Ik heb de tijd gevonden om mijn bevallingsverhaal uit te werken. Het is een kléín beetje uitgebreid geworden, maar ik wilde het allemaal onthouden. Na de bevalling hebben we gevraagd om het tijdsoverzicht van de bevalling, dus ik weet alle tijdstippen nog.
Ik zou zeggen, pak er wat te drinken bij en veel leesplezier
.
09-12-2013 (eigen uitgerekende datum):Vandaag is mijn eigen uitgerekende datum. Vanaf het begin van de zwangerschap heb ik lopen grappen dat ik, nadat ze mijn termijn bijgesteld hadden (eerst naar 20 december, later – na de 20-wekenecho, naar 11 december), ik ze eens zou laten zien dat dat helemaal niet nodig was. Ik ga op de door mij berekende datum bevallen. Ondanks dat heb ik me er overigens vanaf het begin af aan al wel op ingesteld over tijd te gaan, om ‘teleurstellingen’ te voorkomen.
Ik geniet nog heel erg van de zwangerschap en van mij hoeft het nog niet zo nodig allemaal. Ik kijk wel op een vreemd soort manier uit naar de bevalling. Waar ik voor ik zwanger werd zoiets had van ‘zwanger zijn lijkt me heel bijzonder en een kind ook, maar de bevalling mag iemand anders wel voor me doen’, ben ik nu vooral benieuwd hoe het gaat zijn en hoe mijn lijf het gaat doen.
Naast wat voorwerk heb ik nog nergens last van en de dag gaat gewoon voorbij. ’s Avonds zegt Kix dat hij het wel fijn zou vinden als ik die nacht begin met bevallen. De volgende dag heeft hij een afspraak staan die hij eigenlijk liever een andere keer wil doen, dus een bevalling zou een mooi excuus zijn. We grappen er wat over en gaan vervolgens rond 23 uur naar bed.
10-12-2013 (1 dag voor de door de verloskundige uitgerekende datum):Om 00.15 uur word ik wakker. Ik heb een behoorlijk zware menstruatie-achtige steek onderin mijn buik. Ik ga maar uit van nog wat extra voorwerk en slaap weer verder. Hier ga ik Kix echt nog niet voor wakker maken. Hij kan z’n slaap goed gebruiken. Om 00.45 uur krijg ik ineens een hele zware steek en in een reflex mep ik mijn arm naar achteren. Hierbij raak ik Kix. Hij is gelijk wakker. Stiekem ben ik daar blij om want dan hoef ik daar ook niet meer moeilijk om te doen. Ik zeg hem wat ik voel, maar ook dat ik denk dat het nog niets is. We gaan tegen elkaar aanliggen en proberen weer te slapen. Zeven minuten daarna krijg ik weer een steek. Zo gaat het door tot een uur of drie. Tussen de steken door (die ik nog steeds geen weeën durf te noemen) doezelen we steeds even in. Verder ga ik een stuk of 5 keer naar de WC omdat ik steeds het gevoel heb dat ik moet poepen. Niet dat het lukt overigens.
Om half 4 pakken we toch maar de weeëntimer er bij. Vanaf half 5 zien we een regelmaat, ze komen dan om de 3 à 4 minuten en houden steeds bijna een minuut aan. Ik durf inmiddels de steken toch maar weeën te noemen en ik stuur mijn moeder een whatsapp dat het wel eens begonnen zou kunnen zijn. Rond kwart over 6 bellen we de verloskundige. Kix gaat ondertussen opruimen, want hij vindt ineens dat de babykamer nog niet netjes genoeg is en ook dat het wiegje nog anders opgemaakt moet worden. Om zeven uur belt de verloskundige aan. Ze controleert mijn ontsluiting. Ik heb een bijna compleet verstreken baarmoedermond en krap aan 1 centimeter ontsluiting. Ondanks dat dat nog niet veel is besluit ze me toch alvast naar het ziekenhuis te sturen. In verband met medicijngebruik moet ik daar sowieso bevallen. Kix pakt de spullen bij elkaar die we in week 36 van de zwangerschap al hebben klaargezet (en, blijkt later, vergeet daarbij de goede toilettas) en maakt nog wat foto’s. Lichtelijk emotioneel verlaat ik rond 08.10 uur ons huis. Als we terugkomen zullen we waarschijnlijk onze mini bij ons hebben.
