R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik ken het gevoel. Het is zwaar klote als iets ineens niet meer is, en vervolgens jouw ex dan in dit geval niets meer van zich laat horen. Ik vind het ook niet redelijk naar jou toe, omdat je toch 4,5 jaar samen hebt meegemaakt. En omdat onze situaties bizar veel op elkaar lijken, snap ik heel goed hoe jij je moet voelen. En net wat jij zegt: dat weglachen. Ik herken dat heel goed. Ik deed dat eerst ook. Alleen er zijn nu bij mij een paar dingen veranderd, wat de situatie even anders maakt.quote:Op maandag 27 januari 2014 22:18 schreef Buffell het volgende:
Jup, daar zit ik ook erg mee. Ik weet eigenlijk niets helemaal zeker, omdat ik zo weinig info heb. Misschien heeft ze iemand anders ontmoet en durft ze het niet te zeggen, misschien is er veel meer aan de hand en omdat ze niet echt een prater is wil ze dat niet vertellen of misschien is dit wel alles. Ik weet het niet en dat zorgt ervoor dat ik steeds valse hoop blijf houden op een berichtje van d'r enzo. Ik ben al anderhalve maand volop afleiding aan het zoeken maar dat kan ook maar tot op een bepaald niveau. Ik houd me ook groot voor een groot deel van de dag, lach het een beetje weg als mensen erover beginnen, behalve tegen een paar hele goede vrienden zeg ik eerlijk dat ik er nog meer mee zit dan ik laat overkomen.
Wat me ook irriteert/opvalt, en hoe belachelijk dat ook klinkt; ik vind vrolijke liedjes die ik altijd superchill vond nu enorm vervelend. Ik ben een groot Bruce Springsteen-fan en tot nu toe kan ik de helft van z'n nummers opeens niet meer aanhoren. Frustrerend.
Zaterdag had ik een kaart op de bus gedaan naar m'n ex haar ouders, als blijk van waardering en dank voor de afgelopen 2,5 jaar dat ik daar over de vloer kwam. Ik heb geen hele verhalen op de kaart gezet, alleen 'Met dit kaartje wou ik jullie nog even bedanken voor de goede en leuke tijd van afgelopen twee jaar. Bedankt voor alles.'
Toen kreeg ik vandaag een smsje van haar moeder, ook namens haar vader:
Lieve *naam*
Bedankt voor je lieve kaart. Wij zitten er zelf ook erg mee, en vinden het ook erg jammer dat het zo gelopen is. We weten ook nog niet wat er met haar aan de hand is, of wat er is gebeurd. Maar we hopen nog op het beste. Veel liefs *naam ouders*
Toen ik dat berichtje kreeg, begon ik direct te huilen. Direct ging er van alles door m'n hoofd. Ik had vanmiddag tentamen, dus de timing was werkelijk perfect
Eerst maar zo gelaten, en het tentamen zo goed en kwaad als dat ging maar gemaakt. Op de weg terug naar huis de hele tijd het berichtje ervoor gehad, en nagedacht wat ik terug zou sturen. Want ik moest iets terug sturen, dat moest van mezelf. Zo'n smsje zegt toch wel iets. Dus zojuist om kwart voor 6 een smsje terug gestuurd, en binnen 5 minuten belde haar moeder. We zaten nog aan tafel, en ik wist niet of ik nou moest opnemen of niet. M'n zusje zat naast me en zei: Neem nou maar op!
Dus ik de telefoon opgenomen, en een gesprek met haar moeder gehad. Moraal van het gesprek was dat zij ook geen grip op *ex* hebben, en ook totaal geen hoogte van haar krijgen op dit moment. Ze zei ook dat *ex* niet zichzelf is op dit moment, ze is gewoon anders de laatste weken. *ex* wil met haar ouders ook nergens over praten, als ze proberen het gesprek te beginnen, loopt ze weg of begint ze ergens anders over. Ze zeiden ook dat ze misschien wel kwaad of teleurgesteld was over iets, maar dat ze dat dan gewoon eerlijk tegen me (had) moeten zeggen. Maar ze heeft gewoon een ontzettende stijve kop, en dat is ook wat haar ouders zeggen. Als ze die op zet, kom je nergens doorheen en kun je lullen als een brugman maar je komt nergens. Haar moeder heeft gezegd dat ze het echt oprecht jammer vonden dat het zo is gelopen, en ze hopen van harte dat *ex* tot inkeer komt en beseft dat ze misschien wel een verkeerde keuze heeft gemaakt. Ik heb in ieder geval gezegd tegen haar ouders dat ik de bal nu bij haar leg, en dat ik contact van haar afwacht. Ik heb *ex* belooft haar tijd en ruimte te geven, en dat doe ik ook. Haar ouders wisten bijvoorbeeld ook helemaal niet dat *ex* alweer contact met mij had gezocht na woensdag ...
Kortom, to be continued ....
'The difference between pizza and your opinion is that I asked for pizza.'
Dat maakt de situatie inderdaad heel anders. Zij zoekt nog contact met je en bij mij lijkt het alsof ik voor haar van de aardbodem verdwenen ben.quote:
Het klinkt alsof je jezelf het wel moeilijker aan het maken bent nog, door deze smsjes en telefoontjes aan te nemen. Denk niet dat dat allemaal heel verstandig is. Ik heb haar ouders (ze zijn gescheiden) allebei ook nog een berichtje gestuurd hoor, met daarin een bedankje voor de afgelopen 4.5 jaar. Kreeg ik ook netjes antwoord op terug en ook met de woorden; 'ja wij weten ook niet wat er is, *ex* is niet zo'n prater'.
