Franse vakantiekinderen, deel XII: ze komen er weer aan!

Zoals elk jaar, hebben we onze eigen liedjes, met name ingegeven door autoritten met de radio aan. Ditmaal ontstond Het Liedje anders.
De meiden hebben nogal de neiging om met een Grote Kwestie des Levens (moet het loomarmbandje rood of groen zijn, draag je een legging met vlek wel of niet binnenstebuiten) vlak voor je te komen staan, om met veel drama, gesticuleer en stemverheffing te roepen: si ou non?? (Wel of niet??)
Nu wil je best twee of drie keer per dag zo'n levensvraagstuk uitgebreid analyseren met ze, de voors en tegens afwegen en een eindconclusie formuleren waarop de slotfase van het spektakel zijn aanvang kan nemen ('Oh non, mon legging! Je vais mourier! - O hemeltje, mijn legging! Ik zal terstond sterven - dit alles gerust voorovergestort op het grasveldje voor de caravan). Maar na een tijdje ontmoet het Franse drama de Hollandse nuchterheid en Arty begon een paar dagen geleden te neuriën, toen er weer een si-non-kwestie ten tonele kwam:

Que si, que non - nu ja, dat liedje van Jody Bernal. Wij kennen de tekst verder niet en zingen het als 'Que si Que non, parapatatatata. Toen Arty na de zoveelste kwestie het liedje inzette en we, als was het afgesproken, een soort vogeltjesdans deden met onze achterwerken op dat parapatatata-gedeelte, kregen de dames ogen als schoteltjes én de slappe lach (ja deels ook schaamte, dames en heren. De heerlijke fase is aangebroken dat de meisjes zich ietwat beginnen te generen voor ons. Oh de schier heimelijke vreugd' die dat met zich meebrengt voor een gastouder!!)
Ondanks de gene, is Que si Que non van Bernal nu dus een hit in deze caravan en elke Levenskwestie wordt nu ingeluid met wiebelende parapatatatata-billen. En ze willen zich Bernals oeuvre aanschaffen en hem grootmaken in Frankrijk.

Ik noemde net al het zoete genot van de schaamte. Eindelijk is het zo ver: ze vinden ons een beetje stom. Wát een pret geeft dat. Ik begrijp plots mijn ouders en waarom ze mijn feestjes verstoorden door een dansje te wagen. Het is gewoon een goddelijk genoegen: je misdragen in de buurt van pubers.
Zo luisteren ze in de auto graag naar Daft Punk, ingegeven door autoritten van vorig jaar. Toen we ze destijds weer naar de bus brachten, had Arty de nacht ervoor een cd gebrand met al hun 'vakantienummers' die we toen keihard hebben gedraaid om zes uur 's ochtens op de snelweg.
Die CD luisteren ze dit jaar, natuurlijk, weer. Maar wij werden een beetje gek van diezelfde liedjes en op de terugweg van de Efteling zag ik Arty plots even doorspoelen en toen kwam het: Guano apes, Lord of the Board.
Stel je voor: de meiden opgevouwen achterin de Jaguar, Arty die het volume op tien zet en ik die, als was het afgesproken begin te headbangen op de bijrijdersstoel.
L. en K. zetten grote ogen op, sloegen hun handen voor hun monden en probeerden weg te duiken voor passerende auto's, al roepende: de Jaguar is wel van ons, maar niet die twee gekken voorin!!
En dan draait Arty weer rustig Daft Punk terug, rijdt hij verder als een bejaarde, schik ik mijn haar en dan liggen de dames totáál amechtig van de slappe lach in hun gordels.

[ Bericht 0% gewijzigd door Duderinnetje op 31-07-2014 09:01:28 ]

quote:

Op donderdag 31 juli 2014 09:24 schreef minilot het volgende:

[..]

Dit! Dude schrijf zo enorm beeldend dat ik het gevoel heb dat ik de meisjes ken!

En o, wat herkenbaar allemaal, ik weet nog erg goed hoe lamlendige chagrijnigheid over me kwam toen ik precies die leeftijd had.

Wat vonden ze het leukst in de Efteling?!

De Droomvlucht. Maar ik denk dat het lastig kiezen is. De Vliegende Hollander vonden ze ook fantastisch.
L. heeft het zelfs aangedurfd om met Arty in de Joris te gaan. Ik en K. durfden niet.

Ik zat al met mijn ogen dicht en hartkloppingen in de Bob. Arty heeft een foto gemaakt waarop ik complete doodsangst uitstraal. Ik ben meer het Sprookjesbostype, dus het was maar goed dat Arty erbij was voor de spannende attracties!

[ Bericht 0% gewijzigd door Duderinnetje op 31-07-2014 17:11:06 ]

quote:

Op donderdag 31 juli 2014 11:55 schreef AnneX het volgende:
Gut...vanmorgen met onnozele dingen bezig in hh. en opeens begreep ik het SPARkels.

Ad: de armbandjes met klikglinsterdingen voor de franse draakjes die ik opstuurde,
was een spaaractie van de spar buurtsuper.

Ja, dat bedacht ik me laatst ook, van de SPARkels!

