(Aanstaande) Docenten Topic Deel XXXVI

Onhandige situaties..

quote:

Op dinsdag 22 april 2014 22:25 schreef Baba-O-Riley het volgende:

[..]

Ik heb een 3TL-klas van 32; twee jaar geleden had ik een 3-kader en een 4-kader van 30. Kun je ook je lol op. Begrijp ook niet dat ze die klassengroottes niet eens aan de kaak stellen en daar eens algemene normen voor stellen. Basis/kader maximaal 20 en tl maximaal 25 of zo. Hoef je tenminste die leerlingen niet met een schoenlepel in een lokaal te proppen.

Als de PvdA nu had ingestemd met de opdracht voor de Rekenkamer om de besteding van het onderwijsbudget door scholen te onderzoeken dan zouden we een flinke stap verder zijn.

Mja, nu weer even van de politieke discussies naar de werkvloer: hoe ziet het eindexamengala er bij jullie uit sinds de nieuwe alcohol- en rookwet?

quote:

Op zaterdag 26 april 2014 15:14 schreef Baba-O-Riley het volgende:
Mja, nu weer even van de politieke discussies naar de werkvloer: hoe ziet het eindexamengala er bij jullie uit sinds de nieuwe alcohol- en rookwet?

geen eindexamengala bij ons. wel een schoolbreed eindfeest buiten school. afspraak dat er voor 23 u sowieso geen drank geschonken wordt.

daar liggen altijd blaastests bij de entree, als een ll aangeschoten overkomt of ruikt moeten ze blazen en dan kan de entree geweigerd worden. roken binnen mocht al nooit, buiten wordt niet gehandhaafd. voorheen kregen de 16+ ers een bandje waarmee ze na 23 u drank mochten kopen, maar nu worden dat de 18+ers denk ik, of het gebeurt helemaal niet meer. ik vermoed het laatste. de surveillerende docenten houden ook in de gaten wie met wat voor drank rondloopt.

quote:

Op zaterdag 26 april 2014 15:39 schreef kwakz0r het volgende:

[..]
voorheen kregen de 16+ ers een bandje waarmee ze na 23 u drank mochten kopen, maar nu worden dat de 18+ers denk ik, of het gebeurt helemaal niet meer. ik vermoed het laatste

En vooral in dat laatste ben ik geïnteresseerd. Bij ons was het gala dit jaar voor de eerste keer helemaal alcoholvrij, ook voor leerlingen die 18 jaar en ouder waren. Wat voor de leerlingen hét feest der feesten had moeten worden, werd daardoor een anticlimax. Dus ik wil gewoon eens weten hoe dat "alcoholvrije schoolfeestbeleid" op andere scholen heeft uitgepakt..

quote:

Op zaterdag 26 april 2014 15:44 schreef Baba-O-Riley het volgende:

[..]

En vooral in dat laatste ben ik geïnteresseerd. Bij ons was het gala dit jaar voor de eerste keer helemaal alcoholvrij, ook voor leerlingen die 18 jaar en ouder waren. Wat voor de leerlingen hét feest der feesten had moeten worden, werd daardoor een anticlimax. Dus ik wil gewoon eens weten hoe dat "alcoholvrije schoolfeestbeleid" op andere scholen heeft uitgepakt..

tsja, examenkandidaten komen vaak toch niet echt op dat feest voor het feesten, maar om gedag te zeggen. meestal gaan ze daarna nog de stad in. sommigen komen helemaal niet. er is niet echt een traditie qua eindexamengala (ook omdat drie jaar geleden er nog maar 2,5 eindexamenklas was ongeveer). het grote gala is met kerst, dat is altijd druk bezocht, alcoholvrij, voor de bovenbouw ook, en ook dan gaan ze aan t einde met elkaar nog de stad in.

quote:

Op zaterdag 26 april 2014 15:14 schreef Baba-O-Riley het volgende:
Mja, nu weer even van de politieke discussies naar de werkvloer: hoe ziet het eindexamengala er bij jullie uit sinds de nieuwe alcohol- en rookwet?

Bij ons is het examengala wel echt een happening. Zo'n beetje iedereen komt, bijna alle meiden in het lang, jongens in smoking, van docenten tot VMBO leerlingen. Zo'n 600 leerlingen in totaal M4/H5/V6

Volgens de nieuwe wet- en regelgeving mogen de leerlingen onder de 18 natuurlijk niet meer drinken. Dit resulteerde erin dat er een behoorlijk aantal leerlingen is gaan indrinken van tevoren. Enkele leerlingen hebben nog net de voordeur van de discotheek gehaald waar het gala werd gevierd en konden toen met papa en mama direct weer mee naar huis.

