R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik heb gewoon geen devotie om wat dan ook te doen. Het lijkt erop dat mijn schizoïde zich geuit heeft in compleet defaitisme en het daardoor ontstaan is. Vraag me dan ook af of het mogelijk is dat ik lang geleden de hoop 100% op heb gegeven.quote:Op zondag 2 maart 2014 21:09 schreef Comp_Lex het volgende:
[..]
Dat is inderdaad niet hetzelfde als geweld en agressie. Ik werk gewoon aan een andere wereld.
Het leven is een vijand die je niet met een uppercut kan slaan.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Waarom haat je de maatschappij en deze wereld? Wat is het waarom je je ervan wilt afzonderen?quote:
[..]
Oh ik haat de maatschappij en deze wereld.
quote:
[..]
Waarom haat je de maatschappij en deze wereld? Wat is het waarom je je ervan wilt afzonderen?
quote:
[..]
Waarom haat je de maatschappij en deze wereld? Wat is het waarom je je ervan wilt afzonderen?
quote:
[..]
Bedankt voor je input. Zelf ben ik schizoïde Maar goed ik ben niet zo boos slechts rationeel. Mocht je zin hebben kun je in het kort lezen waarom ik de maatschappij niet mag, en mijn stoornis me nekt.
Met anderhalf jaar oud kreeg ik een lichamelijke ziekte, ik moest van de basisschool af. Dat adviseerde ze mijn ouders, ik ging dus naar een speciale school met een busje werd ik opgehaald en moest ik 3 kwartier reizen, naar school gaan was geen pretje. Ik miste mijn favoriete tekenfilms als pokemon en als ik thuis kwam waren de kinderseries ook al voorbij. Omdat iedereen op die school ver van elkaar woonde had ik ook nooit iemand om mee af te spreken. Mijn lokale vrienden ben ik kwijt geraakt en de ene die ik had maakte mij achter mijn rug om belachelijk. Ik zou de spastische chirurg zijn etc, dit omdat ik met mijn handen trilde omdat ik vol zat van de ontstekingen. Kan me wel nog herinneren dat ik aan een tafeltje zat met een meid en deze gewoon blij voor mij was als ik eens een sticker kreeg omdat ik netjes had geschreven.
Maar goed op die nieuwe school zat niemand, ik zat tussen tourettes mensen met weet ik wat voor een problemen. Rolstoelen etc... Ik zat er tussen, gek genoeg hebben ze nooit rekening gehouden met mijn ziekte, omdat je het niet aan me ziet. Ik zie eruit als ieder ander. Alles wat ik met mijn slecht motorische handen deed werd dan ook afgestraft. Zo moest ik me melden bij de directeur, er was namelijk een opdracht een boekenlegger voor vaderdag te maken in groep 6. Je moest echter een schets maken wat ik niet deed waarop mijn tekening en boekenlegger in beslag werd genomen dit terwijl ik trots was op wat ik gemaakt had want het was eens goed gelukt. Toen de deal gemaakt ik maak een schets en dan krijg ik die oude wat ik gemaakt heb terug. Na het maken van de schets toen ik de oude terugvroeg kreeg ik die niet. Ik verweerde me zei dat we een afspraak hebben, ik moest naar de directeur. Bijna van school getrapt.
Terug naar het normaal onderwijs was nog lastiger, techniek, handenarbeid was altijd een 3 voor welk project dan ook. Of het was een 3 dat ik hulp van andere kreeg of omdat het niet werkte of omdat het lelijk was, natuurlijk ik kon geen machines bedienen met mijn motoriek. Dat precisie werk lukte me niet. Al mijn schrijven ging slecht etc. Afijn ik viel in verval ging met niemand meer om en bleef alleen zitten. Leraren maakte zich wel zorgen maar ik ging nooit op ze in.
Toen naar een andere school hier wilde ik helemaal geen contact meer met niemand niet, leraren bleven erop aandringen me lastig vallen. Vertelde mijn ouders op ouderavonden dat het nooit meer goed met mij zou komen etc. Mijn ouders gingen mij daarop ook lastig vallen sociaal te zijn. Ik moest maar gaan werken bij de supermarkt maar met mijn lichamelijke klachten was dat pijn en ik was te sloom. Een meid die altijd gauw thuis wilde zijn begon al een hekel aan me te krijgen omdat ik niet snel genoeg was. Ja ik was wat minder efficiënt.
Nu heb ik na 1 kilometer lopen dat ik al verrek van de pijn en 2 kilometer haal ik net hoewel ik daarna moet bijkomen van de pijn. Zelfs dit bericht typen bezorgt me pijn. Een half a4tje schrijven aan een kant is al funest voor mij, en niet leesbaar.
Mijn hele leven lang heeft niemand rekening gehouden met mijn lichamelijke klachten terwijl mijn diagnose staat als een huis. Nu is het alleen maar erger geworden, maar mensen roepen dat ik werk moet zoeken dat ik een opleiding moet zoeken. Mijn vertrouwen in school is kapot gemaakt. De samenleving zal nooit rekening houden met mijn lichamelijke klachten.
Daardoor ben ik wellicht schizoïde geworden om mezelf te beschermen. Maar nu moet ik vast gaan werken of een opleiding volgen lichamelijk ben ik er slecht aan toe ik ben ook niet heel slim met cijfertjes. Wellicht kan ik een mbo-4 juridisch medewerker doen. Maar ik kan niet lange stukken achter elkaar typen, ik kan niet steeds naar het kopieer apparaat lopen. Ik zie geen goeie uitweg. De maatschappij belast mij ze geven mij de tijd niet genoeg.
Ze roepen dat ik een vieze uitkeringstrekker ben. Maar ik kan mijn schizoïde zijn niet ongedaan maken dat is een reflex geweest mezelf te verdedigen ik heb mezelf gebarricadeerd en nu willen ze dat ik naar buiten kom. Waarop mijn schizoïde persoonlijkheid niet is op ingesteld. Ik heb geen mensen nodig. De maatschappij heb ik niet nodig, maar nu roepen ze me naar buiten. Iets dat me niet lukt omdat mijn hele jeugd het vertrouwen voor de samenleving kapot heeft gemaakt. Ik wil niets meer met ze te doen hebben, en daar nekt mijn diagnose me. Ik ervaar nergens plezier meer aan, 0% ambities en ik wil er niet eens meer wat voor doen.
Het leven is een vijand die je niet met een uppercut kan slaan.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Bedankt dat je het wil delen.quote:
Ik begrijp wel dat je je heel klote hebt gevoeld. De afwijzing en het onbegrip wat je beschrijft is heel herkenbaar bij mij.
Ik heb zelf geen lichamelijke beperkingen ofzo. Maar het gevoel dat ik er niet bij hoor, is al zo oud als ik me kan herinneren. Ik was anders en gewoon raar; zo voelde ik me en dat was het wat ik van anderen elke keer te horen kreeg. Ik had motorische problemen, waardoor ik nooit goed was met gym en dus altijd als laatste werd gekozen. Ik liep met mijn voeten naar binnen. Ik sliste, waardoor ik als kind bij diverse logopedisten kwam, wat trouwens geen fuck hielp. Ik kon wel altijd heel goed tekenen, maar het feit dat ik dat kon, vond ik ook abnormaal aan mezelf. En dan kreeg ik ook nog altijd te horen dat ik autistisch zou zijn omdat ik daar zogenaamde trekken van zou hebben zoals dwangmatigheid. Als kind voelde ik me de outcast en het leven voelde onbehaaglijk. Mijn puberteit was echt een hel; ik werd gepest door mijn leeftijdgenoten en door docenten óf betutteld óf belachelijk gemaakt of uitgescholden. De leraar natuurkunde riep altijd in de klas dat ik een domme sukkel was, de leraar handenarbeid schold me uit voor mietje.
