[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #5

Wtf, gaat het er echt zo aan toe in groepstherapie?
Mij is groepstherapie aangeraden juist omdat ik moeite heb met sociale situaties. Ik vind individuele gesprekken al heel moeilijk, dan ben ik enorm gespannen, zeg weinig, kijk de hele tijd naar de grond. Een groep is nog veel enger. Als ze dan zo negatief daarop gaan reageren is het helemaal erg.
De laatste tijd probeerde ik aan het idee te wennen dat ik het wel ga doen maar als ik dit lees ... Dat zou het alleen maar erger maken. Ik wil niet

Zouden jullie het echt afraden dan?

quote:

Op zaterdag 8 maart 2014 23:18 schreef kuolema het volgende:
Wtf, gaat het er echt zo aan toe in groepstherapie?
Mij is groepstherapie aangeraden juist omdat ik moeite heb met sociale situaties. Ik vind individuele gesprekken al heel moeilijk, dan ben ik enorm gespannen, zeg weinig, kijk de hele tijd naar de grond. Een groep is nog veel enger. Als ze dan zo negatief daarop gaan reageren is het helemaal erg.
De laatste tijd probeerde ik aan het idee te wennen dat ik het wel ga doen maar als ik dit lees ... Dat zou het alleen maar erger maken. Ik wil niet

Mijn ervaring is heel anders. Niks schreeuwen of kritiek. Juist elkaar steunen en helpen. begrip hebben en zien bij de anderen. Ik vind het fijn met mn groep.

quote:

Op zaterdag 8 maart 2014 23:18 schreef kuolema het volgende:
Wtf, gaat het er echt zo aan toe in groepstherapie?

Het kán er zo aan toegaan ja, maar dat wil niet zeggen dat het er altijd zo aan toegaat. Meestal is het positief, want je groepsgenoten begrijpen je problemen vaak beter dan buitenstaanders. Ik heb ook leuke herinneringen aan mijn therapie hoor, bijvoorbeeld dat we na therapie weleens naar een café gingen.

Ik denk niet dat je bang hoeft te zijn. Ook al hebben mensen persoonlijksproblemen; ze zijn niet achterlijk of extreem onredelijk. Stel dat jij in een groep zit en men merkt dat je enorm veel spanning hebt, gaan ze je echt niet afblaffen.

Ik kreeg in de groep zelf weleens kritiek en irritatie van mijn groepsgenoten dat ik dingen zo groot kon maken of niet to the point kwam. Dat vond ik absoluut niet leuk, maar dezelfde soort problemen had ik al eerder in real life meegemaakt. Dus ook al is het niet altijd leuk, het is wel leerzaam omdat je gaat begrijpen wat het effect van jouw gedrag op anderen is.

Dat er diep binnenin zoveel angst zit... hoop dat t ooit nog weg gaat...

Ik ben nu 3 weken opgenomen, waarvan helaas de laatste week ziek in bed. Dus heb afgelopen week geen therapie gehad. Maar wat is het ontzettend zwaar zeg! En dan heb ik het nog niet eens over de gewone therapieblokken overdag. Want ondanks dat dat soms heel confronterend is, gaat dat op zich wel prima. Het zwaarste vind ik echter dat je als groep zelf OVERAL verantwoordelijk voor bent. Zelfs voor het bijhouden van hoeveel brood er nog in de vriezer zit en het doorgeven van de broodbestelling aan de AH. En elke dag moeten er 2 mensen gewoon alle boodschappen doen voor die dag, moet je als groep elke keer koffie/thee zetten, als je als groep die zogenaamde HT-week hebt moet je elke maaltijd de tafel dekken en afruimen, de koelkasten helemaal leegruimen en schoonmaken, alle keukenkastjes op vrijdagmiddag leeghalen en schoonmaken, echt ALLES moet je gewoon zelf of met je groep doen. En elk wissewasje moet met de groep overlegd worden, zelfs als je tijdens een centraal moment als de koffiepauze naar de wc moet, dan moet je dus "centraal" roepen en melden dat je uitloopt om naar de wc te gaan

En ook al ben je met een groep, hierdoor heb je gewoon 's avonds amper de tijd om bij te komen van de therapiedag. Want het is echt gewoon van 's ochtends kwart voor 8 tot 's avonds half 10 in de groep zijn, therapie volgen en al die andere taken uitvoeren. En dan zijn er naast de dagelijkse taken ook nog speciale taken, zoals taak was, taak PNK (post, notuleren, kopieren) taak zieken (die meegaan als iemand naar de dokter/tandarts etc moet) etc. En dan heb je ook nog allerlei commissies zoals de activiteitencommissie, de buurtcommissie, de budgetcommissie etc. Want ja, je bent zelfs als groep verantwoordelijk voor het budget en de uitgaven!

