Bevallingsverhalen deel 18

Oh Kursor ik wilde je niet aan het huilen maken Maar echt alleen even een goed hart onder de riem steken. Fijn dat je nu wel al met een positiever gevoel terug kijkt, gaat helemaal goed komen!

Enf wat een verhaal maar super gedaan

Ik heb de tijden uit mijn ziekenhuisverslag gehaald. Ik heb bij mijn ontslag gevraagd of ik het verslag van de verpleging mocht hebben en dat mocht. Ik was en ben er heel blij mee, want ik had zelf op een gegeven moment echt geen benul meer van tijd. Ik heb mijn verhaal in de kraamweek opgeschreven. De echte details ben je namelijk echt snel kwijt. (nouja ik dan... )

Hieronder mijn verhaal, het is een behoorlijke lap geworden zie ik!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Rijst

Arggg Ik moet ook altijd huilen Ik wil ook!

rijstje! ik kende al een beetje het verhaal en de mooie plaatjes maar nu heb je me aan het janken...

Enf bikkel ... knap gedaan man!

Tijden enzo weet ik vanuit het verslag wat ik idd heb opgevraagd. En soms kwamen ze melden van: om dat en dat tijdatip gaan we dit doen .. en zus gaan we zo laat doen. Maar ik had qua pijnbeleving een uberrelaxte bevalling dus dan dringen die dingen ook beter tot je door misschien. Ik kan me voorstellen dat wanneer je in zon weeenstorm zit, het je geen ene mieter uitmaakt wanneer wat gebeurt.

Ik blijf die persoonlijke verhalen hier mooi vinden. Echt cliche maar waar.. geen een bevalling is hetzelfde.

Mooi geschreven Rijst! Ik kreeg ook tranen in mijn ogen, bij je man die huilde en daarna ook bij het hoopje mens op je buik.

Rijst wat een mooi verhaal. Het klinkt ondanks de vele weeën wel als een fijne bevalling. En je man die mkest huilen.

Rijst

Heel mooi rijst, en de laatste alinea gaf mij ook waterige ogen hoor!

Rijstebuiltje wat een prachtig verhaal. De ontsluiting, met name de 2e helft ging dus heel snel.

Dank allemaal voor jullie lieve reacties!

Ik kreeg de tip van SpeesEend om alles op te schrijven en dat heb ik ook gedaan!
Het heeft zeker bijgedragen aan het 'verwerken' van de bevalling, want die was zoals jullie hebben gelezen idd erg heftig!

Rijst
Ik zat helemaal mee te persen toen ik je persfase-stukje las .

Rijst

Het is een beeeetje lang geworden mijn bevallingsverhaal, wilde ook een stuk aanloop erin meenemen namelijk. Ik heb maar tussenkopjes gemaakt dan kunnen mensen kiezen om verderop te starten

Een stuitertje
Eigenlijk begint mijn bevallingsverhaal al met 33 weken wanneer blijkt dat ons mannetje in onvolkomen stuit ligt. Hij heeft nog alle tijd om te draaien, maar wanneer hij met 34 weken nog verkeerd om ligt, begin ik wat alternatieve methodes in te zetten in de hoop dat hij gaat draaien. Acupunctuur, moxa-therapie (zowel de Chinese als Japanse methode), acupressuur, een rijstkorrel op mijn enkel, op handen en knieën zitten, een zwangerschapsbelletje laag hangen, haptonomie en praten tegen de baby. We hebben echt alles geprobeerd in de weken die volgen, maar niks helpt. Ook de professionals krijgen de kleine niet gedraaid. Twee pogingen zijn er gedaan. Een door de verloskundige en een door een stuitenteam, met weeënremmers en ademhalingscoach. Ik krijg volop complimenten dat ik zo rustig en ontspannen onder de draaipogingen blijf, maar gedraaid wordt er niks. Klein eigenwijs ventje, hij blijft stoïcijns met zijn billen in mijn bekken zitten.

