Beide ouders overleden

Ik was 24 toen mijn moeder plotseling stierf en 32 toen ik afscheid moest nemen van mijn vader. Blijft moeilijk maar je leert er mee leven. Heb je broers/zussen? Ik heb gemerkt dat contact met mensen die je ouders hebben gekend en waarmee je herinneringen kunt ophalen erg belangrijk is om er mee om te gaan.

Ik mis mijn moeder nog bijna elke dag. Niet dat ik per se moet huilen maar ze is ook echt een gemis in mijn leven. Ik kan haar niets meer vragen of vertellen en ik heb meer dan eens de telefoon gepakt om haar te bellen voordat ik besefte dat die mogelijkheid er niet meer was. Ik heb nog wel een vader maar hij is heel anders dan mijn broer en ik en we hebben niet zo heel veel met hem. Ik merk dat veel mensen die mijn moeder missen juist mij opzoeken omdat ik heel veel op haar lijk qua uiterlijk en manier van doen. Dat voelt voor mij ook raar. Ik kan wel steun vinden bij mijn broer gelukkig. Mijn moeder had mijn oma op dezelfde leeftijd verloren en ze heeft haar haar hele leven gemist, dus ze kon mij waarschuwen voor mijn toekomstige gevoelens (ze had kanker en wist dat ze doodging).

Ik accepteer deze gevoelens. Ik besef dat ik haar zo mis omdat ik zoveel van haar hield. Dat is eigenlijk toch ook wel mooi. Zoveel mensen kennen de moederliefde die ik heb meegemaakt niet. Dus ik probeer dankbaar te zijn.

Heftig man! Not funny. In ieder geval veel sterkte.

Wel eens met een rouwtherapeut of psycholoog gesproken? Heeft mij iig na een heftige periode veel geholpen.

quote:

Op zondag 20 april 2014 13:45 schreef allhailthequeen het volgende:

[..]

Dat is ook jong inderdaad. Dat je ermee leert leven, herken ik inderdaad van het overlijden van mijn moeder. Langzaam maakt de pijn dan een beetje plaats voor mooie herinneringen. Helaas geen broertjes of zusjes waarmee ik het gevoel kan delen.

Dan zou ik proberen contact te houden met familie of vrienden/kennissen (van je ouders). Scheelt echt zoveel als je regelmatig toch nog over je ouders kunt praten met mensen die ze gekend hebben, zeker als de tijd voorbij gaat en je ouders steeds meer een herinnering worden voor de omgeving. Helaas begint de kring die mijn ouders hebben gekend (vrienden/kennissen van mijn ouders) nu zelf op de leeftijd te komen dat ze door ouderdom komen te overlijden dus sluiten mijn broer en ik nu eigenlijk weer een periode af.

Alhoewel ik mijn moeder nog heb is mijn vader op redelijk jonge leeftijd overleden (51) , ik was toen 25.
Beide ouders verliezen is inderdaad nog een stukje erger maar als het helpt: het slijt . Probeer je leven in te richten zoals je zelf wil en probeer er niet teveel bij stil te staan. Wellicht kan het je zelfs helpen meer van je leven te maken, dat was bij mij wel het geval. Veel dingen die ik anders mogelijk uit zou hebben gesteld heb ik nu juist wél gedaan omdat je beseft dat het leven zomaar ineens over kan zijn en niet iedereen 80+ wordt.

quote:

Op zondag 20 april 2014 13:45 schreef Vlier het volgende:
Ik mis mijn moeder nog bijna elke dag. Niet dat ik per se moet huilen maar ze is ook echt een gemis in mijn leven. Ik kan haar niets meer vragen of vertellen en ik heb meer dan eens de telefoon gepakt om haar te bellen voordat ik besefte dat die mogelijkheid er niet meer was. Ik heb nog wel een vader maar hij is heel anders dan mijn broer en ik en we hebben niet zo heel veel met hem. Ik merk dat veel mensen die mijn moeder missen juist mij opzoeken omdat ik heel veel op haar lijk qua uiterlijk en manier van doen. Dat voelt voor mij ook raar. Ik kan wel steun vinden bij mijn broer gelukkig. Mijn moeder had mijn oma op dezelfde leeftijd verloren en ze heeft haar haar hele leven gemist, dus ze kon mij waarschuwen voor mijn toekomstige gevoelens (ze had kanker en wist dat ze doodging).

