OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Mijn moeder zei ook al dat ik moest gaan genieten. En dan denk ik hoezo? Waarvan?
Overdag gaat t redelijk hoor. Maar 's nachts als ik bloed zie, hoe weinig ook weet ik zeker dat t weer fout gaat. Om dan het volgende toiletbezoek al geen bloedverlies te hebben. En dan durf ik nog niet te hopen. Want als ik op een mk reken hoef ik straks niet zo'n verdriet te verwerken.
Ik moet mezelf wel in de gaten houden want ik wil niet dat het hetzelfde gaat als bij mijn zus.
Overdag gaat t redelijk hoor. Maar 's nachts als ik bloed zie, hoe weinig ook weet ik zeker dat t weer fout gaat. Om dan het volgende toiletbezoek al geen bloedverlies te hebben. En dan durf ik nog niet te hopen. Want als ik op een mk reken hoef ik straks niet zo'n verdriet te verwerken.
Ik moet mezelf wel in de gaten houden want ik wil niet dat het hetzelfde gaat als bij mijn zus.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Och Cygne, ik zou dat laatste zèker aankaarten bij de gynaecoloog en waar nodig hulp zoeken! Als je al gevoelig bent voor stressvolle situaties en zoiets in de familie is gebeurd zijn dat toch wel een paar "rode vlaggen" die gewoon in de gaten gehouden moeten worden.
En inderdaad, niet iedereen is blozend en blij tijdens haar zwangerschap, en ik kan je angsten erg goed voorstellen. Ik herken er veel in. Laat je niet gek maken door mensen met een mening. Niks moet. Je moet je niet op een bepaalde manier voelen en je moet je niet op een bepaalde manier gedragen. En daar zal best wel eens wat onbegrip over komen. Let it be.
Mijn ervaring is dat het niet meer proberen me op een bepaalde manier te voelen me nog het meeste heeft geholpen. Het is zoals het is. En vandaag is morgen niet. Maar stel geen onhaalbare eisen aan jezelf.
Er zijn overigens gespecialiseerde coaches voor dit soort problemen, ik zou het zeker even navragen bij je gyn. Kun je altijd nog beslissen of je er iets mee wil doen. Succes
En inderdaad, niet iedereen is blozend en blij tijdens haar zwangerschap, en ik kan je angsten erg goed voorstellen. Ik herken er veel in. Laat je niet gek maken door mensen met een mening. Niks moet. Je moet je niet op een bepaalde manier voelen en je moet je niet op een bepaalde manier gedragen. En daar zal best wel eens wat onbegrip over komen. Let it be.
Mijn ervaring is dat het niet meer proberen me op een bepaalde manier te voelen me nog het meeste heeft geholpen. Het is zoals het is. En vandaag is morgen niet. Maar stel geen onhaalbare eisen aan jezelf.
Er zijn overigens gespecialiseerde coaches voor dit soort problemen, ik zou het zeker even navragen bij je gyn. Kun je altijd nog beslissen of je er iets mee wil doen. Succes
disclaimer
Wat Stormqueen zegt, Cygne! Maak het bespreekbaar, hoe moeilijk ook! En laat je geen gemoedstoestand opdringen! En veel sterkte
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Dank, iedereen.
Het is ook zo dubbel, aan de ene kant heb ik een goed gevoel maar aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat t goed gaat. Net als die echo. Aan de ene kant kijk ik er naar uit maar aan de andere kant durf ik niet.
Mijn moeder heeft dus 5 miskramen gehad en tijdens de goede zwangerschappen bloedverlies. Zes jaar voor mij een jongetje verloren met 20 weken. Bij de bevalling van broer een dermate ernstige fluxus dat t echt kantje boord was. En toch nooit zorgen gemaakt.
Het is ook zo dubbel, aan de ene kant heb ik een goed gevoel maar aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat t goed gaat. Net als die echo. Aan de ene kant kijk ik er naar uit maar aan de andere kant durf ik niet.
Mijn moeder heeft dus 5 miskramen gehad en tijdens de goede zwangerschappen bloedverlies. Zes jaar voor mij een jongetje verloren met 20 weken. Bij de bevalling van broer een dermate ernstige fluxus dat t echt kantje boord was. En toch nooit zorgen gemaakt.