Ondertussen heb ik me al erbij neergelegd dat hij waarschijnlijk niet meer gaat draaien en ben ik op onderzoek uitgegaan wat mijn opties zijn voor de bevalling. Mijn eerste gevoel zegt dat ik een natuurlijke bevalling wil proberen. Maar zodra ik in mijn omgeving vertel dat hij in stuit ligt, roept iedereen dat ik absoluut een keizersnede moet doen want… horrorverhaal hier, risico daar. Ik begin te twijfelen en ga alle informatie inwinnen die er in te winnen valt. Dus ik heb contact met professionals, met ervaringsdeskundigen van zowel stuitbevallingen als keizersneden en ik lees me in in de risico’s en voordelen van beiden. Uiteindelijk wordt mijn voorgevoel alleen maar versterkt: ik wil geen keizersnede, ik wil een vaginale stuitbevalling proberen en ik geloof erin dat ik dit kan en dat dit het beste is voor mij en mijn kind. Mensen vinden het dapper, alsof ik me op een kansloze missie begeef. Maar ik zie het zitten, ik ben gek genoeg helemaal niet bang voor de bevalling. Dat had ik maanden geleden ook nooit gedacht.

Met 37 weken ben ik overgedragen aan het ziekenhuis waar ik mijn wensen bespreek met de gynaecoloog. Ik ben er heel duidelijk in dat ik een keizersnede als een noodoplossing zie en niet als een eerste keuze. En ik wil tijdens de bevalling een arts aan mijn zijde die er net als ik voor de volle 100% voor wil gaan. Ik wil wel de kans krijgen. Dit wordt me toegezegd en zo begint het grote wachten. Ik heb regelmatig controles maar er gebeurt niks. Ik voel me uitstekend ook al zijn de laatste weken inderdaad een stuk zwaarder qua slapen en vocht vasthouden. En ik geniet nog altijd zo van de bewegingen in mijn buik, wat ga ik dat missen straks! Nu heb ik altijd al gezegd dat ik verwacht dat hij rond de 20ste komt, maar zo lang zou ik nu niet eens mogen wachten. De druk vanuit het ziekenhuis neemt toe want ik mag niet langer dan 41 weken doorlopen.

40 weken voorbij
Inmiddels ben ik de 40 weken gepasseerd en ik heb nog niet eens voorweeën gehad, de baarmoedermond is nog niet rijp en er is geen ontsluiting. Ze kunnen dus niks doen, niet strippen, niet inleiden, en primen (baarmoedermond rijp maken zodat kan worden ingeleid) doen ze niet bij een stuit. Hoe vaak heb ik in die laatste weken wel niet het word ‘risico’ gehoord? Ik word er moe van. Wat nou risico? Hij ligt alleen met zijn hoofd omhoog in plaats van naar beneden, waarom kunnen we zolang het goed gaat met ons niet gewoon wachten? De antwoorden die ik krijg zijn niet altijd even bevredigend. Sowieso zie ik met elke controle weer een andere arts-assistent of gynaecoloog die er weer een andere visie op nahoudt.

Het is maandag 16 juni, 40 weken en 4 dagen. De controles zijn uitstekend maar daar komt dan waar ik steeds zo bang voor was: “We gaan alvast een keizersnede plannen.” De datum wordt gezet op 23 juni. Ik krijg nog een week om het zelf te doen. Ze geven me al meer tijd dan ze normaal zouden doen en daar ben ik blij om. Vrijdag heb ik weer controle en dan kijken ze of ik te strippen ben. Ik hoop dat mijn lichaam iets gaat doen, maar de week gaat in stilte voorbij. De gynaecoloog op vrijdag (de 20ste, mijn D-day) doet de standaard checks en alles is goed. Wanneer ik vraag of hij niet nog wil voelen of ik te strippen ben, zegt hij dat hij daar het nut niet van inziet. Het is in zijn ogen nieuwerwets gedoe. Als ik te strippen ben dan komt de bevalling de komende 1 a 2 dagen sowieso vanzelf op gang. Ik ben (zoals wel vaker) overrompeld. Het klinkt logisch wat deze man van in de 50 met ruime ervaring uitlegt. Maar buiten knaagt het meteen. Ik heb me nog altijd niet neergelegd bij de geplande keizersnede en nu weet ik niet eens of mijn lichaam zelf al iets gestart is, of inleiden nog een optie zou zijn, of strippen zou werken…