Ik accepteer deze gevoelens. Ik besef dat ik haar zo mis omdat ik zoveel van haar hield. Dat is eigenlijk toch ook wel mooi. Zoveel mensen kennen de moederliefde die ik heb meegemaakt niet. Dus ik probeer dankbaar te zijn.

Zelfs na 25 jaar kan ik nog steeds een beetje jaloers zijn als ik dochters met hun moeder in de stad zie winkelen. Ik mis dat nog steeds. Bij mijn vader hebben we het meer kunnen afronden omdat hij eerst ziek werd, mijn moeder ging van het ene op het andere moment (echt binnen een paar minuten was ze overleden en ik was er niet bij) en ik heb eigenlijk nog steeds een beetje het gevoel dat ik mijn relatie met haar niet tot volle bloei heb zien komen in tegenstelling tot die met mijn vader.

[ Bericht 9% gewijzigd door trovey op 20-04-2014 14:07:23 ]

Toen ik 6 was overleed mijn vader (ongeluk), toen ik 22 was mijn moeder na een lang ziekbed. Mis vooral mijn moeder nog erg, na 31 jaar! Heb zelf inmiddels kinderen en blijf het erg jammer vinden dat ze dit allemaal niet mee kan maken. Ook voor mijn kinderen, aan de ouders van mijn man hadden/hebben ze niets... Je leert er inderdaad mee leven, ben er niet dagelijks mee bezig maar af en toe steekt het de kop even op.
Sterkte!

Sterkte man

Ik was 22 toen mijn moeder bijna drie jaar geleden overleed. Mijn vader leeft echter nog wel, al is de band die ik met hem heb niet heel goed. In mijn vriendengroep missen veel mensen een ouder, dus dat is een soort van geluk bij een ongeluk.

[ Bericht 3% gewijzigd door RipMcPants op 21-04-2014 23:30:14 ]

Mijn vader is in 2010 overleden, na een ziekte van bijna 5 jaar. Het gemis is enorm. Niet elke seconde van elke dag, dat heb ik niet meer, maar het feit dat hij er niet meer is doet op de gekste momenten ineens veel pijn. Ineens is daar dat besef, ten volle, dat hij er niet meer is, dat ik hem niet meer zie rondlopen, de telefoon op hoor nemen zoals hij dat altijd deed, etc etc.

Ja, dat is ontzettend kut. Maar ik ben dankbaar voor het feit dat hij mn vader was, en nog steeds is. Maar het blijft kut

Ik post morgen ook ff

Mijn vader is 5 maanden overleden ten gevolge van een paar jaar lange strijd (diverse hersentumoren/bloedingen). Mijn moeder heb ik nog.. (ik ben 23)

Ik moet eerlijk zeggen het gaat nog prima met me, dat had ik niet verwacht (we waren er op voorbereid, misschien helpt dat). Ik had een zeer goede band met mijn pa.. maar toch praat ik er liever totaal niet over. Mijn moeder integendeel dan weer wel.. met alle respect maar als ik bij haar ben vraag ik wel om het er niet steeds over te hebben..

Ik denk elke dag aan hem maar heb maar zelden momentjes dat ik het echt moeilijk heb, dat verbaasd me dan ook zeer.. heeft iemand dat ook?

quote:

Op maandag 21 april 2014 22:59 schreef ejvdb het volgende:
Mijn vader is 5 maanden overleden ten gevolge van een paar jaar lange strijd (diverse hersentumoren/bloedingen). Mijn moeder heb ik nog.. (ik ben 23)

Ik moet eerlijk zeggen het gaat nog prima met me, dat had ik niet verwacht (we waren er op voorbereid, misschien helpt dat). Ik had een zeer goede band met mijn pa.. maar toch praat ik er liever totaal niet over. Mijn moeder integendeel dan weer wel.. met alle respect maar als ik bij haar ben vraag ik wel om het er niet steeds over te hebben..

Ik denk elke dag aan hem maar heb maar zelden momentjes dat ik het echt moeilijk heb, dat verbaasd me dan ook zeer.. heeft iemand dat ook?

Wees daar wel voorzichtig mee bij je moeder, kan haar erg kwetsen en ik neem aan dat je dat ook niet wilt.

quote:

Op maandag 21 april 2014 23:06 schreef trovey het volgende:

[..]

