Zwarte gedachten en (irrationele) angsten tijdens de zwangerschap

Heb vertrouwen in jezelf, het komt wel goed.

Nee, en het raakt precies de kern: namelijk het vertrouwen dat je juist niet hebt. En dat kun je ook niet zomaar tevoorschijn toveren.

Sq, het is rot en zwaar en heel herkenbaar voor mij. Je weet ongetwijfeld ondertussen wel dat ik ook twee miskramen had voor ik een goede zwangerschap kreeg en ik was er ook de derde keer van overtuigd dat het mis ging. Zwanger raken kon ik makkelijk maar zwanger blijven was niet voor mij weggelegd, daar was ik van overtuigd. Ik dacht dat het minder zou worden na een eerste goede echo, toen nadat ik de termijn voorbij was dat het de vorige keer mis ging, toen na de twaalf weken en zo verlegde ik dat punt steeds. Bij mij is mijn zwangerschap nooit meer zorgeloos geworden en ik heb er zelfs psychische hulp bij gehad omdat ik doorsloeg in de angst. Wat je er aan kan doen weet ik niet zo goed, had ik daar het antwoord maar op voor jou. Ik hoop en gun je oprecht dat je op een punt in je zwangerschap komt dat je de angsten los kan laten en anders geef ik je echt de tip er heel veel over te praten.
Wat misschien een troost is waar je nu niets aan hebt maar voor later is dat het moment dat mijn dochter geboren was was ik ook ineens alle angst kwijt. Ik was heel bang dat ik bang zou zijn dat ze na haar geboorte alsnog dood zou gaan maar daar heb ik gelukkig geen last van.

Probeer jezelf niet al te verplicht op te leggen om te genieten, als het niet lukt dan lukt het niet. Ik weet van mezelf dat ik heel krampachtig probeerde die roze wolk te vinden maar als hij er niet is dan is het ook goed. Het maakt je geen slecht mens

Veel sterkte, ik blijf hopen dat je uiteindelijk op een fijne zwangerschap terug kan kijken

Ik deed dat ook steeds hier, verhalen lezen van mensen die ook meer miskramen hadden gehad en dan een gezond kindje kregen. Het is ook voor jou weggelegd maar ik weet dat het nu heel ver weg en onmogelijk lijkt.

Goed van je om hulp te zoeken. Het is zo jammer als je hele zwangerschap achteraf overschaduwd is geweest door angsten.

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 20:23 schreef .Sparkling. het volgende:
Sq, het is rot en zwaar en heel herkenbaar voor mij. Je weet ongetwijfeld ondertussen wel dat ik ook twee miskramen had voor ik een goede zwangerschap kreeg en ik was er ook de derde keer van overtuigd dat het mis ging. Zwanger raken kon ik makkelijk maar zwanger blijven was niet voor mij weggelegd, daar was ik van overtuigd. Ik dacht dat het minder zou worden na een eerste goede echo, toen nadat ik de termijn voorbij was dat het de vorige keer mis ging, toen na de twaalf weken en zo verlegde ik dat punt steeds. Bij mij is mijn zwangerschap nooit meer zorgeloos geworden en ik heb er zelfs psychische hulp bij gehad omdat ik doorsloeg in de angst. Wat je er aan kan doen weet ik niet zo goed, had ik daar het antwoord maar op voor jou. Ik hoop en gun je oprecht dat je op een punt in je zwangerschap komt dat je de angsten los kan laten en anders geef ik je echt de tip er heel veel over te praten.
Wat misschien een troost is waar je nu niets aan hebt maar voor later is dat het moment dat mijn dochter geboren was was ik ook ineens alle angst kwijt. Ik was heel bang dat ik bang zou zijn dat ze na haar geboorte alsnog dood zou gaan maar daar heb ik gelukkig geen last van.

Probeer jezelf niet al te verplicht op te leggen om te genieten, als het niet lukt dan lukt het niet. Ik weet van mezelf dat ik heel krampachtig probeerde die roze wolk te vinden maar als hij er niet is dan is het ook goed. Het maakt je geen slecht mens

Veel sterkte, ik blijf hopen dat je uiteindelijk op een fijne zwangerschap terug kan kijken

Ik lees precies mijn gedachten.. Eerst ging het beter gaan bij de 12-weken echo, daarna op 20 weken. Dan lag de grens op 26 weken en nu op 31 weken ben ik nog steeds ongerust en er precies van overrtuigd dat het nog fout zal lopen. Ik kan niet geloven dat het me gegund is om een baby te hebben.. Ik heb nog steeds geen oplossing gevonden om ermee om te gaan, ik hoop dat het betert als baby er is maar tot dan tel ik mijn dagen gewoon af..

Ik voel me dan ook steeds schuldig naar de baby toe dat ik van de zwangerschap niet kan genieten, of toch niet voor 100%..

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 20:35 schreef StefanieV het volgende:

[..]