Strippen
Ik rij naar huis en chat met Mignonne hierover. Ze is op z’n zachts gezegd zwaar verontwaardigd dat me een kans op een natuurlijke bevalling is ontnomen. Uiteindelijk resulteert dit in de meest bizarre fok-meet ooit. Wupwup gaat kijken of ze me kan strippen en Mignonne komt gezellig langs voor de thee. Zodoende zijn mijn man en ik om 20 uur in Utrecht in het ziekenhuis. Daar blijkt dat ik 1,5 cm ontsluiting heb en dus te strippen ben! Jeeeyyyy mijn lichaam heeft iets gedaan! En nu is het afwachten. In de auto op weg naar huis voel ik heeeeeeel lichte krampjes, maar waarschijnlijk verbeeld ik me dat. De rest van de avond verloopt rustig en we gaan rond twaalf uur naar bed. Van Mignonne heb ik nog de tip gekregen om seks te hebben, dus ja voor het goede doel maken we het nog even gezellig. Echt slapen doe ik vervolgens niet, het trekt allemaal een beetje in mijn buik en ik lig niet echt fijn. Maar ik heb nog steeds niet het idee dat er echt iets aan de gang is.

Plop!
Om half vijf hoor ik ineens een plop. Plop?! Hmmmm, zouden dat mijn vliezen zijn? Ik voel geen water… Ik besluit om maar even naar de wc te gaan. Ik ben mijn bed nog niet uit of ik voel een stroom vruchtwater. Op de wc blijkt mijn slip inderdaad doorweekt maar ik twijfel toch of het vruchtwater is. Ik ruik namelijk niks zoetigs. Ik besluit van Mignonnes aanbod gebruik te maken en bel haar op. Al na twee keer overgaan neemt ze op. Ik vertel wat er gebeurd is en vraag of ze denkt dat het inderdaad mijn vliezen zijn. Ja daar lijkt het wel op. Terwijl we aan de telefoon zitten krijg ik mijn eerste wee die ik moet wegzuchten. Omdat het ziekenhuis heeft gezegd dat ik meteen moet komen als mijn vliezen breken, stelt Mignonne voor om langs te komen om even te luisteren naar het hartje van de baby. Ik wil zo lang mogelijk thuis blijven namelijk om met zoveel mogelijk cm het ziekenhuis in te komen.

Ik pak wat droog ondergoed en zeg tegen mijn man dat mijn vliezen gebroken zijn, maar hij maar lekker moet doorslapen nog. Beneden ga ik op een celstofmatje zitten en ondertussen moet ik behoorlijk mijn best doen om de weeën op te vangen. Ik besluit te gaan timen maar dat lukt niet goed omdat ik telkens te vaak op de knop druk. De weeën komen steeds sneller, heviger en duren langer en de pauzes zijn kort. Iets na vijf gaat de bel en staat Mignonne voor de deur. Ik doe open en we gaan meteen naar boven, nadat ik op de trap de zoveelste wee heb opgevangen. Ze luistert naar de hartslag van de baby die wat aan de hoge kant is maar verder prima. Ook moet ik mijn temperatuur opmeten. Ondertussen blijven de weeën komen en komen. Schatting is dat ze bijna een minuut duren en elke 2 a 3 minuten komen. De temperatuur is eigenlijk te hoog, 38.4 graden. Dit kan duiden op een infectie, maar waarschijnlijk is het omdat ik hard aan het werk ben. Ondertussen is mijn man ook naar beneden gekomen want slapen lukte hem toch niet meer. De vraag is nu: wat gaan we doen? Ik besluit dat ik toch naar het ziekenhuis wil. De weeën zijn al zo heftig en we moeten nog een stuk rijden naar Den Haag. Het is gelukkig zaterdag dus van de spits zullen we geen last hebben. Mignonne raadt me aan twee paracetamol in te nemen om de koorts wat te laten zakken zodat ze in het ziekenhuis niet meteen allerlei maatregelen gaan nemen. De laatste spullen worden bij elkaar gepakt, wat voor mijn gevoel echt uuuuren duurt en dan vertrekken we naar het ziekenhuis.