Ik heb het destijds nooit op de wereld betrokken. De wereld en de mensen waren okee; ikzelf was degene die niet goed was en ik streefde er altijd naar om te veranderen en me aan te passen totdat ik wel geaccepteerd werd.
Zo denk ik er nog steeds over, al vind ik die leraren natuurkunde en handenarbeid klootzakken die mij onterecht hadden behandeld. Waar ik wel boos over ben is hoe de psychische hulp me daarna behandeld heeft. Elke keer die kastje naar de muur praktijken, onverschillige psychologen die alleen een hele reeks aan dingen hadden opgesomd wat er allemaal niet mis met me is, maar verder niet naar mij luisterden. Ik was enorm gemotiveerd om mijn leven te veranderen, maar naar mijn beleving waren de hulpverleners dat helemaal niet en heb ik vele jaren van mijn leven verspild.
Ik ga mij nu langzaam maar zeker een beetje sterker voelen om zelf mijn leven te leiden. Echter ik voel me beschadigd en ik kan nog niet helemaal de puntjes op de i zetten. Ik wantrouw psychische hulpverleners heel erg en ik vind het heel erg dat ik nog zo afhankelijk van ze ben. Pas wanneer ik van ze af ben en ik een paar jaar verder ben, kan ik denk ik beoordelen in hoeverre ze mij hebben geholpen en in hoeverre ik naar mezelf had moeten luisteren.
Geen probleem het is niet dat ik het deel om een groter goed. Maar jij ook bedankt voor het delen, sorry ik ben niet goed in deze sociale situaties waarin men elkaar bedankt uit beleefdheid maar vat het niet persoonlijk op.quote:
[..]
Bedankt dat je het wil delen.
Ik begrijp wel dat je je heel klote hebt gevoeld. De afwijzing en het onbegrip wat je beschrijft is heel herkenbaar bij mij.
Ik heb zelf geen lichamelijke beperkingen ofzo. Maar het gevoel dat ik er niet bij hoor, is al zo oud als ik me kan herinneren. Ik was anders en gewoon raar; zo voelde ik me en dat was het wat ik van anderen elke keer te horen kreeg. Ik had motorische problemen, waardoor ik nooit goed was met gym en dus altijd als laatste werd gekozen. Ik liep met mijn voeten naar binnen. Ik sliste, waardoor ik als kind bij diverse logopedisten kwam, wat trouwens geen fuck hielp. Ik kon wel altijd heel goed tekenen, maar het feit dat ik dat kon, vond ik ook abnormaal aan mezelf. En dan kreeg ik ook nog altijd te horen dat ik autistisch zou zijn omdat ik daar zogenaamde trekken van zou hebben zoals dwangmatigheid. Als kind voelde ik me de outcast en het leven voelde onbehaaglijk. Mijn puberteit was echt een hel; ik werd gepest door mijn leeftijdgenoten en door docenten óf betutteld óf belachelijk gemaakt of uitgescholden. De leraar natuurkunde riep altijd in de klas dat ik een domme sukkel was, de leraar handenarbeid schold me uit voor mietje.
Ik heb het destijds nooit op de wereld betrokken. De wereld en de mensen waren okee; ikzelf was degene die niet goed was en ik streefde er altijd naar om te veranderen en me aan te passen totdat ik wel geaccepteerd werd.
Zo denk ik er nog steeds over, al vind ik die leraren natuurkunde en handenarbeid klootzakken die mij onterecht hadden behandeld. Waar ik wel boos over ben is hoe de psychische hulp me daarna behandeld heeft. Elke keer die kastje naar de muur praktijken, onverschillige psychologen die alleen een hele reeks aan dingen hadden opgesomd wat er allemaal niet mis met me is, maar verder niet naar mij luisterden. Ik was enorm gemotiveerd om mijn leven te veranderen, maar naar mijn beleving waren de hulpverleners dat helemaal niet en heb ik vele jaren van mijn leven verspild.
Ik ga mij nu langzaam maar zeker een beetje sterker voelen om zelf mijn leven te leiden. Echter ik voel me beschadigd en ik kan nog niet helemaal de puntjes op de i zetten. Ik wantrouw psychische hulpverleners heel erg en ik vind het heel erg dat ik nog zo afhankelijk van ze ben. Pas wanneer ik van ze af ben en ik een paar jaar verder ben, kan ik denk ik beoordelen in hoeverre ze mij hebben geholpen en in hoeverre ik naar mezelf had moeten luisteren.
.
Vervelend voor je, de motorische problemen weet ik alles van. Maar ik denk dat jij meer iets zag van 'er is iets fout aan mij.' Terwijl ik, ik was in alles slecht motorisch maar ik wist dat het door mijn reuma kwam, en dus kon ik er de vinger op leggen. In jouw geval had je niets waar je de vinger op kon leggen, dan moest het wel aan jou liggen. Daarentegen voelde ik dat mensen geen begrip/respect voor mijn reuma hadden. Dat is denk ik een groot verschil.
.
Je puberteit klinkt erg verrot, ik ken het lui die gepest werden etc. In mijn geval was ik rebels en een joker, die steeds grappen maakte. En daardoor was ik populair echter werd ik niet gepest maar kwam ik wel al gauw in een situatie waarin ik bespot werd, omdat ik grappig was en een complete joker. Zolang ik deed entertaimen had ik vrienden. Toen ik daar geen zin in had heb ik alle contact verbroken en ben ik solitair door mijn puberteid gegaan. Later weer wat vrienden terug, overigens ben ik nooit gepest. Gek genoeg was ik wel vaak bang maar had ik genoeg in me om te bluffen en als het op klappen aan zou komen zou ik wel een goeie kans maken maar toch was ik bang en blufte ik. Daarna naar een andere middelbare school hier heb ik helemaal 2 jaar solitair mijn ding gedaan. Soms nog de joker uitgehangen maar ik wilde niemand zien. Een vogel in zijn kooi was ik, maar ik overleefde het niemand pestte mij, dat krijg je als je met gewichten traint en de sterkste van de school neerklapt. Pak je de alfa is de rest niets meer.
.
Bij jou zie ik dat je net als mij ook redelijk passief was. En jezelf de schuld hebt gegeven terwijl ik altijd zoiets had van 'ja er is wat mis met mij, mijn gevoel. Maar de rest om me heen die zijn mijn tijd niet waard.' Daardoor kon ik ook keihard bluffen en kon ik het op vechten laten aankomen het kon mij allemaal niets meer schelen nu nog niet eigenlijk.
.
Bij jou lijkt het ermeer op dat je jezelf wilde verbeteren, om in de wereld te passen. Dat de andere klootzakken waren is dan wel prima, want het is jouw fout jij had je beter moeten opstellen tegen die klootzakken? Is dat wat je denkt, of wat is jouw gedachten daarachter dat je het zoveel op jezelf schuift? Ik hoop niet dat dit beledigend overkomt maar ik probeer te begrijpen wat jouw motivatie hier achter is.
.
Mijn gedachtengang was dit is niet eerlijk ik ben wel wat anders, maar ik ben niet dit of dat. Ik hoef die lui niet, ik hoor niet bij ze maar ik ben aardig waarom zij dan niet. En dan als je alles op het spel zet en je leven gaat leven alsof het pokerchips zijn, dan ben je er al heel gauw klaar mee.
.
De Psyische wereld ik ben er niet over te spreken, maar goed? Waar ben ik dat wel over. Uiteindelijk kom je er op eigen kracht met eigen gedachtengoeden. Ik heb besloten mezelf af te sluiten en iedere dag sterft het gevoel in me een beetje meer. Maar ik ben er tevrede mee, zou ik niet meer schizoïde zijn, dan zou die hele put openspringen. Dan zou ik per direct van een flat springen. Het is niet alleen houding of gedachtengang het is wat mij in leven houdt. Het is zoals in de fantasie verhalen waar iemand een paraciet heeft en daardoor kan blijven leven, en zonder de paraciet gelijk sterft.
