Ik kon me er toen ook niet direct iets bij voorstellen, maar toen ik ze er over hoorde, waren die van mij nog niet brutaal
.
Op zich ben ik ook behoorlijk 'mans', maar ik word soms echt gestoord van het steeds moeten zeggen: "Hoe vraag je dat aan mij?" Of "Pardon?"... Ze snappen altijd meteen wat ik bedoel, corrigeren zichzelf dan ook eigenlijk wel meteen, maar ondertussen leren ze er maar langzaam in bij, vind ik. En nou moest ik ineens denken aan hoe fijn het was om van de zomer te merken hoe het is als er 'iemand voor je opkomt'.
Voorbeeldje: Ik kreeg van mijn ouders een tablet en mijn oudste had het daar heel moeilijk mee. Dat ik zomaar iets kreeg en zij niet. Ze was echt behoorlijk jaloers en dat was ook in haar gedrag te merken. Ik heb daar toen van alles over gezegd, maar pas toen mijn moeder echt met haar ging zitten en ze het samen over mij hadden, leek het echt aan te komen.
Nou ja, de laatste tijd lijkt het me wel wat. Even niet voor jezelf hoeven opkomen, maar misschien is het wel een veel algemener ding.