VBL Voetbal
Van strafschop tot schwalbe. Hier vind je Voetbal en alles wat daarmee te maken heeft. VBL - United in Voetbal.
Ben je nu stoer ?quote:
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
quote:Op zaterdag 4 april 2015 19:21 schreef Downwards het volgende:
[..]
Want je moet blaaskakerij en arrogantie natuurlijk wel appreciëren tegenwoordig.
quote:Op zaterdag 4 april 2015 12:00 schreef Downwards het volgende:
[..]
We zien morgenmiddag op onze zolderkamer wel weer hoe het verloopt.
Hopen dat je touw stevig genoeg is.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Goed dat je nog even aantoont dat je de intentie van de tweede post die je aanhaalt totaal niet hebt begrepen.quote:
[..]
[..]
Hopen dat je touw stevig genoeg is.
quote:
[..]
Goed dat je nog even aantoont dat je de intentie van de tweede post die je aanhaalt totaal niet hebt begrepen.
Ik lach gewoon mee. Alsof ik je begrijp.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
FF pissen trouwens.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Laten we het dan maar niet belangrijker dan het is, het hoort hier over The Don te gaan.quote:
[..]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ga ik vanavond even kijken, bedankt voor de tip 
Dit is mijn uitspraak en daarmee zult u het moeten doen.
Doodzieke cultheld Ton Ojers
’Mijn leven is een ware hel!’
Door RENÉ VAN BATENBURG
Updated 1 uur geleden
Vandaag, 09:54 in BINNENLAND
ALMERE - Wat drie jaar geleden een onschuldige huidaandoening leek, was het begin van een ware lijdensweg voor Ton Ojers. Een inktzwart scenario volgde voor de voormalige voetbaltrainer en analist met dertien operaties binnen zes weken. Uiteindelijk moest zijn been worden afgezet en werd hij na zijn laatste behandeling in het Flevo-ziekenhuis in Almere wakker werd met een dwarslaesie die hem voor de rest van zijn leven aan een rolstoel kluistert.
Oud-voetbaltrainer Ton Ojers: „Gewoon lekker op het veld staan bij mijn jongens, dat mis ik nog het allermeeste.”
Oud-voetbaltrainer Ton Ojers: „Gewoon lekker op het veld staan bij mijn jongens, dat mis ik nog het allermeeste.”Ⓒ ANKO STOFFELS
De Telegraaf zocht hem op in zijn groothandel in sportartikelen in Almere.
Laatste interview
Op de retorische vraag; „hoe gaat het met je?”, antwoordt de 63-jarige Almeerder onomwonden; „mijn leven is een ware hel!” Hij schiet vol en draait zijn rolstoel even weg. „Dit is het laatste interview dat ik geef. Ik kan het emotioneel niet meer opbrengen. Ik heb maar energie voor een paar uurtjes per dag.
Ondraaglijke pijn
Mijn hele voetbalwereldje waar ik voor leefde is voorgoed voorbij. Je krijgt er wel wat voor terug. Maar vooral die ellendige pijn die ik continue heb, maakt me helemaal gek. Iedere beweging die ik maak is een ware lijdensweg. Ik hoop dat er ergens in Nederland nog een dokter te vinden is die me van die ondraaglijke pijn kan afhelpen”, klinkt het wanhopig. Ojers werd vooral bekend werd door zijn werk in de media als een zeer eigenzinnige voetbalanalist.
Terugkijken op prachtig leven
„Gewoon lekker op het veld staan bij mijn jongens, dat mis ik nog het allermeeste”, zegt Ojers. „Ik heb natuurlijk bijna zestig jaar lang een prachtig leven gehad in de voetballerij. In de hoofdklasse heb ik acht clubs getraind. Daar kijk ik graag op terug. Maar als ik nu nog gezond was, zou de hedendaagse stand van de voetballerij natuurlijk een ware snoepwinkel voor me zijn geweest.”
Marihuana aan de deur
Ojers rookt dagelijks wat marihuana om de dag door te komen. „Ik neem een hijs, zoals dat heet. Die wiet verlicht niet mijn pijn, maar maakt wel mijn kop wat lichter. Het wordt keurig aan de deur bezorgd”, vertelt Ojers. „Als je me dit vroeger had verteld, zou ik je voor gek hebben verklaard. Hiervoor raakte ik nooit een sigaret aan.”
Operatietje van niks
Wat hem het meeste heeft geraakt is de verklaring van de artsen na zijn beenamputatie. „Er moest nog even een wondje worden schoongemaakt. Een operatietje van niks werd me verteld. Met die beenprothese kon ik nog wel leven. Maar toen ik me echt bewust werd van die dwarslaesie als ’gevolg’ van die ’eenvoudige operatie’, stortte mijn wereld volledig in.”
Volhouden door vrouw en voetbal
Zijn vrouw Alice steekt haar hoofd om de deur. „Koffie?” Ojers antwoordt met een liefdevolle glimlach. „Voor haar doe ik het nog. Als ik Alice niet had was ik er niet meer geweest. Toch denk ik er wel vaak aan om eruit te stappen. Maar het echt gaan doen zal ik niet. Ik kijk nog graag naar voetbalpraatprogramma’s op de televisie. Ik vind ze allemaal wel goed, behalve Studio Voetbal dat is niks, daar kijk ik niet naar”, laat hij weer even zijn zo bekende en ongezouten mening over de hedendaagse sportjournalistiek horen.
