Vorige week eindelijk AOA en Plectrumelectrum binnen gekregen. Ik vind vooral bij AOA de verpakking maar matig. Beiden hebben papieren hoesjes, maar Plectrumelectrum heeft er tenminste nog een boekje bij met lyrics. Dat vind ik altijd wel leuk als ik een cd koop.
Ik had beide cd's al een tijdje op m'n iPhone staan, maar omdat ik de speler daar bijna standaard op shuffle heb staan, is het leuk de tracks nu een keer op volgorde te luisteren in de auto.
Beiden hebben sterke nummers Way Back Home en Breakdown op AOA vind ik heerlijk, en Pretzelbodylogic en Tic Tac Toe zijn denk ik mijn favorieten op Plectrumelectrum. Beide versies van Funknroll hebben hun charmes.
Toch blijft Musicology naar mijn mening het beste album sinds Prince z'n comeback. Call my name blijft een persoonlijke favoriet en overall is dat album het meeste mijn smaak. Neemt niet weg dat ook dat album het niet haalt bij zijn klassiekers, of zelfs maar The Gold Experience, wat ik zijn laatste echt goede album vind.
Ik ben later naar prince gaan luisteren dan anderen. Ik was zes toen diamonds & pearls uit kwam en heb dat album heel lang beter gevonden dan Purple Rain. Rave un 2 the joy fantastic was de eerste cd die ik zelf kocht van prince en The most beautiful girl is nog een tijd mijn favoriete nummer van prince geweest. Het duurde dus even voor ik naar zijn oudere werk ging kijken en erachter kwam wat voor fantastische artiest het eigenlijk is.
De beste Prince muziek wordt al jaren niet meer door Prince gemaakt, maar door artiesten die door hem beïnvloed zijn. Als samenhangend album met de wat rauwere soul van Prince, komt geen enkel album van Prince zelf in de buurt van The Way I Feel van Remy Shand. Nummers als Ripened & Consumed, The way I feel, Rocksteady en I met your mercy maken dat een van mijn favoriete albums sinds 2000. En ik heb lang gevonden dat Untitled (How does it feel) de beste Prince slow jam was sinds Insatiable.