[Whatever gate #9] Sonja Silva: met BFF's, BBZ's, HCG's, FB en PR

quote:

Op woensdag 20 november 2013 19:24 schreef Doedezemaar het volgende:
Ik heb geprobeerd om die columns te lezen, maar haak steeds na 2 zinnen compleet af, het lukt me gewoon echt niet.

quote:

niemand weet ... Hoe ik ziekenhuizen haat
Ik word wakker met spanningshoofdpijn. Wat een nachtmerrie. Om 10 uur komen we aan in het ziekenhuis. Omdat het zondag is en de poli's dicht zijn, moet ik voor de afspraak naar een van de verloskamers. Pffff, wie bedenkt dit? Ik wilde hier pas komen al onze gezonde baby minimaal 38 weken in mijn buik had gezeten, niet nu! We lopen langs een rij van die doorzichtige bedjes waar de pasgeborenen in liggen en ik hoor een kleintje huilen. Ik voel een brok in mijn keel, een knoop in mijn maag en een steek in mijn buik. Op de echo is weinig te zien, maar mijn HCG waarden zijn gestegen! Die zouden nu gehalveerd moeten zijn! Ik moet 2 weken lang iedere 2 dagen terugkomen voor een echo en bloed afname. Ik zeg rustig "Ok", maar van binnen schreeuw ik! Niet alleen heeft het vruchtje zich buiten de baarmoeder verstopt, het is nu ook nog eens zo dat mijn lichaam het niet wil afstoten. Zou ik het onbewust vasthouden? Ik ben boos en verdrietig tegelijk. Boos op mijn lijf, dat het me weer eens in de steek gelaten heeft. Verdrietig omdat dit kindje zo ontzettend gewenst was!
En wat nu? Er zijn meerdere opties. Als de komende week mijn HCG voldoende daalt, dan kunnen we afwachten of het embryootje vanzelf los komt. Gebeurt dit niet, dan krijg ik injecties om het vruchtje te laten verschrompelen. Ik schrik weer als ik lees over methotrexaat. Het is een middel dat ook gebruikt wordt bij chemokuren. Wat heftig! Maar wat ik nog veel erger vind, is dat ik tot 6 maanden lang na de laatste injectie niet zwanger mag worden! Ik voel de tranen prikken. Dit wil ik niet!!! Misschien naïef, maar ik had tot dit moment echt het idee dat we gewoon weer snel konden gaan proberen. Verdorie! Ik wil hier helemaal niet meer mee bezig zijn! Ik wil gewoon dat het weg gaat en dat het klaar is. Ik voel me nog zo ontzettend zwanger. Mijn borsten blijven maar pijn doen en ik kan geen dag zonder een middagslaapje. Hoe lang zou het duren voordat de HCG eindelijk op 0 staat? En zouden de kwaaltjes dan ook verdwijnen? Ik weet dat ik eigenlijk niet mag klagen, want mijn eierstokken zitten nog precies waar ze horen te zitten, maar ik ben zo teleurgesteld.
Ik ben zo boos op de echoscopiste die mijn niet serieus genomen heeft! Vandaag belde ze terwijl ik op een terrasje genoot van een troostend patatje. Van mijn voorgenomen aanval blijft weinig over. Ik ben moe en ik merk dat ik er helemaal klaar mee ben. Excuses aanvaard en door.
Als dinsdag mijn HCG na 3 keer bloedprikken nog steeds niet gezakt is, begin ik me zorgen te maken. De gynaecoloog geeft me 3 opties: wachten, de injectie of de operatie. De injectie valt wat mij betreft af. Ik zie het gewoon niet zitten, die troep in mij lijf en dan nog 6 maanden wachten. Over het afwachten heb ik ook geen goed gevoel. Het is al meer dan een week geleden dat ik mijn eerste bloeding en krampen had, dus eigenlijk wacht ik al best lang. Uiteindelijk spreken we af om volgende week maandag nog 1 keer bloed te prikken en dan te beslissen. Nog 1 weekje en dan kan ik dit af gaan sluiten. De tijd kan me niet snel genoeg gaan.

quote:

Op donderdag 21 november 2013 16:56 schreef Anosmie het volgende:
Het wordt me eerlijk gezegd nu wel te langdradig en overgedramatiseerd.
Dat ze potverdorie tijdens haar troostpatatje durven te bellen zeg!

quote:

Op donderdag 21 november 2013 17:21 schreef Smallish het volgende:

[..]