Uiteindelijk waren de regels van tevoren; geen drank onder de 18, vanaf 18 een bandje en alleen licht-alcoholisch. Kom je zichtbaar aangeschoten / dronken aan dan blazen en geen toegang tot het feest.

In de praktijk hebben we ruim 15 heupflacons met whiskey/wodka enz. in beslag genomen die vrolijk in het rond gingen over de cola en is er ook door de leerlingen onder de 18 stiekem best wel wat weggezet

Ik kan er niet zo wakker van liggen, het was een gezellig feest en het aantal incidenten was - afgezien van wat straalbezopen indrinkers - nagenoeg nul.

quote:

Op dinsdag 22 april 2014 23:45 schreef Claudia_x het volgende:
- In het onderwijs wordt niet vaker in de avonduren of in de weekeindes gewerkt en er worden niet meer overuren gewerkt.

Dat heb ik ook weleens gelezen en ik geloof best dat dat klopt als je sec naar het aantal uren kijkt. Maar het gaat er natuurlijk om wat voor uren. Vraag me om morgen de hele dag te wandelen, de drie dorpen die ik tegenkom rustig in me op te nemen en aandachtige gesprekken aan te knopen met de twee mensen die langs mijn route op bankjes zitten: dat lukt prima. Moet ik een dag lang op pittig tempo joggen, de vijftien dorpen die ik passeer goed in me opnemen en diepe gesprekken voeren met acht bankjeszitters, dan wordt het een ander verhaal, met precies evenveel uren. En dat heeft ook impact op hoe ik m'n avond doorbreng, op hoe tevreden ik ben over m'n werkdag, en, na een week met vijf van zulke dagen, hoe ik er in het weekend aan toe ben

Zoals in die onderzoeksgegevens ook naar voren komt: de emotionele belasting is hoog.

De Groene Amsterdammer heeft een onderwijsspecial. Kan ik jullie allemaal van harte aanbevelen: echt fijn leesvoer.

quote:

Op woensdag 30 april 2014 00:11 schreef Franny_G het volgende:
Zoals in die onderzoeksgegevens ook naar voren komt: de emotionele belasting is hoog.

De Groene Amsterdammer heeft een onderwijsspecial. Kan ik jullie allemaal van harte aanbevelen: echt fijn leesvoer.

ah daar zal ik blendle even voor aanslingeren dan!

quote:

Op woensdag 30 april 2014 00:11 schreef Franny_G het volgende:
Zoals in die onderzoeksgegevens ook naar voren komt: de emotionele belasting is hoog.

Precies. Ik ben ervan overtuigd dat het de meeste docenten er niet om gaat dat ze te veel moeten werken of dat ze te weinig betaald krijgen. Onderwijs geven is gewoon zwaar. Het is vast niet voor iedereen even zwaar, bijvoorbeeld omdat de een geroutineerder is dan de ander, maar in essentie is het emotioneel belastend om voor een (grote) klas te staan.

De hele onderwaarderingskwestie gaat er wat mij betreft vooral om dat dit simpele gegeven nauwelijks onderkend wordt. Maak je het salaris van een docent hoger, dan los je dus ook niet echt iets op. Ja, je neemt een van die randfactoren weg die maken dat de frustratie van docenten hoog is: pappen en nathouden.

Ik ben me de laatste tijd aan het verdiepen in (Amerikaanse) universiteiten die hun onderwijs anders aanpakken dan het gangbare, massale, op tentamencijfers gerichte systeem. Zelfs bij studenten zie ergens diep van binnen nog een sprankje enthousiasme van waaruit ze een opleiding zouden kunnen doorlopen, intrinsieke in plaats van extrinsieke motivatie. Maar wat nodig is voor zo'n alternatief systeem is heel duidelijk en tegelijkertijd heel onmogelijk: minder studenten op één docent, en dus véél meer geld. Hoe gaan we in vredesnaam aan dat geld komen?

Het Rathenau instituut heeft net een aardig rapport uitgebracht over de toekomst van de universiteit. Ook daarin wordt aangestipt dat een van de grote vragen voor de toekomt wordt wie het onderwijs gaat betalen. Ik ben benieuwd of er iets of iemand is met een visie daarop. Wordt daar in De Groene Amsterdammer ook op ingegaan?

Je kunt kleinere klassen maken door per leerling minder uren in te roosteren en deze uren effectiever te maken. Meer zelfstudie/eigen verantwoordelijkheden dus... Wat weer niet alle kids aankunnen natuurlijk.
Probleem-gestuurd onderwijs in maastricht is hier een goed voorbeeld van.....