Maar dat mag! Val jezelf niet te hard en accepteer in ieder geval zelf dat dat is wat je voelt. Wat anderen daarvan vinden, is hun probleem. Wat je voelt, mag gewoon!quote:Op dinsdag 1 juli 2014 22:07 schreef Cygne het volgende:
Dank, iedereen.
Het is ook zo dubbel, aan de ene kant heb ik een goed gevoel maar aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat t goed gaat. Net als die echo. Aan de ene kant kijk ik er naar uit maar aan de andere kant durf ik niet.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
De afgelopen redelijk goed doorgekomen, sterfgeval in familie dus veel daar mee bezig geweest en minder met de zwangerschap.
Inmiddels 10+1 en 3 echo's gehad. De eerste echo bleek ik ruim een week korter zwanger dan berekend, kon niet kloppen met de bevruchting tenzij man onsterfelijk zaad heeft en een te trage hartslag. De tweede echo was het voldoende gegroeid tov de week daarvoor en een hartslag van 154 bpm. Vorige week intake bij de verloskundige we hadden tijd over dus even gespiekt weer goed gegroeid en een keurige hartslag. Maar nog steeds qua grootte niet kloppend met de conceptie.
Na zo'n echo ben ik wel gerustgesteld, voor een dag of 3 hooguit. Maar daarna begint het gepieker weer dat het heus niet zo snel kan groeien als moet, of dat de hartslag nu vast gestopt is. Dat het gewoon niet meer leeft. Morgen de termijnecho en ik ben er echt weer van overtuigd dat het tóch niet goed is. En als het dan wel goed is dat het daarna nog fout gaat.
Vorige week kwam er een collega van man naar hem toe om te zeggen dat de kans groot was dat er nog vanalles mis zou gaan, met deze termijn. Ja, óók na 3 goede echo's.
Inmiddels 10+1 en 3 echo's gehad. De eerste echo bleek ik ruim een week korter zwanger dan berekend, kon niet kloppen met de bevruchting tenzij man onsterfelijk zaad heeft en een te trage hartslag. De tweede echo was het voldoende gegroeid tov de week daarvoor en een hartslag van 154 bpm. Vorige week intake bij de verloskundige we hadden tijd over dus even gespiekt weer goed gegroeid en een keurige hartslag. Maar nog steeds qua grootte niet kloppend met de conceptie.
Na zo'n echo ben ik wel gerustgesteld, voor een dag of 3 hooguit. Maar daarna begint het gepieker weer dat het heus niet zo snel kan groeien als moet, of dat de hartslag nu vast gestopt is. Dat het gewoon niet meer leeft. Morgen de termijnecho en ik ben er echt weer van overtuigd dat het tóch niet goed is. En als het dan wel goed is dat het daarna nog fout gaat.
Vorige week kwam er een collega van man naar hem toe om te zeggen dat de kans groot was dat er nog vanalles mis zou gaan, met deze termijn. Ja, óók na 3 goede echo's.
Dat is een stomme opmerking en het klopt ook niet. Mijn vk heeft gezegd, dat de kans dat het nu nog fout gaat (ik was bijna 10 weken toen ze dat zei) echt heel klein was, en dat de reden ervoor bijna altijd chromosomisch zou zijn dan. Dus dat geeft dan veel meer rust.
Dat het nog fout kan gaan is zo, maar dat kan met 20 weken, 30 zelfs bij de bevalling nog. De kans erop is echter zodanig klein, dat je dat wel los kunt proberen te laten. Genieten moet niet, het maakt het wel makkelijker, maar het moet echt niet. Maak het wel bespreekbaar bij je gyn. Mijn vk heeft gezegd, dat het hun taak is om mij zo goed mogelijk door de zwangerschap en bevalling te loodsen en als ik vragen heb, opmerkingen, angsten, alles moet ik bij ze kwijt kunnen. Ik mag aannemen dat een gyn dat ook heeft.
Mij hielp het fototje van de echo heel erg in het begin. Dat ik even kon kijken en dan kwam er toch weer een lach op mijn gezicht. Maar bij de controle van vorige week, toen ze het hartje eindelijk gevonden had, kon ik de tranen ook niet meer tegenhouden. De opluchting is groot dan. Ik vind donderdag (termijnecho voor mij) ook nog erg lang duren. Hopelijk helpt het toch wel weer als je straks je kindje weer ziet. Het bonkje celletjes heeft bij jou gewoon iets langer gedaan over de weg naar de baarmoeder en daarom is het nu minder ver dan gedacht.
