Snelheid van verwerken (Relatie/begrafenis/ongeluk/trauma.

Omdat de een meer emotioneel ingesteld is dan de ander?

Omdat elk mens anders is en geestelijk anders in elkaar zit. Dat de ene persoon langer nodig heeft om iets te verwerken of sneller gekwetst is wil niet zeggen dat hij minder of meer is, alleen anders dan een andere persoon.

Nou ja als ik namens mezelf kan spreken dan heb ik gewoon het idee dat sommige mensen o.a. emoties minder sterk ervaren. Stofjes in de hersenen en misschien bepaalde redenaties. Maar je voelt het gewoon minder tot veel minder intens. Wiring in je hersenen, minder sterk ontwikkelde hersendelen voor emoties of wat dan ook.. Denk dat wat betreft redenaties het ook uit maakt hoe je in het leven staat. Als je lang een relatie hebt dan willen sommigen er oud mee worden terwijl anderen ook wel blij zijn dat ze weer vrijgezel zijn als voorbeeld. Dat hoef je als buitenstaander niet altijd zooo erg te merken terwijl zoiets ook een groot verschil uit kan maken.

Het hangt er denk ik vanaf hoe 'goed' je bent in het weghouden van verdriet. Als je het toe kunt en mag laten gaat de verwerking sneller. Dat iemand niet huilt wil ook niet zeggen dat die persoon niet verdrietig is.

Het kan ook betekenen dat die persoon inderdaad niet verdrietig is, maar het over 10 jaar pas is. Zoveel factoren.

quote:

Op zaterdag 14 december 2013 17:21 schreef Disorder het volgende:
Het hangt er denk ik vanaf hoe 'goed' je bent in het weghouden van verdriet. Als je het toe kunt en mag laten gaat de verwerking sneller. Dat iemand niet huilt wil ook niet zeggen dat die persoon niet verdrietig is.

Het kan ook betekenen dat die persoon inderdaad niet verdrietig is, maar het over 10 jaar pas is. Zoveel factoren.

Of dat ie gewoon niet zo snel verdrietig is. Hoor wel vaker dat idee van onderdrukte gevoelens e.d. Mensen die emoties normaal tot intens ervaren kunnen zich het omgekeerde niet voorstellen soms. Ik vind dat een beetje raar... Ook al kunnen het altijd opgekropte emoties zijn of je stoer houden e.d. natuurlijk

Ik ben best een emotioneel persoon (kan janken om onzin op tv) maar in het dagelijks leven ben ik echt heel snel over dingen heen. Op een begrafenis van iemand die heel close was, kan ik wel huilen, en bijvoorbeeld bij mijn oma was ik in de week naar de begrafenis toe echt een wrak maar na die week was het eigenlijk ook wel (zo goed als) klaar. Dit neemt niet weg dat ik haar echt ontzettend heb gemist de afgelopen jaren, ze was en is nog steeds de meest dierbare persoon in mijn leven, maar het gaat gewoon door.

Vroeger, scheiding van mijn ouders, ja, kut, maar kan niet zeggen dat ik er echt heel veel mee gezeten heb. Later verhuist mijn moeder naar Zweden, tsja, pas twaalf jaar later heb ik daar dan eindelijk een traan om kunnen laten. Ik hou wel van haar maar ik mis haar niet en ik zit er zover ik weet (zou nog kunnen komen natuurlijk) ook niet mee dat ze weg is.

Geen idee hoe dit komt, ik denk gedeeltelijk levenservaring en gedeeltelijk genetisch. Heb als kind bijna alleen maar tegenslagen gehad, ik denk dat je daardoor een soort immuun wordt. Ik kan er op dit moment in mijn leven eerlijk gezegd maar moeilijk mee zitten als er iets negatiefs gebeurt, het gebeurt, niets aan te doen, verder leven.

quote:

Op zaterdag 14 december 2013 17:11 schreef sitting_elfling het volgende:
Sommige mensen hebben nooit een traan bij een begrafenis, sommige zakken volledig in de grond. Sommige mensen hebben een 10 jarige relatie.. En kunnen binnen 2 week al rustig verder gaan terwijl anderen 5 jaar ziek zijn van een relatie van 2 jaar..

Meestal zijn het dezelfde mensen die altijd weer breken bij een overlijden .. Terwijl de anderen sterk blijven.

Maar waar precies zit hem dat in? Waarom kan de 1 beter of sneller verwerken ivg met een ander? Meer (emotioneel) volwassen? Levenservaring? Whut is it?

