Zwarte gedachten en (irrationele) angsten tijdens de zwangerschap

Bij een prenatale depressie hoef je niet perse minder te eten hoor. Ik zou het toch aankaarten ergens je gevoelens en dan bepalen zij wel of het een label krijgt

Mijn verhaal komt redelijk overeen met kersjes. Ik voelde niet echt een band met mijn kindje, mijn buik vond ik bloot in de spiegel helemaal niks. Ik kon er nauwelijks naar kijken. Maar als ik dan zag hoe andere roze wolkerig buik shoots etc deden.
Er was een immense afstand tussen wat er in mijn buik gebeurde en hoe mijn hoofd zoveel mogelijk het onderwerp negeerde.
Ik was oprecht verbaasd dat er een gezond kind dat ik toch de afgelopen 9maanden had laten groeien op mijn buik lag.

Ik heb fijne en minder fijne gesprekken gehad met twee psychologen gedurende de zwangerschap.
Mijn advies is zorg vooral dat je een klik hebt met zo iemand want anders werkt het compleet averechts.

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 08:33 schreef Stormqueen het volgende:
Pfff, als ik verhalen als die van Incantrix en kersjes enzo lees, dan valt het nog best mee hier. Dat klinkt pas echt als een hel. Zo erg is het echt niet. Ik kan nog best wel vrolijk worden van dingen, zolang het niet zwangerschapsgerelateerd is.

Ga het niet bagatelliseren wat er bij jou wel of niet speelt. Je voelt je niet fijn (understatement) en dat verdient aandacht, punt. Het maakt daarvoor niet uit wat een ander heeft meegemaakt. Je doet er echt goed aan om contact op te nemen met één van de dames of een collega van hen, vraag wat ze voor jou kunnen betekenen en ga minimaal een kennismaking aan.

_{Diana Koster is juist wel een passende verwijzing in dit geval en geen oplichtster. Wel een beetje commercieel ingesteld en daar ben ik een beetje allergisch voor. Maar vooruit, misschien is dat ook wel hard nodig met dat beroep, juist omdat het zo onbekend is. /nevermindme}

Even voor de duidelijkheid: ik denk niet dat Diana Koster een oplichtster is, maar als ik haar site bekijk, gaat het vooral om een rationele benadering van zaken omtrent zwangerschap en moederschap.
Als er sprake is van een depressie (en ik zeg niet per se dat SQ die heeft, maar dat ze er wel op bedacht moet zijn dat het zo kan zijn) zijn al die rationele zaken helemaal niet van belang. Die kun je toch niet integreren in je gevoel, je kunt er totaal niets mee.

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 08:33 schreef Stormqueen het volgende:
Pfff, als ik verhalen als die van Incantrix en kersjes enzo lees, dan valt het nog best mee hier. Dat klinkt pas echt als een hel. Zo erg is het echt niet. Ik kan nog best wel vrolijk worden van dingen, zolang het niet zwangerschapsgerelateerd is.

Dat hield ik mezelf ook voor, dat het echt niet zo erg was, en dat het veel erger kon zijn. En dus heb ik geen hulp gezocht. En dus heb ik 9 zwarte maanden gehad. Wellicht kan een gespecialiseerde begeleiding je helpen. Misschien ook niet. Maar hou jezelf niet voor dat het erger kan, want dat is niet belangrijk. Het gaat erop hoe jij je voelt!

SQ, ik lees nu ook een beetje mee in OUD. En ik vind het zo vervelend voor je dat je je zo voelt, en dat je nog niet kunt genieten van je zwangerschap. Want het is je zo gegund!

Ik heb nog nooit een zwangerschap mee gemaakt dus wat dat betreft kan ik je geen tips geven.
Maar ik heb zelf wel heel veel last gehad van angsten. En ik moest denken aan wat een instructrice van Bodychi ooit tegen mij zei. *Mijn angsten waren niet ongegerond, voor mij waren ze echt. Ze waren echt door wat ik heb meegemaakt.* En ik hield mezelf altijd voor dat mijn angsten belachelijk waren, dat ik gek was en dag ik vooral niemand daar mee moest lastig vallen.
Maar toen ze tegen mij zei dat de angsten heel logisch waren kon ik het accepteren en kon ik er wat mee.