Als afleiding helpt, gewoon doen. Je hoeft je echt niet 24/7 met de zwangerschap bezig te houden. Doe ik ook niet.
Mijn schoonmoeder vroeg ook nadat ik het hartje gehoord had, nu kan je zeker wel gaan genieten he? Maar ik vind het nog steeds wel lastig hoor. Denk niet dat ze dat begrijpt. Ik heb ook nog geen woord in mijn 9 maanden boek geschreven. Ik durf nog even niet.
Dat het nog fout kan gaan is zo, maar dat kan met 20 weken, 30 zelfs bij de bevalling nog. De kans erop is echter zodanig klein, dat je dat wel los kunt proberen te laten. Genieten moet niet, het maakt het wel makkelijker, maar het moet echt niet. Maak het wel bespreekbaar bij je gyn. Mijn vk heeft gezegd, dat het hun taak is om mij zo goed mogelijk door de zwangerschap en bevalling te loodsen en als ik vragen heb, opmerkingen, angsten, alles moet ik bij ze kwijt kunnen. Ik mag aannemen dat een gyn dat ook heeft.
Mij hielp het fototje van de echo heel erg in het begin. Dat ik even kon kijken en dan kwam er toch weer een lach op mijn gezicht. Maar bij de controle van vorige week, toen ze het hartje eindelijk gevonden had, kon ik de tranen ook niet meer tegenhouden. De opluchting is groot dan. Ik vind donderdag (termijnecho voor mij) ook nog erg lang duren. Hopelijk helpt het toch wel weer als je straks je kindje weer ziet. Het bonkje celletjes heeft bij jou gewoon iets langer gedaan over de weg naar de baarmoeder en daarom is het nu minder ver dan gedacht.
Als afleiding helpt, gewoon doen. Je hoeft je echt niet 24/7 met de zwangerschap bezig te houden. Doe ik ook niet.
Mijn schoonmoeder vroeg ook nadat ik het hartje gehoord had, nu kan je zeker wel gaan genieten he? Maar ik vind het nog steeds wel lastig hoor. Denk niet dat ze dat begrijpt. Ik heb ook nog geen woord in mijn 9 maanden boek geschreven. Ik durf nog even niet.
Dat genieten, dat lukt mij ook nog niet. Ik voel me ook niet zwanger. Ondanks de symptomen die wel aanwezig zijn. Het blijft zo abstract. Want als ik het toelaat ben ik straks alleen maar verdrietig.
MIjn moeder gaat morgen mee naar de termijnecho en mijn vader wilde ook wel, maar ik wil hem niet meenemen omdat hij het niet trekt als het niet goed zou zijn. Ik denk dus veel en veel te veel na. Want als het goed blijft gaan is straks de 20-weken echo niet goed. En meer van die dingen. Terwijl ik daar echt geen reden voor heb nu.
MIjn moeder gaat morgen mee naar de termijnecho en mijn vader wilde ook wel, maar ik wil hem niet meenemen omdat hij het niet trekt als het niet goed zou zijn. Ik denk dus veel en veel te veel na. Want als het goed blijft gaan is straks de 20-weken echo niet goed. En meer van die dingen. Terwijl ik daar echt geen reden voor heb nu.
Cygne wat een nare opmerking. 
En ja natuurlijk kunnen er nog dingen misgaan, maar die kans is nu echt heel klein hoor.
Exact een jaar geleden zat ik in dezelfde situatie als jij nu. Ik kan soms nog verdrietig worden als ik terugdenk aan hoe ik me die weken/maanden gevoeld heb. De onzekerheid, het af moeten wachten. Leven van echo naar echo, een paar dagen een fijn gevoel na de echo en dan begon het twijfelen en de onzekerheid weer, een algeheel gevoel van machteloosheid, leven tussen hoop en vrees. Het was echt een rotperiode en daar kan ik nu nog van balen. Het is bij mij pas beter geworden rond 20 weken, toen voelde ik ook beweging en dat scheelde enorm.
