Andrea duikt op bij… Anton!
Het leek erop dat ANDREA van de aardbodem was verdwenen nadat ze uit UTOPIA werd weggestemd. Opmerkelijk voor een showgirl, zoals ANTON VELDKAMP haar in een eerder verhaal op deze pagina noemde. „Ik bleef uit beeld omdat ik na alle verhalen over mij bang was voor de reacties. Daarbij wilde ik Anton niet onnodig stress bezorgen, want dat is zo slecht voor zijn hart.”
Anton Veldkamp over zijn relatie met ex-Utopiaan Andrea: �Wat ik mooi aan ons vind, is dat we toch altijd weer bij elkaar komen. We vrezen allebei de eenzaamheid niet en zijn toch gabbers voor het leven. Foto: Mario Nap
Wie had dát gedacht? ANDREA TOLSON (53) en ANTON VELDKAMP (83) zijn terug bij elkaar! „Dat is beslist niet zonder slag of stoot gegaan”, vertelt Anton, die eerder op deze pagina harde woorden zei over de vrouw die hij nu opnieuw in zijn hart en in zijn armen heeft gesloten. „De dag nadat Andrea uit Utopia kwam, belde ze me op en kwam ze me na een controle in het ziekenhuis spontaan ophalen. Ik zag haar en hoewel ik natuurlijk hartstikke verdrietig was om hoe ze me eerder had laten zitten, was ik ontzettend blij om haar te zien. Ondanks de stevige gesprekken die erop volgden, is ze niet meer bij me weggegaan. Godzijdank.”
Het diepe verdriet waaraan de oud-fotograaf refereert, had te maken met een belofte die Andrea hem had gedaan, toen zijn gezondheid – Anton is zwaar hartpatiënt – hem ernstig in de steek liet. „Ze kwam voor een etmaal uit Utopia en beloofde mij huilend dat ze bij me terug zou komen”, vertelde Anton toen. „Maar ze kwam niet en was het ook nooit van plan geweest. Daar zat ik dan de ochtend erna, tevergeefs op haar te wachten met bloemen en koffie. Dat mag niemand mij aandoen. Níemand. Daarom maakte ik het uit.”
Andrea slaat haar ogen neer wanneer haar loze woorden te berde worden gebracht. „Ik heb grote fouten gemaakt”, erkent ze. „Nooit, maar dan ook nooit had ik Anton iets anders mogen voorhouden dan ik werkelijk van plan was. Toen ik die avond bij hem terug was gekeerd, zag ik met eigen ogen dat hij niet in orde was. Maar om nu te zeggen ’doodziek’, dat was het ook niet. Ik ken hem al veertien jaar en weet niet beter dan dat hij ernstige hartritmestoornissen heeft. En tóch kon ik hem op dat moment niet zeggen: ’Ik heb het zo naar mijn zin in Utopia, ik blijf liever.’ Op één of andere manier was ik bang voor zijn reactie, ik wilde hem niet teleurstellen denk ik. En om die reden beloofde ik iets wat ik niet waar ging maken. Niet goed, dat besef ik nu heel goed…”
Anton schiet zijn geliefde te hulp: „We hadden van tevoren afgesproken dat wát er ook zou gebeuren Andrea in Utopia zou blijven. Ik had haar zelfs gezegd: ’Als ik tussentijds de pijp aan Maarten geef, kom dan níet op mijn begrafenis.’ Waarom zou ze? De móóie jaren moet ze koesteren. Zo hebben we er altijd in gestaan. Neemt niet weg natuurlijk dat ik me flink in mijn hemd voelde gezet toen Andrea niet naar huis kwam. Want dat had ze me immers gezegd en dat was waarom ik zo vreselijk gekwetst was.”
Op haar beurt raakte Andrea ontzettend in de war van het verhaal in deze krant, waarin Anton haar aan de kant zette, die ze in Utopia onder ogen kreeg. „Wat ik toen niet goed heb gedaan, is het stuk niet nauwkeurig lezen. Ik zag de kop ’Anton dumpt Andrea’ en ik was woest! Ik ben dyslectisch waardoor het me moeite kost te lezen en omdat ik zo kwaad was, nam ik de tijd er helemaal niet voor. Ik verfrommelde uiteindelijk de krant en verbrandde hem. Zó door het lint was ik.”
De tijd erna bleven de twee – de een in zijn stacaravan aan het water in Landsmeer en de ander in de Utopia-bossen bij Crailo – boos op elkaar. Andrea: „Zelfs het gesprek tussen Anton en mij in Utopia heeft daaraan niets verbeterd. Anton wilde me toen niet eens omhelzen. Ik wist niet hoe ik het had! Daarna ben ik in een depressie geraakt, zonderde me steeds meer af van de groep. Dat heeft ook absoluut zijn weerslag op mijn contact met de anderen gehad. Ook ben ik een paar keer flink aan de borrel gegaan en heb toen dingen over Anton gezegd die ook niet oké waren. Ik stelde mezelf als slachtoffer op, dacht: ’Ik ben toch volgens iedereen een leugenaar? Dan kan ik ook wel zeggen dat hij me een keer een klap heeft verkocht.’ Opnieuw, niet goed natuurlijk… Maar ja, een mens doet in zijn woede soms gekke dingen.”
