Algemeen Luchtvaarttopic #6: I can see my house from here!

Meanwhile @ Gilze-Rijen:

twitter:

luchtmachtdagen twitterde op vrijdag 20-06-2014 om 16:33:29 Red arrows sluiten #vliegshow #lmd14 dag 1 succesvol af. reageer retweet

Jammer dat het zo f*cking ver voor mij is en ook zo f*cking druk.
Anders had ik graag de 787 en MD11 van KLM morgen best wel willen zien.
(zou je daar überhaupt in mogen of alleen van buiten 'bewonderen'?)

Enne, oeps! (engine run up test op Sialkot international Airport in Pakistan)






[ Bericht 5% gewijzigd door Iemand91 op 20-06-2014 23:43:20 ]

En PH-KCE is onderweg naar Gilze-Rijen:

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 13:21 schreef Thieske het volgende:
De livestream van de luchtmacht zelf:

http://luchtmachtdagen.po(...)er&view=player&id=96

Inderdaad.

Toch leuk; zo'n live-feed:

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 13:29 schreef Thieske het volgende:
Ik volg het vanuit m'n tuin. Woon vlakbij het vliegveld. Gaat prima in combinatie met de livestream.

Ik woon ruim 140 kilometer verderop

twitter:

luchtvaart twitterde op zaterdag 21-06-2014 om 13:40:50 MD-11 @KLM 'static' op #luchtmachtdagen Gilze-Rijen. ' reageer retweet

twitter:

Hoogvliegers twitterde op zaterdag 21-06-2014 om 13:37:59 De @KLM MD-11 voor @Hoogvliegers is geland op de Luchtmachtdagen! #LMD14 reageer retweet

[ Bericht 16% gewijzigd door Iemand91 op 21-06-2014 18:56:10 ]

Lol, deze muziek mocht ook niet ontbreken natuurlijk.

(Top Gun wanneer de F18 Hornet op punt van vertrekken staat)

Wildhagen post:

Vandaag in de geschiedenis van de luchtvaart... ontmoeten we een vliegende koffer!

Vandaag in 1938 vloog de Handley Page Hampden voor het eerst. Deze vormde, samen met de Vickers Wellington en de Armstrong Whitworth Whitley, de medium bomber force van de Britse RAF gedurende de eerste helft van de Tweede Wereldoorlog.




Het toestel was bijzonder krap voor de bemanning, vandaar dat het al snel de bijnaam "Flying Suitcase" meekreeg. Wel was het toestel geliefd om het uitstekende vliegeigenschappen had.

Het toestel was zo krap dat de piloot en de navigator achter elkaar zaten ipv naast elkaar zoals meer gangbaar, en beiden konden hun positie alleen bereiken door het neerklappen van hun stoel en er overheen te stappen.

Het toestel was bijvoorbeeld maar één meter breed aan de buitenkant, aan de binnenkant was dat dus nog minder.

Hoe krap het is, bewijst deze foto van de cockpit wel:



Vergelijk het met de bemanning die hier vlak voor het toestel staat voor de schaal (2 oktober 1940):



Naast de piloot en navigator (deze dubbelde ook als bommwenrichter) waren er ook nog een radio operator en een rear gunner aanwezig, zodat de bemanning uit vier man bestond.

Het toestel werd eigenlijk vooral ingezet als nachtbommenwerper, hoewel het als dagbommenwerper was ontworpen. Als zodanig voldeed het toestel ook niet heel erg goed, zowat de helft (714 van de 1430 geproduceerde exemplaren) is dan ook verloren gegaan.

Medio september 1942 ging de Hampden uit dienst bij RAF Bomber Command, hoewel RAF Coastal Command het toestel nog tot eind 1943 inzette als long-range torpedobommenwerper en verkenner. Eind 1943 ging hij ook hier uit dienst.

Van de 1430 gebouwde exemplaren zijn er geen in vliegwaardige toestand bewaard gebleven. Wel zijn 2 neergestorte Hampdens geborgen en gerestaureerd. Ook zijn er nog wat losse onderdelen (een fuselage, twee vleugels en een staart) van diverse Hampdens bewaard gebleven.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Eveneens vandaag, maar dan in 1961, vloog de Aviation Traders Carvair voor het eerst.

