R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Fok'ers,
anderhalf jaar geleden heeft mijn (inmiddels) ex-vriendin last gekregen van paniekaanvallen. Een duidelijk oorzaak was daarbij niet aanwezig, afgezien dat haar familieleden (vader en oma) hier ook last van hadden. Ze kon werkelijk waar helemaal niets en heeft 5 maanden thuis op de bank gelegen. Meerdere malen is in alle wanhoop ambulancepersoneel en artsen langsgekomen om de 'status' te bekijken.
Tot ieders frustratie kon niemand haar helpen en was de conclusie steeds dat het toch echt allemaal in haar hoofd afspeelt. Een angst voor de angst heeft zich uiteindelijk ontwikkeld. Ik heb haar van spontane meid naar een kasplantje zien afdalen, waarbij van een echte relatie geen sprake meer was. Ik was meer verzorger dan partner. We hadden een huis gekocht in Utrecht, maar deze zijn we nooit ingetrokken, omdat ze daar te ziek voor was (met als gevolg thuis op de bank bij haar ouders). Ze durfde de auto, bus of trein niet meer in, aangezien ze continue bang was dat ze wederom last zou krijgen van deze angstaanvallen.
Als logisch gevolg is ze hierdoor in een depressie geraakt en zag ze 'de zin van het leven' niet meer in. Met zelfmoordneigingen (zoals ik vaak van haar begreep) heeft ze een aantal maanden voortgeleefd, totdat ze antidepressiva medicijnen voorgeschreven heeft gekregen, waarnaar het allemaal iets verdraagzamer werd (voor haar).
Toch merkte ik al snel dat het halve jaar daarvoor zo'n ontzettende impact heeft gehad. Zelf was ze ervan overtuigd dat ze nooit meer de oude zou worden, nooit meer in de auto naar zuid-frankrijk kon en nooit meer het vliegtuig in. Zelfs de therapie (behandelingstherapie om haar leven weer structuur aan te brengen) heeft nooit echt veel geholpen. Aangezien ik me vooral in mijn werk heb gestort (slecht, maar merkte dat ik haar niet/onvoldoende kon bereiken/tot haar door dringen) is er een kloof ontstaan.
Zelfs na een jaar was ze nog steeds niet de oude. Nog steeds niet aan het werk, thuis op de bank tv kijken en zich eigenlijk volledig afzonderen van de buitenwereld. Daar waar het vroeger een spontane en energievolle vrouw was, was ze uiteindelijk volledig in zichzelf gekeerd. Een avond in een café staan zorgde ervoor dat ik minstens 3 dagen met een zombie leefde. Mensen om ons heen begrepen het vaak niet, omdat ze - als ze iemand tegenkwam op straat bv - redelijk normaal overkwam. Waar ze in de 1e 5 maanden niet buitenkwam en letterlijk fel over been was, was ze daarna redelijk in staat zich te redden in de buitenwereld (al bleef ze altijd ontzettend moe en futloos). Desalniettemin zag haar omgeving niet wat de consequenties waren van een avond de deur uit gaan.
Een paar maanden geleden hebben we gezamenlijk ervoor gekozen om afstand van elkaar te doen. We konden niet meer aan elkaars verwachtingspatronen voldoen. Zij zocht meer een maatje die haar hielp en ik zocht de stijgende lijn in het gehele proces.
Tot op heden ben ik ervan overtuigd dat dit voor beiden de beste keuze is geweest, toch zit er steeds een gevoel van schuld in me. Ik heb haar niet laten stikken, nooit, maar weet ook dat ik op deze manier een totaal ander mens zou worden. De impact op mijn leven zou extreem zijn en daarnaast kon ik het moeilijk opbrengen om steeds maar in haar gevoel mee te gaan.
Waar haar angsten uiteindelijk vandaan komen is nog steeds onzeker. Zelf is ze zeker een jaar van overtuigd geweest dat het iets lichamelijk is geweest. We zijn 3 ziekenhuizen afgegaan waar ze haar hele lichaam onder de loep hebben genomen, maar nooit iets gevonden.
Zoals ik al zij zit er toch een naar gevoel bij me. Had ik niet meer moeten doen, minder snel op moeten geven, mezelf nog meer wegcijferen? Het ontbreken van een - enigszins - stijgende lijn had het makkelijker gemaakt, maar ook dat is er nauwelijks geweest.
Inmiddels woon ik alleen in het huis en zit zij nog bij haar ouders. Haar werk heeft ze opgezegd en dus heeft ze geen enkele druk om beter te worden, afgezien voor haarzelf.
Ik heb geen vragen, maar wilde gewoon mijn verhaal kwijt. Ik ben mij ervan bewust dat het een onsamenhangend verhaal is, maar door alle stress, druk, en gebeurtenissen heb ik het zelf allemaal nog niet goed op de rit
Dank voor het lezen in elk geval
anderhalf jaar geleden heeft mijn (inmiddels) ex-vriendin last gekregen van paniekaanvallen. Een duidelijk oorzaak was daarbij niet aanwezig, afgezien dat haar familieleden (vader en oma) hier ook last van hadden. Ze kon werkelijk waar helemaal niets en heeft 5 maanden thuis op de bank gelegen. Meerdere malen is in alle wanhoop ambulancepersoneel en artsen langsgekomen om de 'status' te bekijken.