Wees daar wel voorzichtig mee bij je moeder, kan haar erg kwetsen en ik neem aan dat je dat ook niet wilt.

Zij begrijpt dat ook hoor.. dus daar zit verder geen boosheid of iets in..

quote:

Op maandag 21 april 2014 23:07 schreef ejvdb het volgende:

[..]

Zij begrijpt dat ook hoor.. dus daar zit verder geen boosheid of iets in..

Ik hoop het voor je, je moeder kan zich ook groothouden om jou te ontzien, ze blijft je moeder.

quote:

Op maandag 21 april 2014 23:08 schreef trovey het volgende:

[..]

Ik hoop het voor je, je moeder kan zich ook groothouden om jou te ontzien, ze blijft je moeder.

Weet ook wel heel zeker dat dat goed zit

Ik was 2 toen mijn moeder overleed en 11 toen mijn vader overleed.
Ik ben nu 30 verdriet slijt wel maar het gemis blijft. Je kunt nooit meer iets aan ze vragen.
Bij mijn moeder heb ik dat minder omdat ik van haar niet zoveel weet behalve de foto's en de dingen van horen zeggen. Ik vind het wel erg jammer dat ze zo vroeg al is gegaan. Van wat ik heb gehoord moet het een hele lieve zorgzame vrouw zijn geweest.

Mijn ouders zijn binnen 1 jaar tijd overleden. Ik was destijds nog maar net 16/17 jaar oud. Eerlijk gezegd ben ik wel blij dat ze heen zijn gegaan. Ze waren beiden heel erg ziek en ik werd al op mijn tiende al voorbereid op hun dood, misschien dat het daardoor komt Het gemis is er wel. Ik kon al na een week huilen de draad weer oppakken. Ik had een zeer hechte band met mijn ouders. Daar ben ik blij mee geweest. En nu zes jaar later gaat het nog steeds uitstekend met me. Alleen praat ik niet graag over de dood van mijn ouders

Ik was 8 toen mijn vader overleed en 21 (1.5 jaar geleden) toen mijn moeder overleed. Ik denk nogsteeds iedere dag aan mijn moeder en ik vind het ook erg jammer dat ze mij nooit ''echt'' heeft kunnen zien opgroeien. Ben een paar maanden na haar dood naar de VS verhuist en heb nu net mijn eigen huis gekocht samen met mijn vriend. Dat soort dingen denk ik wel vaak aan. Ook tijdens het winkelen vind ik het soms best wel moeilijk, eerst deed ik dat bijna altijd samen met mijn moeder, nu vaak alleen.

Ik moet wel zeggen dat ik een beetje hard ben geworden. Als ik mensen met bepaalde feestdagen iets over hun opa of oma posten op FB dat ze ze zo missen heb ik vaak zoiets van stel je niet zo aan

Mijn ouders leven allebei nog, het lijkt me vreselijk om ze te verliezen.
Ik kan dus niet mee praten maar ik wil iedereen veel sterkte wensen! Het lijkt me een enorm gemis.

quote:

Op zondag 20 april 2014 17:32 schreef hboboy het volgende:
Sterkte man

Ik ben mijn vader verloren toen ik 6 was en mijn moeder in februari dit jaar precies op haar 60e verjaardag aan kanker. Zelf ben ik nu net 25.

Mijn vader kende ik natuurlijk niet zo goed, het was die man die mij 's ochtends een kus gaf met prikkelbaard en dan naar zijn werk ging. Hij heeft een hartaanval gehad ergens in een Duitse trein op weg naar een MEGA zakendeal.

Mijn moeder kreeg in augustus van 2013 te horen dat zij in een terminaal stadium was van dikkedarmkanker wat helaas op het moment van diagnose al uitgezaaid was naar haar lever, nieren en longen.
Het hele verloop van de ziekte die uiteindelijk in februari dit jaar van mijn moeder won hebben wij als gezin zeer intensief meegemaakt. Het einde was dan ook, vreselijk. Ik krijg alweer paniek als ik er aan denk.

Ik ben met mijn vriendin 2 maanden later geëmigreerd naar Noorwegen - zij is Noors.

Hier een psycholoog benaderd. Slapen gaat 's nachts vaak niet goed, overdag vaak bevende handen en een "niet aanwezige" indruk volgens mijn vriendin.
Na een aantal sessies gaat het weer wat beter. Praten met vriendin, die ook bij het einde aanwezig was helpt natuurlijk ook enorm.