Mensen hebben mij vaak genoeg uitgescholden dat ik nog niet over die borderline ex was, terwijl maanden later ik diezelfde mensen vertelde die net een breuk hadden met "let it go..". Wat ik dan krijg te horen is dezelfde meuk; "ja maar ze was so speciaal.. Blabla". Waarom kan de 1 er wel zo overheen stappen en de ander niet?

Ligt aan vele dingen denk ik. Sommigen zijn ergens al overheen omdat ze er al rekening mee hebben gehouden (bijvoorbeeld in een relatie). Sommigen hebben simpelweg meer tijd nodig om iets te verwerken (kan verschillende redenen hebben, bijvoorbeeld hoeveel iets of iemand voor diegene betekende).

Wat dat laatste betreft, dat heeft iets egoistisch (als een ander iets overkomt dan moet die niet zo zeuren, maar O WEE als het hemzelf overkomt!!!).

Veel goede reacties hierboven. Hoe intens mensen emoties beleven verschilt enorm, ook bij positieve emoties. En sommige mensen hebben de neiging om rouw te onderdrukken en worden jaren later plotseling geconfronteerd.

quote:

Op zaterdag 14 december 2013 17:27 schreef TNA het volgende:
Veel goede reacties hierboven. Hoe intens mensen emoties beleven verschilt enorm, ook bij positieve emoties. En sommige mensen hebben de neiging om rouw te onderdrukken en worden jaren later plotseling geconfronteerd.

Ik vrees soms dat ik zo'n geval ben omdat ik tot nu toe weinig moeite heb gehad met mijn levensloop, terwijl heel veel mensen door veel minder kapot zijn gegaan. Goed, de tijd zal het leren.

quote:

Op zaterdag 14 december 2013 17:24 schreef Hiergaanwedan het volgende:

[..]

Of dat ie gewoon niet zo snel verdrietig is. Hoor wel vaker dat idee van onderdrukte gevoelens e.d. Mensen die emoties normaal tot intens ervaren kunnen zich het omgekeerde niet voorstellen soms. Ik vind dat een beetje raar... Ook al kunnen het altijd opgekropte emoties zijn of je stoer houden e.d. natuurlijk

Dat stoer houden is wat mij betreft hetzelfde als iets onderdrukken. In mijn familie leeft dat onderdrukken vrij sterk. Op een begrafenis helpt het bij hen om te zeggen dat "het niet nodig is om je rot te voelen want hij/zij heeft een mooi leven gehad.. Allemaal nergens voor nodig."

Ik kan me niet voorstellen dat mensen bij het overlijden van een dierbare niet geraakt worden. Dat ze op dat moment niet huilen en het verdriet weg weten te stoppen, dat kan ik me wel goed voorstellen.

Mensen in rouw proberen altijd bij hun verdriet weg te blijven. Dat lukt soms een poosje. Denk bijvoorbeeld aan mensen die uit een verbroken relatie komen en de hort op gaan als ze gaan stappen. Dat helpt voor dat moment. Daarna komt het verdriet vanzelf wel weer terug.

quote:

Op zaterdag 14 december 2013 17:27 schreef TNA het volgende:
En sommige mensen hebben de neiging om rouw te onderdrukken en worden jaren later plotseling geconfronteerd.

Dit is ook mijn ervaring.

Goede vraag, ik heb geen idee, ik merk aan mezelf dat ik vrij snel over een tegenslag heen kom, alleen soms word het echt te veel en dan gaat het ook goed mis, gelukkig heb ik dat maar een keer gehad.
Maar toen was het allemaal in een half jaar tijd, mijn nu ex-man ernstig ziek en bijna overleden, oom overleden, neef overleden, nichtje van mijn ex-man overleden, schoonvader kanker, dochtertje ziek ( bloedaandoening) en nog meer dingen, dat was echt even te veel en toen ben ik dus ook in een depressie geraakt.

Sindsdien heb ik dus wel geleerd om iets beter te verwerken inplaats van het verdriet weg te stoppen en maar door te gaan.

[ Bericht 1% gewijzigd door snakelady op 14-12-2013 21:19:35 ]

Dat van die relaties, hangt waarschijnlijk af van hoeveel je nog van iemand houdt na een x aantal jaar.

Ligt eraan, iemand die overlijd op leeftijd of door ziekte dat is erg en jammerlijk maar niet te vermijden. Daar rouw je om, en na een tijd gaat dat over in twee gevallen van overlijden zal dat niet zo gaan en altijd in mijn leven aanwezig blijven. ''Maar dat hebben ze niet gewild'' word er dan gezegd... laat ik dat mooi even zelf kunnen bepalen hoe ik daar overdenk.

Geen idee, maar ik ben blij dat ik tot de sterke(re) personen behoor.