Tot ieders frustratie kon niemand haar helpen en was de conclusie steeds dat het toch echt allemaal in haar hoofd afspeelt. Een angst voor de angst heeft zich uiteindelijk ontwikkeld. Ik heb haar van spontane meid naar een kasplantje zien afdalen, waarbij van een echte relatie geen sprake meer was. Ik was meer verzorger dan partner. We hadden een huis gekocht in Utrecht, maar deze zijn we nooit ingetrokken, omdat ze daar te ziek voor was (met als gevolg thuis op de bank bij haar ouders). Ze durfde de auto, bus of trein niet meer in, aangezien ze continue bang was dat ze wederom last zou krijgen van deze angstaanvallen.
Als logisch gevolg is ze hierdoor in een depressie geraakt en zag ze 'de zin van het leven' niet meer in. Met zelfmoordneigingen (zoals ik vaak van haar begreep) heeft ze een aantal maanden voortgeleefd, totdat ze antidepressiva medicijnen voorgeschreven heeft gekregen, waarnaar het allemaal iets verdraagzamer werd (voor haar).
Toch merkte ik al snel dat het halve jaar daarvoor zo'n ontzettende impact heeft gehad. Zelf was ze ervan overtuigd dat ze nooit meer de oude zou worden, nooit meer in de auto naar zuid-frankrijk kon en nooit meer het vliegtuig in. Zelfs de therapie (behandelingstherapie om haar leven weer structuur aan te brengen) heeft nooit echt veel geholpen. Aangezien ik me vooral in mijn werk heb gestort (slecht, maar merkte dat ik haar niet/onvoldoende kon bereiken/tot haar door dringen) is er een kloof ontstaan.
Zelfs na een jaar was ze nog steeds niet de oude. Nog steeds niet aan het werk, thuis op de bank tv kijken en zich eigenlijk volledig afzonderen van de buitenwereld. Daar waar het vroeger een spontane en energievolle vrouw was, was ze uiteindelijk volledig in zichzelf gekeerd. Een avond in een café staan zorgde ervoor dat ik minstens 3 dagen met een zombie leefde. Mensen om ons heen begrepen het vaak niet, omdat ze - als ze iemand tegenkwam op straat bv - redelijk normaal overkwam. Waar ze in de 1e 5 maanden niet buitenkwam en letterlijk fel over been was, was ze daarna redelijk in staat zich te redden in de buitenwereld (al bleef ze altijd ontzettend moe en futloos). Desalniettemin zag haar omgeving niet wat de consequenties waren van een avond de deur uit gaan.
Een paar maanden geleden hebben we gezamenlijk ervoor gekozen om afstand van elkaar te doen. We konden niet meer aan elkaars verwachtingspatronen voldoen. Zij zocht meer een maatje die haar hielp en ik zocht de stijgende lijn in het gehele proces.
Tot op heden ben ik ervan overtuigd dat dit voor beiden de beste keuze is geweest, toch zit er steeds een gevoel van schuld in me. Ik heb haar niet laten stikken, nooit, maar weet ook dat ik op deze manier een totaal ander mens zou worden. De impact op mijn leven zou extreem zijn en daarnaast kon ik het moeilijk opbrengen om steeds maar in haar gevoel mee te gaan.
Waar haar angsten uiteindelijk vandaan komen is nog steeds onzeker. Zelf is ze zeker een jaar van overtuigd geweest dat het iets lichamelijk is geweest. We zijn 3 ziekenhuizen afgegaan waar ze haar hele lichaam onder de loep hebben genomen, maar nooit iets gevonden.
Zoals ik al zij zit er toch een naar gevoel bij me. Had ik niet meer moeten doen, minder snel op moeten geven, mezelf nog meer wegcijferen? Het ontbreken van een - enigszins - stijgende lijn had het makkelijker gemaakt, maar ook dat is er nauwelijks geweest.
Inmiddels woon ik alleen in het huis en zit zij nog bij haar ouders. Haar werk heeft ze opgezegd en dus heeft ze geen enkele druk om beter te worden, afgezien voor haarzelf.
Ik heb geen vragen, maar wilde gewoon mijn verhaal kwijt. Ik ben mij ervan bewust dat het een onsamenhangend verhaal is, maar door alle stress, druk, en gebeurtenissen heb ik het zelf allemaal nog niet goed op de rit
Dank voor het lezen in elk geval
Een hoertje dat aan de belastingadviseur vraagt of ze nog wat kan aftrekken, is nooit grappig...
Ik vind het een duidelijk verhaal. Schokkend, zo ver als iemand kan afglijden. En ik vind je keuze begrijpelijk. Je twijfels ook. Sterkte.
The love you take is equal to the love you make.
Dank voor je reactie.