Dit was een enigszins ongebruikelijk vormgegeven vliegtuig:




Het was een conversie van de Douglas DC-4, deze werdt gebruikt om auto's over kortere afstand te vervoeren, en diende als vervanging voor de verouderde Bristol 170 Freighter uit 1945.

De neus kon geopend worden, waarna de auto's (of andere vracht) ingeladen kon worden:




Dit was lonend omdat in deze tijd, begin jaren 60, veel DC-4's (en hun militaire variant, de C-54 Skymaster) voor een (relatieve) habbekrats op de tweedehands markt te koop waren, omdat veel maatschappijen ze vervingen door de op dat moment net nieuwe Boeing 707 en Douglas DC-8.

Het toestel kon 5 auto's en 22 passagiers tegelijkertijd vervoeren. Als er geen auto's vervoerd werden, maar alleen passagiers, kon het in totaal 85 passagiers meenemen.

Het toestel is bij enkele maatschappijen in gebruik geweest, de belangrijksten zijn Aer Lingus en British United Air Ferries. Deze laatste was ook de laatste operator van het type in Europa, het is eind jaren 70 daar buiten gebruik genomen.

Er zijn er in totaal 21 gebouwd (inclusief het prototype), er zijn op dit moment nog twee Carvairs die gegarandeerd (zie hieronder) bestaan. Eentje (N89FA, de 9e gebouwde) vliegt nog in de VS rond op cargo- chartervluchten. Fototje van dit toestel in 1992:



Dan is er nog de 9J-PAA, dit is de 21e en laatst gebouwde Carvair. Op dit moment staat deze op Rand Airport in Zuid-Afrika en is hij niet vliegwaardig. Maar er zijn wel plannen om deze weer vliegwaardig te gaan maken.



Verder was ook de N898AT (20e Carvair) vliegwaardig bewaard gebleven, maar deze is in 2007 gecrashed in Alaska en afgeschreven.

Er zijn geruchten dat er in de Dominicaanse Republiek ook nog een Carvair (HI-172, de 18e gebouwde) zou zijn die als bar/discotheek dienst doet, maar die geruchten zijn nooit bevestigd (of ontkend).

Verder zijn er her der nog wat wrakstukken te vinden (van de 7e gebouwde Carvair in Alaska en van de 8e Carvair ligt nog de cockpit bij Suffolk in Engeland).

Eigen post:

En nog meer:

- 21 juni 1913: Gergia “Tiny” Broadwick is de eerste vrouw die een parachutesprong maakt uit een vliegtuig boven Griffith Park, Los Angeles.



- 21 juni 1946: een USAF Lockheed P-80 Shooting Star vervoert als eerste jet airmail. Van New York via Chicago, Ohio naar Washington vervoert het zo'n 750 enveloppen.
Hier waarschijnlijk de bewuste kist op de foto.




- 21 juni 1972: Jean Boulet vestigt het record voor highest altitude voor een helicopter; hij brengt een Aérospatiale SA 315B Lama boven Aérodrome d'Istres-le Tubé naar een hoogte van 12.442 meter.



Alles wat niet per se nodig was werd uit de helicopter gehaald om gewicht te besparen; stoelen, verscheidene instrumenten; horizontal stabilizer, tail rotor guard en de brandstoftank werd vervangen door een kleinere waarin zo'n 70kg. brandstof in werd gedaan. Nadat de helicopter was gestart hebben mechanics nog de accu en startmotor verwijderd voor nog meer gewichtsreductie.

In zo'n 12 minuten na de start bereikte hij deze hoogte. Toen hij weer ging dalen viel de motor echter uit. Doordat de accu en startmotor verwijderd was kon hij deze ook niet herstarten. Met als gevolg dat hij d.m.v. autorotatie de helicopter naar de grond bracht. Doordat hij door verschillende wolkenlagen ging bevroor water op de ramen en dit in combinatie met de wolken had hij geen zicht meer. Hoogte-instrumenten had hij ook niet meer. Op plekken op de raam die ontdooit waren door de zon kon hij nog net naar buiten kijken voor visual reference, totdat hij onder de wolken kwam.

