Zwanger... en dan gaat het mis #17

DND.
Gevoel versus verstand he... Het lijkt zoiets kleins, maar is best heel ingrijpend.
Kan je er met je man over praten?

DnD, wat klote dat je je hier moet melden en dat er toch weer een nieuw topic nodig is

Mijn ervaring is eigenlijk best mild. Ik had een missed abortion (zag pas op een echo 9+5 dat er geen leven (meer) was) en heb uiteindelijk besloten om de miskraam zelf op te wekken met behulp van tabletten.
Ik verloor binnen enkele uren het vruchtzakje en heb ongeveer 10 dagen gebloed, maar meer als een milde menstruatie. De miskraam begon op 19 september en ik ben 23 oktober weer ongesteld geworden.
Maar goed, dat is voor iedereen anders. Bij sommigen duurt het iets langer voor het lichaam weer in de flow komt.

Meid, ik hoop dat het voor jou net zo "soepel" verloopt als voor mij en dat je snel weer door kan!

Niet veel pijn, en ik geloof dat het bloeden ook al minder word. Die is zondagavond laat begonnen. Alleen de realisatie klapt me nu zo hard tegen de aarde aan. Keihard van mijn Gelukkige wolkje af. En dat doet wel heel erg veel zeer.

Mijn man is geweldig, hij is heel lief en doet heel hard zijn best om er over te praten. Hij is niet zo'n prater. Ik heb hem ook net gebeld, of hij thuis komt. Want ik realisseer dat ik nu helemaal alleen ben en dat wil ik nu even niet meer.

Jullir zijn ook hele grote lieverds!

Tot voor kort heb ik niet veel naar OUD-topics gekeken, en nu zie ik de een na de ander waar wij (helaas) "inpassen".
Onze abortus (mag ik "onze" zeggen als man?) is ondertussen 2,5 maanden geleden. De hele geschiedenis staat in een ander topic, ik wil er nu niet opnieuw op in gaan. Het advies is om zeker een half jaar te wachten met de volgende zwangerschap, zodat mijn vrouw eerst goed kan herstellen. Ze zit sinds deze week nog "maar" 50% in de ziektewet, dus het gaat de goede kant op.

De angst en onzekerheid daarentegen hebben we nu al: allereerst voor het zwanger worden zelf, dat ging de vorige keer zeer snel, maar wellicht is dat nu veranderd. En dan natuurlijk de onzekerheid als ze zwanger is, dat worden (hopelijk!) 40 angstige weken.

DND ook nog even een knuffel van mij. Omdat verhalen erg verschillen, hier mijn "positieve" versie. Ik zou 6 weken, 2 dagen zijn toen ik in de middag helder bloed begon te verliezen. In de uren daarna kwamen er een soort weeën bij en verloor ik een boel bloed. Om een uur of 9 ben ik gaan douchen en verdwenen de weeën. Volgende ochtend bij het opstaan verloor ik een groot stolsel en was ik nog een dag of 5 licht ongesteld (zoals ten tijde dat ik de pil nog slikte).

De periode die volgde duurde 33 dagen (normaal 28 precies). We deden deze maand aan condooms (moest van mijn eigen gevoel). De maand erop raakte ik weer zwanger en as we speak ben ik 14 weken en gaat alles goed.

Ik moest mezelf vooral de tijd en het vertrouwen in mijn eigen lichaam gunnen. Ik was pas opgelucht na de eerste ongesteldheid, mijn lichaam wist nog hoe het moest! Ik hoop voor je dat je mij ongeveer na gaat doen, dan zien we je snel weer terug. Knuf

Ik heb ook een mk gehad met ruim 6 weken. Bij mij begon het op zondag met bloedverlies en op woensdag werden het grotere stolsels met wee-achtige pijngolven. Na die stolsels werd het minder en heb ik nog wel een dag of 10 licht bloedverlies gehad. Eneen week of 5 later werd ik weer ongesteld. Omdat ik in de mmm zat hebik een week na de mk een echogehad (dat zou d4 zw echo zijn) en toenwas het bij mij nog niet helemaal schoon, dat duurde nog 1 menstruatie.
Geef het de tijd, de gevoelens zijn herkenbaar en je zal helaas ze nog regelmatig voelen.... sterkte

Dnd, wat verdrietig dat je je in dit topic moet melden. Dit is het topic waarvan je hoopt dat je er nooit hoeft te komen en als je er dan toch moet zijn, je blij bent dat het er is.