Het is in 1 keer uit me vingers gekomen, dus kan me voorstellen dat het wat onlogische kan overkomen, maar ben blij dat er toch een structuur inzit.
Ontzettend schokkend om iemand zo te zien. Letterlijk al het leven was eruit. Erg om te zeggen, maar wat ben ik toch blij dat ik - redelijk - gezond ben. Zoiets wens je je grootste vijanden niet.
Het is in 1 keer uit me vingers gekomen, dus kan me voorstellen dat het wat onlogische kan overkomen, maar ben blij dat er toch een structuur inzit.
Ontzettend schokkend om iemand zo te zien. Letterlijk al het leven was eruit. Erg om te zeggen, maar wat ben ik toch blij dat ik - redelijk - gezond ben. Zoiets wens je je grootste vijanden niet.
Een hoertje dat aan de belastingadviseur vraagt of ze nog wat kan aftrekken, is nooit grappig...
Ik vind het nogal sterk dat zoiets zonder aanwijsbare oorzaak ontstaat. Het kan met verdrongen herinneringen/gebeurtenissen te maken kunnen hebben. Dat wordt vaker jaren later pas duidelijk. Zulke mensen worden vaak één groot zwart gat waar het gaat om energie er in steken. Die kun beter achter je laten als je de kans krijgt.
Kom maar konijntje, doe maar wiebelen wiebelen...
Eens. Ik ben ook van overtuigd dat er een oorzaak van is, maar waar dit zit weet ik ook niet. Het feit dat het in de familie zit zegt (naar mijn mening) ook wel wat.
Ben toch wel zeer benieuwd hoe haar toekomst er nu uit gaat zien, maar verwacht niet veel positiefs op dit moment.
Ben toch wel zeer benieuwd hoe haar toekomst er nu uit gaat zien, maar verwacht niet veel positiefs op dit moment.
Een hoertje dat aan de belastingadviseur vraagt of ze nog wat kan aftrekken, is nooit grappig...
Klinkt mij een beetje alsof er autisme in het spel is. Maar misschien is het ook gewoon een psychische ziekte zoals schizofrenie.
Kom maar konijntje, doe maar wiebelen wiebelen...
Nee hoor. Spreekt een ervaringsdeskundige vwb angst- en paniekaanvallen. Iets kan ineens de katalysator zijn van een sluimerende stoornis. Als je terug gaat denken kan jet zomaar zijn dat je er altijd gevoelig voor bent geweest of dat het inderdaad ineens zonder duidelijke oorzaak ontstaat. Er is altijd een oorzaak, maar een vrolijk, levenslustig persoon kan zomaar veranderen. Heb het bij kennissen ook gezien en nog belangrijker: bij mezelf.quote:Op vrijdag 2 mei 2014 16:46 schreef Hoplahopla het volgende:
Klinkt mij een beetje alsof er autisme in het spel is. Maar misschien is het ook gewoon een psychische ziekte zoals schizofrenie.
Naar zeg. Hoe lang is t geleden dat het uit ging? En houden jullie wel nog contact?
1-Op vrijdag 22 mei 2015 19:53 schreef Working_Class_Hero het volgende:
Niet weten dat Madeliefff KLB godin is en dus alles kan, zelfs jou doen verdwijnen.
2-Ik ben een Rivella...
Niet weten dat Madeliefff KLB godin is en dus alles kan, zelfs jou doen verdwijnen.
2-Ik ben een Rivella...
Hey TS,
Even om je een hart onder de riem te steken, ik begrijp die gevoelens heel goed. Zit zelf nu in een relatie met iemand die een angststoornis heeft en depressief is. Vorige maand is hij verhuisd naar een eigen woonplek omdat ik de druk die het legde op onze relatie en de complete zorg voor alles niet meer aankon en er zelf bijna aan onderdoor ging. En toch voel ik me soms ook schuldig, vraag ik me af of ik niet meer had kunnen doen.
Maarja, moet je dan je partner je helemaal mee naar beneden laten trekken? Ik vind van niet. En vind dat je best mag besluiten om voor jezelf te kiezen, zeker als weinig vooruitzicht op verbetering is. Maar moeilijk blijft het.
Even om je een hart onder de riem te steken, ik begrijp die gevoelens heel goed. Zit zelf nu in een relatie met iemand die een angststoornis heeft en depressief is. Vorige maand is hij verhuisd naar een eigen woonplek omdat ik de druk die het legde op onze relatie en de complete zorg voor alles niet meer aankon en er zelf bijna aan onderdoor ging. En toch voel ik me soms ook schuldig, vraag ik me af of ik niet meer had kunnen doen.
Maarja, moet je dan je partner je helemaal mee naar beneden laten trekken? Ik vind van niet. En vind dat je best mag besluiten om voor jezelf te kiezen, zeker als weinig vooruitzicht op verbetering is. Maar moeilijk blijft het.