Om een lang verhaal kort te maken. Je angsten/gedachten zijn niet gek! Ze zijn realistisch, ze zijn logisch. En je bent niemand tot last.

Ik hoop echt dat je wat hebt aan dit topic. En dat je over een tijdje (ik hoop snel), kan gaan genieten van je zwangerschap, en zo niet je hulp zoekt bij iemand. (En dat is niet slap, dat is juist heel moedig!)

Whiskers vroeg zich dat af, miss.
Een coach helpt gedachten en gevoelens te ordenen, op een rijtje te zetten, te analyseren, te prioriteren, zonodig te verwerken. Met het oog op verwerking van verleden, cooping van het heden en/of voorbereiding op de toekomst. Coaches zoals Diana of Angelique Verstegen of Carla Siereveld of .... zijn juist in dit soort gevallen ultiem waardevol, omdat zij ook verloskundige zijn (geweest) en daardoor enorm de diepte in kunnen op het gebied van zwangerschap en bevalling. Ik krijg van zwangeren die zo'n coachingstraject aangaan zonder uitzondering zoveel positieve verhalen terug. En het werkt echt, want dezelfde zwangeren groeien zo enorm, beleven hun zwangerschap zoveel positiever en gaan (als dat het doel was) zoveel positiever en zelfverzekerder hun bevalling in. Ik ben fan

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 09:35 schreef WupWup het volgende:
Whiskers vroeg zich dat af, miss.
Een coach helpt gedachten en gevoelens te ordenen, op een rijtje te zetten, te analyseren, te prioriteren, zonodig te verwerken. Met het oog op verwerking van verleden, cooping van het heden en/of voorbereiding op de toekomst. Coaches zoals Diana of Angelique Verstegen of Carla Siereveld of .... zijn juist in dit soort gevallen ultiem waardevol, omdat zij ook verloskundige zijn (geweest) en daardoor enorm de diepte in kunnen op het gebied van zwangerschap en bevalling. Ik krijg van zwangeren die zo'n coachingstraject aangaan zonder uitzondering zoveel positieve verhalen terug. En het werkt echt, want dezelfde zwangeren groeien zo enorm, beleven hun zwangerschap zoveel positiever en gaan (als dat het doel was) zoveel positiever en zelfverzekerder hun bevalling in. Ik ben fan

Dat snap ik! Ik begrijp ook zeker dat ze kunnen helpen met bepaalde angsten, zoals angst voor de bevalling.
Wat ik zeg, is dat ik denk dat als je echt depressief bent, dat het niet helpt. Je kunt iemand niet uit een depressie coachen. Niemand was in staat te maken dat ik mijn dikke buik, die ik dagelijks een aantal keren n de spiegel van de wc moest zien (kon er niet omheen) mooi of zelfs maar acceptabel kon gaan vinden. Dat was niet te coachen.

Dus zeg ik: als het de onzekerheden veroorzaakt door de miskramen betreft, zou het wellicht kunnen helpen, als het meer is, is een coach niet voldoende.

Sq, ik vraag me af waarom je zo bent gaan denken. Ik bedoel de afkeer voor zwangeren en baby's enzo. Komt het omdat je het na je miskramen als een soort van zelfbescherming bent gaan denken? Zoiets stak bij mij heel even de kop op, maar mijn man heeft me toen even een flinke geestelijke schop onder mijn kont gegeven. Ook doet het me een beetje denken aan fanny van babyboom, die kan niet zwanger worden en is als zelfbescherming ook een tijdje afkerig geweest van zwangeren en baby's.

