Zelf nu 3 maanden uit een 5 jarige relatie, het begon als ware liefde, elkaars steun en toe verlaten op de zwaarste momenten in mijn leven. o.a een grote ruzie met mijn ouders waardoor het contact nu verbroken is met mijn hele familie. Maar eindigde in ware hel...
het laatste jaar werkte ik heel erg hard om te kunnen studeren, mijn kamer te kunnen betalen, genoeg aandacht aan hem te kunnen geven en tussendoor even mijn vriendinnen te spreken ( 2 á 3x per jaar).
maar kreeg hier geen enkele waardering voor, hij zei "je doet de hele dag niks, ga iets nuttigs doen"
daarmee bedoelde hij niet studeren of werken, nee, het huishouden, terwijl ik bij zijn ouders in huis woonde en hij zelf NIKS deed... ook vond hij om dat ik "niks" deed, geen leuke dingen mocht doen en verbood mij alles.
ik vroeg hem hoe hij dat in de toekomst voor zich ziet, een huis met ons 2e, allebei 40u werken, wie doet dan het huishouden..??
nou ja om het verhaal kort en bondig te houden, mijn ego en vertrouwen in anderen was zo klein als een zandkorrel.. raakte in een depressie en kreeg alleen steun van vriendin, niet van hem of zijn familie, die vonden dat ik maar moest doorbijten.. ja.. tuurlijk
langzamerhand begon ik te denken, is dit het? een "echte"relatie, om elkaar geven, houden van en niet meer in de roze wolk zitten...
we maakten elkaar niet gelukkig dat was duidelijk.. alleen voor hem niet
na een maand stilte tussen ons beide heb ik de knoop door gehakt door te zeggen,
dit kan niet langer, we moeten iets veranderen..
conclusie, we zijn beter af zonder elkaar.
het is raar om na 5 jaar zonder elkaar door te leven,
maar eerlijk, ik heb er geen spijt van, we zijn allebei gelukkiger zo.
de fases van liefdes verdriet zijn bij mij in een rap tempo gegaan..
maar het rare is, toen ik op mijn diepste punt was heb ik iemand ontmoet.
Die eigenlijk mijn droomprins had kunnen zijn..
hij heeft de zelfde situaties meegemaakt als ik, hij kwam ook net uit een zeer lange relatie én we hielden van de zelfde dingen behalve qua muziek, bij luisterde alléén maar naar drum and base.. nou als dat het enige is kan ik daar wel mee leven...
ik vond het zeer fijn om iemand te hebben die me door zo'n zware periode heen kon helpen!
ik heb niet het idee dat ik hem "gebruikt" heb want dat is ook niet, we hebben elkaar geholpen door een moeilijke tijd en we zijn altijd eerlijk tegen elkaar geweest, over ons verleden, maar ook wat we willen in een relatie, in de toekomst.
nu is mijn vertrouwen in de mensen dicht om me heen sterker geworden, maar alle andere mensen vertrouw ik zo goed als niet.
over de fases van liefdes verdriet..
1. 3 maanden na dat het uit is voel ik me soms nog eenzaam en alleen... maar dan denk ik weer, ben beter af zonder hem..
2. ben ik van het weekend weer uit geweest, voor het eerst in 4 jaar tijd!! maar mijn ego is vooral gegroeid door de jongen die ik ontmoet heb, ik een nieuwe baan heb én mijn studie bijna af heb! én voel me zo vrij als een vogeltje!
3. tot inkeer komen, het leven gaat door en stopt niet omdat je relatie voorbij is!
4. na je dieptepunt klim je langzaam weer omhoog, en ziet de wereld er weer beter uit.. nou tja,
dat verschilt per dag! vooral als je weer eens iets tegen komt van je ex, of hem zelf tegen komt..
5. acceptatie, het accepteren dat je zonder hem wakker wordt, zonder hem thuis komt, je ei niet meer bij hem kwijt kan...maar weetje, je vriendinnen vinden het ook leuk om te weten hoe het met je gaat! ja je ligt alleen in bed.. maar dan kun je ook zelf bepalen hoe je ligt, en het HELE bed in beslag nemen, je bepaalt zelf wanneer je opstaat of ontbijt in bed..
je vriendinnen hebben een eigen leven, maar jij ook, sommige avonden ben je alleen, heerlijk, en sommige ben je met je vriendinnen/vrienden, heerlijk!
Geniet van je leven en doe de dingen die JIJ wilt! want het is uiteindelijk jouw leven, niet van een ander!