Voor alle in hetzelfde schuitje, sterkte! Probeer te genieten van alles om je heen - jullie hebben het zelf gezien, het leven is te kort om er niet van te genieten.

Ik was 15, bijna 16, toen mijn vader op 46-jarige leeftijd overleed aan kanker. Ondertussen ben ik bijna 23 (komende maandag is het precies 7 jaar geleden) en ik merk dat ik nog steeds een heleboel niet verwerkt heb. Ik ben altijd koppig door blijven gaan met mijn opleiding ed, en merk de laatste 2 jaar dat ik mezelf nooit de ruimte heb gegeven om echt mijn gevoelens te ervaren. Op dit moment durf ik nog niet zo goed daar iets mee te doen omdat ik bang ben voor wat er uit gaat komen terwijl ik aan het afstuderen ben, maar ik ben wel van plan om na mijn opleiding in therapie te gaan.

In het dagelijks leven slijt de pijn inderdaad, maar met elke bruiloft waar ik bij ben staan de tranen in mijn ogen omdat mijn vader me nooit weg zal kunnen geven. Straks heb ik een diploma uitreiking, en mist hij die. Op zulke momenten blijft het heel lastig, Ook met mijn vriend nu vind ik het heel moeilijk dat hij mijn vader nooit gekend heeft, terwijl die zo belangrijk voor mij is en was.

Aan de andere kant troost ik mezelf met de gedachte dat ik wel een heerlijke, vrolijke en liefdevolle jeugd heb gehad. Liever zo dan dat mijn ouders op mijn 15de gescheiden waren na jarenlange ruzies in huis.

Maargoed, als je vraag is hoe ik met de gevoelens omga kan ik je geen nuttig antwoord geven denk ik. Ik stop alles weg, weiger het onder ogen te zien. Op de korte termijn werkt dat prima, maar omdat ik weet dat dit uiteindelijk niet werkt ga ik straks dus in therapie. Ik heb zelf namelijk vrij weinig controle over het wegstoppen van die emoties, over het muurtje dat ik bouw. Het is mijn veiligheidsmechanisme wat vanzelf in werking treed wanneer ik bang ben mensen kwijt te raken etc. Die controle wil ik terug krijgen, dat muurtje wil ik omver gooien, daarom ga ik hulp zoeken.

quote:

Op dinsdag 22 april 2014 23:09 schreef IrCute het volgende:
Ik was 8 toen mijn vader overleed en 21 (1.5 jaar geleden) toen mijn moeder overleed. Ik denk nogsteeds iedere dag aan mijn moeder en ik vind het ook erg jammer dat ze mij nooit ''echt'' heeft kunnen zien opgroeien. Ben een paar maanden na haar dood naar de VS verhuist en heb nu net mijn eigen huis gekocht samen met mijn vriend. Dat soort dingen denk ik wel vaak aan. Ook tijdens het winkelen vind ik het soms best wel moeilijk, eerst deed ik dat bijna altijd samen met mijn moeder, nu vaak alleen.

Ik moet wel zeggen dat ik een beetje hard ben geworden. Als ik mensen met bepaalde feestdagen iets over hun opa of oma posten op FB dat ze ze zo missen heb ik vaak zoiets van stel je niet zo aan

Erg jammer. Heb ik gelukkig niet, ik kan me juist beter inleven in mensen die zeggen dat ze iemand missen.

quote:

Op donderdag 24 april 2014 13:04 schreef trovey het volgende:

[..]

Erg jammer. Heb ik gelukkig niet, ik kan me juist beter inleven in mensen die zeggen dat ze iemand missen.

Bij opa's en oma's heb ik dat ook wel een beetje hoor. Die zijn bij mij ook allemaal overleden, dus heb van de mensen waar ik van afstam alleen nog maar mijn moeder over. Bij mij is het wel alleen een gedachte die door mijn hoofd schiet, niet echt de mening waar ik aan vast hou ofzo. Ik heb dat vooral als mensen hun vader verliezen wanneer die vader 70+ is en zij zelf ook al kinderen hebben enzo. Dat ik dan denk 'nou, je hebt hem wel veel langer gehad dan ik de mijne'. Maar dan realiseer ik me ook altijd meteen weer dat het niet zo werkt.

quote:

Op donderdag 24 april 2014 13:35 schreef AlbinoBambi het volgende:

[..]