Ik lees precies mijn gedachten.. Eerst ging het beter gaan bij de 12-weken echo, daarna op 20 weken. Dan lag de grens op 26 weken en nu op 31 weken ben ik nog steeds ongerust en er precies van overrtuigd dat het nog fout zal lopen. Ik kan niet geloven dat het me gegund is om een baby te hebben.. Ik heb nog steeds geen oplossing gevonden om ermee om te gaan, ik hoop dat het betert als baby er is maar tot dan tel ik mijn dagen gewoon af..

Ik voel me dan ook steeds schuldig naar de baby toe dat ik van de zwangerschap niet kan genieten, of toch niet voor 100%..

Die dus... Herkenbaar op en top

Toch maar niet

[ Bericht 44% gewijzigd door _evenstar_ op 13-03-2014 15:32:55 ]

Lieve SQ vanuit het rammelaarstopic lees ik alle topics hier zijdelings mee en ik heb twee keer eerder met je meegeleefd en heb nu ook gejubeld bij je mooie echo en ik hoop echt zo ontzettend voor je dat je nog veel meer mooie echo's mag krijgen in de resterende maanden

Ik kan je zwarte gedachtes een beetje plaatsen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Heb je ongetwijfeld helemaal niets aan maar ik wilde even laten weten dat ik aan je denk en echt heel erg hoop dat je tzt een beetje meer kunt genieten van je zwangerschap

Ik heb geen tips en ik ga ook niet zeggen dat het allemaal.wel goed komt,
Ik wil je alleen een dikke knuffel geven en zeggen dat ik.je heel stoer vind dat je het zo open bespreekt!
Ik hoop oprecht dat je iemand vind die jouw angst begrijpt en jouw enigszins vertrouwen geeft.

Goed zo meid! Miaschien is het hier een plaats te geven. Ben je ook nog elk toiletbezoek verbaasd dat er niks te zien is?

Lieve SQ, ik heb geen woorden om je uit deze gedachten te trekken maar ik hoop dat deze gevoelens/angsten tijdelijk zijn en dat je uiteindelijk tóch (op zijn minst een beetje) onbezorgd kunt gaan genieten!

Ik herken het gedeeltelijk. Na mijn missed abortion incl 2 curretages kan ik ook niet echt onbezorgd genieten van deze zwangerschap. Ik ben ook niet echt (heel) blij eigenlijk doe ik een beetje stoer alsof het niet zo is en wil eigenlijk zo min mogelijk over mijn zwangerschap praten in het 'echie'. Ik heb een aantal jaar geleden een zwangerschap laten afbreken en die ma is mijn 'straf' daarvoor geweest. En als ie het wel blijft doen, dan zal er wel wat mis mee zijn. Ik weet ook niet hoe ik het heb al een week in afwachting van die freakin' nipttest. Vandaag bevestiging van de GUO voor volgende week en het liefst ga ik een winterslaap houden en word ik wakker als het kind gezond en wel in mijn armen ligt
Maw je hebt er geen reet aan maar je bent niet alleen

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 20:47 schreef DagenNachtdromer het volgende:
Goed zo meid! Miaschien is het hier een plaats te geven. Ben je ook nog elk toiletbezoek verbaasd dat er niks te zien is?

Dit had ik zo erg. Elk bezoek (en ik moest vaak) verwachtte ik bloed. Als ik 's avonds thuis was en de gordijnen dicht waren controleerde ik om de vijf minuten.

En ik voelde me zo schuldig. Ik had nooit een miskraam gehad, maar ik durfde echt niet te geloven dat het al de tweede keer raak was en dat mij een baby gegund was

Achteraf kan ik wel een paar leuke dingen van mijn zwangerschap opnoemen. Maar het zorgeloos genieten waar ik wel eens over hoor, dat heb ik helaas nooit mee gemaakt

Stormqueen. Knap dat je het zo voor jezelf kan verwoorden. Praat er vooral over. En als je na een echo zelfs voor maar een paar uur kan genieten. Geloof me dat zijn de dingen die je later ook herinnert.
Sterkte met deze lange eerste weken.

Hoe logisch te verklaren je gevoelens ook zijn door de eerdere miskramen, hou je er ook rekening mee dat dit ook een hormonale oorzaak kan hebben? Het is minder bekend, maar er bestaat ook zoiets als een prenatale depressie. Daar kun je begeleiding bij krijgen, en dat kan je helpen om door de zwangerschap heen te komen. Want boy, negen maanden duren lang als je je tegen alle logica en verwachtingen in niet gelukkig en blij voelt.

Ik hoop ook heel erg dat ik er blij om kan zijn. Ben nu alleen nog maar bang, inderdaad om een dood niet gegroeid vlekje te zien. Inderdaad vanwege de gedachte "dat kan ik toch niet" bij de vorige echo was ik een week gerust. Bij die van vrijdag duurt het tien weken voor een volgende echo. Dat is lang volhouden! Mijn arme lieverd van een man probeert me steeds vertrouwen te geven maar het lukt nog niet echt

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 21:00 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

Ja, ik ga dat morgen ook aankaarten (als ik durf ) maar ja, waar ik wel een beetje mee zit, wat is normaal? Hoe meer ik lees, hoe meer ik er van overtuigd raak dat het helemaal niet zo raar is. En toch hoor je daar maar zo zelden mensen over.

is dat niet een gevalletje vuile was hang je niet buiten? Zien vrouwen het niet vaker als een soort falen als hun zwangerschap niet helemaal geweldig is?

