Vers van de pers!!! [11 min. geleden gepost
Niemand weet... dat ik weer aan het opkrabbelen benOktober 2013
Tijd heelt alle wonden... En gelukkig maar! Het heeft in mijn ogen niet heel veel nut om te blijven hangen in dingen die ons verdriet doen. Het heeft geen nut om boos te blijven. Ook al zijn er zeker fouten gemaakt in het ziekenhuis. Toen ik een positieve zwangerschapstest had en een lege baarmoeder, had ik direct moeten blijven omdat de hoogte van het HCG hormoon bepaald had moeten worden. Is het hoger dan 2000 dan kan het een BBZ zijn. Beide kindjes hadden het niet gered, omdat ze op een plek zaten waar ze niet hadden kunnen groeien. Ik was de baby’s dus sowieso verloren. Maar… de artsen hadden het knappen van de eileider en de spoedoperatie kunnen voorkomen als ze beter naar mij geluisterd hadden! Laat dat dus een boodschap zijn voor alle buddymama’s. Je voelt natuurlijk niet voor niets wat je voelt!
Het gaat inmiddels gelukkig weer goed en we mogen weer proberen om zwanger te raken. Ik merk dat ik niet direct enthousiast reageer. Ik ben echt bang geworden. De laatste zwangerschap eindigde tenslotte iets te spannend. Pfffff, wat als het nog een keer fout gaat? Zal ik ook maar een moment rust hebben als het zo ver is? Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik zou kunnen ontspannen. Het is gewoon allemaal anders nu. De wens is groot, het verlangen naar een kleintje is bij ons beiden gegroeid. Ik heb het gelukkig wel een plekje kunnen gegeven inmiddels. Heel soms vragen we ons af in welke week van de zwangerschap ik nu zou zitten. Maar daar blijft het bij. Pyke is minder bang dan ik. Hij wil het ook dolgraag weer proberen en is heel positief. Aandoenlijk vind ik dat! Ik denk dat we heel even moeten wachten. Er gebeurt zo veel in ons leven.
Alles krijgt vorm en begint te kloppen. We wonen nu al bijna weer een jaar in ons huisje. In januari kregen we de sleutel. Een heel fijn klein Zaans huisje uit 1903. Zo leuk! Damian gaat super goed op school. Hij heeft helemaal zijn draai gevonden. We merken amper nog dat hij ADHD heeft, het is een rustige periode. Die duren steeds langer, dus dat geeft veel rust. Maar over Damian later meer. Daar kan ik een boek over schrijven!
Ik heb 2 jaar in de ziektewet gezeten, thuis op de bank. Omdat ik niets meer kon. Ik ben heel erg gezegend dat het wat beter met mijn gezondheid gaat. Ik ben van een 3 naar een 6 gegaan. Gelukkig maar, want omdat de ziektewet uitkering in Nederland na 2 jaar wettelijk stopt, moest ik ook wel gaan werken. Gelukkig zat ik op een 6. Ik had persoonlijk graag nog even doorgegaan met mijn ritme om uiteindelijk als ik de 8 bereikt had vol vertrouwen te starten met werken. Dat was helaas niet mogelijk.
Ik ben begonnen in een callcenter. Ik heb het een maand geprobeerd en toen moest ik het echt opgeven. Ik heb wel degelijk iets geleerd in die maand. Altijd aardig zijn tegen mensen die bellen want ze zijn aan het werk. Ik heb dat werk echt onderschat, het lukte me echt niet. Maar wat dan wel? Wat moet ik gaan doen? Ik heb werkelijk geen idee! Ik heb van mijn 19e tot mijn 32e altijd hetzelfde gedaan. Ik ga zoeken naar verschillende functies om te kijken wat ik leuk vind en wat bij me past. Ik ga me de komende tijd volledig storten op een nieuwe carrière! Ik heb er zin in! Nieuwe dingen kosten altijd heel veel energie, maar dit is het proberen meer dan waard! Ik kan niet wachten tot ik weer met een voldaan gevoel thuis kan komen na een werkdag. Ik kan me dat gevoel bijna niet herinneren. De laatste keer dat ik werk deed waar ik van genoot was in 2007! Dat is toch erg? Ik doe een uitgebreide test op het internet en daar komt in de eerste plaats het onderwijs uit. Op de tweede plek de zorg. Laten dat nou net beroepen zijn waar de regering op de een of andere rare manier niet echt mee bezig is. Ik weet het niet. Ik moet een manier vinden om iets te kunnen doen wat bij me past. Een beroep waarbij ik mijn talenten kan gebruiken… Moeilijk…