Bedankt voor het antwoord op mijn vraag en je reactie.
Wat zou jij een redelijke bedenktijd vinden, of vind je gewoon dat er helemaal geen bedenktijd moet zijn?.
En ja, begeleiding is heel belangrijk, maar ik heb het idee dat het niet overal in de wereld even makkelijk te vinden en te krijgen is.
Anders was het voor deze jongen wellicht ook al wat eerder duidelijk hoe of wat.
Moet ineens denken aan de periode dat mijn baarmoeder eruit ging. Ik was de jongste die de arts ooit gedaan had en kinderloos. Dat was voor haar reden om er een flinke bedenktijd aan te zetten, al weet ik niet meer hoeveel (ik weet alleen dat ik 35 was bij de aanvraag en net 36 toen ik uiteindelijk geopereerd werd) en ik moest drie gesprekken hebben.
Ik heb telkens hetzelfde herhaald, dat ik nu met een gesteriliseede man was, dat ik altijd had geroepen dat ik na mij dertigste geen kinderen wilde en dat -op antwoord "maar wat als het uitgaat en je krijgt een nieuw vriend" ik het weg zou laten halen als ik zwanger werd, omdat het niet in mijn levensstijl- paarden voor alles- pastte.
Toen ze eindelijk besloten had dat het mocht, duurde het nog best een tijd voordat ze kon. En moest ik nog een keer ongesteld worden. Dat was voor mij zo´n hel dat ik al heel dicht tegen zelfmoord stond. En dat heb ik ook aangegeven. Maar zij zei "het is wel de laatste keer" . Dat hield me dan overeind. Overigens was het eerste dat ik zie toen ze weer aan mijn bed kwam:"Ik ben toch zo blij dat hij eruit is! "Dat had ze nooit eerder gehoord. Ze had tot dan toe alleen te maken gehad met ongelooflijk veel verdriet, psychische problemen en zwaar afscheid enzo. Maar ja, voor mij was het zo onnatuurlijk dat ik hem had, dat ik pas weer in balans was toen hij eruit was.
Nu ik er aan terugdenk kan ik me helemaal niet meer herinneren hoe ik die tijd ben doorgekomen, lijkt ook niet meer relevant, ik ben alleen blij dat het gebeurd is, ondanks het feit dat het een zware operatie was (kon niet vaginaal, moest een buikoperatie worden en er traden wat complicaties op).
Dus ik kan me zo voorstellen dat, hoewel een half jaar wachten heel zwaar kan zijn, het later gewoon geen rol meer speelt, je bent bevrijd.
Maar goed, ik kan alleen vanuit 1 eigen ervaring uitgaan wat bedenktijd betreft.