Ik snap best dat ze niet willen dat je gaat hospitaliseren, zoals bij een gewone GGZ-opname vaak snel gebeurt, maar ik vind dit wel echt het andere uiterste.

En er wordt echt OVERAL wat achter gezocht, OVERAL worden kritische vragen over gesteld. Van de week was ik dus ziek en moest ik ondanks dat toch bij alle gezamenlijke eet-/drinkmomenten zijn. Dus elke keer voor een kwartiertje koffiepauze uit bed etc. Maar omdat ik buikgriep had en amper eten binnen hield, at ik dus ook niet zoveel. En bij ELKE maaltijd werd er gevraagd wat ik ging eten, of het genoeg was etc. Echt om gek van te worden. Ik had echt het gevoel alsof ik me steeds moest verantwoorden.

En vrijdag voelde ik me op zich al wel iets beter, maar werd ik wakker met een hypo (lage bloedsuikerwaarde ivm diabetes) Dus dan moet ik snel wat dextro eten, maar voel ik me heel beroerd en slap. En ik was dus niet in staat om naar de keuken te gaan om te ontbijten. Dus ik tegen mijn kamergenootje gezegd dat ik een hypo had en dus niet naar de keuken kon komen en later zou aanschuiven. Maar toen ze dat dus vertelde in de groep kwamen er kritische vragen of het wel echt waar was, of ik wel echt een hypo had en of ik niet gewoon aan het vermijden was, omdat ik ook al de hele week ziek was geweest. Dus toen kwam er iemand anders naar mijn kamer om me te "controleren" Dus daar werd ik echt boos om toen, want ik voelde me al kut en beroerd en nou had ik ook nog het gevoel alsof ik niet geloofd werd, voor leugenaar werd uitgemaakt. En hij bracht het ook gewoon totaal niet tactisch. Gelukkig dat later wel uit kunnen praten, maar ik was het echt helemaal zat toen.

In de weekenden ben ik dus thuis, maar ik doe gewoon amper wat, omdat ik gewoon echt moet bijkomen van de hele week. Op zaterdag ga ik even naar mijn schoonzusje en zwager om mijn neefje te kunnen zien, maar verder hang ik alleen maar op de bank of in bed. En ik heb ook gewoon het idee dat ik sinds ik daar zit, ik juist depressiever word. Want daarvoor ging het qua stemming eigenlijk best goed, maar nu pieker ik echt ontzettend veel, zie ik het niet zitten, ben ik bang dat ik het gewoon echt niet aankan, dat het te zwaar is en ik word ook heel snel weer getriggerd met suïcidale gedachten. En op zondagavond heb ik de grootste moeite om weer terug te gaan, ik wil gewoon echt niet terug dan

Ik had van te voren gewoon echt niet kunnen bedenken dat het vanwege al die extra taken en verantwoordelijkheden zó zwaar zou zijn. Elke avond kijk ik de minuten op de klok weg tot het half 10 is en ik naar bed mag.

Ik hoop echt dat het gewoon komt doordat ik er pas 3 weken zit en dat het nog beter wordt.

Heftig hoor. Ik weet ook niet of ik dat zou trekken zonder in paniek te raken.

quote:

Op zondag 9 maart 2014 14:57 schreef Sylvana het volgende:
Ik ben nu 3 weken opgenomen, waarvan helaas de laatste week ziek in bed. Dus heb afgelopen week geen therapie gehad. Maar wat is het ontzettend zwaar zeg! En dan heb ik het nog niet eens over de gewone therapieblokken overdag. Want ondanks dat dat soms heel confronterend is, gaat dat op zich wel prima. Het zwaarste vind ik echter dat je als groep zelf OVERAL verantwoordelijk voor bent. Zelfs voor het bijhouden van hoeveel brood er nog in de vriezer zit en het doorgeven van de broodbestelling aan de AH. En elke dag moeten er 2 mensen gewoon alle boodschappen doen voor die dag, moet je als groep elke keer koffie/thee zetten, als je als groep die zogenaamde HT-week hebt moet je elke maaltijd de tafel dekken en afruimen, de koelkasten helemaal leegruimen en schoonmaken, alle keukenkastjes op vrijdagmiddag leeghalen en schoonmaken, echt ALLES moet je gewoon zelf of met je groep doen. En elk wissewasje moet met de groep overlegd worden, zelfs als je tijdens een centraal moment als de koffiepauze naar de wc moet, dan moet je dus "centraal" roepen en melden dat je uitloopt om naar de wc te gaan