Bij opa's en oma's heb ik dat ook wel een beetje hoor. Die zijn bij mij ook allemaal overleden, dus heb van de mensen waar ik van afstam alleen nog maar mijn moeder over. Bij mij is het wel alleen een gedachte die door mijn hoofd schiet, niet echt de mening waar ik aan vast hou ofzo. Ik heb dat vooral als mensen hun vader verliezen wanneer die vader 70+ is en zij zelf ook al kinderen hebben enzo. Dat ik dan denk 'nou, je hebt hem wel veel langer gehad dan ik de mijne'. Maar dan realiseer ik me ook altijd meteen weer dat het niet zo werkt.

Ik begrijp het wel hoor maar je kunt zo moeilijk in iemands hoofd kijken. Ik heb wel eens iemand horen zeggen tegen iemand die zijn moeder op hoge leeftijd had verloren dat hij haar toch zo lang had gehad in zijn leven, denk niet dat dat de goede opmerking was als je iemand condoleert op de crematie ook al was het ongetwijfeld goed bedoeld van die persoon, verdriet blijft helaas verdriet of iemand nu 50 was toen hij/zij stierf of 96....het is alleen waarschijnlijk uiteindelijk iets makkelijker te accepteren voor de achterblijvers omdat iemand heel lang heeft geleefd.

quote:

Op donderdag 24 april 2014 20:07 schreef trovey het volgende:

[..]

Ik begrijp het wel hoor maar je kunt zo moeilijk in iemands hoofd kijken. Ik heb wel eens iemand horen zeggen tegen iemand die zijn moeder op hoge leeftijd had verloren dat hij haar toch zo lang had gehad in zijn leven, denk niet dat dat de goede opmerking was als je iemand condoleert op de crematie ook al was het ongetwijfeld goed bedoeld van die persoon, verdriet blijft helaas verdriet of iemand nu 50 was toen hij/zij stierf of 96....het is alleen waarschijnlijk uiteindelijk iets makkelijker te accepteren voor de achterblijvers omdat iemand heel lang heeft geleefd.

Oh ik zeg het ook nooit! Ik denk het alleen. Ik zeg nu juist alleen maar hoe erg het voor ze is, omdat ik uit eigen ervaring weet dat die 'troostende gedachtes' op dat moment geen enkel verschil maken. Dan is het gewoon even heel erg kut.

quote:

Op donderdag 24 april 2014 20:10 schreef AlbinoBambi het volgende:

[..]

Oh ik zeg het ook nooit! Ik denk het alleen. Ik zeg nu juist alleen maar hoe erg het voor ze is, omdat ik uit eigen ervaring weet dat die 'troostende gedachtes' op dat moment geen enkel verschil maken. Dan is het gewoon even heel erg kut.

Blijft het inderdaad.

Probeer het kort te houden... Ben nu 4.5 jaar geleden mijn moeder verloren aan kanker, en 2 jaar terug mijn vader gevonden die een eind aan zen leven had gemaakt. Roerige jeugd, gescheiden ouders, veel shit. Ben nu zelf bijna 25.

Wat betreft gevoelens, ik ben in een heel erg diep dal geweest maar ben er uiteindelijk ook wel zélf uit gekomen. Praten is zeker een belangrijke factor hierin, deel je gevoelens, wissel je ervaringen uit met lotgenoten. Tot op zekere hoogte lukt dat best goed, maar hoe vaak vind je nou werkelijk wezen? En wezen van je eigen leeftijd? Én dan nog, al heb je ze wel gevonden, erover praten is ook niet alles oplossend.

Ik merk dat mijn zusje en ik een andere aanpak hanteren. Zij is een echte filosoof geworden, gedichten, uiteenzettingen op FB, ze denkt vooral heel erg veel en zoekt op die manier een weg. Ik heb ook zo'n soort periode gehad maar jezus wat is dat vermoeiend zeg. Het heeft me destijds wel veel geholpen om erover te posten maar ik ervaar er nu weinig steun meer uit, het kost me vooral veel energie.

Nu ga ik zelf meer op een aanvaardende manier met mijn ervaringen om. Ik probeer niet alles te beoordelen, te onderzoeken of meteen te delen. Ik ervaar nu meer, ik voel en kijk wat iets met mij doet. Alles wat er is mág er zijn. Wegstoppen werkt uiteindelijk niet, maar denken ook niet perse. Soms helpt de tijd en laat dat nou net één van de dingen zijn waar je niks mee kan doen.

