Boyhood Laat ik één ding voorop stellen: ik heb een zwak voor coming-of-age-verhalen. Een groot zwak, zowel bij boeken als films. Als ergens het stempeltje coming-of-age op wordt gedrukt, is mijn aandacht dan ook meteen gewekt. Dat veel van die films en boeken in de desbetreffende categorie behoorlijk prut zijn, mag de pret niet drukken. Toen ik de afgelopen twee weken in Berlijn was, zag ik overal erg groene posters hangen, die bij nadere bestudering voor de film
Boyhood bleken te zijn. Dat het hier om mijn zo geliefde genre ging, had ik niet meteen door. 'A moving twelve year epic' staat er dan wel op de poster hierboven, maar op de Duitse versie was er 'Wenn es echte Magie gibt, dann steckt sie in diesem Film' te lezen - wat ik nu overigens toffer vind, omdat het bij een scene uit de film aansluit. Toen ik voorafgaand aan een andere film een trailer van
Boyhood zag, was ik echter verkocht: die film moest ik
unbedingt zien.
Toegegeven, regisseur Richard Linklater - bekend van onder meer de
Before-trilogie en
School of Rock - heeft er een lange zit van gemaakt: ruim 2,5 uur. Vooral op het eind vroeg ik me af wanneer de film afgelopen zou zijn. Niet zozeer omdat mijn zitvlees of interesse het begaf, maar vooral omdat het zo ontzettend jammer zou zijn als de film definitief was geëindigd, en op het laatst bijna elke scène een perfecte slotscène leek te zijn. Maar
Boyhood was elke minuut van mijn tijd waard. In de film wordt Mason (Ellar Coltrane) gedurende twaalf jaar gevolgd, waarbij de afbeelding op de filmposter de beginscène vormt. Vanaf 2002 is er elk jaar gefilmd met dezelfde hoofdpersonen; er zijn dus geen verschillende acteurs voor hetzelfde personage in verschillende levensfases te zien. De kapsels - in het bijzonder die van Mason -, de muziek en bepaalde gebeurtenissen - het nieuwste Harry Potterboek, de Obama-campagne - vormen daarbij hulpmiddelen om te zien of we alweer op weg zijn naar een volgend jaar. De film heet dan wel
Boyhood, maar eigenlijk zie je Masons hele omgeving - inclusief zijn ouders (Ethan Hawke en Patricia Arquette) - opgroeien, of in elk geval een poging doen tot. Het geheel doet bijna als een documentaire aan. Er is geen allesomvattende dramatische verhaallijn nodig - het leven zelf blijkt al dramatisch genoeg.
Dit is zo'n film, waarvan je na vijf minuten al weet dat 'ie een bijzonder goeie is. Dat er dan nog 2,5 uur volgt, is daarom fantastisch. Dit is zo'n film, waar je zowel een beetje treurig als intens blij van wordt. Dit is dan ook de film, die nu met stip mijn favorietenlijstje van coming-of-age-films aanvoert.
Vanaf 31 juli draait
Boyhood in de Nederlandse bioscopen. Gaat dat vooral zien.