Ben ik verder niet op ingegaan, dan ga je jezelf alleen maar valse hoop enzo aanpraten.
Misschien moet je in jou situatie gewoon eens met haar afspreken ergens en dan eerlijk tegen elkaar zeggen wat je nog voelt en denkt. En dan vooral zij, want zij weet het klaarblijkelijk allemaal niet. Want met deze woorden van d'r moeder ga je alleen maar twijfelen en jezelf meer pijnigen. Ik zou d'r om opheldering vragen. Het had bij mij geen succes, ik kreeg ongeveer 0.5% opheldering, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat dat bij jou ook zo gaat
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Ik denk dat dat er ook zeker nog wel van gaat komen, na wat er gister is gebeurd. Na dat telefoontje met haar moeder, *ex* was op dat moment nog niet thuis dus daarom belde ze, heb ik het eerst maar even gelaten, en dat ook tegen haar moeder gezegd. Ik heb gezegd dat ik haar nu even tijd en ruimte geef, en dat als zij de behoefte heeft altijd contact kan en mag opzoeken.quote:
Misschien moet je in jou situatie gewoon eens met haar afspreken ergens en dan eerlijk tegen elkaar zeggen wat je nog voelt en denkt. En dan vooral zij, want zij weet het klaarblijkelijk allemaal niet. Want met deze woorden van d'r moeder ga je alleen maar twijfelen en jezelf meer pijnigen. Ik zou d'r om opheldering vragen. Het had bij mij geen succes, ik kreeg ongeveer 0.5% opheldering, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat dat bij jou ook zo gaat
Toen kreeg ik een uur later nog een smsje van haar ouders dat ze hadden een heel gesprek gehad met *ex* waarop zij heel boos is geworden op haar ouders, maar wel nu alles eruit heeft gegooid. Het kwam er op neer, zo schreef haar moeder in het smsje, dat ze was gewoon kwaad de laatste tijd, ook op mij. En door stress van school en examens etc. erbij zag ze het gewoon niet meer en heeft ze het uitgemaakt. Ze was gewoon boos, op dingen die gebeurd zijn. Maar de liefde was er nog wel, schreven haar ouders. Met als note: *ex* weet niets van dit smsje naar jou, dus je weet het niet van ons.
Dus het is nu afwachten wat er gaat gebeuren, en wanneer zij weer toenadering gaat zoeken. Ik laat haar in ieder geval even met rust, om het bij haar ook op een rijtje te krijgen en geen verwarring te zaaien. Maar wat je zegt over die smsjes en telefoontje, het heeft bij mij wel weer een beetje (valse?) hoop gewekt. Maar wat ik zelf wil, weet ik op dit moment echt niet. Het is zo'n chaos nu in m'n hoofd ..
Ik denk dat ik dat ook pas kan beslissen als ik haar weer zie. Maar mochten we het toch willen proberen, moeten er wel dingen veranderen. En ik zal ook zeker tegen haar zeggen dat ik het niet tof vind dat ze het maar uitmaakt omdat ze kwaad is op iets, om iets, in plaats van het gesprek daarover aan te gaan...
Zucht. Vrouwen, het zijn net bakfietsen .. Je moet ze beide trappen
'The difference between pizza and your opinion is that I asked for pizza.'
Can't live with 'em, can't live without 'em.quote:
[..]
Ik denk dat dat er ook zeker nog wel van gaat komen, na wat er gister is gebeurd. Na dat telefoontje met haar moeder, *ex* was op dat moment nog niet thuis dus daarom belde ze, heb ik het eerst maar even gelaten, en dat ook tegen haar moeder gezegd. Ik heb gezegd dat ik haar nu even tijd en ruimte geef, en dat als zij de behoefte heeft altijd contact kan en mag opzoeken.
Toen kreeg ik een uur later nog een smsje van haar ouders dat ze hadden een heel gesprek gehad met *ex* waarop zij heel boos is geworden op haar ouders, maar wel nu alles eruit heeft gegooid. Het kwam er op neer, zo schreef haar moeder in het smsje, dat ze was gewoon kwaad de laatste tijd, ook op mij. En door stress van school en examens etc. erbij zag ze het gewoon niet meer en heeft ze het uitgemaakt. Ze was gewoon boos, op dingen die gebeurd zijn. Maar de liefde was er nog wel, schreven haar ouders. Met als note: *ex* weet niets van dit smsje naar jou, dus je weet het niet van ons.
Dus het is nu afwachten wat er gaat gebeuren, en wanneer zij weer toenadering gaat zoeken. Ik laat haar in ieder geval even met rust, om het bij haar ook op een rijtje te krijgen en geen verwarring te zaaien. Maar wat je zegt over die smsjes en telefoontje, het heeft bij mij wel weer een beetje (valse?) hoop gewekt. Maar wat ik zelf wil, weet ik op dit moment echt niet. Het is zo'n chaos nu in m'n hoofd ..
Ik denk dat ik dat ook pas kan beslissen als ik haar weer zie. Maar mochten we het toch willen proberen, moeten er wel dingen veranderen. En ik zal ook zeker tegen haar zeggen dat ik het niet tof vind dat ze het maar uitmaakt omdat ze kwaad is op iets, om iets, in plaats van het gesprek daarover aan te gaan...