Nou, je zou er gebalde vuistjes van krijgen!

quote:

Op donderdag 21 november 2013 18:11 schreef Lolaatje het volgende:

[..]

Wil je geen vuistjes zeggen, dat doet denken aan babyhandjes

quote:

Op donderdag 21 november 2013 18:31 schreef Greys het volgende:

[..]

Arghhhh.
*vork in oog prikt*

quote:

Op donderdag 21 november 2013 18:23 schreef SEMTEX het volgende:
Ze zou eens wat minder troostpatatjes moeten eten

quote:

Op donderdag 21 november 2013 19:30 schreef Ole het volgende:

[..]

Nog een stoornis: BED (Binge Eating Disorder)

quote:

Op donderdag 21 november 2013 20:02 schreef syllys het volgende:
Jeutje, je zou gewoon een nationaal steun- en kreunfonds voor haar oprichten

Het ene ogenblik moet ze elke 2 dagen langs komen. Is ze 3x wezen bloed prikken en echo's wezen laten maken, hoeft ze pas een week later terug te komen

En dan het commentaar op Buddymama bij haar vorige column

door: A. Meulemans » wo 20 nov 2013, 15:15

Ik heb jouw mogen ontmoeten bij de opnames van de Voice en na een gesprek vertelde jij mij hierover. Wist toen niet het om een bbz ging. Wat mij wel opviel was dat ik met een enorme sterke en optimistische vrouw aan het praten was.
Hoe gaat het er nu mee?
kus Angelina

Ik heb jou MOGEN ontmoeten

Mede door dit en omdat ik haar FB en Twitter genoeg bekeken en gelezen heb betwijfel ik het nog steeds dat eea in mei was

quote:

Op donderdag 21 november 2013 18:31 schreef Greys het volgende:

[..]

Arghhhh.
*vork in oog prikt*

quote:

Op donderdag 21 november 2013 19:15 schreef Greys het volgende:

[..]

Wat vindt ie er van dan?

[..]

Ik geloof idd dat Jezus daarom ook in de OP staat als een van de hoofdrolspelers.

[..]

Oeh, ff kijken

quote:

