Depressie & Angst #104 waar Cue_ gaat sporten!

Uff, tot en met 04.00 in Amsterdam wachten tot ik een vriendin weer terug kan brengen. Haar eerste trein vertrekt pas om 06 sochtens.

Geen idee wat ik komende 9 uur ga doen .

Zo maar eens een kroeg binnenlopen in mn uppie.

quote:

Op zaterdag 5 juli 2014 18:50 schreef sitting_elfling het volgende:
Uff, tot en met 04.00 in Amsterdam wachten tot ik een vriendin weer terug kan brengen. Haar eerste trein vertrekt pas om 06 sochtens.

Geen idee wat ik komende 9 uur ga doen .

Zo maar eens een kroeg binnenlopen in mn uppie.

Op t Leidse plein speelt een dweilband met vrienden van mij er in, dus als je dat leuk vindt...

quote:

Op zaterdag 5 juli 2014 19:30 schreef zomertje het volgende:

[..]

Op t Leidse plein speelt een dweilband met vrienden van mij er in, dus als je dat leuk vindt...

Dan ga ik die kant zo nog even op. Heb nog ff op FB wat berichtjes gezet. Wie weet krijg ik nog een belletje voor een pilsje. Zo niet dan waggel ik links en rechts wat naar binnen en buiten.

Dweilband zegt me verder niks, maar het is iig 1 doel voor vanavond

quote:

Op zaterdag 5 juli 2014 19:40 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Dan ga ik die kant zo nog even op. Heb nog ff op FB wat berichtjes gezet. Wie weet krijg ik nog een belletje voor een pilsje. Zo niet dan waggel ik links en rechts wat naar binnen en buiten.

Dweilband zegt me verder niks, maar het is iig 1 doel voor vanavond

Rooie jasjes, maken veel herrie. Heten de damstampers

quote:

Op zaterdag 5 juli 2014 17:12 schreef zomertje het volgende:

[..]

Gewoon die dingen gaan doen, want je komt er dan uiteindelijk achter dat die angst er voor niks is geweest en dan zal t slijten. En anders heb ik maar n paniekaanval op die plek waar ik dan ben, dat denk ik tegenwoordig.

Dinsdagavond ging t bij mij ook erg slecht, en ik was niet thuis. Praten met mn lief hielp me gelukkig.

Ja fuck he, wat een onzin is het ook. Wel een erg bevrijdende gedachte, gewoon die angst compleet loslaten. Ik doe mijn best, meer kan niet en als het goed gaat mooi, zo niet, jammer. Zo ga ik overal mee om en het wordt tijd dat ik dat hier ook maar eens doe.

Fijn dat je even kon praten. Lucht soms enorm op he. Met zo'n paniekaanval moet je het inderdaad gewoon maar laten komen, je verzetten levert alleen maar meer gezeur op.

quote:

Op zondag 6 juli 2014 18:25 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Ja fuck he, wat een onzin is het ook. Wel een erg bevrijdende gedachte, gewoon die angst compleet loslaten. Ik doe mijn best, meer kan niet en als het goed gaat mooi, zo niet, jammer. Zo ga ik overal mee om en het wordt tijd dat ik dat hier ook maar eens doe.

Fijn dat je even kon praten. Lucht soms enorm op he. Met zo'n paniekaanval moet je het inderdaad gewoon maar laten komen, je verzetten levert alleen maar meer gezeur op.

Soms is het gewoon lastig, bij mij speelden de hormonen ook nog eens even lekker op. 1x per maand he... (vrouw...)

quote:

Op zondag 6 juli 2014 20:01 schreef zomertje het volgende:

[..]

Soms is het gewoon lastig, bij mij speelden de hormonen ook nog eens even lekker op. 1x per maand he... (vrouw...)

Och ja, dat kan het inderdaad ook moeilijker maken. Weet zelf (gelukkig) niet hoe het is, maar ik kan me voorstellen dat het vervelend is. Heb je wel een idee waar de paniekaanvallen door komen?

quote:

Op zondag 6 juli 2014 20:16 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Och ja, dat kan het inderdaad ook moeilijker maken. Weet zelf (gelukkig) niet hoe het is, maar ik kan me voorstellen dat het vervelend is. Heb je wel een idee waar de paniekaanvallen door komen?