Wat ik me de laatste tijd weleens afvraag, is het volgende. Mijn kinderen zijn nog heel klein, 2 en 4, maar bij beiden, en bij al hun leeftijdsgenootjes zie ik zo'n enorme intrinsieke motivatie om nieuwe dingen te leren. Bij mijn oudste gaat zich dat nu steeds meer op schoolse vaardigheden richten: letters, cijfers, kennis over de wereld. Volgens mij hebben alle kinderen die drive. Maar ergens tijdens het opgroeien, op school of daarbuiten, raakt een groot deel dat kwijt. Dat is toch eeuwig zonde? Zou het onderwijs die intrinsieke motivatie niet juist moeten koesteren, en zelfs versterken?

Naar mijn idee gebeurt er iets in die intrinsieke motivatie bij kinderen als ze een jaar of 13/14/15 zijn. Ik zie het duidelijk gebeuren op school. Ze komen leergierig binnen en na een paar jaar, of soms zelfs al na een jaar, verandert dat. Ik heb het idee dat dit een combinatie is van enerzijds het schoolsysteem en anderzijds hormonen en pubergedrag. Het schoolsysteem zit zo in elkaar dat juist als die hormonen toeslaan de leerlingen in grote klassen zitten waardoor ze helemaal opgeslokt worden door het sociale gebeuren in een les en niet door de inhoud. Tegelijkertijd neemt de prestatiedruk toe; elk jaar wordt de werkdruk verder opgevoerd en moeten leerlingen zich bewijzen in hun rapporten en de overgangsnormen. Verder: in de onderbouw hebben de leerlingen veel verschillende vakken, moeten ze veel toetsen maken en ook keuzes op het gebied van niveau (bij schakelklassen havo/vwo) en een profielkeuze bijvoorbeeld. Keuzes die belangrijk zijn voor de toekomst, terwijl een puber nog helemaal niet daarmee bezig is. De pubers die dan vooral bezig zijn met hun eigen persoonlijke perikelen voelen zich in zo'n systeem niet goed begrepen. Waar ze zelf op dat moment nieuwsgierig naar zijn of mee zitten, komt niet aanbod in de les. Voor de vreemde talen moeten ze woordjes leren (hoe saai is dat) en bij wiskunde sommetjes maken, om het maar even gechargeerd te brengen. Dat beantwoord de vragen waar ze zelf op zo'n moment mee rondlopen niet; het sluit niet aan op de belevingswereld die gek genoeg juist bij pubers ontzettend klein kan zijn.

Er is best wat onderzoek gedaan naar motivatie. Kinderen worden op school uiteindelijk voor alles beloond. Bijvoorbeeld met een sticker in hun boek of met een goed cijfer. Het is echter gebleken dat intrinsieke motivatie veel minder wordt als kinderen iets krijgen voor hun werk. Kinderen doen minder snel uit zichzelf een taak, als ze er niets meer voor terug krijgen.
Ik denk dus dat we in het onderwijs eigenlijk veel intrinsieke motivatie weghalen, door een extrinsieke motivatie toe te voegen(goede cijfers).

Ja, precies en die extrinsieke motivatie: daar worden ze dus ook op 'afgerekend', daar draait het allemaal om. Dan krijg je dus calculerende leerlingen die precies genoeg doen om die beloning te krijgen, en niets meer dan dat.

quote:

Op donderdag 1 mei 2014 10:20 schreef Franny_G het volgende:
Naar mijn idee gebeurt er iets in die intrinsieke motivatie bij kinderen als ze een jaar of 13/14/15 zijn. Ik zie het duidelijk gebeuren op school. Ze komen leergierig binnen en na een paar jaar, of soms zelfs al na een jaar, verandert dat. Ik heb het idee dat dit een combinatie is van enerzijds het schoolsysteem en anderzijds hormonen en pubergedrag. Het schoolsysteem zit zo in elkaar dat juist als die hormonen toeslaan de leerlingen in grote klassen zitten waardoor ze helemaal opgeslokt worden door het sociale gebeuren in een les en niet door de inhoud. Tegelijkertijd neemt de prestatiedruk toe; elk jaar wordt de werkdruk verder opgevoerd en moeten leerlingen zich bewijzen in hun rapporten en de overgangsnormen. Verder: in de onderbouw hebben de leerlingen veel verschillende vakken, moeten ze veel toetsen maken en ook keuzes op het gebied van niveau (bij schakelklassen havo/vwo) en een profielkeuze bijvoorbeeld. Keuzes die belangrijk zijn voor de toekomst, terwijl een puber nog helemaal niet daarmee bezig is. De pubers die dan vooral bezig zijn met hun eigen persoonlijke perikelen voelen zich in zo'n systeem niet goed begrepen. Waar ze zelf op dat moment nieuwsgierig naar zijn of mee zitten, komt niet aanbod in de les. Voor de vreemde talen moeten ze woordjes leren (hoe saai is dat) en bij wiskunde sommetjes maken, om het maar even gechargeerd te brengen. Dat beantwoord de vragen waar ze zelf op zo'n moment mee rondlopen niet; het sluit niet aan op de belevingswereld die gek genoeg juist bij pubers ontzettend klein kan zijn.