Naar het ziekenhuis
Dit is het dan! Mijn baby komt eraan en ik zit in de auto weeën op te vangen terwijl ik het water steeds uit me voel gutsen. Ik haat rode verkeerslichten en traag optrekkende vrachtwagens. En ik haat drempels, hobbels en bochten nog meer. Maar we zijn er bijna, weer een half uur overleefd. Ik stap uit en puf mezelf een weg naar binnen. Tsjee die beveiligers zullen ook wel denken. Mignonne is meegereden en zet me in een rolstoel met alle spullen terwijl mijn man de auto wegzet. Het duurt werkelijk een eeuwigheid, waar is die vent toch heen gegaan zeg?! En het water blijft maar stromen en stromen, al mijn kleding is doorweekt en ik vraag me af of ik inmiddels niet een compleet waterballet onder mijn rolstoel heb liggen. En eindelijk is daar mijn man. We nemen afscheid van Mignonne en begeven ons naar de verloskamers op de eerste verdieping.

Op de verloskamer kleed ik me uit en het water plenst op de grond. Sorry sorry sorry! Ik zie dat het water nu licht bruinig is, maar blijkbaar is het gewoon in orde. Ik mag op bed gaan liggen en terwijl ik doorga met mijn weeën opvangen komen er allerlei namen en gezichten voorbij waarvan ik er niet een onthouden heb. Er worden wat dingen gecheckt en ik word aangesloten op de ctg. De baby doet het goed en ze zien dat ik al heftige weeën heb. Ik word getoucheerd: 5 cm! Ik moet toch even glimlachen. 5 cm gewoon! Dat had ik niet durven dromen. Dit gaat goed, dit gaat me lukken, ik ga dit doen! Dikke neus met jullie keizersnede haha! Als opgemerkt wordt dat ik voor maandag gepland stond en het toch nog vanzelf op gang is gekomen, houd ik wijselijk mijn mond dicht.

Continue weeënstorm
Het is rond 9 uur als ik weer word getoucheerd. Inmiddels zit ik eigenlijk vanaf het breken van de vliezen in een continue weeënstorm. Niks rustige opbouwfase! Het resultaat is wat teleurstellend: 5,5 misschien 6 cm. Wel een volledig verstreken baarmoedermond en billen verder ingedaald. Ze stellen voor dat ik iets neem tegen de pijn omdat ik vannacht weinig rust heb gehad en nu ook totaal geen rust krijg met heftige weeën die soms 1,5 minuut duren en om de minuut komen. Achteraf hoor ik van mijn man dat de ctg de weeën niet eens meer volledig kon registeren. Ik stem in met een morfinepompje want dit gaat niet langer zo. Hopelijk zorgt wat rust ervoor dat de ontsluiting gaat vorderen. Het infuus is gelukkig al eerder gezet (damn dat deed pijn want het lukte niet in beide handen) dus de morfine kan vrij snel worden toegediend. Rond half tien begint het te werken en ik voel mezelf wegzweven. Mijn gedachten dwalen alle kanten op en ik kan mijn ogen niet open houden. Soms komt er een wee en die zucht ik weg. De pijn is goed te doen, ja zo kan ik het wel even volhouden. Ik weet niet precies hoe laat het is (rond half elf/ elf uur?) wanneer ik te horen krijg dat ik nu te weinig weeën heb (nog maar elke tien minuten) en de ontsluiting niet vordert. Ze gaan weeënversterkers geven want zo duurt het te lang.