.
Hopelijk kun je jezelf naar de plek leiden waar jij wilt zijn. En wat is beschadigt? Ik heb dat allemaal zo ver als mogelijk uitgeschakeld, en sinds dien ben ik een stuk gelukkiger. Je kan het misschien maken. Je lijkt goed op weg het lukt je misschien. Allen zou ik niet te zeer gaan hangen aan psychologen etc, of ze je hebben geholpen ja of nee doet er niet toe. Wat er wel toe doet ben je daar waar je wilt zijn of ga je de goeie richting op.
Het leven is een vijand die je niet met een uppercut kan slaan.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Ik voel me beschadigd omdat ik veel te lang in een passief en eenzaam isolement heb geleefd. Ik heb dingen gemist in het leven; ik word daar vaak mee geconfronteerd door situaties in het heden. Ik weet niet of ik dat kan corrigeren.quote:
Hopelijk kun je jezelf naar de plek leiden waar jij wilt zijn. En wat is beschadigt? Ik heb dat allemaal zo ver als mogelijk uitgeschakeld, en sinds dien ben ik een stuk gelukkiger. Je kan het misschien maken. Je lijkt goed op weg het lukt je misschien. Allen zou ik niet te zeer gaan hangen aan psychologen etc, of ze je hebben geholpen ja of nee doet er niet toe. Wat er wel toe doet ben je daar waar je wilt zijn of ga je de goeie richting op.
Het is niet zo dat ik een zondebok zoek voor mijn problemen. Ik vind mezelf niet zielig. Ik heb mijn sores meegemaakt, maar elk huis heeft zijn kruis. Ik ken mensen die het beter hebben gehad dan ik, maar ook genoeg die het slechter hebben gehad. Er zijn ook leuke dingen in mijn leven gebeurd en waar ik goede herinneringen aan heb. Mijn leven is daarbij nog niet over en ik hou me vast aan dat ik veel dingen zelf kan sturen en dat ik alles zou kunnen bereiken als ik erin geloof en het echt wil.
Ik loop vast omdat ik het niet snap en vastloop in mijn emoties. Wat die psychologen betreft: ik kan niet helemaal plaatsen wat er allemaal is gebeurd. Laat ik teveel over me heen lopen of ga ik juist teveel in het verzet? Ik kan er niet goed tegen als ik geen controle heb over mijn eigen situatie.
[ Bericht 4% gewijzigd door Pulzzar op 03-03-2014 00:38:06 ]
Loslaten betekent tijdelijk het houvast verliezen. Niet loslaten betekent voor altijd het houvast verliezen. - Kierkegaard.quote:
[..]
Ik voel me beschadigd omdat ik veel te lang in een passief en eenzaam isolement heb geleefd. Ik heb dingen gemist in het leven; ik word daar vaak mee geconfronteerd door situaties in het heden. Ik weet niet of ik dat kan corrigeren.
Het is niet zo dat ik een zondebok zoek voor mijn problemen. Ik vind mezelf niet zielig. Ik heb mijn sores meegemaakt, maar elk huis heeft zijn kruis. Ik ken mensen die het beter hebben gehad dan ik, maar ook genoeg die het slechter hebben gehad. Er zijn ook leuke dingen in mijn leven gebeurd en waar ik goede herinneringen aan heb. Mijn leven is daarbij nog niet over en ik hou me vast aan dat ik veel dingen zelf kan sturen en dat ik alles zou kunnen bereiken als ik erin geloof en het echt wil.
Ik loop vast omdat ik het niet snap en vastloop in mijn emoties. Wat die psychologen betreft: ik kan niet helemaal plaatsen wat er allemaal is gebeurd. Laat ik teveel over me heen lopen of ga ik juist teveel in het verzet? Ik kan er niet goed tegen als ik geen controle heb over mijn eigen situatie.
Controle op de situatie zul je nooit 100% hebben dit omdat mensen anders zijn, andere motieven hebben en de manieren om deze te manipuleren zeer gelimiteerd zijn. Je kan mensen een bepaalde richting opsturen, maar je hebt daarvoor kennis nodig. In dat opzicht kun je dan het beste als een schaduw overkomen waar niemand doorheen prikt. Dan willen mensen meer te weten komen en dan weet je wat hun motief is als ze met je komen praten. Alleen is dit heel lastig en bijna niet haalbaar en ga je weer vervreemd raken.
Ik wens je er succes mee, maar mensen zijn lastige wezens.
Het leven is een vijand die je niet met een uppercut kan slaan.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Hallo Fok!-ers,
Paar weken geleden te horen gekregen een persoonlijkheidsstoornis te hebben. Had al zo'n vermoeden, dus het kwam niet echt als een verrassing, maar die diagnose was toch stiekem nog even schrikken. Hoe dan ook, men had me al op de wachtlijst geplaatst voor "een behandeling op de afdeling persoonlijkheidsstoornissen". Van de week werd ik gebeld met de mededeling dat ik op intake mocht komen voor schematherapie.
Uiteraard heb ik e.e.a. gelezen over schematherapie, maar ik vraag me af wat het wezenlijke verschil is tussen schematherapie en CGT. Waarschijnlijk ben ik nu te sceptisch, maar ik heb bergen CGT gehad in het verleden en ik kon er helemaal niets mee. Rationaliseren kon ik wel (deed ik zelfs veel te veel), dus gezonde gedachten tegenover een ongezonde zetten, was geen probleem. Maar in mijn hoofd veranderde er niets. De ongezonde gedachten bleven de kop opsteken en ik was voor mijn gevoel voortdurend aan het corrigeren. Heel vermoeiend vond ik dat.
Nu moet ik erbij vertellen dat ik zelf psychologie heb gestudeerd - geen klinische, maar een basis over stoornissen en bijbehorende behandeling krijg je altijd mee. Toen ik een klinisch vak kreeg, waren CGT, antidepressiva en de combinatie daarvan behulpzaam bij elke psychische klacht waarvoor je geen antipsychotica kreeg. Mijn gevoel bij CGT was eigenlijk vooral dat men het overal voor inzette. Het leek me een soort hype: het helpt toch tegen alles. Of het voldoende hielp was de vraag, maar het werkte "significant" beter dan "treatment as usual". Datzelfde gevoel heb ik nu een beetje bij schematherapie. Ik weet niet of het klopt, maar schematherapie lijkt helemaal hot bij alles dat hardnekkig is. Autisme? Eetstoornis? Persoonlijkheidsstoornis? Depressie? Bij alles lijkt schematherapie wonderen te kunnen verrichten, net zoals CGT destijds.
Voor zover ik erover lees, lijkt schematherapie me eigenlijk gewoon een uitgebreide, maar specifieke vorm van CGT: leer grip krijgen op je gedachten en gevoelens en stem daar je gedrag op af. In de CGT die wij deden, gingen we vaak al in op de vraag waar die negatieve gedachten vandaan kwamen en niet alleen op het veranderen ervan.
Nu klink ik waarschijnlijk wat cynisch, maar ik vraag me echt af wat er anders is aan schematherapie, waardoor het beter zou moeten helpen dan CGT. Ik blijf het idee houden dat het vooral gericht is op begrijpen van jezelf (inzicht) en daaropvolgend gedragsmodificatie.
Ik weet niet of ik dat zo heel erg zie zitten, maar tegelijkertijd zou ik ook niet weten wat dan een betere behandeling zou zijn.
Wie kan mij (wellicht uit ervaring) vertellen of schematherapie daadwerkelijk vernieuwend is?
Paar weken geleden te horen gekregen een persoonlijkheidsstoornis te hebben. Had al zo'n vermoeden, dus het kwam niet echt als een verrassing, maar die diagnose was toch stiekem nog even schrikken. Hoe dan ook, men had me al op de wachtlijst geplaatst voor "een behandeling op de afdeling persoonlijkheidsstoornissen". Van de week werd ik gebeld met de mededeling dat ik op intake mocht komen voor schematherapie.