Ik heb 2 miskramen gehad die beide heel anders zijn verlopen, ook de nasleep. Voor jou is waarschijnlijk alleen de laatste interessant, deze was bij ongeveer 6 weken. De andere was bij iets minder dan 9 weken maar verloren bij ongeveer 15 weken. Dat verhaal staat ook eerder in dit topic maar ik denk niet dat het relevant is voor jouw verhaal.

Ik verloor bij de vroegere miskraam al heel snel de vruchtzak en daarna heb ik nog maar heel kort een bloeding gehad. Een beetje zoals een normale menstruatie. Iets van een week na de miskraam een echo gehad bij de gyn en toen was alles schoon.
Mijn normale menstruatie kwam precies volgens eigen cyclus en deze hebben we ook meteen benut en ik raakte ook direct weer zwanger.

Het is heel verdrietig, neem de tijd om het weer een plekje te geven! Sterkte

Lieve mensen, lieve verhalen. Voelt heel erg "niet alleen" voor een eenzaam popje als ik nu. Dank jullie wel!

quote:

Op dinsdag 12 november 2013 16:29 schreef DagenNachtdromer het volgende:
Lieve mensen, lieve verhalen. Voelt heel erg "niet alleen" voor een eenzaam popje als ik nu. Dank jullie wel!

Het voelt ook heel eenzaam he? Dat weet ik nog goed.. Terwijl je eigenlijk niet alleen bent want er zijn echt heel veel vrouwen die hetzelfde meemaken. Maar toch, die knal die je ineens krijgt. Alsof alle vrouwen kinderen kunnen krijgen maar jouw lichaam faalt erin. Zo voelde het heel erg voor mij.

dnd, ik vind het echt heel erg jammer dat het mis is gegaan voor jullie. Helaas komt het echt heel veel voor, en is een goede zwangerschap niet meteen gegarandeerd. Ik weet heel goed dat je je meteen heel erg zwanger kunt voelen als je een tweede streepje plast. Vrijwel meteen die roze wolk, en fantaseren over hoe het zou zijn.

Even om je wat moed in te spreken. in 2011 heb ik een mk gehad met 5 weken, ik wist dus ook pas een week dat ik zwanger was. Dat was ronde 4. Het was voor mij als een hele hevige menstruatie, met meer bloed dan anders. Mijn cyclus was hierna meteen weer regelmatig. Niet de ronde erna, maar die dáárna ben ik zwanger geraakt van mijn dochter, ze is nu 13 maanden.
Vorige maand had ik een mk met 5 weken en 1 dag. Erop voorbereid dat dit kan gebeuren raakte het me stukken minder dan de eerste keer.. De maand erna was mijn cyclus meteen weer regelmatig en ben ik zwanger geraakt! Ik ben nu 10 weken zwanger.

Wat ik hiermee dus wil zeggen, is dat het zomaar eens heel snel wéér raak zou kunnen zijn! Al zegt je dat nu misschien nog niet zo heel veel, omdat het nu ook gewoon nog heel verdrietig is.
dikke

kwisted dit zegt me juist heel veel, dank je.
mijn man en ik willen heel graag verder. hoe verdrietig dit ook is, we weten hoe ongelofelijk gelukkig we vorige week waren toen we ons kindje op komst hadden. en dit gevoel willen we heel graag nog eens beleven, wel iets langer de volgende keer
en ik was zo maar zwanger, dus wie weet de komende maanden!

Positief blijven denken. In mei heb ik een curettage gehad op 8w3d, hartje was gestopt. In september was ik opnieuw zwanger en ik ben ondertussen bijna 14 weken zwanger. Uiteindelijk maken genoeg vrouwen het mee, al is dit nu natuurlijk het laatste wat je wilt horen.

Veel sterkte en wat bij mij hielp was er veel over praten met mijn vriend. En huilen als ik moest huilen. Veel sterkte!

DND

Dat onzekere gevoel, die eenzaamheid, de onrust over 'de toekomst'... Het is allemaal onvoorstelbaar herkenbaar.
Er over praten, hier, met m'n vriend, vriendinnen die het hebben meegemaakt en ook met de vk bij de controle echo heeft mij erg geholpen.
Neem je tijd ervoor, doe wat voor jullie goed voelt.
Hoe stom en dom dit nu ook klinkt, je weet in ieder geval dat je zwanger kan worden.

Helaas is hier het vertrouwen in mijn lichaam ondanks weer zwanger zijn er nogsteeds niet.
Ben nu al 'zenuwachtig' voor de echo als ik terugkom in NL.
Mede gezien een aantal klachten die ik heb die vergelijkbaar zijn met de vorige keer, maakt het er niet beter op.
Het onbezorgde is hier helaas er vanaf door de eerste keer.

