Wederom een fabuleuze show gisterenavond in Dusseldorf. Wederom een shake-up in de setlist. Wederom een show die ik niet had willen missen. Zeker gezien het wel weer eens een maand of 8 kan duren voordat ze alleen al in de buurt komen. 3 keer in 2,5 week lijkt op papier overkill, maar is het verre van.
Vond zelf het publiek wel heel erg gereserveerd, na het in het begin duwen om het duwen was, en ik later ook nog op veel asociale idioten ben gestuit, heb ik veel ongelofelijk ergerlijk "playzzz some rock unnn rollll"-geschreeuw uit m'n opnames moeten knippen, en sloegen de langzamere nieuwe nummers behoorlijk dood, wat haaks stond op de reacties in Brussel en uiteraard Londen en zelfs al Antwerpen een dag na release. Ik heb Helders de 'slow clap' zien doen na een nummer, hij keek demonstratief op zijn denkbeeldige horloge naar Turner na ik geloof 'No. 1 Party Anthem', en Turner had ook een hilarisch gespeelde teleurgestelde pose na opnieuw een roep om wat enthousiasme tijdens 'Pretty Visitors'. Veel
"you can do better than that"'s ook. En de reactie op 'I Want It All' was schokkend, zo'n absoluut hoogtepunt in de huidige set, een echte stomper van een track met een nog verder uitgebouwde hard rock-vibe, zeker aan het eind als Helders een beuk op die crashes geeft en Bll-Ryder Jones los gaat met zijn solo's: ik leek de enige in mijn buurt te zijn die het nummer überhaupt al herkende.
Dit deed verder niets af aan hoe imposant ook deze show weer was. En de band bleef alles geven, Turner veel naar voren en de zijkanten als hij geen gitaar omhad, en Cookie zat helemaal in 'Piledriver Waltz'. De sfeer is ook heel aangenaam: de roadies die hier en daar aanschuiven en een tamboerijn in de handen nemen, Bill-Ryder Jones die steeds achterlangs het podium op komt lopen - na zijn eerste verplichting zag ik hem uitgebreid op de set kijken wanneer hij nou ook alweer aan de buurt was - een echte muzikale hoofdrol vertolkt en onmisbaar in deze tour is, en de harmonieën van alle losse en vaste leden maken het een aantrekkelijk geheel om te zien (en te horen).
Nog maar twee songs van het debuut in de set, dat is best een statement, en wat werkt het goed. Hier staat een band met het nieuwe album, een nieuwe creatieve en succesvolle piek in hun carrière. 10 nummers van de nieuwe plaat, en de nieuw-nieuwe single zit daar nog niet eens bij. Helaas wederom veel geluiden om mij heen dat mensen toch wel aan het wachten waren op de hits. Eigenlijk is dit hetzelfde als wat ze deden in de 'Humbug'-tijd, alleen dan met veel meer catchy songs. Maar vooral het Duitse publiek leek te zijn blijven hangen in de FWN-tijd. Aan de andere kant duurde de 'impact' tijdens 'Dancefloor' ook ongekend lang, en moesten ze echt even wakker geschud worden. Persoonlijk heb ik ook wel het idee dat, zeker na 3 keer deze set gezien te hebben, met telkens een hele aantrekkelijke variatie ('Reckless Serenade', 'Piledriver Waltz', 'I Want It All', en 'Mardy Bum' en 'Teddy Picker' niet elke avond), één up-tempo klassieker in het 'ballad'-blokje niet zou misstaan. De keuze is reuze.
Dit is een erg gedurfd einde van de reguliere set:
Cornerstone
No. 1 Party Anthem
Piledriver Waltz
Fluorescent Adolescent
I Wanna Be Yours
En dan is de toegift ook nog eens poppy ('Snap Out Of It'), en wéér een akoestische track ('Mardy Bum', of nu dus 'Piledriver Waltz' recent), en dan kan de party-crowd de energie alleen kwijt tijdens de afsluiter 'R U Mine?'. Daarom werkt die ook zo goed als afsluiter overigens, en zie ik elke avond weer dat het de status van 'Dancefloor' live aan begint te nemen. Hier nog twee hoogtepunten die ik gevangen heb, tussen de armen en het willekeurige geduw door:
Nederland is voor de tweede tour op rij beroofd!