Zucht. Vrouwen, het zijn net bakfietsen .. Je moet ze beide trappen
Ik denk toch dat je je serieus moet afvragen of je het wel weer moet proberen. Kijk, als mensen zeggen 'we kunnen het proberen, maar dan moeten er wel dingen veranderen', klopt het al niet. Je zou niet hoeven veranderen om een relatie te hebben. Daarin moet je juist jezelf kunnen zijn en de ander ook. Als je dus opzettelijk dingen moet veranderen om elkaar niet voor het hoofd te stoten, gaat dat op den duur ook mis. Als zij niet compleet zichzelf kan zijn of/en jij ook niet, dan is de basis om een langdurige relatie aan te gaan er niet echt.
Dat besef heb ik nu ook gekregen. Ik weet ook dat ik en mijn ex best weer samen zouden kunnen zijn míts er dingen veranderen. Maar dat wil ik niet. Ik wil mezelf niet hoeven veranderen om een relatie aan te kunnen gaan en daarom weet ik dat ik ook niet meer achter m'n ex moet aangaan, omdat ik er toch spijt van ga krijgen. Het moeilijke is dus dat je van binnen ook nog steeds denkt/voelt; ik hou van d'r.
En dat is ook zo, maar ik moet wel zo rationeel mogelijk blijven en mezelf steeds zeggen; dat klopt, maar je zult uiteindelijk beter af zijn'.
Zoals ik al eerder zei; ik weet dat ik het niet meer moet willen, maar als ze hier over een halfuur voor m'n deur staat met enorme spijt weet ik niet of ik sterk genoeg ben om dan te zeggen dat het niks meer gaat worden.
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Ha Trolley,quote:
[..]
Ik denk dat dat er ook zeker nog wel van gaat komen, na wat er gister is gebeurd. Na dat telefoontje met haar moeder, *ex* was op dat moment nog niet thuis dus daarom belde ze, heb ik het eerst maar even gelaten, en dat ook tegen haar moeder gezegd. Ik heb gezegd dat ik haar nu even tijd en ruimte geef, en dat als zij de behoefte heeft altijd contact kan en mag opzoeken.
Toen kreeg ik een uur later nog een smsje van haar ouders dat ze hadden een heel gesprek gehad met *ex* waarop zij heel boos is geworden op haar ouders, maar wel nu alles eruit heeft gegooid. Het kwam er op neer, zo schreef haar moeder in het smsje, dat ze was gewoon kwaad de laatste tijd, ook op mij. En door stress van school en examens etc. erbij zag ze het gewoon niet meer en heeft ze het uitgemaakt. Ze was gewoon boos, op dingen die gebeurd zijn. Maar de liefde was er nog wel, schreven haar ouders. Met als note: *ex* weet niets van dit smsje naar jou, dus je weet het niet van ons.
Dus het is nu afwachten wat er gaat gebeuren, en wanneer zij weer toenadering gaat zoeken. Ik laat haar in ieder geval even met rust, om het bij haar ook op een rijtje te krijgen en geen verwarring te zaaien. Maar wat je zegt over die smsjes en telefoontje, het heeft bij mij wel weer een beetje (valse?) hoop gewekt. Maar wat ik zelf wil, weet ik op dit moment echt niet. Het is zo'n chaos nu in m'n hoofd ..
Ik denk dat ik dat ook pas kan beslissen als ik haar weer zie. Maar mochten we het toch willen proberen, moeten er wel dingen veranderen. En ik zal ook zeker tegen haar zeggen dat ik het niet tof vind dat ze het maar uitmaakt omdat ze kwaad is op iets, om iets, in plaats van het gesprek daarover aan te gaan...
Zucht. Vrouwen, het zijn net bakfietsen .. Je moet ze beide trappen
In je topic over het einde van jullie relatie leek jullie relatie zacht gezegd verre van ideaal. Het klonk vooral alsof je iemand wil dan dat je deze meid wil. Onder andere uit jullie seksleven en jouw wanhoop hierover spreekt niet echt een 'the one' gevoel.
Ook nu lijk je vooral blij te zijn dat je 'schoonouders' het voor je opnemen, maar je stelt zelf al dat je eigenlijk zelf niet weet wat je wil. Ga daar eens rustig over nadenken, over je toekomst, niet over wat is geweest en wat gewoon niet werkte. Het is verleidelijk om genoegen te nemen met 'iets', met iets wat fijn was, wat je kent, maar wat helaas nu niet meer functioneert. Ik weet niet meer hoe oud je bent, maar als je iets zelfstandiger wordt, minder aan (schoon-)ouders vast zit, zal je merken dat het makkelijker is om je eigen koers te varen.
Beetje onsamenhangend verhaal wellicht, en ik snap dat je je kut en in de war voelt, maar dat is volkomen normaal. Aan het eind van de verwarring wacht een nieuw leven, maar daar kom je minder snel als je contact gaat blijven houden met je ex en zelfs die schoonouders.
It's too late to change your mind
You let loss be your guide
You let loss be your guide
Boaaah die fucking neiging om alles wat je nog wil zeggen tegen d'r op de app te gooien, schijtirritant.
Een maandje in een hut zonder enige vorm van elektriciteit of mogelijkheden tot communicatie zou me goed doen zeg.
Een maandje in een hut zonder enige vorm van elektriciteit of mogelijkheden tot communicatie zou me goed doen zeg.
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Al bijna 4,5 jaar uit met mijn ex, maar krijg nog altijd de zenuwen wanneer ik op Facebook op het punt sta om haar profiel te bezoeken 
Heb haar ook nog steeds geblokkeerd..
Heb haar ook nog steeds geblokkeerd..