Sorry wilde ik even weten want heb erover gedroomd. Ergens wel gniffel waardig want het enige beeld dat ik van je heb is in een onesie

Lieve SQ, ik vind het heel knap van je dat je dit topic geopend hebt. Ik herken er alles in Was net een heel verhaal aan het typen over mijn eigen ervaringen toen mijn computer ineens opnieuw opstartte voor een update. Misschien maar goed ook. Ik vind het zo moeilijk, dat ik het topic zwanger en dan gaat het mis bewust vermijd. Ik kan er gewoon niet of heel moeilijk over praten. En ook ik ben er, zelfs nu na 36 weken, heilig van overtuigd dat er geen levende baby, laat staan 2, uit mij kunnen komen. Terwijl mijn verstand natuurlijk heel wat anders roept.

Ik hoop oprecht dat je je naarmate de zwangerschap vordert, beter zal gaan voelen. Ik voel met je mee

Ondanks het feit dat ik dolgelukkig hoor te zijn met een tweeling op komst, denk ik nog steeds in doemscenario's. Ik heb er met niemand over kunnen praten omdat niemand het herkent in mijn eigen omgeving. Mijn vriend vind dat ik teveel stress heb en dat dat niet goed is voor de baby's, zelf noem ik het controle proberen te houden. Waardoor hij weer gestressed raakt. Het is niet zo dat het mijn hele zwangerschap beïnvloedt, maar er zijn erg veel stressmomenten, waardoor ik me weer schuldig voel want dat is niet goed voor de baby's. Dus probeer ik het weg te stoppen.

Feit blijft dat mijn zwangerschap nooit een roze wolk is geweest en dat ik dat ergens wel jammer vind. Ik leef van echo naar controle naar echo, en als het me te lang duurt dan zet ik de angelsounds aan om naar de hartjes te luisteren. Bij mij werd het ook niet veel minder toen de baby's begonnen te bewegen. Ik hoop ontzettend dat dat bij jou wel zo zal zijn lieve SQ! En wat hierboven al geopperd werd, probeer iemand te vinden met wie je er over kan praten.

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 08:33 schreef Stormqueen het volgende:
Pfff, als ik verhalen als die van Incantrix en kersjes enzo lees, dan valt het nog best mee hier. Dat klinkt pas echt als een hel. Zo erg is het echt niet. Ik kan nog best wel vrolijk worden van dingen, zolang het niet zwangerschapsgerelateerd is.

BE, ja, ik had 'm gezien, maar door de discussie op pagina 1 heb ik deze aangemaakt omdat ik voelde dat het daar niet thuis hoorde. Maar ik herken daar zeker wel dingen in.

Ik heb voor mezelf moeite om er het label "depressie" aan te hangen, vandaar dat ik het ook niet in de TT me heb genomen, omdat het naar mijn idee geen depressie is. Daar zitten veel meer kenmerken aan die ik dan weer niet herken. (ik eet nog gewoon bijvoorbeeld)

Verder zeker bedankt voor de tips, ik hoop echt dat ze me willen / kunnen helpen

Chick, misschien had ik beter niet kunnen posten, jouw gevoelens zijn net zo echt en net zo 'hinderlijk' als (bijvoorbeeld) de mijne Ik herken het heel erg, het niet meer kunnen geloven, het wachten tot het mis gaat. Mijn begeleidster na G zei dat het te maken heeft met een soort basisvertrouwen in het leven dat gewoon een enórme deuk heeft opgelopen. Het goede nieuws: het kan weer herstellen. Het minder goede nieuws: een zwangerschap zal beladen zijn. Het maakt niet uit hoe diep de deuk is, als de deuk er is dan heb je er hinder van.

Ik moet eve teruglezen, heb je vandaag nu controle? Sorry, slechte nacht gehad

quote:

/url] schreef miss_sly het volgende:[/b]

Dus zeg ik: als het de onzekerheden veroorzaakt door de miskramen betreft, zou het wellicht kunnen helpen, als het meer is, is een coach niet voldoende.