Langzaam wordt de dosis opgevoerd en de weeën komen weer steeds sneller en heviger. Weer een weeënstorm en de morfine helpt niet meer. Rond twaalf uur zit ik nog steeds op die 6 cm en ondertussen begint de persdrang sterker te worden door de billen die steeds dieper komen te liggen. De gynaecoloog geeft aan dat ze het te lang vindt duren en ik krijg nog een uur. Dan moet de ontsluiting wel echt vooruit zijn gegaan. Nog een uur… ik kan dit! We gaan dit doen! Maar na drie kwartier smeek ik erom dat er iemand moet komen kijken. De persdrang is bijna niet te stoppen en de weeën zijn zo pijnlijk dat ik niet meer weet waar ik het moet zoeken. Ik kronkel in alle bochten en probeer alles weg te puffen maar het einde is zoek. Als dit geen volledige ontsluiting is dan weet ik het niet meer. De arts-assistente komt kijken. 7 cm… Ze stellen een ruggenprik voor. Best! Graag! NU! Ik trek dit geen seconde langer meer. Maar diep van binnen weet ik dat een ruggenprik het einde van deze bevalling gaat zijn en het begin van een keizersnede. Dat is ook wat de gynaecoloog zegt wanneer ze binnen komt. De ontsluiting vordert onvoldoende en ze wil op deze manier niet de persfase in omdat de kans groot is dat die ook niet vordert met alle gevolgen van dien en risico’s voor de baby. Een ruggenprik zorgt waarschijnlijk ervoor dat de weeën weer af nemen. Ze vraagt of ik akkoord ga met een keizersnede. Ja! Hel ja laat dit stoppen. Het is mooi geweest. Ik heb het geprobeerd en het heeft niet zo mogen zijn. Het is goed zo.

De keizersnede
De weeënversterkers worden stop gezet en de anesthesist gaat de ruggenprik voorbereiden voor de keizersnede. Ik krijg uitleg wat er gaat gebeuren maar het interesseert me niet want ik ben nog steeds bezig al die weeën op te vangen en de persdrang in bedwang te houden. Ik had nooit verwacht dat ik zou durven geluid te maken tijdens de bevalling, maar ik kerm alles bij elkaar en het lucht op. Het lijkt eeuwig te duren voor ze me over de gang richting OK rollen. De frequentie en intensiteit van de weeën is inmiddels afgenomen maar in combinatie met de persdrang is het ondragelijk. Ik moet op de rand van het bed gaan zitten. Ik ben doodsbang en het team probeert me gerust te stellen. Op het moment dat ze de ruggenprik willen zetten krijg ik weer een wee. Maar ze gaan niet wachten, hoe sneller de prik zit hoe sneller ik overal vanaf ben. Dus terwijl ik me probeer stil te houden en de assistent fijn knijp, wordt de ruggenprik gezet en alles wat ik voel is die vreselijke persdrang. Dit is de laatste wee die je voelt, zegt de assistent nog. En niet veel later voel ik een tinteling in mijn benen en een warm gevoel. De pijn verdwijnt als sneeuw voor de zon en ik word op een ander bed gelegd.

Om mij heen gebeurt er vanalles; ik word aangesloten op allerlei apparatuur, er worden schermen opgetrokken en ik moet mijn armen wijd neerleggen op een stel armsteunen. Het is koud dus er wordt een deken over mijn bovenlijf gelegd. Ik geloof dat ik nog nooit van mijn leven zo heb getrild als daar op die operatietafel. Niet van de kou, maar van de angst en de adrenaline. En ik huil als een klein kind. Eindelijk komt mijn man binnen gehuld in een groene outfit. Er wordt gevraagd of ik iets voel. Nee wat moet ik voelen? Blijkbaar zijn ze me flink aan het knijpen, dus dat is goed: ik voel niks meer. En even later hoor ik dat ze al begonnen zijn. Ik realiseer me dat mijn baby eraan komt. Nog even… En ik blijf maar shaken, mijn hele armen en bovenlijf zijn verkrampt en ik moet mijn best doen rustig te blijven ademen. De assistent blijkt de hele operatie mijn bloeddruk niet te hebben kunnen meten omdat ik zo lag te trillen. Dan ineens zeggen ze dat mijn man mag gaan staan, mocht hij willen zien hoe de baby uit mijn buik wordt gehaald.