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 21:00 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

Ja, ik ga dat morgen ook aankaarten (als ik durf ) maar ja, waar ik wel een beetje mee zit, wat is normaal? Hoe meer ik lees, hoe meer ik er van overtuigd raak dat het helemaal niet zo raar is. En toch hoor je daar maar zo zelden mensen over.

Ik vond het ook heel erg moeilijk en heb het met de verloskundige en met de gynaecoloog ook niet echt besproken. Ik heb daar echt spijt van, ik denk dat begeleiding wel degelijk had geholpen.

Wat is normaal? Normaal is denk ik dat je je uiteraard zorgen maakt, dat is denk ik inherent aan zwanger zijn en een kind hebben. Zorgenvrij ben je nooit meer. Wat niet normaal is, is als je dagen zwart zijn en blijven, dat je beste dagen wat grijzer zijn. Dat een goede dag betekent dat je die dikke buik nou eens niet afschuwelijk vindt, maar bedenkt dat ie misschien ook wel een beetje mooi zou kunnen zijn.

Als het de onzekerheid door de miskramen is, kan je gevoel door de duur van je zwangerschap en bevestigingen als goede echo's en het voelen van je baby een stuk beter worden. Zorgenvrij, nee, maar l gelukkiger, blijer.

Ik weet nog precies op welke dag het fout ging bij mij. Op vrijdag was er nog niets aan de hand, was ik 14 weken zwanger, en op zaterdag werd ik wakker en was de wereld zwart. En dat issie eigenlijk gebleven tot de bevalling.

Hou ook in gedachten dat als het een prenatale depressie is, de kans op een postnatale depressie en zelfs psychose groter is dan anders. Dus al een vinger aan de pols is dan misschien wel een goed idee.

SQ ik snap je angst zo goed. Ik ben er bij mij altijd vanuit gegaan dat het door de hele MMM komt, maar misschien hebben zwangerschappen gewoon dit effect op mij.
Ook bij de eerste zwangerschap heeft het heel lang geduurd voor ik ervan kon genieten. Ik leefde van echo naar echo, moest tussendoor telkens met de Angelsounds luisteren om te horen of de baby het nog wel deed.
En bij deze zwangerschap is het net zo, zo niet nog erger, want tussen L. en deze zwangerschap zit ook een miskraam met 6 weken. De miskraam op zich kan ik prima mee leven, ik ga ervan uit dat het kindje simpelweg niet gezond was. Maar door die miskraam is de angst dat het niet goed zou gaan deze zwangerschap verdubbeld.
Deze zwangerschap heb ik tot de 11e week vaak bloedverlies gehad en was dan overtuigd dat ze dood waren. Tot ik op de echo weer twee spartelende mini's zag en daar kon ik dan net als jij een paar dagen op teren. Om vervolgens weer bloed te hebben of zonder bloed gewoon weer die onzekerheid te voelen. Een broertje of zusje voor L. zou er vast niet komen. En dan de mensen die zeggen dat het allemaal goed komt, vast heel lief bedoeld, maar het is niet wat je wilt horen. Ik heb het dus ook bijna tegen niemand verteld om dit soort reacties te voorkomen. Ik heb weleens gezegd dat ik zou willen dat ik in zwangere toestand het IQ van een goudvis had. Dat je gewoon simpelweg te dom bent om er bij stil te staan dat het ook fout kan gaan, gewoon hupsa die roze wolk op en genieten.

Bij beide zwangerschappen begon bij mij het vertrouwen eigenlijk pas wat te groeien na de 20 weken. Toen voelde ik de kindjes dagelijks bewegen en dat was de geruststelling die ik nodig had. Al is daarmee de angst nog niet compleet weg. Zelfs nu nog kan ik soms best in doemscenario's denken. Bijvoorbeeld bij het maken van een traktatie voor L. Aan haar traktatie hangen 2 kaartjes. Eentje met "hoera L. is grote zus" en een aparte met de namen van de jongens en daarbij gaat dan dus door mijn hoofd dat het tweede kaartje er vanaf gehaald zou kunnen worden als we toch maar met een kindje thuis blijken te komen en dan kan de naam van het ene kindje achterop het kaartje waar hoera L. is grote zus op staat.
Hetzelfde geldt voor het geboortekaartje, ook die kan heel simpel aangepast worden naar een kaartje voor één kindje. Het is echt heel naar om zo te denken, maar ik kan er gewoon niets aan doen. Ik geloof het allemaal pas echt als ik straks beide jongens gezond en wel op mijn borst heb liggen. En dan maakt deze angst plaats voor weer nieuwe angsten.

Goed dat je het bespreekbaar maakt overigens, want het komt denk ik vaker voor dan je misschien zou verwachten.

Goed topic inderdaad SQ. Net wat Nikki ook zegt, het komt misschien vaker voor dan je denkt maar er wordt weinig over gesproken.

Het bespreekbaar maken is denk al een hele stap.

Hoop dat je hierdoor ook de moed hebt om het aan te kaarten bij je vk/gyn.