Aanvullend: ze kunnen ook niet in hun eigen tempo leren. Je moet mee met het tempo van de klas en voor een gedeelte ligt dit veel te laag. Ik heb nu een paar leerlingen die het niveau van een jaar verder al aan zouden kunnen en zich de pleuris vervelen. En heel veel tijd/ruimte om ze speciale stof te geven heb ik zelf ook niet in een klas met 30 schreeuwlelijken

Ja, dat mee moeten hobbelen met zo'n grote groep is juist voor pubers die zichzelf steeds meer als een individu gaan zien, funest. Zowel voor de leerlingen die zich vervelen als voor de leerlingen die meer aandacht nodig hebben om de stof goed te kunnen beheersen. Ook de leerlingen die zich vervelen hoeven niet altijd gebaat te zijn bij extra stof. Juist de heel slimme leerlingen maken soms de vergissing dat ze denken iets wel te snappen, en ze komen daar ook een heel eind mee, maar als je de tijd neemt om goed daarnaar te kijken dan blijkt dat ze heel veel details bijvoorbeeld laten liggen en dat kennis die ze hebben opgedaan niet beklijft (omdat ze in te snelle grote stappen door de stof heengaan). Maar om dit dus allemaal goed te doen, zonder leerlingen veel te veel en veel te snel in hokjes te stoppen (hokje hoogbegaafd, hokje dyslexie, hokje gemiddeld), heb je inderdaad veel meer tijd nodig. En dus meer geld.

Claudia, geloof niet dat in De Groene daarover wordt geschreven. Wel denk ik dat een eerste stap zou zijn: beter kwalificeren en selecteren. De juiste leerling/student op de juiste plek. Want daar gaat nu ook zoveel mee mis (mede door het verhaal hierboven).

[ Bericht 2% gewijzigd door Franny_G op 01-05-2014 10:45:53 ]

quote:

Op donderdag 1 mei 2014 10:20 schreef Franny_G het volgende:
Naar mijn idee gebeurt er iets in die intrinsieke motivatie bij kinderen als ze een jaar of 13/14/15 zijn. Ik zie het duidelijk gebeuren op school. Ze komen leergierig binnen en na een paar jaar, of soms zelfs al na een jaar, verandert dat. Ik heb het idee dat dit een combinatie is van enerzijds het schoolsysteem en anderzijds hormonen en pubergedrag. Het schoolsysteem zit zo in elkaar dat juist als die hormonen toeslaan de leerlingen in grote klassen zitten waardoor ze helemaal opgeslokt worden door het sociale gebeuren in een les en niet door de inhoud. Tegelijkertijd neemt de prestatiedruk toe; elk jaar wordt de werkdruk verder opgevoerd en moeten leerlingen zich bewijzen in hun rapporten en de overgangsnormen. Verder: in de onderbouw hebben de leerlingen veel verschillende vakken, moeten ze veel toetsen maken en ook keuzes op het gebied van niveau (bij schakelklassen havo/vwo) en een profielkeuze bijvoorbeeld. Keuzes die belangrijk zijn voor de toekomst, terwijl een puber nog helemaal niet daarmee bezig is. De pubers die dan vooral bezig zijn met hun eigen persoonlijke perikelen voelen zich in zo'n systeem niet goed begrepen. Waar ze zelf op dat moment nieuwsgierig naar zijn of mee zitten, komt niet aanbod in de les. Voor de vreemde talen moeten ze woordjes leren (hoe saai is dat) en bij wiskunde sommetjes maken, om het maar even gechargeerd te brengen. Dat beantwoord de vragen waar ze zelf op zo'n moment mee rondlopen niet; het sluit niet aan op de belevingswereld die gek genoeg juist bij pubers ontzettend klein kan zijn.

