Te veel nadenken - Kracht van het Nu topic #13

quote:

Op woensdag 30 oktober 2013 18:06 schreef Probably_on_pcp het volgende:

[..]

Hoe denk jij eigenlijk over de dood?

Dat ik er geen zin in heb.

quote:

Op woensdag 30 oktober 2013 18:24 schreef rijsttafel het volgende:

[..]

Dat ik er geen zin in heb.

En in relatie tot het boedhisme?

quote:

Op woensdag 30 oktober 2013 18:27 schreef Probably_on_pcp het volgende:

[..]

En in relatie tot het boedhisme?

Dat was opzich ook in relatie tot boeddhisme , want daar is doodgaan een van de voornaamste vormen van lijden. Ik geloof ook in wedergeboorte, dat dit dus niet het eerste leven is. Dus geloof ik ook niet dat iedereen die geboren wordt een leeg canvas is, maar dat daar al een heel wezen is.

Wow rijsttafel, dat is een mooie en moedige stap! Erg interessant om te lezen, en in ieder geval veel plezier en geluk daar!

Een vraag over oordelen:

Ik merk soms dat ik op een subtiele niveau zwaar oordeel over een daad/uitspraak van mezelf (zo van: "Je doet/zegt het verkeerd!"). Dit oordelen komt vaak hard op me over, waardoor ik innerlijk 'sluit/blokkeer'. Als ik mezelf er dan aan herinner om niet te oordelen (zo van: "Niet oordelen, niet oordelen!"), dan merk ik dat dit meer toevoegt aan het oordelen waardoor ik meer 'blokkeer'. Volgens mij oordeel ik dan over datgene wat oordeelt. Ja, ik wordt hier helemaal gek.

Vandaag herkende ik dit patroon en herinnerde mezelf eraan om niet te oordelen over datgene wat oordeelt, toen voelde ik dat er een grote last van me afviel en beter in het moment kon zijn. Als ik het anders zou moeten zeggen: Dus in plaats van dat ik keek 'vanuit' het oordelen, om het vandaar te stoppen, keek ik 'naar' het oordelen en oordeelde daar niet over. Het klinkt raar, maar ik weet niet hoe ik het anders moet verwoorden.

Hebben mensen hierin ervaring of uitspraken van bijv. Tolle? Bij voorbaat dank!

quote:

Op vrijdag 1 november 2013 13:34 schreef Urquhart het volgende:
Wow rijsttafel, dat is een mooie en moedige stap! Erg interessant om te lezen, en in ieder geval veel plezier en geluk daar!

Thanks man

quote:

Op zaterdag 2 november 2013 15:50 schreef Tevik het volgende:
Een vraag over oordelen:

Ik merk soms dat ik op een subtiele niveau zwaar oordeel over een daad/uitspraak van mezelf (zo van: "Je doet/zegt het verkeerd!"). Dit oordelen komt vaak hard op me over, waardoor ik innerlijk 'sluit/blokkeer'. Als ik mezelf er dan aan herinner om niet te oordelen (zo van: "Niet oordelen, niet oordelen!"), dan merk ik dat dit meer toevoegt aan het oordelen waardoor ik meer 'blokkeer'. Volgens mij oordeel ik dan over datgene wat oordeelt. Ja, ik wordt hier helemaal gek.

Vandaag herkende ik dit patroon en herinnerde mezelf eraan om niet te oordelen over datgene wat oordeelt, toen voelde ik dat er een grote last van me afviel en beter in het moment kon zijn. Als ik het anders zou moeten zeggen: Dus in plaats van dat ik keek 'vanuit' het oordelen, om het vandaar te stoppen, keek ik 'naar' het oordelen en oordeelde daar niet over. Het klinkt raar, maar ik weet niet hoe ik het anders moet verwoorden.

Hebben mensen hierin ervaring of uitspraken van bijv. Tolle? Bij voorbaat dank!

Het tegengestelde van zelfkritiek is zelfcompassie, dus misschien is dit wel iets voor jou.