Uiteraard heb ik e.e.a. gelezen over schematherapie, maar ik vraag me af wat het wezenlijke verschil is tussen schematherapie en CGT. Waarschijnlijk ben ik nu te sceptisch, maar ik heb bergen CGT gehad in het verleden en ik kon er helemaal niets mee. Rationaliseren kon ik wel (deed ik zelfs veel te veel), dus gezonde gedachten tegenover een ongezonde zetten, was geen probleem. Maar in mijn hoofd veranderde er niets. De ongezonde gedachten bleven de kop opsteken en ik was voor mijn gevoel voortdurend aan het corrigeren. Heel vermoeiend vond ik dat.
Nu moet ik erbij vertellen dat ik zelf psychologie heb gestudeerd - geen klinische, maar een basis over stoornissen en bijbehorende behandeling krijg je altijd mee. Toen ik een klinisch vak kreeg, waren CGT, antidepressiva en de combinatie daarvan behulpzaam bij elke psychische klacht waarvoor je geen antipsychotica kreeg. Mijn gevoel bij CGT was eigenlijk vooral dat men het overal voor inzette. Het leek me een soort hype: het helpt toch tegen alles. Of het voldoende hielp was de vraag, maar het werkte "significant" beter dan "treatment as usual". Datzelfde gevoel heb ik nu een beetje bij schematherapie. Ik weet niet of het klopt, maar schematherapie lijkt helemaal hot bij alles dat hardnekkig is. Autisme? Eetstoornis? Persoonlijkheidsstoornis? Depressie? Bij alles lijkt schematherapie wonderen te kunnen verrichten, net zoals CGT destijds.
Voor zover ik erover lees, lijkt schematherapie me eigenlijk gewoon een uitgebreide, maar specifieke vorm van CGT: leer grip krijgen op je gedachten en gevoelens en stem daar je gedrag op af. In de CGT die wij deden, gingen we vaak al in op de vraag waar die negatieve gedachten vandaan kwamen en niet alleen op het veranderen ervan.
Nu klink ik waarschijnlijk wat cynisch, maar ik vraag me echt af wat er anders is aan schematherapie, waardoor het beter zou moeten helpen dan CGT. Ik blijf het idee houden dat het vooral gericht is op begrijpen van jezelf (inzicht) en daaropvolgend gedragsmodificatie.
Ik weet niet of ik dat zo heel erg zie zitten, maar tegelijkertijd zou ik ook niet weten wat dan een betere behandeling zou zijn.
Wie kan mij (wellicht uit ervaring) vertellen of schematherapie daadwerkelijk vernieuwend is?
Wow ... jouw verhaal lijkt wel heel erg op het mijne zeg hahaquote:
Hallo Fok!-ers,
Paar weken geleden te horen gekregen een persoonlijkheidsstoornis te hebben. Had al zo'n vermoeden, dus het kwam niet echt als een verrassing, maar die diagnose was toch stiekem nog even schrikken. Hoe dan ook, men had me al op de wachtlijst geplaatst voor "een behandeling op de afdeling persoonlijkheidsstoornissen". Van de week werd ik gebeld met de mededeling dat ik op intake mocht komen voor schematherapie.
Uiteraard heb ik e.e.a. gelezen over schematherapie, maar ik vraag me af wat het wezenlijke verschil is tussen schematherapie en CGT. Waarschijnlijk ben ik nu te sceptisch, maar ik heb bergen CGT gehad in het verleden en ik kon er helemaal niets mee. Rationaliseren kon ik wel (deed ik zelfs veel te veel), dus gezonde gedachten tegenover een ongezonde zetten, was geen probleem. Maar in mijn hoofd veranderde er niets. De ongezonde gedachten bleven de kop opsteken en ik was voor mijn gevoel voortdurend aan het corrigeren. Heel vermoeiend vond ik dat.
Nu moet ik erbij vertellen dat ik zelf psychologie heb gestudeerd - geen klinische, maar een basis over stoornissen en bijbehorende behandeling krijg je altijd mee. Toen ik een klinisch vak kreeg, waren CGT, antidepressiva en de combinatie daarvan behulpzaam bij elke psychische klacht waarvoor je geen antipsychotica kreeg. Mijn gevoel bij CGT was eigenlijk vooral dat men het overal voor inzette. Het leek me een soort hype: het helpt toch tegen alles. Of het voldoende hielp was de vraag, maar het werkte "significant" beter dan "treatment as usual". Datzelfde gevoel heb ik nu een beetje bij schematherapie. Ik weet niet of het klopt, maar schematherapie lijkt helemaal hot bij alles dat hardnekkig is. Autisme? Eetstoornis? Persoonlijkheidsstoornis? Depressie? Bij alles lijkt schematherapie wonderen te kunnen verrichten, net zoals CGT destijds.
Voor zover ik erover lees, lijkt schematherapie me eigenlijk gewoon een uitgebreide, maar specifieke vorm van CGT: leer grip krijgen op je gedachten en gevoelens en stem daar je gedrag op af. In de CGT die wij deden, gingen we vaak al in op de vraag waar die negatieve gedachten vandaan kwamen en niet alleen op het veranderen ervan.
Nu klink ik waarschijnlijk wat cynisch, maar ik vraag me echt af wat er anders is aan schematherapie, waardoor het beter zou moeten helpen dan CGT. Ik blijf het idee houden dat het vooral gericht is op begrijpen van jezelf (inzicht) en daaropvolgend gedragsmodificatie.
Ik weet niet of ik dat zo heel erg zie zitten, maar tegelijkertijd zou ik ook niet weten wat dan een betere behandeling zou zijn.
Wie kan mij (wellicht uit ervaring) vertellen of schematherapie daadwerkelijk vernieuwend is?
Ik heb in het verleden twee keer cgt gehad maar zonder veel succes. Studeer psychologie, ga over een paar weken beginnen met deeltijd schematherapie en heb er ook niet zoveel vertrouwen in. Schematherapie komt voor een heel groot deel overeen met cgt alleen werk je dus met schema's en wordt er meer naar je jeugd gekeken. Dat gebeurt idd bij cgt ook wel, maar bij schematherapie ligt daar toch iets meer de nadruk op. Het gaat iets dieper zeg maar. Ik moet natuurlijk nog beginnen met de therapie maar de individuele gesprekken die ik tot nu toe heb gehad met de psycholoog die de deeltijd doet zijn toch wel anders dan die bij andere psychologen. Het is niet meteen zo oplossingsgericht of zo.
Ik kan me op zich wel voorstellen dat het beter werkt dan cgt, hoewel ik daar niks over weet. Zal eens opzoeken hoe het zit met de cijfers.
Welke richting heb je eigenlijk gedaan met psychologie? Wat doe je nu?
Why are you wearing that stupid man suit?
Bij schematherapie gingen wij meer in op waar onze gedachten vandaan kwamen dan je bij normale cgt doet.
Ik ben fel tegenstander van cgt maar schematherapie werkte heel goed bij mij.
Het is confronterender en heftiger. Je moet het wel aankunnen want het is niet leuk zeg maar. Je gaat peuteren en graven tot het pijn doet en dan ga je nog ff door.
Dus mits je goede behandelaars hebt hoef je niet sceptisch te zijn
Ik ben fan
Ik ben fel tegenstander van cgt maar schematherapie werkte heel goed bij mij.
Het is confronterender en heftiger. Je moet het wel aankunnen want het is niet leuk zeg maar. Je gaat peuteren en graven tot het pijn doet en dan ga je nog ff door.
Dus mits je goede behandelaars hebt hoef je niet sceptisch te zijn
Ik ben fan
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Waarom ben je fel tegenstander van cgt? Het helpt veel mensen.quote:
Bij schematherapie gingen wij meer in op waar onze gedachten vandaan kwamen dan je bij normale cgt doet.