Na ruim 4 jaar relatie is het nu een paar maanden uit. Met name door mentale moeilijkheden bij mij liep het stuk (ik maakte het uit). Ze vond dit vreselijk en ze wou me heel graag terug. Na verloop van tijd draaide dat om. Zij wou niet meer, maar ik juist wel weer omdat ik in de afgelopen maanden flink aan mezelf gewerkt heb en ik zie nu goed in wat er mis is gegaan. Ik heb vreselijk spijt van de breuk en wil haar graag terug en heb haar dit ook duidelijk gemaakt en meerdere malen m'n excuus aangeboden voor alles wat er is gebeurd, met alle respect voor haar.
Laatst heb ik een (lange) brief geschreven met al m'n gedachten erin. Dat ik het goed wil maken en dat zij de ware voor me is. Als ultieme poging heb ik haar een vakantie, samen met mij, aangeboden op mijn kosten. Wanneer en of ze dit wil laat ik natuurlijk aan haar over. Dit om zo een nieuwe start te maken en dan zien we wel hoe het loopt.
Ze heeft hier neutraal/ontwijkend op gereageerd en wil tijd. Ze heeft het moeilijk (ik ook) en wil de komende tijd geen contact. Ik weet dus niet waar ik aan toe ben en dat vind ik vreselijk (karakter trekje). Onduidelijkheid is killing me en ben zeer slecht in "geen contact" en wachten. Ik wil zo graag alles uitpraten en haar laten zien dat ik voor haar wil gaan. We hebben het beide moeilijk, dus denk ik van, waarom dan niet met elkaar praten over de moeilijkheden?
Van nature wil ik graag alles uitpraten en daarom vind ik geen contact ook extreem moeilijk. Ik geloof niet in geen contact qua oplossing en wil vragen om oplossingsgericht met elkaar te praten ipv geen contact, aangezien we het beide moeilijk hebben. Is dit verstandig of kan ik me beter toch terugtrekken.
[ Bericht 7% gewijzigd door billboard op 30-01-2014 14:50:13 ]
Laatst heb ik een (lange) brief geschreven met al m'n gedachten erin. Dat ik het goed wil maken en dat zij de ware voor me is. Als ultieme poging heb ik haar een vakantie, samen met mij, aangeboden op mijn kosten. Wanneer en of ze dit wil laat ik natuurlijk aan haar over. Dit om zo een nieuwe start te maken en dan zien we wel hoe het loopt.
Ze heeft hier neutraal/ontwijkend op gereageerd en wil tijd. Ze heeft het moeilijk (ik ook) en wil de komende tijd geen contact. Ik weet dus niet waar ik aan toe ben en dat vind ik vreselijk (karakter trekje). Onduidelijkheid is killing me en ben zeer slecht in "geen contact" en wachten. Ik wil zo graag alles uitpraten en haar laten zien dat ik voor haar wil gaan. We hebben het beide moeilijk, dus denk ik van, waarom dan niet met elkaar praten over de moeilijkheden?
Van nature wil ik graag alles uitpraten en daarom vind ik geen contact ook extreem moeilijk. Ik geloof niet in geen contact qua oplossing en wil vragen om oplossingsgericht met elkaar te praten ipv geen contact, aangezien we het beide moeilijk hebben. Is dit verstandig of kan ik me beter toch terugtrekken.
[ Bericht 7% gewijzigd door billboard op 30-01-2014 14:50:13 ]
Ik ben ook fel tegenstander van dat 'geen contact' als er geen duidelijkheid is. Ik zit wat dat betreft in hetzelfde schuitje, m'n ex doet haar best om geen contact met me te hebben, dat heeft ze wel duidelijk gemaakt (heel kortaf en afstandelijk reageren op mij) dus ik heb haar sinds 20 december niet meer ge-appt en behalve een mail 2 weken geleden geen contact gehad. Ook op die mail kreeg ik slechts 5 regeltjes halfbakken antwoord.quote:
Na ruim 4 jaar relatie is het nu een paar maanden uit. Met name door mentale moeilijkheden bij mij liep het stuk (ik maakte het uit). Ze vond dit vreselijk en ze wou me heel graag terug. Na verloop van tijd draaide dat om. Zij wou niet meer, maar ik juist wel weer omdat ik in de afgelopen maanden flink aan mezelf gewerkt heb en ik zie nu goed in wat er mis is gegaan. Ik heb vreselijk spijt van de breuk en wil haar graag terug en heb haar dit ook duidelijk gemaakt en meerdere malen m'n excuus aangeboden voor alles wat er is gebeurd, met alle respect voor haar.
Laatst heb ik een (lange) brief geschreven met al m'n gedachten erin. Dat ik het goed wil maken en dat zij de ware voor me is. Als ultieme poging heb ik haar een vakantie, samen met mij, aangeboden op mijn kosten. Wanneer en of ze dit wil laat ik natuurlijk aan haar over. Dit om zo een nieuwe start te maken en dan zien we wel hoe het loopt.
Ze heeft hier neutraal/ontwijkend op gereageerd en wil tijd. Ze heeft het moeilijk (ik ook) en wil de komende tijd geen contact. Ik weet dus niet waar ik aan toe ben en dat vind ik vreselijk (karakter trekje). Onduidelijkheid is killing me en ben zeer slecht in "geen contact" en wachten. Ik wil zo graag alles uitpraten en haar laten zien dat ik voor haar wil gaan. We hebben het beide moeilijk, dus denk ik van, waarom dan niet met elkaar praten over de moeilijkheden?
Van nature wil ik graag alles uitpraten en daarom vind ik geen contact ook extreem moeilijk. Ik geloof niet in geen contact qua oplossing en wil vragen om oplossingsgericht met elkaar te praten ipv geen contact, aangezien we het beide moeilijk hebben. Is dit verstandig of kan ik me beter toch terugtrekken.
