al kapot ging, hand hup naar binnen, ook tijdens een wee terwijl ik het uitschreeuwde van de pijn, ik moest persen, maar mocht niet... De machteloosheid was zoooo overweldigend.

Een plaatsje heeft het nog niet gekregen, maar de scherpe rand is er vanaf en ik denk er vooral gewoon liever niet meer aan. Het ergste vond ik nog dat ik niet van de geboorte van mijn kind kon genieten. Dat ik niet meer aan mijn meisje dacht door de pijn, ik wilde gewoon dat het ophield, dat ik kon slapen. Een volgende bevalling wordt beter. Dan ga ik naar het ziekenhuis voor een geplande keizersnede, ben ik uitgerust en ga ik alles meemaken en overal van genieten. Dat denkbeeld hou ik me nu aan vast. Volgende keer gaat het zoals IK het wil.

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 16:24 schreef Moonah het volgende:

[..]

Jawel, het relativeert wel om dit topic te lezen. Daarom baal ik ook zo dat ik me nog steeds druk kan maken over hoe het bij mij is verlopen...

nou, ik vind het niet heel raar hoor, eigenlijk. Soms bekruipt je dat gevoel van 'Wat als...', ik heb dat ook nog steeds met vlagen. En Isa wordt volgende week 10

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 15:55 schreef The_Tankgirl het volgende:
Zijn er ook dames die zelf denken van: "het valt wel mee, want [insert andere vrouw] had het nog zwaarder!"?

Ik wel een beetje. Door de verhalen die ik hier soms lees, maar vooral na de bevallingen van mijn schoonzusje omdat ik die van dichterbij mee maakte. 2 kinderen, beide heftige zwangerschappen met moeheid en misselijkheid, beide bevallingen van 4 dagen bezig met amper slaap. En dan geen kracht meer over voor het persen. Nog wat gedoe met een ruggenprik en koorts bij de 1e en een inleiding bij de 2e. Dan ben je wel echt kapot na de tijd..
Nou ik ook wel, maar voor mij werd goed gezorgd.
Bevalling zijn niet te vergelijken, vrouwen ook niet. En de zorg ook niet..

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 16:24 schreef Moonah het volgende:

Jawel, het relativeert wel om dit topic te lezen. Daarom baal ik ook zo dat ik me nog steeds druk kan maken over hoe het bij mij is verlopen...

Ik denk dat het wel scheelt of je er iets aan over houdt of niet. In jullie geval is er wel "iets" wat je vaak tegenkomt en je eraan kan herinneren.

Moonah ik vind het helemaal niet gek dat je er 'nog steeds' mee bezig bent. En zeker niet omdat je denkt dat je kind er iets aan over herft gehouden. Dat is ook nog steeds mijn grootste angst, dat S straks toch iets blijkt te mankeren als gevolg van zijn zuurstoftekort. De gyn heeft me verzekerd dat ze zich als het haar eigen kind was geen zorgen zou maken, maar ik krijg het niet uit mijn hoofd. En het nare is dat ik vergelijkingsmateriaal heb. Dus als T al 3 weken iets kan, bijvoorbeeld zijn hoofdje optillen, en S kan het dan nog niet, dan krijg ik alweer een naar gevoel. En dat zit waarschijnlijk gewoon tussen mijn oren, maar ik kan er niets aan doen dat ik toch ol zulke dingen let.

Wat een heftige verhalen. Ik vind het zo verdrietig dat een bevalling zo traumatisch kan zijn en dat kennelijk niet alle verzorgenden die ermee te maken hebben zich voldoende kunnen verplaatsen in de aanstaande moeder. Het verhaal van Cwen, vreselijk.

Ik prijs mezelf dan ook gelukkig met een bevalling waar ik prima op terug kijk en die ik zo nog een keer over zou doen.

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 11:29 schreef mignonne het volgende:
Ja dat lijkt me wel een soort copingmechanisme idd. Als het ware afstand nemen van de situatie om er nog enigszins normaal naar te kunnen kijken. Eigenlijk lijkt het een beetje op wat je bij EMDR enzo ook leert. Om afstand te nemen van de ervaring en het 'neutraal' te bekijken ipv hyperemotioneel om het maar zo te noemen. Ik denk dat dat een normaal fenomeen is waar op zich niets mis mee is.

Ik wil even reageren op dit stukje. Als psycholoog weet ik redelijk veel over EMDR en het is eigenlijk geen therapie die je iets "leert", in die zij dat het slechts werkt op het trauma waarvoor je emdr hebt ingezet. Dus stel dat je het krijgt voor het verwerken van bevalling 1, dan heb je het ook weer nodig voor bevalling 2 als die je ook weer een trauma oplevert. Het is niet dat je het door EMDR in de toekomst eventueel zelf kan doen.

Hoe EMDR werkt is lastig uit te leggen, maar het heeft te maken met de koppeling tussen herinnering en de betekenis die je er aan hebt gegeven. Door overstimulatie van het werkgeheugen (je moet terugdenken aan het trauma, of een stuk daarvan, als het ware naar de foto ervan die je in gedachten voor je moet zien) en tegelijkertijd gaat de therapeut je afleiden door je te vragen zijn of haar vingers (of een lichtje) te volgen. Door die combinatie gaat je werkgeheugen op tilt en komen er allerlei gedachten rondom het trauma boven; je koppelt als het ware de gebeurtenis en betekenis los en je kan daardoor een andere, minder heftige, betekenis krijgen. De herinnering blijft, maar de heftigheid neemt af.

Overigens wil ik nog wel meegeven dat een psycholoog bezoeken soms een grote stap is, maar dat je juist daar je verhaal kwijt kan. De oordelen als "maar het viel toch wel mee?" Of *maar ik had dat ook, maar ik heb toch ook nergens last van?* doen er niet toe. Het gaat immers niet om een feitelijke gebeurtenis, maar om je eigen persoonlijke betekenis van het gebeurde. Het werkt heel snel, vaak zijn 1 of 2 EMDR sessies genoeg.

Ik heb verder niet alles gelezen (ik heb nog geen kinderen dus ik pas er een beetje mee op anders durf ik straks niet meer), maar wil wel iedereen veel sterkte wensen!

Doe ik dan iets heel erg niet goed, nu ik al 8 maanden emdr krijg?

quote:

Op woensdag 2 juli 2014 20:34 schreef L-E het volgende:
Doe ik dan iets heel erg niet goed, nu ik al 8 maanden emdr krijg?

Er is geen goed of fout in therapie hoor. Zoals ik schreef; vaak kan het heel snel gaan bij een trauma wat een eenmalige gebeurtenis betreft, maar sommige mensen hebben meer nodig, dat is ook niet ongewoon of fout. Sorry als je dat zo opvatte!