En dan is hij er, en wordt een klein onder het bloed en smeer zittend ventje kort boven het doek gehouden. Dan verdwijnt hij weer even en een paar seconden later houden ze hem weer omhoog, nu enigszins schoon gepoetst. Ik hoor hem pruttelen en dan komt er een klein huiltje. Zijn ogen zijn wijd geopend en zijn armen gestrekt. Ik huil en lach tegelijk, mijn mannetje doet het. Vervolgens kijkt de kinderarts hem na en mijn man gaat mee naar de andere ruimte. Ik word gefeliciteerd en ze vragen hoe hij heet. L.ucas H.arm. Even later komen ze terug op de OK en wordt L.ucas op mijn borst gelegd. Twee grote ogen kijken me aan en we bestuderen elkaars gezicht aandachtig. Ongelofelijk dat dit al die negen maanden in mijn buik zat. Na een minuut of tien moeten we afscheid nemen en gaat mijn man met L.ucas terug naar de verloskamer om daar lekker te buidelen.

Het is voorbij
Ik lig nog steeds te shaken op de tafel terwijl ze me weer dichtmaken. Wel lukt het me langzaam om weer wat grapjes te maken. Zo vraag ik of ze echt niks vergeten zijn, een scalpel of zo. En terwijl ik daar lig durf ik al hardop te zeggen dat ik het zo weer zou doen dat bevallen. Hoe heftig het ook is en was. Het is het allemaal waard.

Nadat ik ben gehecht moet ik nog enige tijd op de verkoever blijven waar ze testen of alles in orde is en of de verdoving goed wegzakt. En ik houd eindelijk op met trillen. Ik voel iets kouds onder de dekens met mijn hand en concludeer vervolgens dat hij mijn eigen bovenbeen is. Het had net zo goed een stuk kipfilet kunnen zijn. Om 3 uur ben ik terug op de kamer bij mijn man en mijn zoontje. Mijn zoontje… Hij probeert al geruime tijd melk te drinken bij mijn man, dus we leggen hem snel aan. Hij is een natuurtalentje. Terwijl hij drinkt, geniet ik van zijn tevreden gezichtje. Dit is het dan! Ik ben mama!

Chanty, wat een sterk, mooi en positief verhaal zeg! Prachtig

Prachtig chanty

Chanty, wat een prachtig verhaal en ik vind het zo goed dat je je zo goed ingelezen hebt en bij je gevoel bent gebleven. Echt hulde! Fijn dat je het -mede door WupWup en Mignonne - toch zelf hebt kunnen beginnen. En wat een prachtige foto's

_{pinkt een traantje weg}

Wow Chanty wat een mooi verhaal . En wat heb je een absurdmooie baby!

Rijst, ook jouw verhaal gelezen. Mooi hoor! En fijn dat het schrijven je heeft geholpen

Wat een mooie en ontroerend verhaal. En mooi dat je in ieder geval hebt kunnen proberen om vaginaal te bevallen. Geeft denk ik vrede voor de uiteindeljke keizersnede. Geniet van je mooie zoon

Chanty, je bent mama.. En wat voor 1

Wauw Chanty, ontroerend mooi verhaal.

Erg mooi verhaal Chanty met je eigen prince charming

Oh chanty ik moet ervan huilen Wat een mooi verhaal en wat heerlijk dat je zoveel rust hebt gevonden in het verloop. Wat heb je het goed gedaan!