Oh, n chauvinistisch als ze zijn, vonden de meiden het top dat de Spar de Franse vlag in de sparkels had verwerkt!

quote:

Op donderdag 31 juli 2014 12:24 schreef golfer het volgende:
Als ik zo die (pre)puberale reacties lees bekruipt mij het enge gevoel dat dit jaar misschien wel eens de laatste keer zou kunnen zijn en de dames volgend jaar zich veel te groot voelen om weer bij die 'ouwe' gastouders te vertoeven willen.
Ik hoop zo dat ik het mis heb, want ik geniet zo van de beschrijving van de avonturen van die draken.

Nou, ik betwijfel het. Op sommige momenten hoop ik het wel.

Maar de plannen voor volgend jaar zijn alweer gesmeed. Ze willen weer vlokken op brood, Jody Bernal beter leren kennen en nog een keer naar de Efteling.

Ze hebben ook wel een boel lol hoor en zijn compleet zichzelf. Ik denk dat dat laatste al vakantie is voor hen. Geen verwachtingen, geen stress, geen taken, maar gewoon lekker hangen en lachen en zingen en die gestoorde volwassenen dan maar op de koop toe nemen.

Overigens liepen we gisteren door Helmond, alwaar het duo na elke stap vroeg: wat gaan we nu doen? Hoe lang duurt dat? Wat is er in de volgende straat?
Toen heb ik ze gekscherend en met veel medidatieve gebaren toegevoegd dat ze 'in het moment' moeten leven. Heel Mindful en zen. En inmiddels roepen ze nu zelf al, als er weer een vraag op hun lippen ligt: 'Vivre dans le moment present!'

Dat komt allemaal als een boemerang terug natuurlijk, want we zijn aan elkaar gewaagd, wat grappen betreft.
Dus toen ik gisteren zat te mopperen over de vele was die ik in Groningen moet doen, riepen ze in koor: ' Vivre dans le moment present!'

[ Bericht 0% gewijzigd door Duderinnetje op 31-07-2014 13:07:02 ]

quote:

Op donderdag 31 juli 2014 12:35 schreef golfer het volgende:

[..]

Volgens mij wel iets ouder.

11 en 12 zijn ze nu.
Het is een leuke leeftijd, overigens. Niet een makkelijke, maar wel een interessante. Ik schreef het al eerder, geloof ik: het ene moment liggen ze samen op hun bed over serieuze zaken te fluisteren en een moment later zitten ze een kleurplaat voor ons in te kleuren. Als ze samen zijn, zijn ze groot, maar bij ons vaak nog klein.
En ze vinden het zelf ook maar vreemd, dat hun hoofd soms blij is en dan opeens een beetje verdrietig. Ik heb ze uitgelegd dat het de leeftijd is en dat het lijf zo druk is met groeien, dat het hoofd er met de pet soms niet bij kan. Dat bleek afdoende. Nu geven ze er gewoon maar een beetje aan toe.

De afgelopen dagen brandde het geld in hun zak en nadat ik ze voor de kassa van de VanHaren heb kunnen wegslepen alwaar ze een toren aan schoenendozen dreigden af te rekenen, hebben we thuis een boekhouding gemaakt. Ze hadden allebei wat geld meegenomen en ook nog van ons wat zakgeld gekregen. Ze dachten dat er geen bodem in hun portemonnée zat, maar toen we samen alle uitgaven hadden ingevuld, bleek het geld toch sneller op te gaan dan ze dachten. Nu willen ze alles bijhouden, dus zit mijn boekhoudschemaatje in hun portemonée en vragen ze bij elk ijsje dat ze zelf kopen, een bonnetje.
Ze doen er reuze gewichtig over, over hun boekhouding!

quote:

Op donderdag 31 juli 2014 16:24 schreef knoblaucha6 het volgende:
Dude, echt, hoe jij schrijft is meer dan column-waardig, ik absorbeer elk woord met vreugde en zie het gewoon allemaal voor me.
(paar maanden geleden zat ik even niet zo erg in mijn vel en heb midden in de nacht al jouw topics achter elkaar gelezen en begon de nieuwe dag met een big smile, serieus)

Dat is tof om te horen, bedankt!
En ik ben blij dat de avonturen van L. en K. je een beetje konden opvrolijken.

quote:

Op donderdag 31 juli 2014 17:19 schreef knoblaucha6 het volgende:

[..]

Dude, en dat moet je nog steeds eens vertellen

O verrek, ja!

Welnu. Op ons toilet hangt een kaartje waarop staat: 'You say tomato, I say fuck you.' (Het is een kaartje dat ooit naar tomaten geurde, raar maar waar). Ik haal het elk jaar weg als de dames komen, maar nu was ik het glad vergeten.
En tja, dan komt de vraag wat daar staat en voelen ze feilloos aan dat Arty en ik een klein beetje in nood komen, want dat is altijd leuk natuurlijk. De stap naar veelvuldig hard roepen van de uitspraak, was natuurlijk gauw gezet.

Hier in het huisje zagen ze koffiefilterzakjes staan, en nu is dat hun stopwoordje geworden. Ze roepen nu te pas en te onpas: KOFFIEFILTEEERZAKKUJUSSSS! Een hele verbetering, zou je denken.
We leerden ze ook: Botterŕmzakkujusss, frietzakkujusss en theezakkujusss. So far so good.

Tot Arty ze leerde: Claude zakkujussss

[ Bericht 33% gewijzigd door Duderinnetje op 31-07-2014 17:45:28 ]