Arcade Fire #7 naar Pinkpop

quote:

Op woensdag 11 juni 2014 02:08 schreef Maxerazzi het volgende:
Norrage, was jij het ook niet die toentertijd bij Radiohead in de Ziggo Dome z'n beklag deed over 't geluid? Je hebt 't soms ook niet getroffen, hè.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Arcade Fire tastte diep in zichzelf en speelde met bloed, zweet en tranen. Maar de slechte klank van het Sportpaleis deed de groep bijna de das om.

“I’m so confused / Am I a normal person?”, zong Win Butler voor een volgepakt Sportpaleis. De Canadese zanger had nog maar net The Reflektors, de hilarische poppenversie van Arcade Fire, van het podium gestuurd: roadies met enorme, groteske maskers van de bandleden op de schouders, die een krakkemikkige versie van ‘Rebellion’ ten berde brachten. Nog daarvoor shaketen Latijns-Amerikaanse dansers over de tribunes terwijl de dj Haïtiaanse en Jamaicaanse grooves de kuip in pleurde. Het was een knipoogje naar de wortels van Arcade Fire én naar zijn laatste plaat Reflektor, in wezen een schizofrene, wereldse feestplaat vol valkuilen. Bovendien werd de groep aangekondigd op het kleine podium aan de mengtafel door een man in een excentriek spiegeltjespak. Dus nee, Win, je bent geen normaal persoon, in case you were wondering.

Zou Arcade Fire al wat meer in het reine zijn met zijn nieuwe incarnatie?, vroegen we ons voor de show af. Eind vorig jaar zagen we de indierockgoden een weerbarstig, ongemakkelijk concert spelen in de Hallen Van Schaarbeek. Toen worstelde de groep met de nieuwe songs en de hertimmerde sound, als zat de band in een pasgekocht, veel te strak pak gewurmd. In Antwerpen lagen de nieuwe liedjes strategisch over de setlist verdeeld, mooi gebufferd door de cultklassiekers uit de vorige drie platen.

‘Normal person’ klonk als een tipsy outtake uit Springsteens Born to run, ‘Joan of Arc’ sprankelde vol levenslust, ‘We exist’ liet zijn gespierde baslijn sierlijk rollen: het was sterk spul uit Reflektor dat fier overeind bleef tussen de bekendere songs. Win en de Zijnen haalden het onderste uit de kan, speelden de ziel uit hun lijf en verbaasden zich oprecht over de opkomst. “We feel so blessed having so many people coming to see us”. In zijn connectie met zijn publiek toonde Arcade Fire zich altijd al superieur. Wij herinneren ons zijn spetterende volksfeest in het Koninklijk Circus in Brussel, of de rockeucharistie die de Canadezen ooit in Vorst Nationaal gaven.

Ook in Antwerpen werd je onverichterzake opgezogen in het universum van Arcade Fire. Ja, het zijn hippie-punks met een haast spirituele aantrekkingskracht, op het sekte-achtige af. Maar Arcade Fire wendt zijn kosmische charmes aan om te verbroederen en te verzoenen. Tijdens ‘The suburbs’ zwalpte de euforie door de zaal. Mensen zongen luid mee in trance, staken de vuisten in de lucht tijdens het verbeten ‘Ready to start’ en zongen het refrein mee alsof ze op een heilige queeste gingen vertrekken: “Now I’m ready to start!”

Ondanks zijn excentriciteit is Arcade Fire een groep van het volk. Een Kerk met gitaren die samenhorigheid predikt in bange dagen. Na een intens ‘No cars go’ verwachtten we dat het Sportpaleis eindelijk zijn motoren zou starten en zou opstijgen om naar onze thuisplaneet te vliegen. U herkent ons aan het euforische “whoe-hoe-hoe”-gezang, links van Jupiter.

Ja, wat was dat trouwens met al dat ge-“ooo-hooo-hooo” en ge-“woo-hooo”? Wij dachten dat Coldplay de koning van dat soort gimmicks was. Maar Arcade Fire is evenmin vies van de op stadionmaat gesneden woordenloze meebrulpartijen. Voeg daarbij veel heftige kleuren, van staalblauw, gifgroen, bloedrood en het oranje van een vlammenzee. Verschuifbare spiegels en een flashy beeldscherm ontbraken evenmin. Oh ja, en een confetti –én slingerkanon. Kleine bands worden snel groot.