Hoi TS, mijn partner heeft een angststoornis maar weigert hulp te zoeken omdat het allemaal best gaat. Hij werkt, hij zorgt voor mij en zijn kinderen maar dingen als vakantie, vriendschappen, relaties, het leven in zijn algemeenheid: het wordt allemaal onderworpen aan zijn irrationele gedrag.
Ik ben knettergek op mijn vriend maar bah, ik heb er af en toe (op dit moment dus) echt genoeg van met zijn eeuwige gedram en gezeur. Steeds dezelfde klachten aan moeten horen, steeds hetzelfde verhaal, constant de voorpret van op vakantie gaan verzieken en noem maar op. Of steeds moeilijk doen als mijn familie uit Nederland overkomt, bah.
Dus zo af en toe kan ik heel boos op hem zijn. En dat laat ik hem ook merken maar dat is idioot want hij kan er uiteindelijk niks aan doen. Hoewel, hij weigert hulp en dat wordt op termijn onhoudbaar natuurlijk. Het enige dat mij er doorheen sleept is NIET opkroppen en NIET constant aanpassen. Ik ben van nature niet zo'n aanpasser, ik zet liever dingen naar mijn hand
en ik ben ook niet zo'n begripvol typje dat zichzelf wel even opoffert wegens een ander zijn psychische aandoening.
Ik heb de indruk dat jij je dus wel constant hebt aangepast en op die manier mogelijk zelfs het probleem verergert hebt. Ik zal tegen mijn vriend nooit zeggen dat hij zich aanstelt, of proberen zijn angsten te rationaliseren. Maar ik zeg het wel als ik denk dat bepaald gedrag voortkomt uit zijn angststoornis, en ik zeg het ook als ik het niet eerlijk vind hoe ik of zijn kinderen zich daar maar naar moeten schikken. Gevolg is dat hij de afgelopen 2 jaar heel erg vooruit gegaan is.
Maar goed, op dit moment dus even een terugval omdat we over 4 dagen naar Amerika gaan en dit onverhoopt een week geleden pas geboekt hebben. Het huis is even te klein, en dat komt vooral omdat ik mijn geduld verlies.
Ik ben knettergek op mijn vriend maar bah, ik heb er af en toe (op dit moment dus) echt genoeg van met zijn eeuwige gedram en gezeur. Steeds dezelfde klachten aan moeten horen, steeds hetzelfde verhaal, constant de voorpret van op vakantie gaan verzieken en noem maar op. Of steeds moeilijk doen als mijn familie uit Nederland overkomt, bah.
Dus zo af en toe kan ik heel boos op hem zijn. En dat laat ik hem ook merken maar dat is idioot want hij kan er uiteindelijk niks aan doen. Hoewel, hij weigert hulp en dat wordt op termijn onhoudbaar natuurlijk. Het enige dat mij er doorheen sleept is NIET opkroppen en NIET constant aanpassen. Ik ben van nature niet zo'n aanpasser, ik zet liever dingen naar mijn hand
en ik ben ook niet zo'n begripvol typje dat zichzelf wel even opoffert wegens een ander zijn psychische aandoening. Ik heb de indruk dat jij je dus wel constant hebt aangepast en op die manier mogelijk zelfs het probleem verergert hebt. Ik zal tegen mijn vriend nooit zeggen dat hij zich aanstelt, of proberen zijn angsten te rationaliseren. Maar ik zeg het wel als ik denk dat bepaald gedrag voortkomt uit zijn angststoornis, en ik zeg het ook als ik het niet eerlijk vind hoe ik of zijn kinderen zich daar maar naar moeten schikken. Gevolg is dat hij de afgelopen 2 jaar heel erg vooruit gegaan is.
Maar goed, op dit moment dus even een terugval omdat we over 4 dagen naar Amerika gaan en dit onverhoopt een week geleden pas geboekt hebben. Het huis is even te klein, en dat komt vooral omdat ik mijn geduld verlies.
Resistance is futile.
My god, dan moet het wel heel erg zijn als je apart gaat wonen.quote:
Hey TS,
Even om je een hart onder de riem te steken, ik begrijp die gevoelens heel goed. Zit zelf nu in een relatie met iemand die een angststoornis heeft en depressief is. Vorige maand is hij verhuisd naar een eigen woonplek omdat ik de druk die het legde op onze relatie en de complete zorg voor alles niet meer aankon en er zelf bijna aan onderdoor ging. En toch voel ik me soms ook schuldig, vraag ik me af of ik niet meer had kunnen doen.
Maarja, moet je dan je partner je helemaal mee naar beneden laten trekken? Ik vind van niet. En vind dat je best mag besluiten om voor jezelf te kiezen, zeker als weinig vooruitzicht op verbetering is. Maar moeilijk blijft het.
Wat zijn zijn klachten?
(Ik klaag over niks meer, de mijne gaat tenminste nog mee op vakantie)
Resistance is futile.
En vaak zit het in de familie. Mijn partner zijn moeder was een beetje getikt/instabiel. Mijn partner zou ik niet omschrijven als instabiel maar hij heeft wel duidelijk angststoornis. Zijn dochter heeft onlangs van de huisarts een doorverwijzing gekregen voor therapie wegens 'severe anxiety'. Ik hoop dat ze d'r enorm van opknapt in ieder geval.quote:Op vrijdag 2 mei 2014 21:18 schreef artelligence het volgende:
[..]