Ik ben fel tegenstander van cgt maar schematherapie werkte heel goed bij mij.
Het is confronterender en heftiger. Je moet het wel aankunnen want het is niet leuk zeg maar. Je gaat peuteren en graven tot het pijn doet en dan ga je nog ff door.
Dus mits je goede behandelaars hebt hoef je niet sceptisch te zijn
Ik ben fan
Why are you wearing that stupid man suit?
Ik heb ook heel veel cgt gehad maar het heeft mij ook niet geholpen. Ik kan het heel goed rationaliseren, kan prima achteraf rationele gedachten bedenken. Maar mijn gedachten/gedrag op het moment zelf veranderen er niet door.
Ben nu net 3 weken begonnen aan een 1-jarige klinische opname met schematherapie, dus kan er nog niet veel over zeggen.
Helemaal niet omdat ik afgelopen week de hele week ziek in bed heb gelegen en geen 1 therapie heb gevolgd
Ben nu net 3 weken begonnen aan een 1-jarige klinische opname met schematherapie, dus kan er nog niet veel over zeggen.
Helemaal niet omdat ik afgelopen week de hele week ziek in bed heb gelegen en geen 1 therapie heb gevolgd
Ik geloof er niet in voor mensen die echt dieper liggende issues hebben.quote:
[..]
Waarom ben je fel tegenstander van cgt? Het helpt veel mensen.
Als je ff een tegenslag hebt waar je mee moet leren dealen kan het prima werken hoor.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik heb ook cgt gehad en kon er ook te weinig mee. Ik snapte wel wanneer ik verkeerde gedachten had of verkeerd reageerde op dingen en kon dat zelf ook vaak wel weerleggen. Eigenlijk was ik er zelf al een beetje mee bezig (zelf uitgevonden methode). Het nadeel van cgt is dat het mij het gevoel gaf dat ik het zelf allemaal fout deed, en dat voedde mijn afkeer van mezelf alleen nog maar meer.quote:
Hallo Fok!-ers,
Paar weken geleden te horen gekregen een persoonlijkheidsstoornis te hebben. Had al zo'n vermoeden, dus het kwam niet echt als een verrassing, maar die diagnose was toch stiekem nog even schrikken. Hoe dan ook, men had me al op de wachtlijst geplaatst voor "een behandeling op de afdeling persoonlijkheidsstoornissen". Van de week werd ik gebeld met de mededeling dat ik op intake mocht komen voor schematherapie.
Uiteraard heb ik e.e.a. gelezen over schematherapie, maar ik vraag me af wat het wezenlijke verschil is tussen schematherapie en CGT. Waarschijnlijk ben ik nu te sceptisch, maar ik heb bergen CGT gehad in het verleden en ik kon er helemaal niets mee. Rationaliseren kon ik wel (deed ik zelfs veel te veel), dus gezonde gedachten tegenover een ongezonde zetten, was geen probleem. Maar in mijn hoofd veranderde er niets. De ongezonde gedachten bleven de kop opsteken en ik was voor mijn gevoel voortdurend aan het corrigeren. Heel vermoeiend vond ik dat.
Nu moet ik erbij vertellen dat ik zelf psychologie heb gestudeerd - geen klinische, maar een basis over stoornissen en bijbehorende behandeling krijg je altijd mee. Toen ik een klinisch vak kreeg, waren CGT, antidepressiva en de combinatie daarvan behulpzaam bij elke psychische klacht waarvoor je geen antipsychotica kreeg. Mijn gevoel bij CGT was eigenlijk vooral dat men het overal voor inzette. Het leek me een soort hype: het helpt toch tegen alles. Of het voldoende hielp was de vraag, maar het werkte "significant" beter dan "treatment as usual". Datzelfde gevoel heb ik nu een beetje bij schematherapie. Ik weet niet of het klopt, maar schematherapie lijkt helemaal hot bij alles dat hardnekkig is. Autisme? Eetstoornis? Persoonlijkheidsstoornis? Depressie? Bij alles lijkt schematherapie wonderen te kunnen verrichten, net zoals CGT destijds.
Voor zover ik erover lees, lijkt schematherapie me eigenlijk gewoon een uitgebreide, maar specifieke vorm van CGT: leer grip krijgen op je gedachten en gevoelens en stem daar je gedrag op af. In de CGT die wij deden, gingen we vaak al in op de vraag waar die negatieve gedachten vandaan kwamen en niet alleen op het veranderen ervan.
Nu klink ik waarschijnlijk wat cynisch, maar ik vraag me echt af wat er anders is aan schematherapie, waardoor het beter zou moeten helpen dan CGT. Ik blijf het idee houden dat het vooral gericht is op begrijpen van jezelf (inzicht) en daaropvolgend gedragsmodificatie.
Ik weet niet of ik dat zo heel erg zie zitten, maar tegelijkertijd zou ik ook niet weten wat dan een betere behandeling zou zijn.
Wie kan mij (wellicht uit ervaring) vertellen of schematherapie daadwerkelijk vernieuwend is?
Schema therapie heeft me geleerd dat veel dingen een oorzaak hebben, dat er een reden is waarom ik op bepaalde dingen zo reageer als ik doe. Dat dat ook mag, en dat je daarmee aan de slag kan om er iets mee te doen. Dat je je kleine ik die vroeger tekort gekomen is mag helpen om zich wel veilig en geliefd te gaan voelen. Het begrijpen scheelt enorm veel voor mij. Daarnaast leer je ook herkennen welke schema's andere mensen hebben, zodat je niet altijd alles bij jezelf legt.
Ik moet nu aan de slag met dat stemmetje in mn hoofd wat bij elke tegenslag tegen me roept hoe slecht en stom ik wel niet ben. Hardnekkig ding...
"In the midst of winter, I found there was, within me, an invincible summer".
-Albert Camus.
-Albert Camus.
Mijn stoornis komt met de mogelijkheid te rationaliseren, want emotie is vrij dood. Geloof me je wilt alles niet rationaliseren wil je dat wel dam lees je de stoïcijnen. Maar rationaliseren maakt het leven een stuk lastiger.
Wat betreft therapie, volgens mij is er niets concreets en wat voor de een werkt hoeft niet voor de ander te werken. Daarom zijn er ook zoveel disciplines soorten therapie en idioten in psychologische wereld. Ik ga me dan ook laten uitschrijven bij het volgende gesprek.
Wat betreft therapie, volgens mij is er niets concreets en wat voor de een werkt hoeft niet voor de ander te werken. Daarom zijn er ook zoveel disciplines soorten therapie en idioten in psychologische wereld. Ik ga me dan ook laten uitschrijven bij het volgende gesprek.
Het leven is een vijand die je niet met een uppercut kan slaan.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Het maakt heel erg uit welke stoornis je hebt en hoe je ermee aan de slag wil. Ik ben blij dat ik nu hulp heb, en eigenlijk zijn ze zeker 30 jaar te laat...quote:
Mijn stoornis komt met de mogelijkheid te rationaliseren, want emotie is vrij dood. Geloof me je wilt alles niet rationaliseren wil je dat wel dam lees je de stoïcijnen. Maar rationaliseren maakt het leven een stuk lastiger.
Wat betreft therapie, volgens mij is er niets concreets en wat voor de een werkt hoeft niet voor de ander te werken. Daarom zijn er ook zoveel disciplines soorten therapie en idioten in psychologische wereld. Ik ga me dan ook laten uitschrijven bij het volgende gesprek.
"In the midst of winter, I found there was, within me, an invincible summer".
-Albert Camus.
-Albert Camus.