Erg jammer van de bedroevende akoestiek in het Sportpaleis. Arcade Fires geluidsmuur vol saxofoons, honkytonkpiano, elektronica en bonkende percussie wankelde vervaarlijk tijdens dit concert. In sommige delen van de zaal verzopen de instrumentpartijen in elkaar. Bovendien bediende de groep zich (bewust?) van een schel, vlak rockgeluid waarin de dynamiek ver te zoeken was. Het haalde meer dan één puike song onderuit.

Toch bleef de voodoo van Arcade Fire plakken. Oudjes als ‘Neighbourhood#1’ ronkten met evenveel branie als versere songs zoals ‘Afterlife’. De door Régine Chassagne gezongen gothic-disco van ‘Sprawl II’ deelde een hypnotiserende groove met ‘Reflektor’ waarin house-piano en acidblieps het mooie weer maakten. De gemaskerde versie van Arcade Fire kwam nog even Plastic Bertrands ‘Ca plane pour moi’ playbacken (een maf cadeautje voor de Belgen), ‘Here comes the nighttime’ flirtte prachtig met reggaeton en soca en ‘Wake up’ dikte de extase bij de grootste fans nog meer aan.

Volgende keer liefst niet meer in een galmgat, graag.

Gezien op 10 juni in het Sportpaleis, Antwerpen (***)

Sasha Van der Speeten

quote:

[Veelzeggende woorden uit een recent Arcade Fire-interview: ‘We komen uit Montreal, Canada. Als de wereld een dorp is, dan is Montreal de plaatselijke telefooncel.’ De groep rond Win Butler en vrouwlief Régine Chassagne zweert nog steeds bij de underdogpositie, ook al zijn ze reeds sinds hun tweede plaat een Grote Groep. In het jaar 2014 zijn ze Mega. Als ze voor de lol in kleine zalen spelen, wordt dat ‘kinderachtig’ en ‘arty farty’ genoemd. Spelen ze in grote zalen van beton, dan zijn ze ‘geldbeluste mainstreamlijpo’s die uitverkoop houden’. De schaduwzijde van een luxeprobleem.
arcade fire
© Geert Van de Velde
1234
Arcade Fire is anno 2014 ook: maximalisme. Gisteren stonden ze voor een afgeladen vol Sportpaleis, en als er ergens een half gat te vullen was, werd dat volgepropt met zoveel confetti, theatraal neervallende backdrops, spiegelmannen en uit onverslijtbaar titaan opgetrokken monsterversies van songs die op plaat nog subtiel klonken, dat er algauw een heuveltje ontstond. Maar ik denk nooit aan ‘overdaad’ als ik Arcade Fire hoor, veeleer aan ‘tijdloos’ en ‘aan het schrikbewind van de ‘minder is meer’-politie ontsnapt’. Van een franje hier en daar is nog nooit iemand gestorven.
Ze begonnen overigens met dezelfde skit als waarmee het laatste halfjaar élk Arcade Fire-concert van start gaat. Nog één keer, voor wie net is binnengekomen: een paar acteurs met een grote bobblehead op de kop – we meenden de geladyshavede kuiten van Jan Decleir te herkennen in de papier-machéversie van violiste Sarah Neufeld – worden na een halve minuut van het podium gejaagd met een wat lullig uitgesproken ‘Sorry about that’. Waarna één en ander écht begint.
En ‘écht’ wilde gisterenavond zeggen: een geöliede machine (met aldoor gemiddeld twaalf personeelsleden op het podium) die de hits aan elkaar reeg, en af en toe gedeeltelijk de oversteek maakte naar een minipodium dat als een eilandje in het publiek dreef. En daarbij nieuwe songs van ‘Reflektor’ gretig afwisselde met – een aangekondigd verschil met het concert in de Hallen van Schaarbeek, afgelopen november – royale grepen uit vroegere platen.
Er werd gespeelde nonchalance tentoongespreid – precisiewerk uit de losse pols – maar je zag ook dat alle stukken in elkaar pasten als een puzzel die al driehonderd keer gelegd was. Win Butler danste al alsof hij zonder adem zat toen de disco nog goed en wel op gang moesten komen. Op elk gegeven moment waren er drie drummers/percussionisten aan de slag (sorry), en ze waren aldoor elkaars beste verstaander.
Het Sportpaleis hoorde onder meer: ‘Normal person’ (minder krachtig dan in de Hallen: als een monsterriff in een monsterzaal gespeeld wordt, doet dat mogelijk wat van de ironie en de impact wegsijpelen), een fonkelend ‘Rebellion (Lies)’, ‘Rococo’ (gestript en in een wat sinistere Halloween-versie gestoken), ‘The Suburbs’ (waarlijk een hit voor alle seizoenen), ‘Ready to Start’, ‘No Cars Go’ (op testosteron) en ‘Neighborhood #1 (Tunnels)’. En ja, ook wij waren geen klein beetje onder de indruk van ‘Neighborhood #3 (Power Out)’ - tegelijk een hyperkinetisch geval en een parel van een popsong – dat gisteren als door een ervaren straatwerkster zuigend en smakkend naar een hoogtepunt werd geleid.
De reactie van de zaal was navenant: één gitaarsnaar tot trillen brengen, ter aankondiging van ‘Ready to Start’, volstond om een heel Sportpaleis te laten klaarkomen. Wat ook opviel – onder meer in ‘Haiti’, maar ook in ‘Reflektor’ en ‘It’s Never Over’: we zagen in de eerste plaats een prima Régine Chassagne-show. De door haar gezongen songs wisten zich langer uitgesponnen dan gebruikelijk, haar beeltenis fleurde de backdrop onafgebroken op, en tijdens ‘It’s Never Over (Hey Orpheus)’ stond ze – met een Magere Hein in de rug – zelfs letterlijk op een soort piëdestal. Prachtige song, trouwens, en een prima soundtrack voor het uur van de spoken. Het nummer liep uit in een minutenlange, weelderige maar donkere druis, een tegelijk warm en kil geluidsmoeras. Meteen daarna ontrolden zich nog twee andere wereldnummers: ‘Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)’ en een zwoel en funky ‘Reflektor’.
Na die reguliere set volgden nog: een flard ‘Ca plane pour moi’ (opgedragen aan u, de Belg, en perfect in sync met de rest van de disco-act die Arcade Fire is), en onder meer ‘Flashbulb Eyes’ (oké), ‘Here Comes the Night Time’ (kolkend, kokend) en ‘Wake Up’. Arcade Fire was in het Sportpaleis grootser en publieksvriendelijker dan in de Hallen. Iets minder beklijvend en íéts minder goed, maar toch nog meer dan goed genoeg.