Heb nog nooit liefdesverdriet gehad, heb nog nooit gerouwd. Heb nooit ergens spijt van. Kom zonder moeite over een tegenslag heen.

Persoonlijkheidstrekken zouden voor 50% erfelijk zijn en voor de andere helft gevormd door de omgeving. Sommigen zijn hebben dus een aanleg voor sterkere emotionele reacties en dat kan nog eens extra versterkt worden door de omgeving. Anderen hebben dat andersom of een combinatie van de andere opties.

quote:

Op zaterdag 14 december 2013 17:51 schreef TimMer1981 het volgende:

[..]

Dus als je vrouw en kinderen levend verbrand zijn in een autoongeluk en jij huilt daarom ben je een pussy volgens jou?

Huhh...ik ging bij de post van hugecool er meer van uit dat dit ging om het relationele onderwerp in OP. Het laatste stukje zeg maar.

quote:

Enorme stakker...

Trauma's met liefdesverdriet vergelijken....beetje appel- en perenmoes. _{maar oké ik ken geen van jullie posters dus breek me er niet op af}

quote:

Op zaterdag 14 december 2013 17:25 schreef oLexie het volgende:
Ik ben best een emotioneel persoon (kan janken om onzin op tv) maar in het dagelijks leven ben ik echt heel snel over dingen heen. Op een begrafenis van iemand die heel close was, kan ik wel huilen, en bijvoorbeeld bij mijn oma was ik in de week naar de begrafenis toe echt een wrak maar na die week was het eigenlijk ook wel (zo goed als) klaar. Dit neemt niet weg dat ik haar echt ontzettend heb gemist de afgelopen jaren, ze was en is nog steeds de meest dierbare persoon in mijn leven, maar het gaat gewoon door.

Ach... oma en opa wat mis ik ze ook nog steeds, gelukkig zijn ze allebei 94 jaar geworden en heb ik veel met ze beleefd. Goede herinneringen aan die twee
Verder is je post herkenbaar als in hoe je ermee omgaat .

quote:

Geen idee hoe dit komt, ik denk gedeeltelijk levenservaring en gedeeltelijk genetisch. Heb als kind bijna alleen maar tegenslagen gehad, ik denk dat je daardoor een soort immuun wordt. Ik kan er op dit moment in mijn leven eerlijk gezegd maar moeilijk mee zitten als er iets negatiefs gebeurt, het gebeurt, niets aan te doen, verder leven.

Tegenwoordig ben ik wel wat meer emotioneler en houd er meer rekening mee dat de ander niet is zo als ik, maar in mijn jongere jaren had ik het druk genoeg met het draaiende houden van mijn jonge gezin en drukke baan dat meeleven er weleens bij in kon schieten en kreeg ik het woord "ongevoeligheid" zo af en toe voor de voeten geworpen, maar het ging in mijn ogen dan zo vaak om niets....drama, aanstellerij. _{Eigenlijk zoals ik reageer op de post van TimMer1981} Waarmee ik niet bedoel dat men niet mag rouwen na een verlies, maar voor hen hoop ik altijd wel dat ze er niet in verzanden en op de een of andere manier weer gaan zien dat de lucht ook blauw kan zijn ipv enkel grijs nijgend naar zwart. [/sub]

Hoe men na het verlies van een kind, geliefde als in ouder/partner/familielid of een dier door overlijden omhoog krabbelt hangt heel veel van de persoon zelf af, in hoeverre kan iemand die rouwt alweer beetje voor beetje vooruit kijken. Vrienden kunnen hierin veel beteken door er te zijn, maar ook om te helpen bij de klussen die gewoon moeten zoals administratie
Soms is het loslaten te moeilijk en duurt het lang voor de rouwende aan zichzelf kan/mag toegeven dat het nooit meer zo wordt zoals het was

quote:

Op zaterdag 14 december 2013 17:11 schreef sitting_elfling het volgende:

Maar waar precies zit hem dat in? Waarom kan de 1 beter of sneller verwerken ivg met een ander? Meer (emotioneel) volwassen? Levenservaring? Whut is it?

Ik denk zeker dat men naarmate men ouder wordt de emoties beter kan hanteren maar levenservaring speelt zeker ook een grote rol, zowel de positieve als de negatieve.

quote:

Op zaterdag 14 december 2013 17:30 schreef snakelady het volgende:
Goede vraag, ik heb geen idee, ik merk aan mezelf dat zijn vrij snel over een tegenslag heen kom alleen soms word het echt te veel en dan gaat het ook goed mis gelukkig heb ik dat maar een keer gehad Maar toen was het in een half jaar tijd, mijn nu ex-man ernstig ziek en bijna overleden, oom overleden, neef overleden, nichtje van mijn ex-man overleden, schoon vader kanker, dochtertje ziek ( bloedaandoening) en nog meer dingen, dat was echt even te veel en toen ben ik dus ook in een depressie geraakt.