Teveel drukte en stress. Dan slaat de boel op tilt. Soms triggers die me volledig in een andere wereld zetten, dan is t ff terugkomen naar t nu.

Hoi.

Ik kom even kijken of ik hier mijn ei een beetje kwijt kan en eventueel wat advies kan krijgen. Mijn broertje (26) is vrij onverwachts naar buiten gekomen met het feit dat hij ontzettend depressief is. Het lijkt bij ons in de familie te zitten (vooral mijn vader en ik hebben nogal heftige ups en downs) maar hij leek lange tijd diegene die de dans ontsprongen was.

Na jarenlang topsport te hebben beoefend is hij twee jaar geleden geblesseerd geraakt. Die blessure wil maar niet helen en hij moet strikt rust houden.

Sporten was zijn copingsstrategie en nu die is weggevallen weet hij niet waar hij het moet zoeken. Hij is veranderd van een sociale en sportieve gangmaker met een positieve instelling en een aanstekelijke lach naar een teruggetrokken en peinzende jongeman die moeite heeft zijn bed uit te komen.

Ik ben blij dat hij nu uitgesproken heeft hulp nodig te hebben maar ik maak me veel zorgen. Hij was een gezondheidsfreak maar is aan het blowen geslagen en heeft een paar keer XTC gebruikt. Hij staat op de wachtlijst bij een psycholoog dus dat is een stap in de goede richting.

Ik maak me nu vooral veel zorgen om het feit dat hij zonder het iemand te vertellen een maand Japan heeft geboekt. Hij gaat in zijn eentje, hij zegt dat hij even rust nodig heeft, maar ik ben bang dat hij het daar erg moeilijk gaat krijgen of dat hij, als hij terug komt, een extra klapt krijgt als hij weer aan het dagelijks leven moet wennen.

Iemand advies? Mijn vader wil hem eigenlijk verbieden naar Japan te gaan. Heb dat wel afgeraden, denk dat dat averechts werkt.

Verbieden heeft zelden t gewenste effect. Zeker als hij t gevoel heeft dat het hem gaat helpen en iemand zegt dan eig "nee ik wil niet dat jij dat gaat doen" weet ik niet of je daarmee bereikt wat je zou willen.
Dan zou je beter een goed gesprek met hem kunnen aangaan erop en naar de redenen luisteren en je zorgen delen.
Het zal hoe dan ook zijn besluit moeten zijn.

De kans dat irmand zich anders (langzaam) afsluit van de familie/vrienden is anders denk ik wel te groot.

quote:

Op zondag 6 juli 2014 20:52 schreef zomertje het volgende:

[..]

Teveel drukte en stress. Dan slaat de boel op tilt. Soms triggers die me volledig in een andere wereld zetten, dan is t ff terugkomen naar t nu.

Naar he. Durf je het wel aan om iets aan die drukte en stress te ondernemen?

quote:

Op zondag 6 juli 2014 21:30 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Naar he. Durf je het wel aan om iets aan die drukte en stress te ondernemen?

Om daar iets aan te veranderen? Ja, ik probeer daar wel wat aan te doen. Heb mijn leven heel anders ingericht inmiddels. Alleen triggers kun je niet uitzetten. En dromen zijn ook lastig.

quote:

Op zondag 6 juli 2014 20:59 schreef Sinceria het volgende:
Hoi.

Ik kom even kijken of ik hier mijn ei een beetje kwijt kan en eventueel wat advies kan krijgen. Mijn broertje (26) is vrij onverwachts naar buiten gekomen met het feit dat hij ontzettend depressief is. Het lijkt bij ons in de familie te zitten (vooral mijn vader en ik hebben nogal heftige ups en downs) maar hij leek lange tijd diegene die de dans ontsprongen was.

Na jarenlang topsport te hebben beoefend is hij twee jaar geleden geblesseerd geraakt. Die blessure wil maar niet helen en hij moet strikt rust houden.