quote:

Op woensdag 11 juni 2014 21:38 schreef MaJo het volgende:
Nou het heeft even geduurd maar daar ben ik dan ook even een kort verslagje want ik ben supergaar na een té korte nacht en vandaag gewoon weer werken

Ten eerste: wat was het geluid inderdaad hemeltergend kut reflektor sneeuwde compleet onder maar ook mijn absolute favoriet tunnels gelukkig ken ik de muziek zo goed dat ik het in kan vullen maar het was af en toe echt niet best.

De band daarentegen was fan-tas-tisch. Wat een energie, wat een betovering Tijdens No Cars Go was ik helemaal klaar om me over te geven aan de religie die Arcade Fire heet, let's go!

Win en Regine waren in goede doen. Ik hield mijn hart even vast toen Win het publiek inrende na het eerste nummer en iedereen maande op te staan, want wat was het publiek inderdaad tam. Gelukkig gaf iedereen gehoor aan deze oproep en heb ik alsnog staand en in trance vanuit het vak van de show kunnen genieten.

De toegift was de absolute kers op de taart. Here Comes The Night Time die letterlijk tot explosie komt met een confetti kanon om vervolgens eeuwige afsluiter Wake Up in te zetten (mijn vader: "hoe wist je dat?!" )

Ja wat was dit weer een fantastisch concert. Als het geluid ook had meegewerkt en het publiek een pietsie enthousiaster was geweest had het fenomenaal kunnen zijn. Nu was het 'gewoon héél erg goed'.

quote:

Op woensdag 11 juni 2014 20:51 schreef ZwarteMagika het volgende:
Het geluid was bij Normal Person en Reflektor idd niet echt lekker, verder vond ik het wel goed te doen. Raar van die trams idd, was er nou een storing? Wij hebben er ook een half uur op staan wachten (bijna alsnog met de auto naar het Sportpaleis gegaan, maar dat was nogal ellende na afloop geloof ik). Op die P+R stonden allemaal Nederlandse auto's

Echt bizar hoe leeg de zaal nog was zo'n 20 min voor Owen Pallett ( ), had verwacht ergens achteraan te komen. Ook relaxed itt. Nederlandse grote zalen: geen tassencontrole, gewoon betalen met geld, geen gedrang in het publiek..

Wel heel jammer dat ze niet Keep the Car Running en We Used to Wait speelden Maar Haïti en Sprawl II, It's Never Over, Regine Confetti (vond het op de terugweg nog onder m'n kleren)