De rit naar het ziekenhuis is niet erg comfortabel. Ik zit in de auto weeën weg te puffen. Terwijl we voor een stoplicht staan te wachten zie ik de vrouw in de auto naast me raar naar me kijken. Of ik verbeeld het me, dat kan ook. In ieder geval houd ik op met puffen. Ik merk direct al dat dit geen goede keuze is, de weeën zijn op die manier een stuk minder goed op te vangen. Ik werp de vrouw een ‘nee, jij zou dit eens moeten proberen!’-blik toe en puf maar weer door. Om 08.45 uur zijn we in het ziekenhuis.
Er wordt overlegd over pijnstilling. Mijn verloskundige heeft al naar het ziekenhuis doorgebeld dat ik waarschijnlijk graag iets van pijnstilling wil. Ik word aan de CTG gelegd en rond 09.20 uur krijg ik te horen dat ik een pethidine-prik mag. Ik stem er mee in, in de hoop dat ik daarna dan nog even kan slapen want ik ben al best wel moe. De prik wordt in een spier in mijn been gezet. Ook wordt mijn ontsluiting nog even gecontroleerd. Deze is nu ruim 1 centimeter. Hierna val ik in slaap. Ik word steeds even wakker voor een nieuwe wee en tuk vervolgens weer lekker door. Rond 12 uur begin ik toch weer meer te voelen. Ik wil dit vertellen aan de verpleegkundige die toevallig net binnenkomt, maar ik word ineens zo misselijk dat ik alles onder kots. Tegelijk verlies ik ook de slijmprop.
Terwijl ik naar de WC ga wordt alles opgeruimd. Ik kom weer in een heerlijk schoon bed terug. Rond 13 uur wordt de ontsluiting weer gecontroleerd. Alles is compleet verweekt en ik krijg te horen dat het ‘twee vingers toegankelijk is’. Ook worden de vliezen gebroken. Het vruchtwater is helder, maar ze plaatsen wel een schedelelektrode op mini. Ook overleggen we over een eventuele ruggenprik, de ontsluiting is daar nu ver genoeg voor. Ik geef aan dat ik nog steeds continu het gevoel heb te moeten poepen. Er wordt ingestemd met een ruggenprik en er wordt een infuus aan me gehangen om me vol te tanken met NaCl, om zo de eventuele bloeddrukdaling die kan worden veroorzaakt door de ruggenprik tegen te gaan/te verminderen. Ondertussen begin ik toch wel een behoorlijke druk te ervaren en heb ik het gevoel dat ik mee moet drukken. Samen met de verpleegkundige begin ik te puffen, omdat ik door de pijn zelf even helemaal kwijt ben wat ik moet doen. Om 14 uur wordt de ruggenprik gezet. Geen pretje. Tussen de weeën door val ik overigens nog steeds in slaap. Voor de ruggenprik moet ik overeind gaan zitten na een wee, maar omdat ik weer in slaap val en ‘pas’ weer wakker word als de volgende wee zich aandient moet ik tijdens de wee gaan zitten. Er is gezegd dat ik geen geluid mag maken omdat we op de recovery zijn. Dat lukt me niet. Ik kerm de afdeling gezellig bij elkaar, maar het kan me niet schelen. Als ik met een of ander oergeluid (oh my, waar komt dat vandaan?) mijn wee op kan vangen, dan doe ik dat. Punt.
Om 14.30 uur heb ik echt persdrang. De ontsluiting wordt gecontroleerd: 5 centimeter. Ik mag dus nog lang niet persen en moet de persweeën wegpuffen. Tijdens de weeën raak ik in paniek. Ik heb geen idee meer wat ik moet doen, want puffen helpt niet genoeg. De pijnstilling wordt opgehoogd, maar ik merk weinig verschil. Uiteindelijk roep ik een keer in paniek tijdens een wee of ze me niet gewoon compleet plat kunnen spuiten, want ik weet echt niet meer hoe ik dit ga doen. Met hun “nee, je mag niet persen! Gewóón blijven puffen!”. Doe normaal, wat denk je zelf!
Om 16 uur blijk ik 7 centimeter ontsluiting te hebben. Het is in ieder geval allemaal niet voor niets. Ondanks de persweeën val ik nog steeds in slaap tussen de weeën door. Ik krijg weinig mee van wat de verpleegkundige en de verloskundige doen. Wel komt er op een gegeven moment iets kouds tussen mijn benen (ik denk een nat watje o.i.d. om iets schoon te maken ofzo) en ik geef aan dat het koud is. De mensen om me heen kijken me raar aan. Ik zou dat helemaal niet moeten voelen door de ruggenprik. Net als dat ik de weeën inmiddels toch echt wel beter aan zou moeten kunnen.