Sporten was zijn copingsstrategie en nu die is weggevallen weet hij niet waar hij het moet zoeken. Hij is veranderd van een sociale en sportieve gangmaker met een positieve instelling en een aanstekelijke lach naar een teruggetrokken en peinzende jongeman die moeite heeft zijn bed uit te komen.

Ik ben blij dat hij nu uitgesproken heeft hulp nodig te hebben maar ik maak me veel zorgen. Hij was een gezondheidsfreak maar is aan het blowen geslagen en heeft een paar keer XTC gebruikt. Hij staat op de wachtlijst bij een psycholoog dus dat is een stap in de goede richting.

Ik maak me nu vooral veel zorgen om het feit dat hij zonder het iemand te vertellen een maand Japan heeft geboekt. Hij gaat in zijn eentje, hij zegt dat hij even rust nodig heeft, maar ik ben bang dat hij het daar erg moeilijk gaat krijgen of dat hij, als hij terug komt, een extra klapt krijgt als hij weer aan het dagelijks leven moet wennen.

Iemand advies? Mijn vader wil hem eigenlijk verbieden naar Japan te gaan. Heb dat wel afgeraden, denk dat dat averechts werkt.

Ja, vragen waarom hij daar heen wil is verstandig.

Verder denk ik dat als het in de familie zit, medicatie geen slecht idee is. Blijkbaar zitten die stofjes (serotonine enzo) niet vanzelf zomaar goed. Want blowen is ook een soort zelfmedicatie. Een psycholoog kan helpen, maar je moet veel zelf doen en t is niet zomaar 'even' opgelost. Succes, ik hoop dat t goed komt.

quote:

Op zaterdag 5 juli 2014 01:27 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik vind het niet leuk wanneer mensen pijn hebben omdat ik besta. Dan kan ik maar beter niet bestaan. Vanavond maar weer een schiet gebedje doen.

Volgens mij hebben ze geen pijn dat jij bestaat, maar voelen ze zichzelf om een of andere reden niet gelukkig, en hebben een zondebok nodig.
Probeer mededogen voor deze mensen op te brengen. Dat klinkt heel zweverig, maar op het moment dat jij accepteert dat deze mensen zijn zoals ze zijn, met al hun gebreken, en gebrek aan zelfinzicht, hoef jij je niet meer te laten raken.
Het is hun probleem, niet het jouwe.
Je kunt stoppen met je wrok naar hen toe. Deze mensen zijn verantwoordelijk voor hun eigen geluk. Ook zij zijn volwassen.
Overigens betekent dat niet dat je ze je andere wang hoeft toe te keren. je hoeft je alleen niiet meer te laten kwetsen. Gewoon om erboven te staan.
Simpel he

Toch spreek ik uit ervaring.

quote:

Op maandag 7 juli 2014 07:26 schreef seasushi het volgende:

[..]

Volgens mij hebben ze geen pijn dat jij bestaat, maar voelen ze zichzelf om een of andere reden niet gelukkig, en hebben een zondebok nodig.
Probeer mededogen voor deze mensen op te brengen. Dat klinkt heel zweverig, maar op het moment dat jij accepteert dat deze mensen zijn zoals ze zijn, met al hun gebreken, en gebrek aan zelfinzicht, hoef jij je niet meer te laten raken.
Het is hun probleem, niet het jouwe.
Je kunt stoppen met je wrok naar hen toe. Deze mensen zijn verantwoordelijk voor hun eigen geluk. Ook zij zijn volwassen.
Overigens betekent dat niet dat je ze je andere wang hoeft toe te keren. je hoeft je alleen niiet meer te laten kwetsen. Gewoon om erboven te staan.
Simpel he

Toch spreek ik uit ervaring.

Prachtige post.

quote:

Op maandag 7 juli 2014 07:26 schreef seasushi het volgende:

[..]

Volgens mij hebben ze geen pijn dat jij bestaat, maar voelen ze zichzelf om een of andere reden niet gelukkig, en hebben een zondebok nodig.
Probeer mededogen voor deze mensen op te brengen. Dat klinkt heel zweverig, maar op het moment dat jij accepteert dat deze mensen zijn zoals ze zijn, met al hun gebreken, en gebrek aan zelfinzicht, hoef jij je niet meer te laten raken.
Het is hun probleem, niet het jouwe.
Je kunt stoppen met je wrok naar hen toe. Deze mensen zijn verantwoordelijk voor hun eigen geluk. Ook zij zijn volwassen.
Overigens betekent dat niet dat je ze je andere wang hoeft toe te keren. je hoeft je alleen niiet meer te laten kwetsen. Gewoon om erboven te staan.
Simpel he

Toch spreek ik uit ervaring.