Ik denk, wat een beetje het probleem is, wat we beide hebben: er zijn 2 mogelijkheden. Óf ze wil geen contact meer omdat ze helemaal klaar met je is en het allemaal achter haar wil laten, óf ze wil geen contact omdat ze bang is spijt te krijgen (in mijn geval omdat zij het uitmaakte) of weer verliefd te worden (in jou geval.). En dat levert veel onzekerheid op en daarom zit je ook steeds te malen in je hoofd. Ik ken het.
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Lijkt wel alsof ik weer terug bij af ben . Z,on dag waarvan je hoopt dat die zo snel mogelijk eindigt..
RED ONS HENNIEGOD
Even mijn relaas:
Ik heb een aantal maanden geleden besloten om mijn relatie van +/- 10 jaar te verbreken. Dit omdat ik verliefd was geworden om een andere vrouw, met wie ik kort daarna ben gaan daten en nu samen mee ben.
Ik heb er lang over nagedacht voordat ik de stap heb gezet en heb (helaas) dit nooit met mijn ex besproken. Voor haar kwam het als donderslag bij heldere hemel. Zij gaf aan dit nooit te hebben zien aankomen en vond dat we de perfecte relatie hadden en dat ik de liefde van haar leven was. Ik miste echter een stukje intimiteit, seks en echte aandacht voor elkaar, het was teveel als broer/zus samenwonen geworden. Nooit ruzie, veel harmonie en gezelligheid, een perfect gerund huishouden, maar toch miste ik iets. En daar ben ik natuurlijk ook schuldig aan. Ik heb (achteraf gezien) te weinig er nog wat van proberen te maken. En niet gepraat over mijn veranderde gevoelens in de laatste 2-3 jaar.
In de beginperiode is zij heel verdrietig en boos geweest. Ze gaf aan dat zijzelf ook onze relatie had laten versloffen. Een aantal malen ware smeekbedes aangehoord dat ze niet verder wou zonder mij - maar het deed me weinig omdat ik zo verliefd was op mijn nieuwe vriendin. Na 3-4 maanden kwam er een omslag en een soort van acceptatie en gaf ze ook aan niet meer mij terug te willen. In de maanden daarna kwam bij mij pas het verdriet van het einde en dat was/is heel heftig.
Ook al gaat het goed met mijn nieuwe relatie, nu ik mijn ex sinds een maand of 2 nooit meer zie, valt het afscheid toch erg zwaar. Ondanks dat ik zelf die stap heb gezet en haar verlaten heb voor iemand anders. In het e-mail contact dat er nog is over het afhandelen van de laatste dingen, merk ik dat ze heel kortaf is en ook niet ingaat op een vraag van "hoe is het?". Ik denk elke dag aan haar, en heb zelfs op momenten dat het even wat minder gaat in mijn nieuwe relatie, de behoefte om de nieuwe relatie te verbreken om te gaan proberen haar weer voor mij terug te winnen..... Ik voel mij schuldig en rot over wat ik gedaan heb, nu pas dringen haar smeekbedes tot mij door en hoe goed onze relatie in de basis was. Hoe lief en zorgzaam ze was. Een soort van gelijkgestemdheid en levensinstelling. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat ik grote stappen heb gezet, het oude huis is verkocht en we wonen elk ergens anders. En ik weet ook niet of ik haar nog wel echt wil. Het is vooral het verdriet van het afscheid, iemand waar ik zoveel mee heb meegemaakt, nooit meer te zien of te spreken. Iemand die ik zoveel pijn heb gedaan, die nu heel vaak alleen is, in een matige gezondheidstoestand waardoor zij zonder werk zat en vaak alleen thuis was. Maar medelijden lijkt mij een slecht motief.
Ik weet dus niet wat ik ermee moet doen. Enerzijds heb ik een leuke nieuwe vrouw en relatie (die ook zeker niet verdiend dat ik haar ga verlaten!) en anderzijds voel ik een gapend gat in mijn ziel van het oude. Ik vraag overigens niet voor medelijden of zo, ik heb dit natuurlijk allemaal zelf veroorzaakt. Dat weet ik. Maar het is moeilijk. Ook als je zelf de stap zet.
Ik heb een aantal maanden geleden besloten om mijn relatie van +/- 10 jaar te verbreken. Dit omdat ik verliefd was geworden om een andere vrouw, met wie ik kort daarna ben gaan daten en nu samen mee ben.
Ik heb er lang over nagedacht voordat ik de stap heb gezet en heb (helaas) dit nooit met mijn ex besproken. Voor haar kwam het als donderslag bij heldere hemel. Zij gaf aan dit nooit te hebben zien aankomen en vond dat we de perfecte relatie hadden en dat ik de liefde van haar leven was. Ik miste echter een stukje intimiteit, seks en echte aandacht voor elkaar, het was teveel als broer/zus samenwonen geworden. Nooit ruzie, veel harmonie en gezelligheid, een perfect gerund huishouden, maar toch miste ik iets. En daar ben ik natuurlijk ook schuldig aan. Ik heb (achteraf gezien) te weinig er nog wat van proberen te maken. En niet gepraat over mijn veranderde gevoelens in de laatste 2-3 jaar.
In de beginperiode is zij heel verdrietig en boos geweest. Ze gaf aan dat zijzelf ook onze relatie had laten versloffen. Een aantal malen ware smeekbedes aangehoord dat ze niet verder wou zonder mij - maar het deed me weinig omdat ik zo verliefd was op mijn nieuwe vriendin. Na 3-4 maanden kwam er een omslag en een soort van acceptatie en gaf ze ook aan niet meer mij terug te willen. In de maanden daarna kwam bij mij pas het verdriet van het einde en dat was/is heel heftig.