BlueEyes het is heel logisch dat het onbezorgde weg is hoor. Ik denk dat de meeste dames dat ervaren na een miskraam, inclusief mezelf. En ik kan nu heel veel zeggen als in positief blijven etc., maar ik weet gewoon uit ervaring dat het verrekte moeilijk is. En zelf nu ik weer 22 weken zwanger ben blijft het 'ik hoop maar dat het goed blijft gaan' gevoel aanwezig. Ik denk dat dat pas echt weg is als ik straks bevallen ben en weet dat alles oke is met de babies.

quote:

DagenNachtdromer schreef het volgende:
Maar soms golft de realisatie over me heen: ik ga geen kindje krijgen. We zijn weer helemaal terug bij af.

Ik wil er alleen even dit aan toevoegen dat je heus wel een kindje gaat krijgen Alleen helaas iets later dan gehoopt. En dat suckt.
En je bent niet helemaal terug bij af! Je weet nu in ieder geval dat je lijf wel weet hoe het zwanger moet worden, zeg maar. Dat vond ik zelf al best een fijne gedachte destijds

Anyhoo, sterkte

nogmaals bedankt meiden!
ik moet inderdaad maar het positieve van inzien, en wie weet lukt het wel weer heel gauw. deze zwangerschap was de tweede ronde.. dus wat dat betreft mogen wij zeker niet klagen.

zo snel als de zwangerschap voorbij was, zo lijkt nu ook al de miskraam voorbij.
dat was voor ons een hele rare gedachte. je hoort of leest dan dat vrouwen een miskraam hebben gehad, maar dan sta je er niet bij stil dat dat niet een moment is. zo van, oeps ja dat was em! ik was dus vier dagen bezig een miskraam te hebben.

het positieve dat we hier ook uit kunnen halen is, we hebben de ouders van mijn man verteld van de miskraam. ze komen dit weekend bij ons en dan zouden we hier naar de sinterklaas intocht gaan. nu bn ik niet opeens een kinderhater geworden, maar ik vind een grote horde zenuwachtige lachende kinderen op dit moment nog even iets te veel van het goeie. dus moesten we wel vertellen waarom. en daar waren we eerst bang voor omdat die soms wat raar uit de hoek kunnen komen.
zijn moeder reageerde erg teleurgesteld dat het was mislukt, wel eerst even gevraagd of het al de bedoeling was. en daarna niet anders dan steunend! dus das dikke winst!

baby's krijgen is natuurlijk helemaal leuk enzo, maar ik kan me voorstellen dat miskramen en alle vreselijke dingen die daar bij horen veel persoonlijker zijn. juist omdat daar niet iets goed uitkomt. daarom wil ik jullie allemaal bedanken dat jullie dit met mij hebben willen delen!

ik vind jullie allemaal geweldige mensen!

die van mij is klaar, dus ik ga weer lekker naar het streepjes topic! laten we hier alleen nog maar hoeven komen om een andere meid te steunen. want wat jullie voor mijn hebben gedaan hielp mij echt enorm. en dit wil ik dan ook graag doorgeven!

DnD, die gevoelens zullen nog best even blijven.
Ik ben ergens ook gewoon boos en gefrustreerd dat ik andere aprilmoeders wel ziet stijgen in de lijst en dat ik niks heb. En nog niet opnieuw zwanger ben.
En ik kan ook nog niet zo heel goed met zwangere vrouwen omgaan als ik ze tegen kom op straat.

Rationeel WEET ik heus wel dat het allemaal nog vroeg is en dat het allemaal heus wel goed komt. Maar gevoelsmatig zit dat met vlagen echt anders. Met vlagen, want over het algemeen kan ik aardig relativeren. Maar geef het ook een plekje. (niet bij de pakken neer zitten, maar je mag er best verdrietig van zijn).

ik snap je nu heel goed sq, we hebben ons maandag in een donker huis verstopt voor alle sint maarten kinderen. en toch nog een paar van die rotzakjes die toch aan bellen. en wij elkaar maar aankijken met beide tranen in de ogen. het voelt zo oneerlijk dat dat nou juist met ons moet gebeuren.
ik moet me ook steeds terugfluiten als ik stomme dingen denk over kinderen of zwangeren. toen we maandag de spreekkamer van de dokter uitliepen huilde er een baby heel hard. ik heb mezelf bewust ingehouden. ik wilde heel zuur zeggen dat wij in ieder geval niet zo'n jankbak krijgen. maar dat is niet waar. ik wil heel graag zo'n jankende kwijlende poepmachine hebben.