Goede post ja

Een ieder is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk. Belangrijk punt dit.

quote:

Op zondag 6 juli 2014 21:29 schreef Cue_ het volgende:
Verbieden heeft zelden t gewenste effect. Zeker als hij t gevoel heeft dat het hem gaat helpen en iemand zegt dan eig "nee ik wil niet dat jij dat gaat doen" weet ik niet of je daarmee bereikt wat je zou willen.
Dan zou je beter een goed gesprek met hem kunnen aangaan erop en naar de redenen luisteren en je zorgen delen.
Het zal hoe dan ook zijn besluit moeten zijn.

De kans dat irmand zich anders (langzaam) afsluit van de familie/vrienden is anders denk ik wel te groot.

Ja, dat dacht ik zelf ook. Ik heb het er wel met hem over gehad en heb heel voorzichtig gebracht dat hij in zijn achterhoofd moet houden dat, hoe hij zich ook gaat voelen in Japan, het allemaal tijdelijk is. Dus als hij zich heel kut gaat voelen dat het dan weer beter zal gaan maar ook dat wanneer hij zich juist supergoed voelt daar hij niet opeens geplande psychische hulp af moet zeggen. Dat laatste heeft hij me wel toegezegd, dus dat is in ieder geval iets. Ik merkte ook zijdelings op dat het misschien een soort ontsnapping voor hem is en daar was hij het wel mee eens.

Maar het is lastig, omdat hij er zelf inderdaad ontzettend enthousiast over is. Het is het enige lichtpuntje waar hij naar toe leeft momenteel en dat wil ik niet de kop indrukken. Ik ga het hem dan ook niet afraden. Mijn ouders hebben tot dusverre ook nog niets gezegd, maar die zijn nogal veranderlijk daarin dus ik hoop niet dat ze hem alsnog allerlei dingen op proberen te leggen.

quote:

Op zondag 6 juli 2014 22:36 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ja, vragen waarom hij daar heen wil is verstandig.

Verder denk ik dat als het in de familie zit, medicatie geen slecht idee is. Blijkbaar zitten die stofjes (serotonine enzo) niet vanzelf zomaar goed. Want blowen is ook een soort zelfmedicatie. Een psycholoog kan helpen, maar je moet veel zelf doen en t is niet zomaar 'even' opgelost. Succes, ik hoop dat t goed komt.

Vreemd genoeg is dat nog niet eens in me opgekomen, gewoon op de man af vragen waarom hij daarheen wil. Hij heeft wel uit zichzelf aangegeven dat hij gedroomd had dat hij naar Japan zou gaan en dat hij toen meteen de ochtend erop het ticket geboekt heeft. En dat hij dus rust nodig heeft, weg wil zijn van alles.

Aan medicatie wil hij niet beginnen, ik heb hem gevraagd hoe hij daarover denkt maar hij wil het oplossen met behulp van het praten met een psycholoog.

Bedankt allebei!

Al vraag ik me af in hoeverre je rust kan krijgen in Japan. Tenminste in Tokyo niet

Hij lijkt er in ieder geval realistisch over te zijn. Dat scheelt al. En zo'n lichtpuntje in het leven hebben lijkt me fijn. Zou zonde zijn als die ook nog wegvalt, ben je volgens mij verder van huis. Gewoon het gesprek aan blijven gaan zodat ie weet dat hij bij je terecht kan als het nodig is

quote:

Op zondag 6 juli 2014 20:59 schreef Sinceria het volgende:
Hoi.

Ik kom even kijken of ik hier mijn ei een beetje kwijt kan en eventueel wat advies kan krijgen. Mijn broertje (26) is vrij onverwachts naar buiten gekomen met het feit dat hij ontzettend depressief is. Het lijkt bij ons in de familie te zitten (vooral mijn vader en ik hebben nogal heftige ups en downs) maar hij leek lange tijd diegene die de dans ontsprongen was.