En ook al ben je met een groep, hierdoor heb je gewoon 's avonds amper de tijd om bij te komen van de therapiedag. Want het is echt gewoon van 's ochtends kwart voor 8 tot 's avonds half 10 in de groep zijn, therapie volgen en al die andere taken uitvoeren. En dan zijn er naast de dagelijkse taken ook nog speciale taken, zoals taak was, taak PNK (post, notuleren, kopieren) taak zieken (die meegaan als iemand naar de dokter/tandarts etc moet) etc. En dan heb je ook nog allerlei commissies zoals de activiteitencommissie, de buurtcommissie, de budgetcommissie etc. Want ja, je bent zelfs als groep verantwoordelijk voor het budget en de uitgaven!

Ik snap best dat ze niet willen dat je gaat hospitaliseren, zoals bij een gewone GGZ-opname vaak snel gebeurt, maar ik vind dit wel echt het andere uiterste.

En er wordt echt OVERAL wat achter gezocht, OVERAL worden kritische vragen over gesteld. Van de week was ik dus ziek en moest ik ondanks dat toch bij alle gezamenlijke eet-/drinkmomenten zijn. Dus elke keer voor een kwartiertje koffiepauze uit bed etc. Maar omdat ik buikgriep had en amper eten binnen hield, at ik dus ook niet zoveel. En bij ELKE maaltijd werd er gevraagd wat ik ging eten, of het genoeg was etc. Echt om gek van te worden. Ik had echt het gevoel alsof ik me steeds moest verantwoorden.

En vrijdag voelde ik me op zich al wel iets beter, maar werd ik wakker met een hypo (lage bloedsuikerwaarde ivm diabetes) Dus dan moet ik snel wat dextro eten, maar voel ik me heel beroerd en slap. En ik was dus niet in staat om naar de keuken te gaan om te ontbijten. Dus ik tegen mijn kamergenootje gezegd dat ik een hypo had en dus niet naar de keuken kon komen en later zou aanschuiven. Maar toen ze dat dus vertelde in de groep kwamen er kritische vragen of het wel echt waar was, of ik wel echt een hypo had en of ik niet gewoon aan het vermijden was, omdat ik ook al de hele week ziek was geweest. Dus toen kwam er iemand anders naar mijn kamer om me te "controleren" Dus daar werd ik echt boos om toen, want ik voelde me al kut en beroerd en nou had ik ook nog het gevoel alsof ik niet geloofd werd, voor leugenaar werd uitgemaakt. En hij bracht het ook gewoon totaal niet tactisch. Gelukkig dat later wel uit kunnen praten, maar ik was het echt helemaal zat toen.

In de weekenden ben ik dus thuis, maar ik doe gewoon amper wat, omdat ik gewoon echt moet bijkomen van de hele week. Op zaterdag ga ik even naar mijn schoonzusje en zwager om mijn neefje te kunnen zien, maar verder hang ik alleen maar op de bank of in bed. En ik heb ook gewoon het idee dat ik sinds ik daar zit, ik juist depressiever word. Want daarvoor ging het qua stemming eigenlijk best goed, maar nu pieker ik echt ontzettend veel, zie ik het niet zitten, ben ik bang dat ik het gewoon echt niet aankan, dat het te zwaar is en ik word ook heel snel weer getriggerd met suïcidale gedachten. En op zondagavond heb ik de grootste moeite om weer terug te gaan, ik wil gewoon echt niet terug dan

Ik had van te voren gewoon echt niet kunnen bedenken dat het vanwege al die extra taken en verantwoordelijkheden zó zwaar zou zijn. Elke avond kijk ik de minuten op de klok weg tot het half 10 is en ik naar bed mag.

Ik hoop echt dat het gewoon komt doordat ik er pas 3 weken zit en dat het nog beter wordt.

Dit komt me heel bekend voor.

Zit je op de Zwaluw?

quote:

Op zondag 9 maart 2014 19:48 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Dit komt me heel bekend voor.

Zit je op de Zwaluw?

Nee ik zit op de Wieke van Mediant in Enschede.

quote:

Op zondag 9 maart 2014 19:50 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Nee ik zit op de Wieke van Mediant in Enschede.