we zijn zwanger geweest sq! wij kunnen dit! ik weet niet wie het was, skippy of momo. die twee haal ik altijd door elkaar, maar wij kunnen dit en wij gaan een baby bakken! bij voorkeur een augustus baby natuurlijk

Ja, ik moest naar de gynaecoloog om de opties te bespreken (currettage enzo), maar die heeft dezelfde wachtkamer als de verloskundigen en dus zit die wachtzaal vol zwangere vrouwen en liggen er alleen maar zwangerschapstijdschriften. En zitten al die zwangeren daar over hun buik te aaien en uiteraard loopt je afspraak dan een dik half uur uit. Ik denk dat mijn hoofd wel paars was tegen de tijd dat ik aan de beurt was.
Maar het slijt.

quote:

Op donderdag 14 november 2013 13:13 schreef Stormqueen het volgende:
DnD, die gevoelens zullen nog best even blijven.
Ik ben ergens ook gewoon boos en gefrustreerd dat ik andere aprilmoeders wel ziet stijgen in de lijst en dat ik niks heb. En nog niet opnieuw zwanger ben.
En ik kan ook nog niet zo heel goed met zwangere vrouwen omgaan als ik ze tegen kom op straat.

Rationeel WEET ik heus wel dat het allemaal nog vroeg is en dat het allemaal heus wel goed komt. Maar gevoelsmatig zit dat met vlagen echt anders. Met vlagen, want over het algemeen kan ik aardig relativeren. Maar geef het ook een plekje. (niet bij de pakken neer zitten, maar je mag er best verdrietig van zijn).

Goed dat je dit post, SQ!

Verdriet erover hebben mag! Ik snap best dat een heleboel dingen met de beste bedoelingen worden gezegd, maar geef ook ruimte aan het verdriet als dat er is. Ga dat niet wegstoppen omdat je positief moet zijn (van wie?) of omdat je maar moet denken dat je toch maar mooi zwanger kan worden (ja, maar er is meer voor nodig dan zwanger worden). Als je (algemeen, niemand in het bijzonder) dat zo wel voelt, oprecht, is dat ook prima, natuurlijk, maar als er meer tijd nodig is om verdriet, onzekerheid, boosheid te voelen, is dat ook goed!

Ik vond het bijvoorbeeld helemaal geen verzachtende gedachte dat het zo het beste was, omdat er dan dus iets mis was geweest. En ik vond het helemaal niet positief dat ik zwanger kon worden, want daar had ik niets aan. En andere zwangeren had ik ook helemaal geen behoefte aan.

Het is vooral heel persoonlijk en het allerbelangrijkste wat ik toen heb geleerd is: blijf bij je gevoelens, ze zijn hoe dan ook de juiste gevoelens!

voor jullie.

quote:

Op donderdag 14 november 2013 13:43 schreef Stormqueen het volgende:
Ja, ik moest naar de gynaecoloog om de opties te bespreken (currettage enzo), maar die heeft dezelfde wachtkamer als de verloskundigen en dus zit die wachtzaal vol zwangere vrouwen en liggen er alleen maar zwangerschapstijdschriften. En zitten al die zwangeren daar over hun buik te aaien en uiteraard loopt je afspraak dan een dik half uur uit. Ik denk dat mijn hoofd wel paars was tegen de tijd dat ik aan de beurt was.
Maar het slijt.

oh dat is zuur zeg, dat ze daar nou niet iets op bedenken. het is al erg genoeg!

Dat vind ik zo krom he, dezelfde wachtkamers. Ik heb het al vaker gelezen
Hier in het ziekenhuis hebben de gynaecologen gelukkig 2 wachtkamers, 1 voor de zwangeren en 1 voor alle andere klachten. In die laatste kwam je dus ook terecht als je een miskraam had.
Ik weet nog wel dat we bij mijn eerste zwangerschap in de zwangerenwachtkamer zaten want ja, zwanger En toen kregen we de echo en bleek het mis te zijn. Toen moest ik keihard huilend terug door de wachtkamer. In een waas van tranen zag ik daar al die zwangere dames zitten.

Hopelijk zat er niet net een verse zwangere die voor haar eerste echo moest, die zal dan wel extra de zenuwen hebben gehad.

Wat miss zegt herken ik ook. Ik had ook niet echt iets aan de woorden dat ik in ieder geval zwanger kon raken. Want ja, ik kon zwanger raken maar het lukte niet om dat ook te blijven. Wat had ik er dan aan om het te kunnen worden?

Sterkte in ieder geval, ik hoop dat jullie allemaal snel in Z&G zitten.