Ook al gaat het goed met mijn nieuwe relatie, nu ik mijn ex sinds een maand of 2 nooit meer zie, valt het afscheid toch erg zwaar. Ondanks dat ik zelf die stap heb gezet en haar verlaten heb voor iemand anders. In het e-mail contact dat er nog is over het afhandelen van de laatste dingen, merk ik dat ze heel kortaf is en ook niet ingaat op een vraag van "hoe is het?". Ik denk elke dag aan haar, en heb zelfs op momenten dat het even wat minder gaat in mijn nieuwe relatie, de behoefte om de nieuwe relatie te verbreken om te gaan proberen haar weer voor mij terug te winnen..... Ik voel mij schuldig en rot over wat ik gedaan heb, nu pas dringen haar smeekbedes tot mij door en hoe goed onze relatie in de basis was. Hoe lief en zorgzaam ze was. Een soort van gelijkgestemdheid en levensinstelling. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat ik grote stappen heb gezet, het oude huis is verkocht en we wonen elk ergens anders. En ik weet ook niet of ik haar nog wel echt wil. Het is vooral het verdriet van het afscheid, iemand waar ik zoveel mee heb meegemaakt, nooit meer te zien of te spreken. Iemand die ik zoveel pijn heb gedaan, die nu heel vaak alleen is, in een matige gezondheidstoestand waardoor zij zonder werk zat en vaak alleen thuis was. Maar medelijden lijkt mij een slecht motief.
Ik weet dus niet wat ik ermee moet doen. Enerzijds heb ik een leuke nieuwe vrouw en relatie (die ook zeker niet verdiend dat ik haar ga verlaten!) en anderzijds voel ik een gapend gat in mijn ziel van het oude. Ik vraag overigens niet voor medelijden of zo, ik heb dit natuurlijk allemaal zelf veroorzaakt. Dat weet ik. Maar het is moeilijk. Ook als je zelf de stap zet.
Raaar.. Je bent nu 2 mensen aan het bespelen..
Maak een keuze.. Voor alle 3 beter.. Want op deze manier ga je er alle 3 aan onder door
Maak een keuze.. Voor alle 3 beter.. Want op deze manier ga je er alle 3 aan onder door
Ja dat is zo. Ik heb "besloten" om niets meer met het oude te doen en 100% mij op het nieuwe te richten. Maar het enige wat ik wil zeggen: het is moeilijk, en écht de kunst van het loslaten van je ex.
Ja, ik worstel ermee....! Maar nogmaals: ik ga niets meer met het oude doen. Ik maak dan het nieuwe kapot en heb zoveel kapot gemaakt met het oude, dat dit nooit meer hetzelfde zal worden. Dus moet ik leren leven met wat ik heb aangericht en mij focussen op mijn nieuwe relatie en daar het beste van maken.
Ik heb er ook van geleerd: ik praat nu veel meer over hoe het gaat, wat ik voel, wat zij voelt, waar we mee zitten, wat we willen gaan doen met woning/werk/leven. Niet om alles kapot te bediscussiëren / filosoferen, maar ik weet nu wel hoe belangrijk het is om te praten en af en toe de peilstok in de relatie te steken.
In ieder geval voor eenieder die twijfelt aan zijn (lange) relatie: bezint eer ge begint te stoppen. Blind stappen in een nieuwe relatie en het oude halsoverkop afbreken, breekt je uiteindelijk mogelijk op. Maar dat is natuurlijk ook afhankelijk van hoe goed/slecht het oude was.
[ Bericht 5% gewijzigd door MokerDude80 op 01-02-2014 12:03:28 ]
Ik heb er ook van geleerd: ik praat nu veel meer over hoe het gaat, wat ik voel, wat zij voelt, waar we mee zitten, wat we willen gaan doen met woning/werk/leven. Niet om alles kapot te bediscussiëren / filosoferen, maar ik weet nu wel hoe belangrijk het is om te praten en af en toe de peilstok in de relatie te steken.
In ieder geval voor eenieder die twijfelt aan zijn (lange) relatie: bezint eer ge begint te stoppen. Blind stappen in een nieuwe relatie en het oude halsoverkop afbreken, breekt je uiteindelijk mogelijk op. Maar dat is natuurlijk ook afhankelijk van hoe goed/slecht het oude was.
[ Bericht 5% gewijzigd door MokerDude80 op 01-02-2014 12:03:28 ]
Waarom moet mijn ex weer verschijnen op een forum waar ik actief ben ?Verdwijn aub 
RED ONS HENNIEGOD
Fuck me. Gisternacht toch weer gewhatsappt naar m'n ex met een of andere laffe verontschuldiging voor m'n gedrag de laatste maanden van de relatie.
Why de neuq doe ik dat ook weer... Uiteraard ook geen reactie gekregen omdat ze al de hele tijd om onverklaarbare redenen doet alsof ik niet meer besta.
Why de neuq doe ik dat ook weer... Uiteraard ook geen reactie gekregen omdat ze al de hele tijd om onverklaarbare redenen doet alsof ik niet meer besta.
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Ik snap dat je je afvraagt waarom je dit gedaan hebt. Maar aan de andere kant, niet geschoten is altijd mis. Misschien dat het voor haar nu nog te snel is, het contact met jou weer oppakken.quote:
Fuck me. Gisternacht toch weer gewhatsappt naar m'n ex met een of andere laffe verontschuldiging voor m'n gedrag de laatste maanden van de relatie.