Ok. Het is wel dezelfde soort therapie.

Het is trouwens normaal dat je het de eerste tijd zwaar krijgt. Dat komt omdat je in de therapie-setting waar je nu zit niet meer kunt terugvallen op je vertrouwde gedragspatronen. Je komt meer in contact met je gevoel en dat kan kut zijn. Daarna ga je wel merken dat er dingen aan jou veranderen. Je zal je nog wel vaker rot voelen, maar je gaat aan kleine dingen merken dat je stukje bij beetje anders met bijvoorbeeld tegenslagen om gaat. Je problemen verdwijnen niet, maar je wordt sterker en vervolgens sterk genoeg om zelf je problemen op te lossen.

quote:

Op zondag 9 maart 2014 20:39 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ok. Het is wel dezelfde soort therapie.

Het is trouwens normaal dat je het de eerste tijd zwaar krijgt. Dat komt omdat je in de therapie-setting waar je nu zit niet meer kunt terugvallen op je vertrouwde gedragspatronen. Je komt meer in contact met je gevoel en dat kan kut zijn. Daarna ga je wel merken dat er dingen aan jou veranderen. Je zal je nog wel vaker rot voelen, maar je gaat aan kleine dingen merken dat je stukje bij beetje anders met bijvoorbeeld tegenslagen om gaat. Je problemen verdwijnen niet, maar je wordt sterker en vervolgens sterk genoeg om zelf je problemen op te lossen.

Thnx en ja het is gewoon nu kut dat ik lichamelijk zo zwak ben en zo weinig weerstand heb. Daarom kan ik me niet volledig op het geestelijke/emotionele vlak richten zeg maar. Heb vanmiddag nog met 38.3 graden koorts op bed gelegen. Nu is het gelukkig wel iets gezakt, maar echt fit voel ik me nog niet. Dus straks als ik weer terug ben daar nog maar een ibuprofen nemen voor ik ga slapen en hopelijk kan ik morgen dan weer gewoon met de therapieën meedoen.

Maar hoe zwaar het pas echt is merk je dus ook pas als je er echt zit. Dit had niemand me ook van te voren kunnen vertellen. Het is echt 10 keer zo intensief als dat ik van te voren gedacht had. Misschien voor komende week maar als doel doen dat ik elke dag iets ontspannends voor mezelf probeer te doen, al is het maar even een puzzel maken of een mandala kleuren ofzo. Want ben bang dat als ik daar niet bewust tijd voor vrij maak dat ik mezelf helemaal voorbij ga lopen

quote:

Op zondag 9 maart 2014 14:57 schreef Sylvana het volgende:
Ik ben nu 3 weken opgenomen, waarvan helaas de laatste week ziek in bed. Dus heb afgelopen week geen therapie gehad. Maar wat is het ontzettend zwaar zeg! En dan heb ik het nog niet eens over de gewone therapieblokken overdag. Want ondanks dat dat soms heel confronterend is, gaat dat op zich wel prima. Het zwaarste vind ik echter dat je als groep zelf OVERAL verantwoordelijk voor bent. Zelfs voor het bijhouden van hoeveel brood er nog in de vriezer zit en het doorgeven van de broodbestelling aan de AH. En elke dag moeten er 2 mensen gewoon alle boodschappen doen voor die dag, moet je als groep elke keer koffie/thee zetten, als je als groep die zogenaamde HT-week hebt moet je elke maaltijd de tafel dekken en afruimen, de koelkasten helemaal leegruimen en schoonmaken, alle keukenkastjes op vrijdagmiddag leeghalen en schoonmaken, echt ALLES moet je gewoon zelf of met je groep doen. En elk wissewasje moet met de groep overlegd worden, zelfs als je tijdens een centraal moment als de koffiepauze naar de wc moet, dan moet je dus "centraal" roepen en melden dat je uitloopt om naar de wc te gaan

En ook al ben je met een groep, hierdoor heb je gewoon 's avonds amper de tijd om bij te komen van de therapiedag. Want het is echt gewoon van 's ochtends kwart voor 8 tot 's avonds half 10 in de groep zijn, therapie volgen en al die andere taken uitvoeren. En dan zijn er naast de dagelijkse taken ook nog speciale taken, zoals taak was, taak PNK (post, notuleren, kopieren) taak zieken (die meegaan als iemand naar de dokter/tandarts etc moet) etc. En dan heb je ook nog allerlei commissies zoals de activiteitencommissie, de buurtcommissie, de budgetcommissie etc. Want ja, je bent zelfs als groep verantwoordelijk voor het budget en de uitgaven!