Nee hoor. Spreekt een ervaringsdeskundige vwb angst- en paniekaanvallen. Iets kan ineens de katalysator zijn van een sluimerende stoornis. Als je terug gaat denken kan jet zomaar zijn dat je er altijd gevoelig voor bent geweest of dat het inderdaad ineens zonder duidelijke oorzaak ontstaat. Er is altijd een oorzaak, maar een vrolijk, levenslustig persoon kan zomaar veranderen. Heb het bij kennissen ook gezien en nog belangrijker: bij mezelf.
Zijn ex stuurde paar maanden berichtje 'ja, ze is net zo gestoord als jouw moeder!!'. Zou dat mens nou echt niet inzien dat haar huwelijk op de klippen liep omdat zijn hele familie lijdt onder angsten?! Hoe dan ook, ik riep al jaren dat ze een angststoornis heeft, hopelijk maakt ze snel vooruitgang want ze is pas 19 en het is zo sneu dat ze zich steeds ongelukkig voelt
.
Resistance is futile.
quote:
Dank voor je reactie.
Het is in 1 keer uit me vingers gekomen, dus kan me voorstellen dat het wat onlogische kan overkomen, maar ben blij dat er toch een structuur inzit.
Ontzettend schokkend om iemand zo te zien. Letterlijk al het leven was eruit. Erg om te zeggen, maar wat ben ik toch blij dat ik - redelijk - gezond ben. Zoiets wens je je grootste vijanden niet.
Je moet je niet schuldig voelen. Als ik 1 ding geleerd heb, dan is het wel dat je eigenlijk heel weinig kunt doen. Er zijn een paar dingen die je kunt vermijden, een paar dingen die je kunt stimuleren maar verder moet vooruitgang volledig uit de 'patient' komen.
Soms heb ik teveel het gevoel dat ik een therapeut ben, moet jij ook wel hebben. Vreselijk is dat, ik krijg er altijd zo'n 'ik ben beter dan jij' gevoel bij omdat ik dus wel rationeel kan blijven denken en daarmee vaak de ruzies win. En verder vaak vermoeid, ik heb een zeer stressvolle baan en als ik dan overwerk, begint hij te zeiken. Dan kan ik hem wel wat doen, want het enige dat ik dan wil is thuiskomen, knuffelen, eten, mijn werk vergeten in plaats van er ook nog eens ruzie over maken.
Resistance is futile.
Ik had er n topic over geopend een aantal weken geleden: R&P / Angststoornis partner - ervaringen?quote:Op zaterdag 3 mei 2014 11:58 schreef Seven. het volgende:
[..]
My god, dan moet het wel heel erg zijn als je apart gaat wonen.
Wat zijn zijn klachten?
(Ik klaag over niks meer, de mijne gaat tenminste nog mee op vakantie)
Kort samengevat ziet zijn angst op confrontaties en dan helaas ook op financiële. Hierdoor heeft hij enorme schulden opgebouwd. Schuldeisers kwamen regelmatig aan de deur, wat bij mij voor veel stress zorgde nu we een gezamenlijke huishouding hadden. Daarnaast heeft hij een laag inkomen en geen recht op bijstand omdat ik studiefinanciering ontvang. Financieel was het een ramp.
Tegelijkertijd was hij soort van lamgeslagen, ik stuurde hem aan in het op de rit krijgen van zijn financiën maar kwam erachter dat zonder professionele hulp er geen redden meer aan was. Verder kwam het huishouden en de zorg voor hem op mij neer terwijl ik ondertussen stage liep en daarna direct moest beginnen met mijn afstudeerwerkstuk. Er was geen ruimte meer voor intimiteit door alle stress en shitzooi die op ons afkwam.
Om te voorkomen dat zijn problemen mij mee om zouden trekken heb ik hem gevraagd om te verhuizen. Ik voel me daar soms nog best schuldig over, maar aan de andere kant als ik ook omgevallen was waren we nog veel verder van huis.
Nu ik meer afstand heb gaat het beter tussen ons, en ook met hem nu hij zelf zijn boontjes moet doppen. Het motiveert hem om dingen toch op te pakken, al gaat er nog genoeg niet goed. Ondanks dat er nu meer afstand is twijfel ik nog steeds of ik door wil gaan met de relatie, maar dat is iets waarover ik pas nadat ik afgestudeerd ben wil nadenken. Afstuderen is nu even prioriteit.
Aiii dat is klote. Ik ken geen gevallen in mijn familie, dus het onbegrip was daardoor ook groot. Niet dat mijn ouders vervelend waren, maar iemand die geen irrationele angst kent, kan het niet begrijpen.quote:
[..]