Sindsdien heb ik dus wel geleerd om iets beter te verwerken inplaats van het verdriet weg te stoppen en maar door te gaan.

Zoveel verlies in zo'n korte tijd kan volgens mij niemand aan en is je reactie erop geheel begrijpelijk, goed dat het weer beter gaat

quote:

Op zaterdag 14 december 2013 20:15 schreef zusterclivia het volgende:

[..]

Huhh...ik ging bij de post van hugecool er meer van uit dat dit ging om het relationele onderwerp in OP. Het laatste stukje zeg maar.

Het ging ook over de dood in de OP. Daarnaast: liefdesverdriet is zowel geestelijk als lichamelijk een enorme klap, is wetenschappelijk aangetoond.

quote:

Op zaterdag 14 december 2013 20:18 schreef TimMer1981 het volgende:

[..]

Het ging ook over de dood in de OP. Daarnaast: liefdesverdriet is zowel geestelijk als lichamelijk een enorme klap, is wetenschappelijk aangetoond.

Ja maar.... ik dacht dat de poster doelde op...... etc. etc.
---------------------
Dat laatste zal ik ook niet ontkennen, maar er in blijven hangen is een keus.
Ik hoor dan ook meer bij de groep die er snel overheen is of in ieder geval weer snel het dagelijkse leven oppakt..............maar waarom dat is that's the question ..... tenminste van de Ts dan.

quote:

Op zaterdag 14 december 2013 20:18 schreef TimMer1981 het volgende:

[..]

Het ging ook over de dood in de OP. Daarnaast: liefdesverdriet is zowel geestelijk als lichamelijk een enorme klap, is wetenschappelijk aangetoond.

Ja, liefde is eigenlijk de enige echte bitch in het leven die me een flinke klap heeft gegeven.
Daar was ik wel eventjes kapot van.

quote:

Op zaterdag 14 december 2013 20:48 schreef zusterclivia het volgende:

[..]

Ja maar.... ik dacht dat de poster doelde op...... etc. etc.
---------------------
Dat laatste zal ik ook niet ontkennen, maar er in blijven hangen is een keus.

Voor jou en misschien ook voor anderen, maar voor weer anderen niet. Het ligt er maar net aan hoe je psychisch in elkaar zit.

Stukje afsluiting. Mijn eerste relatie was na vijf jaar over. Mijn ex heeft mij in de gehele vrienden kring zwart gemaakt, overal verteld dat het over was omdat ik vreemd ging en ik kreeg geen kans om mij te verdedigen. Ik ben daar anderhalf jaar onbewust kwaad over geweest. Toen onze/zijn kat wegliep en ik haar vond (in de vriezer van de dieren ambulance maar ach) kon ik eindelijk mijn verhaal toen. Vanaf toen kon hij mij gestolen worden. Andersom loopt hij nog steeds een blokje om als hij mij ziet

Vorige relatie Is na drie jaar verbroken en we waren als vrienden uit elkaar gegaan. Heb ik toen t echt voorbij was ook niet meegezeten. De relatie was al langer voorbij. Nog wel een stukje onbegrip toen hij na de relatie verkondigde eindelijk gelukkig(er) te zijn maar ach dat ben ik achteraf ook. Ik had vanaf dag een afsluiting.

Toen mijn oma overleed overleed zij na drie jaar kwakkelen en vijf x eerder afscheid nemen na een spoedopname op de ic. Ik heb een week in een waas geleefd, waarom redde ze het de zesde x niet? Op het moment dat de kist binnenkwam brak ik. Maar ik heb die dag echt afscheid genomen. Ben blij dat ze de laatste opname niet gered had. Mijn oma die mijmijn hele jeugd onder haar hoede nam was een teer en verbitterd hoopje mens die al een half jaar eerder geen zin meer had.

Ik heb eerder posts gezien van jou ts. En ik leesdaaruit onbegrip en geen afsluiting. Daar zit tm denk Ik in. .

Paar factoren waar ik zo gauw aan denk:
- heeft iemand een sociaal netwerk? In hoeverre wordt iemand opgevangen?
- open of gesloten zijn over gevoelens
- vindt de gebeurtenis plaats in een verder stabiele situatie of lopen er daarnaast ook wat dingen niet zo lekker?
- wat heeft iemand daarvoor al meegemaakt? Is iemand bekend met groter verdriet/teleurstelling of niet?
- karakter/genetische aanleg

En ongetwijfeld speelt er nog wel meer een rol.