Hij kwam uiteindelijk niet op de exact dezelfde plek terecht waar hij startte (vereiste voor record) maar wel dichtbij genoeg dat het goedgekeurd werd. Deze landing d.m.v. autorotatie brak ook gelijk het record voor hoogste landing d.m.v. volledige autorotatie.



- 21 juni 1987: Patrick Fourticq en zijn crew landen hun Lockheed Model 18 Lodestar op de Paris Air Show. Ze waren daar op 17 juni vertrokken voor een round-the-world-flight via Spitsbergen, Fairbanks, Vancouver, Los Angeles, Miami, New York, Gander en weer naar Parijs.
Dit om Howard Hughes' vlucht met een Lockheed Model 14 Super Electra (de 18 is feitelijk een verlengde 14) in 1938 te verbeteren. Hij deed er toen net iets meer dan 91 uur over; een record in dit tijd.



Maar Fourticq mocht niet over Rusland (die hielden niet meer zo erg van dit soort fratsen als gevolg van de landing van Mathias Rust op het Rode Plein, zie mijn eerdere post hierover)
Dus moesten ze een andere route nemen dan Hughes. In New York werden er (net als bij Hughes) 35.000 pingpongballen ingeladen mochten ze een noodlanding in de Atlantische Oceaan moeten uitvoeren.
Ze verbraken Hughes' record; zij vlogen de 23.475 kilometer in 88 uur en 48 minuten.

Hier op 21 juni weer in Parijs:




De kist waar ze mee vlogen werd overigens in de Bahama's als kippenhok gebruikt en moest dus grondig gerestaureerd worden. De kist schijnt nu ergens in Brussel te staan en zou gerestaureerd moeten worden ter ere van Sabena, maar nadat die maatschappij failliet is gegaan is zijn lot bij mij onbekend.

[ Bericht 1% gewijzigd door Iemand91 op 21-06-2014 22:47:08 ]

quote:

Op zaterdag 21 juni 2014 13:58 schreef OEM het volgende:
Volgens die gast die de boel aan elkaar praat op de livestream is die vlucht met die kinderen ook de laatste vlucht voor KCE.

Ik zie dat PH-KCE morgen is ingepland voor de vlucht naar Montreal.
Mevrouw Hepburn lijkt het dus tóch nog even vol te houden.

Another oops

twitter:

AviationSafety twitterde op zondag 22-06-2014 om 19:52:08 Emergency slide deploys on the ground on Alaska Airlines Boeing 737-400 (N778AS) reageer retweet

Wildhagen post:

Vandaag in de geschiedenis van de luchtvaart, een zwarte dag in de geschiedenis van de KLM!

Vandaag in 1949 stortte namelijk de nog geen twee jaar oude Lockheed L-749 Constellation PH-TER "Roermond" neer bij het Italiaanse Bari. Het toestel was op de terugweg naar Amsterdam vanuit Batavia, en was enkele uren daarvoor met een verse bemanning gestart voor de laatste etappe naar huis, van Caïro naar Amsterdam.

Hierbij kwamen alle 33 inzittenden om het leven, inclusief gezagvoerder Hans Plesman, de oudste zoon van KLM- directeur Albert Plesman.

Het toestel stortte in zee, in 30 meter diep water. Dat was te diep voor een volledige berging van het toestel, men had in die tijd niet voldoende middelen om dat te doen. Wel zijn enkele delen van het vliegtuig geborgen, met name het staartstuk en delen van de romp.

Hierdoor is de definitieve oorzaak nooit vast komen te staan, zwarte dozen had men in die tijd immers nog niet.

Ooggetuigen meldden dat het toestel brandend neergestort zou zijn, maar daar is niets van gebleken bij de geborgen onderdelen, er was geen brandschade te zien.

Wat wel vrijwel vaststaat is dat de staart reeds afgebroken was vóór het water geraakt werd (de staart raakte het water vóór de romp), en dat het toestel (vrijwel) ondersteboven vloog toen het het water raakte.

De vermoedelijke oorzaak waar de Raad voor de Luchtvaart vanuit ging was een defect aan de controls, waardoor het toestel in een duikvlucht raakte. Hierbij zouden krachten vrijgekomen zijn die ver boven de constructiegrenzen van de Constellation lagen, waardoor het toestel in stukken gebroken is.