En vaak zit het in de familie. Mijn partner zijn moeder was een beetje getikt/instabiel. Mijn partner zou ik niet omschrijven als instabiel maar hij heeft wel duidelijk angststoornis. Zijn dochter heeft onlangs van de huisarts een doorverwijzing gekregen voor therapie wegens 'severe anxiety'. Ik hoop dat ze d'r enorm van opknapt in ieder geval.
Zijn ex stuurde paar maanden berichtje 'ja, ze is net zo gestoord als jouw moeder!!'. Zou dat mens nou echt niet inzien dat haar huwelijk op de klippen liep omdat zijn hele familie lijdt onder angsten?! Hoe dan ook, ik riep al jaren dat ze een angststoornis heeft, hopelijk maakt ze snel vooruitgang want ze is pas 19 en het is zo sneu dat ze zich steeds ongelukkig voelt
Relaties zijn er ook aan kapot gegaan, als ik al een relatie durfde aan te gaan. Nu gaat het gelukkig al een paar jaar hartstikke goed.
Dat is zo herkenbaar!quote:
[..]
Je moet je niet schuldig voelen. Als ik 1 ding geleerd heb, dan is het wel dat je eigenlijk heel weinig kunt doen. Er zijn een paar dingen die je kunt vermijden, een paar dingen die je kunt stimuleren maar verder moet vooruitgang volledig uit de 'patient' komen.
Soms heb ik teveel het gevoel dat ik een therapeut ben, moet jij ook wel hebben. Vreselijk is dat, ik krijg er altijd zo'n 'ik ben beter dan jij' gevoel bij omdat ik dus wel rationeel kan blijven denken en daarmee vaak de ruzies win. En verder vaak vermoeid, ik heb een zeer stressvolle baan en als ik dan overwerk, begint hij te zeiken. Dan kan ik hem wel wat doen, want het enige dat ik dan wil is thuiskomen, knuffelen, eten, mijn werk vergeten in plaats van er ook nog eens ruzie over maken.
Af en toe kan ik zo woest worden als ik na een dag drukte even een knuffel wil maar hij door zijn angsten en depressie daar geen ruimte voor geeft en eigenlijk de aandacht voor zichzelf opeist.
Ja, dat is ook zo gruwelijk irritant, dat ALLES om de patient draait. Mijn partner heeft een hele irritante neiging. Als iemand in huis klaagt over hoofdpijn of maagpijn of wat voor pijn dan ook, dan heeft hij het ook . Dan heb ik soms zin om hem in zijn geszicht te slaan en te zeggen dat hij zich niet zo moet aanstellen maar dat zou averechts werken een dus negeer ik zo'n beetje al zijn pijntjes en andere fysieke klachten.
Waar ik wel op reageer is zijn vliegangst, ik geef flink tegengas als hij weer eens op youtube zit te loeren naar crashfilmpjes en ik stimuleer rationeel gedrag, daar geef ik veel aandacht aan.
Ik wou dat ik hem in kon laten zien in welke mate zijn gedrag zijn leven beinvloedt, en daarmee het mijne en dat van zijn kinderen. Wij leven soms echt in zijn schaduw en ik ben de enige die zich uit de schaduw weet te vechten omdat ik nu eenmaal een grote bakkes heb.
. Dan heb ik soms zin om hem in zijn geszicht te slaan en te zeggen dat hij zich niet zo moet aanstellen maar dat zou averechts werken een dus negeer ik zo'n beetje al zijn pijntjes en andere fysieke klachten. Waar ik wel op reageer is zijn vliegangst, ik geef flink tegengas als hij weer eens op youtube zit te loeren naar crashfilmpjes en ik stimuleer rationeel gedrag, daar geef ik veel aandacht aan.
Ik wou dat ik hem in kon laten zien in welke mate zijn gedrag zijn leven beinvloedt, en daarmee het mijne en dat van zijn kinderen. Wij leven soms echt in zijn schaduw en ik ben de enige die zich uit de schaduw weet te vechten omdat ik nu eenmaal een grote bakkes heb.
Resistance is futile.
Kijk, dat is het dus. Ik kan irrationele angst wel tot op zekere hoogte begrijpen, maar op mijn beurt kan ik helaas op weinig begrip en steun rekenen van de patient zelf (zowel mijn partner als zijn dochter zijn enorm zelfgeobsedeerd door hun angst, en eerlijk is eerlijk: ik ben niet gewend dat het niet de grote Seven. show is omdat ik zelf ook een psychisch wrak was tot een paar jaar geleden).quote:
[..]
Aiii dat is klote. Ik ken geen gevallen in mijn familie, dus het onbegrip was daardoor ook groot. Niet dat mijn ouders vervelend waren, maar iemand die geen irrationele angst kent, kan het niet begrijpen.
Relaties zijn er ook aan kapot gegaan, als ik al een relatie durfde aan te gaan. Nu gaat het gelukkig al een paar jaar hartstikke goed.
Resistance is futile.
Soms dan vraag ik me echt af waarom ik eigenlijk blijf. Mijn vriend is een schat als hij zijn angst onder controle heeft maar momenteel is dat echt niet het geval dus veel ruzie, gedram en noem maar op.