Er is niet iets wat ik kan doen zodat je je beter voelt. Ik heb wel een tip, laat google met rust, want daar heb je echt niets aan nu. Ik hoop dat jullie gewoon een mooie echo krijgen.
En ja natuurlijk kunnen er nog dingen misgaan, maar die kans is nu echt heel klein hoor.
Exact een jaar geleden zat ik in dezelfde situatie als jij nu. Ik kan soms nog verdrietig worden als ik terugdenk aan hoe ik me die weken/maanden gevoeld heb. De onzekerheid, het af moeten wachten. Leven van echo naar echo, een paar dagen een fijn gevoel na de echo en dan begon het twijfelen en de onzekerheid weer, een algeheel gevoel van machteloosheid, leven tussen hoop en vrees. Het was echt een rotperiode en daar kan ik nu nog van balen. Het is bij mij pas beter geworden rond 20 weken, toen voelde ik ook beweging en dat scheelde enorm.
Er is niet iets wat ik kan doen zodat je je beter voelt. Ik heb wel een tip, laat google met rust, want daar heb je echt niets aan nu. Ik hoop dat jullie gewoon een mooie echo krijgen.
Tja dat google inderdaad. 
De ene bron zegt dat de kans op een miskraam klein is na een goede hartactie terwijl de andere bron zegt dat de meeste miskramen voorkomen rond 11 weken.
BIj de vk weten ze van mijn angst, vandaar ook dat ik extra mocht spieken, vorige week.
De ene bron zegt dat de kans op een miskraam klein is na een goede hartactie terwijl de andere bron zegt dat de meeste miskramen voorkomen rond 11 weken.
BIj de vk weten ze van mijn angst, vandaar ook dat ik extra mocht spieken, vorige week.
Nou dat vind ik raar, meeste bij 11 weken ja? Ik zou eerder rond 6 denken, als het hartje gaat kloppen, of zelfs eerder bij innesteling. En dan toch zeker niet meer na goede echos enzo... Waar komt dan die 2% vs 10% vandaan. 
Ik zou inderdaad google maar los laten nou. Dat helpt toch niet.
Ik denk dat beweging ook gaat helpen. Daar verheug ik me nu al op. Dat je dan elke dag een bevestiging krijgt van leven. Ja lijkt me super
Ik zou inderdaad google maar los laten nou. Dat helpt toch niet.Ik denk dat beweging ook gaat helpen. Daar verheug ik me nu al op. Dat je dan elke dag een bevestiging krijgt van leven. Ja lijkt me super
De meeste miskramen komen sowieso níet voor rond 11 wk, maar rond 4. Dus dat klopt al niet. Verder is het afwachten en dat vertrouwen in je lijf, dat moet weer groeien. Zoek afleiding, zoek iets dat je rust geeft. Sterktequote:Op zondag 10 augustus 2014 21:55 schreef Cygne het volgende:
Tja dat google inderdaad.
De ene bron zegt dat de kans op een miskraam klein is na een goede hartactie terwijl de andere bron zegt dat de meeste miskramen voorkomen rond 11 weken.
BIj de vk weten ze van mijn angst, vandaar ook dat ik extra mocht spieken, vorige week.
Home is where the O+ is...
Cygne, de angsten herken ik allemaal, en het is stom en kut en je moet er helaas doorheen. Maar ik wil je wel een paar dingen mee geven. Google is your worst friend. Probeer het zo min mogelijk te doen, want er zijn zoveel rampverhalen te vinden en ik weet ook dat als je al in die negatieve spiraal zit, je alleen de slechte aflopen onthoudt en de vele goede aflopen vergeet. Het is menselijk om bevestiging van je angsten te zoeken. Maar probeer toch op je verloskundige te vertrouwen.
Die conceptiedatum zegt niet zo heel veel. Als een eitje zich wat later innestelt loop je al snel een paar dagen achter. Zo lang het tussen de metingen goed groeit is er niks aan de hand en is niks "te langzaam". Ze doen niet voor niets een termijnecho
En tenslotte, blijf praten en je angsten bespreekbaar houden, maar praat wel met mensen die er een rationele blik op hebben en die luisteren in plaats van met ongegrond gezwets aankomen. Ik denk dat jij erg gevoelig bent voor rotverhalen, zoek dat ook niet op, maar zoek je steun bij mensen die een positieve invloed op je hebben.