Ik heb er wel ervaring mee, ja. Ik denk dat iedereen het wel in meerdere mate kan herkennen. Vooral ook door opvoeding zijn veel mensen best zelfkritisch en oordelend; alles moet beter, anders etc. Maar gelukkig heb ik dat wel grotendeels afgeleerd, o.a. door zelfcompassie en minder met m'n gedachten in de toekomst te zijn.

quote:

Op woensdag 30 oktober 2013 18:46 schreef rijsttafel het volgende:

[..]

Dat was opzich ook in relatie tot boeddhisme , want daar is doodgaan een van de voornaamste vormen van lijden. Ik geloof ook in wedergeboorte, dat dit dus niet het eerste leven is. Dus geloof ik ook niet dat iedereen die geboren wordt een leeg canvas is, maar dat daar al een heel wezen is.

De dood is die van de gedachten. De dood is een gedachte. Alles wat sterft zijn de gedachten ( van of aan de dood ) zelf.
De dood is een concept. Zoals alles voor het denkend brein een concept is. Elke gedachte is per definitie een concept.
Een beest kent 'de dood' niet. Omdat de gedachte 'dood' simpelweg niet in 't beest opkomt. Een hond of kat denkt niet.
Een hond of kat weet niet eens wat een hond of kat is. Het is niets dan leven dat leeft. Pure intelligentie, zo je wilt.

Wij daarentegen zijn verworden tot niets dan taal. Het heeft ons in een verstikkende houdgreep.
Taal - en daarmee de mogelijkheid tot denken - is zichzelf voorbijgestreeft.
Het is zowaar in staat een verleden, heden en toekomst te presenteren dat voor waar wordt aangenomen.
Een compleet leven dat in werkelijkheid niet bestaat. Niet buiten de gedachten zelf om.

Kortom: 'mijn - of jouw - leven' is een aaneenrijging van gedachten. Ik besta niet. Niet buiten de gedachte 'ik' om.
Niemand kijkt door deze ogen. Niemand hoort met deze oren. Niemand voelt vingers over het toetsenbord glijden.
Gedachtes kunnen niet kijken, of horen, of voelen. Ze kunnen hooguit doen alsof. Maar wat zijn ze overtuigend!
Ik zou toch zweren dat ik besta. En wie ben ik dan om daaraan te twijfelen. Ah! Een gedachte! Exact.

De dood is het einde van de droom dat er ooit iemand was die heeft bestaan.

_{( En we sterven allemaal in diepe slaap, trouwens. Wanneer het denkend brein niet langer actief is.
Wat wij slaap noemen is de rust van een actief - dus denkend - brein. Wat weer wakker schiet is het denkend brein.
En dan is er uit het niets weer een wereld waarin iemand bestaat met een zogenaamd verleden, een heden, en een toekomst.
Een droom. In feite. Want niets meer dan gedachten. Een verhaal, een scenario, dat zich afspeelt in... niets. )}

[ Bericht 0% gewijzigd door EP3 op 02-11-2013 19:40:54 ]

Inspirerend topic. Ik denk, analyseer en oordeel ook veel te veel, en ben inmiddels begonnen met het lezen van het werk van Tolle. Alan Watts vind ik ook erg fijn om naar te luisteren

quote:

Op zaterdag 2 november 2013 18:07 schreef Gray het volgende:

[..]

Een vriend van me heeft dit ook. Zelf heb ik het stukken minder, maar dat is omdat ik wel okay ben met mezelf. Hij en ik gaan ons nu meer focussen op de methode van Ramana Maharshi, die hij self inquiry noemde. Overigens niet te verwarren met de brahmanistische self inquiry. Het zou de meest directe methode zijn naar de bron van gedachten, volgens hem.

Misschien ook iets voor jou en anderen hier.

Heel interessant als ik er zo over lees, maar is het wel goed voor je om je in zoveel verschillende technieken/methoden te verdiepen, aangezien degenen die ze ontwikkelen vaak zeggen dat je ze je hele leven lang moeten navolgen/praktiseren?

quote:

Een quote van Tolle:

[..]

Zo te zien zit je al op de goede weg, gezien deze uitspraak.