Helemaal mee eens. Het is goed om te beseffen dat de overgang van primair naar secundair onderwijs best groot is voor kinderen. De afnemende leermotivatie van pubers komt in veel onderzoeken naar voren en de redenen die daarvoor aangedragen worden, komen voor een groot deel neer op het verschil tussen de basisschool en het voortgezet onderwijs. Middelbare scholen zijn groter, minder persoonlijk, formeler. Over het algemeen kennen docenten in het primair onderwijs hun leerlingen beter en zijn ze meer geneigd hun leerlingen autonomie te schenken. In het voortgezet onderwijs ligt er ook meer nadruk op prestaties, op cijfers.

Ik denk dat het verleidelijk is de afnemende leermotivatie bij het kind zelf te leggen door te beweren dat die afname het gevolg is van bepaalde ontwikkelingen in de adolescentie. Dat is misschien wel zo. Dat wil zeggen, er is ongetwijfeld sprake van een wisselwerking. Maar ik ben ervan overtuigd dat het onderwijs zich verantwoordelijk moet tonen voor afnemende leermotivatie bij pubers. In mijn ervaring keren pubers zich niet alleen af van vaste ordeningen en instituten zoals het gezin en de school, maar hebben ze ook een enorme openheid en leergierigheid. Pubers zijn zoekende. Het is geweldig als je daar als docent een beetje bij kunt helpen, bijvoorbeeld door net dat ene boek aan te reiken, die ene film, filosoof of sport.

Nou ja, gezeur over een gebrek aan intrinsieke leermotivatie zit mij altijd enorm dwars. Het systeem maakt leerlingen en studenten heel duidelijk wat er van hen verwacht wordt: goede cijfers halen. Die preoccupatie van studenten met tentamens, cijfers en herkansingen laat zien dat het systeem hen uitstekend geconditioneerd heeft.

Wat De Groene betreft: ik begrijp uit een stuk uit De Correspondent (daar ben ik wel abonnee van) dat in de Groene Amsterdammer wel de discussie aangestipt wordt over het doel van het onderwijs: voorbereiden op de arbeidsmarkt of algemeen vormen? Die discussie sluit hier wel bij aan. Als je vorming of Bildung belangrijk vindt, dan moet je onderwijsmethode (en specifiek je toetsingsmethode) daarop aansluiten.

quote:

Op donderdag 1 mei 2014 10:25 schreef Dragonberry het volgende:
Er is best wat onderzoek gedaan naar motivatie. Kinderen worden op school uiteindelijk voor alles beloond. Bijvoorbeeld met een sticker in hun boek of met een goed cijfer. Het is echter gebleken dat intrinsieke motivatie veel minder wordt als kinderen iets krijgen voor hun werk. Kinderen doen minder snel uit zichzelf een taak, als ze er niets meer voor terug krijgen.
Ik denk dus dat we in het onderwijs eigenlijk veel intrinsieke motivatie weghalen, door een extrinsieke motivatie toe te voegen(goede cijfers).

Ik liet mijn studenten dit filmpje zien:

Ja, zeuren is inderdaad vervelend. Nu is het ook zo dat het als docent heel frustrerend is om ongemotiveerde leerlingen voor je neus te hebben en tegelijkertijd weinig te kunnen veranderen aan het onderwijssysteem. Dus je doet je best er wat van te maken. Maar dat leidt inderdaad tot een emotionele overbelasting. Je bent eigenlijk aan het compenseren voor wat het 'systeem' onderuithaalt.

quote:

Op donderdag 1 mei 2014 11:57 schreef Franny_G het volgende:
Ja, zeuren is inderdaad vervelend. Nu is het ook zo dat het als docent heel frustrerend is om ongemotiveerde leerlingen voor je neus te hebben en tegelijkertijd weinig te kunnen veranderen aan het onderwijssysteem. Dus je doet je best er wat van te maken. Maar dat leidt inderdaad tot een emotionele overbelasting. Je bent eigenlijk aan het compenseren voor wat het 'systeem' onderuithaalt.

De vraag wat voor ruimte je nog in het systeem hebt of moet nemen, is een heel lastige. Het voordeel van het hoger onderwijs is dat je nog eens één vak anders aan kunt pakken en als collega's merken dat dat werkt, dan zullen ze geneigd zijn je strategie over te willen nemen. Zo geven mijn collega en ik bij één vak studenten heel veel inhoudelijke feedback op schrijfproducten. Die feedback waarderen ze enorm. We zouden ermee kunnen volstaan om hen die cursus af te laten sluiten met verhalende evaluaties. We moeten echter cijfers geven. Dat doen we dan maar. Maar de discussie wordt nu ook wel tijdens docentvergaderingen gevoerd, of die cijfers niet meer kwaad dan goed doen.