Met mijn stoornis kun je geloof ik erg min. Niemand die ik ken die er beter uit is gekomen. Mijn stoornis is ook een groeiend iets. Nog nooit een relatie gehad of met een meid gezoend. Niet dat ik ermee zit het boeit me geen malle moer. Maar het zal nooit meer gebeuren. Ik ben te schimmige geworden om mezelf te beschermen.quote:
[..]
Het maakt heel erg uit welke stoornis je hebt en hoe je ermee aan de slag wil. Ik ben blij dat ik nu hulp heb, en eigenlijk zijn ze zeker 30 jaar te laat...
Van boekhandelaren ook nog. therapie die averechts werkt.
Het leven is een vijand die je niet met een uppercut kan slaan.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Ja! echt enorm herkenbaar.quote:
[..]
Ik heb ook cgt gehad en kon er ook te weinig mee. Ik snapte wel wanneer ik verkeerde gedachten had of verkeerd reageerde op dingen en kon dat zelf ook vaak wel weerleggen. Eigenlijk was ik er zelf al een beetje mee bezig (zelf uitgevonden methode). Het nadeel van cgt is dat het mij het gevoel gaf dat ik het zelf allemaal fout deed, en dat voedde mijn afkeer van mezelf alleen nog maar meer.
Schema therapie heeft me geleerd dat veel dingen een oorzaak hebben, dat er een reden is waarom ik op bepaalde dingen zo reageer als ik doe. Dat dat ook mag, en dat je daarmee aan de slag kan om er iets mee te doen. Dat je je kleine ik die vroeger tekort gekomen is mag helpen om zich wel veilig en geliefd te gaan voelen. Het begrijpen scheelt enorm veel voor mij. Daarnaast leer je ook herkennen welke schema's andere mensen hebben, zodat je niet altijd alles bij jezelf legt.
Ik moet nu aan de slag met dat stemmetje in mn hoofd wat bij elke tegenslag tegen me roept hoe slecht en stom ik wel niet ben. Hardnekkig ding...
Ik kreeg daar zoiets bij van: ja godverdomme ik hoor al meer dan 30 jaar wat ik allemaal niet goed doe. Doe ik nou nóg meer fout? Laat maar dan, ik ga wel in bed liggen. of zuipen. ofzo.
bij mijn intakegesprekken van schematherapie had ik voor het eerst écht het gevoel: wow, dus ik ben niet raar? en ik doe het niet verkeerd? wow, er luistert gewoon iemand naar mijn verhaal? En ik ben dus echt ziek geworden door mijn verleden? (dat laatste deed nogal pijn, janken janken janken dus)
Toen dat begrip er eenmaal van anderen was, durfde ik het ook voor mezelf op te brengen. Nu kan ik ook rustig zeggen: ok, ik ben er ziek van geworden, wellicht had een ander kind er niets schadelijks van ondervonden, maar ik wel en dat mag en is niet stom of fout.
En toen kon ik gaan bouwen
En nu werken CGT trucjes wel beter op mij. Als ik me ergens over suf zit te piekeren om dan even aan mezelf te vragen: ok, is dit nou echt heel erg logisch wat je nu denkt? hoe groot is de kans dat dit gebeurt? Niet zo groot he? Mooi, dan ff niet zo zeiken en doorzetten.
Maar dat komt nu ook niet uit een oordeel naar mezelf, maar meer zo van: ik heb er niets aan om me door die emoties te laten leiden, dus ik kan ze maar beter even opzij zetten. En als dat niet lukt, nja dan lukt het niet. Dan komt dat later wel
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ja, precies wat je zegt. Positiever ermee bezig zijn om beter in je vel te komen zitten. En dat heeft niks te maken met slachtofferrol of blijven hangen in het verleden of weetikveelhoezehetsomsnoemen.quote:
[..]
Ja! echt enorm herkenbaar.
Ik kreeg daar zoiets bij van: ja godverdomme ik hoor al meer dan 30 jaar wat ik allemaal niet goed doe. Doe ik nou nóg meer fout? Laat maar dan, ik ga wel in bed liggen. of zuipen. ofzo.
bij mijn intakegesprekken van schematherapie had ik voor het eerst écht het gevoel: wow, dus ik ben niet raar? en ik doe het niet verkeerd? wow, er luistert gewoon iemand naar mijn verhaal? En ik ben dus echt ziek geworden door mijn verleden? (dat laatste deed nogal pijn, janken janken janken dus)
Toen dat begrip er eenmaal van anderen was, durfde ik het ook voor mezelf op te brengen. Nu kan ik ook rustig zeggen: ok, ik ben er ziek van geworden, wellicht had een ander kind er niets schadelijks van ondervonden, maar ik wel en dat mag en is niet stom of fout.
En toen kon ik gaan bouwen
En nu werken CGT trucjes wel beter op mij. Als ik me ergens over suf zit te piekeren om dan even aan mezelf te vragen: ok, is dit nou echt heel erg logisch wat je nu denkt? hoe groot is de kans dat dit gebeurt? Niet zo groot he? Mooi, dan ff niet zo zeiken en doorzetten.
Maar dat komt nu ook niet uit een oordeel naar mezelf, maar meer zo van: ik heb er niets aan om me door die emoties te laten leiden, dus ik kan ze maar beter even opzij zetten. En als dat niet lukt, nja dan lukt het niet. Dan komt dat later wel
"In the midst of winter, I found there was, within me, an invincible summer".
-Albert Camus.
-Albert Camus.
quote:
[..]
Ja, precies wat je zegt. Positiever ermee bezig zijn om beter in je vel te komen zitten. En dat heeft niks te maken met slachtofferrol of blijven hangen in het verleden of weetikveelhoezehetsomsnoemen.
jep dat!
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik moet eerlijk zeggen dat ik hier erg triest van word. Dat is mijn ding misschien. Maar psycholoog X beweert dat cognitieve gedragstherapie het beste is, terwijl psycholoog Y voor schematherapie gaat. Waar ik boos om word, is dat je wordt beoordeeld op je psychische stoornis. Je zeggen bijvoorbeeld: je hebt borderline, dus jij moet dit maar gaan doen. En dat zeggen ze tegen iedereen die borderline. Maar iedereen tegen wie ze dat zeggen, heeft zijn eigen verleden, persoonlijkheid en behoeften en dat is bij iedereen anders.
Ik heb zelf mentalisation based treatment gedaan. Ik moet zeggen dat het mij wel geholpen heeft. Maar ik heb ook groepsgenoten gehad waarbij het niet hielp. Die kwamen heel weinig opdagen en durfden in de groep niks te zeggen. Niet dat ze ongemotiveerd waren, maar ze hadden meer structuur, duidelijkheid en 'strengheid' nodig. De therapie had mij 10 jaar geleden ook geen goed gedaan, omdat ik met "het is je eigen verantwoordelijkheid om wel of niet te komen" het misschien ook niet had kunnen opbrengen om regelmatig te komen. Als ik de therapeut was geweest, had ik na een paar maanden geconcludeerd dat dit voor hen niet de juiste therapie was geweest en had ik op zoek gegaan naar een andere therapie die meer past bij hun behoeften. Maar dat deden ze niet: de therapeuten moeten zich aan een strak beleid houden en dat houdt o.a. in dat ze de clienten zo lang mogelijk de kans geven. De therapeuten geloven ook heilig de MBT dé therapie voor iedereen met borderline is, want "de kans op dropouts (lekker interessant doen met engelse woorden) is bij MBT 15%, terwijl dat bij andere therapieen ruim 30% is". Ze hebben enorm veel energie geinvesteerd in de clienten die maar niet kwamen opdagen, terwijl de wachtlijsten enorm lang zijn en de mensen die daarop staan nog langer moeten wachten.
Maar goed, ik reageer nu meer vanuit mijn eigen frustratie. Ik heb afgelopen week een gesprek gehad met mijn psych en sindsdien ben ik enorm prikkelbaar. Ik ben o.a. weggelopen tijdens een groepsles in de sportschool, omdat de emoties zo hoog opliepen dat ik ervoor heb gekozen om weg te lopen, omdat ik anders zou flippen. Ik heb gehoord dat ik achter mijn rug om werd uitgelachen door sommige mensen.