Why de neuq doe ik dat ook weer... Uiteraard ook geen reactie gekregen omdat ze al de hele tijd om onverklaarbare redenen doet alsof ik niet meer besta.
Bij mij is inmiddels het nodige gebeurd de afgelopen dagen. Donderdag contact gehad met m'n ex via whatsapp, dat ze graag binnenkort nog eens met me wou afspreken om gewoon een goed gesprek te hebben. Toen gezegd dat ik dat prima vond, en toen hebben we afgesproken dat we gisteravond een stuk zouden wandelen. Been there, done that. Gisteravond om 20:00 uur precies stond ik bij haar voor de deur en zijn we gaan wandelen, waar al vrij snel naar voren kwam dat zij enorm veel spijt had van de keuze die ze heeft gemaakt, en dat ze me miste. Ik had deze 'move' al verwacht, en had er zelf dan ook al over nagedacht. Dus ik heb haar haar verhaal laten doen, over waarom ze het dan had uitgemaakt, zo plotseling. Het was een combinatie van verschillende factoren, zo zei ze. Ze zit met de examens van haar studie waar ze het druk mee heeft, vrijdagavond (16 - 22) werken en dan zaterdags of zondags een gehele dag, en dan de ruzies van de afgelopen tijd .. dat resulteerde gewoon in een te hoge stress factor, waardoor zij dit als enige uitweg zag. Ik heb haar wel duidelijk gemaakt dat ik de actie absoluut niet kan waarderen, en dat ze gewoon over haar gevoelens moet praten. Dat begreep ze zelf ook, en ze had ook echt spijt dat ze dat op deze manier gedaan heeft. En dan kom je bij mij toch op het ethische punt terecht, dat je mensen maar ook elkaar een tweede kans moet kunnen geven.
Na een heel goed gesprek waarin we beide ons gevoel voor elkaar hebben uitgesproken, hebben we besloten om het toch nog een kans te geven. We liepen gister al pratende door de stad, toen ze ineens zei: voor mijn gevoel klopt het gewoon, dat wij hier zo samen door de stad lopen.
Hierna samen nog even wat wezen drinken in een eetcafé, en geproost op een nieuw begin!
'The difference between pizza and your opinion is that I asked for pizza.'
Dan denk ik dat we je bij deze kunnen ontslaan uit dit topic!quote:
[..]
Ik snap dat je je afvraagt waarom je dit gedaan hebt. Maar aan de andere kant, niet geschoten is altijd mis. Misschien dat het voor haar nu nog te snel is, het contact met jou weer oppakken.
Bij mij is inmiddels het nodige gebeurd de afgelopen dagen. Donderdag contact gehad met m'n ex via whatsapp, dat ze graag binnenkort nog eens met me wou afspreken om gewoon een goed gesprek te hebben. Toen gezegd dat ik dat prima vond, en toen hebben we afgesproken dat we gisteravond een stuk zouden wandelen. Been there, done that. Gisteravond om 20:00 uur precies stond ik bij haar voor de deur en zijn we gaan wandelen, waar al vrij snel naar voren kwam dat zij enorm veel spijt had van de keuze die ze heeft gemaakt, en dat ze me miste. Ik had deze 'move' al verwacht, en had er zelf dan ook al over nagedacht. Dus ik heb haar haar verhaal laten doen, over waarom ze het dan had uitgemaakt, zo plotseling. Het was een combinatie van verschillende factoren, zo zei ze. Ze zit met de examens van haar studie waar ze het druk mee heeft, vrijdagavond (16 - 22) werken en dan zaterdags of zondags een gehele dag, en dan de ruzies van de afgelopen tijd .. dat resulteerde gewoon in een te hoge stress factor, waardoor zij dit als enige uitweg zag. Ik heb haar wel duidelijk gemaakt dat ik de actie absoluut niet kan waarderen, en dat ze gewoon over haar gevoelens moet praten. Dat begreep ze zelf ook, en ze had ook echt spijt dat ze dat op deze manier gedaan heeft. En dan kom je bij mij toch op het ethische punt terecht, dat je mensen maar ook elkaar een tweede kans moet kunnen geven.
Na een heel goed gesprek waarin we beide ons gevoel voor elkaar hebben uitgesproken, hebben we besloten om het toch nog een kans te geven. We liepen gister al pratende door de stad, toen ze ineens zei: voor mijn gevoel klopt het gewoon, dat wij hier zo samen door de stad lopen.
Hierna samen nog even wat wezen drinken in een eetcafé, en geproost op een nieuw begin!
Gefeliciteerd in ieder geval, ik hoop dat je er goed over na hebt gedacht en dat je de juiste keuze maakt. Het bekende gezegde over de ezel en de steen hoop ik niet te hoeven gebruiken.
Ik weet niet wat ik er in mijn geval van moet denken. Ik weet het echt niet. Vindt ze het nu daadwerkelijk zo moeilijk om gewoon normaal erover te praten? Ik ben niet onaardig of wat dan ook. Ik ben steeds heel beleefd, ik doe niet net alsof er nog een kans in zit dus ik snap niet waarom ze zo doet. Is het zo'n groot struikelblok om je ex te vertellen hoe en wat na 4.5 jaar? Ik snap dat we niet meer contact te hoeven hebben als voordat het uitging, maar een gewoon normaal uitgesproken einde is toch niet teveel gevraagd?
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Ontslaan in de zin van m'n verhaal en gevoelens delen over een relatie die voorbij is wel inderdaad!quote:
Dan denk ik dat we je bij deze kunnen ontslaan uit dit topic!