Bedankt voor de quote, die heb ik echt wel nodig. Tolle heeft het hier wel over het pijnlichaam en om niet daarover te oordelen. Wat ik ervaar is meer dat ik innerlijk 'blokkeer' omdat ik oordeel. Als ik mezelf er dan aan herinner om "niet te oordelen" (zoals Tolle zegt), wordt de 'blokkade' erger. Waarschijnlijk omdat ik dan oordeel over het oordelen (zo van dat het oordelen ‘slecht’ is dus moet ik het niet doen, wat op zich een oordeel is). Dus moet ik mezelf eraan herinneren om niet te oordelen over het feit dat ik oordeel, alleen dan lost de 'blokkade' op .... kun je het nog volgen. . Ik wil dus weten of ik hiermee op de goede weg zit en of hierover iets bekend is.

@rijsttafel, bedankt voor de link.

Wauw, wat interessant dat zelfcompassie! Had het nog niet eerder gehoord.

Ff copy pasten:

Compassie voor jezelf is niet echt anders dan compassie voor anderen. Denk er eens aan hoe je je voelt als je compassie met iemand hebt. Eerst is het zo dat je merkt dat iemand op een of andere manier lijdt. Als je niet in de gaten hebt dat iemand het moeilijk heeft, kun je geen compassie voelen. Ten tweede betekent compassie dat je zelf geraakt wordt door het leed van iemand anders; je hart reageert op diens pijn. Als dat gebeurt voel je warmte, zorgzaamheid, en de behoefte om de ander op een of andere manier te helpen of te steunen. Compassie betekent ook dat je begrip en vriendelijkheid biedt aan anderen als ze fouten maken of tegenslag ondervinden, in plaats van hen te veroordelen. Tot slot, als je compassie voor iemand voelt (in plaats van medelijden) betekent dit ook het besef dat lijden, falen en onvolmaaktheid een onderdeel is van de menselijke ervaring die we allen delen. Je beseft dat het jou ook kan overkomen.

Zelfcompassie betekent dat je op precies dezelfde manier naar jezelf kijkt als je het moeilijk hebt, als je faalt, of als iets je niet bevalt aan jezelf. In plaats van je leed te negeren, zeg je tegen jezelf: “Dit is iets waar ik het moeilijk mee heb. Hoe kan ik op dit moeilijke moment het beste mezelf troosten en voor mezelf zorgen?” In plaats van meedogenloos te oordelen en jezelf te kritiseren voor allerlei tekortkomingen, betekent zelfcompassie dat je vriendelijk en begripvol bent tegenover je fouten en gebreken. Wie heeft er ooit gezegd dat je perfect moet zijn? Je kunt natuurlijk wel proberen te veranderen zodat je gelukkiger en gezonder wordt, maar dat doe je omdat je om jezelf geeft; niet omdat je jezelf waardeloos en onacceptabel vindt.

Heel belangrijk is dat compassie voor jezelf betekent dat je je menselijkheid accepteert en respecteert. Dingen gaan niet altijd zoals je zou willen. Je komt frustratie tegen, verlies, je maakt fouten, je loopt tegen je eigen grenzen aan, je voldoet niet aan je eigen idealen. Dit is de menselijke conditie: een realiteit die we allemaal met elkaar delen. Hoe meer je je hart openstelt voor die realiteit, in plaats van er tegen te vechten, des te meer zul je in staat zijn compassie te voelen voor jezelf, en voor al je medemensen.

quote:

Op zaterdag 2 november 2013 15:50 schreef Tevik het volgende:
Een vraag over oordelen:

Ik merk soms dat ik op een subtiele niveau zwaar oordeel over een daad/uitspraak van mezelf (zo van: "Je doet/zegt het verkeerd!"). Dit oordelen komt vaak hard op me over, waardoor ik innerlijk 'sluit/blokkeer'. Als ik mezelf er dan aan herinner om niet te oordelen (zo van: "Niet oordelen, niet oordelen!"), dan merk ik dat dit meer toevoegt aan het oordelen waardoor ik meer 'blokkeer'. Volgens mij oordeel ik dan over datgene wat oordeelt. Ja, ik wordt hier helemaal gek.