Na jarenlang topsport te hebben beoefend is hij twee jaar geleden geblesseerd geraakt. Die blessure wil maar niet helen en hij moet strikt rust houden.

Sporten was zijn copingsstrategie en nu die is weggevallen weet hij niet waar hij het moet zoeken. Hij is veranderd van een sociale en sportieve gangmaker met een positieve instelling en een aanstekelijke lach naar een teruggetrokken en peinzende jongeman die moeite heeft zijn bed uit te komen.

Ik ben blij dat hij nu uitgesproken heeft hulp nodig te hebben maar ik maak me veel zorgen. Hij was een gezondheidsfreak maar is aan het blowen geslagen en heeft een paar keer XTC gebruikt. Hij staat op de wachtlijst bij een psycholoog dus dat is een stap in de goede richting.

Ik maak me nu vooral veel zorgen om het feit dat hij zonder het iemand te vertellen een maand Japan heeft geboekt. Hij gaat in zijn eentje, hij zegt dat hij even rust nodig heeft, maar ik ben bang dat hij het daar erg moeilijk gaat krijgen of dat hij, als hij terug komt, een extra klapt krijgt als hij weer aan het dagelijks leven moet wennen.

Iemand advies? Mijn vader wil hem eigenlijk verbieden naar Japan te gaan. Heb dat wel afgeraden, denk dat dat averechts werkt.

Vragen, vragen, vragen! Toon interesse, ga hem niet overladen met adviezen, maar probeer door het vragen een goed beeld te krijgen van zijn wereld. Gevoeligheid in combinatie met het wegvallen van je grote levensactiviteit/ritme kan de verkeerde snaar geraakt hebben.

Goed dat hij wel de oplossing wil zoeken bij de psycholoog! Ik vind meteen aan de medicatie zo'n 2014 oplossing. Het is in mijn ogen gevaarlijk vanwege verslaving en moet alleen als laatste redmiddel gebruikt worden.

Gaat weer iets beter hier. Wel gespannen zoals de laatste dagen, maar ik voel echt dat ik een knoop doorgehakt heb. Ik kies ervoor om de toekomst te laten voor wat het is, mijn best te doen en dan zien hoe het gaat. Ik moet het leven weer gaan zien als leuk, niet als een grote weg vol met gevaren.

quote:

Op maandag 7 juli 2014 09:50 schreef Cue_ het volgende:
Al vraag ik me af in hoeverre je rust kan krijgen in Japan. Tenminste in Tokyo niet

Hij lijkt er in ieder geval realistisch over te zijn. Dat scheelt al. En zo'n lichtpuntje in het leven hebben lijkt me fijn. Zou zonde zijn als die ook nog wegvalt, ben je volgens mij verder van huis. Gewoon het gesprek aan blijven gaan zodat ie weet dat hij bij je terecht kan als het nodig is

Japan zou ook niet mijn eerste keus zijn geweest nee.

Ik spreek hem doorgaans niet zo vaak, maar stuur hem nu af een toe een appje of ik bel hem. Hij reageert lang niet altijd, maar ik denk dat het misschien al fijn is dat ik aan hem denk? Hij weet dat hij altijd bij me terecht kan.

En hij is aan de ene kant heel realistisch ja, maar hij lijkt ook een beetje door te slaan in zichzelf analyseren. Neemt overal een schriftje mee naartoe om gedachten en adviezen op te schrijven.

quote:

Op maandag 7 juli 2014 17:39 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Vragen, vragen, vragen! Toon interesse, ga hem niet overladen met adviezen, maar probeer door het vragen een goed beeld te krijgen van zijn wereld. Gevoeligheid in combinatie met het wegvallen van je grote levensactiviteit/ritme kan de verkeerde snaar geraakt hebben.

Goed dat hij wel de oplossing wil zoeken bij de psycholoog! Ik vind meteen aan de medicatie zo'n 2014 oplossing. Het is in mijn ogen gevaarlijk vanwege verslaving en moet alleen als laatste redmiddel gebruikt worden.