Gefeliciteerd in ieder geval, ik hoop dat je er goed over na hebt gedacht en dat je de juiste keuze maakt. Het bekende gezegde over de ezel en de steen hoop ik niet te hoeven gebruiken.
Echter zal ik dit topic vanaf nu wel blijven volgen, en wanneer ik mijn mening nodig acht in dit topic dan ook advies of een luisterend oor zal bieden. Zoals in jouw geval, hoeveel onze situatie op elkaar lijkt .. dat is gewoon bizar. En ik hoop ook van harte dat de ezel en de steen er niet aan te pas hoeven te komen, al zal de toekomst dat uitwijzen. Mocht het wel zo zijn, dan meld ik me hier t.z.t. wel weer haha
Ik begrijp die ex van jou ook totaal niet eigenlijk. Als je na een relatie van 4,5 jaar niet het fatsoen kunt opbrengen om je ex in ieder geval tekst en uitleg te geven wáárom je de relatie beëindigt, dan kan het m.i. niet anders dan dat zij zelf ergens enorm mee worstelt. En dat kan zijn dat ze misschien spijt heeft en een verkeerde keuze heeft gemaakt, en daarom alle contact maar vermijdt .. Of er is iets anders aan de hand, maar dan zou ik zo even niet kunnen bedenken wat dat zou kunnen zijn.quote:
Ik weet niet wat ik er in mijn geval van moet denken. Ik weet het echt niet. Vindt ze het nu daadwerkelijk zo moeilijk om gewoon normaal erover te praten? Ik ben niet onaardig of wat dan ook. Ik ben steeds heel beleefd, ik doe niet net alsof er nog een kans in zit dus ik snap niet waarom ze zo doet. Is het zo'n groot struikelblok om je ex te vertellen hoe en wat na 4.5 jaar? Ik snap dat we niet meer contact te hoeven hebben als voordat het uitging, maar een gewoon normaal uitgesproken einde is toch niet teveel gevraagd?
Ik weet niet precies hoe de relatie was met jouw schoonouders, maar anders zou je het misschien via die weg kunnen proberen? Ik meende laatst te lezen dat je nog eens langs wou gaan, i.v.m. een verbouwing of schilderwerk in het huis van je schoonouders, waar jij ook aan mee hebt geholpen destijds? Misschien dat dat een overweging kan zijn, om dat als reden te gebruiken om eens een kop koffie te gaan drinken met hen, als jouw ex daar dan niet is ..
Omdat ik nu min of meer 'ontslagen' ben uit dit topic
.. Heel hartelijk dank voor alle steun en adviezen die ik de afgelopen tijd van hier heb gekregen! Rest mij alleen, jou in het bijzonder, veel sterkte en succes te wensen de komende periode!
'The difference between pizza and your opinion is that I asked for pizza.'
Ik ga m'n schoonouders niet lastigvallen hiermee, zij staan er vanaf minuut 1 dat het uit is compleet buiten en ik wil ze er ook niet bij betrekken. Haar moeder en vader (zijn gescheiden) stuurden me allebei na mijn dank-smsje wel dat ze ook niet echt wisten waarom en dat ze er niet zoveel over heeft gezegd. Haar broertje, waar ik af en toe nog wel contact mee heb, weet er ook niet zoveel van.quote:
Dus ik denk dat niemand, behalve zij, het écht weet. Ze is niet echt een prater. Misschien dat een paar vriendinnen het weten, maar daar heb ik niks mee en die ga ik niet eens hierover aanspreken.
Ik vrees een gevalletje van 'de tijd zal het leren'. Of misschien wel nooit. Frustrerend, maar helaas niet anders.
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Oké ik meld me ook maar hier... Hopende dat ik na 4,5 jaar in ieder geval niet meer zo facked up ben over mijn ex.quote:
Al bijna 4,5 jaar uit met mijn ex, maar krijg nog altijd de zenuwen wanneer ik op Facebook op het punt sta om haar profiel te bezoeken
Het is nu 5 maanden uit, maar ik kan er nog niet echt vrede mee hebben, zeer frustrerend!
Ik heb de relatie wel wat op het spits gedreven, omdat ik misschien al wel zag dat hij zich niet helemaal inzette. Waar ik hoopte dat hij meer zijn best zou doen is hij afgehaakt.
En nog altijd baal ik dat ik me zo heb gedragen, want ik heb het tegenovergestelde bereikt, baal ik dat hij er niet meer voor over heeft gehad. En mis ik het, hoop dat het weer goedkomt en dat soort shit.
Er is contact, heel oppervlakkig, gelukkig nieuwjaar, gefeliciteerd met je diploma etc. Maar de hoop dat hij meer toenadering zoekt blijft, en het op mijn handen zitten zelf niet te gaan smeken om een tweede kans is killing.
Inmiddels al wel 1 mislukt rebound vriendje verder en Tinder heeft alleen alleenstaande vaders en vreemde vogels in de aanbieding. Dus nog altijd opzoek naar een modus om te vergeven en vergeten.
Bah!
Heb me deze week veel beziggehouden met ander vrouwelijk contact en dat helpt wel echt. Zit niet meer constant aan d'r te denken, al schiet het wel eens door m'n hoofd natuurlijk. Hopen dat ik deze lijn kan doortrekken zodat ik over een tijdje kan zeggen; 'zo, dat was het dan. Mooie herinnering, let's move on.
Dat zal alleen nog wel even duren, maar ik merk dat ik op de goede weg ben.
Dat zal alleen nog wel even duren, maar ik merk dat ik op de goede weg ben.
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