Dat was bij mij ook. En op een gegeven moment ben je die wekelijkse "huisvergaderingen" ook wel zat, maar anderzijds snap ik wel dat ze het zo opzetten.

En als je het een bepaalde dag niet trekt, kan je toch ook altijd vragen of iemand anders het van je wil overnemen of dat je ruilt of iets dergelijks. Zelfs dat wordt als therapie gezien... (Voor jezelf zorgen, hulp vragen....)

En ja, het is niet zo gek dat je je nu best rot voelt: je bent continue met jezelf bezig, geen echte ontsnappingsmogelijkheid. En dat je het gevoel hebt gecontroleerd te worden: das vervelend, moet je ook vooral aangeven. Echter zullen er ook een bak mensen zijn die vanalles aangrijpen om te vermijden, dus tja, dat zit er jou eenmaal in. Aangeven dat je het niet tof vindt en het bespreekbaar maken is denk ik de crux in dit geval.

Succes komende week: you can do it!

Ik ga me laten uitschrijven. Weg met die vieze behandelaren.

quote:

Op zondag 9 maart 2014 21:58 schreef Spongeboss het volgende:
Ik ga me laten uitschrijven. Weg met die vieze behandelaren.

Ik stop er ook mee. Ze kunnen toch niks voor me betekenen.

quote:

Op zondag 9 maart 2014 22:34 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik stop er ook mee. Ze kunnen toch niks voor me betekenen.

Die van mij pushed me alleen maar opleiding etc. Terwijl het voor mij niet belangrijk is zo snel mogelijk in het leven te stappen wat voor mij belangrijk is, is zin vinden in dat leven. Of in ieder geval iets vinden dat ik kan doen. Maar ik ben en blijf van mening dat het niet bevorderlijk is, dit te doen door te zeggen. 'Je moet zo snel mogelijk aan een opleiding etc...' Het is gewoon lastig en als ze me alleen in die richting willen helpen, helpen ze me dus met net niks.

quote:

Op zondag 9 maart 2014 22:36 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Die van mij pushed me alleen maar opleiding etc. Terwijl het voor mij niet belangrijk is zo snel mogelijk in het leven te stappen wat voor mij belangrijk is, is zin vinden in dat leven. Of in ieder geval iets vinden dat ik kan doen. Maar ik ben en blijf van mening dat het niet bevorderlijk is, dit te doen door te zeggen. 'Je moet zo snel mogelijk aan een opleiding etc...' Het is gewoon lastig en als ze me alleen in die richting willen helpen, helpen ze me dus met net niks.

Stelletje mongolen zijn het. Ze moeten gewoon opbokken. Ik weet wel wat ik ga doen nadat ik klaar ben met mijn universitaire IT opleiding. Dan ga ik lekker afwassen in een restaurant of WC's schoonmaken op stations. Ik ga mijn academische IT skills alleen gebruiken voor The Venus Project. De huidige cultuur en het geldsysteem kan de pot op!

Ik wil trouwens dat er een nieuw donorsysteem komt. Ik wil alleen maar mijn organen doneren aan mensen, waarmee ik goed contact heb en die mij proactief willen steunen wanneer het niet zo goed met mij gaat (en dat zijn er niet zo heel veel). Ik ga niet mijn organen aan willekeurige mensen geven. Die mensen ondersteunen mij nu ook niet!!!! Ik heb geen proactieve ondersteuning gehad voor mijn problemen. Waarom zou ik pas ondersteuning krijgen wanneer ik halfdood op de operatietafel lig??? Waarom niet op het moment dat mijn sociale problemen begonnen???? Als ik op die operatietafel lig, dan hoeft het van mij niet meer.

Vuilnisman wil ook nog wel worden. Dat is ook werk waarbij ik weinig met mensen in aanraking kom. Dat lijkt me heerlijk werk

quote:

Op zondag 9 maart 2014 21:58 schreef Spongeboss het volgende:
Ik ga me laten uitschrijven. Weg met die vieze behandelaren.

quote:

Op zondag 9 maart 2014 22:34 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik stop er ook mee. Ze kunnen toch niks voor me betekenen.