Ik heb laatst een hele dag met hem doorgebracht, gewoon door de stad lopen. Ik spreek hem normaal gesproken eens per half jaar ofzo, nu een stuk vaker maar nog steeds vrij weinig. Ik heb wel voorgesteld snel weer af te spreken maar daar lijkt hij weinig behoefte aan te hebben. Dus ik vind het lastig echt goed inzicht te krijgen

Hij wil inderdaad ook niet aan de medicatie, maar het eerst zo proberen.

Bedankt voor de antwoorden weer!

Hij is hard op zoek naar iets om het sporten mee te vervangen, maar ik zou niet weten welke gezonde activiteit hij daarvoor zou kunnen gebruiken. Heeft iemand hier suggesties? Het zal niet dé oplossing zijn, maar ik zou graag iets aandragen waar hij wat aan zou kunnen hebben.

quote:

Op maandag 7 juli 2014 18:15 schreef Sinceria het volgende:

[..]

Japan zou ook niet mijn eerste keus zijn geweest nee.

Ik spreek hem doorgaans niet zo vaak, maar stuur hem nu af een toe een appje of ik bel hem. Hij reageert lang niet altijd, maar ik denk dat het misschien al fijn is dat ik aan hem denk? Hij weet dat hij altijd bij me terecht kan.

En hij is aan de ene kant heel realistisch ja, maar hij lijkt ook een beetje door te slaan in zichzelf analyseren. Neemt overal een schriftje mee naartoe om gedachten en adviezen op te schrijven.

[..]

Ik heb laatst een hele dag met hem doorgebracht, gewoon door de stad lopen. Ik spreek hem normaal gesproken eens per half jaar ofzo, nu een stuk vaker maar nog steeds vrij weinig. Ik heb wel voorgesteld snel weer af te spreken maar daar lijkt hij weinig behoefte aan te hebben. Dus ik vind het lastig echt goed inzicht te krijgen

Hij wil inderdaad ook niet aan de medicatie, maar het eerst zo proberen.

Bedankt voor de antwoorden weer!

Hij is hard op zoek naar iets om het sporten mee te vervangen, maar ik zou niet weten welke gezonde activiteit hij daarvoor zou kunnen gebruiken. Heeft iemand hier suggesties? Het zal niet dé oplossing zijn, maar ik zou graag iets aandragen waar hij wat aan zou kunnen hebben.

Zou hij wel yoga kunnen doen? Dat is op bijna elk tempo te doen, alleen moet je niet beperkt zijn in je bewegingen. En het is ook goed voor je hoofd is mijn ervaring.

Vanochtend had ik bijna het besluit genomen om niet naar therapie te gaan. Maar ik ben blij dat ik ben gegaan. Het was een goede dag, terwijl het de laatste tijd helemaal niet goed gaat.

Ik ben nu ook klaar met de vele vragen/onderzoeken en over een paar weken hoor ik als het goed is wat daar het resultaat/de samenvatting van is.

quote:

Op dinsdag 8 juli 2014 17:42 schreef kuolema het volgende:
Vanochtend had ik bijna het besluit genomen om niet naar therapie te gaan. Maar ik ben blij dat ik ben gegaan. Het was een goede dag, terwijl het de laatste tijd helemaal niet goed gaat.

Ik ben nu ook klaar met de vele vragen/onderzoeken en over een paar weken hoor ik als het goed is wat daar het resultaat/de samenvatting van is.

Wat gaat er slecht?

quote:

Op maandag 7 juli 2014 09:50 schreef Cue_ het volgende:
Al vraag ik me af in hoeverre je rust kan krijgen in Japan. Tenminste in Tokyo niet

Hij lijkt er in ieder geval realistisch over te zijn. Dat scheelt al. En zo'n lichtpuntje in het leven hebben lijkt me fijn. Zou zonde zijn als die ook nog wegvalt, ben je volgens mij verder van huis. Gewoon het gesprek aan blijven gaan zodat ie weet dat hij bij je terecht kan als het nodig is

Zolang je de echt grote steden mijd is Japan een prima plek voor bezinning. Ik zou er graag nog eens heen gaan om dan een tijdje in een boeddhistisch klooster over allerlei dingen na te gaan denken.