quote:
Op dinsdag 14 januari 2014 17:40 schreef kuolema het volgende:Het is natuurlijk niet fijn dat je weinig plezier kunt beleven aan dingen, Spongeboss. Hoe was dat vroeger dan? Is dat niet iets dat je anders zou willen? Ik weet niet of dat kan hoor.
Je hebt wel vrede met de situatie zoals die nu is, maar ergens is het toch niet helemaal goed, geef je aan.
Het probleem met schizoïde lijkt me dat het kan zijn dat het je doelen in de weg staat. Je wilt je opleiding halen, ik kan me voorstellen dat dat lastig is omdat je dan ook te maken krijgt met mensen. Het zou kunnen dat het daardoor niet zou lukken. Ik weet niet hoe. En dan is het dus wel een idee om er hulp voor te zoeken. Maar hoe gaat dat bij jou? Wat gebeurt er als je contact hebt met mensen? Ben je dan gefrustreerd, wil je weg, kun je nog steeds presteren? Wat denk je op zo'n moment? Of denk je niets?
Ik ben daar wel heel benieuwd naar. Ook om te vergelijken met mezelf. Ik twijfel altijd over wat ik nu wil; wel of geen contact met mensen. De laatste jaren neig ik steeds meer naar niet. Niet alleen uit onzekerheid, maar ook juist uit gebrek aan behoefte.
Maar ik ben dan wel weer heel gevoelig voor kritiek en wat anderen van me denken en heb heel snel en vaak last van schuldgevoelens. Maar ik vraag me dus af wat er bij jou precies speelt op dat gebied.
Beste kuolema,
.
Vroeger was het aanzienlijk meer, vroeger leek alles onschuldig. Hoewel ik een kutjeugd heb gehad dat mag gezegd worden.
.
Ergens vrede mee hebben, of ergens content mee zijn wilt natuurlijk niet zeggen dat ik gelukkig ben. Tevreden is bijvoorbeeld wanneer je dat zesje op school haalt soms zelfs de 5.6 want die wordt dan weer naar 6 afgerond. Terwijl er natuurlijk ook nog een 10 is.
.
Ben nog niet aan een opleiding begonnen maar denk dat ik iets verkorts doe, zodat ik gewoon aan het werk kan. Misschien maar een kantoor-opleiding. Zelfs al vind ik er geen zak aan, veel beter zal de kwaliteit van mijn leven toch niet worden. Het liefst zou ik gewoon in het wild leven, samen met een hond of zo.
.
Mensen, ik word ontzettend moe van de mensen om me heen in het echt. Ze zijn naar mijn inziens kortzichtig, zeuren om belachelijke dingen. Ze zeuren omdat ze niet genoeg geld hebben om uit te gaan. Ze zeuren om dit of om dat. Ze hebben vaak geen begrip voor dingen. Zitten liever achter de tv de hele avond, dan eens met hun partner te praten. Ze makem me gewoon ziek. Het is ook altijd hetzelfde gezeik, ze willen horen hoe goed ze wel niet zijn etc. En dan de hele tijd lang in zo'n klas, dat gezeur. Verder ben ik gewoon super onzker, en wil ik eigenlijk een escape iets waar ik in kan vluchten. Dit alles geeft me weinig behoefte. Dus net als jou kamp ik ook met onzekerheid.
.
Kritiek of complimenten maken me pissig. Schuldgevoelens had ik vroeger nu boeit het me allemaal geen flikker meer, als ik dat zo mag zeggen.
.
Heb uit een boekje een tekst gehaald waarvan ik vind dat hij mijn leven en het schizoïde zijn mooi samenvat het is ook nog eens een mooi stukje om te lezen:
Na de laatste regenbuien zuidwaarts weggetrokken zijn en alleen de wind die hen heeft weggevaagd is overgebleven, is de vreugde van de zon teruggekeerd naar de op elkaar gestapelde huizen van de stad en hangt er veel wit wasgoed te fladderen aan de lijnen die tussen korte stokken onder de hoge ramen van de veelkleurige gebouwen zijn gespannen.
Ook ik ben tevreden want ik besta. Ik ging van huis weg voor een groot doel, hetgeen op tijd op kantoor komen ten slotte is. Maar vandaag viel de dwang die eigen is aan het leven samen met die andere gelukkige dwang waardoor de zon schijnt op de uren van de almanak, overeenkomstig de lengte- en breedtegraad van de plaatsen op aarde. Ik voelde me gelukkig omdat ik me niet ongelukkig kon voelen. Ik liep ontspannen de straat uit, vervuld van zekerheid, omdat het bekende kantoor en de bekende mensen daarin ten slotte zekerheden waren. Het is niet verwonderlijk dat ik me vrij voelde, zonder te weten waarvan. Op de rand van de trottoirs van de Rua da Prata stonden manden met bananen die schitterend geel waren in de zon.
Alles bij elkaar ben ik met heel weinig tevreden: dat het opgehouden is met regenen, dat de zon aangenaam schijnt in dit gelukkige zuiden, dat er bananen worden verkocht die nog geler lijken door de zwarte plekken die ze vertonen; tevreden met de bananverkoopsters omdat ze praten, met de trottoirs in de Rua da Prata en de groenachtig blauwe tot goudkleurige Taag in de verte, met deze hele huiselijke hoek van het gewrocht van het heelal.
Er zal een dag komen dat ik dit niet meer zie, dat de bananen op de rand van het trottoir, de verkoopster met hun radde tong, de kranten die de kleine venter heeft uitgestald op de hoek van het trottoir aan de overkant, me zullen hebben overleefd. Ik weet heel wel dat dat andere bananen zullen zijn en andere verkoopsters, en dat de kranten voor wie zich zou bukken om ze te bekijken, een datum zullen hebben die niet van vandaag is. Maar zij blijven bestaan om ze niet leven ook al zijn het andere; ik ga voorbij omdat ik leef, ook al blijf ik dezelfde.
Ik zou hier een feestelijk moment van kunnen maken door bananen te kopen, want het lijkt me dat de hele zon van de dag zich in hen heeft geprojecteerd als een schijnwerper zonder lamp. Maar ik schaam me voor rituelen, voor symbolen, ik schaam me om dingen op straat te kopen. Men zou de bananen niet goed voor me kunnen inpakken, ze mij niet verkopen zoals ze moeten worden verkocht, omdat ik niet weet hoe ze moeten worden gekocht. Men kan mijn stem raar vinden als ik naar de prijs vraag. Schrijven is beter dan wagen te leven, ook al is het leven niet meer dan bananen kopen in de zon, zolang de zon schijnt en er bananen te koop zijn.
Later misschien... Ja, later... Een andere misschien... Ik weet het niet....
Het leven is een vijand die je niet met een uppercut kan slaan.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.