Met regelmaat heb ik nog wel last van stemmingswisselingen, soms om niks. Dan worden je gevoelens als je niet oppast je gedachten de baas en daar heb ik niet zo een oplossing voor. Praten helpt dan niet, sporten niet, drinken niet, drugs niet... Gelukkig word ik wel vaak beter wakker dan dat ik op zo'n moment ga slapen.

Eigenlijk wil ik ook een ander punt ter sprake brengen. Namelijk niet hoe ga je met je gevoelens om, maar hoe merk je dat het verlies van je ouders je leven verder beïnvloedt?

Waar ik zelf echt regelmatig tegen aan loop, op zowel school, stage als op mijn werk, is het feit dat ik mijn verwachtingen redelijk hoog liggen en het erg vaak voorkomt dat mensen gewoon moeilijk doen om niets. Ik was zelf al geen moeilijk persoon, maar na mijn confrontaties met de dood al helemaal niet meer. Ik heb er simpelweg gewoon geen tijd voor. Ben vrij direct, niet perse hard maar kan me wel voorstellen als dat voor anderen zo overkomt. Mja.. ik vind het gewoon zonde om mijn tijd te verdoen met niksen, de tijd die ik heb is gewoon erg kostbaar.

Het is dan ook vooral dat ik "last" heb van het feit dat ik totaal anders in het leven sta dan de gemiddelde persoon, niet zozeer mijn verdriet wat uit mijn verleden voort komt.

Ik sta makkelijker in het leven en merkte na het overlijden van mijn moeder dat de rest van mijn volwassen worden heel snel ging. Na het overlijden van mijn vader werd ik zelf chronisch lichamelijk ziek, dat heeft het eerste alleen nog maar meer versterkt. Ik kan me niet zo druk meer maken over al die dingen waarover andere mensen zitten te stressen en ik hoop alleen dat het me lukt om mijn beide ouders voorbij te streven qua leeftijd, moet toch kunnen alhoewel het lijf dan weer niet zo meewerkt.

Ik sta er juist een beetje andersom in, dat ik soms denk 'maar waarom zou ik moeite doen, iedereen gaat toch dood, dus ik ook'. Ik merk dat dood voor mij een vanzelfsprekend iets is geworden, door het aantal mensen wat ik verloren heb. En dan vind ik het juist weer heerlijk om mezelf af te leiden met simpele en materialistische dingen. Even mijn gedachten uitzetten en net doen alsof ik een 'normale' 22-jarige ben.

Ik wil dus vooral genieten van het niks doen, ipv constant me druk maken om wat ik nog 'moet'.

quote:

Op donderdag 24 april 2014 22:28 schreef Cocktailprikker het volgende:
Probeer het kort te houden... Ben nu 4.5 jaar geleden mijn moeder verloren aan kanker, en 2 jaar terug mijn vader gevonden die een eind aan zen leven had gemaakt. Roerige jeugd, gescheiden ouders, veel shit. Ben nu zelf bijna 25.

Wat betreft gevoelens, ik ben in een heel erg diep dal geweest maar ben er uiteindelijk ook wel zélf uit gekomen. Praten is zeker een belangrijke factor hierin, deel je gevoelens, wissel je ervaringen uit met lotgenoten. Tot op zekere hoogte lukt dat best goed, maar hoe vaak vind je nou werkelijk wezen? En wezen van je eigen leeftijd? Én dan nog, al heb je ze wel gevonden, erover praten is ook niet alles oplossend.

Ik merk dat mijn zusje en ik een andere aanpak hanteren. Zij is een echte filosoof geworden, gedichten, uiteenzettingen op FB, ze denkt vooral heel erg veel en zoekt op die manier een weg. Ik heb ook zo'n soort periode gehad maar jezus wat is dat vermoeiend zeg. Het heeft me destijds wel veel geholpen om erover te posten maar ik ervaar er nu weinig steun meer uit, het kost me vooral veel energie.

Nu ga ik zelf meer op een aanvaardende manier met mijn ervaringen om. Ik probeer niet alles te beoordelen, te onderzoeken of meteen te delen. Ik ervaar nu meer, ik voel en kijk wat iets met mij doet. Alles wat er is mág er zijn. Wegstoppen werkt uiteindelijk niet, maar denken ook niet perse. Soms helpt de tijd en laat dat nou net één van de dingen zijn waar je niks mee kan doen.