Ik ga even je topic lezen, mevrouw.
Ik ga even je topic lezen, mevrouw.
Resistance is futile.
Ja echt he? Het vreet echt alles op. Onze relatie draait nu echt om hem en heel eerlijk gezegd weet ik niet of ik daar nog lang mee door wil gaan. Ik ben echt wel begripvol maar ik kan ook maar zoveel hebben. Nu zit ik in de 'luxe'-positie dat hij sinds een maand apart woont en we geen kinderen hebben dus voor mij zal het beëindigen van de relatie gemakkelijker gaan.quote:
Ja, dat is ook zo gruwelijk irritant, dat ALLES om de patient draait. Mijn partner heeft een hele irritante neiging. Als iemand in huis klaagt over hoofdpijn of maagpijn of wat voor pijn dan ook, dan heeft hij het ook
Waar ik wel op reageer is zijn vliegangst, ik geef flink tegengas als hij weer eens op youtube zit te loeren naar crashfilmpjes en ik stimuleer rationeel gedrag, daar geef ik veel aandacht aan.
Ik wou dat ik hem in kon laten zien in welke mate zijn gedrag zijn leven beinvloedt, en daarmee het mijne en dat van zijn kinderen. Wij leven soms echt in zijn schaduw en ik ben de enige die zich uit de schaduw weet te vechten omdat ik nu eenmaal een grote bakkes heb.
Mijn vriend snapt denk ik wel dat het slopend is voor onze relatie. Hij voelt zich daar ook vreselijk schuldig over. Wat hem dan vervolgens weer blokkeert want hij is bang om fouten te maken en doet dan maar niets.
Even je topic gelezen. Ik persoonlijk had bedankt voor die eer, ik zou nooit zoveel op kunnen offeren als jij doet voor je partner.quote:
[..]
Ja echt he? Het vreet echt alles op. Onze relatie draait nu echt om hem en heel eerlijk gezegd weet ik niet of ik daar nog lang mee door wil gaan. Ik ben echt wel begripvol maar ik kan ook maar zoveel hebben. Nu zit ik in de 'luxe'-positie dat hij sinds een maand apart woont en we geen kinderen hebben dus voor mij zal het beëindigen van de relatie gemakkelijker gaan.
Mijn vriend snapt denk ik wel dat het slopend is voor onze relatie. Hij voelt zich daar ook vreselijk schuldig over. Wat hem dan vervolgens weer blokkeert want hij is bang om fouten te maken en doet dan maar niets.
Ik ben het wel eens met Re dat jij mogelijk een enabler bent, maar volgens mij heb je zo'n beetje alle stappen gezet om ervoor te zorgen dat je niet zijn hulpverlener meer bent. Vraag je je wel eens af waarom je je opstelde als zijn hulpverlener?
Ik persoonlijk denk dat ik onbewust gewoon een vat vol problemen heb opengetrokken toen ik een relatie aanging met mijn vriend, zodat ik me niet meer kan focussen op mijn eigen shit. Dus ergens moet ik ook een enabler zijn.
Resistance is futile.
Ik weet het niet goed. In eerste instantie dacht ik dat het allemaal wel meeviel, het begon met financiële problemen dus ik dacht van gewoon hup de schouders eronder en de financiën op orde maken en houden.quote:
[..]
Even je topic gelezen. Ik persoonlijk had bedankt voor die eer, ik zou nooit zoveel op kunnen offeren als jij doet voor je partner.
Ik ben het wel eens met Re dat jij mogelijk een enabler bent, maar volgens mij heb je zo'n beetje alle stappen gezet om ervoor te zorgen dat je niet zijn hulpverlener meer bent. Vraag je je wel eens af waarom je je opstelde als zijn hulpverlener?
Ik persoonlijk denk dat ik onbewust gewoon een vat vol problemen heb opengetrokken toen ik een relatie aanging met mijn vriend, zodat ik me niet meer kan focussen op mijn eigen shit. Dus ergens moet ik ook een enabler zijn.
Ondertussen heb ik wel hem geld geleend, een tijdje onderhouden en heel veel geholpen met zijn financiën. Ik zag dat als een soort morele verplichting. Het lenen van geld daar ben ik redelijk snel mee gestopt. Maar ik vind het moreel niet okay om hem zonder eten te laten zitten omdat hij het niet kan betalen. Daarnaast vind ik een vuil huis vervelend dus als hij het niet schoonmaakt doe ik dat, maar niet zonder dat ik hem laat weten dat ik het kut vind dat hij geen poot uitsteekt. Wat de financiën betreft was ik ook gewoon bang dat een deurwaarder ook op mijn spullen beslag zou leggen, en ik had de eerste keer de hoop dat met 1 keer alles op de rit zetten hij wel verder kon en hij zijn lesje geleerd had.
Ga ik tever in wat ik nu voor hem doe? Op dit moment denk ik niet.