Niet zielig
„Ton krijgt nog dagelijks veel aandacht hoor. Iedereen belt of wil komen, maar hij kan dat niet meer aan”, zegt Alice met een bezorgde blik op haar echtgenoot. „Ik wil beslist niet zielig gevonden worden hoor!”, klinkt het beslist. „Binnenkort ga ik weer naar Ajax. Dan zit ik op het ereterras.” Met deze woorden breekt er toch weer even een flauwe glimlach door op het gezicht van de buitenspel gezette voetbaltrainer.
https://www.telegraaf.nl/(...)even-is-een-ware-hel
’Mijn leven is een ware hel!’
Door RENÉ VAN BATENBURG
Updated 1 uur geleden
Vandaag, 09:54 in BINNENLAND
ALMERE - Wat drie jaar geleden een onschuldige huidaandoening leek, was het begin van een ware lijdensweg voor Ton Ojers. Een inktzwart scenario volgde voor de voormalige voetbaltrainer en analist met dertien operaties binnen zes weken. Uiteindelijk moest zijn been worden afgezet en werd hij na zijn laatste behandeling in het Flevo-ziekenhuis in Almere wakker werd met een dwarslaesie die hem voor de rest van zijn leven aan een rolstoel kluistert.
Oud-voetbaltrainer Ton Ojers: „Gewoon lekker op het veld staan bij mijn jongens, dat mis ik nog het allermeeste.”
Oud-voetbaltrainer Ton Ojers: „Gewoon lekker op het veld staan bij mijn jongens, dat mis ik nog het allermeeste.”Ⓒ ANKO STOFFELS
De Telegraaf zocht hem op in zijn groothandel in sportartikelen in Almere.
Laatste interview
Op de retorische vraag; „hoe gaat het met je?”, antwoordt de 63-jarige Almeerder onomwonden; „mijn leven is een ware hel!” Hij schiet vol en draait zijn rolstoel even weg. „Dit is het laatste interview dat ik geef. Ik kan het emotioneel niet meer opbrengen. Ik heb maar energie voor een paar uurtjes per dag.
Ondraaglijke pijn
Mijn hele voetbalwereldje waar ik voor leefde is voorgoed voorbij. Je krijgt er wel wat voor terug. Maar vooral die ellendige pijn die ik continue heb, maakt me helemaal gek. Iedere beweging die ik maak is een ware lijdensweg. Ik hoop dat er ergens in Nederland nog een dokter te vinden is die me van die ondraaglijke pijn kan afhelpen”, klinkt het wanhopig. Ojers werd vooral bekend werd door zijn werk in de media als een zeer eigenzinnige voetbalanalist.
Terugkijken op prachtig leven
„Gewoon lekker op het veld staan bij mijn jongens, dat mis ik nog het allermeeste”, zegt Ojers. „Ik heb natuurlijk bijna zestig jaar lang een prachtig leven gehad in de voetballerij. In de hoofdklasse heb ik acht clubs getraind. Daar kijk ik graag op terug. Maar als ik nu nog gezond was, zou de hedendaagse stand van de voetballerij natuurlijk een ware snoepwinkel voor me zijn geweest.”
Marihuana aan de deur
Ojers rookt dagelijks wat marihuana om de dag door te komen. „Ik neem een hijs, zoals dat heet. Die wiet verlicht niet mijn pijn, maar maakt wel mijn kop wat lichter. Het wordt keurig aan de deur bezorgd”, vertelt Ojers. „Als je me dit vroeger had verteld, zou ik je voor gek hebben verklaard. Hiervoor raakte ik nooit een sigaret aan.”
Operatietje van niks
Wat hem het meeste heeft geraakt is de verklaring van de artsen na zijn beenamputatie. „Er moest nog even een wondje worden schoongemaakt. Een operatietje van niks werd me verteld. Met die beenprothese kon ik nog wel leven. Maar toen ik me echt bewust werd van die dwarslaesie als ’gevolg’ van die ’eenvoudige operatie’, stortte mijn wereld volledig in.”
Volhouden door vrouw en voetbal
Zijn vrouw Alice steekt haar hoofd om de deur. „Koffie?” Ojers antwoordt met een liefdevolle glimlach. „Voor haar doe ik het nog. Als ik Alice niet had was ik er niet meer geweest. Toch denk ik er wel vaak aan om eruit te stappen. Maar het echt gaan doen zal ik niet. Ik kijk nog graag naar voetbalpraatprogramma’s op de televisie. Ik vind ze allemaal wel goed, behalve Studio Voetbal dat is niks, daar kijk ik niet naar”, laat hij weer even zijn zo bekende en ongezouten mening over de hedendaagse sportjournalistiek horen.
Niet zielig
„Ton krijgt nog dagelijks veel aandacht hoor. Iedereen belt of wil komen, maar hij kan dat niet meer aan”, zegt Alice met een bezorgde blik op haar echtgenoot. „Ik wil beslist niet zielig gevonden worden hoor!”, klinkt het beslist. „Binnenkort ga ik weer naar Ajax. Dan zit ik op het ereterras.” Met deze woorden breekt er toch weer even een flauwe glimlach door op het gezicht van de buitenspel gezette voetbaltrainer.
https://www.telegraaf.nl/(...)even-is-een-ware-hel
|
|