Waar ik eigenlijk vooral gefrustreerd om ben, is dat ik mijzelf te slap voel om mijn eigen koers in het leven te bepalen, daarom maar bij psychologen aanklop voor hulp die vervolgens een hele reeks stoornissen aan mij plakken en mij daarmee het gevoel geven dat ik een minderwaardig mens ben. En life goes on. Ik word ouder en ouder, maar nog steeds geen vrienden, relatie en werk. Naarmate ik ouder word, gaat dat ook steeds moeilijker worden.
Het liefst wil ik zeggen: sodemieter op met jullie DSM, stelletje kutpsychologen, want jullie zijn nog veel gekker dan dat ik ben! Jullie geloven misschien dat jullie mensen helpen met jullie werk, maar jullie hebben mij juist beschadigd! Ik ben godverdomme 15 jaar lang door jullie van het kastje naar de muur gestuurd. Ik heb zelfs in een kliniek gezeten waar minimaal 75% borderline had. Ik hoor het ze nog zeggen dat ik ábsoluut geen borderline heb, want ik zou daar niet impulsief genoeg voor zijn. In hun ogen was ik gewoon een neuroot die niet zoveel moest piekeren. Ik vraag me af wat ze gedurende die 15 maanden hebben gedaan. Ik ben er wel beter door geworden, maar dat heb ik te danken aan mijn mede-clienten en niet aan de therapeuten die dus blijkbaar geen moeite hebben gedaan om mij serieus te nemen. Het ergste is dat de diagnose borderline al vanaf het begin in mijn medisch rapport stond. Ik wist daar niks vanaf: ik kwam daar pas achter toen de nieuwe huisarts mij dat liet lezen.
Maar ik ben vooral boos op mezelf, dat ik mij laat leven door mensen die me zielig vinden. Als ik dit ga uitspreken naar mijn psych de volgende keer, krijg ik weer te horen dat ik teveel denk vanuit mijn emoties en dat het allemaal flauwekul is en vervolgens ben ik weer een mak schaap die alles klakkeloos aanneemt van haar.
Ik weet het allemaal niet meer
Ik heb zelf mentalisation based treatment gedaan. Ik moet zeggen dat het mij wel geholpen heeft. Maar ik heb ook groepsgenoten gehad waarbij het niet hielp. Die kwamen heel weinig opdagen en durfden in de groep niks te zeggen. Niet dat ze ongemotiveerd waren, maar ze hadden meer structuur, duidelijkheid en 'strengheid' nodig. De therapie had mij 10 jaar geleden ook geen goed gedaan, omdat ik met "het is je eigen verantwoordelijkheid om wel of niet te komen" het misschien ook niet had kunnen opbrengen om regelmatig te komen. Als ik de therapeut was geweest, had ik na een paar maanden geconcludeerd dat dit voor hen niet de juiste therapie was geweest en had ik op zoek gegaan naar een andere therapie die meer past bij hun behoeften. Maar dat deden ze niet: de therapeuten moeten zich aan een strak beleid houden en dat houdt o.a. in dat ze de clienten zo lang mogelijk de kans geven. De therapeuten geloven ook heilig de MBT dé therapie voor iedereen met borderline is, want "de kans op dropouts (lekker interessant doen met engelse woorden) is bij MBT 15%, terwijl dat bij andere therapieen ruim 30% is". Ze hebben enorm veel energie geinvesteerd in de clienten die maar niet kwamen opdagen, terwijl de wachtlijsten enorm lang zijn en de mensen die daarop staan nog langer moeten wachten.
Maar goed, ik reageer nu meer vanuit mijn eigen frustratie. Ik heb afgelopen week een gesprek gehad met mijn psych en sindsdien ben ik enorm prikkelbaar. Ik ben o.a. weggelopen tijdens een groepsles in de sportschool, omdat de emoties zo hoog opliepen dat ik ervoor heb gekozen om weg te lopen, omdat ik anders zou flippen. Ik heb gehoord dat ik achter mijn rug om werd uitgelachen door sommige mensen.
Waar ik eigenlijk vooral gefrustreerd om ben, is dat ik mijzelf te slap voel om mijn eigen koers in het leven te bepalen, daarom maar bij psychologen aanklop voor hulp die vervolgens een hele reeks stoornissen aan mij plakken en mij daarmee het gevoel geven dat ik een minderwaardig mens ben. En life goes on. Ik word ouder en ouder, maar nog steeds geen vrienden, relatie en werk. Naarmate ik ouder word, gaat dat ook steeds moeilijker worden.
Het liefst wil ik zeggen: sodemieter op met jullie DSM, stelletje kutpsychologen, want jullie zijn nog veel gekker dan dat ik ben! Jullie geloven misschien dat jullie mensen helpen met jullie werk, maar jullie hebben mij juist beschadigd! Ik ben godverdomme 15 jaar lang door jullie van het kastje naar de muur gestuurd. Ik heb zelfs in een kliniek gezeten waar minimaal 75% borderline had. Ik hoor het ze nog zeggen dat ik ábsoluut geen borderline heb, want ik zou daar niet impulsief genoeg voor zijn. In hun ogen was ik gewoon een neuroot die niet zoveel moest piekeren. Ik vraag me af wat ze gedurende die 15 maanden hebben gedaan. Ik ben er wel beter door geworden, maar dat heb ik te danken aan mijn mede-clienten en niet aan de therapeuten die dus blijkbaar geen moeite hebben gedaan om mij serieus te nemen. Het ergste is dat de diagnose borderline al vanaf het begin in mijn medisch rapport stond. Ik wist daar niks vanaf: ik kwam daar pas achter toen de nieuwe huisarts mij dat liet lezen.
Maar ik ben vooral boos op mezelf, dat ik mij laat leven door mensen die me zielig vinden. Als ik dit ga uitspreken naar mijn psych de volgende keer, krijg ik weer te horen dat ik teveel denk vanuit mijn emoties en dat het allemaal flauwekul is en vervolgens ben ik weer een mak schaap die alles klakkeloos aanneemt van haar.
Ik weet het allemaal niet meer
Ook ik ben beschadigd door eerdere therapieën. Ik werd in een groep gezet, terwijl ik een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis in ontwikkeling had. Dat kan een pittige combinatie zijn - en dat werd het ook. Ik wist niet hoe ik in therapie moest zijn, ik begreep niet wat er van mij verwacht werd. Ik deed het kennelijk helemaal verkeerd en kreeg ik regelmatig 2/3 van de groep over me heen. Ik was volgens hen niet open genoeg. Ik was me van geen kwaad bewust, maar begreep wel goed dat ik het allemaal niet deed zoals een ideale cliënt het aanpakte. Sorry meiden, ik wist toen gewoon echt niet hoe ik een goede cliënt was.quote:
Toen ik begreep dat ik moest gaan delen, toen was de groep voor mij niet veilig. En mensenschuw als ik ben, is het praktisch onmogelijk om zo'n groep voor mij weer veilig te krijgen. Wantrouwen, op m'n hoede zijn, klaarstaan om het volgende te incasseren, voortdurend anticiperen... Dat gaat bij die mensen nooit meer weg. Niet omdat ik mensen geen tweede kans meer wil geven, maar omdat ik nooit meer onbevangen kan zijn. De hele groep is nooit geweest, maar toen nog veel minder, door alles wat er gebeurd was. Na 9 maanden was de hele groep gewisseld en begreep ik beter wat er van me verwacht werd. Maar toen zat mijn behandeling erop. Na 9 maanden moest ik weg. Na een gigantische terugval mocht ik het een halfjaar later nog een keer proberen in "dezelfde" groep (er zat er nog 1 in van toen ik eerder wegging). Qua therapie begreep ik het beter, maar veilig kon ik de groep niet meer noemen. Daar kwam dus het CGT-verhaal bij. Inderdaad, ook het gevoel dat ik daarbij alles verkeerd deed wat ik verkeerd kon doen. Ik moest mezelf maar blijven corrigeren met dingen die ik niet echt meende. En ik deed het dus altijd fout. De gedachten die ik had, gevormd uit mijn identiteit (voor mijn gevoel) waren fout. Dus dan zal mijn identiteit fout geweest zijn en was ik fout. Ik was toch één met mijn gedachten? Als mijn gedachten dan fout zijn, ben ik ook fout. Dacht ik.