Niemand weet.. Dat ik geopereerd ben
Juni 2013
Ik zou aankomende maandag nog 1 keer bloed gaan prikken en dan spijkers met koppen slaan, maar de natuur heeft de regie in handen genomen.
Het is woensdagmiddag als ik rustig op de bank een boekje lig te lezen. Ik had de hele ochtend al last van krampjes, maar opeens voelt het alsof er een klein ballonnetje opgeblazen wordt. Ik lig dubbel op de bank van de pijn en voel instinctief dat dit niet goed is. Pyke is meteen onderweg naar huis en ik strompel de trap op om een schone onderbroek, een pyjama en een toilettas te pakken. De weeën-achtige krampen nemen toe en ik raak in paniek.
Gelukkig is het ziekenhuis niet ver en ik kan meteen terecht voor een echo. Omdat het nogal pijnlijk is allemaal en de echoscopiste het niet vertrouwt, stuurt ze me meteen door naar de afdeling gynaecologie. In de triagekamer word ik onderzocht en daar vertellen ze me dat ik wat bloedverlies heb. Het zit in mijn buikholte en dit veroorzaakt de pijn. Aangezien ik niet heel veel bloed verlies, mag ik straks weer naar huis. De voorkeur gaat uit naar afwachten, het lichaam ruimt het vruchtje dan vanzelf op. Ik krijg een morfineprik tegen de pijn, maar na een uur is de pijn alleen maar toegenomen. Ik heb al een paar keer uitgesproken dat ik liever wil dat er een kijkoperatie gedaan wordt, maar de artsen blijven afwachtend. Omdat ik nog steeds veel pijn heb, verplaatsen ze me naar de verpleegafdeling, waar om de twee uur iemand bloed komt prikken en mijn bloeddruk opgenomen wordt. Ik lig op de kamer met twee hele lieve dames die vrolijk ratelen. Ik krijg nog een morfine-injectie en ben inmiddels behoorlijk duf. De pijn zakt helaas niet. Ik begin me zorgen te maken. Ik word verplaatst naar een ander kamertje en Pyke mag gelukkig bij me blijven. Om de twee uur weer een naald in mijn arm, ik merk dat ik echt moe en chagrijnig begin te worden. Ik lig de hele dag een weeënstorm op te vangen, maar er komt geen baby… Weer lig ik op de verlosafdeling zonder de roze wolk. Om elf uur ’s avonds en vier gynaecologen verder besluiten de artsen te wachten. Er wordt om 01.00 uur nog een keer bloed geprikt en morgen kijken we verder. Ik ben het inmiddels zo zat, ik wil alleen nog maar slapen.
Om 8.00 uur staat er weer een nieuwe gynaecoloog aan mijn bed. Hij ziet me woelen van de pijn en neemt eindelijk het besluit om te gaan opereren. Ik begin te huilen van opluchting, eindelijk iemand die actie onderneemt! Dan gaat het opeens heel snel, ik word om tien uur geopereerd. Ze gaan proberen mijn eileider te sparen, maar dat ligt eraan wat ze aantreffen. Ik kijk Pyke aan en hij ziet de angst in mijn ogen. Ik ben zo blij dat hij er is. Om tien voor tien komen de zusters me halen, ik word met bed en al naar de OK gebracht. Pyke verdwijnt achter de schuifdeuren en opeens raak ik in paniek. Gelukkig is iedereen enorm begripvol. Opeens realiseer ik me dat ik ons kindje kwijtgeraakt ben en ik begin keihard te trillen en te huilen. Ik ben zo bezig geweest met de medische kant van de bbz, dat ik nog geen moment de tijd heb gehad om te rouwen. Als ik straks wakker word, ben ik niet zwanger meer. Dat doet zo’n pijn opeens. Gelukkig word ik snel in slaap gebracht. De anesthesiste zegt dat ik aan mooie dingen moet denken. Ik probeer me voor te stellen dat we ons kindje voor de eerste keer vasthouden en ik val in een diepe slaap.
Als ik wakker word zit Pyke naar me te kijken. Ik voel me zo leeg en hol van binnen. De gynaecoloog die me geopereerd heeft, vertelt me dat het maar goed is dat ze ingegrepen hebben en dat hij nu begrijpt waarom ik zoveel pijn had. Mijn eileider bleek al gebarsten en er zat flink wat bloed in mijn buikholte. Helaas hebben ze mijn eileider dus niet kunnen sparen, maar volgens de arts ziet de rechter eruit “als van een jonge godin”. De pijn is weg en als alles goed gaat, ben ik over een week of zes weer ongesteld. Dan mogen we direct weer proberen zwanger te raken… Ik kan niet wachten. Ik ben dolblij als de gynaecoloog me komt vertellen dat ik vandaag nog naar huis mag! Het is nu echt klaar. Ik kan nu gaan helen en opnieuw beginnen.
Al is het op dit moment het laatste waar ik aan moet denken, als ik ga menstrueren geeft mijn lichaam aan klaar te zijn voor een zwangerschap. We mogen het dan direct weer gaan proberen. Ik ben zo benieuwd! Het kan 4 tot 6 weken duren voordat alles weer op gang komt. Tot die tijd moeten we voorzichtig doen, want ik wil echt daarna pas zwanger raken. Ik heb genoeg verhalen gelezen van vrouwen die voor de controle na de operatie bij de gyn al een vruchtzakje zagen zitten, maar ik wil echt geen risico’s nemen. Hoe moeilijk het ook is om nu geduld te hebben. Het is maar een maandje. Ik merk de dag na het verwijderen van mijn eileider dat ik me niet meer zwanger voel. Dat scheelt!