Uiteraard zijn er ook weer wat conspiracy-theoriën geweest, met name door de politionele acties die Nederland aan het plegen was in Nederlands-Indië (tegenwoordig Indonesië):

quote:

De "Roermond" vloog de (sinds 26 januari 1949 gebruikte) lange en gevaarvolle "Mauritiusroute." Door de 2e politionele actie in Nederlands Indië hadden veel Aziatische landen hun luchtruim voor de KLM gesloten. Van januari tot juli 1949 voerde de KLM deze dienstregeling daarom noodgedwongen uit door vanaf Schiphol via Khartoum (Soedan) naar Mauritius te vliegen. Vandaar maakte het volledig gestripte vliegtuig de 5500 km (non-stop!!) lange oversteek over de Indische Oceaan naar Batavia. De KLM onderhield daarmee het langste regelmatige vliegtraject over water ter wereld.

De reis van de Roermond was een extra vlucht (de 100e via Mauritius). Op de heenreis was een gezelschap Amerikaanse journalisten op uitnodiging van de Nederlandse regering voor een rondreis in Indië naar Batavia gebracht. Het doel was om de journalisten ter plekke te tonen dat de koloniale politiek t.o.v. Nederlands Indië heel anders was dan de negatieve berichtgeving in de USA suggereerde. Het gezelschap verongelukte echter op merkwaardige wijze op de terugreis met de "Franeker" in Bombay. Sabotage werd niet uitgesloten. De ramp met de Roermond kan daarmee in verband worden gebracht. (Aanwijzingen voor sabotage zijn echter niet gevonden).

Zie deze site voor meer info.

De PH-TER in gelukkigere tijden:




Een deel van de geborgen wrakstukken (staartstuk):

Eigen post:

En verder:



- 23 juni 1942: de eerste vlucht van de Martin JRM Mars. Andere bronnen claimen 3 juli als datum.
Vlucht was eerder gepland maar tijdens een taxi-test vloog een propeller van motor #3 en veroorzaakte motorbrand en zware beschadiging aan de kist met als gevolg dat deze zo'n 6 maanden gerepareerd moest worden. Deze vliegtuigen waren de grootste geallieerde flying boats en de grootste door cilindermotor met propeller aangedreven vliegtuig.



Oorspronkelijk ontworpen voor patrouille-taken werd deze door de U.S. Navy besteld.
Toen het einde van de 2e Wereldoorlog naderde was deze kist niet meer nodig in de vorm van patrouille en werden hiervoor aangebrachte zaken (bewapening, geschutskoepels, armoring etc.) verwijderd en aangepast voor cargo-vluchten.
Uiteindelijk zijn er maar 7 gebouwd:

#1: The Old Lady: vloog op 23 juni / 3 juli voor het eerst. Deze week af ten opzichte van de overige 6 onder andere af op haar staart; dit was een twin-tail. Uiteindelijk in 1945 gesloopt.



#2: Hawaii Mars I: eerste vlucht op 21 juli 1945; nog geen 9 dagen later kwam het op 5 augustus in de Chesapeake Bay terecht na problemen met de vertical stabilizer waar het zonk.

#3: Philippine Mars: in de jaren '60 omgebouwd tot brandblusvliegtuig. Samen met #6 Hawaii Mars II nog de enige 2 Martin Mars vliegtuigen die bestaan. Het verschil tussen deze twee is dat de Philippine Mars de watertanks op de main deck heeft staan en de Hawaii Mars II onder de main deck waar brandstoftanks zaten. Hierdoor kan de Philippine Mars bijna 50.000 liter brandstof tanken waar de Hawaii Mars II maar de helft kan tanken. Capaciteit van de watertanks is wel gelijk met ruim 27.000 liter.
Bij de Philippine Mars komt het water uit beide kanten van de fuselage:



Na verminderde vraag is de Philippine Mars overgespoten in oorspronkelijke U.S. Navy kleuren en zou uiteindelijk naar National Naval Aviation Museum in Florida moeten gaan.



#4: Marianas Mars: ook in de jaren '60 omgebouwd tot brandblusvliegtuig. Ook op 23 juni(!) 1961 gecrashed op Mount Moriarty toen dropping weigerde en de kist te zwaar was om de berg te ontwijken.
De 4-koppige crew overleefde de crash niet.