Ik hoop echt dat ook jouw angsten gaandeweg in kracht afnemen en je je straks op de leuke dingen kunt focussen.
Die conceptiedatum zegt niet zo heel veel. Als een eitje zich wat later innestelt loop je al snel een paar dagen achter. Zo lang het tussen de metingen goed groeit is er niks aan de hand en is niks "te langzaam". Ze doen niet voor niets een termijnecho
En tenslotte, blijf praten en je angsten bespreekbaar houden, maar praat wel met mensen die er een rationele blik op hebben en die luisteren in plaats van met ongegrond gezwets aankomen. Ik denk dat jij erg gevoelig bent voor rotverhalen, zoek dat ook niet op, maar zoek je steun bij mensen die een positieve invloed op je hebben.
Ik hoop echt dat ook jouw angsten gaandeweg in kracht afnemen en je je straks op de leuke dingen kunt focussen.
disclaimer
Herkenbaar Cygne, ik had dat deze zwangerschap ook wel. Elke echo ingaan met het gevoel, het zal wel niet goed zijns en ja, ook de 20-weken echo.
Ik had het nu veel erger dan bij m'n eerste/tweede kindje, want daarvoor had ik een mk met 17 weken. Maar dus wel een gezond kindje na de mk en toch dus veel erger het gevoel dat t niet goed zou gaan.
Dat gevoel is eigenlijk op den duur weggeebt. Weet niet wanneer. Het echte genieten deed ik met vlaagjes, als ik wel een pakke had gekocht, of als ze lekker bezig was in m'n buik.
Daarna werd ik gewoon bang voor de bevalling, maar dat is ook goed gekomen.
Niemand weet hoe een zwangerschap verloopt, helaas. Ikzelf vind een zwangerschap nooit iets vanzelfsprekends, en vind het heel mooi als het iemand gegund is.
En die onzekerheid die je kunt hebben tijdens is soms echt killing. Tel daarbij al je hormonen op...
Ik had het nu veel erger dan bij m'n eerste/tweede kindje, want daarvoor had ik een mk met 17 weken. Maar dus wel een gezond kindje na de mk en toch dus veel erger het gevoel dat t niet goed zou gaan.
Dat gevoel is eigenlijk op den duur weggeebt. Weet niet wanneer. Het echte genieten deed ik met vlaagjes, als ik wel een pakke had gekocht, of als ze lekker bezig was in m'n buik.
Daarna werd ik gewoon bang voor de bevalling, maar dat is ook goed gekomen.
Niemand weet hoe een zwangerschap verloopt, helaas. Ikzelf vind een zwangerschap nooit iets vanzelfsprekends, en vind het heel mooi als het iemand gegund is.
En die onzekerheid die je kunt hebben tijdens is soms echt killing. Tel daarbij al je hormonen op...
Tralalalaaa
Ofzo - inderdaad. Pin je er nou niet op vast, 'vaak' is op deze termijn écht geen term meer. Mijn vk zei dat er bij een kloppend hartje met 7 wk al 95% kans dat het goed gaat en in wk 9 al 98%.quote:
DIe 11 weken omdat het dan de voeding zou krijgen via de placenta en dat gaat vaak fout. Of zo.
Home is where the O+ is...
Helaas ging het hier mis in week 9quote:
[..]
Ofzo - inderdaad. Pin je er nou niet op vast, 'vaak' is op deze termijn écht geen term meer. Mijn vk zei dat er bij een kloppend hartje met 7 wk al 95% kans dat het goed gaat en in wk 9 al 98%.
. Na een prachtig kloppend hartje.... Deze week volgt curettage, omdat mijn lijf zelf niets afstoot. En dan zijn er meteen irrationele gedachten (al voor ik überhaupt weer zwanger ben). Bij mij zal het wel misgaan bij curettage, hoewel ik weet dat de kans heel klein is.
Ik word vast niet meer opnieuw zwanger, en als dat al zo is, dan gaat het toch weer mis.
Gek word ik er van. Maar laat ik voorzichtig zeggen dat alles is mijn leven altijd over hobbels gaat dus waarom zou er ook eens iets normaal verlopen.