Het is inherent aan een depressie dat je het gevoel hebt dat niemand je kan helpen. Een gevaarlijke valkuil. Het helpt wel degelijk om iemand naast je te hebben die je aanhoort, met je meedenkt en steun geeft. Het lost de depressie niet op, maar maakt dat je het kunt volhouden tot het weer beter gaat. En wie daar de aangewezen persoon voor is, hangt meer af van de klik die je daarmee hebt dan van diens beroep. Als je een gevaar voor jezelf begint te worden dan is het belangrijk om een arts in te schakelen, maar tot die tijd lijkt een coach met veel ervaring op zwangerschapsgebied die ratio en medemenselijkheid kan combineren me juist een prima start.

SQ, de enige indicatie die jij nodig hebt om begeleiding te zoeken is dat je onder je klachten lijdt. Je hoeft niet direct een heel traject in, misschien kan een oriënterend gesprek voor nu al wat duidelijkheid geven over het wat en waarom van je klachten. Je bent dan in elk geval in beeld en weet zelf ook of de klik er is.

Sterkte!

[ Bericht 0% gewijzigd door Cantare op 13-03-2014 10:44:31 ]

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 10:13 schreef DagenNachtdromer het volgende:
Sq, ik vraag me af waarom je zo bent gaan denken. Ik bedoel de afkeer voor zwangeren en baby's enzo. Komt het omdat je het na je miskramen als een soort van zelfbescherming bent gaan denken? Zoiets stak bij mij heel even de kop op, maar mijn man heeft me toen even een flinke geestelijke schop onder mijn kont gegeven. Ook doet het me een beetje denken aan fanny van babyboom, die kan niet zwanger worden en is als zelfbescherming ook een tijdje afkerig geweest van zwangeren en baby's.

Sorry wilde ik even weten want heb erover gedroomd. Ergens wel gniffel waardig want het enige beeld dat ik van je heb is in een onesie

Wat je voelt is niet zo makkelijk te achterhalen qua 'waarom denk je zo?'. Ik heb dat ook een periode gehad en nog steeds kan ik wel eens een steekje voelen bij een dikke buik of een roze wolk-verhaal. Waarom? Geen idee. Jaloezie, wellicht (niet als in een ander iets misgunnen, maar het jezelf ook heel erg gunnen), en het confronteert je gewoon in één oogopslag met álles dat jij mist en verdriet om hebt. Ik besef me overigens ook dat dat gevoel ook maar afgaat op de eerste aanblik, ik heb wel eens een extreem jaloerse blik op mijn dikke buik gehad terwijl ik wist dat de baby in mijn buik nog maar 2 dagen te leven had. De dame die de blik toewierp zag alleen maar de dikke buik. Tja.

Och SQ, ik heb geen tips voor je maar wil je ff virtueel een dikke knuf geven

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 10:56 schreef Stormqueen het volgende:
DnD, ik weet niet waarom. Ik ben gewoon stikjaloers en wat incantrix al zegt, het is niet op rationele gronden te boeken, die zijn er niet.

Trixie, natuurlijk moet ook jij je verhaal gewoon vertellen ik wil niet dat we moeten opbieden in ellende ofzo

Ik baal wel een beetje, want ik werd net gebeld door de vk om mijn volgende controle-afspraak te verplaatsen (stond per ongeluk op tweede paasdag) en het is nu net die ene waar ik niet zo veel mee heb die vandaag dienst heeft.

Ik zou graag uitgebreider op iedereen reageren maar ik moet aan het werk, sorry

het zit je wel lekker mee he?
zou je nog zo jaloers zijn als je zelf ook met zo'n dikke buik loopt? of je eigen kleintje bij je had?

komt dat?

ik hoop echt heel erg voor je dat je je weg weer een beetje gaat vinden. godzijdank heb ik daar geen last van, maar ik kan me voorstellen dat er niet op zit te wachten. je hebt verdorie al genoeg voor je kiezen gehad.

dat je zegt dat je niks met mensen hun goed bedoelde "komt wel goed schatje" opmerkingen kunt , die snap ik hel goed. word ook tegen mij gezegd. en als ik daar dan "beloof je dat" op zeg kunnen ze dat niet. maar dan moet ik wel gerustgesteld zijn, omdat zij hebben gezegd dat het wel goed komt

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 10:56 schreef Stormqueen het volgende:
DnD, ik weet niet waarom. Ik ben gewoon stikjaloers en wat incantrix al zegt, het is niet op rationele gronden te boeken, die zijn er niet.

