Ik heb even getwijfeld, of ik het wel wilde delen, maar ik doe het toch maar.
Soms gaat het binnen hele korte tijd twee keer mis.
Na de vorige miskraam pakte mijn lichaam het ritme snel weer op. Ik werd weer ongesteld. En daarna niet meer. Pats, weer raak. Hoewel ik eigenlijk heel blij zou moeten zijn, was ik het niet. Het voelde onwerkelijk. Te snel, dat kan niet goed zijn. En omdat de vorige keer zo vervelend eindigde, had ik ook het idee dat dit nog een keer zou gaan gebeuren.
Ik heb misschien wel veertig tests gedaan, ik was er helemaal door geobsedeerd, die strepen moesten donkerder worden. En ook al werden ze donkerder, er knaagde iets. Kon er geen vinger op leggen.
Bij de vorige zwangerschap heb ik een aantal voorgevoelens gehad, die klinken misschien heel raar, maar ik had spookbeelden in mijn hoofd die ik niet los kon laten. Een daarvan was "wat nou als ik een echo krijg en ik zie dat het kindje dood gaat" . Eigenlijk is dat wel ongeveer wat er is gebeurd, de eerste keer. De andere was: het gaat pas de derde keer goed, drie keer is scheepsrecht.
Dus of ik verrast was toen ik vorig weekend ineens wat oud bloed had bij het afvegen? Niet echt misschien. Toch voelde ik me vreselijk opgelaten. Maar het bloed kwam niet terug, dus ik kon weer een beetje adem halen.
Afgelopen woensdag (6 weken zwanger) op mijn werk, ging ik naar het toilet en had ineens helderrood bloed bij het afvegen. Een paniekaanval van jewelste. Ik ben naar huis gegaan en heb zo ongeveer de hele dag hysterisch zitten huilen. Ik voelde me ontzettend boos en verslagen. Ik vond het zo oneerlijk.
Er werd geduimd, maar ik wist van binnen al dat het helemaal fout zat. Ik kon nooit zo veel met wat veel mensen zeggen, " je voelt of het goed zit". Maar ik weet nu wel wat men bedoelt. Het zat niet goed en dat wist ik vanaf de eerste dag.
Ik heb er over gepraat nu met mijn man, dat ging wel beter daan de vorige keer. Het voelde dit keer voor ons allebei niet echt echt. De verwerking zal daarom hopelijk makkelijk gaan. Maar ja, eigenlijk heb ik de vorige nog niet echt verwerkt. Twee keer zoiets meemaken in elf weken is gewoon wat te veel van het goede. Dus we gaan even wat gas terug nemen. Want ook al gaat het nu wel redelijk, ik durf een derde keer gewoon even nog niet aan.
Een van de dingen waar ik nu ontzettend mee worstel is jaloezie. Ik WEET wel dat het nergens op slaat, maar ik kan alleen maar kwaad worden als ik denk aan mensen die zwanger zijn / babietjes hebben. Ik hoop dat dat snel minder wordt, en ik er weer een beetje nuchter tegenaan kan kijken. Maar ik ben zo verdomd boos. Liever een jaar lang aanklooien en dan een zwangerschap, die gewoon goed gaat en waar een kindje uit komt, dan het vooruitzicht dat je zo'n beetje elke cyclus zwanger raakt en het ook weer moet inleveren
Ik ben wel benieuwd naar de ervaringen van anderen die het meerdere malen in korte tijd meemaakten. Hoe heb je je gevoelens onder controle gekregen? Wanneer ging de storm weer liggen? Hoe geef je het een plekje?