En het volgende moment ben ik weer de broodnuchtere Malteser. Het is zo, ik kan het niet veranderen en het komt vast weer goed.
Maar stiekem overheerst nu verdriet. En dus die irrationele gedachten.
Malteser, ik zit ook een beetje met jouw verhaal in m'n hoofd.
En precies dat eerste stukje dacht ik tijdens en na mijn miskraam. Al ging het bij mij dan al met 5.6 weken mis en had ik geen curettage nodig.
Cwen, ik heb in week 6, 7 en 9 een kloppend hartje gezien. Maar op een of andere manier kan ik er nog steeds niet in geloven. Want het is al een keer eerder fout gegaan waarom zou het dan nu wel goed gaan? En ik weet dat het nergens op slaat maar ik kan dat gevoel niet stoppen.
En precies dat eerste stukje dacht ik tijdens en na mijn miskraam. Al ging het bij mij dan al met 5.6 weken mis en had ik geen curettage nodig.
Cwen, ik heb in week 6, 7 en 9 een kloppend hartje gezien. Maar op een of andere manier kan ik er nog steeds niet in geloven. Want het is al een keer eerder fout gegaan waarom zou het dan nu wel goed gaan? En ik weet dat het nergens op slaat maar ik kan dat gevoel niet stoppen.
Oh Cygne, het is nooit mijn bedoeling geweest om met mijn verhaal mensen 'angst' aan te jagen. Wij hebben gewoon pech gehad door bij dat kleine percentage te horen. En jij hoort daar niet bij, jij gaat deze keer gewoon een heel mooie Cygne-babytje bakken deze keerquote:
Malteser, ik zit ook een beetje met jouw verhaal in m'n hoofd.
En precies dat eerste stukje dacht ik tijdens en na mijn miskraam. Al ging het bij mij dan al met 5.6 weken mis en had ik geen curettage nodig.
Cwen, ik heb in week 6, 7 en 9 een kloppend hartje gezien. Maar op een of andere manier kan ik er nog steeds niet in geloven. Want het is al een keer eerder fout gegaan waarom zou het dan nu wel goed gaan? En ik weet dat het nergens op slaat maar ik kan dat gevoel niet stoppen.
.Maar ik snap je gevoel wel.... Heel begrijpelijk. Take care!
------------------
Lieve Cygne, inmiddels heb je ander nieuws gekregen. Ik ben er stil van. Sterkte lieve Cygne
.[ Bericht 8% gewijzigd door Malteser op 12-08-2014 08:42:26 ]
En up. De vorige zwangerschap werd inderdaad een miskraam. Gynaecoloog adviseerde onderzoek en daar kwam uit dat ik een translocatie van de chromosomen 2 en 4 heb.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Komt er op neer dat ik een grote kans heb op miskramen of zwaar meervoudig gehandicapte kinderen. Hoe onze kansen precies liggen horen we bij de geneticus.
Nu dus weer zwanger, poging nummer 3. Dit keer heb ik geen angsten. Ik weet wel dat ik een positieve test had maar ik geloof het niet, als ik dat toelaat gaat t weer pijn doen als ik straks weer een miskraam krijg tussen de 6 en de 11 weken. Ik wil ook geen vroege echo's meer. Naar een kindje kijken wat toch niet blijft leven.
Dit hoort niet echt in z&g dus daarom hier.
[ Bericht 0% gewijzigd door Cygne op 10-01-2015 18:20:25 ]
Cygne je terughoudendheid is erg begrijpelijk. Het is ook niet erg; mocht deze zwangerschap goed verlopen heb je echt nog tijd genoeg om er van te genieten. En als dat niet lukt is dat ook goed. Het zal niet makkelijk nog onbezorgd worden met deze wetenschap. Ik hoop, duim dat alles goed mag gaan dit keer
je terughoudendheid is erg begrijpelijk. Het is ook niet erg; mocht deze zwangerschap goed verlopen heb je echt nog tijd genoeg om er van te genieten. En als dat niet lukt is dat ook goed. Het zal niet makkelijk nog onbezorgd worden met deze wetenschap. Ik hoop, duim dat alles goed mag gaan dit keer
disclaimer
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |