Ja hoor Mignonne.
Het heeft best een lange voorloop gehad. Toen Rosalie zo'n 3 maanden was heb ik aan de bel getrokken bij de ha. Hij besloot dat ik eerst maar weer aan de pil moest, mede omdat ik had aangegeven het gevoel te hebben dat mijn hormonen op hol geslagen waren. Zeer hormonaal was ik, dan weer lachen, dan weer huilen.
Ik heb de pil drie maanden de tijd gegeven en ik merkte iets verbetering, maar toch ook weer niet. Moeilijk uit te leggen. Enerzijds voelde ik me rustiger, maar ik merkte ook dat dat maar van korte duur was en kon dan echt om niks exploderen.
Ik ben na 3 maanden terug gegaan naar de ha en die heeft mij doorverwezen naar een psych. Ik kreeg een vrij jong meisje (jaar of 28 gok ik) en ik merkte dat ze mij niet begreep. Ik vind het soms moeilijk om goed weer te geven wat ik nu denk of voel en ik hoopte dat zij me hierin kon begeleiden. Maar helaas keek ze alleen naar de problemen die ik benoemde en zocht de oorzaak in mij als persoon. Ze kaartte ADHD aan. En hoewel ik hiervan niet stond te kijken, had ik niet het idee dat dit nou het probleem was. Ik werd doorgestuurd naar een psychiater, voor een 2nd opinion, maar ook omdat alleen een psychiater een dergelijke diagnose mag stellen.
Al snel gaf hij aan niet te denken aan ADHD en dat hij mij ook geen borderliner vond
Schijnbaar had die doos in haar verslag meegeven dat hij hiernaar moest kijken! Hij heeft dat echt wel 3x herhaald en ik voelde me echt kwaad worden op die psychologe.
Pas na een half uurtje in het gesprek kwam het op mijn bevalling en hoe de nasleep hiervan was. Hij zijn toen letterlijk: "maar dan ben je dus bijna overleden?"
Dat deed me zo ontzettend veel. Ik heb het tot die tijd namelijk nooit bij zijn naam genoemd. Ik zei dat ik kantje boord heb gelegen of dat het niet goed met me ging, maar het respectvolle woord 'overleden' gebruikte ik niet.
Op het moment dat hij dit zei gingen bij mij de sluizen open. Hij toetste wat in op zijn scherm, draaide het terug en vroeg me de tekst te lezen, de titel had hij weggescrold. Het was een en al herkenbaarheid. En dat ging dus over een PTSS.
Ik ben doorverwezen naar een psychologe die gespecialiseerd is in EMDR. Ik heb toen gelijk aangegeven een andere psycholoog te willen dan voorheen, wat daarin had ik geen vertrouwen. Dat was geen probleem.
Eerlijk gezegd heb ik maar 2 sessies EMDR gehad. De eerste keer was het meest heftig. Ze zat naast me en ik moest met mijn ogen haar vinger volgen. Tegelijkertijd moest ik het beeld voor me halen wat het meest traumatisch was en vertellen wat ik zag, hoe ik me voelde en als ik wilde...zelfs wat ik rook. Alles wat ik ervaarde kon ik eruit gooien. Niet denken, gelijk roepen.
Ik ben door alle 'negatieve' emoties heengegaan. Verdriet, angst, schuldgevoel, paniek, noem ze maar op. Door dat te verwoorden kreeg ik al meer lucht.
De opmerking van de psych dat het nooit zal veranderen in een leuke ervaring, maar dat het een herinnering moet zijn waaraan ik moet kunnen terugdenken, zonder het gevoel te krijgen dat ik dood ga, hielp ook goed.
De bevalling en nasleep zullen niet meer veranderen, de manier waarop je ernaar kijkt wel.
Ik heb die periode ook zo'n 6 weken niet gewerkt. Inmiddels heb ik dat weer opgebouwd en ben ik weer volledig aan het werk en heb geen behandelingen meer. Het is allemaal heel snel gegaan, na de diagnose.
Ik hoor vaak 'goh, das ook snel gegaan bij jou'. Enerzijds ben ik dan trots dat me dat gelukt is, anderzijds vraag ik me dan af hoe zo'n opmerking bedoeld is. Positief, of hoor ik erin terug dat ze de conclusie trekken dat het dus zo erg wel niet geweest zou zijn......