Trixie, natuurlijk moet ook jij je verhaal gewoon vertellen ik wil niet dat we moeten opbieden in ellende ofzo

Ik baal wel een beetje, want ik werd net gebeld door de vk om mijn volgende controle-afspraak te verplaatsen (stond per ongeluk op tweede paasdag) en het is nu net die ene waar ik niet zo veel mee heb die vandaag dienst heeft.

Ik zou graag uitgebreider op iedereen reageren maar ik moet aan het werk, sorry

Ik wil jou gewoon niet het gevoel geven dat het 'minder' is bij jou ofzo, want dat is het niet mop

En bummer dat dat nu juist de minder 'raakvlakkende' vk is, ik duim dat ze toch iets voor je kan betekenen. Enneh, als dat niet het geval is kun je ook nog naar je huisarts he? Succes

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 11:03 schreef DagenNachtdromer het volgende:

[..]

het zit je wel lekker mee he?
zou je nog zo jaloers zijn als je zelf ook met zo'n dikke buik loopt? of je eigen kleintje bij je had?

Waarom-vragen en hypothetische kwesties zijn moeilijk te beantwoorden, vond ik. Ik vond het ook heel vervelend als iemand dan vroeg: maar je bent nu eindelijk na zoveel jaren zwanger, waarom ben je dan niet blij? Tja, geen idee, maar dat voelde ik gewoon niet.

Ik denk dat we soms moeten accepteren (van onszelf en van anderen) dat iets een kwestie van voelen is, en dat er geen enkele rationele verklaring, antwoord, oplossing voor is.

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 10:39 schreef Cantare het volgende:
Het is inherent aan een depressie dat je het gevoel hebt dat niemand je kan helpen. Een gevaarlijke valkuil. Het helpt wel degelijk om iemand naast je te hebben die je aanhoort, met je meedenkt en steun geeft. Het lost de depressie niet op, maar maakt dat je het kunt volhouden tot het weer beter gaat. En wie daar de aangewezen persoon voor is, hangt meer af van de klik die je daarmee hebt dan van diens beroep. Als je een gevaar voor jezelf begint te worden dan is het belangrijk om een arts in te schakelen, maar tot die tijd lijkt een coach met veel ervaring op zwangerschapsgebied die ratio en medemenselijkheid kan combineren me juist een prima start.

SQ, de enige indicatie die jij nodig hebt om begeleiding te zoeken is dat je onder je klachten lijdt. Je hoeft niet direct een heel traject in, misschien kan een oriënterend gesprek voor nu al wat duidelijkheid geven over het wat en waarom van je klachten. Je bent dan in elk geval in beeld en weet zelf ook of de klik er is.

Sterkte!

Eens En daarbij is het inderdaad niet gezegd dat er sprake is van een depressie, en juist als niet duidelijk is of er sprake is van klachten die weliswaar belemmeren maar nog in het 'normale' spectrum passen, of van een meer klinisch beeld, kan laagdrempelig ingrijpen ook al heel zinvol zijn. Juist om te kijken wat de aard van het probleem is, en hoe zwaar er ingegrepen moet worden. Ik kan me goed voorstellen dat een coach met ervaring met de thematiek een prima eerste stap is. Als ze haar vak verstaat, zal ze ook tijdig adviseren om over te stappen naar een cognitief gedragstherapeut/klinisch psycholoog als ze dat nodig acht. En dat een rationele benadering geen zin zou hebben bij een depressie, ben ik het niet helemaal eens. Niet voor niets zijn behandelingen als cognitieve gedragstherapie en rationeel-emotieve therapie zeer gebruikelijk bij angst en depressie. Niet dat iedereen er baat bij heeft, maar het wel de standaard. Het rationaliseren maar wel accepteren van angsten (zoals Twist02 ook al beschrijft) kan heel effectief zijn.