Vandaag herkende ik dit patroon en herinnerde mezelf eraan om niet te oordelen over datgene wat oordeelt, toen voelde ik dat er een grote last van me afviel en beter in het moment kon zijn. Als ik het anders zou moeten zeggen: Dus in plaats van dat ik keek 'vanuit' het oordelen, om het vandaar te stoppen, keek ik 'naar' het oordelen en oordeelde daar niet over. Het klinkt raar, maar ik weet niet hoe ik het anders moet verwoorden.

Hebben mensen hierin ervaring of uitspraken van bijv. Tolle? Bij voorbaat dank!

Wat mij helpt is me simpelweg realiseren waar het oordeel vandaan komt, namelijk het ego. Oordelen is heel natuurlijk, het is nou eenmaal wat het ego doet. Omdat het één van de primaire bezigheden van het ego is, is het niet willen oordelen net zo onbereikbaar als geen ego willen hebben.

Ik herken me in je verhaal, ik raak ook regelmatig verzeilt in het 'niet oordelen, niet oordelen!' cirkeltje. Zodra ik me dan weer even realiseer dat het niet ik, maar het ego is dat oordeelt, lost dit vrijwel direct op. Het oordeel is misschien niet direct weg, maar de waarde die ik er aan hecht verkleint vrijwel direct .

Hopelijk kun je er iets mee.

quote:

Op zondag 3 november 2013 11:19 schreef Hammet het volgende:

[..]

Wat mij helpt is me simpelweg realiseren waar het oordeel vandaan komt, namelijk het ego. Oordelen is heel natuurlijk, het is nou eenmaal wat het ego doet. Omdat het één van de primaire bezigheden van het ego is, is het niet willen oordelen net zo onbereikbaar als geen ego willen hebben.

Ik herken me in je verhaal, ik raak ook regelmatig verzeilt in het 'niet oordelen, niet oordelen!' cirkeltje. Zodra ik me dan weer even realiseer dat het niet ik, maar het ego is dat oordeelt, lost dit vrijwel direct op. Het oordeel is misschien niet direct weg, maar de waarde die ik er aan hecht verkleint vrijwel direct .

Hopelijk kun je er iets mee.

Bedankt voor het delen van je inzicht hierin en tip. Dat realiseren waar het oordelen vandaan komt is vaak heel moeilijk, vooral omdat het bij mij op een zeer subtiele niveau lijkt plaats te vinden (geldt ook voor gevoelens zoals bijv. angst). Een jaar geleden kon ik dat soort gevoelens en innerlijke reacties nog heel duidelijk opmerken, maar nu lijken die gevoelens/reacties heel ‘scherp’, ‘fijn’, ‘vaag’ of hoe je het noemen wilt. Ik kan ze moeilijk ‘aanwijzen’ tenzij ik ‘stil van geest’ ben door een tijdje gewoon te zitten, alleen dan kan ik ze op tijd en duidelijk zien aankomen. Er zit ook zoveel Pijn achter.

@Gray,
Het is inderdaad zo dat je vanzelf van het ene in het andere rolt. Ik zal me de komende dagen dan wat gaan verdiepen in die methode van Maharshi.

Overigens vandaag iets nieuws geleerd:

Als je gedachten op hol slaan tijdens het lopen, minder dan je snelheid van lopen, hierdoor nemen je gedachten af. Door haastig te lopen, met in je gedachten een doel (toekomst), kunnen je gedachten enorm toenemen en je uit het moment halen. Als je fiets en je merkt dat je gedachten toenemen, stap dan af en wandel een stukje. Het heeft hetzelfde effect.

quote:

Op zondag 3 november 2013 12:16 schreef Gray het volgende:

En waar verstand ontoereikend is, zegt intuïtie mij dat de self enquiry zoals van Maharshi een heel directe, zo niet de méést directe, methode is. Maar feitelijk gezien is het niet veel anders dan mindfulness, zij het iets meer gericht op het blussen van de bron van gedachten, en niet slechts het uitdoven ervan.

Die methode klinkt nuttig en interessant. Maar hoe pas je deze methode toe? De dingen die ik op internet tegenkom kan ik niet echt plaatsen.

