Maandag had ik een wat surrealistische ervaring. Ik ging om 12.15 naar de film: Nymphomaniac deel II. Niet dat ik nu zo onder de indruk was van deel I maar ik was toch nieuwsgierig en het was ook niet dat ik zoveel beters te doen had. In het Filmhuis nam ik een kop koffie en een stuk boterkoek en las ik eerst nog even de krant. Aan de bar ontstond een bizar gesprek tussen het meisje achter de bar en een man die een drankje bestelde en haar omstandig ging uitleggen dat hij vandaag Nymph deel 2 kwam kijken en dat hij gisteren deel 1 had gezien en hoe hem dat was bevallen. Er vielen woorden als 'existentieel', 'quasi-erotisch' en 'geil'. Het meisje achter de bar wist duidelijk niet wat ze moest antwoorden en liet de man maar praten. De man kwam op mij over als licht verstandelijk gehandicapt; er was nauwelijks een touw aan vast te knopen. Toen ik vervolgens het zaaltje in waggelde waar de film draaide, zaten er drie andere mensen. Allemaal mannen van middelbare leeftijd. De man die het niet helemaal op een rijtje leek te hebben, kwam het zaaltje ook in, riep toen: oh wacht, ik moet nog effe pissen!' en ging weer weg. Om pas na tien minuten, de film was al begonnen, terug te keren.
In de film zitten een aantal wendingen, gesprekken, en situaties die ik best humoristisch vond, maar de vier mannen die ergens om mij heen, verspreid over de andere rijen, zaten namen het allemaal bloedserieus, waardoor ik de enige was die af en toe hardop zat te grinniken. In de laatste minuut van de film, als er toch nog weer een wending is in het verhaal en het redelijk spannend is, ging de telefoon af van de niet helemaal 100%-meneer. En hij nam doodleuk op en ging vervolgens hard pratend aan de telefoon uitleggen dat hij in de bioscoop zat. Een man die een rij voor me zat, draaide zich om, keek mij aan, keek even naar mijn buik en zei: 'Het moet niet gekker worden'.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"