Alles bij elkaar weet ik heel goed dat ik gewoon niet in die groep heb gepast, vermoedelijk vanwege mijn problematiek. Het heeft de persoonlijkheidsproblematiek ook meer kwaad dan goed gedaan.
Hiermee wil ik echt niet de groep of de therapeuten de schuld geven, want het is mijn problematiek. De therapie was te hoog gegrepen voor mij.
Wat ik ook weet, is dat ik nu echt een groepstherapietrauma heb. Gelijk in groepstherapie beginnen is voor mij echt een breekpunt. Dan maar geen therapie. Ik weet dat ik gelijk in een groep niet kan handelen. Over een tijdje misschien, maar nu echt niet. Met mijn gedrag maak ik de hele groep onveilig. Ik weet niet hoe ik het beter moet doen op een manier die voor mij haalbaar is. Nog steeds niet.
Maargoed, dat was even een intermezzo. Het ging mij uiteindelijk om schematherapie. Waarom ik ben geworden zoals ik ben geworden, weet ik allang. Die informatie heb ik alleen nog niet kunnen inzetten om het anders aan te pakken. Op basis van jullie informatie concludeer ik dat schematherapie me daarbij wellicht nog iets kan helpen. Ik ga in ieder geval die intake meemaken.
Persoonlijkheidsproblemathiek is complexe problemathiek. Je kan niet bijvoorbeeld iemands hoofd openmaken, iemand zijn hele psyche bestuderen en dan met de oplossing komen. Het is vooral aan de client om te vertellen waar hij mee zit en het is tevens aan de client om zichzelf te gaan begrijpen en zodoende zijn problemen op te kunnen lossen. Echter is het soms moeilijk om je eigen gevoelens te herkennen en te begrijpen, laat staan die te verwoorden naar andere mensen.
Ik neem het psychologen en therapeuten niet kwalijk dat ze mij niet helemaal hadden begrepen en zodoende mij niet exact de hulp hebben kunnen bieden waar ik behoefte aan had. Eigenlijk kan ik ze helemaal niks kwalijk nemen. Maar het pijnlijke bij mij is het gevoel niet serieus genomen te worden.
Ik ervaar het zo: Ik zit in een gigantisch doolhof en ben totaal machteloos om eruit te komen. Ik vraag dan aan iemand de weg en die zegt "oh, ga daar maar heen" en vervolgens ben ik nog meer verdwaald. Het is een enorm gevoel van onmacht.
Ergens weet ik wel dat mijn perceptie vervormd is: te gekleurd en te beladen. En besef ik dat ik wel degelijk hulp nodig heb en ben vervolgens verdrietig omdat ik niet zo zelfstandig ben als ik zou willen.
Ik neem het psychologen en therapeuten niet kwalijk dat ze mij niet helemaal hadden begrepen en zodoende mij niet exact de hulp hebben kunnen bieden waar ik behoefte aan had. Eigenlijk kan ik ze helemaal niks kwalijk nemen. Maar het pijnlijke bij mij is het gevoel niet serieus genomen te worden.
Ik ervaar het zo: Ik zit in een gigantisch doolhof en ben totaal machteloos om eruit te komen. Ik vraag dan aan iemand de weg en die zegt "oh, ga daar maar heen" en vervolgens ben ik nog meer verdwaald. Het is een enorm gevoel van onmacht.
Ergens weet ik wel dat mijn perceptie vervormd is: te gekleurd en te beladen. En besef ik dat ik wel degelijk hulp nodig heb en ben vervolgens verdrietig omdat ik niet zo zelfstandig ben als ik zou willen.
Nee, ook ik neem therapeuten niets kwalijk. Die inschatting maken op basis van een intake van een uur is niet te doen. Het enige dat ik uit mijn ervaring heb gehaald, is dat ik dus wel zelf nadenk voor ik het advies van een therapeut overneem. Bij mijn intake werd groepstherapie aangeraden, omdat het beter zou zijn (alle bekende voordelen van groepstherapie). Ik heb aangegeven liever individueel te starten, omdat ik mezelf ken. Voor ik een groep in kan, moet er volgens mij e.e.a. aan voorwerk gedaan worden. Dus dat zeg ik er echt wel bij. En ik heb ook aangegeven dat ik niet weet of ik zomaar in therapie ga om in potentie weer in herhaling te vallen. Dat vind ik een slecht idee. Een groep met normale mensen is voor mij al een hele belevenis. Een groep met meer mensen met bagage is nog veel ingewikkelder - voor mij, voor de anderen en voor de dynamiek.
Anderzijds mis ik wel oog voor de risico's van groepstherapie. Ik heb nog nooit gehoord dat groepstherapie werd afgeraden - en dat geldt ook voor CGT. CGT was echt heilig in therapieland, maar dat het bij mij juist verlamde door het voortdurende gevoel van falen, heeft echt niet geholpen. Dus dat vind ik lastig. Contra-indicaties lijken er gewoon niet te zijn.
Anderzijds mis ik wel oog voor de risico's van groepstherapie. Ik heb nog nooit gehoord dat groepstherapie werd afgeraden - en dat geldt ook voor CGT. CGT was echt heilig in therapieland, maar dat het bij mij juist verlamde door het voortdurende gevoel van falen, heeft echt niet geholpen. Dus dat vind ik lastig. Contra-indicaties lijken er gewoon niet te zijn.
Ik herken wel wat je beschrijft wat groepstherapie betreft. In de kliniek waar ik was, zaten ook mensen die niks durfden of konden zeggen of 'eromheen draaiden' ondanks dat ze wel enorm hun best deden om zo duidelijk mogelijk te zijn. Het kan voor de anderen veel irritatie oproepen als een groepsgenoot niks zegt, want het lijkt misschien bijvoorbeeld dat hij/zij heel ongemotiveerd is.
Maar de dynamiek in de groep is ook heel belangrijk en het 'niveau' ook. Mensen met een ergere vorm van persoonlijksproblemathiek zijn sneller geneigd om meteen conclusies te trekken zo van: hij/zij doet zijn/haar best niet. In een andere groep hebben de groepsgenoten wat meer geduld met elkaar, omdat ze ook kunnen bedenken dat het voor iemand misschien moeilijker is dan voor henzelf om dingen in een groep te delen.
In de kliniek waren er veel dagen dat er ruzies waren en de onderlinge spanning was hoog. In de deeltijdtherapieen waren veel minder ruzies en als die er waren, werd er met minder geschreeuw en onbegrip op elkaar gereageerd.
Maar de dynamiek in de groep is ook heel belangrijk en het 'niveau' ook. Mensen met een ergere vorm van persoonlijksproblemathiek zijn sneller geneigd om meteen conclusies te trekken zo van: hij/zij doet zijn/haar best niet. In een andere groep hebben de groepsgenoten wat meer geduld met elkaar, omdat ze ook kunnen bedenken dat het voor iemand misschien moeilijker is dan voor henzelf om dingen in een groep te delen.
In de kliniek waren er veel dagen dat er ruzies waren en de onderlinge spanning was hoog. In de deeltijdtherapieen waren veel minder ruzies en als die er waren, werd er met minder geschreeuw en onbegrip op elkaar gereageerd.