Met regelmaat heb ik nog wel last van stemmingswisselingen, soms om niks. Dan worden je gevoelens als je niet oppast je gedachten de baas en daar heb ik niet zo een oplossing voor. Praten helpt dan niet, sporten niet, drinken niet, drugs niet... Gelukkig word ik wel vaak beter wakker dan dat ik op zo'n moment ga slapen.

Eigenlijk wil ik ook een ander punt ter sprake brengen. Namelijk niet hoe ga je met je gevoelens om, maar hoe merk je dat het verlies van je ouders je leven verder beïnvloedt?

Waar ik zelf echt regelmatig tegen aan loop, op zowel school, stage als op mijn werk, is het feit dat ik mijn verwachtingen redelijk hoog liggen en het erg vaak voorkomt dat mensen gewoon moeilijk doen om niets. Ik was zelf al geen moeilijk persoon, maar na mijn confrontaties met de dood al helemaal niet meer. Ik heb er simpelweg gewoon geen tijd voor. Ben vrij direct, niet perse hard maar kan me wel voorstellen als dat voor anderen zo overkomt. Mja.. ik vind het gewoon zonde om mijn tijd te verdoen met niksen, de tijd die ik heb is gewoon erg kostbaar.

Het is dan ook vooral dat ik "last" heb van het feit dat ik totaal anders in het leven sta dan de gemiddelde persoon, niet zozeer mijn verdriet wat uit mijn verleden voort komt.

Ik herken dit wel. Zelf een klote periode doorgemaakt: zus overleden aan kanker (36), vader (71) opgenomen met Alzheimer na jarenlang gekloot en mantelzorg. Ik (28 inmiddels) ben nu aan het afstuderen maar ik ben eigenlijk even op. Vraag me soms wel eens af hoe ik in godsnaam mijn resterende 50 jaar door moet komen. Het voelt allemaal zo zinloos: je wordt geboren en gaat dood. En die dood speelt nu al 5 jaar onafgebroken een prominente rol in mijn leven doordat mijn hele gezin aan het wegvagen is.

Ben ook wel bang om alleen en eenzaam stuurloos in een aftands woninkje te eindigen, een schim van de persoon die ik ooit was... want ik ben al veranderd, minder positief, onbezonnen en optimistisch. En je hebt wel een strijdbare houding nodig in het leven.

Ik herken de als mensen helemaal van slag zijn van het overlijden van hun opa of oma. Ik heb oude ouders en heb deze dus nooit gekend. Dat voelt af en toe best hard.

Een drie jaar oud topic? Seriously?

quote:

Op woensdag 12 april 2017 09:18 schreef Llotyhy het volgende:
Een drie jaar oud topic? Seriously?

Ik herkende me erin (a)

Wat vreselijk om te moeten lezen hoe jullie je ouder(s) zo missen. Ik wens jullie heel veel sterkte en geduld toe.
Ik ken iemand die haar moeder op een jonge leeftijd kwijtraakte en niet kon rekenen op haar vader. Sindsdien is ze altijd "onderweg". Ze is net een reiziger en kan nergens een basis vinden. Heel naar om te zien maar voor haar is het een manier van overleven. Ze heeft ook nooit therapie gehad.

quote:

Op woensdag 12 april 2017 09:18 schreef Llotyhy het volgende:
Een drie jaar oud topic? Seriously?

Who gives a fuck? Misschien hebben anderen steun aan deze teksten?

quote:

Op zondag 11 juni 2017 14:11 schreef Stimorol- het volgende:

[..]

Who gives a fuck? Misschien hebben anderen steun aan deze teksten?

En zo is het!

Moeder had psychische problemen en kreeg kanker, vader zag het niet meer zitten en heb ik toen dood in de schuur aangetroffen. Ma kwam thuis en nam het huis in in verwarde toestand.

Ben toen uit huis gezet en veel ellende/problemen meegemaakt. Mij en m'n zus hebben toen ook weleens gehoopt dat m'n moeder erachteraan ging.

Zat in een huis voor jongeren die begeleiding nodig hadden op zichzelf te wonen en was dat jaar enorm depressief (was in 2010 en net 18 gelukkig anders werd het een pleeggezin). In een molen met bemiddelingen tussen mij en m'n ma en psychologen.