#5: Marshall Mars: bij een testvlucht op 5 april 1950 vloog een motor in de brand en werd maakte de crew een noodlanding bij Diamond Head, Hawaii (vlakbij Pearl Harbor). De crew kon de kist veilig verlaten maar het vliegtuig vloog in brand, explodeerde en zonk.
Deze kist vloog eens 308 personen had daarmee het record voor die tijd.

#6: Hawaii Mars II: ook in de jaren '60 omgebouwd tot brandblusvliegtuig. Samen met de eerder genoemde Philippine Mars de enige 2 bestaande vliegtuigen.
Bij deze kist komt het water uit het midden van de fuselage, aan de onderkant.



Deze kist is ook in de The A-Team film van 2010 gebruikt.
Dit was het laatst vliegende exemplaar (de Philippine Mars was eerder gestopt) en eind 2013 werd deze kist aan de grond gezet (eigenlijk op het meer gezet).
Toekomst van deze kist is onzeker; momenteel drijft deze op Sproat Lake en/of ligt het op de wal.



#7: Caroline Mars: ook in de jaren '60 omgebouwd tot brandblusvliegtuig. Stond op 12 oktober 1962 op vaste grond op Victoria International Airport toen het los van zijn stellage kwam door orkaan Freda.
De kist schoof over de grond aan kwam naast de snelweg tot stilstaan. Doordat het zo erg beschadigd was werd het gesloopt voor onderdelen.

Martin Mars #8 is ook deels gebouwd. Toen de 2e Wereldoorlog ten einde was annuleerde Defensie duizenden vliegtuigen waaronder de Martin Mars vliegtuigen. De nose-section werd gekocht door de eigenaar van de overige kisten en dit heeft zo'n 40-45 jaar in de bossen gelegen bij hun Sproat Lake base gelegen.
Toen het bedrijf in 2007 werd overgenomen werd dit deel gerestaureerd en in de bekende rood/witte kleuren geverfd en staat het nu bij hun Visitors Centre.



- 23 juni 1951: een Grumman F9F Panther crasht op het dek van de USS Midway.



Omdat bijna alle landingen op een vliegdekschip werden gefilmd (voor educatie en veiligheid) werd ook deze gefilmd:


Deze footage is later nog gebruikt in meerdere films: Men of the Fighting Lady (1954), Midway (1976) en meest bekend The Hunt for Red October (1990) waar het voor een Grumman F-14 Tomcat doorging.

- 23 juni 1985: Air India 182 explodeert boven de Atlantische Oceaan vlakbij Ierland.
Het gaat om een 7 jaar oude Boeing 747-237B (VT-EFO) die vanuit Toronto als vlucht 181 was vertrokken naar Montreal en daarna naar London zou vliegen. Vanuit London zou het doorgaan naar Delhi.
De kist had vertraging 100 minuten vertraging opgelopen in Toronto omdat daar een Air India motor onder de linkervleugel was gehangen zodat deze in India gerepareerd kon worden (de fifth pod).
Had deze vlucht deze vertraging niet opgelopen; dan was het vliegtuig aan de gate op Heathrow ontploft.

Met 329 doden was dit t/m 11 september 2001 de grootste terroristische aanslag op een vliegtuig ooit.

Slechts 55 minuten eerder was een bom ontploft in een koffer op Narita Airport in Tokyo.
Deze koffer was in Vancouver ingecheckt en zou in Tokyo worden overbracht naar Air India 301 die naar Bangkok zou gaan. 2 bagage afhandelaars werden gedood en 4 anderen raakten gewond. Beide aanslagen waren gepleegd door dezelfde organisatie.

Hier de betreffende kist, slechts dagen voor de aanslag (10 juni) op Heathrow:



1985 was een van de meest dodelijke jaren in de luchtvaart en augustus 1985 is de dodelijkste maand in de luchtvaartgeschiedenis.

En PH-KCE is inderdaad gewoon weer onderweg naar Montreal.
Dus dat er zaterdag gezegd werd dat de vlucht voor de Hoogvliegers de laatste vlucht zou zijn is onjuist.