SQ, ik wil je veel sterkte wensen! Ik denk dat open zijn over hoe rot je je voelt een hele mooie eerste stap is. Het is geen recht om een zorgeloze zwangerschap te hebben en ook geen heilig moeten, maar het ook niet zo dat je alles moet accepteren 'omdat het erbij hoort'. Zoeken naar manieren om de ongemakken die je ervaart te verlichten is altijd zinvol.

Ik trek me even terug uit het topic. Ik merk dat het nog steeds best wel wat met me doet, en dat ik van sommige posts me weer verdrietig en weer onbegrepen voel. Dat ligt helemaal bij mij, hoor, maar het voelt niet fijn.

SQ, ik denk aan je en blijf je volgen. Ik hoop zo ontzettend dat het beter wordt en je strakjes nog een tijd kunt genieten van je zwangerschap

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 11:12 schreef Incantrix het volgende:

[..]



Ik wil jou gewoon niet het gevoel geven dat het 'minder' is bij jou ofzo, want dat is het niet mop

Oh, dat is ook totaal niet mijn insteek geweest SQ

Ik wilde gewoon aan jou (en eventuele meelezers ) laten zien dat je niet alleen staat.
Dat er wel meer vrouwen zijn die te maken krijgen met dit soort vervelende gevoelens tijdens hun zwangerschap. En het onbegrip, het taboe dat er omheen hangt en goedbedoelde adviezen die je alleen maar nog meer de put in trekken.... Tja, die maken het er allemaal niet makkelijker op.

Als je wil praten of gewoonweg spuien, dan kun je dat vaak beter hier (of een andere online hoekje) doen dan irl, is mjin ervaring.
Als iemand iets tegen me zegt in de trant van "kijk je jochie nou lekker spelen, dan vergeet je toch meteen hoe zwaar je het gehad hebt tijdens de zwangerschap?"

Eh, nou nee.
Zoiets vergeet je nooit. Nog steeds ben ik kwaad en verdrietig, voel ik me belazerd dat het genot van "Zorgeloos en Blij Zwanger Zijn", iets waar ik me als klein meisje al op verheugde, me ontnomen is.
Maar je leert er mee leven.

En verder ben ik in het dagelijks leven heus niet verbitterd en zuur hoor
Maar juist omdat ik van mijn omgeving niet verwacht dat ze het begrijpen als ik ineens zeg: "goh, vannacht was ik ineens weer zo verdrietig omdat ik het 2 jaar geleden amper aan kon om naar de echo van mijn ongeboren baby te kijken".... Grijp ik bij gelegenheden zoals deze mijn kans om mijn ei weer even kwijt te kunnen

Wat dat betreft wil ik je bedanken voor dit topic SQ.
Spuien lucht op

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 22:22 schreef Kersjes het volgende:
Roze wolk... Blijde verwachting... Hoera ende gloria.

Helaas niet bij iedereen
<knip>

Whow, Kersjes, wat beschrijf je het indringend.

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 12:32 schreef Kersjes het volgende:

Maar juist omdat ik van mijn omgeving niet verwacht dat ze het begrijpen als ik ineens zeg: "goh, vannacht was ik ineens weer zo verdrietig omdat ik het 2 jaar geleden amper aan kon om naar de echo van mijn ongeboren baby te kijken".... Grijp ik bij gelegenheden zoals deze mijn kans om mijn ei weer even kwijt te kunnen

Oeh, dat snap ik heel goed. Ik ben niet pre-, maar juist postnataal depressief geweest. Ik kan me nog steeds wel eens verdrietig en schuldig voelen over het feit dat ik me zo ergerde aan onze zo gewenste zoon. En de afgrijselijke gedachten die ik daarbij kreeg. Ik kan me niet voorstellen dat ik toen een aantal malen bij mijn zus ben gaan logeren om 'van alles' (lees kind en de zorg ervoor) verlost te zijn. Hoe kan dat nou? Ik ben nu zó gelukkig met ons gezin.
Het blijft (bij mij) en soort van onbegrepen pijn die af en toe opspeelt.

Sterkte Stormqueen. En andere dames die met vergelijkbare nare gevoelens kampen.