Ik ben m'n studie gestopt en naar familie in het buitenland gegaan. En thank god die hebben echt een boost gegeven. Nieuwe omgeving, vertrouwde verhalen, voelde alles aan. (familie is erg belangrijk in dit geval, hoewel de familie van m'n moeder in zo'n zieligheidsloop blijft hangen en ik erg ongemakkelijk wordt daardoor).

Daarna ben ik via een oude vriend van m'n pa aan een woning gekomen in Nederland weer, studie opgepakt en keihard gewerkt via bijbaan, studie en studentenleven om maar bezig te zijn, aansluiting te vinden en waardering. Ik ben nu 25 en heb nu gelukkig iets spaargeld, overzicht en minder stress.

Over de situatie met m'n vader heb ik er redelijk overheen gezet, m'n moeder is een lastig hoofdstuk en ben selectief met bepaalde familieleden om mij heen. Ik kan heel vrolijk en opgewekt doen bij nieuwe mensen omdat ik eigenlijk soms smeek om aandacht en attentie, maar een relatie onderhouden gaat lastig (kan mij moeilijk volledig openen, vertrouwen en zit nog erg in een flow van zelf bewijzen voor m'n draai te vinden).

Als iemand een meet-up wil doen met mede alleenstaande jongeren, roep maar PB.. (zie dat veel ~25 jaar voorbij komt).

Edit - drie jaar oud topic. Had ik niet gezien.

[ Bericht 91% gewijzigd door Budapestenaar op 11-06-2017 18:22:28 ]

quote:

Op woensdag 12 april 2017 04:22 schreef Mishu het volgende:

[..]

Ik herken dit wel. Zelf een klote periode doorgemaakt: zus overleden aan kanker (36), vader (71) opgenomen met Alzheimer na jarenlang gekloot en mantelzorg. Ik (28 inmiddels) ben nu aan het afstuderen maar ik ben eigenlijk even op. Vraag me soms wel eens af hoe ik in godsnaam mijn resterende 50 jaar door moet komen. Het voelt allemaal zo zinloos: je wordt geboren en gaat dood. En die dood speelt nu al 5 jaar onafgebroken een prominente rol in mijn leven doordat mijn hele gezin aan het wegvagen is.

Ben ook wel bang om alleen en eenzaam stuurloos in een aftands woninkje te eindigen, een schim van de persoon die ik ooit was... want ik ben al veranderd, minder positief, onbezonnen en optimistisch. En je hebt wel een strijdbare houding nodig in het leven.

Ik herken de als mensen helemaal van slag zijn van het overlijden van hun opa of oma. Ik heb oude ouders en heb deze dus nooit gekend. Dat voelt af en toe best hard.

Ik herken wat je schrijft. Na een relatiebreuk nu bijna drie jaar geleden heb ik me ook nooit meer helemaal hetzelfde gevoeld. In de tussentijd nog wel wat andere ellende meegemaakt. Heb al lange tijd het gevoel dat mijn batterijtje een beetje leeg is en ook niet meer wil opladen. En bang om eenzaam en alleen te eindigen ben ik ook. Toch ervaar ik het leven niet als zinloos. We gaan allemaal dood, maar het gaat juist om de dingen die je meemaakt voordat je lichtje dooft. Helaas zijn vervelende dingen daar ook een onderdeel van. Ik probeer daarom te genieten van kleine dingen en weg te blijven van dingen die 'moeten', maar waar ik zelf niks aan heb.

Heel veel sterkte!

quote:

Op donderdag 13 april 2017 21:56 schreef Hedera het volgende:
Wat vreselijk om te moeten lezen hoe jullie je ouder(s) zo missen. Ik wens jullie heel veel sterkte en geduld toe.
Ik ken iemand die haar moeder op een jonge leeftijd kwijtraakte en niet kon rekenen op haar vader. Sindsdien is ze altijd "onderweg". Ze is net een reiziger en kan nergens een basis vinden. Heel naar om te zien maar voor haar is het een manier van overleven. Ze heeft ook nooit therapie gehad.

wat bedoel je? dat ze zo vaak mogelijk reist? Heeft ze wel een woning, een thuisbasis?
Wat doet ze voor werk dan?
Of bedoel je dat ze echt een zwervend bestaan leidt?