Dan hoop ik dat jullie het zeker weten

quote:

Op zondag 9 maart 2014 22:36 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Die van mij pushed me alleen maar opleiding etc. Terwijl het voor mij niet belangrijk is zo snel mogelijk in het leven te stappen wat voor mij belangrijk is, is zin vinden in dat leven. Of in ieder geval iets vinden dat ik kan doen. Maar ik ben en blijf van mening dat het niet bevorderlijk is, dit te doen door te zeggen. 'Je moet zo snel mogelijk aan een opleiding etc...' Het is gewoon lastig en als ze me alleen in die richting willen helpen, helpen ze me dus met net niks.

Heb je ook aangegeven bij je hulpverlener dat jij het niet prettig/belangrijk vindt om gepusht te worden een opleiding te volgen?

quote:

Op zondag 9 maart 2014 23:04 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Stelletje mongolen zijn het. Ze moeten gewoon opbokken. Ik weet wel wat ik ga doen nadat ik klaar ben met mijn universitaire IT opleiding. Dan ga ik lekker afwassen in een restaurant of WC's schoonmaken op stations. Ik ga mijn academische IT skills alleen gebruiken voor The Venus Project. De huidige cultuur en het geldsysteem kan de pot op!

Dit vind ik nogal een onvolwassen reactie. Dat zij jou niet kunnen helpen maakt ze nog geen mongolen. Er zijn genoeg mensen die wél baat hebben bij behandeling.

quote:

Op zondag 9 maart 2014 22:36 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Die van mij pushed me alleen maar opleiding etc. Terwijl het voor mij niet belangrijk is zo snel mogelijk in het leven te stappen wat voor mij belangrijk is, is zin vinden in dat leven. Of in ieder geval iets vinden dat ik kan doen. Maar ik ben en blijf van mening dat het niet bevorderlijk is, dit te doen door te zeggen. 'Je moet zo snel mogelijk aan een opleiding etc...' Het is gewoon lastig en als ze me alleen in die richting willen helpen, helpen ze me dus met net niks.

Hoe reageer je tegenover je behandelaar? Geef je dit ook aan?

Ik neem aan dat je een volwassen man bent en dus in eerste instantie zelf bepaalt hoe je leeft. Als je behandelaar het zo belangrijk vindt dat je een opleiding doet, moet hij dat beargumenteren, zodat jij begrijpt waarom het zo belangrijk zou zijn.

Of bedoelt hij dat je actiever in het leven moet staan, ondanks dat je de zin van het leven nog niet hebt gevonden?

quote:

Op maandag 10 maart 2014 02:03 schreef kuolema het volgende:
Dit vind ik nogal een onvolwassen reactie. Dat zij jou niet kunnen helpen maakt ze nog geen mongolen. Er zijn genoeg mensen die wél baat hebben bij behandeling.

Rationeel ben ik dat misschien wel met je eens, maar ik kan me wel goed voorstellen dat therapeuten of behandelaars je de strot uitkomen.

quote:

Op zondag 9 maart 2014 20:54 schreef Sylvana het volgende:
Misschien voor komende week maar als doel doen dat ik elke dag iets ontspannends voor mezelf probeer te doen, al is het maar even een puzzel maken of een mandala kleuren ofzo. Want ben bang dat als ik daar niet bewust tijd voor vrij maak dat ik mezelf helemaal voorbij ga lopen

Dit is een hele gezonde reactie Je bent je bewust van je grens en besluit een stap terug te doen. Dat is beter dan het bijvoorbeeld helemaal op te geven of om tot het uiterste door te gaan totdat je instort.

En nogmaals: als het goed is, gaat het wel beter op den duur. Over een poos zal je misschien wel versteld staan over jezelf dat je veel meer aankan dan je denkt.

quote:

Op maandag 10 maart 2014 08:44 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Dit is een hele gezonde reactie Je bent je bewust van je grens en besluit een stap terug te doen. Dat is beter dan het bijvoorbeeld helemaal op te geven of om tot het uiterste door te gaan totdat je instort.

En nogmaals: als het goed is, gaat het wel beter op den duur. Over een poos zal je misschien wel versteld staan over jezelf dat je veel meer aankan dan je denkt.

Met je handen bezig zijn is erg goed tegen het piekeren, doe dat dus vooral

quote:

Op maandag 10 maart 2014 02:03 schreef kuolema het volgende:
Dit vind ik nogal een onvolwassen reactie. Dat zij jou niet kunnen helpen maakt ze nog geen mongolen. Er zijn genoeg mensen die wél baat hebben bij behandeling.

Ik had het specifiek over de behandelaren van SpongeBoss. Hij had volgens mij al aangegeven dat hij dat niet wilde en tóch gaan ze door met dat gedruk. Die van mij zijn heel goed, maar ze kunnen met niet helpen.