Ze doen een echo om 16.10 uur, omdat ze willen weten of mini toch echt wel goed ligt. De vroege persdrang kunnen ze niet verklaren, dus ze denken dat mini misschien een sterrenkijker is. Dit blijkt niet zo te zijn; mini ligt gewoon goed en ze hebben geen idee waar de persdrang vandaan komt. We gaan dus maar gewoon door. Het poepen lukt trouwens wel eindelijk (
) maar het vermindert de persdrang niet.
Om 16.50 uur wordt mijn ontsluiting weer gecontroleerd. Ik blijk 10 centimeter te hebben en mag vanaf de volgende wee gaan persen. Nou deed ik dat ‘stiekem’ ook al steeds, maar het voelt toch wel fijn om het nou eindelijk echt te mogen. Ik begin met persen, maar ik voel (behalve de wee) niets gebeuren. Ik heb eigenlijk ook geen idee of ik een verandering zou moeten voelen. Na een aantal keer persen blijkt dat mini het moeilijk heeft. Haar hartslag daalt heel ver. Hij komt wel weer op, maar ze vertrouwen het niet en besluiten daarom een knip te zetten. Ik vind het best, alles voor mini. Ik vraag of er eigenlijk al wat te zien is en ik mag even voelen. Ik voel een hoofdje en vindt het heel bijzonder, ook omdat mini voor mijn gevoel nog helemaal niet bijna bij de uitgang is.
Ze verdoven me en zetten bij de volgende wee een knip. Ook beginnen ze op mijn buik te duwen. Het helpt niet, mini komt er nog niet uit. Er wordt besloten om de gynaecoloog te bellen. Op dat moment heb ik nog geen idee waarvoor. Wanneer de gynaecoloog binnenkomt krijg ik net weer een wee. Ik krijg te horen dat ik deze zelf nog mag persen. Tot nu toe pers ik op iedere wee drie keer. Bij de tweede keer van deze ronde voel ik dat het hoofdje er uit komt en op de derde lanceer ik mini bijna. 17.20 uur, ze is er uit.
Er wordt een klein, roze mensje naar me toe begeleid. Ik zie haar en ben helemaal overrompelt. Dit is wat we nou steeds op de echo’s gezien hebben en nu is ze een echt mensje. En ze doet het. Ze doet een klein huiltje en wordt op mijn borst gelegd. Ik haal het ergens vandaan om tegen de gynaecoloog te zeggen: “Nou, leuk dat je er ook even bij was.” Later krijg ik te horen dat ze een vacuümverlossing hadden willen doen.
Binnen vijf minuten ligt onze dochter aan mijn borst te drinken. Ik vind het allemaal zo ‘apart’. Het is mijn lijf gewoon gelukt, ik ben bevallen. En onze dochter is zo mooi, zo rimpelvrij en ze heeft hele grote ogen, waarmee ze gelijk de hele wereld lijkt te ontdekken. Eindelijk kunnen we ook haar naam gewoon vrij uit zeggen. M.aud. Onze M.aud. En ze gaat nooit meer weg.
De placenta komt 5 minuten later. Terwijl M.aud lekker bij mij blijft word ik gehecht. Later ga ik tijdens het douchen compleet out. Een paar uur later gebeurt het weer, nu terwijl ik op de WC zit. Mijn HB blijkt t.o.v. het begin van de bevalling heel erg gedaald te zijn, van 9 naar 5,4. De volgende dag schijnt hij zelfs nog verder gedaald te zijn, naar 4,5. Om deze reden krijg ik nog een echo; ze willen zien of ik toch nog ergens bloed verlies. Mijn baarmoeder ziet er al goed uit, dus dat is het niet. Vervolgens doen ze een uitgebreid bloedonderzoek. Hierbij vinden ze een verhoogde infectiewaarde. Omdat er eerder niet zo’n onderzoek gedaan is hebben ze geen waarde om te vergelijken. In plaats van dat we vandaag (12-12-2013) naar huis mogen, moeten we nog een dag in het ziekenhuis blijven omdat ze het niet vertrouwen. De volgende ochtend wordt er weer bloed geprikt. Mijn HB blijkt gestegen te zijn (een oorzaak voor de grote daling is niet gevonden) en de infectiewaarde daalt. Ik jank alles bij elkaar. We mogen naar huis. Als gezin. Thuis.
[ Bericht 0% gewijzigd door ProjSkippy op 02-01-2014 22:21:01 ]