In Utopia keerden in haar laatste periode haar medebewoners zich tegen Andrea. Iets wat ze daar minder duidelijk zag dan nu. „Ik heb inmiddels alles kunnen lezen en terugzien. Ja, er waren kledingstukken verdwenen bij een inzamelingsactie. Het wordt op mij afgewenteld, maar er waren meerdere bewoners die iets hadden weggenomen. En ja, ik heb RUUD geen Ibuprofen maar Diazepam gegeven. Maar toen hij riep: ’Wat heb je me gegeven? Je probeert me te vergiftigen!’ sloeg ik dicht. Dan overvalt me de angst dat, als ik de waarheid zeg, mensen nóg bozer zullen worden. En dus zei ik: ’Het was Ibuprofen’. Ik probeerde het minder erg te maken. Terwijl ik wíst dat het Diazepam was, want dat slik ik altijd tegen de rugpijn, wanneer ik mijn maandelijkse periode heb. Weer: niet goed, ik weet het.”
Toch is het juist de furie in Andrea én haar fantasierijke natuur die een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Anton uitoefenen. „Andrea is lekker gek en altijd vrolijk”, zegt hij. „Ze is in de heer en danst dat het lijkt alsof niemand haar kan deren. Heerlijk, zo vrij. Ook heeft ze Indonesische roots en ja, áls dan eens de vlam in de pan slaat dan is er geen houden meer aan. Maar vergis je ook niet in mij hoor, ik ben ook geen gemakkelijke man. Ze heeft best wel wat met me te stellen zo nu en dan. Maar wat ik mooi aan ons vind, is dat we al vaker uit elkaar zijn geweest maar dat we toch altijd weer bij elkaar komen. We vrezen allebei de eenzaamheid niet en zijn toch gabbers voor het leven.”
„Of ik weer met haar samen ben omdat ik anders alleen overblijf? Ben je gék joh! Je gelooft trouwens toch ook niet dat we nu, na deze hele toestand met elkaar zijn uitgeknokt he? Het hoort bij ons om af en toe te ’ontploffen’. We zijn al weer op weg naar het volgende moment waarop er hier eentje de caravan uitstuift, om even zonder de ander op adem te komen. Toen Andrea uit Utopia kwam, hebben we twee dagen lang met zijn tweetjes een soort van ondergedoken gezeten aan de kust. Nou, dat was wat hoor. Twee héle dagen puin ruimen tussen twee mensen die elkaar tot op het bot hebben gekrenkt. Dat waren fikse gesprekken, maar het heeft ons nog sterker gemaakt.”
Maar Andrea, er was nog iemand die tijdens Utopia kenbaar maakte je nooit meer te willen zien: je dochter SOPHIA. Je zou haar op jonge leeftijd in de steek hebben gelaten.
„Ook ten aanzien van haar heb ik fouten gemaakt”, erkent Andrea. „Veel meer dan me lief is. Ik ga niet proberen haar op andere gedachten te brengen. En ik ga al helemaal niet met modder gooien. Haar vader is de beste die er is. SOPHIA is door hem geweldig opgevoed. Door omstandigheden heb ik inderdaad kansen laten liggen. Maar ik heb binnen mijn vermogen ook wel geprobeerd om dingen anders te laten verlopen. Ik vind het heel erg hoe alles is gelopen. Jammer. Het enige dat ik wil zeggen, is dat ik heel erg veel van Sophia houd.”
Hoe nu verder tussen jou en Anton?
Andrea: „We hebben de draad weer opgepakt en zoals Anton al zei: het is beter dan ooit tevoren. Utopia heeft me een spiegel voorgehouden. En wat ik erin gezien heb, is niet mis. Ik heb geleerd dat ik duidelijker moet zijn en niet moet schromen de waarheid te zeggen. Want daarmee jaag ik mensen die ik liefheb tegen me in het harnas. Het zal voor mij altijd een punt van aandacht blijven, want ik ben nu eenmaal iemand die de zaken graag mooier voorstelt dan ze zijn. Maar is dat zo erg?”
Anton wil graag terug naar Bonaire waar hij met Andrea eerder woonde. „We willen daar nu graag samen naartoe. Als mijn dochter FLEUR is geslaagd, gaat ze voor ons kijken voor een huis. Maar dat wordt geen landhuis hoor.”
Andrea: „Nee?”
Anton: „Nee, gewoon een lief huisje.”
Andrea: „Ach haha, ik blíjf een dromer. Zo lang we maar samen kunnen zijn!”
Bron: Telegraaf
NMNS: Taart Soury is geen probleem, die leg ik wel ergens vast in een keuken met wat rookgerei.
Muizen? Kleine harige opdonders met een kaas fixatie., en Lucie Ball die gillend op een tafel staat in een oudbollige tv serie. En een vaste PI is KUT !!!! NIET doen