Gedachten blussen in plaats uitdoven lijkt me wel wat. .

quote:

Op donderdag 17 oktober 2013 11:58 schreef Hammet het volgende:

[..]

Ik heb dit weekend Nothing Special uitgelezen, inderdaad een aanrader!

Ze schrijft niet zozeer over nondualisme, maar voornamelijk over de praktische kanten van zen. Dit doet ze op een hele toegankelijke en nuchtere manier. Ze benadrukt hoe kinderlijk eenvoudig zen is, maar hoe het tegelijkertijd ook een ontzettende strijd is. Daarnaast ontkracht ze heel helder het idee dat verlichting iets is wat je iets kan bieden, dat je er iets zult vinden. Er is niets te vinden, je hebt het al gevonden. Maar dat wisten we natuurlijk allemaal al .

Wat ik ook prettig vond aan dat boek was dat het geschreven is als sessies met haar zen-studenten. Zo vertelt zij haar verhaal, waarna er op gereageerd wordt door haar studenten. Erg inzichtelijk .

Voegt het andere boek nog iets toe t.o.v. Nothing Special?

Leuk dat je het hebt gelezen! Het andere boek was eigenlijk haar eerste. Ik zie Nothing Special eigenlijk als een soort vervolg daar op. Joko is helaas vorig jaar overleden.

quote:

Op woensdag 30 oktober 2013 17:08 schreef Plienn het volgende:

[..]

Bedankt voor je reactie !
Moet ik daarvoor ook eerst het boek kopen?

Hallo Plienn,
De Kracht van het Nu heeft enkele jaren geleden ook bij mij de ogen geopend. Ik ben toen aan de hand van een Kabat-Zin boek zelf begonnen met mindfulness meditatie thuis. Maar gewoon beginnen op basis van instructies in een boek was achteraf gezien voor mij niet de beste methode. Ik heb op een gegeven moment de stoute schoenen aangetrokken en ben naar een Zen dojo in de buurt gegaan. Daar heb ik nooit spijt van gehad. Ik zit nu dagelijks thuis, ga drie keer per week naar de dojo, meerdere malen per jaar naar een Zen sesshin (soort retraite). Mij leven is ontzettend veranderd. De eerste keer dat ik me realiseerde dat het volledig stil was in mijn hoofd was heel bijzonder. Voor die tijd was het altijd super druk in mijn bovenkamer. Verder heb ik veel minder last van stress, angsten, ben rustig, minder moe, kan veel beter met mensen in mijn omgeving omgaan. Het is teveel om op te noemen.

quote:

Op woensdag 30 oktober 2013 17:24 schreef Probably_on_pcp het volgende:

[..]

Ik kan het je zeker aanraden. Ik ben begonnen hiermee door dezelfde klachten die jij had. Ik kon niet normaal slapen en dacht overdag en 's nachts veel te veel en ik had er geen controle over. Dat heeft jaren geduurd en toen ik de Kracht vh Nu las, toen kreeg ik mijn realisatie over hoe het verstand werkt en hoe ik weer controle kan krijgen over mijn verstand.

Het heeft mijn leven veranderd in ieder geval.

Ja hier hetzelfde, al zat ik midden in een depressie toen.
Maar kvhn is zeker weten niet het beste boek maar vooral makkelijke en praktische introductie. Maar HEEL makkelijk verkeerd te interpreteren!!

Interessante link wel;

http://www.social-conscio(...)ower-of-thought.html

Zou dit kunnen helpen met studeren? Soms kan ik me niet concentreren op mijn school en stel ik van alles uit, omdat ik steeds moet denken aan de toekomst en het verleden :/

quote:

Op woensdag 6 november 2013 17:02 schreef Martin-Ssempa het volgende:
Zou dit kunnen helpen met studeren? Soms kan ik me niet concentreren op mijn school en stel ik van alles uit, omdat ik steeds moet denken aan de toekomst en het verleden :/

Gebruik dat denken om te plannen, uit ervaring weet ik dat jezelf opfokken en haasten met leren weinig opleverd