Hij bespreekt zijn problemen met zijn psycholoog die hem aanzet met zichzelf aan het werk te gaan, soms praten we daar wel over. Hij regelt nu zelf zijn financiën ook al weet ik van dat laatste dat het weer een puinzooi is. Vrijdag wordt de bewindvoering uitgesproken door de kantonrechter en hij moet daarvoor nog verklaringen van ouders regelen en zijn huidige administratie op orde maken. Geen idee of dat gaat lukken maar ik ga dat niet doen.
Wel vraag ik me soms af hoe het allemaal zo heeft kunnen gebeuren. Voor m'n gevoel ben ik er in meegesleurd en heb ik veel op de automatische piloot gedaan. Mogelijk meegesleurd door mezelf, of opgelegde morele verplichtingen. Pas nu kan ik terugkijken en uberhaupt overwegen of en hoe ik deze relatie wil voortzetten.
Wat vreselijk voor jullie beide!quote:
Ik heb geen vragen, maar wilde gewoon mijn verhaal kwijt.
Tja, wat doe je in zo'n soort geval? Ik kan je alleen maar héél veel sterkte wensen en voor je ex hoop
ik natuurlijk dat het tóch ooit weer beter zal gaan.
Veel succes vrijdag!quote:
[..]
Ik weet het niet goed. In eerste instantie dacht ik dat het allemaal wel meeviel, het begon met financiële problemen dus ik dacht van gewoon hup de schouders eronder en de financiën op orde maken en houden.
Ondertussen heb ik wel hem geld geleend, een tijdje onderhouden en heel veel geholpen met zijn financiën. Ik zag dat als een soort morele verplichting. Het lenen van geld daar ben ik redelijk snel mee gestopt. Maar ik vind het moreel niet okay om hem zonder eten te laten zitten omdat hij het niet kan betalen. Daarnaast vind ik een vuil huis vervelend dus als hij het niet schoonmaakt doe ik dat, maar niet zonder dat ik hem laat weten dat ik het kut vind dat hij geen poot uitsteekt. Wat de financiën betreft was ik ook gewoon bang dat een deurwaarder ook op mijn spullen beslag zou leggen, en ik had de eerste keer de hoop dat met 1 keer alles op de rit zetten hij wel verder kon en hij zijn lesje geleerd had.
Ga ik tever in wat ik nu voor hem doe? Op dit moment denk ik niet.
Hij bespreekt zijn problemen met zijn psycholoog die hem aanzet met zichzelf aan het werk te gaan, soms praten we daar wel over. Hij regelt nu zelf zijn financiën ook al weet ik van dat laatste dat het weer een puinzooi is. Vrijdag wordt de bewindvoering uitgesproken door de kantonrechter en hij moet daarvoor nog verklaringen van ouders regelen en zijn huidige administratie op orde maken. Geen idee of dat gaat lukken maar ik ga dat niet doen.
Wel vraag ik me soms af hoe het allemaal zo heeft kunnen gebeuren. Voor m'n gevoel ben ik er in meegesleurd en heb ik veel op de automatische piloot gedaan. Mogelijk meegesleurd door mezelf, of opgelegde morele verplichtingen. Pas nu kan ik terugkijken en uberhaupt overwegen of en hoe ik deze relatie wil voortzetten.
Ik vind het heel knap dat je afstand hebt kunnen nemen, ik persoonlijk vind dat moeilijk. Maar goed, mijn vriend leunt dan ook niet op mij qua financien en huishouden (eerder andersom, LOL). Ik probeer mijn vriend gewoon uit de weg te gaan zo nu en dan zodat hij niet zoveel kan zeiken, want ik ben vaak zijn uitlaatklep en dat maakt zijn situatie niet beter of zo.
Waarom wacht je tot vrijdag voor je besluit of je de relatie nog voort wil zetten? Of heb je je besluit al genomen? In mijn geval wederom een stuk simpeler, ik ben gek op hem en hij heeft zijn stoornis doorgaans redelijk onder controle. Het gaat pas mis als mijn familie op bezoek komt, als we op vakantie gaan etc. Mijn vriend betaalt zijn rekeningen maar hij heeft dan ook een andere angststoornis dan jouw vriend, denk ik. Er moet nog heel wat gebeuren voor ik mijn biezen pak.
Dat meegesleurd worden, dat snap ik wel. Eerst begrijp je niet zo goed wat er aan de hand is, dat wordt pas na een paar maanden tot een jaar echt duidelijk. Maar dan zit je al wel in een aantal patronen. Dus nogmaals, heel veel respect dat je het voor elkaar gekregen hebt dat je vriend op zichzelf woont, daarmee is al heel veel gewonnen voor jezelf, om maar niet te spreken over hem.
Resistance is futile.
Ik heb vroeger ook een paniek/angststoornis ontwikkeld, maar dat kwam door drugsgebruik. Ik weet hoe zij zich voelt, min of meer. Alleen heb ik wel ergens gelezen dat het op een gegeven moment in het leven wel wegtrekt of sterk vermindert. Ik heb nauwelijks nog last van. Blijf hopen, en als ze geneest, dan is jouw schuldgevoel ook niet meer 'nodig'.
|
|
