U kent het vast wel: u loopt met uw dierbare (klein)kinderen gezellig door de plaatselijke speelgoedwinkel vol met puzzels, games, poppen en andere spullen. Plotseling springen de ogen wagenwijd open van uw kleine pupil: er is een nieuwe game beland! ''Mama, papa, opa, oma... mag ik deze hebben alsjeblieft, alsjeblieft, dan zal ik heel erg lief zijn.''
Meestal een van de gebruikte woorden van uw kleine telg. Denkend aan uw financiële toestand van dat moment, besluit u toch maar uw koffiebruine beurs open te trekken om uw oogappeltje te verwennen met weer een duur cadeau. Onderhand staat heel de zolder vol met rotzooi dat twee weken leuk was en waarna nooit meer is omgekeken na die weken. ''Oh maar, dit en dat hoort er ook nog bij, anders kun je de game niet spelen!''. Zuchtend en steunend kijkt u dan waarschijnlijk weer naar het prijskaartje. U gaat bijna bankroet, maar toch wordt het spul uit het schap gepakt en mee naar de toonbank geschouwd.
Waarom ik dit typ is omdat ik het echt typisch vind. Zelf val ik ook nog in de categorie 'kind' en ook ik weet precies hoe het spelletje werkt. Schuldig, zo voel ik me soms. Net zoals gisteren toen ik met een iMac uit de MediaMarkt liep en die keer daarvoor met een game. Ja, schuldig, maar toch doe ik het. Waarom? Mijn ouders hebben me te veel verwend en eenmaal verwennen is er geen stoppen meer aan. Nu ben ik wel zo dat ik heb aangeboden om de helft terug te betalen, dat schilt natuurlijk ook weer. Ik hou zielsveel van me ouders...
Schijnbaar vinden ouders het anno 2013 moeilijk om 'nee' te zeggen, willen ze voorkomen dat hun kind buiten de boot valt? Of is het slechts een tactiek voor later: ik heb jouw poepluier verschoont, nu ben jij aan de beurt! Nee, dat zal het wel niet zijn, maar ik denk wel dat het verstandiger is om voortaan dergelijke aankopen te doen rond de feestdagen. Dus mam en pap bij dezen: het geld komt er zo snel mogelijk aan...
... als ik uit huis ben. Revisie #0 (origineel bericht) - ingevoerd op 11-10-2013 12:32
U kent het vast wel: u loopt met uw dierbare (klein)kinderen gezellig door de plaatselijke speelgoedwinkel vol met puzzels, games, poppen en andere spullen. Plotseling springen de ogen wagenwijd open van uw kleine pupil: er is een nieuwe game beland! ''Mama, papa, opa, oma... mag ik deze hebben alsjeblieft, alsjeblieft, dan zal ik heel erg lief zijn.''
Meestal een van de gebruikte woorden van uw kleine telg. Denkend aan uw financiële toestand van dat moment, besluit u toch maar uw koffiebruine beurs open te trekken om uw oogappeltje te verwennen met weer een duur cadeau. Onderhand staat heel de zolder vol met rotzooi dat twee weken leuk was en waarna nooit meer is omgekeken na die weken. ''Oh maar, dit en dat hoort er ook nog bij, anders kun je de game niet spelen!''. Zuchtend en steunend kijkt u dan waarschijnlijk weer naar het prijskaartje. U gaat bijna bankroet, maar toch wordt het spul uit het schap gepakt en mee naar de toonbank geschouwd.
Waarom ik dit typ is omdat ik het echt typisch vind. Zelf val ik ook nog in de categorie 'kind' en ook ik weet precies hoe het spelletje werkt. Schuldig, zo voel ik me soms. Net zoals gisteren toen ik met een iMac uit de MediaMarkt liep en die keer daarvoor met een game. Ja, schuldig, maar toch doe ik het. Waarom? Mijn ouders hebben me te veel verwend en eenmaal verwennen is er geen stoppen meer aan. Nu ben ik wel zo dat ik heb aangeboden om de helft terug te betalen, dat schilt natuurlijk ook weer. Ik hou zielsveel van me ouders...
Schijnbaar vinden ouders het anno 2013 moeilijk om 'nee' te zeggen, willen ze voorkomen dat hun kind buiten de boot valt? Of is het slechts een tactiek voor later: ik heb jouw poepluier verschoont, nu ben jij aan de beurt! Nee, dat zal het wel niet zijn, maar ik denk wel dat het verstandiger is om voortaan dergelijke aankopen te doen rond de feestdagen. Dus mam en pap bij dezen: het geld komt er zo snel mogelijk aan...
... als ik uit huis ben.
[ Bericht 50% gewijzigd door kanovinnie op 11-10-2013 14:08:13 ]